Dodano: 27.02.17 - 15:56 | Dział: Głos Polonii

PRAWO DĹťUNGLI

Życiem społeczeństw i całych narodów od wieków rządziły określone prawa. Zawarte w pisanych ale i niepisanych przekazach, zależne od kultury i tradycji, wpajane od wczesnego dzieciństwa, przekazywane z pokolenia na pokolenie kolejnym masom ludzkim, wskazywały kierunek. To one kierowały naszym życiem, wyznaczały nam cele, były źródłem kary bądź nagrody. Dzięki nim można było najpierw kształtować, a z czasem modyfikować swoje zachowanie, swoje opinie i oceny.

Bez wątpienia najwaĹźniejszą wskazĂłwką dla człowieka była zawsze i pozostanie religia. Dla muzułmanĂłw jest nią islam, dla ĹźydĂłw-judaizm, dla buddystĂłw-buddyzm. To ze swoich religii czerpią oni wzorce zachowań, sposoby widzenia świata i stosunek do innych ludzi. Dla ogromniej liczby 2,2 miliarda wiernych na świecie, prawa te wywodzą się z kultury i tradycji chrześcijańskiej, a dla PolakĂłw głównie z katolicyzmu. To nasza religia zawsze wskazywała nam drogę, mĂłwiła co jest waĹźne, co waĹźniejsze, a co jest wartością najwyĹźszą. To w naszych, polskich domach, jedną z pierwszych poznawanych książeczek była „Książeczka do NaboĹźeństwa”, ktĂłrą wielu z nas, zachowało od dzieciństwa po dziś dzień, przywożąc ją nawet ze sobą na emigrację.

Biała, mieszcząca się w dłoni, ze srebrnym, lub złotym paseczkiem na okładce, zawierała to co najważniejsze - przykazania jak żyć. Słowa, które zapadały nam w dziecięcej pamięci i które choć czasami zapomniane, powracają do nas zawsze gdy trzeba. Powracają zawsze gdy ich najbardziej potrzebujemy. W prostej postaci Dziesięciu Przykazań Bożych, pomagają wyprostować pokrętne myśli, a gniew zamienić na współczucie czy zrozumienie.

W dzisiejszym świecie narastającej agresji, w świecie, w którym zapanowało prawo dżungli, gdzie kto silniejszy i bardziej agresywny w słowach i czynach ten wygrywa, można i trzeba postawić sobie pytanie - czy świat ten nie zjeżdża po równi pochyłej? A przede wszystkim, czy przypadkiem nie jest to skutek odejścia od religii? W czasach, kiedy kościoły zamienia się w dyskoteki, kiedy religia chrześcijańska jest zwalczana, i kiedy ośmiesza się nie tylko święte symbole religijne, ale i najwyższe autorytety, a nawet postaci świętych, czy nie przyszła pora, aby każdego dnia, w każdy dostępny sposób zacząć przeciwstawiać się temu?

PrĂłby zniszczenia naszej religii i przekazywanych w niej najistotniejszych humanitarnych wartości podejmowane są codziennie. Ich wyrazem jest lewacka ideologia, ktĂłrą prĂłbuje się zaszczepić jako „nowoczesną”, przeciwstawiając „katolickiemu ciemnogrodowi”, wyśmiewając KrzyĹź, i wyznawcĂłw Chrystusa. Jednym z ostatnich przykładĂłw jest bluĹşniercze przedstawienie wykonywane na deskach Teatru Powszechnego w Warszawie, reĹźyserowane przez Oliviera Fulijca, Chorwata, z udziałem polskich, młodych aktorĂłw i finansowane przez władze miasta Warszawy. ObraĹźane są w nim nie tylko nasze uczucia religijne i patriotyczne, poprzez ścinanie wielkiego, drewnianego krzyĹźa piłą mechaniczną, wykonywanie ruchĂłw frykcyjnych z okrzykiem „Polska”, czy bluĹşniercze traktowanie przez jedną z aktorek posągu obrazującego postać Jana Pawła II, ktĂłry na końcu przedstawienia jest wieszany, ale teĹź przez jawne nawoływanie do zabĂłjstwa Jarosława Kaczyńskiego.

Jednak nie tylko władze miasta, dyrekcja teatru, reĹźyser i aktorzy wykazują się w tym dziwnym przedstawieniu brakiem elementarnych norm społecznych. Podobnie brak ich wykazuje publiczność, ktĂłra reaguje śmiechem, a nawet brawami na stojąco. Dlatego prawdziwe wydaje się twierdzenie znanego publicysty Piotra Zaremby, Ĺźe „spektakl ten zrobiony jest przez złych ludzi dla złych ludzi”.

Oczywiście zarówno Gazeta Wyborcza/ red.Dorota Żuberek/, a także niektórzy posłowie z partii Nowoczesna /Krzysztof Mieszkowski/, oceniają omawiane przedstawienie pozytywnie twierdząc, że ..."jest to działanie aktorów i aktorek dla dobra wspólnego, jest szczególnym dowodem na potęgę polskiej sztuki scenicznej, jest spektaklem wybitnym". Inni, z prawej strony sceny politycznej oceniają to wątpliwe dzieło skrajnie odmiennie, jako "manifestację zła i wojnę z religią, spektakl, który wywołuje nie tyle wstręt, co smutek" / Piotr Zaremba/.

Wiele osób przekonanych jest co do tego, iż celem reżysera, aktorów i instytucji wspierających, było zadanie bólu Polakom - katolikom. O czym jednak świadczy owacja na stojąco ze strony widowni?

Pozostawiam Czytelników z tym pytaniem, choć można przypuszczać, że tym wiwatującym ludziom nigdy nie były znane przykazania Boże, albo zupełnie o nich zapomnieli. Biedni ludzie.

Monika Wiench

ps. a o czym świadczy zagłuszanie przez KOD uroczystości upamiętniających Żołnierzy Niezłomnych pod Pomnikiem Armii Krajowej w Warszawie?