Dodano: 20.12.16 - 17:53 | Dział: Prosto z mostu

Funkcjonariuszy bĂłj ostatni

Z duĹźym rozbawieniem przyglądam się z Nowego Jorku, jak w Warszawie funkcjonariusze pozatrudniani w rozmaitych redakcjach w charakterze dziennikarzy toczą „bĂłj ostatni” („BĂłj to jest nasz ostatni, krwawy skończy się trud, gdy związek nasz bratni ogarnie ludzki rĂłd” - śpiewały komuchy w swojej kultowej piosence: „Wyklęty powstań ludu ziemi”, mając oczywiście na myśli Związek Radziecki) o to, by byli wpuszczani do Sejmu na dotychczasowych zasadach. Jeszcze raz się potwierdza, Ĺźe środowisko dziennikarskie w Polsce, to w większości kupa gĂłwna, to znaczy – konfidenci ktĂłrej z tajnych słuĹźb, ktĂłra akurat potrzebuje mieć agenturę w mediach, albo mikrocefale, ktĂłrzy myślą, Ĺźe z tą „obroną demokracji i praworządności” to wszystko naprawdę. A gĂłwniarski efekt spotęgowany jest dodatkowo rĂłwnieĹź tym, Ĺźe to towarzystwo niewiele czyta, prawdę mĂłwiąc – chyba nic nie czyta. A kiedy jeszcze prowadziłem zajęcia ze studentami dziennikarstwa, to gorąco ich zachęcałem do czytania róşnych rzeczy, między innymi – dobrej poezji – Ĺźeby uzyskali panowanie nad językiem tak, jak dobry cieśla panuje nad drewnem i moĹźe z niego zrobić wszystko, czy kamieniarz nad kamieniem. MĂłwiłem, w jaki sposĂłb odróşnić poezję dobrą od złej przy pomocy prostego testu, zalecanego przez Antoniego Słonimskiego, ktĂłry sam przecieĹź był tęgim poetą. Otóş Słonimski zalecał, by wiersz, ktĂłrego jakości nie jesteśmy pewni, zapisać tak, jak prozę. Jeśli to Scheiss, ukryty tylko pod pozorami głębi, to czar pryska od razu. Poezja bowiem uczy zwięzłości, pozwalając w niewielu słowach wyrazić sens, w czym podobna jest do grotu strzały. Jako przykład takiej zwięzłości podawałem wiersz ks. Jana Twardowskiego „Na ręce”, w ktĂłrym w czterech słowach potrafił zawrzeć cały traktat filozoficzny. PoniewaĹź jest krĂłtki, to zacytuję go w całości. „Nazywają cię brzydulą, uciekają w te pędy po kolei. Biorę ciebie na ręce, jak krĂłlika na szczęście. Śmierci, chwilo największej nadziei. ”

Ale zalecałem nie tylko poezję. Radziłem teĹź przeczytać znakomitą książkę o władzy – powieść amerykańskiego autora Roberta Penn Warrena „Gubernator” - z ktĂłrej moĹźna dowiedzieć się o mechanizmach władzy znacznie więcej, niĹź z wielu opasłych traktatĂłw politologicznych, ktĂłrych autorzy nie mają o tych mechanizmach zielonego pojęcia i wypisują poczciwe banialuki o „demokracji”, „ludzie” i róşnych innych takich głupstwach. Podobnie znakomitą książką o władzy jest powieść Juliusza Kadena-Bandrowskiego „Mateusz Bigda” , według ktĂłrej Andrzej Wajda zrobił film pod tym samym tytułem. Zwracałem teĹź uwagę na przedwojenne książki dla dzieci, m.in. „KrĂłla Maciusia Pierwszego” Janusza Korczaka. Janusz Korczak traktował dzieci serio, toteĹź w „Maciusiu” przedstawia świat takim, jaki jest, nie okłamując swoich małych czytelnikĂłw. Jest w „KrĂłlu Maciusiu Pierwszym” scena, jak to Maciuś gra z rĂłwieśnikami w piłkę, ale właśnie z pałacu przybywa kamerdyner, odwołując go w jakiejś waĹźnej sprawie. Okazuje się, Ĺźe z zagranicy przybył szpieg - wytworny starszy pan, ktĂłry poinformował Maciusia, Ĺźe sytuacja robi się powaĹźna, bo krĂłlowie ościennych państw się zbroją; jeden z nich wybudował fortece i fabryki prochu, więc szpieg radzi, by jedną taką fabrykę wysadzić w powietrze i prosi Maciusia o zezwolenie na tę operację. Maciuś jest zaskoczony zuchwałością przedsięwzięcia, ale szpieg go uspokaja mĂłwiąc, Ĺźe on jest szefem szpiegĂłw u tego krĂłla, więc wielkiego ryzyka nie ma tym bardziej, Ĺźe główny inĹźynier tej fabryki prochu jest juĹź przekupiony. A plan jest taki, Ĺźe w fabryce wybuchnie poĹźar, ktĂłry przerzuci się na nią z pobliskiego składu desek, zaś ognia nie będzie moĹźna ugasić, bo przypadkowo wszystkie hydranty w tej dzielnicy akurat się zepsują. Maciuś udziela zezwolenia na operację, szpieg się Ĺźegna, a Maciuś podchodzi do okna, patrzy na rĂłwieśnikĂłw uganiających się na boisku za piłką i jest smutny, bo odczuwa brzemię władzy. Któş dzisiaj pisze w ten sposĂłb dla dzieci? Nawiasem mĂłwiąc, w „KrĂłlu Maciusiu Pierwszym” są rĂłwnieĹź przedstawione koncepcje gospodarcze, jakim hołdowali przedwojenni, lewicowi inteligenci w rodzaju Janusza Korczaka i ktĂłrym, jak się wydaje, hołduje obecny rząd. Mam na myśli porozumienie Maciusia z krĂłlem ludoĹźercĂłw Bum-Drum, ktĂłry ma kopalnie złota, ale nie wie, co właściwie z nim robić, więc wysyła je całymi pociągami do Maciusia, za co ten buduje w gĂłrach sanatoria dla dzieci i tak dalej. Gdyby dziennikarze czytali przynajmniej takie rzeczy, to moĹźe nie uprawialiby takiej nachalnej propagandy interwencjonizmu państwowego. Tymczasem w tę dudkę dmuchają zarĂłwno propagandyści obozu zdrady i zaprzaństwa, jak i propagandyści obozu płomiennych szermierzy patriotyzmu.

Ale próşne nadzieje! Sytuacja jest podobna do tej, z czasĂłw premierostwa Arystydesa Brianda we Francji. Dotarła do niego wiadomość, Ĺźe jakiś początkujący francuski dyplomata sfajdał się podczas audiencji u prezydenta kraju, w ktĂłrym pełnił misję dyplomatyczną. „Nie wymagam wiele – skomentował to wydarzenie rozgoryczony Briand – Ĺźeby przynajmniej nie srali podczas audiencji – a i tego nie mogę się doprosić!”

Wreszcie okazuje się, Ĺźe ci wszyscy funkcjonariusze poumieszczani przez swoich oficerĂłw prowadzących po niezaleĹźnych mediach głównego nurtu, najwyraĹşniej nie czytali nawet „Jarmarku sensacji” Egona Erwina Kischa, chociaĹź dla dziennikarzy powinna to być lektura obowiązkowa. Gdyby bowiem czytali, to nie urządzaliby głupich demonstracji, Ĺźe „dopraszamy się łaski” by nas wpuszczano do Sejmu, tylko postąpiliby tak, jak za czasĂłw Najjaśniejszego Pana postąpili dziennikarze w Pradze. Otóş Najjaśniejszy Pan przybył z wizytą do Pragi na inspekcję tamtejszego garnizonu. Witała go cała miejscowa generalicja, ktĂłrej przełoĹźony, generał Czibulka, wyraził Ĺźyczenie, by dziennikarze ustawili się w pewnej odległości od generalicji. Na to zareagował świętym oburzeniem baron R. z RoĹźemberka, ktĂłry zaczął się awanturować i wykrzykiwać, Ĺźe „my moĹźemy nawet nasrać na cesarza” .Nie bez powodu zatem chĂłry szkolne właśnie śpiewały „BoĹźe ochroń, BoĹźe wspieraj nam cesarza i nasz kraj” Wtem nadjechał cesarz, wysiadł z karety „elastycznym krokiem” i nagle zobaczył w pobliĹźu grupy generałów jakiegoś brodatego jegomościa, ktĂłry wymachiwał rękami i wydawał plugawe okrzyki. Skierował się zatem na powrĂłt do karety, ale nie o to chodzi, tylko o to, jak dziennikarze zemścili się na generale Czibulce. Następnego dnia we wszystkich gazetach praskich ukazały się relacje z wizyty Najjaśniejszego Pana, w ktĂłrych wymieniono wszystkich oficerĂłw, nie tylko tych, z ktĂłrymi cesarza łaskawie rozmawiał, ale nawet tych, ktĂłrzy byli w pobliĹźu – ale ani jednym słowem Ĺźadna gazeta nie wspomniała o generale Czibulce – jakby w ogĂłle go tam nie było. Więc gdyby dziennikarze cokolwiek czytali, to w nadchodzących tygodniach ani o rządzie, ani o klubie parlamentarnych PiS, ani o prezesie Jarosławie Kaczyńskim w większości mediĂłw nie byłoby najmniejszej wzmianki – jakby w ogĂłle nie było ich na świecie. Cóş jednak wymagać od resortowych „Stokrotek”, czy innych funkcjonariuszy, ktĂłrzy czytają tylko instrukcje swoich oficerĂłw prowadzących?



Stanisław Michalkiewicz
19 grudnia 2016 r.

Felieton • specjalnie dla www.michalkiewicz.pl