Dodano: 02.10.16 - 20:17 | Dział: Godne uwagi

Uciec pociągiem

„Uciec pociągiem od przyjaciół, pozrywać wszystkie kalendarze”- wyjechać do miasta portowego gdzie okno na świat stoi otworem, skąd moĹźna dalej i dalej…
Pojechać tam gdzie słowo bieda nie ma odbicia, gdzie uśmiechnięte twarze dzieci, gdzie więcej słońca i więcej życia, pojechać pociągiem w nieznane.
Takie myśli rodziły się w murach szkoły podstawowej, myśli na wyrost choć Kolumb dalej mierzył lecz zważywszy na wiek czternastolatka plany były co najmniej porównywalne; uciec pociągiem od przyjaciół...
***
Czy można nazwać ucieczką marzenia, które często kłębiły się w młodej głowie, może zbyt wygórowane, zbyt śmiałe i odważne, ale takie kiedyś były marzenia. Widząc jak rodzice borykają się z codziennymi problemami nasuwało się pytanie: czy ja mam powielić ich ciężki los, czy szukać przyszłości gdzieś dalej - Bóg da, że lżejszej. Początek lat sześćdziesiątych nie zapowiadał dobrobytu. Widziało się biedę, która kroczyła od domu do domu, no, może ominęła chatę zamieszkałą przez zwolenników ustroju. Sojusz rozwijał się doskonale, rozkwitał komunizm. Czerwonych kwiatów było coraz więcej i więcej, rozsiewały się tu i ówdzie, same szły do rajskiego ogrodu. W fabrykach przekraczano niesłychane normy, rolnictwo (kołchozy) przeżywały pełen rozkwit. Propaganda sięgała zenitu, na kolejnym zjeździe partii zapowiadano dobrobyt i w tym temacie przetrwaliśmy do dzisiaj. Obiecanki są te same tylko partii dużo więcej. Tak jak kiedyś potęguje się bieda, a kosztem jej wzrasta liczba nowobogackich. Aż dziwne, że przez pół wieku tym samym nożem chleb się kroi, choć kucharek się wiele zmieniło.
Niewątpliwie zmiany nastąpiły w szkolnictwie: nie pozwalano nam nosić kolczykĂłw, obowiązywał jednolity strĂłj, jakaś dyscyplina. Nie mogliśmy protestować przed wysokim urzędem i mieć wpływ na zmianę ministra oświaty. Dziwne to były czasy, ze wszystkim się kryto nawet pan nie mĂłgł przytulić pana, choć kochał go i basta. Demokracja to co innego, tu moĹźe kochać kto kogo chce i ile chce. Wszystko jest normalne, jedynie jacyś dziwni ludzie przyczepiają się do drobnostek, wszystko ich dziwi i irytuje nie wiedząc dlaczego? Jak śpiewał Sikorowski” jak kapitalizm - to kapitalizm”- co prawda przywykliśmy do tamtego raju, do braterskich uściskĂłw, sztandaru ludu i trybun majowych. Oderwani siłą od mleka matki chudniemy na oczach świata, szukamy innej piersi i znajdujemy. Pierś to wielka lecz mało mleczna, choć nie dla wszystkich. Przytuliła nie jednego i karmi. Dziwne jest to moje pokolenie lat pięćdziesiątych, dziwne- bo wiele w nim krytyki. Nie lubimy nowoczesnych zespołów muzycznych występujących w telewizji na pół nago. DraĹźnią nas twarze nafaszerowane kolczykami i kolorowe włosy. Przywiązani do tradycji, do much i smokingĂłw, do dobrego smaku i elegancji nie moĹźemy zrozumieć sztuki nowoczesnej, luzackiej machiny, skromnego odzienia i mĂłwionego śpiewu – trudno to pojąć.
Oj!- zepsuła nas ta komuna, zepsuła zresztą i klimat tu inny więc częściowo usprawiedliwia półnagich artystĂłw: trema z dodatkiem gorąca i ta nieskończona wolność ”rĂłbta co chceta”…
„Dziwny jest ten świat”- dziwni ludzie i dziwne zwyczaje, wszystko tak dziwne, Ĺźe dziwić przestaje, bo dziwy granice swoje rĂłwnieĹź mają. Co było świętością zostało przeklęte, co piękne - brzydotą się stało, tak mało w nas serca, tak mało, tak mało. Czy dawniej było go więcej? Bardziej obchodził nas cudzy los, ludzka niedola, byliśmy czulsi na krzywdy i nieszczęścia przechodzące obok nas.
-Dziwny i zagoniony człowiek zapatrzony w siebie, wręcz w sobie zakochany. Pędzi przez życia wąską ścieżkę, nie obchodzą go inni. Choć chrześcijanin wyzysk pochwala i przyzwolenie daje do wojny. Podobny do cygana idącego na front: mamo! nic się nie martw zastrzelę kilku żołnierzy i wrócę do domu, a jeśli ciebie kto zechce zastrzelić zagaduje zatroskana matka. Mnie mamo!, mnie to niby za co? Karmieni kłamstwem płynącym ze srebrnego ekranu i nie tylko idziemy za nim, naśladujemy zło, wszak kłamstwo powtarzane w nieskończoność staje się prawdą. Wszyscy doświadczyliśmy tego już nie jeden raz. Tak mało w nas serca, tak mało, tak mało.
***
Zepsuła nas ta komuna lecz psuć nie powinna świeĹźa jak przymrozek jesienny – demokracja.- Psuć nie powinien czysty jak łza – kapitalizm- Podobne słowa niegdyś słyszałem w wolnej europie, jednak się nie sprawdzają. Uciekliśmy pociągiem od przyjaciół, od zgnitego komunizmu (za wolną Europą), uciekliśmy tak daleko i co?
Spragnieni wolności i swobĂłd, rozĹźaleni na cały świat, sponiewierani losem wpadamy z deszczu pod samiutką rynnę. Kurczą się nam splugawieni bohaterowie ostatnich czasĂłw, rośnie liczba kapusi nawet tych, ktĂłrych obdarzyliśmy największym zaufaniem. Wzrasta korupcja do niebywałych rozmiarĂłw. Strach pomyśleć czego dowiemy się jutro, jakie nazwiska pojawią się na pierwszych stronach gazet”. Gdzie są chłopcy z tamtych lat, gdzie ci prawdziwi, nie umoczeni w brudach, na ktĂłrych moglibyśmy polegać, obdarzyć mandatem zaufania. Odchodzą najlepsi przywĂłdcy i nie zawsze na ich miejsce mianowani są ludzie podobni choć odrobinę do nich. Wynagradza się tych, ktĂłrzy nic nie zrobili dla kraju lub uczynili wiele złego. Po odejściu otrzymują sowite wynagrodzenie, wyprawki. Zarobki rządzących nie są adekwatne do wykonanej pracy trwoni się pieniądze podatnika czyli twoje i moje. Nasza obojętność i brak reakcji daje im wolną rękę, śpią w sejmie lub wysyłają sms-y więc kto zmieni dotychczasowe bezsensowne ustawy, blokujące ruchy rządu. Skaleczył nas stary ustrĂłj, pomieszał dobrze w głowach i chyba dlatego nie moĹźemy pojąć tej nowej mody, tej luzackiej kultury i tych wygłupĂłw wydawałoby się mądrych ludzi. Po tylu latach panowania trudno odróşnić dobro od zła, piękno od brzydoty, nienawiść od miłości i mowę od śpiewu.
Po sześćdziesięciu latach dobrze zrozumieliśmy komunizm, po ilu dane nam będzie zrozumieć czysty jak łza kapitalizm? Czy wystarczy przyjaciół, od których zechcemy uciec pociągiem, czy sprawdzi się wizja czternastoletniego chłopca?
Ostatnie zjazdy partii znów głoszą nam nowy ład i obiecują wiele. Oby historia już się nie powtarzała, by w końcu po złym nastąpiło dobre.

Władysław Panasiuk