Dodano: 11.09.16 - 9:41 | Dział: Oko Cyklopa

KRĄG (6)

OKO CYKLOPA

Sławomir M. Kozak









Aniutkowi poświęcam…























KRĄG (6)


Pytanie to należałoby ustawić w odpowiednich proporcjach, gdyż mizerna wiedza społeczeństw o zaangażowaniu Żydów w kontrolę tego wstydliwego przemysłu, wynika bezpośrednio z totalnej kontroli mediów przez baronów żydowskich. Jak stwierdza szczerze żydowski krytyk filmowy, Michael Medved: "Nie ma żadnego sensu aby próbować zaprzeczać rzeczywistości o żydowskiej sile i prominentnej obecności w popularnej kulturze. [...] Nawet Marsjanin oglądający amerykańskie media [przepojone tematyką żydowską i promujące żydowski punkt widzenia] byłby zaskoczony dowiadując się, że mniej niż co 40 Amerykanin jest Żydem." [5]

Tak więc z jednej strony przesycenie mediów żydowskimi aktorami, scenarzystami, dziennikarzami, nie mówiąc już o producentach, a z drugiej całkowita cisza, a często i zaprzeczenie, gdy chodzi o autentyczną żydowską potęgę kontrolującą media i trzymającą w nieświadomości społeczeństwo amerykańskie. Z jednej strony obecność Wolfe Blitzera, Barbary Walters, Mikea Wallace, Teda Koppel, Larry Kinga (czyli Lawrence Harvey Zeigera), by wymienić tylko kilku z brzegu najbardziej widocznych, a od strony "koszernej kuchni": Michaela Ovitz, Stevena Spielberga, Davida Geffen, Jeffrey Katzengberg, Lewa Wasserman, Sidney Sheinberg, Barry Diller, Gerald Levin, Herbert Allen - a z drugiej zupełna cisza o prawdziwych problemach trawiących Amerykę (jak i resztę świata). Nie ma informacji o nadreprezentatywnej roli Żydów w przemyśle narkotykowym (niemal 100 procent silnej substancji Ecstasy pochodzi z Izraela i jest rozprowadzana po świecie również przez chasydzkich "bogobojnych" młodzieńców), nie ma mowy o kolejnej specjalności żydowskiej - przemyśle aborcyjnym, nikt nie ma prawa dowiedzieć się o przekrętach dokonywanych przez żydowskich prawników i finansistów (gdzie jest film o Ivanie Boesky czy Michaelu Milkenie?!), wreszcie - nie słychać nic o władcach przemysłu pornograficznego. Z telewizji i ekranów filmowych sączy się za to nieustannym strumieniem propaganda holokaustu, dominują jednostronne i wybielające informacje o Izraelu, a nade wszystko montowane są z coraz większą siłą ataki na podstawy bytu chrześcijańskiego, ze szczególną szatańską mocą koncentrując się na Kościele katolickim. Ten Kulturkampf, mający już 2000 lat, nasila się coraz bardziej i przez potęgę Mamony i zaaplikowanie moralnej destrukcji, zmierza do kontroli i dominacji nad goyim.

Najsmutniejsze w tym wszystkim jest jednak to, że przywódcy Kościoła, dalej kroczący posoborową drogą samozagłady, z judaistycznym "dialogiem" na czele, przestali już pełnić rolę autorytetu dla ogłupiałego przez żydowskie media i rozbestwionego przez żydowski przemysł pornograficzny motłochu, który zajęty oglądaniem kolejnego odcinka Seinfelda czy internetowego świerszczyka, nie dostrzegł, że poderżnięto mu już połowę szyi.

Lech Maziakowski

PRZYPISY:

[1] Jeśli wydobycie na światło dzienne seksualnej afery żydowskiego polityka przez żydowskie media wydaje się cokolwiek dziwne, to należy zdać sobie sprawę, iż jest to wynik walk frakcyjnych wewnątrz środowiska żydowskiego, gdyż biuro stanowe Głównego Prokuratora, którego szefem przez osiem lat był Spitzer, przeprowadziło kontrolę nowojorskich biur Światowego Kongresu Żydów, oraz organizacji National Council of Young Israel, ujawniając nieprawidłowości finansowe, w tym niewłaściwą dystrybucję (czytaj: zawłaszczenie) pieniędzy pierwotnie przeznaczonych dla tzw. ocalałych z Holokaustu.
Zob.: http://www.jta.org/cgi-bin/iowa/news/article/200803100310spitzersnared.html

[2] Nathan Abrams, The Jewish Quarterly. A Magazine of Contemporary Writing, Politics & Culture, "Triple-exthnics. Nathan Abrams on Jews in the American porn industry", Winter 2004 - Number 196.
Zob.: http://www.jewishquarterly.org/article.asp?articleid=38

[3] Bookleggers and Smuthounds:The Trade in Erotica, 1920-1940 (Philadelphia: University of Pennsylvania Press, 1999

[4] O skali degrengolady amerykańskich przywódców Kościoła katolickiego, świadczy choćby fakt, że rozmontowany rękami liberalnych hierarchów od początków lat sześćdziesiątych Legion przestaje właściwie funkcjonować, w 1966 roku (efekt "ducha soborowego") zmienia nazwę na National Catholic Office for Motion Pictures i od tego czasu systematycznie zaczyna zanikać, choć w ostatnich latach próbuje na nowo kształtować opinię katolicką... rekomendując prohomoseksualny film Brownback.

[5] Michael Medved: "Is Hollywood Too Jewish?", Moment, Aug. 1996 [Miesięcznik Moment jest jednym z najbardziej opiniotwĂłrczych pism Ĺźydowskich]”

Opowiem na koniec tego rozdziału o jeszcze jednej aferze, która z obyczajowej przerodziła się w kryminalną. Często tak bywa, że jedno splata się w życiu z drugim. Mamy w tej historii także swoisty Krąg, jednak najważniejsze w nim są dwie kobiety.

Pierwsza nazywała się Brandy Britton. Miała 43 lata, dwa fakultety, tytuł profesora i piękne, wysportowane ciało. Pochodziła z małego miasteczka w Oregonie, gdzie w szkole średniej była cheerleaderką i tancerką. W połowie lat 90. rozpoczęła pracę na UMBC (University of Maryland, Baltimore County – Uniwersytet Maryland w hrabstwie Baltimore) i w publicznej szkole w Baltimore. W pracy naukowej zajęła się problemami przemocy wobec kobiet. Los sprawił, Ĺźe temat poznała od podszewki. W swym waszyngtońskim domu, wartym blisko pół miliona USD, wychowywała samotnie dwĂłjkę dzieci. Mężatką była dwukrotnie. Jednak jej ostatni wybranek miał odmienne od niej poglądy w kwestii relacji małżeńskich. Dochodziło do rękoczynĂłw. Zdarzyło się, Ĺźe skrępował ją taśmą i pokaleczył noĹźem. Po tych przeĹźyciach rozstała się z nim na zawsze. Mimo ogromnych moĹźliwości, nie poświęciła się dalszej karierze naukowej. W roku 1999 oskarĹźyła swą uczelnię o stosowanie wobec niej dyskryminacji z uwagi na płeć. W pozwie domagała się 10 milionĂłw USD odszkodowania. W zaistniałej sytuacji Ĺźadna ze stron nie była zainteresowana dalszą współpracą. Brandy podjęła wĂłwczas zaskakującą decyzję. Postanowiła swą osobą umilać czas mężczyznom. Oczywiście nie charytatywnie. Została luksusową prostytutką i zaczęła uĹźywać imienia Alexis. ZamoĹźnych i wpływowych kochankĂłw poznawała za pośrednictwem agencji („Washington Madam’s” Pamela Martin & Associates escorts) prowadzonej przez drugą bohaterkę tej opowieści, Deborah Jeane Palfrey, znanej w światku stołecznej elity pod pseudonimem DC Madam. DC oznacza District Columbia, a wyraĹźenie to stawiane przed nazwą stolicy USA pozwala zorientować się, Ĺźe chodzi o miasto, a nie stan Waszyngton. MoĹźna zakładać, Ĺźe Madam Palfrey i jej przybytek na tle innych amerykańskich domĂłw rozkoszy rĂłwnieĹź się wyróşniały. WśrĂłd licznej klienteli przewaĹźali goście ze świata polityki. Paniom wiodło się dobrze, do czasu kiedy Brandy Britton nie zatrzymał policjant udający kolejnego klienta. Alexis postawiono wkrĂłtce cztery zarzuty uprawiania prostytucji. Kobieta postanowiła walczyć w sądzie o swoje prawa, jednak wydaje się, Ĺźe błędem było zbyt głośne o tym mĂłwienie. Na dzień przed procesem dobra passa skończyła się definitywnie. 30 stycznia 2007 roku gazety doniosły, Ĺźe Brandy Britton popełniła samobĂłjstwo. Policja odnalazła jej ciało w należącym do niej domu w Howard County. DC Madam nigdy nie uwierzyła w to, Ĺźe pracująca dla niej Alexis skończyła Ĺźycie zakładając sobie własnoręcznie pętlę na szyję. Swymi wątpliwościami dzieliła się bez zahamowań, w lipcu 2007 roku mĂłwiła o tym nawet przed mikrofonami stacji radiowej, do ktĂłrej zaprosił ją znany tropiciel zamachĂłw z 9/11, Alex Jones. W swych wypowiedziach uparcie twierdziła, Ĺźe Alexis nie miała najmniejszych skłonności samobĂłjczych, a w sądzie zamierzała walczyć do końca. Zarzuty o prowadzenie stręczycielskiego biznesu dosięgły wkrĂłtce samą DC Madam. Doszło do tego oskarĹźenie o pranie brudnych pieniędzy. Palfrey powtĂłrzyła błąd swej koleĹźanki dając w mediach do zrozumienia, Ĺźe przez jej przybytek przewinęły się tabuny mężczyzn, ktĂłrzy wiele by dali, by lista z ich nazwiskami nie stała się wiedzą powszechną. Przy okazji zarzekała się wszem i wobec, Ĺźe nie ma skłonności samobĂłjczych i z pewnością nie targnie się na swoje Ĺźycie. O tym, jak bardzo się myliła poinformowała prasa 1 maja 2008 roku, w dniu jej śmierci. Znaleziono ją rĂłwnieĹź z pętlą na szyi, w domu jej matki, w Tarpon Springs, na Florydzie. Jej przyjaciółka Joe Strizack, będąca managerem apartamentowca, w ktĂłrym DC Madam mieszkała, jest przekonana, Ĺźe było to zabĂłjstwo. Na kilka dni przed śmiercią Jeane Palfrey wspominała jej o tym, Ĺźe boi się o swe Ĺźycie, bo ktoś zaczął ją śledzić. Podkreślała, Ĺźe jeśli zginie, to nie będzie to samobĂłjstwo. Pani Strizack twierdzi, Ĺźe charakter pisma jej przyjaciółki jest róşny od tego, jakim skreślono list poĹźegnalny ofiary. Jeane Palfrey wielokrotnie bowiem podpisywała przy niej liczne pisma i rachunki w sposĂłb odmienny od uĹźytego w tym liście. Zadziwiający jest sposĂłb, w jaki zginęły obie prostytutki. Kobiety podejmujące decyzję o samobĂłjstwie, w przewaĹźającej większości zaĹźywają tabletki. Czasem podcinają sobie Ĺźyły. Niezwykle rzadko decydują się na powieszenie. Dwa takie przypadki w jednym środowisku, w odstępie półtora roku, nie wyglądają przekonująco. DC Madam Ĺźyłaby pewnie jeszcze długo, gdyby zagroĹźona wyrokiem więzienia, nie przekazała jednej ze stacji telewizyjnych 20-kilogramowej paczki. Wewnątrz znajdowały się nagrania rozmĂłw telefonicznych wraz z danymi o numerach telefonĂłw 15 000 klientĂłw, jacy przewinęli się przez jej agencję w ciągu 13 lat działalności. W tym czasie zatrudniała 132 kobiety. Za 90 minut ich aktywnego towarzystwa pobierała od kaĹźdego klienta 300 USD. Byli wśrĂłd nich senatorowie, zastępca Condoleezy Rice, Sekretarz Stanu, doradcy wojskowi z Pentagonu, współpracownicy Clintona i Busha. Gazety napisały o tym 1 maja 2007 roku. Dokładnie w rocznicę tego skandalu zamilkła na zawsze. NiezaleĹźne media wyciągnęły wkrĂłtce na światło dzienne nazwiska kilku najpopularniejszych osĂłb zaprzyjaĹşnionych z agencją Jeane Palfrey. Są wśrĂłd nich dobrze nam znani ludzie pojawiający się na wielu kartach tej książki. Pretendenci do amerykańskiej prezydentury. Rudolph Giuliani i John Mc Cain. Jest teĹź Dick Cheney. Jego związki z agencją DC Madam miały miejsce w okresie, gdy był Sekretarzem Obrony. WśrĂłd tego ogromu wpływowych klientĂłw nie zabrakło dyplomatĂłw kanadyjskich, chińskich i ludzi z Bliskiego Wschodu. Raczej pewne jest, Ĺźe kobieta prowadząca taką działalność w sercu dyplomatycznej stolicy świata znajdowała się w kręgu zainteresowania słuĹźb specjalnych Ameryki, a moĹźe i innych zaprzyjaĹşnionych państw. Wielce prawdopodobne jest rĂłwnieĹź, Ĺźe w ktĂłrymś momencie korzyści, jakie to dawało, okazały się mniejsze niĹź ryzyko ogromnego skandalu, jaki mĂłgł wybuchnąć. Wynik tego rĂłwnania mĂłgł przesądzić o losie bohaterek tej opowieści. Nie sądzę, by wszyscy klienci Ĺźyczyli im śmierci, ale nawet jeśli był to tylko jeden procent z owego kręgu – nie miały szans, by uniknąć tych samobĂłjstw.

1. - „Rewolucyjny Ĺťyd”, http://www.prawy.pl, 14/03/2008.

CDN