Dodano: 16.06.06 - 10:52 | Dział: A to POLSKA właśnie - A.R-L

Feminizm

Ruch na rzecz równouprawnienia kobiet, w swym początkowym okresie, miał bez wątpienia szczery zamiar poprawy bytu kobiet. Walka o kobiecą godność, wykształcenie, czy, równą z mężczyznami, płacę za wykonywaną taką samą pracę, była godna podziwu i szacunku.

Feminizm, to wśrĂłd „oświeconej” lewicy temat sztandarowy, choć kontrowersyjny. Feminizm, to ruch podobny do działalności ekowojownikĂłw z „ochrony środowiska”, a wyrosły dzisiaj z tych samych kręgĂłw, w ktĂłrych zrodziła się nowomowa, powszechna bezgraniczna tolerancja, czyli polityczna poprawność. To działalność oświeconej grupy socliberałów, zajadłych wrogĂłw naturalnego porządku, Kościoła katolickiego i wszystkich form oraz postaw normalnych ludzi, czyli według nich „ciemnogrodu”.

Dzisiaj obowiązującym eufemizmem jest określanie pewnych zjawisk społecznych, niewiadomo, z jakiego powodu innymi, nowymi określeniami, np. alkoholizm, nie jest chorobą, lecz nałogiem, homoseksualizm, nie jest zboczeniem, lecz preferencją seksualną, siedzący w więzieniu nie jest więźniem, lecz osadzonym, bandyta, który na meczu piłki nożnej ciężko rani drugiego człowieka, zwany jest psełdokibicem, a inwalida, to dzisiaj niepełnosprawny itp.

Feminizm, to także zjawisko społeczne, to okresowy temat pierwszych stron gazet i TV w okresie szczególnego napięcia politycznego, skandali politycznych lub ofensywy wyborczej socliberałów. Jest to więc temat nie byle jaki i biada wszystkim, którzy pozwalają sobie na żarty. Tacy ludzie, to nietolerancyjni, po prostu źli, to heretycy, którzy okrzyknięci zostają oszołomami, wrogami kobiet, szowinistami, fanatykami itp.
Wyzwiska takie zawsze towarzyszą wszelkiej dyskusji o feminizmie lub wręcz ją uniemożliwiają, są najczęściej skutecznym narzędziem walki politycznej, w której stroną broniącą się są ci niepoprawni politycznie, nienowocześni.

Feminizm, nie uznaje krytyki. Chyba oczywiste jest, Ĺźe dziennikarz, ktĂłry np. krytykuje postawę rządu izraelskiego, nie moĹźe być uznany za antysemitę; kaĹźdy, kto potępia ruchy i cel działalności „Greenpeace” nie jest wrogiem Matki Ziemi, lub ten, ktĂłry opowiada się przeciwko nadmiernym podatkom i wydatkom z budĹźetu państwa na cele społeczne, nie jest za pauperyzacją społeczeństwa. To przecieĹź jest bez sensu., a jednak to właśnie jest ten styl uprawiania propagandy.

Najgorsze w tym wszystkim jest to, że np. taka pani Jaruga-Nowacka, była minister(!) w rządzie p. Millera, a dzisiaj posłanka SLD, feministka na stanowisku, przypisuje sobie prawo reprezentowania wszystkich kobiet w Polsce. I wypowiada się w ich imieniu w sposób, z którego wynika, że ci wszyscy, którzy inaczej myślą niż pani ministerka, są w zdecydowanej mniejszości. To już bezczelność!

Feminizm wreszcie, zdaniem Rusha Limbaugha, publicysty amerykańskiego, jest takĹźe ruchem kobiet rozgniewanych, buntujących się z róşnych powodĂłw wobec swego losu. Wiele z nich nienawidzi mężczyzn, instytucji małżeństwa, rodziny i obowiązujących w niej relacji między mężczyzną a kobietą. Miłość i potrzeba mężczyzny, są dla nich czymś kompromitującym i poniĹźającym. KrĂłtko mĂłwiąc sprzeciwiają się, obowiązującemu od wiekĂłw, systemowi wartości. Wcale im nie chodzi o jakiekolwiek rĂłwnouprawnienie. Nie chodzi im o wyrĂłwnywanie szans kobiet. Wojujące feministki walczą o „nieodwracalną alienację kobiet od mężczyzn, chcą udowodnić, Ĺźe nie potrzebują mężczyzn, Ĺźe nie powinny ich pożądać, a prawdziwe spełnienie i pełnię szczęścia mogą posiąść bez udziału męża. One walczą o władzę.”

Jedna z największych światowych przywĂłdczyń na rzecz kobiet powiedziała: „Skoro wiadomo, Ĺźe dla kobiety małżeństwo jest formą niewolnictwa, ruch feministyczny musi się skoncentrować na walce z instytucją małżeństwa. Kobieta nie moĹźe być wolna, bez obalenia tej instytucji”! Kto wie, Ĺźe małżeństwo, to niewolnictwo? Kto tak twierdzi?
W amerykańskim piśmie Krajowej Organizacji Kobiet, w styczniu 1998 r., ta sama dama powiedziała: „Jest niewątpliwym faktem, Ĺźe dla osiągnięcia pełni kobiecości, kobieta powinna być lesbijką.” To ciekawe!

Mężczyzna i kobieta, stworzeni zostali w ściśle określonym celu i do realizacji tych celów, zostali przez Stwórcę przystosowani. Każdy ma do spełnienia określoną rolę, a zachowanie się kobiety, jak i zachowanie mężczyzny zostało zdefiniowane przez samego Stwórcę.
Te panie, które podważają sens własnego stworzenia, te wszystkie agresywne bojowniczki o równouprawnienie kobiet głoszą, że tym, co trzyma je w zacofaniu jest miłość do mężczyzny i potrzeba bycia przy nim i z nim. Ta potrzeba i tradycyjna rola kobiety powoduje, że stała się ona niewolnicą mężczyzny. Stąd już tylko krok, do wypaczenia roli kobiety i pełnej, wręcz oficjalnej agresji., która dzisiaj, w krajach zachodu, poraża mężczyzn strachem, a przejawia się posądzeniem o molestowanie seksualne.

Skrajnym przykładem, jak pisze Lambaugh, jest normalny komplement typu: ładnie pani dziś wygląda, ktĂłry przez kobietę uznawany jest za przejaw spragnionego żądzy, prymitywnego samca i wywołuje reakcję typu:, „dlaczego nie zwracasz uwagi na mĂłj intelekt, ty świnio”. Dochodzi do tego, Ĺźe mężczyĹşni juĹź nie wiedzą, jak powinni zachowywać się względem kobiet – czy powinni puszczać kobietę pierwszą, czy powinni otwierać kobietom drzwi, czy mogą iść obok na ulicy itp.

Dotychczasowa działalność walczących o „rĂłwnouprawnienie” organizacji kobiecych, opanowana jest obsesyjnie przez dwie sprawy – prawo do aborcji i prawa dla lesbijek. Ich zdaniem, aby kobieta była szczęśliwa, nie potrzeba mężczyzny. Ostatecznym celem jej wyzwolenia spod władzy mężczyzny, jest właśnie aborcja. Nawet więcej – aborcja jest przejawem władzy nad mężczyzną.
Skoro mężczyzna – mĂłwi amerykański publicysta – został pozbawiony prawa decydowania o tym, co stanie się ze znajdującym się w łonie kobiety Ĺźyciem ( a płód, ich zdaniem, jest tylko tkanką) jego rola została pomniejszona. Stał się nikim.

Konsekwencją takiej postawy, jest przekonanie całego „cywilizowanego” świata, Ĺźe powodem nieszczęścia kobiet jest dziecko, ktĂłrego wychowanie spoczywa na barkach kobiety i tym samym przeszkadza w karierze zawodowej. Tak więc, starają się Ĺźyć jak mężczyzna ( nawet w wojsku szukając rĂłwności) oszukując siebie, Ĺźe nie ma Ĺźadnych naturalnych róşnic między obiema płciami, a urodzenie dziecka przesuwają na bliĹźej nieokreślony czas.

Jeśli juĹź więc kobieta musi wychowywać dzieci, to przecieĹź mężczyzna jest do niczego nie potrzebny; no, moĹźe tylko do samego aktu zapłodnienia, lub wręcz jako producent plemnikĂłw. Dalej same sobie poradzą, a jeśli nie, to pomoĹźe opiekuńcze państwo. I w ten właśnie sposĂłb, co podkreśla Lambaugh, pomoc społeczna przejmuje rolę ojca, a mężczyzna, odpowiedzialny dotąd za rodzinę, został pozbawiony męskości. W naszej rzeczywistości pomoc ta jest szczegĂłlnie niewystarczająca, więc walka ukierunkowuje się na prawne zabezpieczenie sobie funkcji w strukturach władzy i innych odpowiedzialnych stanowiskach decydujących, między innymi, o zatrudnieniu, rodzaju pracy i związanym z tym uposaĹźeniu. Konsekwencją takiej postawy jest gwałtowny wzrost ilości nieślubnych dzieci i zniszczenie tradycyjnej, zdrowej rodziny. Takie wychowanie dzieci, to socliberalne tworzenie nowoczesnego, „postępowego” społeczeństwa, czyli politycznie poprawnego.

Mimo wszystko, coraz więcej kobiet dostrzega, że dzieci wychowywane w pełnej rodzinie, przez matkę, znające ciepło i bezpieczeństwo rodzinnego domu, są wychowywane lepiej, są psychicznie zdrowsze. Obecność pełnej rodziny wzmacnia jej kondycję i więzi na całe życie, a rolą kobiety jest łagodzić napięcia i stać na straży wzajemnej miłości i uczyć jej dzieci, a nie niszczyć.

Feministki, z jednej strony upierają się, Ĺźe miedzy kobietami, a mężczyznami nie ma Ĺźadnej róşnicy, z drugiej zaś domagają się jak najwięcej uprawnień i przywilejĂłw, niezbędnych w realizacji ich potrzeb. Lambaugh zastanawia się, jak to właściwie jest – skoro kobiety są identyczne z mężczyznami, to, w jaki sposĂłb mogą mieć specjalne potrzeby?
Czyż więc postawa i walka feministek nie jest podobna do walki ekowojowników o czystość środowiska? Moim zdaniem, ruch dzisiejszych nowoczesnych feministek, podobnie jak niektórych organizacji ekologicznych, to wprowadzanie do społecznego i państwowego życia skompromitowanych i nieludzkich form socjalizmu. To wygodne życie niektórych na koszt społeczeństwa.
Jeśli wszyscy to zrozumiemy, jest nadzieja na położenie zapory tym, szkodliwym społecznie, ruchom.

Andrzej Ruraż-Lipiński