Dodano: 24.04.16 - 19:54 | Dział: Kworum poetów

Ten świat otacza nas (D. Duszyńska)

Wciąż, niezmiennie świat zadziwia - jaki piękny i bogaty,
róşnorodny w swojej krasie, wystrojony w barwne szaty.
Raz zielenią nas zachwyci i zapachem świeżej trawy,
bielą krzewów jaśminowych, bzów pachnących, pełnych kwiatu;

Lasem, pnącym się ku górze - do złocistych nieba progów,
gdzie konwalie ścielą dywan dla kochanków i aniołów.
Ptak zaśpiewa cudną nutą, że aż serce bić przestanie,
bo ucieszy się wolnością, czystym niebem, świeżym gajem.

To znów lato nas otoczy promienistym słońca blaskiem,
dzień się zbudzi razem z ptakiem i czerwonym nieba brzaskiem.
Świat się cały zarumieni od kolorów polnych kwiatów
w łanie zboża i pszenicy: maków, chabrów i powojów.

A królowa - różą zwana, dumnie pąki wnet rozchyli,
to purpurą w górę spojrzy, to zamyśli się szafirem.
Wszystkie kwiaty, pnąc się wyżej, chcą obejrzeć skrawek nieba.
Wiatr zatańczy im wesoło, zboże będzie już dojrzewać.

Kiedy przyjdzie pora roku w złotej szacie i purpurze -
liście złote zaszeleszczą i pochylą głowy róże.
Pola hojnie sypną ziarnem, wyda owoc jabłoń biała.
Jesień zbiorem się odpłaci i obrodzi ziemia cała.

Potem bardzo się zasmuci, że straciła barwne szaty,
Złote liście i jagody, wnet odfruną nawet ptaki...
A wiewiórki tuż przed zimą pochowają swe zapasy
i listopad wnet zawieje. I wichurą pocznie straszyć.

Sroga zima sypnie śniegiem na zmęczoną pracą ziemię
białym puchem, jak pierzyną.
Niech tak we śnie drzemie.


Autor: Danuta Duszyńska – nick „australijka”