Dodano: 03.02.16 - 20:11 | Dział: Co w prasie piszczy

Sąd nad Mieszkiem?

Jaki cel mają senatorowie godzący w dobre imię pierwszego historycznego władcy Polski i podważający doniosłość jego decyzji o przyjęciu chrztu?

Senat RP przyjął 30 stycznia uchwałę o uznaniu roku 2016 Rokiem Jubileuszu 1050-lecia Chrztu Polski. Decyzję tę trzeba przyjąć jako coś normalnego. W grudniu ubiegłego roku podobną uchwałę przyjął Sejm. Istnieje przecież dość powszechna wśród Polaków świadomość, niezależnie od ich sympatii politycznych, że chrzest Mieszka I był wydarzeniem fundamentalnym dla tworzenia się polskiej państwowości i faktycznie stanowił jej początek. Tego nie kwestionowali nawet komuniści, kiedy podczas obchodów Millenium Chrztu Polski w roku 1966 organizowali konkurencyjne obchody 1000-lecia polskiej państwowości. Stosowne uchwały obu izb parlamentu wolnej Polski są zatem nie tyle jakimś szczególnym ukłonem wobec Kościoła, ile raczej wyrazem szacunku dla faktów. Zapowiedź zaś wspólnego świętowania 1050-lecia ze strony najwyższych władz państwowych i kościelnych jest znakiem powrotu do wytęsknionej normalności, z której trzeba się cieszyć.

Ale nie wszyscy się cieszą. Podczas senackiej debaty nad jubileuszową uchwałą miały miejsce incydenty, ktĂłre upowaĹźniają do postawienia pytań o rzeczywiste intencje ich sprawcĂłw. Poziom dyskusji w wykonaniu senatorĂłw opozycji w skądinąd „wyĹźszej” izbie parlamentu był poniĹźej tego, na co stać rozwydrzonych gimnazjalistĂłw. Najwięcej kontrowersji wzbudziła osoba Mieszka I, ktĂłremu senacka uchwała składa hołd jako pierwszemu historycznemu władcy Polski, poniewaĹź jego decyzja o przyjęciu chrztu miała fundamentalne znaczenie dla dziejĂłw Narodu i Państwa. Zapał, z jakim senatorowie PO kwestionowali słuszność oddania hołdu Mieszkowi, rodzi przewrotne skądinąd pytanie, czy rĂłwnie gorąco sprzeciwialiby się senackim honorom i hołdom, gdyby ich adresatem miał być ktĂłryś z generałów zasiadających przy Okrągłym Stole. Czy o tym, kto w Polsce zasługuje na miano „człowieka honoru”, a kto nie, decydować moĹźe tylko redaktor pewnej gazety?

Najdalej chyba w dezawuowaniu Mieszka I poszła senator Barbara Zdrojewska (PO), Ĺźona b. ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (sic!). – MoĹźna domniemywać, Ĺźe był to zabijaka i pewnie palił, gwałcił – insynuowała z wysokości Senatu RP. Jej kolega, senator Jerzy Wcisła (PO) zawyrokował, Ĺźe Mieszko nie zasługuje na hołdy, bo „był raczej wątpliwej jakości chrześcijaninem”, a u podstaw jego decyzji legło albo wyrachowanie polityczne, albo namiętność wobec księżniczki Dobrawy. Dziwne to zastrzeĹźenia. Jakby Senat RP miał honorować ludzi za poboĹźność, a nie za zasługi dla Narodu i Państwa! A prĂłcz tego państwo senatorowie za nic widocznie mają wyniki badań prof. Krzysztofa OĹźoga na temat pierwszych polskich PiastĂłw, zawarte w jego książce „966. Chrzest Polski”, ogłoszonej przed tygodniem Książką Roku 2015. Czy nie więcej poĹźytku dla nauki i dla Ĺźycia społecznego byłoby, gdyby zajęli się oceną „jakości chrześcijaństwa” Ewy Kopacz, Bronisława Komorowskiego, Donalda Tuska i innych dobrze sobie znanych osĂłb, ocenę zaś postaci historycznych pozostawili historykom większego formatu?

Jaki cel, oprócz bycia w twardej opcji do partii rządzącej, mają senatorowie godzący w dobre imię pierwszego historycznego władcy Polski i podważający doniosłość jego decyzji o przyjęciu chrztu? Próba wyjaśniania tego szczenięcą przekorą nie broni się wobec faktu, że chodzi o ludzi w dojrzałym już wieku, mających wysoki status społeczny. Jedynym wyjaśnieniem zdaje się zaangażowanie po uszy w ową pedagogikę wstydu, która sięga coraz głębiej. Przyjmując za dobrą monetę to, co mówili, powinniśmy zacząć się wstydzić nawet za to, z czego chcemy w tym roku być dumni. Nawet za Mieszka I i za chrzest Polski, bo przecież okoliczności jego przyjęcia miałyby być co najmniej przypadkowe. Na taki radykalizm we wspomnianej pedagogice wstydu, stosowanej wobec Polaków systematycznie od roku 1795, nie zdobywali się nawet zaborcy.

Incydenty podczas przyjmowania senackiej uchwały nie mogą nam zepsuć radości z jubileuszu 1050-lecia chrztu ani odebrać dumy z ponadtysiącletniej tradycji państwowej. Trudno jednak wykluczyć, Ĺźe takie prĂłby będą podejmowane ze strony środowisk nieĹźyczliwych chrześcijaństwu i Polsce. Nie moĹźna tego nie zauwaĹźać i nie wyciągać z tego wnioskĂłw. Ale jeszcze bardziej trzeba się przejąć apelem Senatu do wszystkich obywateli (nie tylko katolikĂłw) „o włączenie się w obchody 1050-lecia Chrztu Polski” i o powrĂłt do „ĹşrĂłdeł naszej cywilizacji”.

ks. Henryk Zieliński
Idziemy nr 6 (540), 7 lutego 2016 r.