Dodano: 30.12.15 - 13:01 | Dział: Opowiadania

Tyle niewypowiedzianych słów

Oczekiwanie

Menelska dzielnica wojewĂłdzkiego miasta. Z początku wydawało jej się, Ĺźe sąsiedztwo CyganĂłw przysporzy im tylko samych kłopotĂłw. Z czasem okazało się, Ĺźe zdarzają się pośrĂłd nich porządni ludzie. A ci młodzi, agresywni „swoich” nie ruszają. Ona teraz, mieszkając wśrĂłd nich, była traktowana jak „swoja”.
Helena przypomniała sobie przeprowadzkę i pierwsze dni w tym mieszkaniu. Mimo że tak niewielkie, było apartamentem w porównaniu z ich poprzednim lokum. No i już bez jej ślubnego, Heńka. Znajomy ksiądz doradził separację. Na rozwód nie miała sił. Ciągle gdzieś głęboko łudziła się, że może Heniek się zmieni, może zacznie się leczyć. Córki rozumiały aż nadto dobrze, co się dzieje. Musiała tak zrobić, by ratować rodzinę. Podzielić rodzinę, by ratować rodzinę. Życie potrafi pisać scenariusze jak z kiepskiego serialu.
Jurek jęknął. Zmoczyła kompres i wytarła mu czoło. Taka blada, zimna skóra. Nie otwiera już oczu. Godzinę temu było pogotowie. Lekarz wyglądał na zmęczonego. Długo wertował papiery.
– To była ta operacja, proszę panią, czy nie było? – zapytał po zbadaniu Jurka.
– Nie było, panie doktorze – tłumaczyła kobieta – miała być, ale tyle dni czekaliśmy na telefon z kliniki i byliśmy tam, ciągle to przekładali…
– Trzeba było nalegać, przyspieszać – przerwał jej lekarz, a jego głos przybrał nieco oskarĹźycielski ton.
Poczuła narastający ucisk wokół gardła. Przecież na łapówkę poszły wszystkie pieniądze! Nie powiedziała tego jednak głośno. Może się znają z tamtymi z kliniki. Zdrowia Jurkowi to nie wróci, a żalu w sercu trzymać nie można. Ciśnienie opadało powoli, ucisk gardła zelżał.
– Proszę panią – lekarz starał się być delikatny – pani mąż umiera. Czy chciałaby pani, Ĺźeby umarł w szpitalu, czy w domu? Bo jeśli pani nalega…
– Nie – Helena ucięła szybko. Zaległa niezręczna cisza. Zmęczony lekarz nie wiedział teraz, czy kobieta nie zgadza się na śmierć, czy na przewiezienie chorego do szpitala. Sanitariusz stojący przy drzwiach spojrzał znacząco na zegarek. Zaskrzeczała krĂłtkofalĂłwka, ktĂłrą trzymał w dłoni. Odezwał się zniekształcony głos:
– Trzydzieści osiem, wypadek na skrzyĹźowaniu Sienkiewicza i Świętokrzyskiej, czy moĹźecie to wziąć?
Lekarz spojrzał pytająco na kobietę, a ta oznajmiła szybko:
– JedĹşcie, bardzo dziękuję, jedĹşcie.


Miłość

Mąż. Pomyślała, że to by było tak pięknie. Ciągle jednak był przecież jej ślubny, Heniek. Wprawdzie w alkoholicznym amoku, ale jednak był. Gdzieś tam docierały do niej strzępy informacji o nim. Samotność to podstępny doradca. Gdy poznała Jurka, był wspaniałym wysokim mężczyzną. Zdawał jej się na tę chwilę jak wybawienie z życiowej gehenny, jak światło w ciemnościach. Prowadził gospodarstwo ekologiczne. Z jaką pasją zachwalał jajka ze swego kurnika.
– Jakby sam je wysiedział – Ĺźartowały czasem jej cĂłrki.
– To jajka od szczęśliwych kur – opowiadał za kaĹźdym razem, gdy przywoził jej ekologiczną Ĺźywność. Przetwory smakowały wybornie.
– Prawdziwe jedzenie – zaznaczał, gdy kosztowali w czasie wspĂłlnych kolacji szynki lub wiejskiej kiełbasy. – Na takim jedzeniu człowiek doĹźyje stu lat.


Rak

Rak przyszedł tak nagle, jakby kpiąc sobie z powtarzanych wielokrotnie zapewnień. Jurek nie mĂłwił o tym głośno, ale sikał krwią juĹź kilka tygodni przed rozpoznaniem. USG potwierdziło guza nerki. Dostał chemię i wydawało się, Ĺźe operacja moĹźe zatrzymać chorobę, a tu kolejny cios – przerzuty do płuc.
WraĹźenie jakby grunt zadrĹźał jej pod nogami. Tak niedawno się poznali. Poczuła szczęście po raz pierwszy od wielu długich, samotnych lat. Była dla kogoś waĹźna, znĂłw nabrały sensu słowa „święta” czy „urodziny”.
Dzwonił. Gdy spostrzegała na ekranie telefonu imię „Jerzyk”, a znana melodia rozbrzmiewała w pokoju, wszystko robiło się jaśniejsze. Bieda nie doskwierała tak mocno, świat nabierał kolorĂłw, a Ĺźycie wydawało się wędrĂłwką po kwietnych dywanach. Codziennie dostawała SMS-y, w ktĂłrych zapewniał ją o swojej pamięci. Nawet jego, trochę zabawna w tych okolicznościach zazdrość nabrała z czasem znamion troski i wywoływała na jej twarzy uśmiech. Teraz ten silny mężczyzna leĹźał półprzytomny, przygnieciony śmiertelną chorobą. Jeszcze wczoraj poprosił ją, by pomogła mu dojść do łazienki. Delikatnie zasugerowała pampersy, ale widząc jego reakcję, wycofała się szybko. Jurek wolałby na czworakach doczołgać się do sedesu, niĹź pozwoliłby załoĹźyć sobie pieluchę.


CĂłrki

Kiedyś był żołnierzem, teraz walczył do końca. Odszedł z armii, bo nie mógł znieść feudalnego systemu sprowadzającego człowieka do roli bezrozumnego mięsa armatniego.
Na parapecie otwartego okna ich pokoju usiadły dwa gołębie. Gruchały i tuliły się do siebie łebkami. Samiec tańczył w sierpniowym, cudnym słońcu, a samica pozwalała na te zaloty, delikatna, subtelna, cicha.
– MoĹźe i my tak moglibyśmy kiedyś... – pomyślała Helena i poszła do kuchni, by zrobić sobie herbatę. Wczoraj była młodsza cĂłrka. Płakała. Jurek akurat zasnął, więc i Helena mogła wypłakać się przed nią. Marysia i Zosia bardzo lubiły Jurka. Ciągle dzwoniły do kliniki, pytając o termin operacji. Podobnie jak Helena nie rozstawały się z telefonem, „bo moĹźe dziś zadzwonią”. To wielki dar, Ĺźe po latach dziewczyny przez krĂłtki czas mogły doznać prawdziwej ojcowskiej opieki mężczyzny, choć dla nich obcego. A przecieĹź powinno być inaczej. To Heniek powinien być obok niej, obok cĂłrek w tych najtrudniejszych chwilach.
O ojcu nie rozmawiały często. Helena wszystko wzięła na siebie. Opłaciło się. Kiedyś starsza, Zosia powiedziała do niej:
– Pamiętasz, mamo, jak ojciec przyszedł w święta pijany i zarzygał nam ten nowy dywanik, co dostałaś od koleĹźanek w pracy?
Pamiętała dobrze ten wigilijny wieczór. Dywan śmierdział potem długo, tak że trzeba go było kilka razy prać.
– Ja wtedy powiedziałam sobie – ciągnęła dziewczyna – Ĺźe mu tego nigdy nie wybaczę. Zabrałaś mnie tego dnia na spacer, bo w domu smrĂłd był nie do wytrzymania i powiedziałaś waĹźną rzecz. Ĺťe ojciec nie jest taki zły, tylko wiele wycierpiał, Ĺźe widział, jak mordują robotnikĂłw na ulicach i przez to tak pije. Gdy mĂłj Tomek się napił, wiesz, raz mu się zdarzyło, przypomniałam sobie twoje słowa i łatwiej było wybaczyć.


Jak ptak

Jakiś ruch w pokoju, Helena otrząsnęła się ze wspomnień i ruszyła do drzwi. Gdy zajrzała do środka, aż jęknęła przerażona. Jurek spadł z łóżka, leżał na podłodze i machał bezwładnie rękami. Usta miał otwarte, usilnie próbował złapać oddech. Dopadła do niego w sekundę i spięła się, by dźwignąć go z powrotem. Ta drobna, szczupła kobieta nadludzką siłą szarpnęła bezwładne ciało i ułożyła barkami na łóżku. Potem szybko, blokując bok chorego biodrem, wydźwignęła na łóżko także nogi. Po chwili mężczyzna leżał już bezpiecznie. Spojrzała mu w oczy. Były ogromne i czarne. Jak u ptaka. Przepastne, jak ocean nocą.
– Jerzyk!– Szarpała go za ramiona – Jerzyk, oddychaj!
Ale on już tylko patrzył tymi wielkimi, czarnymi oczami. Złapała jego dłoń. Jeszcze poczuła dreszcz, jakby chciał zacisnąć palce.
To juĹź teraz? – dotarło do niej i panika zdusiła w niej oddech. – Co robić?
Przypomniała sobie, że prosił, by ten różaniec, co go przywiózł z Lourdes, był zawsze obok łóżka. Rzuciła się w stronę nocnej szafki, strącając butelkę z syropem. Odnalazła drżącymi dłońmi modlitewny sznur i szybko zaplątała mu na dłoni. Spojrzała na krzyż zawieszony nad łóżkiem, ale rozmywał jej się przez łzy. Jurek nie oddychał. Kobieta pocałowała jego dłoń.
– Tak wiele chciałam ci powiedzieć – szlochała skulona, na klęczkach przy łóżku. – Zostań jeszcze chwilę, zostań...
Gołębie wzbiły się z furkotem i odleciały gdzieś. Zadzwonił jej telefon. Dzwonił długo, aż zamilkł.


Rozmowa

Jerzyka nie ma już od tylu godzin. Dziś rano obudziła się i spojrzała na jego łóżko. Pustka tego miejsca uderzyła w nią niepokojem, jakby coś strasznego stało się dosłownie przed chwilą. Ludzie dzwonią, chcą pocieszać. Większość połączeń pozostaje nieodebrana. Ona czeka na to jedno, najważniejsze. By na ekranie znów wyświetliło się jego imię.
Pod poduszką znalazła telefon Jurka. DrĹźały jej ręce, gdy podnosiła go do oczu. Poszła do kuchni, wyszukała w spisie „Helenka” ozdobione pięknym serduszkiem i nacisnęła zieloną słuchawkę. Po kilkunastu sekundach w pokoju obok zaczęła rozbrzmiewać znana jej tak dobrze melodia. Zatrzepotało serce w jej piersi. Odgarnęła pukiel rudych włosĂłw, ktĂłry przylepił jej się do policzka i ruszyła w tamtą stronę. Podniosła ostroĹźnie swĂłj telefon, jakby się bała, Ĺźe melodia ustanie. Teraz mu wszystko powie. To, czego nie zdążyła powiedzieć wcześniej. To, co szamocze się w jej zdrętwiałym umyśle kolorowym gwarem. Powie mu, jak bardzo była przy nim spokojna. Jak wiele dla niej znaczył, choć to wszystko przecieĹź nie mogło się udać. Powie mu…


Andrzej Chodacki
Strona autorska


Autor opowiadania: Andrzej Chodacki
Urodzony w 31.05.1970 roku. Z powołania mąż i ojciec, z zawodu lekarz. Pisze prozę i poezję, a takĹźe fotografuje. Laureat kilkudziesięciu konkursĂłw literackich. Jego opowiadania były drukowane między innymi w Wydawnictwie My Book w Szczecinie, Miesięczniku Literackim Akant w Bydgoszczy, Kwartalniku Literackim Horyzonty, w Półroczniku literackim „Inter-. Literatura–Krytyka–Kultura”, oraz w wielu czasopismach polonijnych na całym świecie. W 2012 roku wydał debiutancką książkę z poezją i fotografią pt.„ PejzaĹźe tęsknoty”. W 2013 roku wydał cykl opowiadań pt. „ Opowieści ze świata”. W 2014 roku wydał kolejny cykl opowiadań pt „ Wyczekując dnia”.
W 2015 roku jego najnowsza powieść pt „ Doktor Seliański” została przetłumaczona na język ukraiński. Od 2015 roku członek Unii Polskich Pisarzy Lekarzy

Od Redakcji: Opowiadania Andrzeja Chodackiego można również znaleźć w dziale:Na każdy temat.