Dodano: 08.12.15 - 22:34 | Dział: Opowiadania

Towarzysze

– To jak to było, towarzyszu, z tymi medalami? – reporter polał po same brzegi.
– Nikt nie robił nic dla medali. Z przodu byli Niemcy, z tyłu czekiści, szliśmy w stu na kilka CKM-Ăłw, tylko ja przeĹźyłem, to dali medal. Tak było – weteran wychylił spory łyk wĂłdki z metalowego kubka.
– Ale podobno wielu innych czerwonoarmistĂłw przeĹźyło dzięki wam?
– Wszystkim tak mĂłwili i widzisz? Ty teĹź uwierzyłeś. A wtedy, gdy utknęliśmy w błocie na przedpolach Berlina, kaĹźdy z nas marzył, modlił się, Ĺźeby nam nie kazali wyjść z tego okopu. Dobrze pamiętam, jak ściskałem karabin, aĹź mi ścierpły ręce. Przed nami jakieś sto metrĂłw dalej czekały trzy gniazda karabinĂłw maszynowych. Starszyna palił spokojnie papierosa przed natarciem. I tyle było tego naszego Ĺźycia, co tego papierosa, tyle było! Starszyna splunął niedopałkiem przed siebie, poprawił hełm na głowie i ryknął nad naszymi głowami. Poderwałem się i poczułem, Ĺźe unosi mnie do przodu masa krzyczących ludzi. CKM-y zagrały i starszyna padł, zanim przebiegł kilka metrĂłw. Ruszyłem pochylony, szukając wzrokiem jakiegoś dołu w ziemi, jakiejś ochrony. Ludzie padali wokół mnie, pod moimi nogami. Potknąłem się na świeĹźym trupie kolegi i wpadłem w lej po bombie...

...wzgórze z dziwnie milczącymi teraz CKM-ami było kilkadziesiąt metrów przed nim. Wyjrzał ostrożnie z zagłębienia. Nigdzie śladu wroga. Przedpole puste, towarzysze zostali gdzieś z tyłu. Przewiesił karabin przez plecy i zaczął się czołgać w stronę pozycji nieprzyjacielskich. Do tyłu nie można, bo rozstrzelają. Dłonie mu tak zdrętwiały, że nie mógł utrzymać w nich granatu. Wsunął go więc za pazuchę i czołgał się dalej. Dziwnie tu cicho, spokojnie.
Czyżby wróg się wycofał?
Zanim wspiął się na pierwsze na swojej drodze podwyższenie terenu, dokładnie przyjrzał się złowrogo ziejącej czernią dziurze, z której jeszcze przed chwilą pluł ogniem niemiecki CKM. Bezruch, żadnego, nawet najmniejszego błysku lufy.
Dlaczego nie strzelają? – zastanowił się i ruszył dalej, wciąż nie mogąc sobie poradzić ze zdrewniałymi ze strachu palcami. Pierwsze gniazdo CKM-u ominął najszerszym łukiem, na jaki pozwalało ukształtowanie terenu. Dwadzieścia metrĂłw dalej wyrosła przed nim betonowa wieĹźa.
Pewnie tam się ukryli? – rozmyślał nerwowo.
Dostrzegł metalową drabinkę wbitą z boku w mur wieży. Zostało mu tylko kilkanaście metrów. Dotrze tam, wykona zadanie. Jeszcze kilka głębszych oddechów. Asekurował broń, by nie zadzwoniła o kawałki porozrzucanego pod wieżą betonu. Teraz go już nie zobaczą. Spróbował złapać się za pierwszy szczebel, ale cholerne ręce nie mogły dalej dojść do siebie. Bardzo powoli zaczął się wspinać, zahaczając się niezdarnie o szczebelki. Płaszcz zrobił się ciężki, więc szybko zsunął go z ramion. Dopiero, gdy wojskowe okrycie upadło na ziemię, dotarło do niego, że wraz z ciężarem pozbył się także granatu.
Dam radę, mam karabin – podtrzymał się na duchu, poprawiając broń zwisającą z plecĂłw. Powolne wspinanie się w kierunku okienka, gdzie planował zaskoczyć faszystĂłw, okazało się trudniejsze, niĹź zakładał. Oddychał ciężko co kilka szczebli. Gdy dotarł na gĂłrę, bezgłośnie zdjął karabin z ramienia i wsunął lufę w otwarte drzwiczki wieĹźy. Dalej nic, cisza, ani jednego faszystowskiego szeptu.
– Wasilij, co ty, na Boga, zejdĹş na dół! – usłyszał pod sobą wołanie. Rozpoznał głos swojego druha, Stiepana. Coś zaczęło mu się przypominać, ale odgonił tę myśl i zajrzał do wnętrza wieĹźy przez uchylone okienko. W środku zobaczył wielki dzwon.
Co to ma być, gdzie Niemcy? – zdumiony rozglądał się po pustym wnętrzu.
– Wasyl, złaĹş, bo spadniesz! – znĂłw krzyk z dołu. Powoli odwrĂłcił głowę i zobaczył kilku ludzi stojących pod wieżą. Rozpoznał w nich towarzyszy niedoli, kalekich weteranĂłw, ktĂłrzy gnili wraz z nim w tym syberyjskim piekle. Teraz przypomniał sobie wszystko. Chciał krzyknąć do nich, ale metalowy hak, ktĂłry miał zamiast amputowanych dłoni wyprostował się nagle pod jego ciężarem i mężczyzna odpadł od ściany.
– Towarzysze!!! – Zdołał jeszcze zawołać, po czym uderzył z łoskotem o ziemię.

***

KARTA MEDYCZNA:
Wasilij Nikitowicz Artunkin ur. 1915 rok
Ranny podczas obrony kraju.
Kategoria niepełnosprawności: amputowane dłonie, następstwa oparzenia twarzy.
Zmarł 20.05.1962 rok.
Przyczyna zgonu – wylew

W tzw. wielkiej wojnie ojczyźnianej rannych zostało ponad 46 milionów sowieckich obywateli. Około 10 milionów z nich wróciło do kraju z ciężkimi urazami powodującymi trwałą niepełnosprawność.
Rząd Związku Sowieckiego w latach 1948-1953 nakazał wyłapanie kalekich weteranów i zamknięcie ich w obozach koncentracyjnych, gdzie umierali z głodu i zimna. Duża część z nich także została rozstrzelana na podstawie kryminalnych paragrafów o włóczęgostwie, żebractwie i pasożytnictwie.
Miliony kalek na ulicach miast psuły wyidealizowany obraz zwycięstwa Związku Sowieckiego nad faszyzmem. Jedyny wizerunek radzieckiego bohatera dopuszczony przez władze to piękny, młody mężczyzna z piersią udekorowaną medalami. KaĹźdy, kto odstawał od tego wizerunku, musiał być przez komunistyczne władze usunięty, czytaj – zlikwidowany.


Andrzej Chodacki
Strona autorska


Autor opowiadania: Andrzej Chodacki
Urodzony w 31.05.1970 roku. Z powołania mąż i ojciec, z zawodu lekarz. Pisze prozę i poezję, a takĹźe fotografuje. Laureat kilkudziesięciu konkursĂłw literackich. Jego opowiadania były drukowane między innymi w Wydawnictwie My Book w Szczecinie, Miesięczniku Literackim Akant w Bydgoszczy, Kwartalniku Literackim Horyzonty, w Półroczniku literackim „Inter-. Literatura–Krytyka–Kultura”, oraz w wielu czasopismach polonijnych na całym świecie. W 2012 roku wydał debiutancką książkę z poezją i fotografią pt.„ PejzaĹźe tęsknoty”. W 2013 roku wydał cykl opowiadań pt. „ Opowieści ze świata”. W 2014 roku wydał kolejny cykl opowiadań pt „ Wyczekując dnia”.
W 2015 roku jego najnowsza powieść pt „ Doktor Seliański” została przetłumaczona na język ukraiński. Od 2015 roku członek Unii Polskich Pisarzy Lekarzy

Od Redakcji: Opowiadania Andrzeja Chodackiego można również znaleźć w dziale:Na każdy temat.