Dodano: 30.08.15 - 11:19 | Dział: Na każdy temat

Miejsce na ziemi

Są takie miejsca na ziemi, do ktĂłrych z rozkoszą powracamy, są zaznaczone długą Ĺźycia kreską. Tam kiedyś spadła nasza pierwsza łza i oczy spojrzały na przestrzeń niebieską. Takie zakątki są bliskie tobie, i mnie. Tam młodość została, co mieszka we mgle i odrobina szczęścia niemała. Mamy swoje miejsca, gdzie wygniecione malutkie dwa ślady, gdzie strumyk płynął z wolna i w słońcu się krysztalił. Rozmawiał z nami, a moĹźe się Ĺźalił, Ĺźe płynął zbyt szybko jako Ĺźycie płynie…Wspomnienia nasze gdzieś przy dolinie zostały i leżą odłogiem, a my rozmawiamy raz z czasem, raz z Bogiem. Pytamy Boga, co nas jeszcze czeka, czy droga przed nami kręta i daleka? Czy jeszcze staniemy gdzie łąki i sady, czy zobaczymy dwa maleńkie ślady wygniecione w glebie, leżące odłogiem?

Rozmawiajmy z czasem, rozmawiajmy z Bogiem…pytajmy o drogę, szukajmy kompasu.
Szanujmy wspomnienia naszym sercom drogie i na drobiazgi nie marnujmy czasu.

Są takie miejsca gdzie rodziców stopy wydeptały ścieżki znacząc miejsca owe, posadzili drzewa, by później chroniły przed letnim upałem naszą małą głowę. Tam rosły kasztany i wysokie trawy, tam była studnia z wodą lodowatą, tam było miejsce do wspólnej zabawy. Dlatego te miejsca tak miłe i drogie i wspomnieniami zasiane jak pola.

Rozmawiajmy z czasem, rozmawiajmy z Bogiem, od Niego bowiem dola i niedola.

Powracamy tam, by dzwon usłyszeć ze znajomej wieĹźy, z podniesioną głową gapić się na chmury, na pachnącej łące na sianie poleĹźeć, po raz juĹź nie wiem, ktĂłry. Porozmawiać z wiatrem kołyszącym drzewa, poszeptać z trawami, co mĂłwią pacierze. Raz jeszcze ujrzeć jak zboĹźe dojrzewa, zrywać kąkole i bławaty świeĹźe. Choćby najlepiej nam w Ĺźyciu było, choć byśmy mieli wszystko; to serca oszukać się nie da… Ono wciąż tęskni do tych pĂłl zielonych, do wierzb płaczących, do smukłych jak wieĹźe topoli, do głogu, co kucnął przy rowie…
Serce tęskni i boli, nikt mi już nie powie, że jest inaczej, że ja coś tam bredzę, że tęsknoty nie ma.
Oj! bracie rodaku; jest gdzieś taka ziemia, ktĂłra jak magnes przyciąga człowieka, mam na ten temat znakomitą wiedzę. Jest taka ziemia, co na ciebie czeka. I są cmentarze osadzone w ciszy, skute mogiłami z zimnego kamienia. Tam tylko wronę czasami usłyszysz, spotkasz sens Ĺźycia i chwilę istnienia. Tam czarne krzyĹźe modły odmawiają, chyląc się rychło do pomnika płyty i Ĺźywym wiele do myślenia dają… jak Ĺźycia kęsek spoĹźyć znakomity. Tylko w tej ciszy moĹźemy się dzielić naszymi myślami, szeptanymi słowy.
Zmarli usłyszą, zjednoczą się z nami, dołączą do wspólnej rozmowy. Tylko w tej ciszy przemyślimy czyny i wartość życia przyjdzie nam ocenić, bo nie ma ludzi zupełnie bez winy - tam potrafimy się zmienić. Uklękniemy wówczas przy najbliższych grobie, będziemy się chwalić swymi sukcesami, bo lżej na duszy będzie mnie i tobie gdy zmarli będą z nami, Powiemy również o naszej niedoli, niech się dowiedzą, że mamy problemy i niech umarłych też serce zaboli, że nie tak łatwo chodzi się po ziemi. Tylko tam można mówić, bo wiatr nie powtórzy, a szepty też echa nie dają, tam taka cisza jakby po burzy choć groby wciąż rozmawiają. Tam leżą nasi bracia, ojcowie czekając na słowo Pana, tam gdzie mogiły (poeta powie), tam nasza Ojczyzna kochana. Tam nasze miejsce jest bez wątpienia, gdzie są mogiły i krzyże, chociaż daleko może do Stanów, ale do nieba bliżej. Każdy powraca choćby myślami do swej kołyski, do lat beztroski, każdemu jakiś kadr z życia bliski do miasta wraca czy wioski. Powraca na chwilę albo na stałe, bagaż życiowy za sobą wlecze, bagaż co nosi przez całe życie, choć coraz bardziej garb piecze. Lecz nie każdemu ciężar ten wadzi, choć walizeczka się zbierze, czym bardziej chytry, więcej gromadzi, a w piersi bije się szczerze.
Są na tej ziemi takie zakątki, do których powracać nam miło, nie da się zatrzeć dróg, starych ścieżek, po których się niegdyś chodziło. Jeszcze się zapach po nosie błąka po tych stokrotkach i makach polnych, po sianokosach na polskich łąkach gdzie trawa zmieniła się w siano.
A rosa, ktĂłra myła twe stopy gdy biegłaś po łące rano… I w złocie Ĺźyta twoje warkocze plątały się niczym dwa sznury, w samo południe gdy słońce w ziemię wbijało czerwone pazury. Biegłaś przez łany wśrĂłd pĂłl złocistych. Jeszcze pamiętam z tamtych lat wiele, choć mgły starają się zatrzeć ślady; pamiętam stare zielone sady, ktĂłre owocem pachniały z dala i kartofliska dymem pachnące. Jadłem kartofle z ognisk gorące. Nad kartofliskiem jak parasole wisiały czarne posępne wrony, darły się jakby stać się coś miało. Wtem z nieba okrop puścił się wielki i parasole znikały z gĂłry, a my zmoknięci jak liche szczury szliśmy do domu. Po twarzy lało. Na kartofliskach szaro i głucho, a deszczu spadło wtedy niemało.

Niby drobnostka, a się pamięta, z takich drobiazgĂłw składa się Ĺźycie. Film moĹźna cofnąć - Ĺźycia się nie da, kaĹźda sekunda jak myśl ucieka, a ono nadal płynie jak rzeka. Burzy się, wije, nabiera biegu, wciąż się rozpycha po swym korycie, chwilę postoi na swoim brzegu i dalej pędzi ta rzeka - Ĺźycie. Obmywa głazy, wiruje w piasku, czasami urwie kawałek ziemi, niekiedy myje twarz w słońca blasku i gładzi trawy palcami swymi. Czasem spokojna jak Ĺźycie bywa: nie pieni się i nie śpieszy, płynie, bo płynie i jest szczęśliwa; istnieje więc się cieszy. A innym razem ryczy jak lew: burzy się, pieni, brzegi urywa, podmywa grube korzenie drzew – jak Ĺźycie – gwałtowna, prawdziwa. Lecz tuĹź przy wejściu do głębin mĂłrz łagodna jak małe dziecię, bo tu się kończy rzeki szaleństwo; przestaje istnieć na świecie. Nurt coraz słabszy, węższe koryto i czystość wĂłd nie ta sama. ĹšrĂłdło daleko gdzieś tam zostało, mgły zamazały juĹź ślady, a Ĺźycia ciągle mało i mało stąd wiersze i ballady.

Bracie rodaku! już mi nie powiesz, że nie ma ziemi, która ci bliska, że o tęsknocie ciągle coś bredzę. Ty również wracasz na kartofliska wspominasz wrony i miedzę. Rozmawiasz z czasem, rozmawiasz z Bogiem, rozmawiasz z wierzbą i sosną. Jest takie miejsce na polskiej ziemi gdzie twoje drzewa też rosną. Gdzie stoi bocian na jednej nodze, gdzie trawy mówią pacierze, gdzie krzyż drewniany stoi przy drodze, przy którym modlisz się szczerze.

I są cmentarze leżące w ciszy, do których biegnie wąziutka ścieżka, która porosła karłowatym głogiem. Ona prowadzi w górę gdzie duch zmarłych mieszka. Tam spoczywają twych ojców szczątki wśród pól zielonych, topoli i głogu. Tam powraca życie gdzie jego początki i za to chciejmy dziękować Bogu. Wracamy wszyscy, wszyscy bez wyjątku, do lat dzieciństwa, do wspomnień co błądzą, do progów chat starych, do ścieżek i dróg.
Wracamy wszyscy do życia początku, do tego, co kiedyś ustanowił Bóg.

Władysław Panasiuk