Dodano: 12.08.15 - 11:04 | Dział: Głos Polonii

Pamiętamy

„Ĺťyj między ludĹşmi tak, jakby BĂłg patrzył; rozmawiaj z Bogiem tak, jakby ludzie słuchali”

Nie jest obojętne jak przejdziemy przez życie, czy zostawimy po sobie choćby jeden powód, dla którego pozostanie po nas jakaś skromna pamięć?
Nie boję się śmierci - jeno zapomnienia.

Większość czasu w naszej wędrĂłwce przez Ĺźycie poświęcamy pracy zawodowej i wcale nie chodzi tu o jakąś chytrość, ale zwyczajną egzystencję. Wszystko, co nas otacza (przynajmniej w Ameryce) związane jest z zadłuĹźeniem.” Plastikowe dolary” do reszty pustoszą nasze skromne budĹźety. By nadążyć za przyspieszonym kalendarzem, wyrĂłwnać zaległe rachunki czasami jedna praca nie wystarcza. Doba sie kurczy, a człowiek nie traktor z sił opada i co zarobi wyda na lekarzy. Ktoś powie opieka zdrowotna - i owszem, ale nic za darmo.
Można być bogatym na dwa sposoby: albo mieć dużo pieniędzy, albo dużo przyjaciół; albo, albo.

WskazĂłwki zegara wciąż na tych samych obrotach i lat coraz więcej przybywa. Zrzeszenie LiteratĂłw w Chicago ukończyło dziesięć lat, a więc nie jest to jakaś przypadkowa, sezonowa organizacja. To kawałek historii, ktĂłrą wspĂłlnie tworzymy. Poeci od JezuitĂłw juĹź na trwałe wpisali się w krajobraz kulturalny miasta, stali się cząstką kaĹźdego z nas. Nie wszyscy jednak tak uwaĹźają. Zazdrość domniemanych geniuszy i krytykĂłw literackich nie moĹźe tego strawić. Robią wszystko, by podwaĹźyć zasługi tej organizacji, a przy okazji zniszczyć jej dorobek. Kiedy jednego depczemy obok wyrastają nowi „genialni’ ale tymczasowi (sezonowi) twĂłrcy. Nawet zmarli (jak się okazało) stali się okazją do niszczenia drugich. Cóş jesteśmy trudnym narodem i takim pewnie pozostaniemy. Zazdrość jest znacznie groĹşniejszą chorobą jak tyfus. Mamy wiele powodĂłw do usprawiedliwienia naszego zachowania (komuna, wojny), ale i one niekiedy nie wystarczają. Piszemy na róşnym poziomie, ale tak naprawdę Ĺźadnych dzieł wydanych przez poetĂłw emigracyjnych w USA dotychczas nie spotkałem. Wiersze jak wiersze: jedne mierne inne na nieco wyĹźszym poziomie, są teĹź dobre. Ale na Boga nikt nam nie moĹźe zabronić pisania: ani Kruszewska ani Dusza uwaĹźający się z geniuszy i krytykĂłw literackich wszech czasĂłw. Przynajmniej, to, co dotychczas napisali nie upowaĹźnia ich do wydawania nieludzkich osądĂłw i opluwania innych. Ja teĹź mam swoje lata i coś mi momentami dolega, ale nie wyładowuję się na ludziach czasami zdolniejszych ode mnie. Takie jest Ĺźycie i taka starość. Nikogo teĹź nie uśmierciłem więc o co ta wojna? Nie zawsze nadążymy za marzeniami i nie zawsze amerykański sen się spełnia, nie wspomnę o sławie, ktĂłra często przechodzi obok nas. Niech ktoś napisze podobny artykuł i porĂłwna go z moim, no! do dzieła klasycy. Dlaczego nie piszecie w powaĹźnych magazynach literackich i w Polsce skoro jesteście tak uzdolnieni? Gadać bo gadać kaĹźdy potrafi. Niekiedy zastanawiam się, czy w ogĂłle warto coś robić społecznie, tracić swĂłj cenny czas tylko po to, by ktoś wytykał moje błędy, ktĂłrych nikomu nie brakuje. Nie wszyscy musimy pisać i nie kaĹźdy potrafi to robić w idealny sposĂłb jak np. Marek Jastrząb, Sławomir Majewski czy inni profesjonalni pisarze w starym kraju. Wieloletnia emigracja w wielu przypadkach spustoszyła nasz piękny język, w zapomnienie poszły pobrane nad Wisłą nauki. Niestety nie kaĹźdy pracuje w swoim zawodzie, a to nie pomaga w tworzeniu. Ja bynajmniej traktuje swoje pisanie jako odskocznię od tej szarej codzienności, pewnie wielu podobnie czyni. Nikomu nie zabieram chleba, nie biegam za medalami, nie zabiegam o laury. UwaĹźam, Ĺźe pisać mogą wszyscy, tak jak jeĹşdzić samochodem. Prawo jazdy zdobyliśmy na podobnych kursach, a jak róşnie jeĹşdzimy. Nie kaĹźdy piosenkarz ukończył konserwatorium i nie kaĹźdy pisarz filologię, a talenty rozdaje sam BĂłg. Nie mędrkujmy, bo w niczym nie jesteśmy lepsi od naszego kolegi czy koleĹźanki. Całe Ĺźycie się uczymy, ale jak zauwaĹźyłem na jednym z portali na nic to się zdało. Wyniki edukacji są opłakane, by nie powiedzieć Ĺźałosne.

Do Zrzeszenia wciąż przychodzą nowi ludzie: poeci, prozaicy. Dziesięć lat trudno wymazać, one gdzieś się zapisały i ślad po nich nie zaginie. Niemal kaĹźdego roku rodzi się nowy almanach, przybywa tomikĂłw róşnej treści i wartości. Oczywiście wszystko jest odpowiednio skrytykowane przez nieudolną konkurencję. Nikt z nas jednak nie prosił poznanego, acz teĹź oplutego w portalu poety z Ustki, by umoĹźliwił wciśnięcie po znajomości wierszy do almanachu w Słupsku. Wiersze poetĂłw należących do zrzeszenia (bez protekcji) ukazują się w kwartalnikach literackich w Polsce, trafiając pod ostre piĂłra prawdziwych krytykĂłw. Grono przyjaciół się rozrasta, co świadczy, Ĺźe owe pisanie dociera do wielu odbiorcĂłw. Nigdy nie wspominałem, Ĺźe jesteśmy najlepsi, ale mogę śmiało powiedzieć, iĹź mieścimy się w kryteriach jakie obowiązują w literaturze. Pragnę obalić, to co pisali o nas wcześniej i co nigdzie nie znalazło merytorycznego uzasadnienia. Dobre, bo dobre – złe, bo złe. Jeśli gdzieś brakuje prawdziwej opinii musi brakować rĂłwnieĹź kompetencji.

Przychodzą do zrzeszenia ludzie z Polski. Kanady z Chicago i okolic, ale rĂłwnieĹź opuszczają jego szeregi. Odchodzą na zawsze. Najpierw opuścił nas Adam Latusek- poeta, później odszedł ks. Czesław Jan Polak- poeta i doskonały śpiewak, poĹźegnaliśmy Jadwigę Preger, ktĂłra przygrywała na akordeonie i skrzypcach , Natalia Poneta-Piekarska – poetka zam. w Polsce, autorka książki „Siedziałam za Katowice”,Leonarda Gogiela – poetę z Wilna, a teraz Stanisława J.Wąsika - świetnego wokalistę, aktora i recytatora.

Tak szybko ludzie odchodzą, a my tak mało mĂłwimy o miłości i o nich zapominamy…
Piątkowy wieczór poświęcony był tym, co odeszli od nas na zawsze. Nie umarłem jeśli wciąż o mnie pamiętasz. Uważam, że wszyscy zasługujemy na pamięć.
„ Nic nie starzeje się tak szybko jak wdzięczność” słusznie zauwaĹźył Horacy

W kawiarence JOM zebrało się kilkadziesiąt osób, by uczcić zmarłych, by powiedzieć im to, czego nie zdążyliśmy. Obecna była rodzina śp Jurka Wąsika, znajomi, poeci. Wspomnieniom osobistym nie było końca, każdy miał okazję się wypowiedzieć. Recytowaliśmy ich wiersze, śpiewaliśmy piosenki. Każdy ma coś ulubionego z czym się nie rozstaje. My też nie jesteśmy wieczni, urodziliśmy się z wyrokiem śmierci choć nie znamy daty wykonania. Czy ktoś o nas będzie pamiętał, to jedynie zależy od każdego z nas. Wszyscy posiadamy wiele zalet i tylko o nich należy mówić. Wad nie można ukryć, ale można się starać o nich zapomnieć- wszyscy je posiadamy.

(…) WrĂłcę ja o wiosennej porze-
Będą ptaki świergotać wszędzie.
Zakwitną przylaszczki już w borze.
Tylko liści jeszcze nie będzie. Leonard Gogiel

(…) nić mego Ĺźycia coraz cieńsza
w supełki wiążę ją
po każdym rodzę się na nowo
gdzieś jeszcze zdążyć chcę. Ks. Czesław Jan Polak

Człowiek boi się śmierci tylko wtedy, gdy ma powody do życia.

Władysław Panasiuk
Chicago