Dodano: 05.08.15 - 19:36 | Dział: Prosto z mostu

Koordynacja nawaliła

Nie da się ukryć – za komuny było lepiej, przynajmniej pod względem koordynacji. Inna rzecz, Ĺźe była ona znacznie łatwiejsza, bo wprawdzie w PRL była SB i bezpieka wojskowa, ale nad obydwoma watahami czuwali Sowieciarze, więc koordynacja na ogół funkcjonowała. Kiedy, dajmy na to, zginął generał „Walter” czyli Karol Świerczewski, to radio nadawało Ĺźałobny rapsod, jak to „ziemia spadła na ciało, zapachniała jak senny las, ale serce zostało na przedmieściach hiszpańskich miast”, bo bez względu na to „gdzie za wolność narodu polski Ĺźołnierz umierał, tam zostawał strzęp serca generała Waltera” - głosiły słowa piosenki, taktownie nie precyzując, o jaki narĂłd konkretnie tu chodzi. Ale nie to jest w tej chwili waĹźne - chociaĹź nigdy dosyć przypominania, Ĺźe są narody bardziej i mniej wartościowe, i Ĺźe te mniej wartościowe powinny się dla tych bardziej wartościowych bezgranicznie poświęcać, aĹź do taktownego unicestwienia w razie potrzeby – bo waĹźniejsza jest sprawa koordynacji. Otóş koordynacja nawaliła i to fatalnie.

Oto w momencie, gdy cały mniej wartościowy narĂłd tubylczy powinien pogrążyć się w „bulu” nie pozbawionym co prawda „nadzieji”, no i oczywiście – w wymaganej w takich okolicznościach „zadumie” - „Jurek Owsiak” otworzył w Kostrzyniu nad Odrą kolejny „Przystanek Woodstock”. Tegoroczny Przystanek, podobnie zresztą jak i poprzednie, pozostaje w słuĹźbie bezpieczeństwa – bo chodzi o to, by uczestnicy nie uĹźywali narkotykĂłw, a juĹź specjalnie – nie uĹźywali dopalaczy. Pani premierzyca bowiem, pragnąc zatrzeć wraĹźenie bezradności rządu, animowała specjalny ruch społeczny, wymierzony w złowrogie dopalacze. Do tego ruchu moĹźe przystąpił kaĹźdy, nawet jeśli nie jest konfidentem, o czym autorytatywnie zapełniła pani Teresa Piotrowska postawiona na stanowisku ministra spraw wewnętrznych. Czyja mocna ręka wyniosła ją na ten wysoki stołek? Wygląda na to, Ĺźe ta sama, ktĂłra zaraz potem kazała jej wyrzec się kontroli nad bezpieczniackimi watahy, co pani minister w podskokach wykonała.

Więc tegoroczny Przystanek pozostaje w słuĹźbie bezpieczeństwa – bo słuĹźbę bezpieczeństwa moĹźna uznać za naturalne środowisko „Jurka Owsiaka”, ktĂłry bez tego dopalacza nie byłby przecieĹź nadymany zarĂłwno przez agendy państwowe i samorządowe, jak teĹź przedstawicieli środowisk opiniotwĂłrczych w rodzaju nieboszczyka „Filozofa” , co to uczestnicząc w Akademii Sztuk Przepięknych nie mĂłgł się „Jurka Owsiaka” nachwalić – i dopiero na tym tle moĹźemy zrozumieć przyczyny bezzębności rządowej akcji przeciw dopalaczom. Rzecz w tym, Ĺźe bezpieczniackie watahy muszą cierpieć na deficyt konfidentĂłw, na co wskazywałby casus pana Marka Falenty. Miał on być konfidentem aĹź trzech bezpieczniackich watah (CBŚ, CBA i ABW) jednocześnie, przy czym jedna o drugiej, ani tym bardziej – obydwie o trzeciej – nic a nic nie wiedziały, dzięki czemu pan Falenta mĂłgł juĹź bez Ĺźadnych przeszkĂłd stanąć na czele straszliwego spisku kelnerĂłw przeciwko III RP i zmontować aferę podsłuchową. Tak w kaĹźdym razie podaje do wierzenia opinii publicznej niezaleĹźna prokuratura, według podsłuchanej rozmowy Ryszarda Kalisza z Aleksandrem Kwaśniewskim, będąca obok niezawisłych sądĂłw, najgroĹşniejszym elementem organizacji przestępczej o charakterze zbrojnym, w jaką bezpieczniackie watahy przekształciły III RP.

Jak tam było, tak tam było, dość Ĺźe bezpieczniackie watahy potrzebują konfidentĂłw niczym kania dĹźdĹźu. A z konfidentami – jak to z konfidentami – trzeba ich wynagradzać za ich łajdackie usługi. A skąd wziąć na to pieniądze? Bezpieczniacy, jeśli nawet „mają winka i pieczyste, sosy i smaki zawiesiste, jajca kładzione, z octem, świeĹźe”, to przecieĹź „nie są podobni do mularzy, ktĂłrzy mur wznoszą w wielkim trudzie. Tu się pomocnik nie nadarzy, sami se zĹźują, dobrzy ludzie” - przewidział jeszcze w Średniowieczu francuski poeta Franciszek Villon. No więc zĹźują – ale co z konfidentami? Jak w takim razie wynagradzać konfidentĂłw? KonfidentĂłw bezpieczniacy wynagradzają bezkarnością. Niech tam sobie kradną, niech tam sobie rozbijają – byle, jak powiadają Rosjanie, „po czinu”, czyli według rangi, co się wykłada, Ĺźe tylko w „cywilnym” otoczeniu, a nie w środowisku. Bez kolaboracji konfidentĂłw z niezaleĹźnej prokuratury i niezawisłych sądĂłw byłoby to niemoĹźliwe, a w kaĹźdym razie – bardzo trudne i ta okoliczność rzuca światło na kryteria doboru kandydatĂłw na te stanowiska, podobnie, jak na bezradność pani premierzycy i jej psiapsiółeczki Teresy Piotrowskiej w kwestii dopalaczy. Trudno, Ĺźeby „Jurek Owsiak” , siedzący wszak w samym oku cyklonu, tego wszystkiego nie wiedział, więc jego buńczuczne deklaracje w sprawie dopalaczy musimy potraktować cum grano salis. Myślę, Ĺźe dilerzy, oczywiście ci dopuszczeni na Przystanek, w ogĂłle nie rozliczają się z nim, tylko bezpośrednio - z oficerami prowadzącymi.

Ale to tylko na marginesie, bo przecieĹź chodzi o brak koordynacji. Rzecz w tym, Ĺźe w przeddzień rozpoczęcia tegorocznego Przystanku, na ktĂłrym wyzwolona młodzieĹź oddaje się „drgawom”, w wiedeńskiej klinice, w wieku 65 lat zmarł pan doktor Jan Kulczyk, najbogatszy człowiek w Polsce, filantrop i w ogĂłle. Wiadomość o śmierci „doktora Jana” wstrząsnęła opinią publiczną, a zwłaszcza tą jej częścią, ktĂłra z hojności filantropa dotąd korzystała. Nieutulony w Ĺźalu Lech Wałęsa uznał nawet pana Jana Kulczyka za „człowieka niezastąpionego” . Zrozpaczeni ludzie stawiali sobie pytania: co teraz będzie? Czy śmierć nieboszczyka oznacza koniec alimentĂłw? Na szczęście sprawa szybko się wyjaśniła – Ĺźe mianowicie „doktor Jan” wprawdzie umarł, ale wszystko pozostaje po staremu.

Skoro tedy wszyscy odetchnęli z ulgą, wypada rozebrać sobie z uwagą kilka okoliczności. Po pierwsze – fortuna nieboszczyka. Jak wiadomo, pierwszy milion dolarĂłw otrzymał on od ojca, ktĂłry prowadził firmę polonijną w Zachodnim Berlinie – jak powiadają – pozostając w łączności z Polską Misją Wojskową w tym mieście. Wielu podejrzliwcĂłw skłaniało to do kolportowania fałszywych pogłosek, jakoby cała fortuna nieboszczyka nie naleĹźała do niego, tylko stanowiła majątek powierzony przez RAZWIEDUPR, Ĺźe nieboszczyk mĂłgł oczywiście na boku dorobić sobie trochę własnego, ale zasadniczo musi się rozliczać, a jedną z form tych rozliczeń jest właśnie „filantropia” to znaczy – wynagradzanie pod tym pozorem konfidentĂłw najbardziej czcigodnych, a przynajmniej – najbardziej wartościowych, jak np. Lech Wałęsa.

Naturalnie w tych fałszywych pogłoskach nie ma ani słowa prawdy, chociaĹź z drugiej strony niepodobna zapomnieć, Ĺźe kiedy juĹź pan dr Jan Kulczyk otrzymał pierwszy milion, to drugi i następne uzyskał dzięki zakupowi w jego firmie 3000 VolkswagenĂłw dla policji w Polsce i to w okresie, gdy prezydentem naszego nieszczęśliwego kraju był Lech Wałęsa, zaś ministrem spraw wewnętrznych – Andrzej Milczanowski. Wartość tej transakcji oceniana jest na 150 mln złotych. I tak aĹź do samego końca – co mogłoby wzbudzać podejrzenia, iĹź pan dr Jan Kulczyk był najbardziej reprezentatywną postacią kapitalizmu kompradorskiego – oczywiście gdyby kapitalizm kompradorski istniał naprawdę, a nie tylko jako element teorii spiskowej.







Stanisław Michalkiewicz
2 sierpnia 2015 r.




Stały komentarz Stanisława Michalkiewicza ukazuje się w kaĹźdym numerze tygodnika „Goniec” (Toronto, Kanada).