Dodano: 19.07.15 - 11:14 | Dział: Godne uwagi

Pieśń o Ojczyźnie

Pośród pól złoconych miedzami przeciętych, pną się w górę krzyże na kościelnych wieżach - tam moja Ojczyzna i serce tam moje. Cieniem słońce kładzie wieże obok drzew, chcąc powielić świętość i naznaczyć ziemię. Znaki są potrzebne, by niewierny człek zatrzymał się chwilę i popadł w zadumę. By usłyszał serce, co w korpus uderza i odgłos własnego sumienia, by na chwilę zrzucił twardą skórę zwierza i stał się człowiekiem. Nie mniej potrzebna zaduma jak woda, myśl zaspokaja apetyt człowieka. Na ważne sprawy czasu mamy mało, choć życie krótsze jak nam się wydaje. Nikt nie przewidzi, co go jutro czeka i czy czasu stanie na chwilę dumania.
W mojej ojczyźnie drzewa wyjątkowe i rzeki, co płyną do naszego morza i gwiazdy jaśniejsze, choć ciemne widoki. Mój kraj jest pieśnią pisaną o zmroku, umieszczoną w księdze, co ma stron tysiące, nuconą przez chłopców idących znad Oki. Śpiewaną pod Tobrukiem i Monte Cassino, to pieśń dumna jak orzeł, co błądzi po niebie, to pieśń, którą przekazać chcę Synom. Nad Wisły brzegiem pną się do nieba dumne topole i barczyste dęby, rośnie tam duma i wstyd umiera, płyną obietnice z politycznej gęby.
I rośnie mięta, co zapach rozsiewa i tyle kwiatĂłw, Ĺźe zliczyć ich trudno. A jaka jesień…, kto opisać zdoła, tyle w niej złota, Ĺźe aĹź podziw bierze. Skąd więc tyle biedy, nikt nie wytłumaczy, ludzie wiszą w próşni jako nietoperze - do gĂłry nogami przewraca się świat.
A nad Soliną jesień w pełnej krasie, rudawe drzewa zrzucają pokrycie, one też mijają jak wszystko, co mija; jak sen, jak miłość, jak młodość, jak życie. Zagubieni w mroku idziemy przed siebie, czasami wzlatamy w przestworza, brakuje nam czasu na boskie widoki i na zwyczajne marzenia przyziemne. Piękno się wkrada za powiek zasłonę, marzenia odchodzą jak strudzone żony, a jesień idzie przyodziana w szaty. Przechodzi obok wrażliwej istoty jak bogacz koło żebraka, nawet nie spojrzy na jego szaty i na tę biedę, którą trzyma w dłoni. Dostrzec piękno w biedzie nie każdemu dane i szczęście w bogactwie, co rzadko się zdarza. Bóg obsypał ziemię wszelkimi dobrami, na palecie życia położył kolory, a człowiek szuka czego nie zagubił i nic nie znalazł jeszcze do tej pory. A człowiek w brzydocie piękna poszukuje, gdzie trudno odnaleźć szczęścia odrobinę. Przekora boli i czasem doskwiera. Głupota często wcześniej umiera niż się rodzi. W mojej ojczyźnie jest tyle zadumy, co w strofach wyrytych dłutem przez proroka. Trwale, bo w kamieniu, ulotnie, bo na ziemi. Myśleć znaczy kochać i rozumieć, znać drogę, i cel podróży. Jest w nas tyle mądrości, aż dziw skąd głupota się bierze, co prawda mówimy pacierze bezwiednie i bezrozumnie. Rozmawiamy z Bogiem, choć demon za skórą, przewrotność nie ma granic, wiara nasza słaba.
Moja ojczyzna, to gĂłr łańcuchy i szczyty rosnące w niebiosa, to łąki, na ktĂłrych rosa jak łza matki, dojrzewa pod nieba powieką. Widzę ją, choć daleko i mrocznie, czekam aĹź oko odpocznie i mgła ustąpi znad wĂłd, co nas dzielą. Wydeptane ścieĹźki pozostają Ĺźywe i wiodą do ĹşrĂłdła skąd młodości rzeka wypływa ze skały. Człowiek bez wspomnień, jak ptak ze skrzydłem złamanym, jak ryba wyrzucona na piasek przez falę. Człowiek bez ojczyzny, jak wrak na dnie oceanu. Śnią mi się jeszcze drewniane kapliczki i wieĹźe kościelne jak smukłe topole. Słyszę wołające na nieszpory dzwony i psalm śpiewany ustami anioła. To moja ojczyzna mnie do siebie woła, wszak na tęsknotę nie ma jeszcze leku. Choćbyś jak udawał przepyszny człowieku, to łza w oku się rodzi i na twarz wypływa. Na wspomnienie serce ci mocniej uderza, jesteś zawieszony na kształt nietoperza, bo świat twĂłj juĹź odwrĂłcony do gĂłry nogami. Rozdarte serce ciągle niespokojne, bo drzew dorosłych juĹź się nie przesadza. Jedziesz w nieznane jak rycerz na wojnę, lecz los swĂłj kładziesz w całości na szalę, czy powrĂłcisz – o tym BĂłg zdecyduje.
A tymczasem w Świnoujściu kołyszą się statki, na redzie czekając jak Jurand przy bramie, dzieci się tulą do piersi swej matki, a Ĺźycie bezpowrotnie odpływa na fali. Tylko mewy krzyczą przeraĹşliwym głosem porywając w dzioby ogłuszone ryby, tylko tyfon ryknie na znak poĹźegnania, jakby powroty się nie zdarzały. KaĹźdy z nas płynie po wielkiej wodzie, nikt cię nie pyta, czy pływać umiesz. Kiedy dopłyniesz wreszcie do brzegu, Ĺźe los cię popchnął – zrozumiesz. Nie ma przypadkĂłw, choć tak myślimy, jest los, ktĂłry kieruje człowiekiem, czy w Bangladeszu, czy na Sybirze, czy w kraju płynącym miodem i mlekiem. Wszędzie serce jednakowo boli, chyba, Ĺźe zwyrodniałe, co się rĂłwnieĹź zdarza. NiektĂłrych ojczyzna jest tam gdzie pieniądze, to taka Ĺźydowska natura. Jednak dom rodzinny dla mnie więcej znaczy, niĹź wszystkie skarby i cenne szkatuły.
Są teĹź ojczyzny duĹźe i małe, w nich ludzie mieszkają bogaci i biedni, tam stoją chaty róşnych rozmiarĂłw, na stołach chleb leĹźy powszedni. I są teĹź groby rozsiane wszędy i jeszcze słychać łańcuchĂłw brzęki. Moja Ojczyzna wie, co okowy, co znaczy bĂłl i, co jęki. Echo historii mogiły niosą, choć padły juĹź krzyĹźe brzozowe. BĂłl wciąż nie mija, a pamięć Ĺźywa utkwiła i trwa do tej pory. Od samej jutrzni, gdy słońce wschodzi - hymn bolesny rozbrzmiewa, aĹź do zachodu słońca na niebie, gdy kończą się ziemskie nieszpory. A nocą, kiedy w księżyca blasku bĂłl ludzki sen rozmywa, powstają zmarli w Ĺźywych pamięci. Idą noc całą swymi ścieĹźkami, aby odczytać mogli ludziska, przekaz dla siebie z innego świata. Takie spotkania są tylko we śnie, innej łączności nie ma z zaświatem. Więc groby mĂłwią!, jeno się trzeba wsłuchać w ich mowę, grobowa cisza małą przesadą. Tak wiele mieszczą w sobie tajemnic i tyle bĂłlu, i tyle Ĺźalu, Ĺźe nocy mało… Sen szybko mija i juĹź na niebie słońce się pali, a ranne dzwony nowiny głoszą. JuĹź człowiek pędzi, Ĺźycie go goni i nie ma czasu na rozwaĹźanie nocnej przygody i tak do końca bezwiednie Ĺźyje. Cóş! czas to pieniądz.
W mojej ojczyĹşnie milknie wołanie i kłam zwycięża. Ze ŚnieĹźki schodzi turysta nagi, wzrok jego smutny, twarz przeraĹźona, worek porwany w dłoni zaciska. MĂłwią, Ĺźe gorzej schodzi się z gĂłry, Ĺźe bolą nogi…
Ile przed nami jeszcze tej drogi, ile doświadczeń i ile bólu - Bóg zdecyduje.
A na Giewoncie żelazne krzyże, na które ręki nikt nie podnosi. Patrzą na Polskę i błogosławią ludziom strudzonym i słabym, a tam na Wiejskiej znudzeni ludzie nawet Bogiem się bawią.
Moja Ojczyzna to odgłos dzwonów, które biją na trwogę.

Władysław Panasiuk