Dodano: 20.08.14 - 22:23 | Dział: Ciekawe miejsca - Pamięć, Historia

Kwiat jednej nocy

Stukot pociągu pomału się oddalał, wiatr modelował ostatnie dochodzące uderzenia o szyny, zachodnia część nieba płonęła resztkami słonecznych ogni. Tu i Ăłwdzie nieśmiało przedzierał się posępny mrok. W oknach niewielkich domkĂłw błyszczało światło, za chwiejącym się parkanem ujadał jakiś niedorosły pies. Przedmieście niewielkiego w sumie miasta było na ogół spokojne, tylko z przylegającego do ulicy domu docierała piosenka Alibabek” kwiat jednej nocy”- raz tylko raz kwitnie kwiat…Droga, co prawda była bita lecz zima zostawiła na niej księżycowe niemal odbicie, widać tę drogę mrĂłz sobie opatrzył i często po niej spacerował, zbyt często. Ustawał wicher wraz z pojawieniem się srebrzystego księżyca, ktĂłry dzisiaj wyglądał wyjątkowo uroczo, jego okrągła twarz przypominała wizerunek kucharza na opakowaniu budyniu – budyniowy księżyc-
***
Krótka ulica przypominała raczej wieś - choć nie było tu zabudowań gospodarczych, często jednak domy sytuowane były w ogródkach, a nawet w niewielkich sadach. Domy! może zbyt szumna nazwa - ale niech już tak będzie! Najważniejsze, że po drugiej stronie ulicy był dworzec kolejowy, na którym zatrzymywały się pociągi z tablicami wielkich miast, jedynie expresy żegnały tę stację gwizdem. Ruch kołowy prawie tu nie istniał, no chyba, że rowerowy.
W jednym z ogrodĂłw mieściła się altanka wciśnięta w gęste sieci Ĺźywopłotu, przez okienko przegrodzone listwami wypływały gitarowe melodie, czasami śpiewy i śmiech. Niemal kaĹźdego wieczoru zbierała się pobliska ferajna, by dać upust swoim talentom, a przy okazji spędzić miło wieczĂłr. Wirtuozem gitary był Staś, ktĂłry wĂłwczas pobierał nauki w kaliskim technikum budowy fortepianĂłw – choć nie było wielkiego podobieństwa w tych dwĂłch instrumentach - Staś grał wspaniale, a i śpiewał nienagannie. Nie tylko Staś śpiewał, jego chĂłrek składający się z młodszej siostry Lidki i uroczych sąsiadek Halinki i GraĹźyny mieszkających w tym samym domu (bliĹşniaku). Lidka i Halina uczęszczały wtedy do ogĂłlniaka, a GraĹźyna była juĹź studentką, mimo obowiązkĂłw szkolnych zawsze znajdowały czas na chwilę relaksu i zabawy. Często i ja brałem udział w tych nierzadko cudownych wieczorach, w tym śpiewie - choć do Kiepury mi daleko, ale podobno śpiewać kaĹźdy moĹźe. Będąc na praktyce w Świebodzicach zaledwie kilka miesięcy poznałem wielu ciekawych ludzi, poznałem to sympatyczne miasteczko, ktĂłre tętniło Ĺźyciem jak kaĹźde inne. Nie wyróşniało się zbytnio, było podobne do Wrocławia, Ciechocinka czy Zamościa - kaĹźde miasto ma swĂłj urok i niby kaĹźde jest inne, lecz wszystkie mają ten wspĂłlny mianownik – tę Polskość i własną dumę. Jedynie róşnią się wielkością, a piękno mają własne. W kaĹźdym mieście i wiosce Ĺźyją wspaniali ludzie i ta duma; najpiękniejsze istoty ziemskie - kiedyś noszące spĂłdniczki – dzisiaj spodnie (niektĂłre pozostały tradycyjne) . Jak śpiewała Irena Santor –„najpiękniejsze warszawianki – to przyjezdne”- coś w tym jest, jakaś magia, jakiś czar. Wszystkie dziewczyny mają w sobie „to coś”- za czym tęsknimy, do czego wracamy, co, czego nie moĹźna zobaczyć, ale moĹźna dostrzec, bo patrzeć – nie koniecznie znaczy widzieć! Podobnie jak do dziewczyn wracamy często do miast i wiosek, ktĂłre dawno pokochaliśmy, za ktĂłrymi tęsknimy. Kiedyś kochałem inne-dzisiaj KrakĂłw, nie znaczy to wcale, Ĺźe tamte zdradziłem, zapomniałem - nie!” i znowu sobie zadaję pytanie - czy to jest przyjaźń, czy to jest kochanie”
***
-Stukot pociągu - przerywany dźwiękiem gitary, a noc księżycem bladym się objawia, niebo w gwiazdy ubrane i meteoryt strącony anielską nogą dogorywa w obłokach - noc ciepła i cudna - wiszą gwiazdy jak śniegu sople na stokach - noc anielska.
Takiej nocy łza się tuli do oka - nie z żalu, nie z bólu, to łza radości, bo kwiat jednej nocy kwitnie tylko raz.
Nie ukrywam, że lubiłem takie sielanki, zresztą do dziś lubię - ale tamte były inne, miały specyficzny urok, smak młodości, wtedy serca inaczej biły i śmiech był inny. Dlaczego pamiętam tamtą altanę i słyszę jeszcze dźwięk strun?, bo tylko złego się nie pamięta, zapomina się smutki i żale, a radości smak zatapia się w samym sercu - tam przetrwają najdłużej.
Pomiędzy Wrocławiem a Wałbrzychem jest cząstka mej radości, tam wśrĂłd nocy pełnej gwiazd wzlata meteorem, płynie nad łąkami rosą i okiem Cyklopa zerka w przeszłość – cząstka mej radości…Czasami usiądzie na wierzchowcu w Książu i cwałuje wśrĂłd zabłąkanych drzew, rozśpiewanego ptactwa i mgieł porannych zapomnianych przez Boga - radość z tamtych lat niczym anioła śpiew.” Gdzie Bajkał podnóşa gĂłr sięga - przez, lasy doliny i kurz, wędruje zgarbiony włóczęga…”Tą i inne ballady, dowcipy, ktĂłrych wĂłwczas w głowie nie brakowało, a nawet niektĂłre zachowały się do dzisiaj; ulubionymi były te o milicjantach - choć złośliwi mĂłwią, Ĺźe takowe nie istnieją, bo to wszystko jest prawdą - moĹźliwe..
-Świebodzice – miasteczko jakich wiele, małe i urocze - takie, do ktĂłrego chce się powracać, gdzie spokoju odrobina i uśmiechu wiele, gdzie ludzie w niedzielę do kościoła idą, by w świętych murach zostawić swe troski. By podziękować za spokĂłj i radość, ktĂłrymi na co dzień StwĂłrca ich obdarza - by zanieść kłopoty do Pana ołtarza. Tam w tym miasteczku jest tyle uroku, w tych kamieniczkach i w kościelnej wieĹźy, Ĺźe trudno je zmieścić w ludzkim małym oku - lecz warto chwilę tam na pewno przeĹźyć. Choćby dlatego, Ĺźeby w noc majową zadĹşwięczały struny niosące ballady, by szumiały po latach w snach tamtejsze sady, by znowu altanka w Ĺźywopłot wciśnięta zechciała cię gościć - jak kiedyś przed laty-
Życie bez wspomnień nudne, bez wartości - każdy chce powracać jeśli ma do czego, z powrotów jak ze źródeł czerpiemy tak wiele: radość i siły z dawnych lat młodości - gdy wspominamy jesteśmy wciąż młodzi. Skoro przyszłość człowiekowi jeszcze tajemnicą - musimy czerpać jedynie z przeszłości
Często zasiadam w altance do śpiewu, dziewczyny przy mnie i Stasio z gitarą - tak łatwiej usnąć przy dźwiękach ballady - ten sam księżyc gapi się do okna, czasami pociąg żałośnie zawyje i szumią podobnie tamte stare sady i choć tęsknota kładzie się na szyje - usypiam powoli jak w kołysce dziecię. Może o północy zakwitnie ten kwiat - kwiat jednej nocy!

Władysław Panasiuk