Dodano: 16.01.14 - 21:32 | Dział: WPiS

Kiedyś czołgi za 1 euro, dziś za miliardy złotych

Pod koniec listopada przebiegła przez media niczym błyskawica – tyleĹź głośna,
co krĂłtkotrwała – wieść: Polska wzbogaci się o 119 superczołgĂłw marki Leopard. NaleĹźało z tego wnosić, Ĺźe pod obecnymi rządami rośnie potęga naszej armii. Słynne maszyny bojowe zakupiono w Niemczech. To była wielka okazja – stwierdził minister obrony Tomasz Siemoniak. Na pewno była to bardzo wielka okazja. Dla NiemcĂłw. Przypuszczalnie dla pana Siemoniaka i jego partyjnych kolegĂłw takĹźe – skoro minister sam to potwierdził. ZnaleĹşli się nieliczni komentatorzy, ktĂłrym Ăłw zakup wydawał się mało korzystny, jednak Ĺźadne media, ani z prawa, ani z lewa, nie zgłębiały, na czym polega owa „okazyjność”. A właśnie to jest kluczem do zrozumienia decyzji ministra.
Cała dotychczasowa droga zawodowa tego człowieka potwierdza jego szczegĂłlne uzdolnienia strategiczne, choć niekoniecznie wojskowe. Najpierw, na początku lat 90., studencka działalność zaprowadziła Siemoniaka w szeregi Kongresu Liberalno-Demokratycznego, a zaraz potem Unii Wolności. Partia ta szybko poznała się na nim i skierowała go w 1994 r. do pracy w TVP, gdzie dostał bardzo waĹźną funkcję dyrektora Programu I. Zaliczył teĹź funkcje m.in. wiceprzewodniczącego rady nadzorczej Polskiej Agencji Prasowej, radnego gminnego w Warszawie, członka zarządu Polskiego Radia, wicemarszałka wojewĂłdztwa mazowieckiego (kilka miesięcy), sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji. Tak przygotowany i wyćwiczony w realizacji zadań partyjnych (juĹź platformianych), nasuwał się w sposĂłb oczywisty jako kandydat na – ministra obrony. Skoro jego poprzednikiem był psychiatra, to dlaczego Siemoniak nie mĂłgłby odpowiadać za bezpieczeństwo kraju?
Cofnijmy się w czasie. Jest zima roku 2002, 29 stycznia, Berlin. Ministrowie obrony Niemiec i Polski, Rudolf Scharping i Jerzy Szmajdziński, zawierają porozumienie o przejęciu od Bundeswehry 128 czołgĂłw marki Leopard o symbolu 2A4. Strona niemiecka usilnie zabiegała o to przejęcie juĹź od 1999 r. Podkreślam: przejęcie. Nie było mowy o zakupie. Ostatecznie ze względĂłw czysto formalnych dokonano zakupu owych 128 LeopardĂłw –
za 1 euro (słownie: jedno), czyli po ówczesnym kursie za 3,5 zł. Teraz, w 2013 r.,
za wspomniane na wstępie 119 następnych niemieckich czołgĂłw Polska zapłaci nie mniej niĹź 180 mln euro! Czyli po obecnym kursie i uwzględnieniu innych kosztĂłw umowy około miliard złotych… Jak widać, pojęcie „wielkiej okazji” zmieniło się w ciągu 11 lat diametralnie.
Być może tamte pierwsze Leopardy były tylko złomem, a te kupowane obecnie
są technologicznym rarytasem? Partia Leopardów przekazana Polsce w 2002 r. pochodziła z produkcji z lat 1985 (6 czołgów), 1986 (96) i 1987 (26). Nie był to więc sprzęt nowy,
ale zdaniem fachowcĂłw jego zuĹźycie wynosiło średnio 20–25%, a przebiegi nie przekraczały 2 tys. km. Większość maszyn znajdowała się w magazynach długotrwałego przechowywania. Brzmi to więc nie najgorzej, ale trzeba wiedzieć, Ĺźe w obecnej dobie o jakości sprzętu bojowego decyduje nie przebieg czy sposĂłb magazynowania, lecz nowoczesna technologia. W tym elektronika na najwyĹźszym poziomie, a ta, jak wiadomo, rozwija się w kosmicznym tempie. Czołgi dla Polski liczyły po 15–17 lat, co w tym przypadku stanowi całą epokę. Niemcy pozbywali się sprzętu archaicznego, bowiem mieli juĹź na swym wyposaĹźeniu kolejną generację LeopardĂłw.
Otrzymaliśmy wĂłwczas maszyny niezbyt wysłuĹźone, ale z poprzedniej epoki technologicznej. Byłoby to jeszcze do zaakceptowania, gdyby przystąpiono do niezwłocznej ich modernizacji. Nie zrobiono tego do dziś. Taka modernizacja to duĹźo, duĹźo więcej niĹź remont i kosztuje olbrzymie pieniądze. RĂłwnieĹź to byłoby do przyjęcia, gdyby unowocześnienia sprzętu bojowego odbywały się w Polsce albo przynajmniej z duĹźym udziałem Polski…

Leszek Sosnowski

Jest to tylko część artykułu. Całość jest do przeczytania w aktualnym numerze miesięcznika “WPiS – Wiara, Patriotyzm i Sztuka”. MoĹźna go zakupić tutaj