Dodano: 30.12.13 - 12:08 | Dział: Kultura i Nauka

Resortowe dzieci

Książka „Resortowe dzieci. Media” najwyraĹşniej spędza sen z powiek opisanym w publikacji osobom. Podobnie jak przed tygodniem, takĹźe dzisiaj sporą część dzisiejszej audycji Jacka Ĺťakowskiego na antenie TOK FM poświęcono właśnie książce Doroty Kani, Jerzego Targalskiego i Macieja Marosza. Tomasz Lis, ktĂłry poprzednio nawoływał do reakcji kościelnych hierarchĂłw, teraz z kolei nazwał autorĂłw książki „Ĺźulami z prawicowego lumpeksu”.

W ubiegłym tygodniu Tomasz Lis zastanawiał się, czy... publikacja książki nie powinna spotkać się z reakcją Kościoła. Dziś dziennikarz postanowił przejść od słów do czynĂłw i wobec braku odzewu na swĂłj „dramatyczny” apel, sam zaczął obraĹźać autorĂłw książki „Resortowe dzieci”.

Temat wywołał Jana Ordyńskiego z TVP Info, ktĂłry był oburzony faktem, Ĺźe „ta książka w ogĂłle została wyprodukowana i nie znalazła słów potępienia u osĂłb, u ktĂłrych powinna”. Z kolei według Jacka Ĺťakowskiego takie działanie jest bardzo amerykańskie. Nie zgodził się z nim Tomasz Lis, ktĂłry korzystając z nadarzającej się okazji zaatakował Dorotę Kanię, Macieja Marosza i Jerzego Targalskiego.

- Gdybyśmy powiedzieli, Ĺźe polska prawica staje się zakładnikiem swojej ekstremalnej części [podobnie jak w USA - red.], tobym się zgodził. Natomiast lustrowanie amerykańskich politykĂłw czy dziennikarzy? To się w pale nie mieści! A u nas to co wyprawiają, nie waham się uĹźyć określenia, Ĺźule z prawicowego lumpeksu, to u nas to jest w okolicach mainstreamu – grzmiał wyraĹşnie wzburzony Tomasz Lis.

Tymczasem jak pisaliśmy na łamach portalu niezalezna.pl Jacek Ĺťakowski chce, by na okładce książki „Resortowe dzieci” zaklejono jego zdjęcie. Jak tłumaczy - fotografia nasuwa „sugestię niezgodną z prawdą” i nie ma uzasadnienia w fragmentach książki, ktĂłre go dotyczą. Dziennikarz ujawnił teĹź, Ĺźe zamierza pozwać wydawcę „Resortowych dzieci”. Ĺťakowski chce, by zaklejono jego zdjęcie, a takĹźe domaga się przeprosin i 20 tys. zł.

NiezaleĹźna

....................................

Poniżej artykuł Doroty Kani ze stycznia 2013, zapowiadający wydanie książki "Resortowe dzieci - MEDIA". Gazeta Polska - Codziennie.

Dlaczego salon tak nienawidzi idei IV RP? Dlaczego tak się przed nią broni, sięgając po najbrudniejsze ze znanych nam metod? Impulsem do takich działań jest strach. Nie jest bowiem przypadkiem, Ĺźe w „naszych mediach” – parafrazując słynne powiedzenie Andrzeja Wajdy – kluczową rolę odgrywają dzieci funkcjonariuszy słuĹźb specjalnych PRL‑u i PZPR-owskich bonzĂłw.

Składając wiele lat temu wniosek do Instytutu Pamięci Narodowej „Funkcjonariusze słuĹźb specjalnych PRL‑u”, nie przypuszczałam, Ĺźe dotrę do prawdziwych załoĹźycieli III RP. Ze zdumieniem odczytywałam kolejne znajomo brzmiące nazwiska osĂłb, ktĂłre dziś zawiadują najwaĹźniejszymi dziedzinami Ĺźycia publicznego. To samo czułam, gdy czytałam w sądzie akta procesu Funduszu Obsługi ZadłuĹźenia Zagranicznego – tam takĹźe przewija się plejada osĂłb, ktĂłre doskonale znamy ze świata medialnego.

Atak na Zbigniewa Romaszewskiego

W ostatnich dniach byliśmy świadkami obrzydliwego ataku na Zbigniewa Romaszewskiego w związku z odszkodowaniem, ktĂłre przyznał mu sąd za represje, jakim był poddany w czasach PRL‑u. Jednym z najgorliwszych w nakręcaniu spirali nagonki na wybitnego działacza opozycji, byłego więźnia systemu komunistycznego, był Andrzej Morozowski z TVN24. Morozowskiego cechuje wyjątkowa niechęć do IV RP i politykĂłw PiS‑u. Czy wynika to z jego wychowania i tradycji rodzinnych? Niewykluczone, biorąc pod uwagę fakt, Ĺźe jego ojciec Mieczysław Morozowski (wcześniej nazywał się Jodek Mordka) był działaczem młodzieşówki Komunistycznej Partii Polski. W czasie wojny przebywał w ZSRS – po jej zakończeniu trafił do Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego, a następnie do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych.

Czy ataki TVN‑u na Antoniego Macierewicza nie biorą się stąd, Ĺźe w raporcie z weryfikacji Wojskowych SłuĹźb Informacyjnych ujawnił zaangaĹźowanie wojskowej bezpieki w FOZZ i podał nazwy konkretnych firm? Jak czytamy w raporcie: „miały [one] uczestniczyć w powołaniu przedsięwzięcia telewizyjnego”, o ktĂłrym mieli rozmawiać późniejsi twĂłrcy TVN‑u Jan Wejchert i Mariusz Walter.

Jedną z najbliĹźszych współpracowniczek Janiny Chim, skazanej w aferze FOZZ‑u, była Renata Pochanke, ktĂłrej nazwisko pojawia się w aktach procesu FOZZ‑u. Jej cĂłrka Justyna Pochanke, dziennikarka TVN‑u, z wielkim zaangaĹźowaniem zajmowała się m.in. raportem z weryfikacji WSI. „Czy ten raport jest groĹşny? ” – dopytywała na antenie TVN‑u.

Grzebanie w Ĺźyciorysach

Po informacji podanej przez Cezarego Gmyza, że Lucyna Tuleya, matka sędziego Igora Tulei, służyła w SB, rozpętało się piekło, że prawica grzebie w życiorysach. Raban podniósł Tomasz Lis, ten sam, który opublikował pełen insynuacji artykuł na temat śp. Rajmunda Kaczyńskiego, ojca Lecha i Jarosława Kaczyńskich.

Dlaczego redaktor naczelny „Newsweeka” tak nienawidzi prawicy? Być moĹźe wynika to z jego rodzinnych uwarunkowań i osobistych doświadczeń. Tomasz Lis – syn prominentnego działacza PZPR‑u, dyrektora Stacji Hodowli Zwierząt, oraz – jak wynika z dokumentĂłw IPN‑u – najbliĹźszy krewny jednego z tajnych współpracownikĂłw Wojskowej SłuĹźby Wewnętrznej – w latach 80. w ramach praktyk studenckich był w NRD na Uniwersytecie im. Karola Marksa w Lipsku. Tam u „przyjaciół” poznawał tajniki dziennikarstwa i nauk politycznych.

Obecna Ĺźona Tomasza Lisa, Hanna Lis, jest cĂłrką Waldemara i Aleksandry KedajĂłw, ktĂłrzy znaleĹşli się na liście Stefana Kisielewskiego („Kisiela”) opublikowanej w 1984 r. i obejmującej najgorliwszych dziennikarzy reĹźimowych PRL‑u.

Waldemar Kedaj był m.in. dziennikarzem „Trybuny Ludu”, korespondentem PAP‑u, m.in. w Rzymie. Do pracy w Agencji został skierowany przez Zarząd Główny Związku MłodzieĹźy Socjalistycznej. Powierzono mu tam funkcję kierownika działu zagranicznego. W latach 1970–1972 był korespondentem w Hanoi. Wyróşniał się zaangaĹźowaniem partyjnym – był członkiem egzekutywy PZPR‑u w PAP-ie. Według akt słuĹźb specjalnych PRL‑u został zarejestrowany jako kontakt operacyjny „Mento”.

Nad grzebaniem w Ĺźyciorysach ręce załamują redaktorzy „Polityki”, ktĂłrej naczelny Jerzy Baczyński według akt SB został zarejestrowany jako tajny współpracownik komunistycznych słuĹźb specjalnych ps. Bogusław. Podobnie zresztą jak Daniel Passent, ktĂłry najgłośniej krzyczy w sprawie sędziego Tulei, a ktĂłry – co wynika ze znajdujących się w IPN-ie dokumentĂłw – został zarejestrowany jako TW „John” i „Daniel”.

Zamach na sędziowską niezawisłość

Po opublikowaniu przez „Gazetę Polską Codziennie” informacji, Ĺźe po przejściu na resortową emeryturę mjr Lucyna Tuleya została tajnym współpracownikiem słuĹźb specjalnych PRL‑u, larum podniosła „Gazeta Wyborcza” i jej medialne przybudĂłwki. Snuto wizję zastraszania sędziego, z godziny na godzinę budowano napięcie. Miało się wraĹźenie, Ĺźe lada moment bojĂłwki PiS‑u (złoĹźone najpewniej z byłych agentĂłw CBA) porwą sędziego Tuleyę i będą go okrutnie przesłuchiwały. Bańka pękła po tym, jak sam sędzia przyznał, Ĺźe nie czuje się zastraszany i Ĺźadnej ochrony nie potrzebuje. Schemat działania w tej sprawie do złudzenia przypominał to, co wyczyniała „GW” w związku ze śmiercią Barbary Blidy, rzekomym inwigilowaniem dziennikarzy czy innymi „zbrodniami” IV RP.

Sztandarowe działania „Gazety Wyborczej”, czyli atakowanie lustracji, raportu z weryfikacji WSI, posługiwanie się przy tym kłamstwem i manipulacją, mają uzasadnienie w Ĺźyciorysach ludzi pracujących w piśmie Adama Michnika. Przyczyny ideologiczne to jedynie dodatek do wstydliwie skrywanych faktĂłw, ktĂłre wydają się prawdziwym powodem przyjęcia przez „GW” takiej taktyki. Dziś juĹź wiadomo, Ĺźe „Gazecie Wyborczej” nie o samą ideologię chodzi – okazało się bowiem, Ĺźe w archiwach słuĹźb specjalnych PRL‑u zachowały się dokumenty na temat tajnych współpracownikĂłw, ktĂłrzy po 1989 r. byli związani z „GW”.

NiektĂłrzy z nich mieli korzenie w KPP, a później w komunistycznych słuĹźbach specjalnych. Wystarczy przywołać szefa portalu Wyborcza.pl (gdzie pokazują się „newsy” mające kluczowy wpływ na informacje dnia). Mowa o Edwardzie Krzemieniu, byłym redaktorze „GW”. Jest on synem Ignacego Krzemienia, ktĂłry jako obywatel sowiecki w latach 30. walczył w Hiszpanii w XIII Brygadzie. Była to jednostka zorganizowana przez Komintern i sowieckie słuĹźby bezpieczeństwa – NKWD. Po wojnie pracował w komunistycznym aparacie represji, a później w MSZ-ecie.

Z kolei publikujący na łamach „GW” Michał Komar to syn gen. Wacława Komara. Późniejszy generał juĹź jako kilkunastoletni chłopak przeszedł szkolenie w NKWD i brał udział w zabĂłjstwach tajnych współpracownikĂłw Policji Polskiej na mocy wyrokĂłw KPP. Po wojnie został m.in. szefem wywiadu cywilnego Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego i Korpusu Bezpieczeństwa Publicznego.

Na pomoc sędziemu Tulei ruszyła takĹźe Monika Olejnik. Co ciekawe, jej ojciec, płk Tadeusz Olejnik, pracował razem z mjr Lucyną Tuleyą w SłuĹźbie Bezpieczeństwa – razem byli funkcjonariuszami Biura „B” MSW PRL. On zajmował się m.in. „ochroną” ambasad, ona – pracą z agenturą w środowisku personelu ambasad.

Stara nienawiść

Wiem, jaka będzie reakcja na mĂłj artykuł. Podniesie się krzyk, Ĺźe robię zamach na niezawisłość sędziowską, Ĺźe grzebię w Ĺźyciorysach. To nic nowego. Przez lata słyszeliśmy, Ĺźe powinniśmy wybrać przyszłość, a od przeszłości odciąć się grubą kreską. Te hasła głosili przede wszystkim ci, ktĂłrzy wiedzieli, co kryją archiwa słuĹźb specjalnych PRL‑u. Za wszelką cenę nie chcieli dopuścić do tego, by ujrzały one światło dzienne. W tym kontekście zrozumiałe stają się ich wściekłe ataki na pierwszą lustrację przeprowadzoną przez Antoniego Macierewicza, ministra spraw wewnętrznych w rządzie Jana Olszewskiego, a później ich nienawiść do Instytutu Pamięci Narodowej i jego działalności. Wystarczy przywołać ogrom plugastw wylanych na prezesa IPN‑u śp. prof. Janusza Kurtykę właśnie za to, Ĺźe był nieprzejednanym antykomunistą. Stąd ta nienawiść i nawoływanie do zamknięcia IPN‑u. Jednak mimo zaangaĹźowania machiny propagandy i „autorytetĂłw” archiwa zostały otwarte. I wielkie dzięki za to Panu Bogu oraz ludziom, ktĂłrzy do tego doprowadzili.

Zawarte w artykule informacje pochodzą z książki Doroty Kani i Macieja Marosza pod redakcją Jerzego Targalskiego, która ukaże się jesienią br.

(...)