Dodano: 28.11.13 - 12:53 | Dział: Godne uwagi

Gdzie nie spojrzeć - stalinowskie dzieci

Gdzie nie spojrzeć: w sądach czy w mediach – od rozrywki po publicystykę – dzieci stalinowskich prokuratorĂłw, agenci komunistycznych słuĹźb. Są! Ja ich widzę. No to „Precz z komuną!” naleĹźy się jak najbardziej - mĂłwi Wojciech Cejrowski, podróşnik, pisarz i dziennikarz, w rozmowie z Joanną Lichocką z „Gazety Polskiej”

Śpiewa Pan „Ojczyznę wolną racz nam wrĂłcić, Panie”. To o takich jak Pan zatem prezydent Bronisław Komorowski mĂłwił w Dzień Niepodległości, Ĺźe trzeba śpiewać za nich, za tych, ktĂłrzy nie zauwaĹźyli jeszcze, Ĺźe mamy wolną Polskę.
Przestałem słuchać, co mówi pan Komorowski. Te głupoty słowne i ciągłe wpadki spowodowały, że teraz już nie chcę się denerwować ani wstydzić za niego. A w sprawie niepodległości mam inne zdanie i tyle. Pan Komorowski twierdzi, że oddanie władzy organom unijnym to nie jest utrata suwerenności, ja uważam na odwrót.

„Precz z komuną!” jest nadal aktualne?
A nie jest? Czy Pani nie zauwaĹźyła w polskich instytucjach władzy Oleksego, Millera, Kalisza i tych wszystkich działaczy PSL, ktĂłrzy w stanie wojennym byli „towarzyszami ludowcami”? Gdzie nie spojrzeć: w sądach czy w mediach – od rozrywki po publicystykę – dzieci stalinowskich prokuratorĂłw, agenci komunistycznych słuĹźb. Są! Ja ich widzę. No to „Precz z komuną!” naleĹźy się jak najbardziej.

Poszedł Pan na Marsz Niepodległości organizowany przez narodowców. Potem publicznie wyraził Pan uznanie, że spalono tęczę.
Narodowcy jedynie złoĹźyli papiery w urzędzie, a poszły ogĂłlnie wszystkie środowiska niepodległościowe – widziałem przeróşne flagi, bannery. Szedłem z Mamusią otoczony przez trzy kontrastowe druĹźyny kiboli. Było piknikowo.
Uznanie dla spalenia tęczy owszem, wyraziłem, gdyż uważam, że zamiast ukrywać swoje opinie i poglądy, powinniśmy je pokazywać. Prawda nas wyzwoli, a nie dziennikarstwo tak zwane obiektywne, czyli udające, że poglądów nie ma.
Spalenie tęczy... moĹźna róşnie odbierać: jest aspekt religijny, czyli bluĹşnierstwo, jest światopoglądowy, jest kulturowy, jest estetyczny... To dziełko nie było „artystyczne”, tylko zwyczajnie brzydkie; pospolite i bez wyobraĹşni. Teraz jest lepsze. Teraz na pewno ma w sobie więcej ze sztuki, bo 11 listopada odbył się performance z ogniem, a teraz jest kolejny performance z zawieszaniem kwiatĂłw. Dopiero po 11 listopada ta rzecz, ta tęcza, oĹźyła i nabrała walorĂłw dzieła sztuki. Co nie zmienia faktu, Ĺźe stanowi bluĹşnierstwo i naleĹźy ją usunąć. Poza tym do palenia prowokują władze Warszawy – butne wypowiedzi HGW, Ĺźe odbuduje tęczę tyle razy, ile będzie spalana – za pieniądze warszawiakĂłw, ktĂłrzy ewidentnie tęczy nie chcą. HGW jako organ ma obowiązek pracować dla wszystkich, łagodzić konflikty, a podsyca je, stając po stronie mniejszości – w ten sposĂłb zaprasza do „zabawy w palenie tęczy”. WyraĹşnie prowokuje.
Ale wie Pani, mnie coś zupełnie innego chodziło po głowie, gdy ucieszyło mnie spalenie tęczy – to były te same radosne emocje, ktĂłre czułem, kibicując Frasyniukowi w stanie wojennym. Frasyniuk to był wtedy w propagandzie „terrorysta” i jednocześnie mĂłj osobisty bohater. I jeszcze jeden moment, ktĂłry mi chodzi po głowie, kiedy słucham o tych kilku petardach wrzuconych przez płot ruskiej ambasady – Stefan Niesiołowski działał czynnie w „organizacji terrorystycznej”, ktĂłra przygotowywała wysadzenie w powietrze muzeum Lenina. Zbierali trotyl, robili testy w terenie – Niesiołowski robił bomby. Na wieść o tamtym zamachu (na Lenina) narĂłd dostał pozytywnego kopa, wszyscy szeptali o tym z radością, chociaĹź ze sprawcĂłw zrobiono kryminalistĂłw i skazano za terroryzm. Ja więc dzisiaj dziwię się tym panom, kiedy oni krytykują zachowania pod ruską ambasadą. PrzecieĹź to są zachowania z tych samych pobudek. O co więc chodzi?

O przemoc. I głupotę albo prowokację. Palenie tęczy jest zwyczajnym wandalizmem, obrzucenie ambasady wyglądało jak prowokacja, ktĂłrą świetnie wykorzystała Moskwa do upokorzenia Polski i pokazania w zachodnich mediach „nazistowskich chuliganĂłw”. Ĺťaden z tych czynĂłw nie był bohaterstwem.
No to się nie zgadzamy. Palenie ruskiego czołgu na Węgrzech w roku 1956 to teĹź wandalizm? ZaleĹźy, kto ten czyn ocenia. Głaskanie Moskwy nie ma sensu, a upokorzenie Polski, o ktĂłrym Pani mĂłwi, jest bardzo dobre w dłuĹźszej perspektywie. Polacy nie lubią być upokarzani, szczegĂłlnie przez Moskala. Pojawia się więc teraz irytacja (pozytyw!) i spostrzeĹźenie, Ĺźe PO to lizusy, ktĂłre nie potrafią lub nie chcą radzić sobie z takimi prostymi sprawami. A to jest sprawa prosta do załatwienia. Porządny minister spraw zagranicznych i patriota załatwiłby to w 3 minuty za pomocą listĂłw, w ktĂłrych odpowiedziałby Moskwie moskiewskim językiem, przypomniał kilka ich zbrodni dla rĂłwnowagi. Za „nazistowskich chuliganĂłw” moĹźna pięknie odpowiedzieć „nazistowskim sojusznikom”. Pani pytanie prezentuje postawy niesuwerenne.

Dlaczego tęcza na placu Zbawiciela ma być symbolem homoseksualizmu? Z tego co wiadomo, nie była jako taki symbol zaprojektowana, wcześniej stała na murach klasztoru Wigry, gdy jeszcze był Domem Pracy Twórczej.
Ona nie „ma być”, tylko jest symbolem sodomitĂłw. Przed spaleniem Ĺźadna strona debaty tego nie kwestionowała. Sodomici cieszyli się, gdy tęcza stawała na placu Zbawiciela i ogłosili, Ĺźe nareszcie mają swĂłj pomnik. A po spaleniu – jak zauwaĹźył Stanisław Michalkiewicz – to oni, a nie artyści czy meteorolodzy, poczuli się zaatakowani i nazwali spalenie tęczy „homofobią”.
Tęcza zmieniła miejsce i zmieniła kontekst. Czym innym jest świeca ustawiona na ołtarzu, czym innym ta sama świeca wsadzona w tort, a jeszcze czym innym wsadzona w tyłek, prawda?
Nie odkręcajmy teraz kota ogonem, że wciąż chodzi o biblijny znak po potopie, kiedy pederaści zwołują się pod tą tęczą na homoseksualne pocałunki.

Czy przypadkiem nie jest zamierzeniem postkomuny, by przedstawiać środowiska wolnościowe, prawicowe przez pryzmat tych problemĂłw? By prawicę wpuścić w kanał debaty dotyczącej homoseksualizmu, gender itp.? I Ĺźeby przy tej okazji okazywała się zwyczajnie nie nazbyt mądra – bo wszędzie widzi gejowskie symbole i cieszy się ze spalenia tęczy, ktĂłra większości warszawiakom nie przeszkadzała?
A co się Pani ogląda na to, co „zamierza postkomuna”? Co to Panią obchodzi? I cóş w tym złego, gdyby okazało się, Ĺźe prawica jest „nie nazbyt mądra”? I kto tu ma być sędzią mądrości – te głupki z lewej strony, ci nieszczerzy cynicy, ktĂłrym Ĺźadna prawica nigdy się nie będzie podobać? Niech się Pani na nich nie ogląda, tylko plwa i robi swoje.

Obchodzi mnie to, co widzą Polacy. To, że środowiska, które określają się jako prawica, kompromitują ją w ich oczach. Już nawet nie mówię o agresji. Tylko właśnie o głupocie. W efekcie może ktoś zapytać: to z książeczek dla dzieci też będziecie wycinać tęczę?
Tak! Będziemy, jeśli to będzie tęcza symbolizująca zboczenie, a nie będziemy wycinać, jeśli pojawi się w kontekście biblijnego potopu.

Powtarzam, ta tęcza nie stanęła na placu jako symbol homoseksualistĂłw. To, Ĺźe zaczęła mieć takie znaczenie, jest wielką zasługą właśnie tzw. prawicy, ktĂłra przyjęła narrację gejowską. Ale porozmawiajmy o tym, co zdarzyło się po Pana słowach. „GW” natychmiast chciała zdjąć Pana program z TVP.
Ja teĹź chciałbym zdjąć mĂłj program z anteny TVP, gdyĹź Telewizja Polska okrada twĂłrcĂłw tego programu, odmawiając im naleĹźnych tantiem. Powtarzają te moje filmy do znudzenia i nie płacą za powtĂłrki, choć zobowiązuje ich do tego prawo autorskie. Granda. Zatem ucieszę się, gdy przestaną nadawać i niech mi to „Wyborcza” załatwi (śmiech).

Nie zauwaĹźyli, Ĺźe juĹź w TVP Ĺźadnych programĂłw Pan nie robi. To bardzo było charakterystyczne dla pojmowania debaty i demokracji przez establishment III RP – prawica ma siedzieć w niszy, ma być marginesem.
Margines, czyli elita, więc na Pani miejscu nie obrażałbym się za to słowo.

Nie obraĹźam się – przeciwnie, teĹź tak uwaĹźam. Ale Pan się przed tymi prĂłbami broni – z powodzeniem. Właściwie jakim cudem?
Przed czym? Przed zepchnięciem na margines? Wcale się nie bronię, lubię robić programy niszowe, szczegĂłlne, wyróşniające się, inne, wyjątkowe. Pospolitych rzeczy nie lubię. I siedzę sobie na moim marginesie, na warszawskie przyjęcia nie chodzę, nikogo nie znam, nawet po tzw. naszej stronie. No choćby „Gazetę Polską” czytam, ale z nikim z Państwa się nie znam ani nie koleguję.

Prof. Chris Cieszewski, gdy przyjechał na konferencję smoleńską i zetknął się z mediami w Polsce, wpadł w osłupienie. – Jak mogliście na to pozwolić – pytał? Bo faktycznie, Polacy przyzwolili na poziom TVN czy „GW”, na stan i poziom debaty.
Polacy nie mieli tu nic do gadania, moim zdaniem. To jest stary układ: komuniści + kolaboranci + tajne słuĹźby i oni PolakĂłw o nic nie pytają – oni dzierżą władzę.

Ale niemal nikt nie protestował. Była potężna demonstracja w obronie telewizji Trwam i wolności słowa i niewiele więcej. Teoretycznie mamy demokrację – choćby w wyborach Polacy mogliby coś zmieniać – nie zmieniali. Mogliby bojkotować, nie bojkotują. Akceptują ten stan rzeczy.
Nie ma Pani racji. Wierzy Pani w jakieś iluzje dotyczące demokracji i prezentuje bałagan pojęciowy.
Po pierwsze – to, co Pani nazywa „demokracją”, oznacza dyktaturę partii, ktĂłra zdobyła najwięcej głosĂłw. Wybory wygrywa mniejszość. Tak! Gdyby zsumować wszystkie głosy oddane na pozostałe partie – nie na PO – to wychodzi, Ĺźe PO nie ma poparcia większości, lecz jedynie największe poparcie pośrĂłd partii, ktĂłre startowały. Po drugie – system, ktĂłry mamy w Polsce, to nie jest demokracja, tylko republika – obywatel nie rządzi, narĂłd nie rządzi – rządzą zawsze jacyś przedstawiciele. I po trzecie, ci przedstawiciele nie są wybrani bezpośrednio, lecz wpisani na listy partyjne przez swoich szefĂłw. Wygrywa lista, a nie osoba. Osoba zostaje w ten sposĂłb przedstawicielem swojego szefa, a nie przedstawicielem narodu.
No i teraz Pani postulat, Ĺźe Polacy „mogliby bojkotować, a nie bojkotują...” to, co Pani chciałaby zobaczyć, to juĹź nie jest demokracja, tylko rewolucja. NarĂłd głosuje w ten sposĂłb w czasie powstań – poprzez aklamację (kogoś lub czegoś) oraz poprzez obalanie (kogoś lub czegoś). Są tylko dwie sytuacje, gdy narĂłd rzeczywiście o czymś decyduje – okręgi jednomandatowe bez Ĺźadnych progĂłw wyborczych, bez Ĺźadnego rejestrowania partii etc., czyli wolna amerykanka (głosuje i kandyduje, kto tylko chce), lub... głosowanie na ulicach.

Ostatnio „Newsweek” zrobił z Pana zdjęcia okładkę – jest Pan tam opisany jako idol prawicy z cytatem „Won z pederastami”. A w środku spisany wywiad z radia, gdzie chyba – nie słyszałam wywiadu – faktycznie coś takiego Pan powiedział? Zrobi Pan coś z tym?
O, jakie ładne pytanie. Niech Pan coś z tym zrobi, Panie Wojtku, trzeba to, trzeba tamto... A Pani coś z tym zrobi? Bo pytać łatwo, ale propozycji wyraĹźonej w konkretach nie widzę. A co niby miałbym robić? Pan Kwaśniewski (niespokrewniony!) zaprosił mnie do Polskiego Radia do audycji na Ĺźywo. I to była bardzo miła i dość łagodna rozmowa. Sporo w niej było uśmiechĂłw – wzajemnych – i spora porcja szczerego zainteresowania poglądami drugiej strony. A potem w tajemniczy sposĂłb „Newsweek” wszedł w posiadanie wybranych fragmentĂłw tekstu spisanego z taśmy i tam, w druku, juĹź nie widać tych uśmiechĂłw... szczegĂłlnie Ĺźe do tekstu dolepili nieudolny fotomontaĹź z jakichś starych zdjęć, teĹź zresztą przedrukowanych z innego ĹşrĂłdła. No cóş, więcej nie dam się panu Kwaśniewskiemu oszukać i tyle. Miał szansę zachować się inaczej niĹź jego koledzy z „DuĹźego Formatu”, ale jednak wybrał mały format. Plwać na to, łaskawa Pani.

JeĹşdzi Pan i wędruje po świecie, ogląda inne ludy. A jak przyjeĹźdĹźa Pan tutaj – to co Pan widzi? Jaki lud?
MĂłj lud – NarĂłd Polski oraz wszy, ktĂłre go oblazły. Kiedy ludzie pytają, skąd u mnie tyle łagodności wobec Indian, a jednocześnie tyle twardości wobec własnego narodu, odpowiadam, Ĺźe tam jestem gościem i nie mam prawa głosu, a tu mam OBOWIĄZKI, jako członek mojej społeczności, obowiązki, by ją wraz z innymi Polakami budować, a nie tylko obserwować. Indian obserwuję, Polskę współtworzę – na tym polega róşnica.

Jedną z najwaĹźniejszych naszych spraw narodowych stała się chyba sprawa smoleńska. Polska jest narodem posmoleńskim – mĂłwi socjolog prof. Kurzępa, bo to wydarzenie, ktĂłre odcisnęło się na nas wszystkich. Jarosław Marek Rymkiewicz napisał niedawno o tym wiersz „Krew”. Jego zdaniem ona jest wszędzie, kaĹźdy z nas jest nią poplamiony, chcemy tego czy nie chcemy. Czy Pan to widzi? Co Pan o tym myśli?
Nic. Strzela Pani powyżej mojej pokrywki. Dla mnie Smoleńsk jest wciąż jeszcze rzeczą praktyczną, sprawą do załatwienia, a profesor z poetą analizują Smoleńsk w kontekstach symbolicznych. Za wcześnie dla mnie. Najpierw wrak do domu, najpierw śledztwo, najpierw winowajcy i wyroki, a dopiero potem wiersze i symbole.

Co z tym poczniemy?
Z czym? Ze śledztwem? Na Katyń czekaliśmy pół wieku i nadal jeszcze trochę grzebiemy się w papierach. No ale przynajmniej mamy pewność, że Katyń to ludobójstwo i że winę ponoszą Ruscy, a nie Szkop. Smoleńsk, być może, też potrwa pół wieku. Ważne, byśmy nie ustali w wysiłkach.

WyjeĹźdĹźa Pan teraz – nie będzie Pana do maja. Czy to jest tak, Ĺźe od Polski współczesnej trzeba na jakiś czas się urywać, by być szczęśliwym?
Taką mam pracę i takie Ĺźycie, Ĺźe mieszkam sporo za granicą. Nie da się uprawiać antropologii wyłącznie w bibliotece – trzeba jeĹşdzić w teren. A poza tym jaskółki odlatują na zimę do ciepłego, nie dlatego, Ĺźe Polska im się nie podoba, tylko dlatego, Ĺźe temperatura im nie odpowiada. Mnie teĹź.

Gazeta Polska