Dodano: 11.11.13 - 11:48 | Dział: A to POLSKA właśnie - A.R-L

Czy ekologia może być prawicowa?

Truizmem jest stwierdzenie, Ĺźe środowisko jest jedno, wspĂłlne, dla wszystkich mieszkańcĂłw Ziemi. Jak mĂłwił Mostafa K. Tolba, pierwszy przewodniczący programu Ochrony Środowiska ONZ (UNEP),: „środowiska nie odziedziczyliśmy po przodkach, a poĹźyczyliśmy od naszych dzieci”, dlatego mamy obowiązek tak je uĹźytkować i przekształcać, by mogło słuĹźyć po nas jeszcze wielu następnym pokoleniom. Międzynarodowa społeczność juĹź dawno przekonała się, Ĺźe problemy ekologiczne naleĹźy rozpatrywać w skali globalnej, nie zwaĹźając na podziały geograficzne i polityczne. Natomiast rozwiązania konkretnych problemĂłw trzeba szukać w miejscu zamieszkania, mobilizując lokalne społeczności zgodnie z hasłem: „myśl globalnie-działaj lokalnie”.
Tak więc, tytuł artykułu może być odczytany jako przewrotne pytanie retoryczne. Przecież środowisko mamy jedno i wszyscy w równym stopniu ponosimy za nie odpowiedzialność. Jednak to, w jaki sposób z tego zadania się wywiązujemy, niewątpliwie zależy także od politycznych przekonań.

Nie wiem, czy ci wszyscy, ktĂłrzy tak zdecydowanie określą, postawione w tytule pytanie, jako bezsensowne, rĂłwnie szybko potrafią np. określić samo słowo „ekologia”. Cóş to takiego jest ekologia? Tadeusz Burger, publicysta ekologiczny, w swych „Uwagach o świadomości ekologicznej”, określa ją, jako znajomość procesĂłw zachodzących w ekosferze i poszczegĂłlnych ekosystemach, jako umiejętności przewidywania ekologicznych skutkĂłw podejmowanych działań, wiedzy o zanieczyszczeniach, zagroĹźeniach i moĹźliwościach przeciwdziałania im.” Oczywiście, nie jest w tej chwili waĹźna sama definicja, istotne jest natomiast, w jaki sposĂłb i czy w ogĂłle człowiek odnajduje swoje miejsce w środowisku naturalnym. Jak rozumie to środowisko i czy potrafi z niego właściwie korzystać i kształtować je?
I nie ma tu Ĺźadnych przypadkowości, nie są tu najwaĹźniejsze uczone wywody, tworzone prawo danego kraju, czy teĹź konwencje międzynarodowe. Jedno jest tylko prawo regulujące wzajemne relacje między człowiekiem, a środowiskiem naturalnym, prawo, od ktĂłrego wywodzić powinno się wszystko, prawo, zapisane w biblijnej Księdze Rodzaju. Warto je przypomnieć: „ A wreszcie rzekł BĂłg: uczyńmy człowieka na Nasz obraz, podobnego Nam. Niech panuje nad rybami morskimi, nad ptactwem powietrznym, nad bydłem, nad ziemią i nad wszystkimi zwierzętami pełzającymi po ziemi. Po czym ich błogosławił, mĂłwiąc: BądĹşcie płodni i rozmnaĹźajcie się, abyście zaludnili ziemię i uczynili ją sobie poddaną”. Tak więc, to oczywista dyrektywa, jednocześnie zobowiązująca nas do zdania sprawozdania z nadzorczego korzystania ze środowiska, z czym, oczywiście, nie moĹźna dyskutować. Jednocześnie, inny werset Księgi Rodzaju mĂłwi: „Pan BĂłg wziął, zatem człowieka i umieścił go w ogrodzie Eden, aby uprawiał go i doglądał”. I to jest rĂłwnieĹź dyrektywa, wcale niebędąca w sprzeczności z poprzednią. Oczywiste, bowiem jest, Ĺźe to człowiek jest panem całej ziemi, całej przyrody, ale rĂłwnieĹź został on zobowiązany do troski o nią, do dbania o Ziemię. Jest panem i władcą, ale jednocześnie dobrym gospodarzem, takim ogrodnikiem samego Boga, jak pisał ks.Grzesica. Jest współpracownikiem Boga. CzyĹź więc, jest tu jakaś sprzeczność? Czy w ogĂłle moĹźna mĂłwić o sprzeczności w tym, co objawia nam Biblia? Oto tak właśnie został umocowany człowiek, ktĂłry nie moĹźe być odseparowany od środowiska, bowiem jest w nią wkomponowany. Tworzą jedność, Ĺźyją w symbiozie. Człowiek, stworzony na obraz i podobieństwo BoĹźe, co podkreśla jego świętość i jego nadrzędność, otrzymał od swego StwĂłrcy ziemię, aby działał mądrze, wykazując umiarkowanie w swej działalności biologicznej i technicznej. Ot i wszystko. Cała mądrość, ktĂłra została człowiekowi zadana. Z tego zadania takĹźe będzie człowiek rozliczony, a jeśli tylko chwilę się zastanowimy, to juĹź, zupełnie nieświadomie, się rozliczamy.
Jak więc dziś wygląda ta nasza symbioza, jak korzystamy z tego ogromnego daru, jaki otrzymaliśmy?

Jan Paweł II tak mĂłwił: „Człowiek końca XX wieku, opanowany pragnieniem posiadania i uĹźywania, bardziej aniĹźeli bycia i wzrastania, uĹźywa w nadmiarze i w sposĂłb nieuporządkowany zasoby ziemi, naraĹźając przez to własne Ĺźycie.....Człowiek, ktĂłry odkrywa swą zdolność przekształcania i w pewnym sensie, stwarzania świata własną pracą, zapomina, Ĺźe zawsze dzieje się to w oparciu o pierwszy dar otrzymany od Boga na początku, w postaci rzeczy przezeń stworzonych. Człowiek mniema, Ĺźe samowolnie moĹźe rozporządzać ziemią, bezwzględnie podporządkowując ją własnej woli, tak, jakby nie miała ona własnego kształtu i wcześniejszego, wyznaczonego jej przez Boga, przeznaczenia, ktĂłre człowiek, owszem, moĹźe rozwijać, lecz ktĂłremu nie moĹźna się sprzeniewierzać”.
Jakież to proste. Oczywiście, nie możemy, bo nawet nie jesteśmy w stanie, sprzeciwić się przeznaczeniu, lecz możemy je rozwijać. Nie możemy zajmować miejsca Boga, co w końcu powoduje bunt natury, tyranizowanej przez człowieka, a nie przez niego rządzonej. Powstałe tym sposobem szkody, rany zadane ziemi, są niejednokrotnie nieodwracalne i w efekcie obracają się przeciwko człowiekowi. Jan Paweł II tak określa ten stan:
„Najgłębszą i najpowaĹźniejszą implikacją moralną kwestii ekologicznej, jest brak szacunku dla Ĺźycia, ktĂłry charakteryzuje wiele zachowań sprzecznych z zasadami ochrony środowiska. Zdarza się często, Ĺźe potrzeby produkcji przewaĹźają nad godnością pracownika, a interesy ekonomiczne biorą gĂłrę nad dobrem jednostek, czy nawet całych społeczności. W takich wypadkach, zanieczyszczenia, czy zniszczenia powodowane w środowisku, są skutkiem ograniczonego i wynaturzonego światopoglądu, ktĂłry wiąże się czasem z prawdziwą pogardą dla człowieka.”
W encyklice „Sollicitudo rei socialis”, Jan Paweł II przedstawił trzy zasady określające stosunek człowieka do przyrody:
1. Pierwsza zasada nienaruszalności natury i struktury świata – oznacza, Ĺźe nie wolno uĹźywać w sposĂłb dowolny składnikĂłw świata – minerałów roślin i zwierząt. Cele gospodarcze naleĹźy podporządkować naturze tych składnikĂłw i ich wzajemnym powiązaniom,
2. Druga zasada to zasada ochrony życia, zdrowia i środowiska naturalnego,
3. Ostatnia, trzecia zasada, dotyczy umiarkowanego eksploatowania zasobów. Mówi ona, że zasoby świata są własnością całej ludzkości, a więc także przyszłych pokoleń. Należy, zatem tak korzystać z bogactw naturalnych tak, aby uwzględnić również dobro pokoleń następnych.

Nauki Kościoła poprzez sfery: moralną i etyczną, a także kształtowanie postaw społeczeństwa chrześcijańskiego, z trudnością, torują sobie drogę do gospodarczej rzeczywistości. Tu jednak powstały daleko idące zmiany w środowisku, ostro zarysowały się trendy degradacji przyrodniczych zasobów, które dziś, ogromnym wysiłkiem społeczeństwa, staramy się zmienić.
Kryzys gospodarczy i społeczny okresu zniewolenia komunistycznego boleśnie i namacalnie się przeplatał z ekologiczną dewastacją polskiej ziemi, co stawiało pod znakiem zapytania podstawy biologicznej egzystencji PolakĂłw. Rabunkowa i bezmyślna eksploatacja środowiska przyrodniczego stała, in expressis verbis, w sprzeczności z zacytowaną wyĹźej oceną naszego papieĹźa. Zachodnie kraje, znacznie szybciej, niĹź Polska, zorientowały się, Ĺźe lansowana w okresie powojennym industrializacja, intensyfikacja produkcji rolnej, i urbanizacja prowadzą do nieodwracalnych zmian w środowisku, a w konsekwencji do pogorszenia warunkĂłw Ĺźycia społeczeństwa. Poprawa ekonomicznych wskaĹşnikĂłw nie jest gwarancją na lepsze zaspokojenie potrzeb człowieka. MoĹźemy mieć, bowiem do czynienia ze wzrostem, ale bez rozwoju, ze wzrostem, ktĂłry wcześniej czy później napotka na ekologiczne bariery. Nie moĹźna rabunkowo eksploatować naturalnych zasobĂłw, bez ograniczeń produkować zanieczyszczeń zatruwających powietrze, wodę i glebę, zwiększać plonĂłw podnosząc dawki nawozĂłw i pestycydĂłw. W końcu proces degradacji osiągnie takie rozmiary, Ĺźe spowoduje załamanie gospodarczego wzrostu. Na istnienie takich ekologicznych barier wskazywał raport pt: „Nasza wspĂłlna przyszłość” opracowany przez Komisję ds. Rozwoju pracującą pod przewodnictwem pani Gro Haarlem Brundtland. Raport postulował potrzebę inkorporowania zasad ochrony środowiska do sektorowych strategii rozwojowych, by w ten sposĂłb uniknąć barier wzrostu i zapewnić rozwojowi trwały, zrĂłwnowaĹźony charakter.

Rok 1989 był takĹźe początkiem koniecznych zmian, mających na celu podtrzymanie środowiska Ĺźycia i wzięcia odpowiedzialności za przyszłe pokolenia. Rozwijać się zaczęły róşne nurty ekologiczne o rozmaitych formach i programach działania oraz okolicznościach i powodach działania. WśrĂłd nich, wyróşnić trzeba, bez wątpienia, franciszkańskie organizacje ekologiczne, jak np. Ruch Ekologiczny św. Franciszka z AsyĹźu, skupiający klerykĂłw franciszkańskich, czy teĹź ekologiczne grupy osĂłb świeckich, działające w powiązaniu z róşnymi zakonami franciszkańskimi i inne, jak np. Polski Ruch Ekologiczny, powstały w 1980r., ktĂłry w panoramie ruchĂłw ekologicznych zajmuje pozycję szczegĂłlną. Generalnie moĹźna powiedzieć, iĹź celem ruchĂłw, ktĂłrym patronuje św. Franciszek, jest czynny udział w budowaniu cywilizacji miłości, opartej na prymacie osoby nad rzeczą, etyki nad techniką, umiłowaniem tego, aby „bardziej być”, przed dążeniem, aby „więcej mieć”, a takĹźe miłosierdzia nad sprawiedliwością, poprzez braterskie traktowanie człowieka i przyrody. Wszystkie te ruchy współorganizują i uczestniczą w licznych konferencjach naukowych, a ich przedstawiciele uczestniczyli nawet w podzespole do spraw ekologii, w czasie obrad okrągłego stołu (celowo pisane z małej litery).

Trzeba mieć na uwadze fakt, Ĺźe istnieje takĹźe całkiem niemała grupa intelektualistĂłw i naukowcĂłw, działających, ich zdaniem, na rzecz ochrony przyrody, ktĂłrzy są skłonni przypisywać chrześcijaństwu odpowiedzialność za degradację środowiska w naszej części globu. UwaĹźają oni, Ĺźe chrześcijańskie nauki o stworzeniu, z człowiekiem stojącym na szczycie piramidy wszystkich stworzeń, zaciążyły bardzo na stosunku człowieka do przyrody. I tak. np. L. Whitte’ sformułował zarzut, Ĺźe...” religia chrześcijańska jest antropocentryczna. Nie tylko ustanowiła dualizm między człowiekiem a naturą, ale jeszcze podkreśliła, Ĺźe było wolą Bożą, by człowiek eksploatował naturę dla własnych celĂłw”. To oni i nie tylko, uwaĹźają, Ĺźe sam człowiek, bez niczyjej pomocy, jest w stanie zniszczyć swe środowisko naturalne, a juĹź człowiek – chrześcijanin, w szczegĂłlności. Rush Limbaugh, amerykański publicysta radiowy, dziwi się arogancji i zarozumiałości człowieka z jego osiągnięć, ktĂłry przecieĹź sam jest skutkiem Stworzenia, z pewnością, więc nie jest w stanie zniszczyć „ten najwspanialszy twĂłr Wszechświata”, ktĂłrego pochodzenie, rozmiar, czy teĹź umiejscowienie nie jest sobie nawet w stanie wyobrazić. No, bo, jak to jest moĹźliwe. Ziemia ma juĹź ok. 4 mld. lat, a jej arcywrĂłg - człowiek, Ĺźyje na niej ok.200 tys. lat. Przez te wszystkie lata, potężne siły natury, ktĂłre zmieniały jej oblicze, nie zdołały jej zniszczyć, a człowiek, szczegĂłlnie człowiek ostatnich 60 lat, okaĹźe się mocniejszy od wszystkich kataklizmĂłw minionych wiekĂłw?

Doskonałość przeraĹźa Limbaugha. Pisze on: „Ta jedna, mała planeta posiada warunki konieczne do Ĺźycia i jest idealnie usytuowana w systemie słonecznym. Gdyby się znajdowała nieco dalej od słońca, byłaby jedna wielką Antarktydą; gdyby była tylko trochę bliĹźej, stałaby się jak Sahara, ogromną pustynią”. Trudno się z tym nie zgodzić. Ziemia jest, więc precyzyjnie połoĹźona, a to oznacza, iĹź nie moĹźe być dziełem przypadku. Ludzie nie mają z jej powstaniem nic wspĂłlnego. Jesteśmy wszyscy zaledwie cząstką tej planety i egzystujemy na niej obok innych stworzeń. Nie jesteśmy z pewnością, jak nas przedstawiają ochroniarze od środowiska, naturalnymi wrogami przyrody, lecz zadaniem naszym jest współistnienie z innymi gatunkami zamieszkującymi ziemię. Mamy jednak do wykonania specjalne zadanie.

Podstawowa egzystencja większości zwierząt, czy owadów zależy od tego, czy zjedzą one inne zwierzę, czy owada, czy też nie. Człowiek zaś jest tym, który potrafi uporządkować bałagan i nieład spowodowany przez siebie i inne stworzenia. Tylko człowiek. I w tym aspekcie także przejawia się jego wyższość i jego posłannictwo. Jest oczywistą prawdą, że człowiek sam narobił na tym świecie wiele nieporządku, lecz przedstawianie go jako odwiecznego wroga ziemi, to przejaw ludzkiej próżności, żeby nie powiedzieć dosadniej. To oni właśnie, we własnym interesie, chcą w nas wmówić poczucie winy za to, że mimo wszystko żyjemy, ignorując ich ostrzeżenia, czy też wyniki pseudo badań. Spróbujmy zdiagnozować specjalne dwa naturalne zjawiska, którymi współcześni ekowojownicy straszą nas od kilku ostatnich dziesięcioleci.
JakĹźe często, pierwsze strony gazet, lub najwaĹźniejsze informacje telewizyjne, poraĹźają nas widmem nieuchronnych katastrof, np. zwykłą grypą, ktĂłra stać się moĹźe powodem śmierci milionĂłw (przeĹźyjesz, jeśli się zaszczepisz), nieuchronnym trzęsieniem ziemi, chorobą wściekłych krĂłw, czy ptasią grypą itp. Za kaĹźdą, z tych informacji, kryją się oczywiście autorytety profesorskie. Te profesorskie, dyĹźurne autorytety, straszą nas takĹźe naturą. JuĹź w 1972 roku, „uczeni prorocy”, w swym raporcie Klubu Rzymskiego, zaczęli nas straszyć takĹźe i kosmosem. Z tą datą, wiąże się cała seria ruchĂłw pseudoekologicznych. Warto tu przypomnieć, Ĺźe raport przewidywał takĹźe:
- iż, w 1981 roku wyczerpią się światowe rezerwy złota,
- a od 1987r, brakować będzie cyny, od 1990 – ołowiu,
- ropa naftowa miała się skończyć 1992, a złoża gazu, miały się wyczerpać w 1995r.

Sztandarową, katastroficzną wizją jest ocieplanie się klimatu. Jest prawdą, iż nad Antarktyką, od czasu do czasu zdarza się spadek poziomu ozonu, który, po krótkim czasie wraca do normy. Etatowi prorocy zagłady Ziemi, cyklicznie nas alarmują o niebezpiecznym ocieplaniu się klimatu w skutek powiększania się dziury ozonowej, powstałej na skutek działalności człowieka i jego rozwoju technologicznego. Ta działalność podobno zniszczy całą osłonę ozonową, a przecież, przez te tysiące lat, tysiące razy więcej, niszczących ozon substancji i gazów, niż w ostatnich dziesięcioleciach, zdołali wytworzyć wszyscy razem wzięci producenci freonów, zostało wyemitowanych do atmosfery z kraterów czynnych wulkanów. I nic się nie stało. Uczeni twierdzą dzisiaj, że w wyniku erupcji jednego wulkanu, 4-6% ubytek ozonu w atmosferze, może utrzymywać się nad częścią naszego globu przez 2, do 3 lat. Skoro cała szkodliwa działalność człowieka nie może się równać z destrukcją dokonaną przez jeden wybuch wulkanu, to, w jaki sposób moglibyśmy zniszczyć warstwę ozonową. Matka Natura, jak mówi Lambaugh, atakuje swój własny ozon przez miliony lat i mimo wszystko ozon istnieje i jest go wystarczająco dużo. Czy to nie jest oczywiste? Przecież ozon jest produkowany (pośrednio) przez Słońce, czyżby, więc Stwórca skonstruował układ Słoneczny w taki sposób, aby jego centrum samo zniszczyło jedyną planetę swojego układu, na którym jest życie?
Róşne kłamstwa ekologiczne mają swoje rozmaite przyczyny, ale najwaĹźniejsze z nich, to, zdaniem prof. Masztalerza, ignorancja, ideologia i lekcewaĹźenie wynikĂłw badań naukowych. Cechą charakterystyczna wszystkich ekowojownikĂłw jest negacja nauki i przejawiana wrogość do niej, ktĂłra stworzyła system filozoficzny uprawiany przez ludzi uprawiających tzw. „głęboka ekologię”. Oto jeden z jej liderĂłw, niedoszły prezydent USA (i dzięki Bogu), nagrodzony dwoma Oscarami i Noblem, Al Gore mĂłwi: „wyznawcy głębokiej ekologii uwaĹźają, Ĺźe człowiek jest zarazkiem, rodzajem wirusa powodującego choroby naszej planety, zagraĹźające jej Ĺźyciowym funkcjom. Przypisują oni człowiekowi role globalnego nowotworu, ktĂłry rozrasta się w sposĂłb nie kontrolowany i na swoje potrzeby, jak nowotwĂłr, zabiera zasoby potrzebne planecie dla jej dobra.” I to tacy ludzie, uczestniczyli i mieli uczestniczyć w podejmowaniu decyzji dotyczących świata!
Oficjalnym katechizmem wszelkiej maści ekowojownikĂłw, dowodem zagroĹźenia cywilizacji i nienawiścią do ludzkości, jest dokument powstały na konferencji „Szczyt Ziemi”, ktĂłra w 1992r. zgromadziła w Rio de Janeiro kilkanaście tysięcy uczestnikĂłw. To na tej konferencji, tzw. efekt cieplarniany, stał się problemem geopolitycznym, problemem do dnia dzisiejszego. Sekretarz generalny tej konferencji, pan Maurice Strong, w następującym oświadczeniu, odsłonił prawdziwe motywy działania takich ekologĂłw. Oto jego wypowiedĹş: „Człowiek jest gatunkiem wyrwanym spod kontroli. CzyĹź jedyną nadzieją naszej planety nie jest załamanie cywilizacji przemysłowej? Czy nie jest naszym obowiązkiem spowodowanie takiego załamania?”. Konferencja ta wytyczyła więc, zachowany do dziś, oficjalny kierunek zmierzający do ograniczenia działalności przemysłowej, przez zmuszenie społeczeństw do zmniejszenia emisji CO2 do atmosfery. Jednocześnie zaś, pan sekretarz Strong, czołowy przywĂłdca organizatorĂłw politycznego poparcia dla teorii zawinionego, rzekomo przez człowieka, globalnego ocieplenia wskutek rozwoju przemysłowego, publicznie objawił swoją wrogość wobec naszej cywilizacji.
W tej ideologii oszołomĂłw ekologicznych widać wyraĹşnie motywy lewicowe, czy teĹź anarchistyczne. Np. Judy Bari, należąca do przywĂłdcĂłw radykalnej organizacji Earth First pisze: „Myślę, Ĺźe nie uwolnimy świata od zagroĹźeń ekologicznych, dopĂłki nie obalimy kapitalizmu. Według mnie, tylko w socjalizmie moĹźe istnieć społeczeństwo z ekologicznie zdrową gospodarką”. Widać wyraĹşnie, Ĺźe zdyskredytowany powszechnie, politycznie i gospodarczo, komunizm, usiłuje powrĂłcić pod osłoną ekologii. Z przebiegu wypowiedzi liderĂłw konferencji w Rio jednoznacznie wynika, Ĺźe motywem jej nie była ochrona środowiska, a walka z niesprawiedliwością społeczną na świecie, pojmowaną, według najlepszych tradycji komunistycznych.

W 1992r. opublikowany został protest uczonych nazywany Apelem Heidelberskim. Apel ten nawołuje do rzetelnego przedstawiania zagrożeń i wskazuje na niesłuszność, charakterystyczną dla konferencji w Rio, potępiania osiągnięć cywilizacyjnych i technicznych. Apel jest spokojną i mądrą wypowiedzią uczonych, podpisany przez ponad 4 tys. najwybitniejszych uczonych całego świata, w tym kilkudziesięciu laureatów nagrody Nobla.
Jednym, z głosów, z serii protestów uczonych jest Oregońska Petycja w Sprawie Globalnego Ocieplenia. Petycja ta, opublikowana w 1998r., podpisana została przez, ponad, 17 tys. amerykańskich uczonych.
Protesty te zostały zupełnie zignorowane przez środki masowego przekazu.

Idea efektu cieplarnianego jest obecnie tak bardzo rozpowszechniona, Ĺźe ludzie niechętnie i z niedowierzaniem przyjmują wiadomość, Ĺźe jest to w większym stopniu afera polityczna, niĹź naukowa teoria. Np., we wrześniu 1997r., amerykański rząd, (ktĂłrym kierował prezydent od afery rozporkowej) zaprosił do Białego Domu 100 telewizyjnych sprawozdawcĂłw meteorologicznych na spotkanie, na ktĂłrym jego przedstawiciele apelowali, aby w audycjach o pogodzie, propagowano ideę globalnego ocieplenia. Stał za tym Al. Gore, wyznawca „głębokiej ekologii”, fanatyczny zwolennik katastroficznej wizji skutkĂłw globalnego ocieplenia. Do dzisiaj straszy nim świat. Wyprodukował nawet stosowny, 90-cio minutowy film, po obejrzeniu ktĂłrego, widzowie powinni (jego zdaniem) być poraĹźeni.

Regułą ekologicznej propagandy jest głoszenie kłamstw, w myśl współtwórcy i przywódcy organizacji Greenpeace: Prawda nie jest rzeczą istotną. Ważne jest tylko to, co w oczach ludzi uchodzi za prawdę. Taka jest według nich wykładnia prawdy. Budzić to musi niepokój, wręcz grozę, bo przecież nigdy nie można być pewnym, czy autorem informacji o zagrożeniach ekologicznych (i innych) jest człowiek uczciwy, czy też taki, który skuteczność i interes własny stawia ponad prawdę i uczciwość.

Katastrofalne ocieplanie się klimatu, to ulubiony temat rozważań wszystkich tzw. ekologów, działaczy lewicowych partii, którzy za swej działalności zrobili sobie dochodowy interes, w dosłownym i przenośnym znaczeniu. Wraz z upadkiem marksizmu, ochrona środowiska stała się nowym schronieniem myśli socjalistycznej. Bezpodstawne stwierdzenia, iż wzrost stężenia gazów cieplarnianych w atmosferze prowadzi do katastroficznego ocieplania, nie są oparte na solidnych podstawach naukowych, jak stwierdza Deklaracja Lipska z 1995r., a jedynie na nieudowodnionych teoriach naukowych i niedoskonałych modelach komputerowych. A przecież odrobina wiedzy z historii klimatu na ziemi wystarczy, by zrozumieć, że obecnie obowiązujące teorie nie wytrzymują krytyki zdrowego rozsądku.

Profesor Przemysław Mastalerz przypomina, że w ciągu ostatnich dwóch miliardów lat, było 5 epok lodowcowych, a obecnie trwa szósta. Żyjemy zatem w epoce lodowcowej. W okresach ociepleń, Ziemia była całkowicie wolna od lodu nawet w okolicach okołobiegunowych, a średnia temperatura była znacznie wyższa od obecnej. Geologiczne ślady pozostawione przez przesuwające się lodowce świadczą o tym, że zlodowacenia miały zmienny zasięg, co dowodzi występowania zmian temperatury. W okresach cieplejszych, lodowce cofały się w stronę biegunów, a w zimniejszych zwiększały swój zasięg, przesuwając się w stronę równika. Okresy cieplejsze, to tzw. interglacjały. Ocieplenia i oziębienia powtarzały się cyklicznie, po kilka razy na milion lat. Interglacjały były krótkie i trwały tylko po kilkanaście tysięcy lat. Obecnie żyjemy w kolejnym interglacjale, który zaczął się około11 tys. lat temu i nie potrafimy przewidzieć, kiedy się skończy. Nie ma żadnych podstaw, by straszyć ludzi, iż wody z roztopionych lodowców już niedługo zaleją Ziemię, bowiem topnienie lodowców, tak jak ich powstanie, wymaga tysięcy lat. Nie ma też podstaw do tego, by twierdzić, iż cykl wahań temperatury w naszym interglacjale dobiega końca. Obserwowane, od 100 lat ocieplenie, wynoszące około 0,5 st. C, jest po prostu wynikiem naturalnego cyklu, czyli, oznacza normalne ocieplanie się klimatu, po oziębieniu w małej epoce lodowcowej. Ostatnio np., włoscy naukowcy stwierdzili, że średnia temperatura globalna listopada 2002r. przewyższyła o 0,75 st.C średnią temperaturę stulecia, począwszy od roku 1880. Oczywiście nie można zupełnie wykluczyć istnienia efektu cieplarnianego spowodowanego przez człowieka, ale nie można też tego efektu uważać za jedyną, lub główną przyczynę zmian klimatycznych.

Jak słusznie stwierdza Rush Limbaugh „…Ziemia, to prawdziwy cud tworzenia, ma ona przy tym, niebywałą siłę odradzania się. Człowiek nie jest w stanie jej zepsuć, gdyĹź zawsze naprawi się sama”.

MoĹźe więc ktoś zapytać, o co tu chodzi? OdpowiedĹş jest znana – jeśli nie wiadomo, o co chodzi, to jest jasne, Ĺźe chodzi o pieniądze. Większość przywĂłdcĂłw ugrupowań „ochroniarskich” nie pracuje. Ich głównym zajęciem jest perswadowanie innym, by łoĹźyli na utrzymanie ich organizacji. Ĺťyje im się wcale dobrze, gdyĹź znaczna część zebranych pieniędzy przeznaczana jest na konferencje, na opłacanie demonstrantĂłw i wysokie pensje dla przywĂłdcĂłw, ktĂłrych Ĺźycie uzaleĹźnione jest od dotacji. Tzn. pieniędzy wpłacanych przez maksymalnie wystraszonych i nieustannie straszonych obywateli róşnymi kataklizmami, ktĂłre rĂłwnie nieustannie wpajane nam przez środki masowego przekazu, (ktĂłrych nakład się gwałtownie zwiększa, wraz z nowymi informacjami o czekających nas, za chwilę, kataklizmach) stwarzają absolutne przekonanie o konieczności ponoszenia kosztĂłw na rzecz, ratujących naszą ziemską egzystencję, organizacji. KrĂłtko mĂłwiąc, te wszystkie ochroniarskie organizacje, Ĺźyją sobie luksusowo dzięki nam. Któş by zrezygnował z tak dochodowego interesu, z tak duĹźych pieniędzy uzyskanych nie normalną pracą, a propagowaniem, coraz bardziej wyimaginowanych kłamstw? Ich apele oraz taktyka wywierania nacisku poprzez strach, ma na celu maksymalne powiększenie armii bezimiennych donatorĂłw. I my się na to godzimy!

Jak poucza święty prorok Kohelet: „Serce mędrca zwraca się ku prawej stronie, a serce głupca ku lewej. Nawet, gdy głupiec idzie drogą, brakuje mu rozwagi i mĂłwi o kaĹźdym: To głupiec”.(Koh.10, 2-3)
Człowiek uczciwy, prawdomówny, rzetelny, człowiek uporządkowany moralnie i etycznie, potrafiący walczyć o prawdę w każdej sytuacji, to człowiek kierujący się odruchami serca. To człowiek prawy.

Jeszcze nigdy, o nikim, kto przestrzegał tych zasad i kierował się nimi w życiu, nie powiedziano: oto człowiek lewy.

A więc, czy ekologia może być prawicowa? A może ekologia, jak każda nauka, jest prawicowa?


Andrzej Ruraż-Lipiński

Od Redakcji: I choć powyĹźszy artykuł został juĹź opublikowany na łamach GI KWORUM w 2006 roku, zdecydowaliśmy się na ponowną jego publikację (za zgodą autora) dziś, kiedy to w dniu narodowego święta koalicja PO – PSL zafundowała nam szczyt światowy, poniewaĹź nic nie stracił na aktualności. Bardzo proszę, sami Państwo oceńcie.