Dodano: 27.10.13 - 20:20 | Dział: A to POLSKA właśnie - A.R-L

Przed kanonizacją

„Ten, kto zna prawdę, a nie mĂłwi o niej, jest nędznym tchĂłrzem, a nie chrześcijaninem.” ( św. Pius V, papieĹź)


Przed kanonizacją
I.
Nieuchronnie zbliĹźa się dzień wyniesienia na ołtarze Kościoła Chrystusowego dwĂłch następcĂłw św. Piotra, ktĂłrzy odpowiedzialni byli za przekazywanie światu całego Zbawczego Dzieła Jezusa. Dzieło to zamyka się w urzędzie nauczycielskim Kościoła, zwanym MAGISTERIUM, ktĂłre „jest gwarancją jego jedności przez wszystkie czasy”. Pełniąc ten urząd, zarĂłwno Jan XXIII, jak i Jan Paweł II zobowiązani byli do obrony Tradycji Kościoła, jako Jego fundamentu oraz „nienaruszonego przekazywania, z pokolenia na pokolenie, całej Świętej doktryny Jezusa Chrystusa”.

Zobowiązani – tylko i wyłącznie wtedy, gdy wybĂłr ten został dokonany za sprawą Ducha Świętego, ktĂłry, posługując się elektorami, na konklawe, wskazał właśnie na nich. Konklawe, to nie zebranie demokratĂłw, a wybĂłr papieĹźa, nie jest wynikiem demokratycznego głosowania. Bywało tak, juĹź np. za naszych czasĂłw, Ĺźe wybrani papieĹźe popadali w herezje, a nawet apostazje. W tej sytuacji, wybĂłr papieĹźa oznacza, Ĺźe został on dokonany bez asystencji Ducha Świętego i z tego powodu jest niewaĹźny. Oznacza to takĹźe, Ĺźe wszystkie decyzje, ktĂłre podjął dany papieĹź, są niewaĹźne.
Trzeba też mieć pełną świadomość, że, jeśli, zaistnieje taka sytuacja, obowiązkiem każdego katolika jest wskazywanie na odstępstwa od Magisterium i świadoma, często wręcz odważna, odmowa podporządkowania się błędnym decyzjom.
Obowiązkiem każdego papieża, jako najwyższego apostoła naszych czasów, prowadzącego wiernych ku zbawieniu, jest kierowanie Kościołem, przy asyście Ducha Świętego, aby nigdy nie popełnili błędu, z najwyższą troską o zachowanie i rozwój tego Kościoła, który został założony przez samego Chrystusa.
W tym miejscu trzeba wyraĹşnie podkreślić - nie ma róşnych Kościołów – nie ma, np. Kościoła anglikańskiego, protestanckiego itp. Nie ma teĹź, w ramach Kościoła Katolickiego, np. Kościoła Polskiego, Rzymskiego, czy Amerykańskiego. Zawsze Kościół był i jest tylko jeden, Chrystusowy „…jako Mistyczne Ciało Chrystusa, jako wciąż Ĺźyjący i wciąż działający Pan pośrĂłd nas…”.
Magisterium Kościoła, jako depozyt wiary, zagwarantowany stałą obecnością Ducha Świętego, jest nieomylne i dla nas, w sposób widzialny, potwierdzone doktrynalnie przez papieża. My wszyscy, a hierarchia Kościoła w szczególności, jesteśmy odpowiedzialni za przechowywanie tego depozytu, obronę i przekazywanie Go wiernie i niezmiennie, następnym pokoleniom.
Magisterium jest słowem samego Chrystusa, tak, jak Chrystus jest Słowem Boga.
NaleĹźy jeszcze wspomnieć, iĹź dla pełniejszej realizacji misji Kościoła i Jego Magisterium, w celu obrony depozytu wiary, dogmatĂłw i odwiecznych prawd Kościoła, a takĹźe potępieniu wszelkiej herezji, papieĹź, mocą samego Chrystusa („Tobie dam klucze krĂłlestwa niebieskiego – cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie”), zwołuje sobĂłr powszechny, (jeśli uzna za celowe), aby, w konsultacji z kolegium biskupĂłw, podjąć stosowne decyzje „ex catedra Sancti Petri”, czyli arbitralnie, zgodnie z otrzymana mocą, jako następca św. Piotra. To przypomnienie jest na tyle istotne, iĹź nie da się nie mĂłwić o nowych, zapowiadanych święceniach, bez wspomnienia ostatniego soboru, ktĂłrego huragan przeĹźywamy do dzisiaj i ktĂłry jest podstawą wyniesienia na ołtarze dwĂłch papieĹźy, tego samego dnia.
Warto również przypomnieć sobie, iż papież jest nieomylny i kieruje Kościołem jednoosobowo. Nieomylny tylko w sprawach doktrynalnych Kościoła. Te doktrynalne decyzje, w tym dokumenty soborowe, powstałe za sprawą Ducha Świętego, podpisane i zatwierdzone przez niego, obowiązują wszystkich, przez wszystkie wieki, aż końca czasów, jako kanony Kościoła. Żaden następujący papież, żaden sobór, nie ma takiej mocy, by je zmienić, lub unieważnić.
II.
Do dzisiaj, ostatnim papieĹźem uznanym za świętego, był Pius X, wielki apologeta Kościoła, świadom przenikania do Jego wnętrza szatańskiego, destrukcyjnego liberalizmu, zwanego dzisiaj modernizmem. To św. Pius X określił modernizm, jako „kloakę wszelkiej herezji”.
Już, w czasie Jego pontyfikatu, pracujący w Kurii Watykańskiej, Angelo Roncalli (który, po 3 latach (?) gruntownych studiów teologicznych) dał się poznać jako zdecydowany sympatyk modernistycznych zakusów. Te jego sympatie skłoniły następcę Piusa X do wysłania Roncalliego, w randze nuncjusza, do Bułgarii (na 10 lat) i Turcji. Tam, swoje ekumeniczne praktyki, rozwijał bez skrępowania, wręcz ostentacyjnie, stając się liderem modernizmu Kościoła, prekursorem ekumenizmu, z poparciem wszystkich Jego wrogów, co doprowadziło go do papiestwa. Oto niektóre z nich:
Nawiązywał przyjacielskie kontakty z różnymi religiami i sektami, zwłaszcza z Żydami oraz muzułmanami.
Odradzał swoim nowym przyjaciołom przejście na katolicyzm, np. powiedział ĹťydĂłwce, S. Weil, „gdy wystąpiła z tym pomysłem: zostań na progu kościoła, ale do niego nie wchodĹş”.
Gdy otrzymał fundusze z Watykanu na odbudowę obiektów sakralnych, po trzęsieniu ziemi, w Bułgarii, przekazał je na odbudowę świątyń prawosławnych.,
Decyzją Piusa XII, ustalono, Ĺźe Kościół jest Mistycznym Ciałem Chrystusa. Roncalli, po obejrzeniu filmu o zagładzie ĹťydĂłw wykrzyknął: „JakĹźe to moĹźliwe, przecieĹź to ciało mistyczne Chrystusa”.
W Turcji, która wydała zakaz noszenia strojów religijnych, on, jako dyplomata, którego nie obejmował ten zakaz, natychmiast pozbył się sutanny.
Już wtedy, w 1936 r., wystąpił w Turcji z propozycją wprowadzenia do liturgii całej Mszy św., języka tureckiego. Skutkowało to pustymi kościołami wśród katolików i prawosławnych.
W swej destrukcyjnej pracy w obydwóch krajach, uczestniczył w nabożeństwach protestanckich, prawosławnych i żydowskich, czym łamał przepisy Prawa kanonicznego.
Wielokrotnie podkreślał wspólne ojcostwo chrześcijan i Żydów, co jest sprzeczne z nauką Chrystusa.*1
Będąc w Paryżu, nawiązał bliskie, wręcz przyjacielskie, kontakty z masonami najwyższych szczebli wtajemniczenia (np. Zakonem Maltańskim) i komunistami, łamiąc tym samym nakazy papieży Piusa XI i XII, który swoim dekretem z 1939r. ekskomunikował katolików za przynależność do partii komunistycznej.
JuĹź jako kardynał, patriarcha Wenecji, sprzeciwił się dogmatowi o Wniebowzięciu Maryi Panny i odmĂłwił podpisania stosownego dokumentu Piusa XII, ustanawiającego święto „Maryi KrĂłlowej”.
Oto, w ogromnym skrĂłcie, postawa i działalność przyszłego papieĹźa Jana XXIII. W efekcie tej niszczycielskiej postawy - przyjaĹşni z masonami i gorącą obroną komunizmu – uaktywnieni i pełni nadziei wrogowie Kościoła umocowali go na Tronie Piotrowym, z wyraĹşnymi wskazĂłwkami dotyczącymi zmian, ktĂłrych miał dokonać i działań przyszłościowych, zabezpieczających te zmiany w przypadku najmniejszych skłonności do powrotu Tradycji Kościoła i prawdziwej nauki Chrystusowej. Do obrony Magisterium Kościoła.
Oto fragmenty instrukcji wysokiej rady masonerii włoskiej z 1819r.: „Pozostawcie na boku starość i wiek dojrzały; idĹşcie do młodzieĹźy i, jeśli to moĹźliwe, nawet do dzieci (…) Gdy raz ustali się szacowna opinia o nas w kolegiach, w gimnazjach, na uniwersytetach i w seminariach, gdy juĹź zdobędziecie zaufanie profesorĂłw i studentĂłw, zadbajcie o to, aby zwłaszcza ci, co zamierzają wstąpić w szeregi kleru, lubili spotykać się z wami (…) „
I zadbali. I nadal dbają.
Jan XXIII, (wobec ktĂłrego zastosowano dyspensę od wymaganego, przez prawo kanoniczne, cudu), w trakcie swego krĂłtkiego pontyfikatu, (zaledwie 5 lat), wszystkie te zalecenia wypełnił, na ile mĂłgł. Błyskawicznie (po 4-roletnich przygotowaniach) zwołał SobĂłr Watykański II, wykorzystując swą władzę, łamiąc wszystkie obowiązujące reguły soborowe, zaprosił do uczestnictwa w obradach takĹźe heretykĂłw (hierarchĂłw prawosławnych, ktĂłrzy mieli za zadanie pilnowanie, by sobĂłr nie potępił komunizmu i protestantĂłw), połoĹźył podwaliny pod pełne zniszczenie Kościoła Chrystusowego i tak przygotowane pole działania zostawił swoim następcom. Oni wypełniali je z wielkim oddaniem - powstawanie, wokół Kościoła, róşnych heretyckich sekt np. neokatechumenat, rozmaite „odnowy”, czy teĹź światowe zjazdy młodzieĹźy (zgodnie z w/w, masońskimi wskazĂłwkami) – a dzisiaj dopełniają.
Warto przypomnieć, że Sobór Watykański II, (co jest istotne, w świetle tego, co poniżej), uznał, między innymi, że wszystkie religie maja równe prawa; żadna nie może być ograniczana, ani zabroniona, co oznacza, że Chrystus ma pełne prawo do współistnienia, jak Budda, Mahomet i inni przywódcy rozmaitych sekt. Uznał także, że biskup Rzymu może i powinien pogodzić się i porozumieć z postępem, liberalizmem i nowoczesną cywilizacją!

Jako ciekawostkę warto dodać, że przed Roncallim był już papież Jan XXIII, a właściwie antypapież, zasiadający na tronie Piotrowym w latach 1410-1415. Trudno powiedzieć, dlaczego Roncalli przybrał to imię.
III.
I przyszedł rok 1978. Po nagłej i tajemniczej śmierci Jana Pawła I, na drugim konklawe tego roku, papieżem wybrany został faworyt postępowców, Karol Wojtyła - Jan Paweł II.
Do pełnienia tej funkcji Karol Wojtyła wytypowany został duĹźo wcześniej – poza Kościołem, przez Zbigniewa Brzezińskiego (powszechnie znanego w środowiskach Ĺźydowskich i masońskich), a w samym Kościele, między innymi, przez swych wyprĂłbowanych przyjaciół, kardynałów: wiedeńskiego, Franza Koniga, amerykańskiego, KrĂłla i działającego w samym Watykanie, biskupa Andrzeja Deskura. Na licznych, tajnych spotkaniach nie dyskutowano nad kandydaturą Wojtyły, tylko nad sposobami rozprowadzania elektorĂłw podczas jego wyboru.
Na samym Soborze Watykańskim II, Wojtyła zabłysnął, jako zdecydowany reformator – modernista. Optował za odprawianiem mszy św. w językach narodowych, (czyli wyrzuceniem do kosza łaciny),
a w szczegĂłlności, w krajach Trzeciego Świata, w ich plemiennych językach. W trakcie swych wystąpień „opowiadał się za radykalnym ekumenizmem i wolnością religijną” oraz projektem konstytucji o zadaniach Kościoła. Był współautorem dokumentĂłw soborowych, w tym, tego najbardziej znaczącego – o ekumenizmie – czyli Unitatis Redentegratio. Ten soborowy dokument,
to relatywizacja fundamentów Kościoła: jedyności, wyłączności i pierwszego, z dziesięciorga Przykazań, w którym np. przestało istnieć słowo Kościół, a zaistniało słowo Kościoły!
Na temat pontyfikatu Jana Pawła II powstało szereg prac naukowych, ktĂłrych autorami są wybitni watykaniści i teolodzy. Pracą najbardziej syntetyczną jest praca Patricka Pollocka: „101 herezji antypapieĹźa Jana Pawła II”.

Oto, w mega skrócie, niektóre największe dokonania i twierdzenia JPII:
1. Wręcz obłąkańczy ekumenizm*2 (relatywizacja wszystkich Dogmatów Wiary Katolickiej), czyli globalizacja światowych wyznań. Przykłady:
- Niszczenie Tradycji Kościoła na rzecz protestantyzmu.
- Przebywając w Izraelu, w 2000r., siedział na macewie, pod odwróconym, satanistycznym krzyżem.
- Nie protestował, gdy, w 1986r., w Asyżu, buddyści postawili posążek Buddy na Tabernakulum.
- Podczas pogańskiego spędu w AsyĹźu*3 , zdjęto wszystkie krzyĹźe w bazylice, by zadowolić rozmaitych szamanĂłw i innych, wrogich katolikom, wyznawcĂłw, dla ktĂłrych KrzyĹź, to obraza. Podobnie, jak w trakcie koncertu w Watykanie, zorganizowanego dla uczczenia „holocaustu”..
2. Łamał najwaĹźniejsze, z Dziesięciorga Przykazań, czyli Pierwsze: „Nie będziesz miał cudzych BogĂłw przede mną.” Przykłady:
- Podczas pobytu w Indiach przyjął znak wyznawców Shivy.
- Wkładał, w szczelinę ściany płaczu, w Jerozolimie, swoją modlitwę do Jahwe, tym samym, publicznie, zaprzeczając zbawczej misji Chrystusa.
- W 1999r. ucałował, z czcią, księgę Koranu – czyli publicznie oddał cześć tej księdze, ktĂłra traktuje o bogu muzułmanĂłw i zawiera bluĹşnierstwa przeciwko jedynemu Bogu.
- Twierdził (1989r.), Ĺźe „wyznawcy islamu wierzą w tego samego Boga, ktĂłry jest dobry i sprawiedliwy”.
- Powiedział: „Chcę powtĂłrzyć ponownie, Ĺźe składam hołd waszemu, świętemu kościołowi prawosławnemu” , czyli heretyckiemu.
- Swoje bliskie, przyjazne kontakty z Żydami, jako papież, rozpoczął już w 1986r. z wizytą w rzymskiej synagodze. Wtedy też uczestniczył w ich nabożeństwie, a gdy Żydzi modlili się o przyjście Mesjasza, z szacunkiem pochylił głowę.
3. UĹźywał symbolu władzy pasterskiej – pastorału – zwieńczonego złamanym (wygiętym) krzyĹźem z bluĹşnierczą postacią Chrystusa. Taki krzyĹź był uĹźywany jako „znak Bestii” przez czarownice „czarnej magii” i innych satanistĂłw.
4. Udzielał Komunii Świętej „na rękę” i zezwalał na takie przyjmowanie Chrystusa przez innych księży, a takĹźe przez laikat, w tym, niewiasty.
5. Deifikował człowieka - twierdził, (między innymi) że:
- „Aby sumienia mogły się wyzwolić w pełnej prawdzie o człowieku, ktĂłry jest Chrystusem”.
- „BoĹźe Narodzenie jest świętem człowieka.”
6. Nauczał, Ĺźe „wszyscy są zbawieni, bo Chrystus pojednał się na zawsze z kaĹźdym człowiekiem osobiście”. Wszyscy, czyli zajadli wrogowie Boga i np. wyznawcy węży.
7. Bezprawnie przepraszał wszystkich w imieniu Kościoła, a w szczególności Żydów, za krzywdy, rzekomo wyrządzone im przez Kościół, który przecież, jak mówi Biblia, jest Święty i jest oblubienicą Boga.
8. Przemawiając w ONZ (a takĹźe przy innych okazjach) zachowywał się jak pacyfista – walczył o pokĂłj, a nie o Chrystusa w świecie.
9. Propagował ludobĂłjczą Rewolucję Francuską, ktĂłrej, jego zdaniem, „wielkie ideały – wolność, rĂłwność i braterstwo - mogą kształtować fundamenty Ĺźycia społecznego… i promocji wspĂłlnego dobra.”
10. Spotykał się z przedstawicielami wrogiej Kościołowi, Ĺźydowsko – rasistowskiej loĹźy Binai-Briht, ktĂłrej delegatura znajduje się w Watykanie.
11. Nawoływał Polaków do wejścia do Unii Europejskiej.
12. Bezprawnie przepraszał wszystkich w imieniu Kościoła, a w szczególności Żydów, za krzywdy, rzekomo wyrządzone im, przez Kościół, który przecież, jak mówi Biblia, jest Święty i jest oblubienicą Boga.
W tej sytuacji, gdy na ołtarze wyniesieni zostają tacy dwaj papieże (?) trzeba zapytać - czy w dalszym ciągu, dla nas, katolików, Nowy Testament jest wciąż obowiązującą, Świętą Księgą? Czy ci kandydaci też mogą być świętymi?
Tego rodzaju wątpliwości, juĹź dawno, nie miał abp Dziwisz – w 2008r. poświęcił, w Mszanie Dolnej, dzwon z napisem „ŚWIĘTY JAN PAWEŁ II”.
Rok później jego świętość potwierdził sam światowy autorytet, tow. Gorbaczow!

Niech zakończeniem tego tekstu będzie ocena stanu Kościoła wypowiedziana przez najbliższego współpracownika JPII, późniejszego papieża, kardynała J. Ratzingera w 2005r, podczas Drogi Krzyżowej, którą, w telewizji, oglądał Jan Paweł II. (Jak się wtedy czuł?)
„ Panie, często TwĂłj Kościół wydaje nam się, jak łódĹş, ktĂłra tonie (…) A nawet, na Twoim polu, widzimy więcej kąkolu, niĹź zboĹźa. Tak zbrukane szaty i Oblicze Twojego Kościoła budzą nasze przeraĹźenie. Ale to, przecieĹź, my sami Je brukamy. To my zdradzamy Cię po wypowiedzeniu tych wszystkich, wielkich słów i uczynieniu wielkich gestĂłw (…)

Zapowiadana kanonizacja już za pół roku.

Andrzej Ruraż-Lipiński
21 paĹşdziernika 2013


Cytaty (i nie tylko) pochodzą z publikacji ks. Franza Schmidbergera i ks. Karla Stehlina.
Tekst zawiera także fragmenty publikacji H. Pająka.

*1 należy przypomnieć fragmenty ewangelii św. Jana:
- Gdyby Bóg był waszym ojcem, to i mnie byście miłowali. (8, 42)
- Wy macie diabła za ojca i chcecie spełniać pożądania waszego ojca. Od początku był on zabójcą i w prawdzie nie wytrwał, bo prawdy, w nim, nie ma. (8.44)
- Kto jest z Boga, słów Bożych słucha. Wy dlatego nie słuchacie, że z Boga nie jesteście. (8.47)

*2 Encyklika Piusa IX „Qui Pluribus”:
„Przewrotna jest teoria, ktĂłra nie robi róşnicy między religiami, bo ta teoria usuwa róşnice między cnotami i wadami, między prawdą a błędem, między dobrymi, a podłymi(…), jakby moĹźna było pojednać światło z ciemnością”

*3 - Fragment I listu św. Pawła do Koryntian: „AleĹź właśnie to, co ofiarują poganie, demonom składają w ofierze, a nie Bogu. Nie chciałbym, abyście mieli coś wspĂłlnego z demonami. Nie moĹźecie pić z kielicha Pana i z kielicha demonĂłw,. Nie moĹźecie zasiadać przy stole Pana i przy stole demonĂłw.