Dodano: 27.07.13 - 13:34 | Dział: Krótko, celnie i na temat...

Tolerować czy podziwiać?

Szanowni Państwo!

Było kiedyś takie prześmiewcze powiedzonko: Wszystkiemu winni są Ĺťydzi, masoni i cykliści. Zestawienie tych grup ze sobą miało ośmieszyć teorię spiskową. Nikt oczywiście nie jest winien „wszystkiemu”, ale moĹźe w powiedzonku tkwi jednak jakieś ziarno prawdy? Pierwszą grupą nie zajmę się ze strachu przed pomĂłwieniem o antysemityzm, na temat masonĂłw wiem niewiele, ale za to cykliści dają mi się we znaki bardziej niĹź komary, bo nie ma na nich Ĺźadnych środkĂłw zapobiegawczych. Jako kierowca uzbroiłam się w cierpliwość, jeĹźdżę wolniutko i jeszcze Ĺźadnego rowerzysty na tamten świat nie wyprawiłam. Gorzej jest na chodniku, gdzie muszę przemykać chyłkiem, Ĺźeby nie zostać potrąconą.

Gdyby ludzie wybierali rower ze względĂłw ekonomicznych, byłabym bardziej wyrozumiała. Ale tu, na moje oko, chodzi głównie o szantaĹź „prawami mniejszości” uprawiany przez irytującą podgrupę „szpanerĂłw”. Taka „mniejszość” najpierw domaga się rĂłwności, chociaĹź wcale nie o nią jej chodzi. Apetyt rośnie w miarę jedzenia i Ĺźadne ścieĹźki rowerowe niczego nie załatwią. To tak, jakby chwastom wydzielić specjalne grządki z nadzieją, Ĺźe nie rozplenią się w rabatce pelargonii. „Mniejszość” nie chce rĂłwności, chce podziwu! CzyĹź „parady rĂłwności” nie są tego najlepszym dowodem?




Do następnej soboty. Pozdrawiam
Małgorzata Todd
www.mtodd.pl
Lub http://sklep.mtodd.pl

30/2013 (109)



Teatrzyk Zielony Śledź
ma zaszczyt przedstawić sztukę p.t.

Szczera rozmowa

Występują: pracownicy pionu propagandy Wańka i Fritz

Fritz – Słuchaj Wania, a moĹźe byśmy tak szczerze porozmawiali?

Wańka – ZaleĹźy o czym.
Fritz – Obaj wiemy, Ĺźe Grasow tak naprawdę nie jest naszym szefem.

Wańka – Fakt, pomagamy mu tylko.

Fritz – Właśnie. Nie opowiedziałbyś mi jak to faktycznie z tym Tupolewem było?

Wańka – A co? W Berlinie tego nie wiedzą?

Fritz – MoĹźe i wiedzą, ale ze mną nikt tą wiedzą się nie podzieli.

Wańka – A co byś chciał wiedzieć?

Fritz – Jak wyglądały przygotowania do tego tak zwanego wypadku? Wronuś najwyraĹşniej wiedział o wszystkim znacznie wcześniej.

Wańka – Nie o wszystkim. Kogoś takiego jak Wronisław Komuchowski nie informuje się szczegółowo, bo zawsze jest obawa, Ĺźe coś chlapnie.

Fritz – No i chlapnął, a później nie krył radości z tego co się stało, ale on tu najmniej waĹźny. Do układanki nie pasuje mi coś innego.

Wańka – A mianowicie?

Fritz – Wiadomo było, Ĺźe samolot musi rozbić się w Smoleńsku, tak?

Wańka – Załóżmy.

Fritz – I dlatego nie czekały Ĺźadne limuzyny na delegację?

Wańka – Powiedzmy.

Fritz – Nie uwaĹźasz, Ĺźe to przesada?

Wańka – A kto by się tym przejmował!

Fritz – No chyba, Ĺźe to prowokacja szyta grubymi nićmi, bo nie chodziło chyba o ewentualne uszkodzenie sprzętu.

Wańka – Za kogo ty nas masz? Nie musimy oszczędzać, zwłaszcza na nie swoim.

Fritz – No, właśnie. Jak to interpretować? Jako prowokację typu: „i co nam zrobicie”?

Wańka – Jeśli juĹź koniecznie chcesz wiedzieć, to odesłanie samolotu z limuzynami z lotniska Siewiernyj nie było prowokacją, a miało uwiarygodnić błąd pilotĂłw samolotu z delegacją prezydencką.

Fritz – Ĺťe niby wieĹźa nie zezwalała na lądowanie?

Wańka – Dokładnie. Później okazało się, Ĺźe wszystko idzie jak po maśle. KaĹźdą bzdurę łącznie z pancerną brzozą dało się wcisnąć.

KURTYNA


P.S. Drodzy Aktorzy nie dajcie się prosić, przyłączcie się do Teatrzyku. Jakoś trudno mi uwierzyć, Ĺźe wszyscy bez wyjątku otrzymujecie tak fantastyczne propozycje, Ĺźe moja przy nich „wymiękka”.

P.S. 2) Dziękuję wszystkim obecnym na spotkaniu z okazji promocji „Domniemania bezkarności”. Tych z Państwa, ktĂłrzy chcieli być, ale z jakichś powodĂłw nie mogli, zapewniam Ĺźe będzie jeszcze okazja, moĹźe nawet w innym mieście, gdyby mnie zaproszono.





MARGARET TODD

Odcinek 9
♥


– Pani Stalino!
Kobieta zamarła w pół kroku. Bała się odwrócić, żeby zobaczyć, kto przyzywa ją tym
imieniem. Niewiarygodne, a jednak wydarzyło się to, czego obawiała się przez całe życie.
Imię zostało przecież zmienione pół wieku temu i nikt nie miał prawa się o nim dowiedzieć.
Ba, nawet nazwisko i adres zmieniała dla zatarcia śladów. Wszystko po to, żeby uniknąć
śmieszności, na jaką naraził ją jej własny ojciec, kiedy po śmierci wodza, którego podziwiał
bezgranicznie, nadał jej to imię na jego cześć. Później nawet na Pałacu Kultury i Nauki wstydliwie
zasłonięto jego imię, ale było to znacznie później.
Teraz nie było ucieczki. Odwróciła się powoli. Patrzył na nią młody człowiek, najwyżej
trzydziestoletni. Gdyby nie okoliczności spotkania, doceniłaby jego staranny, na wskroś nowoczesny
ubiór. Jednak teraz szerokie spodnie sięgające kolan do złudzenia przypominały jej
tak zwane „dynamĂłwki”. Czy ktoś jeszcze pamięta, co ten termin oznaczał? Wziął się od radzieckiej
druĹźyny piłkarskiej „Dynamo”, ktĂłry przyjeĹźdĹźał do PRL-u na mecze. Ich przydługie
i zbyt obszerne spodenki sportowe różniły się znacznie od tych obowiązujących w modzie
światowej, budząc powszechną wesołość. Teraz brzydota nikogo nie śmieszy i bardzo dobrze.
W innej sytuacji taki modny strój zapisałaby młodemu człowiekowi na plus. W chwili obecnej
to tylko refleksja bez znaczenia, raczej ucieczka myśli od tego, co za chwilę może nastąpić.
Patrzył na nią przenikliwie głęboko osadzonymi oczyma, wyzierającymi znad pucułowatych
policzków. Tuszy zapewne zawdzięczał, że nie było mu zimno w takim przykusym
odzieniu. Temperatura tego styczniowego dnia była wyjątkowo wysoka, bo około zera, ale
jednak przecieĹź to nie lato.
– Czego chcesz? – warknęła. Z takim nie ma się co cackać. Udawanie, Ĺźe nie wie o co
chodzi, też nie wchodziło w rachubę.
– To jednak pani! Prawie nie wierzę, Ĺźe mi się udało ją odnaleźć – uśmiechnął się i lekko
przymruĹźył oczy. – Był rok tysiąc dziewięćset pięćdziesiąty trzeci, kiedy pani ojciec nadał jej
w urzędzie stanu cywilnego imię na cześć wodza Republik Rad. A pani bratu dał imię Traktor.
– Czego chcesz? – powtĂłrzyła beznamiętnym, jak jej się zdawało, głosem.
– Czego mogę chcieć? Pieniędzy, oczywiście. Proszę zacząć odkładać, będą pani potrzebne.
– Nie dam się zaszantaĹźować.
– To się jeszcze okaĹźe.
Zawrócił na pięcie i odszedł.
Wanda, bo takie nosiła teraz imię, nie od razu ruszyła w swoją stronę. Najpierw usiadła na
ławce parkowej alejki, nie bacząc nawet, czy jest sucha, wystarczyło, że ktoś przed nią odgarnął
śnieg. Oddała się niewesołym myślom. Nie lubiła wspomnień z dzieciństwa. Ojca, chociaż
umarł dość dawno, pamiętała dobrze. Stale się kłócili. Odziedziczyła po nim tę cechę
charakteru, za którą winiła go najbardziej: skłonność do pryncypialności, żeby nie powiedzieć
mocniej: do fanatyzmu.
Sama miała się, jak to lubiła określać, za „babę z jajami”, co przejawiało się brakiem poszanowania
dla każdego, kto odważył się mieć odmienne zdanie. Jej poglądy ewoluowały od
skrajnie religijnych do rĂłwnie skrajnie „postępowych”. Ostatnio była właśnie miłośniczką
postępu we wszelkich tego przejawach. Jej poglądy nigdy nie były skutkiem przemyśleń lecz
emocji, którym chętnie i zazwyczaj głośno dawała wyraz.
Zbliżała się do sześćdziesiątki i był to czas na kolejną zmianę poglądów. Tym razem wyznawała
odrzucenie wszelkich autorytetĂłw, przynajmniej tych powszechnie uznawanych.
Miłość w globalnym wymiarze miała uzdrowić wszystko i wszystkich. Trzeba kochać każdego,
prócz tych oczywiście, którzy nie podzielają jej punktu widzenia, jak się nietrudno domyśleć.
Czyż nie piękna idea? Należy ją tylko wcielić w życie. W tym celu trzeba usuwać
wszelkie przeszkody. Ta myśl trochę ją pokrzepiła, nie na tyle jednak, żeby zacząć obmyślać
jakiś plan ratunkowy z opresji, w której się znalazła.
Wstała z ławki i wolnym krokiem ruszyła w kierunku domu. Jej myśli krążyły wokół bezpiecznych
tematów, takich jak rodzina. Przecież wnuki podziwiają ją za tolerancję. Wszyscy
o tym wiedzą. Dla niej żadna muzyka nigdy nie jest za głośna. I fakt, że ma pewne kłopoty ze
słuchem nie ma tu oczywiście nic do rzeczy. Nigdy nie pyta o narkotyki, alkohol czy papierosy.
Młodość musi się wyszumieć.
Jej młodość przypadła na czasy, w których można było się wyszumieć w ściśle określonych
ramach, takich jak czyny partyjne. Naukę w szkole podstawowej zaczęła w tysiąc dziewięćset
pięćdziesiątym ósmym roku w dwa lata po październiku '56 i wówczas okazało się, że
jej imię jest już nie na czasie. Matka, po kryjomu przed ojcem, zmieniła je ze Staliny na
Wandę. Ale gdzieś najwyraźniej jakiś ślad został. Stanowczo nie dopuści do tego, żeby jej
wnuki się o tym dowiedziały.
Co się robi w takim wypadku? Wiedziała oczywiście o prywatnych agencjach detektywistycznych,
ale nie zaufa przecież obcym ludziom. Ojciec w trudnych chwilach o pomoc prosił
Towarzysza W. Ale to były inne czasy, sam towarzysz jest już pewnie bardzo stary, jeśli w
ogóle jeszcze żyje. Nigdy nie poznała go osobiście. Nie wiedziała nawet, co oznacza litera
„W”. Czy to pierwsza litera od nazwiska, imienia, czy moĹźe pseudonimu z czasĂłw wojny?
Kojarzył jej się z towarzyszem Wojciechem, ale to pewnie późniejsze konotacje związane ze
stanem wojennym. Nieważne. Był dla jej rodziny kimś w rodzaju Anioła Stróża. Może by
jednak spróbować?
Po powrocie do domu wydobyła najstarsze notesy z telefonami i... Jest! Trzeba oczywiście
pododawać te wszystkie numerki na początku. Może to wystarczy? Drżącą ręką wybrała
numer.
Wystarczyło. Już po pierwszym sygnale odezwał się stary, ale znajomy męski głos.
CDN

Już teraz można zamówić całość wpłacając jedynie 20 zł na konto Nr: 50 1020 5558 1111 1115 9930 0019. Adres posiadacza konta to: Wydawnictwo TWINS; ul. Dymińska 6a/146; 01-519 Warszawa i podając adres internetowy, na który e-booka należy przesłać.

Okładkę zaprojektował Zdzisław Ĺťmudziński Copyright © by
Margaret Todd, 2013 All rights reserved. Wydawnictwo „Twins”
ul. Dymińska 6a/146 01-519 Warszawa