Dodano: 22.06.13 - 18:04 | Dział: Krótko, celnie i na temat...

Postępowcy

Szanowni Państwo!

W naszym osiedlowym sklepie, nadal jak za PRL-u klient bywa wysyłany do kiosku, żeby rozmienił pieniądze, skoro niefrasobliwie nie zrobił tego wcześniej. Powinien bowiem widzieć, gdzie jego, namolnego petenta, miejsce.

Dlatego, kiedy obok otwarty został mały prywatny warzywniaczek ucieszyłam się. Truskawki wyglądały na bardzo świeże, podobnie jak i inne owoce i warzywa. Zastanawiałam się co kupić, kiedy doleciała mnie prywatna wymiana zdań właściciela z kimś zaprzyjaźnionym. Wulgaryzmów jakie padały nie powstydziłby się nawet Rycho Zdzicho, ani żaden z ministrów obecnego rządu.

W tej sytuacji postanowiłam jednak nadrobić drogi i dać zarobić supermarketowi. Wózek zapełniłam szybko, zostało już tylko wybranie cukierków. Przy wadze stała młoda dziewczyna czekając na moją decyzję. Była tu niewątpliwie nowa i najwyraźniej starała się wykonywać starannie powierzone jej zadanie. Kiedy nadal kolekcjonowałam słodkości do zważenia, do nowej podeszła starsza nieco koleżanka. I znowu miała miejsce prywatna wymiana zdań w miejscu publicznym. Może dziewczyny teoretycznie nawet wiedziały o zakazie używania wulgarnych słów w miejscu publicznym, będącym jednocześnie ich miejscem pracy, ale jakby nowa wypadła w oczach koleżanki, gdyby nie bluznęła!?

Wracając z zakupów przechodziłam koło ogródka jordanowskiego, gdzie już trzy i czterolatki wykrzykiwały te same słowa. Nikt nie reagował.

ZarĂłwno uĹźywanie wulgarnych słów, jak i jazda po chodniku rowerem, gdy w pobliĹźu jest ścieĹźka rowerowa, to wykroczenia podlegające grzywnie. Wystarczyłoby na Wisłostradzie i w paru innych miejscach postawić straĹź miejską, Ĺźeby kasa się szybko napełniła. Ale na to najwyraĹşniej brak przyzwolenia władzy miłościwie nam panującej. Myślę, Ĺźe w obu przypadkach powĂłd jest ten sam. Obydwie grupy wykazują się „postępem”, a postępactwa nie moĹźna tłumić z przyczyn czysto ideowych, mniejsza więc o kasę.



Do następnej soboty. Pozdrawiam
Małgorzata Todd
www.mtodd.pl
Lub http://sklep.mtodd.pl

25/2013 (104)



Teatrzyk Zielony Śledź
ma zaszczyt przedstawić sztukę p.t.

Zwyczajne posiedzenie rządu

Występują: Pełnomocnik premiera Grasow, czyli w skrócie Gras, Wronisław Komuchowski, czyli w skrócie Wronuś, Minister Zdrowia Bajer, Minister Spraw Zagranicznych Raduś, Minister Propagandy, czyli Redaktor Nad-naczelny.

Nad-naczelny – Jakie są u... usta...

Wronuś – Coś nowego! Nareszcie mĂłwimy o wdziękach Maryni.

Gras – Oj, Wronuś, jakoś niebezpiecznie dowcip ci się wyostrzył. Daj redaktorowi skończyć.

Nad-naczelny – Jakie są u... usta... ustalenia na ten tydzień?

Gras – O tym za chwilę. Najpierw oddajmy głos Ministrowi Zdrowia.

Bajer – Niebezpiecznie wzrosła ilość wypadkĂłw z udziałem rowerzystĂłw.

Gras – Zawsze przecieĹź przodowali w ilości wypadkĂłw na drogach. Cały świat świruje od tych rowerĂłw, ale problem cyklistĂłw świetnie zastępuje wszystkie inne.

Bajer – Niemniej, trzeba coś z tym zrobić. NFZ nie wyrabia.

Gras – To ograniczmy trochę liczbę cyklistĂłw.

Raduś – Jak to!? Co sobie o nas pomyślą wszystkie cywilizowane kraje, ktĂłre wzorują się na Holandii!? ŚcieĹźki rowerowe powinny być naszym priorytetem.

Nad-naczelny – A gdybyśmy taaa...k zamiast na Holandii zaczęli się wzorować na Indiach?

Raduś – A co by to dało? Tam przecieĹź teĹź jeĹźdżą na rowerach.

Nad-naczelny – Ale mają ścieĹźki dla słoni.

Wronuś – Ja nie jestem rowerzystą ani moja Ĺźona, a kraj nasz jest nieprzyjazny społeczeństwu. Ale to temat, ktĂłrego prawie nikt nie rozumie.

Gras – No, widzę Wronuś, Ĺźe znowu jesteś sobą. Nic z tego, co powiedziałeś, nie rozumiem. Kto to wymyślił?

Wronuś – Jak to kto? Ja i moja Ĺźona, oczywiście.

Gras – Wracając do naszego kraju, widzę rozwiązanie w pewnych jednak uregulowaniach. Niechby rowerzyści ograniczyli się do chodnikĂłw, albo jezdni, bo ze ścieĹźek dla siebie przeznaczonych i tak niechętnie korzystają.

Bajer – Gdyby przyjąć pierwszą wersję, czyli chodniki, to cykliści rozmnożą się w sposĂłb niekontrolowany i nie podołamy klęsce urodzaju. Drugie rozwiązanie jest praktyczniejsze, bo wyeliminuje nadmierny przyrost, dostarczając jednocześnie mnĂłstwa organĂłw do przeszczepĂłw.

KURTYNA

P.S. Zapraszam do współpracy każdego, kto jest lub czyje się aktorem. Jedyny warunek, to obecność na próbach w Warszawie. Świetlana przyszłość sceniczna zapewniona!


P.S. Polecam 4. odcinek „Lekcji pokera”. A oto pierwsza mini recenzja czytelniczki.
Zachwyciły mnie motta rozdziałów, zaintrygował początek, a szczegĂłlnie koniec, (...) Świetny pomysł, [szkoda] by taki ,,produkt” talentu i pracy (wiem, Ĺźe to jednak praca!!!) przekazywać w Internecie.
Barbara






MARGARET TODD

Odcinek 4

♠
Gra była właśnie skończona i gospodarz zaproponował, żeby dołączyć do pań. Kiedy
wstał od stolika, Boruta miał okazję lepiej mu się przyjrzeć. Zauważył, że jest wyższy i lepiej
zbudowany od pozostałych dwóch mężczyzn. Gładko ogolona twarz była trochę pozbawiona
wyrazu, a ciemny zarost zaczynał przebijać przez oliwkową cerę. To wszystko Boruta spostrzegł
dopiero teraz. Wcześniej wygląd posła jakby trochę uchodził jego uwagi.
Gdy tylko zdążyli przekroczyć próg sąsiedniego pokoju, usłyszeli strzał.
– To tylko szampan – zapewnił Buchniarz na wszelki wypadek, gdyby kogoś huk wystraszył.
– Wypijemy po kieliszku i doszlusujemy do reszty towarzystwa – dodał.
– Kogo ma pan na myśli? – zdziwiła się Beata. – Nie jesteśmy sami? – Wzięła smukły
kieliszek z tacy podstawionej jej przez młodego człowieka, który wcześniej podawał paniom
herbatę. Asystent posła, jak widać, dobrze wywiązywał się z każdej roli.
– Tu, w biurze, tak – odparła za męża Agnisia Buchniarzowa. Znowu dmuchnęła na długą
grzywkę zasłaniającą jej oczy, tak jak robią to niekiedy dzieci. Ale i tym razem modnie, nierówno
przycięte ciemne włosy zasłoniły jej całkiem niebrzydką twarz. Sięgnęła po kieliszek.
– Kochanie, to nie jest wskazane w twoim stanie – wtrącił jej ojciec, odbierając cĂłrce
szampana.
Boruta teraz nabrał pewności co do stanu, w jakim znajduje się jego koleżanka. Wcześniej
zdarzały mu się pomyłki w tym względzie. Stan odmienny u kobiet stał się tak modny, że w
niektórych krojach bluzek każda z pań wygląda jak w ciąży. Przy okazji pomyślał ciepło o
troskliwym ojcu.
– Nic nie rozumiem – wyznała Beata. – Nie miałam nawet pojęcia, Ĺźe jesteśmy w biurze.
Te pomieszczenia przypominają raczej prywatny apartament.
– Są jednym i drugim zarazem – objaśnił mąż Agnisi. – Przejąłem ten lokal po banku, ktĂłrego
byłem prezesem.
– Bank upadł? – spytała Beata.
– Na razie zawiesił tylko działalność w naszym kraju. Kiedy przypadła mi zaszczytna rola
posła na sejm, wykupiłem cały lokal i przeznaczyłem na biuro poselskie z zapleczem w postaci
garsoniery.
– A gdzie są pozostali goście?
– Dwa piętra niĹźej w sali bankietowej. Tam właśnie rozpoczyna się za chwilę raut, na ktĂłry
państwa serdecznie zapraszam.
Zostało więc trochę czasu, żeby delektować się szampanem, rzeczywiście znakomitym.
Teść gospodarza umiał docenić dobry trunek. Znalazł sobie miejsce w najdalszym kącie
pokoju, skąd mógł mieć oko na wszystko, co się wokół niego dzieje. Okulary, które przy
jasno oświetlonym pokerowym stole były przyciemnione, teraz stały się całkiem
przezroczyste. Pozwalały na dobry ogląd. Przyglądanie się ludziom było zajęciem, które lubił
od najmłodszych lat. Uważny obserwator może bardzo wiele powiedzieć o człowieku na
podstawie samego wyglądu.
Weźmy na przykład tego Artura. Na pierwszy rzut oka jest bez zarzutu. Oszczędny w gestach,
słowach, jakby stale miał się na baczności. Prawda, że na stanowisku asystenta jest od
niedawna, ale może być i inna przyczyna. Wyraźnie się kontroluje. Wprawne oko wyłowi też
rodzaj jakiejś determinacji.
Asystent zięcia interesował go umiarkowanie. Znacznie ciekawsze było zachowanie prokuratora
Boruty. Na razie potwierdzało się to, co o nim mówiono. Rzeczywiście robił wrażenie
człowieka bez skazy, ale czy tacy w ogóle istnieją?
Jest za przystojny, żeby nie budził emocji, zwłaszcza u kobiet. No cóż, uroda jest potrzebna
aktorowi, prokuratorowi raczej powinna przeszkadzać. „Powinna”, powtĂłrzył w myślach i
uśmiechnął się do własnego skojarzenia. Jemu samemu wygląd w życiu nie przeszkadzał ani
nie pomagał. Spokojnie dożył emerytury, nie wdając się w burzliwe afery miłosne. Wystarczył
mu przykład własnej niewiernej żony, Panie, świeć nad jej duszą. Opróżnił kieliszek i
podszedł do całej grupy gości w momencie, kiedy prokurator zauważył właśnie:
– Poniedziałkowy wieczĂłr, to nie najlepszy termin na przyjęcie.
– Rzeczywiście – przyznał gospodarz – ale to był jedyny termin, kiedy Jego Ekscelencja
mógł nas zaszczycić swoją obecnością.
Nikt nie zapytał, kto konkretnie kryje się pod tym tytułem. Prokuratorowi i jego żonie nie
wydawało się to jakoś szczególnie ważne. Wojciech podciągnął mankiet śnieżnobiałej koszuli,
żeby sprawdzić godzinę na złotym roleksie.
– Powinien być za godzinę – odstawił kieliszek na tacę, jakby dawał znać, Ĺźe pora zmienić
lokal.
– Na mnie teĹź juĹź czas – oświadczył radca.
– Nie zostanie pan na przyjęciu? – Agnisia Buchniarzowa zrobiła zatroskaną minę.
– Nie mogę. Ĺťona Ĺşle się czuje. Pozwoliła mi się wymknąć na dwie godziny, nie mogę
nadużywać jej zaufania.
– Zaufanie w rodzinie to rzecz podstawowa – przyznał Boruta.
– Szkoda, Ĺźe tylko w rodzinie – podchwycił radca Ĺťarski. – Ale dobre i to. Marzą mi się
czasy, w których ufać będzie można osobom na najwyższych w państwie stanowiskach. Na
razie się na to nie zanosi.
– Kiedyś trzeba zacząć przywracać normy etyczne – powiedział prokurator. – Samym egzekwowaniem
prawa wiele się nie załatwi. Nie myśleli panowie o założeniu jakiejś partii
opartej na honorze, uczciwości?
– Myśleć moĹźna – przyznał Ĺťarski. – Z realizacją byłyby kłopoty. Teoretycznie wszyscy
są za uczciwością. W praktyce życzyliby sobie, żeby to inni byli uczciwi.
Zapadła chwila milczenia. Czyżby słowa radcy wszystkim wydały się ważne? Chyba jednak
nie.
– A moĹźe, zanim zejdziemy niĹźej, chcieliby państwo zobaczyć całe biuro poselskie? –
wtrąciła Agnisia. – Niedawno go z mężem urządziliśmy i jeszcze nie zdążyłam się nacieszyć.
– Chętnie – powiedziała Beata.
– W takim razie proszę za mną – powiedział gospodarz. – Tu jest mĂłj gabinet – wprowadził
ich do kolejnego, obszernego pomieszczenia z jedną ścianą przeszkloną od sufitu po podłogę.
Na biurku, amerykańskim zwyczajem, stała duża srebrna ramka, a w niej fotografia całej
sześcioosobowej rodziny.
– Syn podobny do pana – powiedziała Beata. – To pierworodny? – wskazała na chłopca
przerastającego wszystkich o głowę.
– Tak. A tu, za tą boazerią, jest wejście do części prywatnej. – Niespodziewanie wprowadził
ich do sypialni.
Robiła wrażenie bardzo wygodnej i funkcjonalnej. Wszystko utrzymane w tonacji złotobrązowo-
beżowej świadczyło o dobrym guście dekoratora, który potrafił w sposób idealnie
harmonijny wpleść elementy tradycyjne w na wskroś nowoczesne wnętrze, co Beata oceniła
jednym rzutem oka.
Zachęcona przez gospodarza otworzyła drzwi, które prowadziły do garderoby, a stamtąd
moĹźna było wyjść na klatkę schodową, nie będąc przez nikogo zauwaĹźonym. „Ciekawe rozwiązanie”
– pomyślała – „zwłaszcza gdyby windą moĹźna było zjeĹźdĹźać bezpośrednio do garaĹźu”.
Zajrzała jeszcze do łazienki, która miała podwójne drzwi. Te drugie prowadziły bezpośrednio
do gabinetu, a stamtąd do sekretariatu i sali konferencyjnej.
– Sami państwo rozumieją, Ĺźe przy takich udogodnieniach nie warto kaĹźdego dnia jeĹşdzić
do willi pod Warszawą – kontynuował poseł, kiedy Beata dołączyła ponownie do pozostałych
gości.
CDN


Już teraz można zamówić całość wpłacając jedynie 20 zł na konto Nr: 50 1020 5558 1111 1115 9930 0019. Adres posiadacza konta to: Wydawnictwo TWINS; ul. Dymińska 6a/146; 01-519 Warszawa i podając adres internetowy, na który e-booka należy przesłać.

Okładkę zaprojektował Zdzisław Ĺťmudziński Copyright © by
Margaret Todd, 2013 All rights reserved. Wydawnictwo „Twins”
ul. Dymińska 6a/146 01-519 Warszawa