Dodano: 24.02.13 - 13:07 | Dział: Co w prasie piszczy

Wielki Post – Wielka smuta

Niemal w przeddzień Środy Popielcowej Benedykt XVI oznajmił o swojej abdykacji. To trzeci taki przypadek w historii Kościoła. Pierwszym papieĹźem, ktĂłry abdykował, był Celestyn V, świątobliwy zakonnik, ktĂłry najwyraĹşniej nie czuł się dobrze wśrĂłd ambitnych kurialnych dygnitarzy. Przez swojego następcę został zresztą natychmiast wtrącony do więzienia z obawy, Ĺźe w ręku jakichś ambicjonerĂłw moĹźe stać się narzędziem rozbijania Kościoła. Potem został kanonizowany, nawiasem mĂłwiąc przez papieĹźa, ktĂłry Stolicę Apostolską przeniĂłsł do Awinionu, zapoczątkowując w ten sposĂłb okres “niewoli awiniońskiej” w historii Kościoła. Spowodowanej w następstwie tego schizmie połoĹźyła kres abdykacja Grzegorza XII w roku 1415. No a teraz – Benedykt XVI. Jako powĂłd swojej decyzji podał niedostatek sił fizycznych i duchowych, co odczytuję jako aluzję, Ĺźe musiał czuć się osamotniony przez tych, na ktĂłrych wsparcie i pomoc liczył i osaczony przez wrogĂłw Kościoła i religii, ktĂłrzy najwyraĹşniej przeniknęli do jego najwyĹźszych gremiĂłw. ZauwaĹźył to juĹź w swoim czasie Paweł VI, wspominając o “swądzie szatana”, ktĂłry przez jakąś szczelinę “przeniknął do Świątyni Pańskiej”. Wtedy dopiero zaczął przenikać, podczas gdy dzisiaj zdążył napełnić ją przeraĹşliwym smrodem. JakĹźe inaczej potraktować ostentacyjne szyderstwo, z jakim wśrĂłd niektĂłrych hierarchĂłw w Polsce spotkało się “Motu Proprio” Benedykta XVI w sprawie przywrĂłcenia Mszy w rycie trydenckim? Miarą osamotnienia papieĹźa moĹźe być przypadek z kamerdynerem przyłapanym na wynoszeniu tajnych dokumentĂłw. Skoro okazało się, Ĺźe papieĹź nie mĂłgł zaufać nawet domownikom, to trudno się dziwić decyzji o abdykacji. Nie mogę oprzeć się wraĹźeniu analogii do prĂłby samobĂłjczej, ktĂłra często przypomina vox clamantis in deserto.

Abdykacja Benedykta XVI następuje w momencie apogeum ataku na Kościół katolicki ze strony jego dwĂłch odwiecznych wrogĂłw, ktĂłrzy w XX wieku zmienili taktykę walki ze znienawidzonym chrześcijaństwem. W odróşnieniu od poprzedniej, polegającej na totalnej, niszczącej konfrontacji, współczesna taktyka zmierza do doprowadzenia Kościoła do stanu bezbronności poprzez wciąganie go w fałszywe sojusze i tak zwany “dialog”. Nieprzyjaciele Kościoła, kierując się tak zwaną “mądrością etapu”, najpierw prĂłbują się do niego łasić, rozbudzając w róşnych ambitnych naiwniakach przeświadczenie o niebywałej sile perswazyjnej, co zachęca ich do angaĹźowania się w “dialog”. Ale “dialog” ma swoją cenę – bo warunkiem sine qua non jego podjęcia jest uznanie punktu widzenia przeciwnika za rĂłwnoprawny. Jest to zatem inna, elegancka nazwa kapitulacji. Warto przypomnieć, Ĺźe Pan Jezus, rozsyłając apostołów, wcale nie sugerował im wdawanie się w jakieś “dialogi”, tylko nakazywał “nauczać wszystkie narody”, przypominając, Ĺźe “nikt nie przychodzi do Ojca inaczej, jak tylko przeze Mnie”. Ani nikt – ani inaczej. Tymczasem na skutek zdeprawowania poprzez “dialog” pojawiły się poprawione interpretacje ewangelicznych zaleceń, jakoby niektĂłre narody miały “własną ścieĹźkę zbawienia”, wobec czego nie moĹźe być mowy o ich “nauczaniu”. W ten sposĂłb postępowa teologia zakwestionowała słowa samego Jezusa Chrystusa. Czegóş innego mogliby oczekiwać odwieczni wrogowie Kościoła i chrześcijaństwa? Wrogowie byli zawsze, ale dopĂłki, korzystając z oszołomienia pasterzy róşnymi odurzającymi dekoktami, nie poprzebierali się w owcze skĂłry i nie przeniknęli do decyzyjnych gremiĂłw, dopĂłki za pośrednictwem poddawanych swojej kontroli instytucji nie narzucali heretyckich interpretacji, Kościół się ich nie obawiał i znajdował odpowiednie remedia. Tymczasem współczesny kryzys jest przede wszystkim kryzysem przywĂłdztwa. Skoro większe nadzieje wiąże się z socjotechniką niĹź z wiernością i osobistym świadectwem, to trudno wymagać od ludzi, by uprawiali kult socjotechniki, a zwłaszcza – by się dla niej poświęcali.

Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Jeśli Kościół potraktuje abdykację Benedykta XVI jako dzwonek alarmowy, to być moĹźe przyniesie ona dobre rezultaty. Trzeba tylko odwołać się do Ewangelii, w ktĂłrej znajdujemy wyraĹşną wskazĂłwkę, co do sposobu postępowania. “I jeśli prawa twoja ręka jest powodem do grzechu, odetnij ją i odrzuć od siebie. Lepiej bowiem jest dla ciebie, gdy zginie jeden z twoich członkĂłw niĹź Ĺźeby całe twoje ciało miało iść do piekła” (Mt 5,30). NajwyraĹşniej Pan Jezus zachęca, by nie troszczyć się o zachowanie jedności za wszelką cenę, by nie obawiać się odwaĹźnych, a nawet bolesnych operacji chirurgicznych. Bo rzeczywiście – cóş przyjdzie komu z tego, Ĺźe powstrzyma się od amputacji zgangrenowanej kończyny, zachowując w ten sposĂłb jedność organizmu, ale gangrena zatruje cały organizm i o śmierć go przyprawi?

Wprawdzie Spiritus flat ubi vult, co się wykłada, Ĺźe Duch tchnie, kędy chce, bez względu na to, czy Stolica Piotrowa jest obsadzona, czy nie, ale skoro PapieĹź rzeczywiście jest Namiestnikiem Chrystusa na Ziemi, to znaczy, Ĺźe to on właśnie zapewnia łączność Kościoła z Niebem. W przeciwnym razie nie byłby potrzebny, a przecieĹź wiemy, Ĺźe to on ma “klucze KrĂłlestwa”. Z tego powodu okres sede vacante jest okresem smuty, a okrzyk: “habemus papam!” wyzwala w Kościele erupcję radości. Oby ten moment przypadł na wielkanocny poranek.

Stanisław Michalkiewicz
Nasza Polska