Dodano: 15.08.12 - 12:42 | Dział: Prosto z mostu

Wybory Prezydenckie, USA na RozdroĹźu..

Paul Ryan, konserwatywny katolik, partnerem Romney!

Ryan, konserwatywny kongresmen ze stanu Wisconsin, został wyselekcjonowany na viceprezydenta, przez republikańskiego kandydata na prezydenta USA, Mitt Romney i będzie z nim przeciwnikiem demokratĂłw: prezydenta Baracka H. Obamy i jego viceprezydenta Joe Biden’a.

Ryan jest konserwatywnym katolikiem, obrońcą życia i tradycyjnego małżeństwa, wolnorynkowcem i zwolennikiem poglądów Ayn Rand. Pochodzi ze stanu Wisconsin, który od 1984 roku głosuje z Partią Demokratyczną. Młody, 42 letni Ryan jest głośnym przewodniczącym Kongresowej Komisji Budżetowej, ostro krytykującym politykę fiskalną prezydenta Obamy, w którego budżecie na każdego dollara, pożyczone jest 40 centów, na poczet obciążenia przyszłych pokoleń.

Głównymi pretendentami na viceprezydenta obok Ryan’a byli: senator Rob Portman (ze stanu Ohio) i Tim Powlenty (o polskich korzeniach – były gubernator Minnesoty). Romney postawił na profesjonalizm i konserwatyzm Ryan’a, ktĂłry w American Conservative Union, ma wysoki 93% wskaĹşnik uznania.

Ryan jest ulubieńcem słynnej Tea Party, intelektualistą, ekonomistą, ktĂłry potrafi mĂłwić sensownie bez telepromptera (w przeciwieństwie do Obamy). Jest on autorem alternatywnego do demokratĂłw budĹźetu (pod nazwą „ŚcieĹźka do dobrobytu”, albo „plan Ryan’a”) i głośnym merytorycznym krytykiem ekonomicznych posunięć prezydenta Obamy.

Właśnie kompetencja w sprawach budĹźetowych i konserwatywne powiązania Ryan’a zdaje się zdecydowało o jego selekcji, jak i jednocześnie raptownych wściekłych atakach ze strony mediĂłw i politykĂłw Partii Demokratycznej.

Ryan byłby w nowszej historii USA, jednym z najmłodszych viceprezydentĂłw, tylko Richard Nixon miał 41 lat, kiedy został viceprezydentem i Dan Quayle, ktĂłry rĂłwnieĹź miał 42 lata. W debacie kandydatĂłw na vice Ryan zmierzy się z 69 letnim Joe Biden’em, słynnym ze swojego rozkojarzenia, tupetu i gaf.

Paul Ryan pisał teksty przemĂłwień dla byłego republikańskiego kandydata na viceprezydenta, słynnego wolnorynkowca Jack’a Kemp’a, ktĂłry startował u boku wojennego weterana Bob’a Dole’a. Ostatnich 14 lat Ryan spędził w Kongresie, podobnie jak Romney nie ma on doświadczenia w polityce zagranicznej.

Wypada tylko czekać na interesującą debatę telewizyjną kandydatĂłw na viceprezydenta Joe Biden, ktĂłry został w 1972 roku wybrany do Senatu USA (w wieku 30 lat), z Paul’em Ryan’em, wybranym do Kongresu w 1998 roku (w wieku 28 lat). Debata odbędzie sie 11 paĹşdziernika tego roku.

Pierwszy raz w historii USA wśród kandydatów na prezydenta i viceprezydenta nie będzie protestantów. Mitt Romney jest mormonem, a Paul Ryan jest katolikiem. Procentowo zwiększa się populacja katolików, zwiększa się też ich rola w republice. Na 9 sędziów Sądu Najwyższego USA, 6 jest katolikami, a 3 Żydami.

Tak pomyślany republikański duet prezydencki spowoduje próby zespołu Obamy pozyskania rozproszonych protestantów, których liderzy podzielili swoje wpływy w prawyborach na protestanckich kandydatów jak: Rick Perry, Michele Bachmann, czy Tim Pawlenty, a nawet popierając katolika Rick Santorum.

Bardzo oĹźywił się i przybrał na znaczeniu katolicki „Ruch KonserwatystĂłw” prowadzony przez swoich liderĂłw jak Bill Buckley, Pat Buchanan, czy Brent Bozell z ich medialnymi przedstawicielami w superstacji FOX NEWS jak: Bill O’Reilly, Anne Coulter (autorka) i Sean Hannity. To oni odegrają w tych wyborach znaczną rolę popierając Mitt Romney i jego katolickiego partnera Paul’a Ryan’a, juĹź dziś określanego mianem „drugiego Reagana”.

Polityka, można powiedzieć, jest jak rzeka, wszystko w niej płynie. Nadchodzące wybory 6 listopada 2012 roku są jakimś rodzajem mostu, z którego głosujący obywatele USA mogą oklaskiwać i zagrzewać do boju swoich zawodników, bez pełnej świadomości jakie spustoszenie spowoduje wygrana ich przeciwnika, czy nawet ich idola. Ale o tym w następnym spojrzeniu...

Jacek K. Matysiak


............................................................

Wybory Prezydenckie, USA na RozdroĹźu..

„Polityk myśli o następnych wyborach, mąż stanu myśli o następnym pokoleniu”.
James Freeman Clarke

„Polityk to takie zwierzę, ktĂłre siedząc okrakiem na płocie, jednocześnie ma uszy czujnie przystawione do ziemi”. Klasa polityczna w USA jest w powaĹźnym dołku, poziom zaufania społecznego do politykĂłw (Kongres) spada do liczby jednocyfrowej, a czołowi politycy łżą w Ĺźywe oczy swoich wyborcĂłw jak przysłowiowa „bura suka”.

Oczywiście niewiele się pomylimy jeśli powiemy, że ludzie wybierają polityków, którymi następnie kierują lobbyści, którzy z kolei są opłacani przez facetów o super grubych portfelach.

Najwięksi polityczni oszuści zawsze stoją w pierwszej linii jako obrońcy biednych, uciśnionych i tych którym się nie powiodło. W Kongresie USA na 10-ciu najbogatszych członków, 7-miu to Demokraci.

PorĂłwnajmy np. hipokryzję przewodniczącego Senatu, Demokraty Harry Reida, ktĂłry w zawrotnym tempie na spekulacjach ziemią stał się obecnie multimilionerem i mieszka sobie w jednym z najdroĹźszych hoteli w Washington, DC, z sytuacją Paula Ryana, od niedawna kandydata na republikańskiego VP, ktĂłry aby ograniczyć koszty, śpi w swoim biurze poselskim. I jeden i drugi Ĺźyją z pieniędzy podatnika... No, moĹźe dostają jeszcze jakieś „drobne” od troskliwych i przemiłych lobbystĂłw.

Według badań opinii publicznej dwie trzecie Amerykanów wierzy, że sprawy w USA idą w złym kierunku. W ciągu ostatnich 4 lat prezydentury Obamy, USA zadłużyły się o dalsze $5 bilionów (do $16 bilionów!), śmiało wdrapując się na ścieżkę bankrupcji, już dzielnie wydeptaną przez Grecję, Hiszpanię, czy Portugalię i innych.

Problem Obamy jest problemem każdego socjalisty, uważa on, że to rząd centralnie sterujący gospodarką jest motorem dobrobytu (przypomnijmy, że na każdy $1 w budżecie, 40% jest pożyczone, które trzeba będzie kiedyś oddać z nawiązką).

Republikańscy pretendenci do władzy: Romney i Ryan uważają, że tylko prywatny biznes potrafi wyzwolić społeczną energię przedsiębiorczości i uzdrowić gospodarkę, o ile biurokracja państwowa nie zdusi jej nadmiernymi regulacjami i podatkami.

Niedawno, znani ze swojej przedsiębiorczości Amerykanie ze zdumieniem usłyszeli słowa ich Prezydenta, Baracka H. Obamy: „ jeśli jesteś właścicielem własnej firmy, to nie myśl sobie, Ĺźe to ty ją zbudowałeś...”. Dalej szła insynuacja, Ĺźe to tylko społeczność, w rozwinięciu Państwo, jest inicjatorem, opiekunem i budowniczym tego co wokół istnieje. Ty człowieku, jesteś tylko jednym z nieistotnych trybikĂłw, po prostu nikim... Dla ciężko pracujących ludzi w swoich biznesach, zabrzmiało to jak obelga wypowiedziana przez dyletanta, bez pojęcia o rzeczywistości...

W okresach ekonomicznych kryzysów, rośnie bezrobocie, upadają obyczaje i na politycznym rynku pojawiają się rozmaici mesjasze głoszący swoje panaceum, radykalną transformację krajów i społeczeństw. Takim zbawcą w niedawnej historii byli : Włodzimierz Lenin, Benito Mussolini, Józef Stalin, czy Adolf Hitler.

Ci guru, otaczani byli teflonowym propagandowym płaszczem, wymodelowani i ozdobieni swego rodzaju politycznym, para-religijnym kultem. W USA od wyborów w 2008 roku, podobny proces można zauważyć w odniesieniu Baracka H. Obamy.

W wykreowanej dla niego roli Obama zostaje guru zagubionych, wykorzystywanych ofiar okropnego i bezwzględnego, krwiożerczego kapitalizmu stworzonego dla prosperity ludzi obleśnie bogatych. To on przygarnie ich do swojej miłosiernej socjalistycznej piersi, tych biednych, bezradnych, oczekujących ludzi na opiekuńczą rolę tatusia-Państwa. Wtedy skończy się niesprawiedliwość, Państwo odbierze bogatym, da biednym i wtedy zapanuje ustrój powszechnej sprawiedliwości. Tylko, że my to już przerabialiśmy...

Najsmutniejszym w tym już znanym nam, oszukańczym rytualnym tańcu jest to, że ci co idą kolejny raz w historii na lep zbawczych recept kolejnego guru dają mu się kompletnie zahipnotyzować. Nie wiedzą, że właśnie oni (wyzwoleni z rozsądku) stają się rzeczywistymi ofiarami tworzonego dla nich bezwzględnego, utopijnego socjalistycznego systemu. Systemu, który już tyle milionów ludzi uwiódł i odzierając ich nie tylko z majątku, ale i starych sprawdzonych wartości, wyprowadził ich w pustynną nicość historii.

Społeczeństwo amerykańskie powoli zatraca swoją charakterystyczną indywidualistyczną inicjatywę i przebojowość, które doprowadziły go do niedawnej jeszcze świetności. Ekonomiczny zamęt, wzrastająca rola wszędobylskiej biurokracji państwowej, socjalistycznie zorientowana edukacja w szkołach, wzmacniana rozluźniającą obyczaje i poczucie odpowiedzialności i deprawującą ofensywą mass mediów, powoli wychowuje nowego człowieka.

Nadchodzą listopadowe wybory prezydenckie. Czy nie jest za późno dla Ameryki, aby wybudziła się z tego nowego snu, do którego Amerykanów zachęcają globalistyczne bajki opowiadane przez formację pragnącą transformacji tego społeczeństwa wraz z jego dotychczasowym systemem wartości ?

Właśnie zaczyna się walka o duszę Ameryki...

Jacek K. Matysiak