Dodano: 25.02.12 - 18:17 | Dział: Na każdy temat

Bohaterowie

W Al. Zasłużonych na cmentarzu powązkowskim w Warszawie leży pochowany płk. Ryszard Kukliński wraz ze swym wcześniej zamordowanym synem. Od czasu do czasu, w zależności od towarzystwa w jakim się znajdujemy, jesteśmy światkami sporu co do słuszności jego działań jako oficera Ludowego Wojska Polskiego. Wśród szanowanych przeze mnie przywódców frontu niepodległościowego wątpliwości nie ma. Był wielkim patriotą i bohaterem. Dla znacznej części oficerów LWP był zdrajcą.

Sądzę, że ten zawikłany problem oceni dopiero historia i jej meandry. Dla wyjaśnienia dzisiejszych, również moich wątpliwości należałoby wyjaśnić pewne procesy globalnej polityki, zwłaszcza zwalczania się w XX wieku, dwóch militarnych bloków: Układu Warszawskiego z jednej strony i NATO, a zwłaszcza USA z drugiej. W razie wojskowego konfliktu tych olbrzymów dla Polski nie było ratunku. Pociski atomowe Zachodu wycelowane były na Polskę, jako kraju koncentracji wojsk przeciwnika, jego połączeń z zapleczem zaopatrzeniowym i zlokalizowanymi tu magazynami materiałów wojennych. Ewentualne przejście Polski do przeciwnego obozu groziło takim samym zniszczeniem, w takim przypadku od strony Wojsk Układu Warszawskiego. W interesie więc naszego kraju było, by nie dopuścić do konfrontacji między tymi dwoma olbrzymami. W każdym przypadku zniszczony zostałby nasz naród. Jeśli więc informacje płk. Kuklińskiego dla strony przeciwnej spowodowały powstrzymanie takiego konfliktu, o czym twierdzą jego przyjaciele, jest bez wątpienia bohaterem polskim, który uratował swój naród od zagłady, lecz także bohaterem w skali światowej jako ten, który uchronił miliony mieszkańców ziemi od tragedii jaką niosłaby współczesna wojna światowa.

Istnieje jednak inny możliwy do przewidzenia bieg wypadków, a mianowicie brak zamiaru agresji którejkolwiek ze stron, ze względu na panującą w latach osiemdziesiątych tego wieku, równowagę strachu.
Plany ataku na Europę Zachodnią mogły być jedynie jednym ze scenariuszy, ktĂłre na kaĹźdą ewentualność sztaby wojskowe muszą mieć przygotowane. Dostarczenie ich stronie przeciwnej pozwoliło w tym przypadku podjąć środki zaradcze, (patrz książka P. Schweitzer pt.; „Victory”), ktĂłre doprowadziły przeciwnika do takiego osłabienia, Ĺźe musiał poddać się dyktatowi zwycięzcy (Oddanie pod wpływy Zachodu olbrzymiego potencjału gospodarczego, obronnego, ludzkiego krajĂłw byłego obozu socjalistycznego). Jeśli w ramach tego procesu polski narĂłd jako całość zyskiwał (gospodarczo, cywilizacyjnie, a przede wszystkim utraconą po wojnie niepodległość), wĂłwczas płk. R. Kukliński jest rĂłwnieĹź naszym bohaterem. Jeśli jednak jego działanie przyniosło wyraĹşne korzyści jedynie Zachodowi, a brak poprawy losu, lub wręcz szkodę Polakom, wĂłwczas będzie nadal bohaterem wszystkich sił na świecie walczących z komunizmem, lecz nie koniecznie bohaterem Polski. Jeśli bowiem przyjmiemy strukturę wojskową naszego państwa jako siłę, o ktĂłrej uĹźyciu decydują politycy, a nie poszczegĂłlni oficerowie, wĂłwczas działanie jednego z nich na korzyść obozu chwilowo przeciwnego, nie moĹźe być traktowane jako czyn chwalebny, a jego koledzy słusznie mogą uwaĹźać go za zdrajcę.

Sęk w tym, że politycy PRL-u nie byli wybierani przez naród i działali często wbrew jego interesom. Sprawa byłaby prosta, gdyby wraz z odejściem wojsk radzieckich z naszego terytorium, kraj zyskał pełną suwerenność. Tym czasem w przywództwie narodu nie wiele się zmieniło (Kwaśniewski, Borowski, Oleksy, Cimoszewicz itp.) a podległość Moskwie zastąpiono jeszcze większą zależnością od państw zachodnich.

Istnieje rĂłwnieĹź moĹźliwość, Ĺźe narzucony Polsce przez ZachĂłd system neo –liberalny, zwany takĹźe wilczym kapitalizmem, okaĹźe się dla większości PolakĂłw czymś gorszym od gospodarki planowej i socjalizmu w ktĂłrym przyszło im Ĺźyć, a globalizm spowoduje dalsze spustoszenia nie tylko w gospodarce ale i w całej otoczce cywilizacyjnej?
Już dziś wielu uważa, że w poprzednim systemie żyło się lepiej. Jak wówczas ocenimy rolę pułkownika? Jak ocenią jego działanie miliony wykreowanych po zmianie systemu bezrobotnych ? Jak pracownicy sfery budżetowej opłacanych poniżej minimum socjalnego, Jak emeryci, których nie stać na zakup lekarstwa?

W takiej sytuacji pułkownik zostanie nadal bohaterem oligarchii światowej, lecz czy również dla zubożonych Europejczyków? Rodzi się tu wątpliwość, którą rozwiać może jedynie zmiana sytuacji gospodarczej zubożonych krajów, o czym zapewniają nas euroentuzjaści.
Tak więc widzimy, że dopiero historia oceni skutki działań pułkownika dla narodu z którego wyrósł i którego czuł się patriotą i za jakiego uważają go również współcześni obrońcy polskości.

Niemcy mają rĂłwnieĹź swego bohatera. Było o nim głośno, podobnie jak o płk. Kuklińskim w ostatnich dniach lipca 2004r. Chodzi o płk. Stauffenberga, ktĂłry podobnie jak płk. Kukliński, świadomy strasznego niebezpieczeństwa dla siebie i rodziny, podjął się zamachu na jednego z potworĂłw XXw., uwielbianego przez NiemcĂłw wodza A. Hitlera. Gdyby zamach się udał, my Polacy nie wiele byśmy na tym skorzystali. Wręcz przeciwnie. Z. Wierzbicki w artykule pt.: „Dramat pułkownika Stauffenberga” (Bunt Nr. 3 2004r) pisze:...”Powodzenie zamachu spowodowałoby zapewne większe kłopoty aliantĂłw...rozdĹşwięk, moĹźe nawet rozbicie koalicji, na ktĂłrym skorzystaliby Niemcy, uzyskując bardziej honorowe warunki kapitulacji, bądĹş nawet włączenie do europejskiego anty bolszewickiego obozu. Wobec znanego braku lojalności ze strony sowieckiego sojusznika mogłoby dojść do swoistego wyścigu: kto kogo pierwszy przechytrzy... z polskiego punktu widzenia powodzenie spisku Stauffenberga... byłoby niekorzystne, gdyĹź kaĹźdy ewentualny kompromis pokojowy odbyłby się zapewne kosztem Polski”.

Nie mniej trzeba przyznać, że z niemieckiego punktu widzenia zamach płk. Stauffenberga był dziełem niesłychanej odwagi. Miał on przeciw sobie nie tylko okrutnego tyrana i jego otoczenie, lecz w tym czasie i cały naród rozkochany w swoim wodzu, niezdolny dostrzec katastrofy do której go ów wódz prowadzi. Mimo że stał w czasie wojny w obozie nam wrogim, jako Polak nie mogę odmówić mu i jego otoczeniu wielkiego bohaterstwa.

W ostatnich dniach lipca wspominamy zbiorowego bohatera z czasĂłw wojny jakim byli uczestnicy powstania warszawskiego: 27 lipca 1944 r. Komendant Warszawskiego Okręgu AK – gen. Antoni Chruściel ps. „Monter”, ogłosił alarm bojowy w odpowiedzi na niemieckie wezwanie wszystkich mężczyzn od 17 do 65 lat do kopania okopĂłw i umocnień. 31 lipca sowieckie czołgi dotarły do Otwocka i Radzymina. Komendant AK gen. Tadeusz BĂłr- Komorowski otrzymał szyfrogram z Londynu by decyzję o podjęciu walk podjęto w Warszawie. W sierpniu rozpoczęły się walki, w ktĂłrych bohaterstwo polskich powstańcĂłw budzi po dziś dzień podziw wśrĂłd wielkich tego świata. Niedawno, nawet premier Niemiec Schroeder, określił powstańcĂłw warszawskich jako bohaterĂłw ktĂłrzy podjęli walkę z Ăłwczesnym totalitaryzmem. Ich heroiczna walka o wolność swego narodu stanowi po dziś dzień inspirację dla twĂłrczości filmowej, literackiej, poetyckiej, muzycznej oraz analiz historycznych (patrz Norman Davies „Powstanie Warszawskie”). W Berlinie zorganizowano w tym roku nawet specjalną akademię poświęconą warszawskiemu powstaniu. ChociaĹź nasze tzw.”autorytety” potraktowały tę uroczystość jako prowokację (ze względu na udział w jej organizowaniu Eriki Steinbach), jestem zdania, Ĺźe uroczystość ta, przybliĹźająca Niemcom nasz heroiczny wysiłek w zwalczaniu Ăłwczesnego, hitlerowskiego totalitaryzmu, jest nad wyraz poĹźyteczna.

Rudolf Jaworek