Dodano: 28.12.11 - 12:48 | Dział: Prosto z mostu

Gibraltar i Smoleńsk

Dwie tragedie, jeden mechanizm?



Koniec roku 2011. Jak zawsze czas podsumowań odnoszący się przewaĹźnie do wydarzeń wywołujących dobre lub złe emocje, a co za tym idzie subiektywny. Dla mnie czas się zatrzymał 10 kwietnia 2010 r. Przez pryzmat smoleńskiej tragedii, co najmniej dotąd jak długo nie poznamy przyczyn i okoliczności, w ktĂłrych zginęła polska delegacja, będę oceniać nasze tu i teraz. Tamten sobotni poranek był w końcu – obok straty i bĂłlu- jednym z największych testĂłw dla państwa, wtedy jak nigdy wcześniej mogliśmy powiedzieć: sprawdzam. Po dwudziestu miesiącach od tragedii i tylu samo prawie miesiącach śledztwa, ktĂłre naleĹźy opatrzeć wielkim cudzysłowem, diagnoza jest jednoznaczna: nie przysunęliśmy się do prawdy o tragedii o krok. Owszem, zespół parlamentarny z pomocą naukowcĂłw ze StanĂłw wykluczył zderzenie tupolewa z brzozą, dobre oczywiście i to, jednak w dalszym ciągu nie wiemy co się stało 10 kwietnia 2010 i z jakich konkretnie przyczyn ludzie nam bliscy – bez względu na to, czy dane nam było się osobiście poznać czy nie, przymiotnik „bliscy” podkreślam z całą mocą – zginęli.

Pamiętam jak w programie Dariusza Baliszewskiego z lutego 2008 r., poświęconemu katastrofie gibraltarskiej wypowiadał się m.in. Antoni Chudzyński, były sekretarz ministra Tadeusza Romera, major brytyjskiego kontrwywiadu MI 6, według ktĂłrego „nigdy nie było Ĺźadnej katastrofy gibraltarskiej”. Zdaniem Chudzyńskiego w samolocie, ktĂłry został wyłowiony z wĂłd Gibraltaru, w ogĂłle nie było ciała generała Sikorskiego, a Naczelny WĂłdz i premier Rządu Polskiego na UchodĹşstwie miał zostać zamordowany wcześniej w Pałacu Gubernatora.

Co ma wspĂłlnego Gibraltar ze Smoleńskiem, moĹźna się spytać? Otóş, w przypadku Gibraltaru i Smoleńska mamy to samo: wiemy, Ĺźe doszło do tragedii, znamy bilans strat, ale wiemy teĹź na pewno, Ĺźe nie było tak jak się nam to przedstawia. W jednym i drugim przypadku jest całe mnĂłstwo dziur i niekonsekwencji w oficjalnych wersjach, podobnie zarĂłwno w przypadku Gibraltaru, jak i Smoleńska sprzeczne są relacje świadkĂłw. Jedni, jak na przykład Jacek Sasin, widzieli ciała ofiar na Siewiernym, inni, jak dajmy na to operator Sławomir Wiśniewski, nie widzieli szczątkĂłw poległych na sugerowanym miejscu zdarzenia. Podobnie było z relacjami dotyczącymi obraĹźeń, jakie miał odnieść gen. Władysław Sikorski – od jedynie „małej dziurki w oku” po zmasakrowaną twarz „z mĂłzgiem na wierzchu”. W obu przypadkach jest teĹź podawany do publicznej wiadomości zupełnie niejasny i nieprawdopodobny przebieg „katastrof”. Katastrofy takie się po prostu nie zdarzają.

„Nigdy się prawdopodobnie nie dowiecie czy oni przeĹźyli tę katastrofę i ile minut lub godzin Ĺźyli po tej katastrofie i czy w związku z tym była im udzielana jakakolwiek pomoc” – mĂłwiła 22 grudnia Małgorzata Wassermann, cĂłrka śp. Zbigniewa Wassermanna, podczas posiedzenia parlamentarnego zespołu ds. zbadania katastrofy smoleńskiej. Odnosząc się do dokumentacji dotyczącej sekcji zwłok stwierdziła, Ĺźe Rosjanie od początku do końca poświadczali nieprawdę, za niepełną uznała takĹźe polską opinię dotyczącą przyczyn śmierci jej ojca, gdyĹź zabrakło w niej np. badań świadczących o „wykluczeniu osĂłb trzecich” w spowodowaniu katastrofy.

Sformułowanie „nigdy się prawdopodobnie nie dowiecie, czy oni przeĹźyli tę katastrofę” brzmi znamiennie. Małgorzata Wassermann, związana tajemnicą śledztwa, nie moĹźe zdradzać szczegółów. W tym jednym jednak zdaniu mĂłwi bardzo wiele. Przeczytajmy je zatem jeszcze raz uwaĹźnie.

Czy możemy w tej sytuacji wykluczyć jako błędny trop profesora Jacka Trznadla, wybitnego sowietologa, który 19 kwietnia 2010 r., jako Przewodniczący Rady Polskiej Fundacji Katyńskiej, zwrócił się w liście do otwartym do premiera Donalda Tuska o umiędzynarodowienie śledztwa mającego wyjaśnić przyczyny tragedii z 10 kwietnia, a następnie z jego inicjatywy zostało zebrane pod tą inicjatywą ponad 300 tysięcy podpisów? Jacek Trznadel w swoim ostatnim tekście, niemal przemilczanym niestety w blogosferze, podaje nie po raz pierwszy w całości w wątpliwość całą tzw. oficjalną narrację nie wykluczając przy tym miejsca, na którym miało dojść do tragedii.

„Zaraz po 10 kwietnia, pierwsze moje wraĹźenia z oglądanych filmowych reportaĹźy z Siewiernego: tu i tam widać duĹźe szczątki samolotu i całkowicie pustą przestrzeń pomiędzy nimi. Ĺťadnych nieduĹźych fragmentĂłw rozbitej maszyny, szczątkĂłw, Ĺźadnych przedmiotĂłw należących do pasaĹźerĂłw. Jakiegoś porozrzucanego bagaĹźu osobistego. A przede wszystkim Ĺźadnych zwłok. Ĺťadnych porozrzucanych ubrań. To budziło ogromne zdziwienie. Zwłoki mogły być juĹź usunięte, ale cała reszta? WraĹźenie, Ĺźe to nie są zdjęcia zaraz po rozbiciu się Tupolewa. MĂłwiłem sobie: przecieĹź w kabinie było 120 foteli z jakiegoś lekkiego metalu, nic nie widać, ani całych, ani porozbijanych. Ta pustka… Nie wyglądało to zgoła na uchwycenie sytuacji zaraz po wypadku.

Potem, w toku nadchodzących reportaĹźy, ciała pasaĹźerĂłw pojawiały się nagle, nie wiadomo, gdzie znalezione, wręcz tajemniczo. Nikt nie zmarł przed chwilą i nie dogorywał. Ĺťadnych zdjęć „rumowiska” wypadku, nawet z oddalenia. Nie wyjmowano ciał z jakiegoś kłębowiska korpusu samolotu. Ĺťadnych ujęć z akcji ratowniczej. Nie wiadomo nawet, jaki obszar zalegały ciała. Nie wiadomo, skąd „postronni” Rosjanie wzięli wiedzę, w formie powtarzającego się zdania „Wsie pogibli”… Kto zdecydował się to nadać, lub się na to ośmielił. Bo musiało to pochodzić z jakiegoś jednego ĹşrĂłdła.” – relacjonuje swoje obserwacje Trznadel w artykule „MoĹźe gdzie indziej, ale na pewno”. „A jeśli masakra nastąpiła nie na Siewiernym?” – pyta autor.

Na tego rodzaju pytania nie ma miejsca w tak zwanej przestrzeni publicznej. Nie pytają dziennikarze, bo jedzą z ręki wydawcom, nie pytają politycy, bo myślą o kolejnej kadencji i w związku z tym starają się, by wszystkie wypowiedzi zmieścić w do bólu przewidywalnym schemacie. Czy nie możemy jednak pytać my?

„Tajność i dezinformacja to najskuteczniejsza broń armii sowieckiej i całego systemu komunistycznego. (…) Rosyjskie określenie kamuflaĹźu – maskirowka – jest podobnie jak słowo razwiedka, niemoĹźliwe do wiernego przetłumaczenia. Maskirowka oznacza wszystko, co wiąże się z zachowaniem tajemnicy i wprowadzeniem nieprzyjaciela w błąd w kwestii planĂłw i zamierzeń najwyĹźszego dowĂłdztwa sowieckiego. Maskirowka ma szersze znaczenie niĹź „podstęp” i „kamuflaĹź” razem wzięte.” – pisał Wiktor Suworow w „Specnazie”. Anatolij Golicyn w „Nowych kłamstwach w miejsce starych” przedstawił mechanizm sowieckiej deiznformacji. Warto wziąć pod lupę wspomniany tekst Trznadla i przywołane pozycje Suworowa i Golicyna, a następnie skonfrontować to z propagandą na temat wydarzeń 10 kwietnia 2010. Wnioski mogą być zaskakujące. Albo i nie.

Piotr Jakucki