Dodano: 05.01.11 - 23:11 | Dział: Godne uwagi

Antypolskie procesy na Śląsku

Pewne koła antypolskie na Śląsku przejawiają w ostatnim czasie wzmożoną aktywność. Wejście z nimi w koalicję obecnie rządzącej krajem partii PO budzi wśród Polaków Śląska poczucie narastającego zagrożenia, które niepokoi coraz szersze kręgi naszej inteligencji. Klub Inteligencji Polskiej przy SFPNP podjął na ostatnim spotkaniu tą problematykę. W dyskusji jaka się wywiązała zwrócono uwagę na antypolskie treści wypowiadane przez przedstawicieli tych ugrupowań, ich szeroką akcję propagandową za autonomią Śląska, która zdaniem niektórych dyskutantów może być wstępnym krokiem w dążeniu do separacji Śląska od polskiego państwa analizując długofalowa politykę naszego zachodniego sąsiada "zaopiekowania" się tym terenem przez ścisłe powiązanie gospodarcze, kulturalne a w efekcie i polityczne (wszak jesteśmy w wspólnej Europie!). Były głosy o rozbudzenie z beztroskiej "drzemki" naszych przywódców mających stać na straży narodu i całej tej uśpionej inteligencji, która zapomina o swej roli w funkcjonowaniu narodu. Dla jej rozbudzenia i większej czujności wobec zagrożeń polecam im przeczytanie książek : J. Kubisza "Pamiętnik starego nauczyciela", F. Koneczny Dzieje Śląska, a także moją pracę R. Jaworek "Wynaradawianie Ślązaków (Ostatnio jej treść jest dostępna na www. promilito.pl). Chociaż mamy tysiące wykształconych historyków w kraju, rzadko który z nich zajmuje się tak ważną dla naszego bytu państwowego problematyką. Sprowokowani tym milczeniem próbują nas poruszyć Polacy mieszkający za granicą. Przytaczam publikację jednego z nich dotyczącą tematu a opublikowaną przez Głos Ludu - czasopismo wychodzące na Śląsku Zaolziańskim:

WYNARADAWIANIE ŚLĄZAKÓW

List mieszkańca Śląska

Jestem mocno związany z moją „małą ojczyzną” – Śląskiem Cieszyńskim. Nie lubię mĂłwić, Ĺźe jestem Ślązakiem, ale przy kaĹźdej nadarzającej się okazji podkreślam, Ĺźe jestem Cieszyniakiem. Określenie Ślązak wzbudza we mnie bardzo przykre wspomnienia renegackiej działalności JĂłzefa KoĹźdonia, duchowego przywĂłdcy naszych ślązakowcĂłw. Dziś mało się juĹź pamięta jego koncepcje polityczne, dlatego warto przypomnieć, szczegĂłlnie młodszej generacji, ponure w swych skutkach rysy jego działalności.

JĂłzef KoĹźdoń (1873 – 1949) był przywĂłdcą separatystĂłw (ŚlązakowcĂłw) na Śląsku Cieszyńskim. Ukończył szkołę ludową w Lesznej GĂłrnej, a następnie niemieckie seminarium nauczycielskie w Cieszynie w 1892 r. Od 1902 r. był kierownikiem szkoły ludowej w Skoczowie. OĹźenił się z Niemką i zmienił swoje dotąd polskie przekonania na niemieckie. W 1909 r. załoĹźył Śląską Partię Ludową i w ramach jej działalności głosił hasła antypolskie i separatystyczne („Śląsk dla ŚlązakĂłw”), popierał akcję germanizacyjną na Śląsku, programowo odcinał się od Polski i PolakĂłw oraz ich dążeń narodowych. Był redaktorem i wydawcą pisma „Ślązak” (1909 – 1919). W sporze czesko-polskim w 1919 r. wystąpił przeciwko Polsce. W 1919 r. przeniĂłsł się do M. Ostrawy, udał się teĹź do ParyĹźa w celu poparcia plebiscytu na Śląsku Cieszyńskim. Uczestniczył w agitacji za Czechosłowacją przeciw Polsce. Po podziale Śląska został w Czechosłowacji, głosami NiemcĂłw i ślązakowcĂłw został wybrany burmistrzem Cz. Cieszyna, jego partia popierała w wyborach parlamentarnych niemieckich faszystĂłw w Czechosłowacji. Po zajęciu Zaolzia przez Polskę został pozbawiony funkcji, a jego partia rozwiązana. W 1944 r. za zgodą Hitlera mianowano go honorowym obywatelem Cieszyna „za zasługi dla niemczyzny”. Po wojnie, dzięki opiece czeskich narodowych socjalistĂłw, udało mu się uniknąć procesu za kolaborację z Niemcami. Zmarł w Opawie. (BliĹźsze dane w „Słowniku biograficznym Ziemi Cieszyńskiej” J. Golca i S. Bojdy).

W sumie można powiedzieć, że polityka ślązakowska była działalnością antypolską, germanofilską. Podczas okupacji niemieckiej była wykorzystana do dostarczenia tzw. mięsa armatniego hitlerowskiej armii. Pojęcie narodowości śląskiej wymyślili i nadal propagują wrogowie ludności polskiej.

Śląsk, zajmujący duży obszar od gór beskidzkich na południu do Wielkopolski na północy, nie jest językowo jednolity. Wprawdzie wszystkie dialekty śląskie należą do dialektów polskich, ale dzielą się na większe zespoły gwarowe: Śląsk południowy i Śląsk północny, w których obrębie można jeszcze wydzielić kilka poszczególnych gwar. Podstawowym zjawiskiem decydującym o podziale dialektów śląskich jest mazurzenie lub jego brak (Śląsk północny wymawia spółgłoski sz ż cz dż jako s z c dz). Wewnętrzny podział gwar w obrębie tych dwóch większych grup nie jest jednakowy: gwary południowośląskie są bardziej zróżnicowane, natomiast gwary północnego Śląska, nizinnego, są bardziej jednolite. Powodem tego jest ukształtowanie geograficzne oraz czynniki historyczne.

Zachodzi więc pytanie, jaki język (języki, gwarę czy gwary?) chcieliby przyjąć jako język urzędów w postulowanym przez współczesnych ślązakowców (a popieranych ostatnio u nas przez panią F. Chocholać) wyimaginowanym śląskim tworze narodowym? Na ten temat na razie owi chyba nie-Polacy milczą

Śląsk był od początku państwowości polskiej, tj. od ok. 990 r., dzielnicą polską i znajdował się pod władzą członków polskiej dynastii Piastów. Pojęcie Ślązak (po łacinie Silesius) wytworzyło się w granicach biskupstwa wrocławskiego, założonego w r. 1000. Jest to nazwa rdzennego mieszkańca dzielnicy śląskiej, a nie nazwa narodu czy narodowości. I tu trzeba wskazać na błędne porównania Ślązaków z Bretończykami, którzy są resztkami Celtów, mieszkających jeszcze dziś we francuskiej Bretanii, Irlandii, Szkocji, Walii, Kornwalii i na wyspie Man (ok. 1 mln osób). Nie można też Ślązaków porównywać z zachodniogermańskim narodem Fryzów, ani też z zachodniosłowiańskimi Serbami Łużyckimi, którzy są również odrębnym narodem.

Oczywiście Ślązacy byli, są i będą istnieć nadal jako autochtoniczni mieszkańcy Śląska, odróşniający się od innych charakterystycznymi zjawiskami kulturowymi, ale mĂłwienie o narodzie śląskim i narodowości śląskiej było i pozostanie wielką bzdurą. Przypomina mi się tutaj jedno spostrzeĹźenie z przeszłości. Podczas okupacji byłem wywieziony na prace przymusowe do Dolnej Saksonii. Firma budowlana, w ktĂłrej pracowałem, miała siedzibę w Norymberdze, w Bawarii. Mowa bawarskich stałych pracownikĂłw tego przedsiębiorstwa (Stammarbeiter) była niezrozumiała dla DolnosaksończykĂłw. Obie strony obrzucały się wzajemnie brzydkimi wyzwiskami: Sausachse, Saubayer (Sau=świnia, niechlujny człowiek), ale wszyscy oświadczali zgodnie, Ĺźe są Niemcami, członkami narodu niemieckiego. Nikt nie mĂłwił o narodzie bawarskim, ani o narodowości bawarskiej, chociaĹź Bawaria była przez siedem wiekĂłw samodzielnym księstwem, a w latach 1806-1918 nawet krĂłlestwem. Przykład ten moĹźe być pouczającym dla naszych niektĂłrych zabłąkanych mądrali, wyszydzających „mędrca szkiełko i oko” i zwodzących czytelnikĂłw „Głosu Ludu” na manowce swoimi błędnymi pomysłami i twierdzeniami.
(Władysław Milerski „Głos Ludu” 11. 10. 2003 r.)

Nadesłał: dr Rudolf Jaworek