Dodano: 17.09.10 - 23:05 | Dział: Oceny-Poglądy-Analizy

17 września 1939 - mogło być inaczej

„Pamiętajmy o 17 września 1939. Jest to rocznica sowieckiej agresji na Polskę”.

Karteczki z taką krĂłtką, lecz dosadną treścią własnego pomysłu naklejałem wrześniami w latach 80-tych w TrĂłjmieście: w SKM-ce, po domach i ulicach. W jednej kieszeni wiatrĂłwki karteczki, w drugiej klej i do akcji! MoĹźna było za to nieĹşle beknąć, patrole ZOMO węszyły za takimi „zakłucającymi publiczny ład i porządek”, ale czas połowy września nie związany z Ĺźadnymi wielkimi patriotycznymi rocznicami nie powodował szczegĂłlnej mobilizacji tych słuĹźb tajnych i bezpłciowych.

Data 17 września 1939 była w PRL tabu, najchętniej omijana szerokim łukiem przez oficjalną propagandę i zwolenników (popleczników) systemu, gdy jednak musiano coś mówić przypominano stare śpiewki stalinowskiej propagandy o potrzebie ratowania ludności białoruskiej, ukraińskiej i innej zamieszkującej wschodniej tereny Rzeczypospolitej przed niemieckim nazizmem. Mapy Kampanii Wrześniowej przedstawiały tylko zachodnią część Polski, jakby tereny na wschód od Bugu i Niemna do Polski w 1939 nie należały. O tym , że narodowy socjalizmus był od 23.08.1939 sprzymierzony z internacjonal-socjalizmem, milczano. O wspólnej defiladzie Armii Czerwonej i Werhmachtu w Brześciu 22 września 1939 r., którą odebrali wspólnie kombrig Siemion Kriwoszein i niemiecki generał Heinz Guderian i o podziale stref wpływów w Europie środkowo-wschodniej między Hitlera i Stalina tym bardziej.

Sowiecka agresja na walczącą 17-ty dzień z niemieckim nazizmem Polskę jest tym bardziej bolesna, bo uniemoĹźliwiła obiektywne sprawdzenie wartości polskiej młodej państwowości, jej armii i narodu. Fakt, Ĺźe do 16.09 większość wojsk polskich była rozgromiona, większość miast i ośrodkĂłw przemysłowych utracona, łączność z dowĂłdztwem zerwana. Ale nie wszystko było stracone – nie rozbite, dobrze uzbrojone jednostki grupowały się na tzw. Przedmościu Rumuńskim, obszarze przylegającym do leżącej w gĂłrach karpackich granicy rumuńskiej i węgierskiej. Wiadomo – w gĂłrach bronić się jest znacznie łatwiej niĹź na rĂłwninie, nierĂłwności terenu, skały, wzniesienia potrafią niwelować róşnice w uzbrojeniu wojsk i liczebnej przewadze. Bardziej niĹź technika i jakość uzbrojenia decyduje wyszkolenie, hart ducha, bojowy zapał, pogarda śmierci. A w tych przymiotach Ĺźołnierz polski w tragicznym Wrześniu’39 nie ustępował najeĹşdĹşcy a nawet go przewyĹźszał.

W dodatku walki na terenie maksymalnie odległym od baz niemieckich wydłuĹźyły by linie zaopatrzeniowe, ktĂłre i tak juĹź 16.09.1939 w niektĂłrych miejscach zaczęły szwankować. Meldowano o wyczerpaniu paliwa i amunicji, szczegĂłlnie do siły bojowej Wehrmachtu czyli wojsk pancerno-motorowych. Porusza to zagadnienie w „Lodołamaczu” historyk 2ww Wiktor Rezun-Suworow. Co wart jest czołg bez paliwa, szczegĂłlnie w natarciu, wydaje się jasne. Wtedy niemieckim wojskom pozbawione mobilnej osłony tankĂłw, ze słabszą osłoną powietrzną (oddalenie od lotnisk) polska kawaleria uzaleĹźniona głównie od owsa mogła by pokazać swĂłj lwi, zabĂłjczy pazur.

A i najnowocześniejsza jednostka Wojska Polskiego – 10. Brygada Kawalerii Pancernej płk, Maczka zamiast wycofać się do Rumunii 19.września, mogła zadawać niemieckim czołgom znaczne straty. Polskie T7P i francuskie R-35 przewyĹźszały wartościami bojowymi prawie wszystkie Ăłwczesne niemieckie odpowiedniki. 50 sztuk tych R-35 we wrześniu szło drogą morską z Francji do Rumunii, a stamtąd miało dostać się do Polski. Stało się niestety odwrotnie – kilkadziesiąt polskich czołgĂłw po 18.09 ewakuowało się przez granicę do sąsiadĂłw. Wspomnienia z tej ewakuacji ranią swoimi opisami stosĂłw nowoczesnego polskiego uzbrojenia nieuĹźytego w walce i porzuconego. W tym samym czasie np. w Gdyni czy Warszawie broni tej tak brakowało. A potem w czasie walki okupacyjnej jakĹźe boleśnie jej nie było…

Rozkaz Naczelnego Wodza marsz. Rydza-Śmigłego o nie bronieniu się przed sowieckimi agresorami trzeba ocenić jako zdecydowany błąd. Tak jak decyzja ministra spraw zagranicznych Becka o udawaniu, że nie ma wojny między ZSRR a Polską. Jakże inaczej nazwać zbrojną agresję na sąsiednie państwo, z którym zawiązał ZSRR pakt o neutralności i nieużywaniu siły ?

Olbrzymim błędem kierownictwa Ăłwczesnej Polski było niedostrzeĹźenie zagroĹźenia sowieckiego, zwłaszcza po podpisaniu paktu Ribbentrop-Molotow 23.08.1939. Wtedy to, wobec nieuchronności „Planu Białego” (atak Niemiec na Polskę) zdecydował się rozbiĂłr Polski. Doktryna ministra Becka „ani kroku bliĹźej Berlina niĹź Moskwy” skutkowała symbolicznym spotkaniem przedstawicieli tych stolic (Kriwoszein i Guderian) na moście w Brześciu, ktĂłry to do wojny leĹźał niemal w centrum II. Rzeczpospolitej.

Jeszcze jedna uwaga, potężna pięść pancerna Wehrmachtu liczyła 1.09.1939 ok.3251 czołgów, poniższe zestawienie dzieli je na : PzKpfw.I - bardziej tankietki niż czołgi, PzKpfw.II bardzo lekkie czołgi i pozostałe których było nie więcej niż 20%. Odjęte zostały wozy zniszczone i zniszczone bezzwrotnie w czasie wojny z Polską:

PzKpfw. I : 1445-320 – 89 = 1036
PzKpfw. II : 1223-259 -83 = 881
PzKpfw. III : 98 -40 -26 = 32
PzKpfw. IV : 211 -76 -19 = 116
LT-35 : 196 -11 -3 = 182
LT-38 : 78 - 7 = 71

Pozostało 2318 czołgów (ściślej: 401 czołgów i 1917 tankietek) bez zapasów paliwa i amunicji.
Liczba samolotĂłw, drugiego elementu decydującego o powodzeniu Wunderwaffe Hitlera Blitzkriegu – samolotĂłw zmniejszyła się we Wrześniu ’39 z ok. 2300 o 534 maszyn i o kilkuset doświadczonych lotnikĂłw, co było stratą nieodwracalną.
Natomiast sprzymierzona (na razie) z Hitlerem Armia Czerwona dysponowała tylko w zachodnich okręgach 8 tysiącami tankĂłw (+ dwa razy tyle na zapleczu czyli razem 23 tysięcy tankĂłw przewyĹźszających najlepsze niemieckie tzn. zdobyczne czeskie) i 8 tysiącami samolotĂłw. Gdyby tak tow. Stalin „na mapie fajką strzałki” zechciał ruszyć dalej na zachĂłd, to na wyczerpany Wehrmacht spadła by kilkukrotnie silniejsza od niego moc.
Ale Soso wolał czekać aĹź zachodni nacjonal-socjaliści i kapitaliści wykrwawią się wzajemnie, aby on ze swoją Czerwoną Armią wyzwolił ich wszystkich spod burĹźuazyjnego ucisku. Nie przewidział, Ĺźe Blitzkrieg będzie tak błyskawicznie zwycięski i tak szybko obrĂłci się przeciwko swojemu taktycznemu sojusznikowi. Efekt – 27 milionĂłw ofiar II wojny światowej w jego imperium i drugie tyle w Europie i na świecie.

witas