Dodano: 09.02.10 - 16:16 | Dział: Głos Polonii

O pokrętnej afirmacji słowa Polonia

– czyli pomyje po PRL-u



Mieszanie definicji pojęć, bezmyślne przejmowanie i rozpowszechnianie terminologii zrodzonej pod sowieckim jarzmem – czy to na zasadzie ignorancji, czy teĹź świadomie przejętej od SowietĂłw manipulacji słowami – stało się w dzisiejszej Polsce, istną plagą.
Właśnie takim obrĂłbkom i manipulacjom poddawane jest nieustannie, znienawidzone przez całą powojenną emigrację, słowo „Polonia”. A stało się tak dlatego, Ĺźe ta przeogromna fala emigracji politycznej po II wojnie światowej nie chciała identyfikować się z Ĺźadną „Polonią”, a juĹź najmniej z tą, wyjętą jakby Ĺźywcem, z nowelek Sienkiewicza, ktĂłra wyruszała z Polski „za chlebem” i podpisywała krzywymi krzyĹźykami.

Dziewiętnastowieczny, Sienkiewiczowski model emigranta, zupełnie nie przystawał do następujących po nim nowych generacji wygnańcĂłw. Był wręcz gwałtownym jej zaprzeczeniem. Co więcej, sto kilkadziesiąt tysięcy wykwalifikowanego i zaprawionego w ciężkich bojach polskiego Ĺźołnierza, ktĂłre po roku 1945 zostało nagle jakby zawieszone w próşni, na obcej ziemi – ludzi do ostatka zdesperowanych, bezsilnych w poczuciu jawnej zdrady, bez Ĺźadnej nadziei na powrĂłt do Ojczyny, przehandlowanej cynicznie w Teheranie i Jałcie – stanowiło nie lada zagroĹźenie dla tzw. „aliantĂłw”. AliantĂłw, ktĂłrzy w istocie okazali się zdrajcami.

Te sto kilkadziesiąt tysięcy patriotów, sprzedanych na długie lata w niewolę, z czego wszyscy doskonale zdawali sobie sprawę, znalazło się z bronią w ręku pośród świata celebrującego radośnie własne uwolnienie spod niemieckiej okupacji. Jedna iskra wystarczyła, aby stało się nieszczęście.

Władysław PobĂłg-Malinowski w swej „Najnowszej Historii Politycznej Polski” (Londyn 1960), wspomina o zabiegach, jakich dokonywało dowĂłdztwo polskie, by nie doszło do „jakichś wystąpień ze strony polskiego wojska”, ktĂłre, jak na ironię, wyzwalało bohatersko inne kraje, a samo zostało pozbawione Ojczyzny (Zob. Władysław PobĂłg-Malinowski, „Najnowsza Historia Polityczna Polski”, tom trzeci, s. 865).

Wraz z upływem lat, zagroĹźenie ideologiczne ze strony zwartych szeregĂłw patriotycznej emigracji polskiej dla „kierownikĂłw” PRL-u wcale nie osłabło. Trzeba było coś z tym zrobić. Przede wszystkim, pomniejszyć rolę emigracji politycznej w oczach reszty PolakĂłw – tych pozostających w bezpośrednim zasięgu sowieckiego knuta w Polsce i tych z wcześniejszych rzutĂłw emigracyjnych. NaleĹźało zbagatelizować i zdewaluować masy emigracyjne, odebrać im polityczną i historyczną toĹźsamość.

PRL-owscy parweniusze polityczni mieli szczęście. Akurat, na podorędziu znalazło się gotowe słowo – słowo „Polonia”. Było ono pojęciem z tradycjami, wygodnym, elastycznym i pojemnym, a przy tym łatwo wpadającym w ucho. Wystarczyło tylko trochę je podszlifować, podrasować i puścić na nowo w obieg w nieco wykrzywionym znaczeniu. Sprawa zakończyła się pełnym sukcesem. JakĹźeby inaczej! JuĹź sam Lenin sprawdził to w praktyce, ucząc swoje hordy, Ĺźe „kłamstwo wiele razy powtarzane, staje się prawdą”.

Nowe znaczenie słowa „Polonia”, ukute w połowie dwudziestego wieku, jak i czas jego rozpowszechniania się, są dość dobrze udokumentowane.

Uprzednio, słowo „Polonia” oznaczało łacińską nazwę Polski, przyjętą rĂłwnieĹź w tej postaci przez wiele obcych językĂłw. Często moĹźna spotkać określenie „Polonia” jako narodową personifikację Polski. Symboliczne nazwanie kraju Ĺźeńskim imieniem po łacinie, było popularne w dziewiętnastym wieku, na przykład: Germania, Brytania. Natomiast od drugiej połowy wieku dziewiętnastego „Polonia” była terminem uĹźywanym na określenie tej części emigracji polskiej, ktĂłra osiedlała się z własnej i nieprzymuszonej woli, poza ziemiami etnicznie polskimi, głównie na zachĂłd od Polski. „Polonią” nazywało się odtąd tych wszystkich, ktĂłrzy bez względu na kraj urodzenia, osiedlenia i znajomość, lub najczęściej zupełny brak znajomości języka polskiego, posiadają bardzo nikłą świadomość polskiego pochodzenia, lecz do niej z jakichś powodĂłw, okazjonalnie się przyznają. „Polonia” taka, posiadając juĹź niewiele cech polskich, stała się dawno integralną częścią miejscowych społeczności kraju osiedlenia, a jej związki z Macierzą oparte są głównie na więzi sentymentalno-emocjonalnej.

Inaczej rzecz się miała z Polakami oraz ich potomkami, mieszkającymi na ziemiach, tzw. utraconych, na wschĂłd od Polski, ktĂłre po 1939 roku przestały wchodzić w skład państwa polskiego. Argumentem za takim stanowiskiem jest stwierdzenie, Ĺźe ludzie ci nie wyjechali z Polski, tylko zmieniły się granice kraju i to Ojczyzna ich „opuściła”. Oni sami teĹź uznają się za PolakĂłw, a nie za „Polonię”. Podobnie rzecz ma się z polską emigracją polityczną, ktĂłra mając na względzie sowietyzację Polski, albo do Polski nie wrĂłciła po wojnie, albo z niej uciekła w późniejszych latach.

Przypomnijmy. WychodĹşstwo z Polski zapoczątkowała emigracja po klęskach powstań narodowych – głównie do Francji, Wielkiej Brytanii, Szwajcarii, Niemiec, Ameryki Płn. Od drugiej połowy XIX wieku do roku 1939 wyruszała na ZachĂłd masowa emigracja zarobkowa – robotnicy głównie do Francji, Belgii i Niemiec, chłopi do USA, Kanady, Brazylii i Argentyny. To oni właśnie stali się „Polonią”. Po II wojnie światowej poza Polską znalazła się ponownie ogromna rzesza emigracji politycznej, a w latach 80-tych wydostało się za granicę około miliona PolakĂłw, uzyskując status uchodĹşcĂłw politycznych.

Emigracja wojenna i powojenna, jak rĂłwnieĹź ta ostatnia, z lat „Solidarności”, uznając przejściowy charakter emigracji politycznej, przeciwstawiała się zawsze zaliczaniu siebie do społeczności „polonijnej”. Powojenna emigracja polska nie utoĹźsamiała się nigdy z emigracją ekonomiczną, czyli tzw. „Polonią”, nie asymilowała się w kraju osiedlenia, nie zmieniała obywatelstwa i nie przyjmowała obcych dokumentĂłw. Do dziś przetrwali starzy weterani, ktĂłrzy wciąż legitymują się tzw. paszportami nansenowskimi.

Poszerzony termin „Polonia” – ten w reĹźimowym znaczeniu – został ukuty dla doraĹşnych potrzeb politycznych tzw. Polski Rzeczpospolitej Ludowej czyli reĹźimowego PRL. NaleĹźało przede wszystkim, w jakiś sposĂłb zaszufladkować tych, ktĂłrzy odmawiali powrotu do prosowieckiej Polski. Określić ich przede wszystkim w sposĂłb stricte negatywny, a jednocześnie taki, aby całkiem przed nimi nie zatrzaskiwać drzwi. Bo to dalej byli jednak Polacy, ale jakby tej gorszej kategorii. Nadal byli potrzebni do wspomagania twardą walutą swojej ubogiej Macierzy, ale juĹź samo określenie, ktĂłre im przydzielono, samo ich nazwanie, wskazywało i sugerowało, Ĺźe nie są to Polacy „pełnej krwi”, Ĺźe jest to ta wstydliwa, pośledniejsza, jakby odrzucona od głównego pnia, linia genealogiczna narodu. W dodatku, naznaczona jakimś piętnem Kainowym, przekleństwem odtrącenia. W ten sposĂłb starano się jednocześnie dowartościować samych siebie, uwięzionych na stałe w sowieckiej Polsce bez prawa swobodnego opuszczania jej.

Odtąd „Polonia”, to Polacy rozproszeni, Polacy-tułacze, Polacy w niegustownych, kraciastych marynarkach z tanim cygarem w ustach, popisujący się swoim amerykańskim akcentem – nieobyci farmerzy, prymitywni półanalfabeci z kabzą wypchaną dolarami, ciemne chłopstwo, cymbały ze zgniłego Zachodu. Wizerunek jakĹźe pesymistyczny, ponury, smutny... I właśnie o to chodziło, aby tak pesymistycznie byli odbierani. Polacy w kraju, radośni i zadowoleni, i oni tam - ta druga kategoria PolakĂłw: prymitywni, samotni, wyobcowani z własnego wyboru i nostalgicznie wpatrzeni we własne, nierealne juĹź od dawna, marzenia. Tak właśnie miała być skonstruowana „Polonia” na uĹźytek Ăłwczesnych władcĂłw Polski. Czasem tylko, na bardzo krĂłtko, zmieniano płytę na inną, a mianowicie wtedy, gdy chodziło o doraĹşną pomoc finansową wypasionej „Polonii”, głównie amerykańskiej, dla kraju, ale trwało to zawsze bardzo krĂłtko.

Gdy taki przedstawiciel klasycznej „Polonii” amerykańskiej pojawiał się, na przykład, w latach sześćdziesiątych czy siedemdziesiątych, nad Wisłą, to się go obwoziło i pokazywało, jak rzadki eksponat antropologiczny z epoki przedlodowcowej. Po cichu, złośliwie, podśmiewano się z tego prehistorycznego gatunku. Nikt jednak nie gardził przywiezionymi przez niego dolarami ani upominkami, ktĂłre wyrywano sobie w małpim zachwycie z rąk.

Oczywiście, do PRL-u mogli przyjeĹźdĹźać bezpiecznie jedynie przedstawiciele tego rzutu emigracji polskiej, ktĂłra swoimi poglądami, ani zachowaniem politycznym, nigdy nie miała okazji narazić się komunie. Jej przodkowie opuścili ziemie polskie na długo przed sowiecką okupacją kraju. Te dinozaury „Polonijne” nie miały na ogół pojęcia o niczym, co się w Starym Kraju dzieje. JuĹź propaganda peerelowska dobrze nad tym czuwała! Przybywali więc „Polonusi” z róşnych krajĂłw, by odwiedzić ziemię prapradziadĂłw, uronić łzę krokodylą w zachwycie „jaka ta polska ziemia piękna”, obowiązkowo rozrzucić worek jednodolarĂłwek wśrĂłd krewniakĂłw z pomniejszych wsi i pipidĂłwek i wyjechać z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku oraz ulgi do siebie. Tak: „do siebie”, bo oni w Polsce czuli się dziwnie, nieswojo, obco. Nie pasowali do niej ani językowo, ani kulturowo. Ich ojczyzna za oceanem była znacznie bliĹźsza ich sercu. MoĹźe nie tak czysta i przytulna, jak Stary Kraj, ale własna, wygodna i amerykańska. Tam „Polonia” jest u siebie. Inaczej rzecz ma się z Polakami.

Nowe inicjatywy, ktĂłre tworzą się obecnie poza granicami Polski, coraz częściej uĹźywają dziś słowa „POLSKI”, a nie „POLONIJNY”. I słusznie, bo słowo „POLSKI” od razu wskazuje na bezpośredni związek z krajem pochodzenia. Dokładniej: słowo „POLONIA” zaledwie na ten związek luĹşno wskazuje, podczas gdy słowo „POLSKI” z krajem ściśle identyfikuje.

Jest jeszcze wprawdzie gdzieniegdzie prasa POLONIJNA, telewizja i radio POLONIA w odróżnieniu od POLSKIEGO radia i telewizji w Warszawie, ale są to raczej anachronizmy i przyzwyczajenia lingwistyczne z minionych lat. Współcześnie, coraz więcej jest inicjatyw nowych, powstających i nazywających się POLSKIMI. Jest Związek Harcerstwa POLSKIEGO, a nie polonijnego, jest Telewizja POLSKA w USA, są POLSKIE kościoły i POLSKIE sklepy, są POLSKIE centra kulturalne. Zaczynamy być głośno POLAKAMI i jesteśmy dumni z tego że jesteśmy POLAKAMI, a nie sztucznym plemieniem POLONIJNYM z bliżej nieokreślonego kraju Polonia. Bo my nim nie jesteśmy! Nas takimi zrobili inni dla swego własnego widzimisię. Zrobili to, aby pozbawić nas tożsamości. Zrobili to, aby zaprzeczyć naszemu istnieniu w świecie, wdeptać w błoto, wymazać z pamięci historycznej, unicestwić.

Wzajemny stosunek Polski lat powojennych do „Polonii” i PolakĂłw za granicą zawsze był, jak ktoś słusznie zauwaĹźył, taki, jak bajkowej macochy do Kopciuszka. Krajowa dyplomacja często traktowała PolonusĂłw, jak intruzĂłw lub wręcz unikała kontaktĂłw ze środowiskami polonijnymi i emigracyjnymi. Podobnie, dzieje się i dzisiaj. Ludzie wyznaczeni z ramienia III Rzeczpospolitej do kontaktĂłw z emigracją polską, są typowani wciąż jakby na zasadzie prowokacji – np. bardzo problematyczne powołanie Marka Borowskiego na szefa Sejmowej Komisji d/s Współpracy z Polonią, co spotkało się z gwałtownym protestem środowisk emigracyjnych, uprzednio przez tego pana pracowicie inwigilowanych. Wiele mĂłwi teĹź fakt, Ĺźe prezydent Kwaśniewski nigdy z Polonią w USA się nie spotkał, a z Ĺťydami zawsze. Z kolei, pan Radek Sikorski, obecny minister Spraw Zagranicznych Rzeczpospolitej Polskiej, popisał się opracowaniem oficjalnej listy, ktĂłra dokładnie wylicza politykom Rzeczpospolitej z kim wolno im się spotykać, a z kim nie, komu moĹźna otworzyć podwoje konsulatĂłw i ambasad, a kogo nie wpuszczać. Wpuszczać moĹźna „Polonię”, nie wpuszczać PolakĂłw-emigrantĂłw, patriotĂłw! Jest gdzieś na internecie pełna lista osĂłb non grata, ktĂłre według Sikorskiego wciąż stanowią dla obecnej Polski i jej establishmentu polityczne niebezpieczeństwo. Ta lista jest hańbą dla całej III Rzeczpospolitej i jej Ministerstwa Spraw Zagranicznych.

Od roku 2002, drugiego maja, obchodzone jest w Polsce święto Polonii. W tym dniu pojawia się zwykle w telewizji Marszałek Senatu i wygłasza orędzie do obywateli, w ktĂłrym zawarty jest wątek „Polonii” i opieki, jaką państwo polskie zobowiązane jest roztaczać nad „Polonią” na obczyĹşnie. MĂłwi się o tym, jak to Polska pomaga emigrantom oraz jak to Senat RP wiele robi w tej kwestii, „wywiązuje się” i tak dalej. Dobrze znane trele-morele. Byłoby lepiej, gdyby w ogĂłle tego święta nie było.

Według danych statystycznych, poza terytorium Polski mieszka ponad 20 milionĂłw PolakĂłw i osĂłb pochodzenia polskiego. Aktualna populacja ludności w Polsce wynosi nieco ponad 38 mln PolakĂłw (stan na 2009 r.), lecz liczba ta wciąż maleje. WkrĂłtce okaĹźe się, Ĺźe PolakĂłw przebywających za granicą, powtarzam: PolakĂłw, a nie „Polonii”, tych, ktĂłrzy nigdy nie zatracili swej polskości, języka, tradycji, nie da się dłuĹźej ignorować. Wcześniej czy później okaĹźe się, Ĺźe trzeba będzie przeprosić za to wszystko, co się im uczyniło. Polacy za granicą okazać się mogą przecieĹź jeszcze bardzo pomocni w potrzebie. Potencjał emigracji polskiej jest bowiem ogromny.

Pomoc emigracji polskiej zawsze szła do Polski. Nigdy odwrotnie. Taka teĹź była zawsze potrzeba chwili. Szła do Polski pomoc finansowa, medyczna, Ĺźywnościowa. Dzisiaj, ze zdumieniem dowiadujemy się, Ĺźe to Polska wspierała „Polonię” a nie odwrotnie. I tak, w elektronicznym wydaniu „Nowego Dziennika” z dnia 7 stycznia 2010 r., w artykule „Polska chce wspierać „Polonię” czytamy nie wierząc wprost własnym oczom:

„Polska zmieni swoją politykę wobec Polonii. Polacy mieszkający za granicą nie będą juĹź traktowani jako petenci, biernie oczekujący na pieniądze z Warszawy. Mają być partnerami wspĂłlnie realizującymi strategiczne cele.
W przygotowanych przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych nowych zasadach współpracy z Polonią i Polakami za granicą odwołano się do znanego powiedzenia prezydenta Stanów Zjednoczonych Johna Kennedy'ego. W zamieszczonej w dokumencie wersji brzmi ono: "Nie pytaj, co Polska może zrobić dla ciebie, zapytaj, co ty możesz zrobić dla Polski".

Wiceminister spraw zagranicznych Jan Borkowski, przedstawiając program posłom Sejmowej Komisji do spraw KontaktĂłw z Polonią, podkreślił, Ĺźe chodzi o uzyskanie skutecznego poparcia Polonii dla polskiej racji stanu i polskiej polityki zagranicznej. Jest teĹź waĹźne, aby Polacy nauczyli się walczyć o siebie w państwach, w ktĂłrych mieszkają, nie czekali na – jak to nazwał – "łatwe" pieniądze z Warszawy.

Maciej Szymanowski z MSZ powiedział, Ĺźe jest potrzebne prawdziwe partnerstwo między ojczyzną a diasporą. Wyjaśniał, Ĺźe tradycyjne i"bezrefleksyjne" powtarzanie zapewnień o pełnym poparciu dla Polonii doprowadziło do niekorzystnych skutkĂłw ubocznych, a w skrajnych wypadkach do wykształcenia się "zawodu Polak" – czyli do przekonania, Ĺźe państwo polskie jest zobowiązane do utrzymywania działaczy polonijnych, ktĂłrzy polskość będą podtrzymywać dopĂłty, dopĂłki Warszawa będzie na to łoĹźyć.
MSZ podkreśla jednocześnie konieczność poprawy wizerunku PolakĂłw za granicą, ich pozycji w miejscowych społeczeństwach. Wskazuje na konieczną polityczną mobilizację Polonii, udział w lokalnych wyborach, organizacjach i partiach politycznych. W załoĹźeniach nowej polityki wobec Polonii podkreślono, Ĺźe kierowana z ojczyzny "oferta współpracy musi respektować fakt politycznego zróşnicowania poglądĂłw i powinna dotyczyć spraw pozostających poza kwestią sympatii politycznych". Na świecie jest blisko 10 tysięcy rozmaitych organizacji polonijnych. Rządowy Program Współpracy z Polonią i Polakami za Granicą ma być gotowy do końca stycznia (...)”

Artykuł, podpisany wstydliwie inicjałami JMS, sygnowała dodatkowo PAP (Polska Agencja Prasowa). Tekst dostępny jest na internecie www.dziennik.com/news/polska/7610 a pod nim znajdują się komentarze czytelnikĂłw. „To ci heca!” – piszą komentatorzy pod artykułem. Ktoś z oburzeniem prĂłbuje sprostować tę zupełnie niezrozumiałą, ociekającą nienawiścią do polskiej emigracji, propagandę. Ktoś inny przypomina, jak to emigracja ratowała zawsze Polskę w czasach I i II wojny, potem w czasie zalewu sowietyzmu, by w końcu wesprzeć wybuch „Solidarności”. Nikt nigdy za to emigracji nie podziękował. Wręcz odwrotnie – III Rzeczpospolita wymyślała coraz to bardziej wyrafinowane szykany, o ktĂłrych komunie się nawet nie śniło. Wystarczy przypomnieć absurdalne zatrzymywanie ludzi na lotniskach w Polsce za to, Ĺźe jako obywatele obcych państw podróşują na zagranicznych paszportach, a nie na polskich. Sprawy te do dziś nie zostały oficjalnie uregulowane. Wciąż przy wjeĹşdzie do Polski pada sakramentalne pytanie „czy posiada pan/pani dokumenty polskie?”. Z drugiej strony, przybysze z Polski „za darmochę” podróşują sobie do USA czy Kanady na koszt polskich organizacji, dostają sute kieszonkowe na osobiste wydatki, wyciągają ręce prosząc nieustannie o dotacje na róşne cele i ciągle im mało, i nigdy końca nie widać.
Szczytem perfidii tej, iście po gebbelsowsku skonstruowanej publikacji, jest zdanie: "państwo polskie jest zobowiązane do utrzymywania działaczy polonijnych, którzy polskość będą podtrzymywać dopóty, dopóki Warszawa będzie na to łożyć."
A więc, nareszcie w końcu dowiadujemy się nagiej prawdy, a mianowicie, że te wszystkie, ufundowane z takim poświęceniem przez uchodźstwo polskie organizacje, instytuty, muzea, biblioteki, wydawnictwa, archiwa, kościoły, szkoły, były w istocie sfinansowane przez naszą biedną matkę-Polskę!
I tak oto na nowo zaglądamy w ślepia Stalinowi – temu, co wiecznie Ĺźywy, oczywiście.

Jacy to, na Boga Ojca, „działacze polonijni” pozostają na utrzymaniu rządu znad Wisły wszyscy, niestety, dobrze wiedzą. Otóş, wśrĂłd emigracji polskiej egzystują od lat ludzie, ktĂłrzy zostali wyekspediowani przez komunę na ZachĂłd z określonym zadaniem do wykonania, a tym zadaniem było infiltrowanie wszystkich środowisk polskich, znajdujących się poza granicami kraju. PrzywieĹşli ze sobą pieniądze i kontakty. Pozakładali własne biznesy albo teĹź czekały juĹź na nich odpowiednio przygotowane posady w róşnych instytucjach. Ofiarą tych manipulacji padły nawet takie potężne instytucje, jak Fundacja Kościuszkowska czy Instytut Piłsudskiego w USA. Większość z tych „działaczy” siedzi na ogół cicho i wszelkimi sposobami zwalcza na przykład wszelkie prĂłby lustracji, ktĂłrych emigracja głośno się domaga. Ich działalność była w przeszłości koordynowana przez oficerĂłw prowadzących, usytuowanych w konsulatach i w ambasadach. Dziś niewiele się zmieniło. Obecnie, praktycznie we wszystkich organizacjach i mediach polskiej emigracji, siedzą starzy TW (Tajni Współpracownicy), ktĂłrzy tworzą dzisiaj zgraną, wpływową i świetnie zamaskowaną grupę, ktĂłrej jednym z największych sukcesĂłw była marginalizacja wpływĂłw oraz unicestwienie polskiego lobby, jak teĹź aktywne skłócanie i rozbijanie emigracji, co świetnie im udało. Kontrolują oni bowiem, teraz wszystkie poziomy Ĺźycia emigracyjnego, kościołów nie wyłączając (są tam m.in. bardzo gorliwymi parafianami). Stosunkowo niedawno głośna była sprawa Andrzeja Czumy, obecnie byłego ministra sprawiedliwości w rządzie Donalda Tuska. Przeciw tej nominacji protestowała cała polska emigracja wychodĹşcza, ktĂłra dobrze pamięta, jak to pan Czuma rozbił i rozpędził na cztery wiatry potężną organizacje patriotyczną POMOST, ktĂłrej centrala mieściła się w Chicago. W Nowym Jorku natomiast, trwają nieustanne walki oraz intrygi wokół dwĂłch największych organizacji: Centrum Polsko-Słowiańskiego oraz Polsko-Słowiańskiej Federalnej Unii Kredytowej. Obie te instytucje zostały opanowane przez sitwę małżeństwa Kamińskich. Adwokat o polskim nazwisku, Andrzej Kamiński, bardzo skutecznie Ĺźeruje na środowisku polskim, zakładając dziesiątki spraw sądowych pod pozorem pomocy Polakom. Innym razem, sam wytacza procesy Polakom, oskarĹźając niezaleĹźnych działaczy o antysemityzm. Pisze teĹź na PolakĂłw donosy do władz amerykańskich, denuncjując własnych klientĂłw, ktĂłrzy zwrĂłcili się do niego o pomoc w uregulowaniu spraw emigracyjnych, co kończyło się często deportacją ludzi, ktĂłrzy mu zaufali.

Dzięki zdecydowanej akcji polskiego prawnika, Dariusza Michalskiego, usunięto Kamińskiego z Zarządu Unii Kredytowej. Władze z Waszyngtonu narzuciły zarząd komisaryczny nad PSFUK. Trwało to jednak krĂłtko. Ostatnio Kamiński został na nowo powołany do Komisji Rewizyjnej Unii. Ma on tam ciągle swoich totumfackich, ludzi tego samego sortu. Ktoś trafnie określił, Ĺźe ta sytuacja przypomina zatrudnienie lisa w kurniku. Jedną z pierwszych decyzji Zarządu PSFUK, było usunięcie dotychczasowego, doświadczonego i cieszącego się dobra opinią Dyrektora Wykonawczego Unii – i to na kilka miesięcy przed wygaśnięciem jego kontraktu, co w konsekwencji moĹźe Unię kosztować nawet kilkaset tysięcy dolarĂłw rekompensaty.
Wskutek tych niekończących się procesĂłw sądowych, prowokowanych nieustannie przez Kamińskiego, Unia traci rokrocznie miliony dolarĂłw, ktĂłre moĹźna byłoby przeznaczyć na bardziej godne cele – na pomoc róşnym emigracyjnym organizacjom, stypendia dla zdolnej młodzieĹźy polskiego pochodzenia, konserwację polskich archiwĂłw, muzeĂłw czy bibliotek, a nawet na akcje charytatywne, np. na zorganizowanie domĂłw spokojnej starości dla seniorĂłw.
Żona prawnika Kamińskiego, Bożena, jest wiceprezesem Kongresu Polonii Amerykańskiej i m.in. to z jej inicjatywy zrezygnowano w KPA z akcji lustracji działaczy polonijnych. Kamińska przy takim zapleczu i przy świetnych układach w konsulacie RP jest praktycznie nienaruszalna. Jej samowola w zarządzaniu Centrum Polsko-Słowiańskim doprowadziła jednak do gwałtownych protestów i obecnie zbierane są podpisy pod wnioskiem o rozliczenie Kamińskiej z jej działalności i o doprowadzenie do usunięcia tej pani ze stanowiska, które okupuje ona bezprawnie, od dawna przekroczywszy limit określony statutem organizacji non-profit.

To bezprawie wśród emigracji polskiej nie byłoby możliwe, gdyby istniały niezależne polskie media i niezależny przepływ informacji. Niestety, sytuacja w mediach jest podobna. Polskie studio TV w Nowym Jorku od wielu lat okupowane jest przez, skompromitowanego w czasie stanu wojennego w Polsce jaruzelskiej, speakera TVP, Janusza Jóźwiaka, który przyjechał do USA z określonymi zadaniami. Wiele miejsca w swoim programie poświęca on właśnie promowaniu interesów Kamińskich.

Przykłady rozpanoszenia się agentury postpeerelowskiej wśrĂłd emigracji polskiej, ogłupiania środowisk emigracyjnych i rozsadzania ich od środka, moĹźna wyliczać bez końca. Ostatnio, popisowym numerem nowojorskiej gazety polskojęzycznej, jakim jest ogĂłlnie skompromitowany „Nowy Dziennik” – ktĂłry wsławił się m.in. cytowanym powyĹźej artykułem o rzekomym finansowaniu emigracji przez Polskę, a jeszcze wcześniej intensywnym promowaniem antypolskiej „twĂłrczości” polakoĹźercy, Jana T. Grossa, jak teĹź nieustannymi oskarĹźeniami PolakĂłw o antysemityzm – była zakrojona na szeroką skalę akcja propagandowa przeciwko znanemu historykowi polskiemu, dr. Sławomirowi Cenckiewiczowi, ktĂłry, w oparciu o dokumenty IPN, odwaĹźył się ujawnić po imieniu i nazwisku byłą SB-cję, wciąż aktywnie obecną wśrĂłd emigracji polskiej.

Wandalizm w Archiwach Polonijnych w Orchard Lake, gdzie bezkarnie okrada się emigrację z jej najdroĹźszych pamiątek i muzealiĂłw, niezlustrowana do dziś SB-cja w Kongresie Polonii Amerykańskiej, tolerowanie wtyczek komunistycznych w redakcji „Zgody” – nagłośnione, niestety, juĹź po śmierci jednej z najbardziej niebezpiecznych, Wojciecha Wierzewskiego, redaktora naczelnego „Zgody”, ktĂłry jednocześnie wywijał, jak chciał, redakcją renomowanego „Dziennika Związkowego” – jawnie destrukcyjne działania małżeństwa Kamińskich, agenturalna działalność StanisławaTrojaniaka (pseud. Piotruś), jak teĹź stale powracający temat Andrzeja Czumy i jego roli w rozbiciu POMOST-u, to tylko niektĂłre z tematĂłw, ktĂłre stawiają czytelnikĂłw prasy polskiej, internautĂłw oraz słuchaczy radiowych na rĂłwne nogi.

Wielu emigrantĂłw wyjechało z Polski na zawsze, pozostawiając tam opłacone składki na ZUS-y i inne fiskusy. Pozostając na obczyĹşnie uwolnili oni jednocześnie polski budĹźet od zmartwień odnośnie kosztĂłw opieki medycznej czy emerytury. Nikt nie oczekuje i nie ma zamiaru czekać na jakieś bliĹźej nieokreślone zapomogi ze strony polskiego rządu. Więcej, nikt nie chce „opieki” Polski i nie Ĺźyczy sobie, aby Polska robiła cokolwiek dla niego! To emigracja spełniła swĂłj obowiązek w stosunku do kraju rodzinnego, odejmując sobie od ust i wspomagając Polskę finansowo oraz duchowo w najcięższych dla narodu polskiego chwilach. Wydaje się, Ĺźe uczyniono tym samym wystarczająco wiele i wystarczająco uczciwe.

Nadszedł czas, ktĂłry powinien przynieść Polakom-emigrantom zadośćuczynienie za wszystkie upokorzenia, jakie zafundowano im w przeszłości. Upokorzenia, ktĂłre nie pozwalają nam przejść obok tych spraw obojętnie. To jest bardzo trudne – przezwyciężyć uczucia związane z sowietyzmem. Ale teraz czas jest inny i wszyscy musimy się z tym uporać. Tak w Polsce, jak i poza jej granicami.
Nie jesteśmy i nie bądźmy naiwni, gdy ludzie nikczemni przylepiają nam etykietki i nazwy, których nie chcemy. Wraz ze zmieniającym się ustrojem, zmieniają się poglądy. Wszystko się budzi i rośnie. Tylko Polska nie.

Mirosława Kruszewska
(prawa autorskie zastrzeĹźone)