Dodano: 23.01.10 - 14:34 | Dział: Kworum poetów

ZIMOWE WIERSZE SPOD PODUSZKI

Motto: W mgielnej obsadzie w roli głównej na scenie,
przy pustej widowni tylko krzesła są wolne...



TA BEZNADZIEJA... W REZERWACIE

Moją krainą jest rezerwat - nie dla zwierząt,
tam ludzie mieszkają a żyją jako milczący szczep.

Nie umiem nazwać - bo to nie Indianie,
wiem że w środku Europy schlebiają sobie
posłuszeństwem białych murzynów...

Mój szczep bez nazwy nie umie walczyć,
skradają się tylko myślami - a urzędy
zdzierają z nich ostatnie grosze ze skarpety.

Jeśli tak ma wyglądać to życie -
to lepiej umierać i wrócić do Ojca Stwórcy.


A TĘDY A TAMTĘDY

Pójdziemy do stajenki - jest mgła,
nikt nie widzi naszej nędzy.
Telewizja opowiada jak moĹźna
na przyszłe emerytury zaoszczędzić.
Kabaret jest u mnie cały dzień,
choć milczę jak ważka samica.
Uparłem się zostać na gałęzi.,
bo akurat ta cywilizacja - nie dla mnie.


W POKORZE GDZIEŚ W KĄCIE

Szeleszczę słowem żywym,
nawet kiedy milczę
wiąże się szara poezja z gniazda.

Wybawiam zaklęcia i grzechy,
nie spijam piwa z kufli w barze
- mam tylko jedno pytanie, jak żyć.

Nad nami nie gwiazdy a satelitki
w postaci mądrych przedstawicieli,
którzy wciąż krzywym łukiem
odmawiają fałszywe pacierze.

- Czy można bez polityków żyć ?


W NAGIEJ NĘDZY KOBIETA UBRANA

Jeszcze śpiąca, nie pamięta snu -
nawet zapomniała kochanka
bez imienia który ją kochał...

Martwi się o rzeczy przyziemskie,
a kosmetyki kosztują by ukryć lata.

Spiętrzona jak wodospad w górach
snuje nowe wyznania że jej świat
nie jest nagi - wystarczy narysować
na papierze ogrĂłd ukryty w sobie.


Zygmunt Jan Prusiński
22.01.2010 - Ustka