Dodano: 25.04.09 - 18:20 | Dział: Kultura i Nauka

ZANIM WYBACZĘ

Pamiętnik Walki i Zdrady


21 kwietnia 2009 na rynkach księgarskich w Polsce ukazała się książka, którą napisałam w desperacji po zakończonej w 2007 walce o ujawnienie pracowników współpracowników i kandydatów na współpracowników oraz wszelkich innych komunistycznych volksdeutschy, mieszkających w mojej ojczyźnie nad Wisłą i tych innych, rezydujących spokojnie na emigracji.
Tę swoją ostatnią wielką bitwę o nasze prawo do prawdy i przebaczenia prowadziłam z Australii z grupą przyjaciół. Tak, jak o wszystko, o co walczyłam w swoim życiu, dałam z siebie absolutnie wszystko aby nigdy nie musieć żałować swojego własnego lenistwa czy zaniedbania.
Oczywiście, sytuacja polityczna w Polsce nie napawała mnie euforią a zmiana politycznych wiatrów, boleśnie chlastała mnie po twarzy z taką samą silą, jak butna nietykalność postkomunistycznych układów i wylansowanych na ich potrzeby bohaterów.
W książce opisuję swoje życie w pojałtańskiej Polsce. Wierzę, że i teraz żyją w niej tysiące ludzi , których losy, tak jak i mój, zostały wytyczone donosami współpracowników z komunistycznych reżimem, okupujących nasz kraj, nasze umysły i nasze sumienia.
Wszystkich przyjaciół i nieprzyjaciół zachęcam do jej przeczytania.

Oto fragment tej książki, opublikowany przez wydawnictwo Replika:

Gdybym w dniu swojego urodzenia wiedziała, jakie będą koleje mojego losu, do dzisiejszego dnia, wszystkimi siłami trzepiącymi się w dwukilogramowym ciałku, przedwcześnie rodzącego się noworodka, wszczepiałabym się w ścianki macicy mojej matki, kategorycznie odmawiając wyjścia na ten świat.

Gdyby ktĂłryś z moich pacjentĂłw ujawnił w czasie psychoterapii szczegóły Ĺźycia podobnego do mojego, byłoby mi trudno oprzeć się diagnozie, Ĺźe mam przed sobą, „temporarily insane lunatic ” czyli osobę, ktĂłra czasowo lub permanentnie straciła zmysły i zdrowy rozsądek. Zapewne umieściłabym ten przypadek w katalogu ofiar, ktĂłrym dane przeĹźyć było wiele traumatycznych wydarzeń, co nie pozostało bez wpływu na stan psychiczny delikwenta. Nie wykluczyłabym rĂłwnieĹź urojeń prześladowczych, podkoloryzowanych narcyzmem i tanią megalomanią.
Niestety, chociaż mnie samej trudno jest w to uwierzyć, to tak właśnie wygląda historia mojego życia. Dramat pogania dramat, tragedia goni tragedię, zdrady prześcigają się z bolesnymi rozczarowaniami, prześladowania przeplatają się z poniżeniami. Na antykomunizm i polityczny ekstremizm zostałam skazana przez odziedziczony po przodkach materiał genetyczny, archetypy ich zachowań i postaw oraz sytuację kraju, w którym się urodziłam.
Na żadne, z tych paskudnych determinant, nie miałam wpływu. Tak, jak wszystkie istoty ludzkie, chciałam mieć jedynie ciekawe i potrzebne życie w granicach przyzwoitości.

***

Nie aspiruję do piedestału bohaterĂłw, nie jestem męczennikiem, nie jestem ofiarą. Jestem jedną z setek tysięcy nieznanych PolakĂłw, ktĂłrych losy zostały uwarunkowane „nieszkodliwymi ” donosami osĂłb bliĹźszych i dalszych oraz działaniami operacyjnymi funkcjonariuszy SłuĹźby Bezpieczeństwa.
W przeciwieństwie do wielu innych, którzy dzisiaj bezimiennie spoczywają w pokoju, mnie udało się te esbeckie prześladowania przeżyć. Być może zawdzięczam to Boskiej Opatrzności, być może pomyłce funkcjonariuszy nieprzygotowanych do wykonania zadania zleconego im przez resort MSW.
Nazywam się ElĹźbieta Anna Szczepańska, dzisiaj mam pięćdziesiąt siedem lat. Z zawodu jestem psychologiem klinicznym i psychoterapeutą. Jestem politycznym banitą, wyjechałam z kraju po dziesięciu latach bycia obiektem esbeckiego rozpracowywania, z paszportem dającym mi prawo wyjazdu do wszystkich krajĂłw świata ale „bez prawa powrotu” do własnej ojczyzny.
Jestem jedną z nielicznych polskich kobiet, działaczek „Solidarności” i nielegalnej opozycji wobec komunistycznej władzy politycznej, ktĂłre zdecydowały się na samotny wyjazd z kraju. Wyjechałam z trzyletnim dzieckiem. Od dwudziestu lat mieszkam w Australii, wyspie kangurĂłw, misiĂłw koala, baranĂłw i owiec, a takĹźe społecznych wyrzutkĂłw z KrĂłlestwa Wielkiej Brytanii i uciekinierĂłw z całego świata.

(…)

Dzisiaj , 8 czerwca 2008 obchodzę swoje 57 urodziny i tak jak sobie obiecałam kończę pisanie swojej pierwszej książki. Z Polską, z której wyjechałam dwadzieścia lat temu, wiążą mnie wspomnienia przeżytych w niej trzydziestu siedmiu lat mojego życia. Nikomu, nawet tym, którym zawdzięczam swój peerelowski los, nie życzę aby musieli żyć ze wspomnieniami takimi jak moje własne. Z tego danego mi przez los półwiecza, trzydzieści lat poświeciłam na walkę z komunistycznym bezprawiem.
Polska jest i pozostanie moją ojczyzną-blizną, krajem, w którym przyszłam na świat w czasie, gdy był on okupowany przez sowieckie wojska i rządzili nim komunistyczni zdrajcy domowego chowu.
Za swoją niepokorność i wiarę w solidarnościowo-patriotyczne ideały zapłaciłam najwyższą cenę jako, kobieta może zapłacić. Straciłam dziecko, rodzinę, zdrowie, karierę, przyjaciół. Byłam poniżana przez esbeków, tępiona przez partyjną nomenklaturę i znieważana przez agentów w kraju i na emigracji. Żyję z dala od rodziny i porozumiewam się w języku, w którym nie potrafię się wściec ani powiedzieć komuś, że go kocham.
Nie mam już czasu na czekanie na spóźniającą się historyczną sprawiedliwość ani na zadośćuczynienie. Ważne jest tylko to, że w przeciwieństwie do wielu innych udało mi się to wszystko przeżyć.
W jednym z wojewódzkich sądów czeka na rozpatrzenie wniosek o przyznanie mi odszkodowania za wyrządzone krzywdy. Czy, kiedy i jak zostanie on rozpatrzony nie ma już dla mnie żadnego znaczenia.
Napisałam książkę będącą „prawdą i tylko prawdą” . Zapisem peerelowskiego esbecko-komunistycznego bezprawia. Pisałam ją nie dla pieniędzy i nie dla sławy ale dla tych, co kiedyś przyjdą po nas i w imieniu wszystkich „oszołomĂłw”, „dezerterĂłw”, „małp z brzytwami” upomną się o niezbywalne prawo do prawdy i przywrĂłcenie wartości, na ktĂłrych opierała się nasza narodowa toĹźsamość, z ktĂłrych byliśmy kiedyś dumni i ktĂłre pomagały nam przetrwać najazdy, powstania, wojny i okupacje.
Książka ta, jest rĂłwnieĹź moim prywatnym, głosem w dyskusji na temat donosicieli i ich donosĂłw, ktĂłre podobno „nikomu nie szkodziły”.
Napisałam ją też dla swojej córki, Joanny Szczepańskiej, by poznała prawdę o życiu jej matki w komunistycznej Polsce i po to, aby wreszcie tym wszystkim s............ po prostu wybaczyć.

PS. Książka została wydana przez Wydawnictwo Replika: i zamawiać ją można kontaktując się z:
redakcja@replika.eu
handlowy@replika.eu
l.banaszak@replika.eu

Nadesłała: Elżbieta Anna Szczepańska