Dodano: 07.03.09 - 21:11 | Dział: W kręgu wydarzeń

Wypędzeni Polacy i przesiedleni Niemcy

Współczesne Niemcy podejmują wiele zabiegów i działań, zmierzających do relatywizacji historii, zwłaszcza tej najnowszej, związanej z drugą wojną światową.

W ostatnich dniach głośno w środkach przekazu o rezygnacji Eriki Steinbach z uczestnictwa we władzach fundacji działającej na rzecz budowy Centrum Wypędzonych w Berlinie. Nagłaśniając to zdarzenie Niemcy przykryły zasłoną dymną sam fakt budowy takiego centrum i jego treści. Ma ono na celu pokazywanie światu bezmiar cierpień ludności Niemieckiej przemieszczonej po wojnie ze wschodu na zachód jej kraju. Wyeksponowanie tego problemu z bogatej historii okrucieństw, bestialstwa i sadyzmu spowodowanych Niemcami ma na celu wymazanie z ludzkiej świadomości morza zbrodni spowodowanego niemiecką agresją na Polskę , a zakodowanie w niej jedynie cierpień niemieckiej ludności. Warto więc wskazać, w toczącej się debacie na istotne fakty omawianej historii. Zakłamanie ma swój początek w samej terminologii.

Wypędzeni z własnych domów i z własnej ziemi byli jedynie Polacy. Nie można nazwać wypędzonymi Niemców, opuszczających dobrowolnie własne domy ze strachu przed rewanżem za popełnione zbrodnie na wschodzie przez ich armie. Strachu uzasadnionego bo nacierający na zachód Rosjanie, równie okrutni jak Niemcy, mieli powody do zemsty za ok. 20 mln zabitych, setki, tysiące spalonych osiedli, gwałty, okrucieństwa i sadyzm wprowadzonych na ich ziemie przez wroga.
Nie moĹźna takĹźe nazwać „wypędzonymi” tych, ktĂłrzy opuścili swe domostwa na skutek rozkazu ich własnej władzy, w czasie zbliĹźającego się frontu. (ok. 6 mln.).
Nie moĹźna takĹźe nazwać „wypędzonymi” ludzi (ok.2,2mln.) ktĂłrych przemieszczono z dotychczasowych siedzib do siedzib w innej części ich kraju, nieraz lepszych, na skutek decyzji 4 mocarstw decydujących o powojennym kształcie granic w Europie.

W tej wojnie wypędzonymi ze swych domostw, wbrew ich woli byli w naszej części Europy Polacy. Wpierw ich kilka milionĂłw porzuciło domostwa, uciekając przed najeĹşdĹşcą na wschĂłd. Ĺťyli przed tym spokojnie w swoich domach. Wypędził ich z nich strach przed okrucieństwami NiemcĂłw, dokonanych przez nich wcześniej, wobec PolakĂłw zamieszkałych w Niemczech, wobec CzechĂłw zamieszkałych w Sudetach. Do uciekających Niemcy strzelali z powietrza. Wiele ich zginęło, wielu było rannych. Nie uciekali do bezpiecznych miejsc, poniewaĹź na Wschodzie czekały ich morderstwa UkraińcĂłw i zsyłki na Sybir Rosjan, w tym czasie sojusznikĂłw Niemiec. Hitler w swoim programie zmierzał do wyniszczenia naszego narodu. W jednej ze swych wypowiedzi tak formułował swe cele: „Wysłałem na wschĂłd moje Totenkampfstandarte z rozkazem zabijania bez litości wszystkich mężczyzn, kobiet i dzieci polskiej rasy i języka”.

Po zajęciu Polski i włączenia jej zachodnich ziem do Rzeszy miało miejsce przymusowe wypędzanie z ich domostw PolakĂłw. Okupant wypędził wĂłwczas z rodzimych siedlisk ok. 2,5 mln PolakĂłw. Ich wypędzanie, z ich domĂłw, odbywało się nocą, na spakowanie dawano nieszczęśnikom 15 minut. MoĹźna było wziąć tylko niezbędne rzeczy z sobą. Nieposłuszeństwo karane było śmiercią. Wypędzonych przewoĹźono w wagonach bydlęcych. Transport trwał nieraz kilka dni. Nie dawano jedzenia a picie nieregularnie. Potrzeby fizjologiczne było trzeba załatwiać w owych zamkniętych wagonach stąd warunki higieniczne były straszne, zwłaszcza, Ĺźe dotykały kulturalnej, miejskiej ludności, poznańskiego i innych sąsiednich wojewĂłdztw. Cel wywĂłzki był wypędzonym nieznany. Często wypuszczano ich na terenie „KongresĂłwki” gdzieś w polu, nie troszcząc się o ich przeĹźycie.

Na tym tle, jakĹźe inne były warunki przemieszczania ludności niemieckiej po wojnie, w wyniku decyzji 4 mocarstw. Władze polskie zapewniały poszczegĂłlnym wyjeĹźdĹźającym czas potrzebny do wyjazdu, moĹźliwość zabrania z sobą większości posiadanych i wartościowych przedmiotĂłw. WyjeĹźdĹźali z świadomością, Ĺźe jadą „do swoich, swojego kraju, i znacznie lepszych warunkĂłw od tych, jakie panowały w powojennej Polsce. Jadą w obszar zachodniej cywilizacji, wyrywając się z ponurego władztwa SowietĂłw.
Następne ich lata mijały w dostatku, wolności, zwiedzaniu świata, podczas gdy część wypędzonych przez ich braci Polaków dawno była w grobie, żyła w strasznych warunkach na Syberii, lub w najlepszym wypadku prowadziła siermiężne życie w zniszczonym przez Niemców kraju.

Oto, po ponad półwieczu, dzięki propagandzie i bogactwu Niemiec, świat dowiaduje się o wielkich cierpieniach „wypędzonych” NiemcĂłw, ktĂłrzy o te cierpienia oskarĹźają PolakĂłw, a ci, pozbawieni przez kolejnych okupantĂłw swych elit milczą, zaś samozwańcze „elity” rządzące krajem mizdrzą się do potomkĂłw byłych wrogĂłw i gotowe są wraz Niemcami opłakiwać wielkie cierpienia potomkĂłw tych nazwanych niesłusznie „wypędzonymi”.
Cierpienia swojego narodu mają za nic i żeby się nie narazić europejskim salonom, raczej o nich nie wspominają.

Czas juĹź najwyĹźszy by zmienić tę sytuację. Niech świat dowiaduje się o „cierpieniach” przesiedlonych NiemcĂłw lecz moĹźe porĂłwnać je z cierpieniem wypędzonych PolakĂłw. Dopiero na tle cierpień naszego społeczeństwa moĹźna oceniać cierpienia sprawcĂłw nieszczęść, ktĂłre przyniosła wojna.

Rudolf Jaworek