Dodano: 02.02.09 - 9:53 | Dział: Oceny-Poglądy-Analizy

Komu bruĹşdzi ks. T. Isakowicz – Zaleski?

To, co robi ks. Zaleski, próbując dociekać prawdy o ludziach Kościoła w Polsce, trzeba ocenić bardzo pozytywnie. Gdy ks. Zaleski zajął się problematyką lustracyjną miał możliwość przedstawiania swoich poglądów i tekstów zarówno w mediach o. Dyrektora jak i w Gazecie Wyborczej. Nawet chyba ona pierwsza zaczęła zamieszczać teksty księdza licząc na kompromitację tak ludzi Kościoła, jak i katolicyzmu w ogóle. A że GW jest gazetą żydowskiego lewactwa w Polsce, to na kompromitacji katolicyzmu zależy jej przede wszystkim. Dziś w tych mediach ks. Zaleskiego już nie spotkamy, zbyt uparcie drąży ważny temat lustracji w Kościele. Jest to temat niebezpieczny i dla Kościoła, w tym dla mediów o. Dyrektora, i dla rządzącego Polską żydolewactwa.

Przypomnę morderstwo ks. J. Popiełuszki w 1984r. Przed śmiercią był on torturowany, wyrwano mu język, o czym „zapomniano” napisać w protokole z sekcji zwłok. Jest pewne, Ĺźe za ten mord ponosi winę m.in. szef WSW, a od 1981 r. szef MSW, gen. Cz. Kiszczak, od 1945 r. oficer Informacji Wojskowej - byli w niej prawie wyłącznie Ĺťydzi -, oficer prowadzący w IW “Wolskiego”, czyli W. Jaruzelskiego, późniejszego generała, prezydenta RP i swojego przełoĹźonego.

IW była bardziej zbrodniczą organizacja niĹź UB, ale jej działania miały węższy zakres. Ograniczały się do masowych represji wśrĂłd Ĺźołnierzy Wojska Polskiego, Armii Krajowej, wojskowych organizacji narodowych oraz w mniejszym zakresie ludności cywilnej. Członkiem IW był takĹźe S. Michnik (brat red. GW A. Michnika), sądowy morderca PolakĂłw. Stąd A. Michnik nazywa tych zbirĂłw “ludĹşmi honoru”. To ci ludzie, członkowie IW, przemianowanej w 1957 r. na WSW, objęli w Polsce władzę w 1980r., a w 1989 r. przekazali ją swoim potomkom i agentom, w znakomitej większości wywodzącym się ze środowisk Ĺźydowskiego lewactwa oraz nielicznym, pospolitym filosemitom.

Ks. Prymas J. Glemp, już po 1989 r., w telewizyjnym wywiadzie powiedział, że znane były Episkopatowi wszystkie brutalne akcje SB przeciw ks. Popiełuszce, przypuszczano nawet, że SB może targnąć się na jego życie.

Nikt z władz polskiego Kościoła nie podjął jednak decyzji wysłania ks. Jerzego do Watykanu na studia, a takiej decyzji nie mĂłgłby odmĂłwić. Byliby z niej zadowoleni rĂłwnieĹź rządzący po 1980 r. w PRL antypolscy bandyci, przepraszam - “ludzie honoru”.

Dlaczego takiej decyzji nie podjęto? Czyżby po śmierci ks. Prymasa kard. S. Wyszyńskiego Kościół w Polsce zaczął zmieniać oblicze z narodowego na bardziej europejskie?
Ks. Popiełuszko w swoich kazaniach bronił praw narodu. Był, więc nie tylko jako katolicki duchowny przeciwnikiem kaĹźdego totalitaryzmu – ale mĂłgł być przeciwnikiem totalitaryzmu liberalnego, unijnego, co byłoby logiczną konsekwencją katolickiej wiary i narodowych poglądĂłw.
W dniach 16-17.04.1989 (5 lat po śmierci ks. J. Popiełuszki, w czasie obrad tzw. “Okrągłego stołu”!) w klasztorze JezuitĂłw w Warszawie przy ul. Rakowieckiej odbyła się sesja naukowa na temat: “Znaki nadziei trzeciego tysiąclecia…”, zorganizowana przez Sekcję Bobolanum Papieskiego Wydziału Teologicznego. Przedmiotami sesji były: ekumenizm, dialog z judaizmem, jedność Europy oraz - uwaga - renesans regionalizmĂłw.

Dyskutanci zastanawiali się także nad wypracowaniem metod oddziaływania na duchowieństwo i wiernych Kościoła katolickiego w kierunku wywołania ich przychylności dla UE i dla procesów integracyjnych - już wtedy (!), gdy nikt z nas nie myślał poważnie o szybkim upadku ZSRR i socjalizmu.

Ĺťyjący ks. Popiełuszko byłby niewygodnym, bo bardzo popularnym kapłanem, obrońcą Narodu, polskim księdzem, ktĂłry logicznie rzecz biorąc musiałby być przeciwnikiem integracji Polski z UE, przeciwnikiem liberalnego systemu i kolejnego Ĺźydowskiego obozu, tym razem obozu UE. Taki kapłan stanowiłby powaĹźną przeszkodę na drodze „przemian” dla “ludzi honoru” i dla Episkopatu Kościoła w Polsce, opowiadającego się za unijną integracją. Kościół w Polsce nie mĂłgł przecieĹź i nie chciał sprzeciwić się poglądom stolicy Piotrowej, ktĂłre jasno wykładał sam jej sternik, Jan Paweł II:

1997 r. do parlamentarzystĂłw austriackich: “Nie wolno angaĹźować Kościoła do antyunijnej propagandy. Nie ma alternatywy dla integracji europejskiej.”

1999 r. w sejmie RP: “Proces integracji Polski z UE ma od samego początku poparcie stolicy Apostolskiej.”

2002 r. na lotnisku w Krakowie: “Polska potrzebna Unii, Unia potrzebna Polsce.”

Zdania te nie pozostawiają Ĺźadnych wątpliwości. Religia naleĹźy do waĹźnych sfer polityki w ramach, ktĂłrej rĂłwnieĹź papieĹź ma prawo się wypowiadać. Beznadziejne staje się, zatem dorabianie ideowego sensu, czy katolickich znaczeń do powyĹźszych wypowiedzi, poniewaĹź miarą ich rzeczywistej wartości jest odbiĂłr społeczny. Polski NarĂłd odczytał je jednoznacznie wybierając w 2004 r. kolejną niewolę. PapieĹź JPII, papieĹź – polityk ma w tym swĂłj niezaprzeczalny udział.

Wniosek: ks. T. Isakowicz - Zaleski bruĹşdzi wszystkim „ludziom honoru” oraz zwolennikom unijnej integracji, czyli takĹźe niezbędnej liberalizacji katolicyzmu poprzez procesy tzw. ekumenizmu, a więc judaizacji katolicyzmu i w konsekwencji jego likwidacji. Nie zbuduje się przecieĹź liberalnej – czytaj lichwiarskiej - gospodarki na zasadach katolickich. A za liberalną gospodarką opowiadają się powszechne media – katolickie takĹźe – oraz tzw. społeczność międzynarodowa, a jeszcze nie tak dawno była to światowa klasa robotnicza z jej awangardą, czyli z partią komunistyczną – wymysłem Ĺźydowskich ideologĂłw lub inaczej „ludzi honoru”.

Dariusz Kosiur