Dodano: 27.01.09 - 19:21 | Dział: Godne uwagi

O sprawcach i obrońcach stanu wojennego

Polemiki mają tę pozytywną stronę, że przyczyniają się do ujawnienia spraw, które w innych okolicznościach nie ujrzałyby światła dziennego. Mają jednak tę negatywną stronę, że nie wszyscy je dobrze znoszą.

Przed paru dniami zadzwonił do mnie znajomy z Poznania i zwrĂłcił uwagę, Ĺźe wyprowadziłem z rĂłwnowagi naczelnego ideologa „obozu narodowego” z wokół dzisiejszej „Myśli Polskiej”, J. Engelgarda. Przyczyną jest to, Ĺźe poplamiłem mu malowany przez niego obraz PRL-u, a w szczegĂłlności architekta stanu wojennego gen. Jaruzelskiego i jego szajki.
Taki obraz będzie teraz trudno sprzedać Polakom, bo za dużo w nim koloru czarnego i czerwonego.

Dyskutować z J. Engelgardem moĹźna, a nawet trzeba, ale tylko na jego załoĹźeniach. Kto tego nie przestrzega, zostaje zbyty za pomocą przymiotnikĂłw i określnikĂłw w rodzaju np. „egzaltowany”, czy „endecki” w podwĂłjnym cudzysłowie. Tak teĹź ja zostałem potraktowany za wyraĹźenie innego poglądu na przyczynę wprowadzenia stanu wojennego przez klikę Jaruzelskiego.

W tekście pt. „Kto to napisał”, zamieszczonym na łamach internetowego wydania „Myśli Polskiej” i na swoim blogu, Engelgard pisze – cytuję: „Nie tak dawno egzaltowany „działacz endecki” z Norwegii, Władysław Gauza, przekonywał, Ĺźe ja nie rozumiem stanowiska Jędrzeja Giertycha w sprawie stanu wojennego i płynę z prądem razem z „postkomunistycznymi śmieciami”.

Pominę tutaj naciągane krętactwo, kłamstwo i przewrotność tego sformułowania, bo każdy, kto czytał moją polemikę, zauważy bez trudności, że ja nie usiłuję nikogo przekonywać do czegokolwiek. Ja tylko podzieliłem się z czytelnikami tym, co sam doświadczyłem; co słyszałem i w różnych miejscach czytałem. Ale tutaj nie o to chodzi, lecz o przymiotniki, określniki i pewne poglądy.

Swego czasu redaktor dzisiejszej „Myśli Polskiej” w tekście pt. „Lepiej być „paxowcem” niĹź masonem” zarzucał innym – cytuję: „NiektĂłrzy młodzi gniewni, uwaĹźający się za konserwatystĂłw i prawicowcĂłw, zamiast dyskutować uĹźywają wielkiej ilości przymiotnikĂłw i innych określnikĂłw, mających w ich mniemaniu, wzmocnić siłę polemik.” Koniec cytatu.
Jan Engelgard poucza tu młodych: Nie róbcie tego, co ja robię, bo to bardzo brzydko.
Mało tego, w swoim tekście „MłodzieĹź Wszechpolska pod willą Jaruzelskiego” ubolewa nad tym, Ĺźe młodzi dzisiaj idą – cytuję: „... na intelektualną i emocjonalną łatwiznę i nie chcą poznać argumentĂłw swoich starszych kolegĂłw ...” Co oczywiście naleĹźy rozumieć, Ĺźe nie chcą poznać argumentĂłw J. Engelgarda.

A teraz o poglądach. Interesująca jest tu nadal odpowiedĹş na pytanie: Kto puścił w lud pogląd, Ĺźe Jaruzelski dokonując zbrojnego zamachu na społeczeństwo, „uratował narĂłd polski przed najazdem sowieckim i rozlewem polskiej krwi”?

Na pierwszej rozprawie sprawców stanu wojennego, Jaruzelski ogłosił wszem i wobec, że jest niewinny i krystalicznie czysty. Tak samo Tuczapski i inni z tej samej szajki. Ale czy można się było spodziewać innej odpowiedzi oskarżonych? Który złodziej przyzna się, że kradł?
Który przestępca przyzna się, że dokonał zbrojnego napadu i że naruszył prawo?

Tak złodziej, jak i gangster, po dokonaniu przestępstwa planuje swoją obronę na wypadek, gdyby został zdemaskowany. Najważniejsze staje się dla niego, żeby wymyśleć jakiś dowód niewinności. Jaruzelski ze swoją sitwą nie jest głupszy od pospolitych złodziei i bandytów.
ToteĹź rĂłwnieĹź zadbał o jakiś „dowĂłd” swej niewinności. Ujął go na 500 (słownie: pięćset) stronach książki pt. „Stan wojenny. Dlaczego...”. (Wyd. POW „BGW”, 1992 r.).

W książce tej Jaruzelski przedstawia siebie jako męża opatrznościowego i wielkiego cierpiętnika za „sprawę polską”, ktĂłry bronił PolakĂłw przed nimi samymi, dążącymi nieprzytomnie do ściągnięcia na PRL agresji państw ościennych ze Związkiem Sowieckim na czele. Na świadkĂłw prawdziwości tak sformułowanej tezy (trzy lata po „okrągłym stole”), powołuje róşnego rodzaju i stopnia (UBeckiego i naukowego) wychowankĂłw KPP-PZPR, czyli byłych członkĂłw „Partii” i ludzi wyrosłych z korzenia „Partii”, występujących dzisiaj w strojach „liberalnych” i „demokratycznych”, tudzieĹź w mundurach chorążych „szeroko pojętej tolerancji”. Innymi słowy: Świadczył się Cygan swoimi dziećmi.
Dzisiaj, kiedy Papuś stanął przed sądem, cyganiątka prześcigają się w udowadnianiu jego niewinności.

Jako przykład takiego cyganiątka moĹźe nam posłuĹźyć Waldemar Kuczyński, były członek PZPR, syn misjonarza komunistycznego w Polsce i były działacz opozycji z obozu michnikowskiego. Na łamach „Rzeczypospolitej” (29-30 listopada 2008) w tekście pt. „Kto miał rządzić Polską od 1944 roku”, stanął w obronie nie tylko Jaruzelskiego i jego szajki, ale i wszystkich czołowych zdrajcĂłw polskich spraw narodowych spod znaku KPP-PPR-PZPR po 1944 roku. To, co jest zabawne w wywodzie Kuczyńskiego to jego argumentacja Ĺźywcem wyjęta z mowy obrończej V. Quislinga, kiedy ten stanął przed sądem za zdradę państwa. Quisling bowiem usilnie twierdził, Ĺźe uratował istnienie państwa norweskiego na mapie Europy, bo kto miał rządzić Norwegią po 1940 roku, kiedy krĂłl i rząd norweski uciekli do Londynu? Po tym wywodzie Quslinga, sąd norweski zwrĂłcił sie do biegłych psychiatrĂłw o wydanie oceny zdrowia psychicznego oskarĹźonego. Biegli psychiatrzy wydali orzeczenie, Ĺźe Quisling nie jest wariatem i Ĺźe wie, co mĂłwi. On tylko broni siebie, jak kaĹźdy zdemaskowany i postawiony przed sądem przestępca. Gdyby W. Kuczyński wyszedł z takim wywodem w Norwegii po dwudziestu paru latach od chwili wzięcia władzy przez Quislinga od okupanta, to niewątpliwie teĹź zostałby wysłany na badania psychiatryczne, Ĺźeby dostać czarno na białym, na ile ma wszystkie klepki prawidłowo poukładane w głowie. RĂłwnie niewątpliwym jest, Ĺźe dostałby świadectwo, iĹź „nie stwierdza się u niego zachwiania rĂłwnowagi psychicznej”. Ale po tym Kuczyński musiałby salwować sie ucieczką poza granice Norwegii, bo „ulica” norweska dałaby mu „w czapę”.

Mowa obrończa Jaruzelskiego w formie książkowej, wydana trzy lata po „okrągłym stole”, stała się głównym „ĹşrĂłdłem wiedzy” na temat stanu wojennego dla wszelkiej maści cyganiątek postkomunistycznych. Książka ta była lansowana przez samego Jaruzelskiego m.in. w ParyĹźu. Doszło tam do znamiennego, chociaĹź nie zaskakującego, incydentu. Pewna grupka PolakĂłw zaprotestowała przeciw autorowi. Wtedy w roli I-goryla Jaruzelskiego wystąpił obecny tam Adam Michnik. „ - Odpier... cie się od generała!” – wrzasnął do protestujących.

Nic teĹź dziwnego, Ĺźe od dawna największe skupisko cyganiątek postkomunistycznych znajduje się wokół „Gazety Wyborczej”, ktĂłra od wielu tygodni prowadzi kampanię wybielania sprawcĂłw stanu wojennego a Jaruzelskiego w szczegĂłlności. JednakĹźe bliĹźsze przyjrzenie się temu gatunkowi ludzkiemu ukazuje, Ĺźe prym w tej kampanii wiodą byli katecheci marksistowscy i byli misjonarze komunistyczni, oraz ich potomkowie i krewni, występujący na tę okazję w kostiumach „naukowych”, „intelektualnych” i „autorytetĂłw moralnych”. Gdy tylko Jaruzelski staje się zagroĹźony, zostają oni spuszczani z łańcucha na zawołanie Michnika, Ĺźeby posyłali w lud wersję Cygana, jako jedyną do przyjęcia.

Rzecz jasna, Ĺźe nikt nikomu nie moĹźe zabronić identyfikowania się z cyganiątkami Jaruzelskiego i maszerowania z nimi w jednym szeregu. Ale kiedy przy tym pozuje na „narodowca” i „prawicowca”, to musi liczyć się z tym, Ĺźe nie zostanie zaakceptowany na prawicy politycznej. Pretensje zatem o to niech kieruje sam do siebie, bo trzeĹşwy prawicowiec nie będzie połykał bezkrytycznie propagandy lewackiej.

Przy okazji warto może zwrócić tutaj uwagę na inny kierunek propagandy moralistów lewicowego chowu. Po śmierci polskiego papieża Jana Pawła II cyganiątka nasiliły popularyzowanie i nagłaśnianie pewnych nauk Kościoła katolickiego i Jana Pawła II.
Chodzi tu o „odpuszczanie grzechĂłw” i „wybaczanie win”. W trakcie wałkowania tych nauk podpowiadają, Ĺźe naleĹźy wybaczyć winę Jaruzelskiemu i jego sitwie. A w ogĂłle rĂłwnieĹź wszystkim czołowym zdrajcom z pod znaku KPP-PPR-PZPR. - Jaki z ciebie katolik, jak nie uznajesz nauczania Jana Pawła II i Kościoła katolickiego?! – argumentują potem.

Trzeba tu od razu powiedzieć, że cyganiątka postkomunistyczne ( a także niektórzy nieuczciwi, albo niedouczeni księża katoliccy) grają tutaj na ignorancji wielu ludzi. Usiłują oni przechytrzyć ludzi łatwowiernych i dobrotliwych, bezkrytycznych i nieświadomych.

Nauczanie Kościoła i Jana Pawła II o wybaczaniu winy nie oznacza zwolnienia od kary. Podczas jednej z wielu pielgrzymek do Polski, Jan Paweł II odwiedził dwa więzienia w PRLu, gdzie spotkał się z więźniami. Po żadnej z tych wizyt, ani podczas ich trwania, ani Papież ani Kościół w Polsce nie domagał się, żeby tych więźniów zwolnić od odbywania kary. W ostatnich latach swego życia Jan Paweł II odwiedził w więzieniu włoskim swego niedoszłego zabójcę, A. Agce. Podczas tych odwiedzin Ojciec św. wybaczył mu jego winę, ale nigdy nie oczekiwał ani nie domagał się od władz włoskich, żeby zwolniły go od odbywania kary. Kościelne nauczanie o wybaczaniu grzechów i odpuszczaniu win, nie oznacza zwolnienia od odbywania kary; nie oznacza bezkarności! I to warto pamiętać, żeby nie dać się nabrać na przewrotną i bezczelną propagandę postkomunistów i ich pożytecznych idiotów.

Wracając do sprawy gen. Wojciecha Cygan-Jaruzelskiego warto przypomnieć, co mają do powiedzenia w tej sprawie jego bliscy koledzy-współtowarzysze partyjni.

JĂłzef Klasa był członkiem Komitetu Centralnego PZPR w latach 1970-tych. A zatem naleĹźał do wąskiego grona sitwy kierowniczej mafii komunistycznej, ktĂłrej członkiem w tym samym czasie był teĹź generał W.J., co mĂłwi nam, Ĺźe znali się jak „łyse konie”. Ta okoliczność sprawia, Ĺźe J. Klasa nie musiał odgadywać (jak np. J. Engelgard), kim był Jaruzelski. Poza tym fakt, Ĺźe Klasa sklasyfikował gen. Wojciecha J. rok wcześniej, tj. przed ukazaniem się jego książkowej wersji przyczyn stanu wojennego, podwyĹźsza JĂłzefa Klasy wiarygodność, bo nie mĂłgł być pod wpływem poglądĂłw zawartych w tej książce. To zeznanie J. Klasa złoĹźył na łamach „POZNANIAKA” a przedrukowała je „POLITYKA” (nr. 26(1782) z 29 czerwca 1991 r., str. 3) – cytuję:
„Gierkowi odpowiadał przede wszystkim z jednego względu – wiedział, Ĺźe Gomułka miał dużą nieufność do Jaruzelskiego. Wiesław długo nie chciał się zgodzić, Ĺźeby Wojciech został ministrem obrony narodowej. UwaĹźał go za człowieka Moskwy. (...) Moczar ręczył swoją głową, Ĺźe Wojciech słuĹźyć nie będzie Kremlowi, tylko swojej ojczyĹşnie. Potem Ĺźałował tego”. A więc gen. W. Jaruzelski nie był „bohaterem” ani „patriotą” polskim, lecz człowiekiem Moskwy i sługusem Kremla.

I na koniec tego tekstu jeszcze jedna informacja. Po ukazaniu się w 1992 r. poglądów Jaruzelskiego na stan wojenny, zabrał głos były wiceminister resortu Kiszczaka, Jan Widacki.
J. Widacki był wiceministrem MSW juĹź z ekipy „solidarnościowej”. Powiedział, Ĺźe po zakończeniu omawiania „materiałów sztabu MSW „Lato-80” przygotowującego działania stanu wojennego, na pytanie mego rozmĂłwcy: Czy w materiale tym są jakieś dowody, czy choćby poszlaki uprawdopodobniające tezę, Ĺźe Polsce rzeczywiście groziła obca interwencja? – odpowiedział:
Nie. W tym materiale brak jest takich dowodĂłw. Na podstawie tych dokumentĂłw nie moĹźna jednoznacznie wypowiedzieć się, czy istniało niebezpieczeństwo interwencji wojskowej państw Układu Warszawskiego”.

Dalej były wiceminister z ekipy „solidarnościowej” w resorcie pokiszczakowskim przytacza
konkluzję tajnej „Informacji o sytuacji w kraju na dzień 25 paĹşdziernika 1981”, przygotowanej dla Jaruzelskiego w Ministerstwie gen. Cz. Kiszczaka – cytuję:

„Z dokonanej oceny działalności i zamierzeń sił kontrrewolucyjnych oraz sytuacji w kraju wynika potrzeba podjęcia nadzwyczajnych, radykalnych środkĂłw dla ratowania Polski Ludowej. Jako jedyne rozwiązanie uznać naleĹźy wprowadzenie stanu wojennego na terytorium całego kraju.

Niezwłoczne wprowadzenie stanu wojennego uzasadnia fakt, Ĺźe wpływy Partii i Rządu nie ulegają umocnieniu, zaś narzucenie terminu konfrontacji przez siły kontrrewolucyjne moĹźe nastąpić w jeszcze mniej sprzyjających warunkach. Zastosowanie tego środka winno stworzyć Rządowi warunki do realizacji ładu, porządku i dyscypliny społecznej. Wprowadzenie stanu umoĹźliwi odizolowanie sił kontrrewolucyjnych i ich środkĂłw propagandowych od społeczeństwa, stworzy warunki dla odbudowy wpływĂłw Partii i Rządu...” (POLITYKA , nr. 22(1830) z 30 maja 1992 r., str. 3). Informacja ta została przekazana Jaruzelskiemu półtora miesiąca przed wprowadzeniem stanu wojennego.

Z faktów tych wynika, że Jaruzelski i jego szajka nie ratowali Polski, lecz niepodzielną władzę PZPR, będącą gwarantem podległości Polski wschodniemu okupantowi. Nie miał tu na uwadze interesów państwa polskiego, lecz interesy mafii komunistycznej.

Motywem dokonania zbrojnego zamachu na społeczeństwo i narĂłd polski, była obrona po trupach PolakĂłw, własnych, wąsko pojmowanych interesĂłw partykularnych czołowych bossĂłw gangu komunistycznego. Przyczynili się tym do śmierci kilkudziesięciu PolakĂłw, a co najmniej kilkadziesiąt tysięcy zranili fizycznie i psychicznie. Milionom odebrali nadzieję na poprawę warunkĂłw Ĺźycia, ktĂłre było nieznośne. Przyczynili się do dziesięcioletniego opóźnienia rozwoju gospodarczego, ekonomicznego, technicznego, kulturalnego i politycznego (kultury politycznej). I juĹź tylko za to, powinien Jaruzelski i jego szajka wojenna dostać w „czapę” co najmniej 18 lat temu, tak jak dostał Quisling i jego sitwa. I to choćby ze względĂłw profilaktycznych, z uwagi na interes państwa i dla odbudowy w społeczeństwie poczucia sprawiedliwości i bezpieczeństwa, czego dotąd nie ma.

Zdaję sobie tutaj sprawę z tego, jak zresztą wielu innych PolakĂłw, Ĺźe Jaruzelski ze swą szajką nie zostali i nie zostaną nigdy ukarani, bo trzecia władza (sądownicza) i tzw. czwarta (media) zostały nienaruszone na mocy układu „okrągłostołowego”. PRL była dyktaturą totalitarną, gdzie obowiązywały te same reguły: Aparat sądowniczy był przekształcony w narzędzie sitwy rządzącej do strzeĹźenia jej partykularnych interesĂłw. Prawo było ustanowione pod kątem strzeĹźenia interesĂłw grupy rządzącej. Sądy były organami kliki, do obrony jej wszechwładzy. Tak było w Niemczech pod rządami NSDAiP, w Rosji pod władzą KPZR, czy teĹź w Norwegii pod rządami Quislinga i jego NS. PoniewaĹź aparat ten nie został naruszony po 1989 r., więc pełnił i nadal pełni funkcję, do jakiej został powołany przez PPR-PZPR.

Te okoliczności sprawiają, Ĺźe nie moĹźna liczyć na to, iĹź taki sąd znajdzie Jaruzelskiego i jego sitwę winnym i skaĹźe ich na jakąś karę. To tak, jakby liczyć, Ĺźe członkowie mafii sycylijskiej znaleĹşliby winnymi, osądziliby i ukarali przykładnie - gdyby im powierzono takie zadanie – czołowych bossĂłw tej mafii.

Ale to, że nie zostali i że nie będą ukarani ze względu na okoliczności jakie przytoczyłem wyżej, nie dowodzi, iż nie są zdrajcami polskich spraw narodowych i że nie są winni zbrodni dokonanej na Polakach. W normalnych, nie załganych warunkach, szanujące się państwo dawno by zadbało, żeby tego rodzaju ludzie wisieli na szubienicy.

Władysław Gauza
Styczeń 2009r.

..........................................................
PowyĹźszy tekst, autor prĂłbował opublikować na „prawica.net” (4-krotnie wysyłał do redakcji), jako odpowiedĹş na teksty J. Engelgarda, ktĂłry bronił w nich stanu wojennego jak rĂłwnieĹź i W. Jaruzelskiego, Vide: http://www.prawica.net/node/14669, mojej polemiki z tym pt. "Przyczynek do dyskusji o rocznicy stanu wojennego" Vide: http://www.prawica.net/node/14833 i reakcji na to J. Engelgarda pt. "Kto to napisal", Vide: http://engelgard.pl/?p=119, ale bez powodzenia.
(red)