Dodano: 10.01.08 - 15:31 | Dział: Nasze zdrowie

Publiczne szpitale?

Nasz publiczny szpital powiatowy przy ul. Batorego w Otwocku od wielu juĹź lat trawi niezawiniony przez pracownikĂłw i kolejne dyrekcje finansowy wirus – rosnące długi, ktĂłre uniemoĹźliwiają mu normalne funkcjonowanie. Zmieniające się kierownictwa szpitala (zamiennie: szpitali w Polsce) są ustawowo pozbawione najmniejszych nawet moĹźliwości naprawy tej sytuacji. Nie wolno im np. podjąć decyzji o odpłatnym leczeniu pacjentĂłw zagranicznych, czy po zrealizowaniu kontraktĂłw z NFZ pacjentĂłw krajowych – vide ustawy o samorządach. Ktoś, gdzieś dobrze to obmyślił i po 1989 r. Ĺźaden polski podmiot nie ma prawa się rozwijać.
Szpitale przestały być własnością państwa, są własnością samorządów, które nie finansują leczenia, nie maja prawa dopłacać do wynagrodzeń pracowników. Rządzący pozbyli się tylko odpowiedzialności (tak im się wydaje) za ochronę zdrowia Narodu i sterują w kierunku jej prywatyzacji.

Ekonomiczna ekwilibrystyka ekip dyrektorskich szpitala sprowadza się do bieżącego ratowania jego finansĂłw. Polega to głównie na likwidacji lub zmniejszaniu szpitalnych oddziałów, na ograniczaniu wynagrodzeń i na niepłaceniu za wykonaną pracę. Nie moĹźe być teĹź mowy o wynegocjowaniu z NFZ lepszych warunkĂłw tzw. kontraktĂłw dla szpitala. Te negocjacje mają z zasady charakter ultymatywny. NFZ daje tyle ile chce lub ile dać moĹźe, co wychodzi na to samo. W 1999 r. niejaki Leszek B., min. FinansĂłw celowo zaniĹźył składkę zdrowotną, Ĺźeby uruchomić zadłuĹźanie szpitali i przejmowanie ich później za długi przez prywatny kapitał – ten „geniusz” dał podwaliny procesowi prywatyzacji szpitali.
W wyniku takich zabiegĂłw i dzięki pracownikom szpitala cierpliwie tolerującym poniĹźanie godności osĂłb leczących i leczonych szpital trwa. Nie udaje się go zatopić, choć co jakiś czas w telefonach do Starostwa Powiatu pojawia się pytanie: „czy ten szpital, to on juĹź jest na sprzedaĹź?”

Trochę statystyki: na 726 publicznych szpitali w Polsce ponad połowa znajduje się w sytuacji finansowej gorszej lub podobnej do szpitala otwockiego - więc problem jest ogólnopolski.
Roczny budżet ochrony zdrowia to ok. 36 mld zł, ok. 30% tej kwoty stanowią koszty leków, a leki mamy już tylko zagraniczne i najdroższe w Europie, bo jeden czy dwóch małych polskich producentów nie mają znaczenia rynkowego. Zajmujemy ostatnie miejsca w Europie w wielkości PKB/mieszkańca przeznaczanego na ochronę zdrowia i w ilości lekarzy i pielęgniarek w przeliczeniu na 10 tys. mieszkańców. Ale jednocześnie mamy wyższą średnią długość życia obywateli niż USA, a to przecież potęga kosmiczna i imperialna. Mamy niską śmiertelność noworodków, USA należą do niechlubnej czołówki. Osiągnęliśmy to dzięki publicznej służbie zdrowia i uczciwej pracy jej pracowników. USA wymieniłem celowo, z kim mamy się porównywać, jak nie z najbogatszymi? Poza tym wielu liberałów podaje USA jako przykład dobrze funkcjonującego prywatnego systemu ubezpieczeń zdrowotnych i prywatnej służby zdrowia. A wygląda to tak: 40% obywateli USA posiada bardzo ograniczony zakres ubezpieczeń zdrowotnych, w tym ok. 50 mln ludzi nie posiada żadnego ubezpieczenia, bo po prostu ich na to nie stać.
Prywatyzacja ochrony zdrowia w Polsce, którą chce wymusić na nas rządząca mniejszość ma polegać na wprowadzeniu prywatnych ubezpieczycieli, prywatnych szpitali i ośrodków zdrowia. Proces ten z oczywistych względów zwiększy koszty leczenia przynajmniej o zyski prywatnych przedsiębiorców, którzy na ochronie zdrowia Narodu będą się bogacić. Czy zatem możemy pozwolić na prywatyzację ochrony zdrowia?

Mamy w kraju 23,3 mln podatników. 95% z nich płaci najniższy 19% podatek od dochodu. Te 95% podatników wpłaca do budżetu państwa tyle samo, ile 5 % (tj. 1,15 mln osób) pozostałych podatników płacących 30% i 40% podatki. Już tylko te dane całkowicie uprawniają do twierdzenia, że jeżeli z braku pieniędzy kuleje u nas lecznictwo publiczne, to tym bardziej nie stać nas na jego prywatyzację. Chyba, że zgodzimy się na pełne leczenie dla 1,15 mln osób i ich rodzin, a resztę, 21,15 mln i ich rodziny stać będzie na leczenie najwyżej kataru.

„Postępowo” liberalne środowiska nie dają jednak za wygraną, chcą prywatyzacji. W mediach pojawiają się niby to przedstawiciele lekarzy (przewodniczący OZZL, K. Bukiel, prezes NRL, K. Radziwiłł) z niepowaĹźnym postulatem podwyĹźek do 11 tys. zł. Rządzący odpowiadają, Ĺźe budĹźet nie ma tyle pieniędzy na podwyĹźki, a w domyśle: jeśli, więc chcecie tyle zarabiać, jedynym rozwiązaniem jest prywatyzacja ochrony zdrowia. Oburzona żądaniami „lekarzy” przewodnicząca OPZZPiP, D. Gardias protestuje przeciw finansowej dyskryminacji pielęgniarek. (Rozsądne podwyĹźki dla wszystkich pracownikĂłw to bezdyskusyjna konieczność.) Ten wyreĹźyserowany przez rządzącą mniejszość medialny spektakl wykorzystuje starą zasadę „dziel i rządĹş”. Chodzi o skłócenie pracownikĂłw ochrony zdrowia, Ĺźeby zjednoczeni nie przedstawili wspĂłlnych słusznych żądań i nie zablokowali przygotowywanej podstępnie prywatyzacji. Poza tym „krĂłl jest nagi”, ani tzw. rząd, ani tzw. Min. Zdrowia nie mają Ĺźadnych konstruktywnych propozycji dla pracownikĂłw ochrony zdrowia i dla społeczeństwa, tak samo zresztą, jak wszystkie poprzednie rządy III RP.

Znakomitą okazją do zniszczenia ochrony zdrowia w Polsce jest unijna dyrektywa o 48 godzinnym tygodniu pracy w słuĹźbie zdrowia. Ta dyrektywa i juĹź nasza ustawa uniemoĹźliwia obsadzenie nocnych dyĹźurĂłw – powĂłd: brak lekarzy i pielęgniarek. Nocne dyĹźury zapewnią nowe firmy zatrudniające medyczny personel do dodatkowej (ponad 48 g/tydzień) nocnej pracy. Faktycznie, więc unijna dyrektywa nie będzie realizowana, zwiększą się tylko koszty leczenia o zyski tych nowych firm. Totalny bałagan i bezprawie – to tak chcą realizować prawo UE jej zwolennicy? Czy o przyjęciu przez Polskę unijnej dyrektywy decydowali idioci, czy sabotaĹźyści? Ale jest w tunelu światełko. Gdy część szpitali zamienionych w spółki prawa handlowego upadnie (wg PO to najlepsza droga prywatyzacji, zadłuĹźony szpital moĹźna wtedy kupić za symboliczną złotĂłwkę), starczy z nadmiarem lekarzy i pielęgniarek do obsady nocnych dyĹźurĂłw. I niech ktoś teraz powie, Ĺźe „postępowy” liberał to bezmyślna istota?
Mimowolnie nasuwa się refleksja, że gdyby pracownicy ochrony zdrowia prezentowali podobny poziom etyczny, moralny, zawodowy, jak polityczna, ekonomiczna i medialna hałastra, to nawet zwykłe przeziębienie byłby nie do wyleczenia.

Jak zatem reformować system ochrony zdrowia? Prywatyzacja szpitali odpada, przyśpieszy jeszcze niszczenie Narodu. Szukać oszczędności w organizacji pracy? – na pewno warto. ZarĂłwno centralizacja, jak i decentralizacja sytemu ochrony zdrowia rĂłwnieĹź posiadają wady. I nie sposĂłb określić, ktĂłry system ma większe, brak jakichkolwiek analiz. Prawdopodobnie powinien to być system mieszany. Głównym problem jest jednak brak pieniędzy. Dlatego uprawnione jest twierdzenie, Ĺźe dramatyczny stan ochrony zdrowia w Polsce jest odzwierciedleniem tragicznej sytuacji politycznej i ekonomicznej kraju. A zatem, podstawą poprawy sytuacji w ochronie zdrowia jest reforma polityczna i gospodarcza kraju. Państwo bez własnej produkcji i bez dochodĂłw z tej produkcji, a Polska jest właśnie takim krajem, nie moĹźe posiadać ochrony zdrowia na poziomie gwarantującym bezpieczeństwo zdrowotne Narodu. JeĹźeli przestaniemy ulegać antypolskim mediom i kartką wyborczą, nawet przy naszej ułomnej antydemokratycznej ordynacji wyborczej, pozbawimy całą pookrągłostołową, polityczną hałastrę władzy, damy sobie, Narodowi szansę na odbudowę kraju i wszystkich niszczonych struktur państwa – to nasza Ĺźyciowa konieczność.

I ostatnia już kwestia: jeżeli za źle wykonany zabieg medyczny, jeden człowiek może postawić przed sądem lekarza, a nawet cały szpital to, dlaczego my, społeczeństwo nie możemy postawić przed sądami całej zgrai politycznych hochsztaplerów III RP, którzy zniszczyli i rozkradli majątek narodowy, a teraz likwidują nam nie tylko ochronę zdrowia, ale i nasze państwo?

Dariusz Kosiur