Czwartek 25 Kwietnia 2024r. - 116 dz. roku,  Imieniny: Jarosława, Marka, Wiki

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 17.12.16 - 15:15     Czytano: [771]

Dział: Kworum poetów

Niosący Słowa (Danuta Duszyńska)

- antologia międzynarodowa tom II




Wybaczcie poecie

Poeta – to hultaj, złodziej i niecnota,
cztery pory roku kalendarzom skradł.
Wiosną w słowa wplatał z jaśminów bukiety,
zimą z płatków śniegu utkał biały szal.

Latem rozkołysał zboża pełne ziarna,
pognał hen w przestworza z wiatrem za pan brat,
zdeptał złote liście purpurom jesiennym,
melancholią karmił zwiędłej róży kwiat.

Wybaczcie poecie - te figle i psoty,
gdyby wymalował niedorzeczny świat!
Pełen sennych mrzonek z marzeń i tęsknoty,
choćby i rogalik – księżycowi skradł.

Odpuście poecie, jeśli kroplą rosy
chce obudzić ludzi z głębokiego snu,
z marzeń pobudować wszystkie zamki z piasku,
mosty wprost do nieba - po błękitach chmur.

Darujcie poecie, że się zaprzepaścił,
gubiąc gdzieś po drodze – materialny krok.
To jego powinność wplatać w wersy słowo,
dając mu niezwykle czarodziejską moc.

Wybaczcie poecie...



Wiatr i marzenia

Wiatr na liściach tańczy, w porywach wiruje,
śpiewa smętną nutką, echo mu wtóruje.
Raz zabrzmi cichutko i tak jakoś rzewnie,
z tęsknoty wiatr śpiewa, bo smutno mu pewnie.

Lecz nagle się zrywa i biegnie do przodu,
pamięta te czasy, kiedy to za młodu
pędził huraganem - łamiąc, co po drodze,
by stracić zapały - umęczony srodze.

By wiele lat potem siadywać na płocie,
kałuże osuszać lub w jesiennym wzlocie
szukać złotych liści, podobnych do siebie,
by się wspomagały życzliwie w potrzebie.

I znalazł dwa listki, położył na dłoni;
liście pofrunęły, wiatr zmęczony gonił.
Dziś śpiewa cichutko o tej swojej stracie,
wciąż marzy i marzy, żeby żyć inaczej.



Czas szczerzy zęby (vilanella)

Jak trudno znaleźć życia sens,
radość i miłość po drodze, kiedy świat pełen bezsensów.
Ironia wyłazi z kątów.
Już szczerzy zęby ze złości - z przekory doświadcza srodze.

Próbuję dostrzec jasny dzień, a w nim ziemskie rozkosze.
Zanim nabiorą koloru - noc je przykryje czapą.
Jak trudno znaleźć życia sens, radość i miłość po drodze.

Płowieję razem z jesienią (między purpurą a wrzosem),
gotowa z wiatrem pospołu młody czas za poły złapać.
Ten szczerzy zęby ze złości – z przekory doświadcza srodze.

Chwytam za guzik - w pośpiechu - w zaciśniętej dłoni grosze.
/Tańczące pary aktorów, ktoś z głębi werdykt ogłasza/.
Jak trudno znaleźć życia sens, radość i miłość po drodze.

Tylko kukułka z zegara co chwila krzyczy, furkocze.
Kalendarz - żółty dziwoląg - co roku ręką macha
i szczerzy zęby ze złości, z przekory doświadcza srodze.

Czerwona suknia, korale. Włosy ozdobione kłosem.
Za darmo sztuczne uśmiechy. Na scenie światło dogasa.
Jak trudno znaleźć życia sens, radość i miłość po drodze,
gdy czas szczerzy zęby ze złości - z przekory doświadcza srodze.



Las dziewiczy prastary

Droga prowadziła poprzez górskie skały
zboczem ku dolinie, otoczonej świerkiem.
(Tam drzewa z górami i niebem gadały),
gdy drwal je podcinał - upadały z jękiem.

Jeszcze wtedy lasy gęste i wysokie,
grzybem i żywicą pachnące z oddali,
cieszyły wędrowców niezwykłym widokiem,
las śpiewał i tańczył - dziewiczy, prastary.

W nim znaleźli przystań młodzi kochankowie,
złączeni w uścisku tej magicznej chwili.
Las kiwał gałęzią miłości w pokłonie
kontent, że drzwi w skryciu kochankom uchylił.

A kiedy żołnierze przed wrogiem ukryci,
ranni i bezbronni ginęli po drodze,
las zacierał ślady, a ofiary liczył...
doświadczając zbrodni od najeźdźcy srodze.

Myśliwy polował na sarnę i dzika,
a ptaki z gałęzi padały z potrzaskiem,
las smutno zaszumiał nad zwierzęciem z cicha
i nad swoim losem cichutko zapłakał.

I tak poprzez wieki i Ojczyzny dzieje
las doświadczył piętno i historii ciężar.
Może mądry człowiek zdoła las ocalić
by ten pokoleniu przyszły czas odmierzał.



Pachnący chleb (pantum)

Raz pachnie sianem, to znowu Ĺźytem,
chlebem razowym, jabłonią w sadzie.
Wspomnienie ze mną do snu się kładzie,
w myślach o domu ciągle ukryte.

Chlebem razowym, jabłonią w sadzie,
wspomnienie żywe pamiętać każe.
W myślach o domu ciągle ukryte,
w słowach poezji kwilenie ciche.

Wspomnienie żywe pamiętać każe...
Lata z dzieciństwa wierszem opiszę,
w słowach poezji kwilenie ciche,
rzewna piosenka - serca przekazem.

Lata z dzieciństwa wierszem opiszę,
niechaj zagrają serca klawisze!
Rzewna piosenka - serca przekazem,
raz pachnie sianem, to znowu Ĺźytem...


Autor - Danuta Duszyńska nick "australijka"

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt