Wtorek 16 Kwietnia 2024r. - 107 dz. roku,  Imieniny: Bernarda, Biruty, Erwina

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 22.07.16 - 18:28     Czytano: [4456]

Dział: Kresy w życiu Polski i narodu polskiego

Znani Polacy pochodzący ze Stanisławowa

StanisławĂłw do 1939 roku był stolicą wojewĂłdztwa stanisławowskiego w Małopolsce Wschodniej. W 1945 roku Stalin przyłączył StanisławĂłw do Związku Sowieckiego i z pomocą UkraińcĂłw wypędził z miasta i stanisławowskiego rejonu wysiedleńczego do komunistycznej Polski (bez Ziem Wschodnich) 75 922 PolakĂłw. Do 1962 roku władze sowiecko-ukraińskie nazywały miasto Stanisław, a w 1962 roku zmieniono mu nazwę na Iwanofrankowsk, ktĂłra nawiązuje do Iwana Franki (1856-1916), pisarza ukraińsko-polskiego, ktĂłrego ze Stanisławowem nic nie łączyło! Od 1991 roku miasto naleĹźy do Ukrainy i Ukraińcy zachowali jego sowiecką nazwę, nie chcąc wracać do historycznej polskiej nazwy miasta, ktĂłra bez wątpienia wskazywała na polskie jego pochodzenie. Miasto załoĹźył 7 maja 1662 roku Andrzej Potocki herbu Pilawa (zm. 1691 w Stanisławowie), kasztelan krakowski, hetman polny koronny (czyli polski), starosta halicki i kołomyjski i na cześć ojca – Stanisława nazwał je Stanisławowem. W tym okresie Rzeczpospolita toczyła wojny z Turkami i Tatarami. Henryk Sienkiewicz w ostatnim tomie Trylogii - “Panu Wołodyjowskim” umiejscowił pogrzeb Pana Michała w kolegiacie stanisławowskiej i w taki sposĂłb miasto na trwałe zaistniało w literaturze polskiej – w jednej z najpoczytniejszych książek polskich.

StanisławĂłw był drugim co do wielkości miastem w Małopolsce Wschodniej (70 tys. mieszk. w 1939 r.) i trzecim (po Krakowie) w całej Galicji (nowoczesne miasto dzięki Polakom i Ĺťydom polskim: była tu elektrownia miejska, gazownia miejska, wodociągi, kanalizacja, tramwaje, waĹźna stacja kolejowa, główne banki polskie: Bank Polski, Bank Gospodarstwa Krajowego, Państwowy Bank Rolny, Bank PeKaO, a nawet oddział warszawskiego biura podróşy Orbis), a miasto stanowiło silny ośrodek polskości (m.in. Towarzystwo Przyjaciół Nauk, były tu oddziały: Ossolineum Lwowskiego, Polskiego Towarzystwa Politechnicznego, Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego, Towarzystwa Nauczycieli Szkół WyĹźszych, Związku Nauczycieli Polskich, Koło AdwokatĂłw Polskich, Koło Lekarzy Polskich, Muzeum Pokuckie, Biblioteka Miejska (35 tys. tomĂłw), stały zawodowy teatr dramatyczny – Teatr Ziemi Pokuckiej, Opera i Operetka Stanisławowska, Towarzystwo Muzyczne im. Moniuszki, konserwatorium muzyczne, w latach 1837 – 1939 ukazywało się tu aĹź 89 róşnych czasopism polskich m.in. dziennik „Ostatnie Wiadomości”, wiele tygodnikĂłw, z ktĂłrych najwaĹźniejsze to „Kurier Stanisławowski” i „Ziemia Stanisławowska”, w 1935 roku były tu 4 gimnazja polskie, 3 seminaria nauczycielskie, 20 szkół powszechnych i 10 szkół zawodowych, dziesiątki róşnych organizacji polskich, m.in. Zjednoczenie Mieszczan Polskich, Związek KupcĂłw Polskich, zasłuĹźone Towarzystwo „Gwiazda”, ekskluzywne Kasyno Polskie, „Sokół”, Polski Czerwony KrzyĹź; Ukraińcy stanowili w mieście zaledwie 15,6% ludności, należąc do plebejuszy przez co nie odgrywali większej roli w Ĺźyciu miasta, nawet ich najwaĹźniejszy budynek w mieście – katedra grekokatolicka to dawny polski kościół jezuitĂłw, ktĂłry sprezentował Rusinom zaborca austriacki!). Stąd w mieście urodziło się bardzo duĹźo znanych PolakĂłw, w tym m.in.:

Stanisława Argasińska (1888 – 1961 Warszawa), śpiewaczka operowa, występowała w teatrach operowych Lwowa, Warszawy, Krakowa i Sofii (Bułgaria), koncertowała w całej Polsce oraz w Niemczech, ParyĹźu (1927), Sztokholmie, Bukareszcie, Tallinie, profesor śpiewu w Państwowej WyĹźszej Szkole Muzycznej w Krakowie.
Adam Bar (1895 – 1955 KrakĂłw), zasłuĹźony historyk literatury, bibliograf i wydawca, inicjator parc nad „Bibliografią filozofii polskiej”.
JĂłzef Roman Jan Bar (1897 – po 1 IX 1939), magister prawa, 1935-39 wicedyrektor Związku PowiatĂłw w Rzeczypospolitej Polskiej w Warszawie.
Sadok Wincenty Barącz (1814 – 1892 Podkamień koło BrodĂłw), dominikanin, znany historyk zakonu dominikanĂłw i KresĂłw Wschodnich, autor wielu prac o duĹźej wartości ĹşrĂłdłowej i historycznej.
Witold Barewicz (1865 – 1911 LwĂłw), wybitny germanista, pedagog, profesor gimnazjum w Drohobyczu 1892-99 i V Gimnazjum we Lwowie, autor wielu prac w języku polskim i niemieckim z zakresu germanistyki, filologii klasycznej oraz pedagogiki („O wychowaniu estetycznym” 1905).
Sylwester Bartkiewicz (1890 – 1961 Londyn), prawnik, do 1939 roku radca prawny Ministerstwa Kolei, podczas wojny współzałoĹźyciel Koła Lwowian w Teheranie, po wojnie w Londynie prezes Koła PrawnikĂłw Polskich.
Eligia Bąkowska (1907 – 1994 Warszawa), zasłuĹźona tłumaczka francuskiej literatury pięknej, redaktor w Wydawnictwie „Czytelnik”.
Adam Bartecki (1920 – 2010 Wrocław), chemik specjalizujący się w chemii nieorganicznej i koordynacyjnej oraz spektroskopii, 1973-90 profesor Politechniki Wrocławskiej, 1982-87 dyrektor Instytutu Chemii Nieorganicznej, autor szeregu książek, m.in. Chemia pierwiastkĂłw przejściowych (1987), Barwa związkĂłw metali (1993).
Stanisław Franciszek Batycki (1892 – 1940 CharkĂłw), major artylerii Wojska Polskiego, uczestnik obrony Lwowa 1918 i wojny polsko-bolszewickiej 1920, 1926-34 dowĂłdca 5 Dywizjonu Artylerii Przeciwlotniczej w Krakowie i 1934-39 komendant Obozu Ćwiczeń „Barycz” Okręgu Korpusu Nr IV, we wrześniu 1939 dostał się do niewoli sowieckiej, więziony w Starobielsku i wiosną 1940
zamordowany w Charkowie. Minister Obrony Narodowej decyzją z dnia 5 paĹşdziernika 2007 mianował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika, awans został ogłoszony w dniu 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości "Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć BohaterĂłw".
Teodor Benirski (1900 – 1978), inĹźynier, major saperĂłw Wojska Polskiego, w czasie II wojny światowej w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie, odznaczony KrzyĹźem Virtuti Militari, naleĹźał do grona 76 oficerĂłw polskich na Zachodzie, ktĂłrych komunistyczny Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej w Warszawie pozbawił 26 września 1946 roku obywatelstwa polskiego za odmowę powrotu do kraju (postąpili rozsądnie, bo wielu z tych, ktĂłrzy wrĂłcili zostali albo zabici, albo uwięzieni lub byli szykanowani).
Aleksander Bentkowski (ur. 1941), adwokat i polityk, poseł na Sejm 1989-2005, senator RP 2005-07, minister sprawiedliwości 1989-91.
Karol Bertoni (1876 – 1967 Rio de Janeiro, Brazylia), doktor praw, polityk i dyplomata, profesor, przed I wojną światową konsul generalny Austro-Węgier w Mediolanie (Włochy), po odzyskaniu niepodległości przez Polskę od stycznia 1919 roku w polskim Ministerstwie Spraw Zagranicznych (MSZ): 1919-23 dyrektor Departamentu Administracyjnego, 1923-24 kierownik MSZ (p.o. ministra) w rządzie Władysława Grabskiego, połoĹźył duĹźe zasługi przy organizacji resortu i placĂłwek zagranicznych, od 1924 roku profesor Szkoły Nauk Politycznych w Warszawie i Studium Dyplomatycznego Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie.
Ludwik Bittner (1892 – 1960 Warszawa), generał brygady Wojska Polskiego, podczas wojny dowĂłdca 9 Podlaskiej Dywizji Piechoty Armii Krajowej.
Włodzimierz Bogucki (1928 – 2014 Zielona GĂłra), zasłuĹźony działacz „Solidarności” w Zielonej GĂłrze od IX 1980, 13 XII 1981 – 16 II 1982 internowany, następnie wielokrotnie zatrzymywany i przesłuchiwany, 1989 przewodniczący Komitetu Obywatelskiego „S” w Zielonej GĂłrze, 1990 załoĹźyciel Komitetu Wyborczego Lecha Wałęsy w Zielonej GĂłrze, 1993 inicjator, załoĹźyciel Stowarzyszenia OsĂłb Represjonowanych w Stanie Wojennym, współzałoĹźyciel oddziałów wojewĂłdzkich SORSW w 10 wojewĂłdztwach, od 1996 prezes Zarządu Głównego SORSW, w 1997 załoĹźyciel Związku Stowarzyszeń OsĂłb Represjonowanych w latach 1980-1990 z siedzibą w Gdańsku, od 2000 honorowy prezes tegoĹź, od 1994 prezes Lubuskiej Rodziny Katyńskiej, przyczynił się między innymi do powstania pomnikĂłw KrzyĹźa Katyńskiego i Golgoty Wschodu na cmentarzu komunalnym w Zielonej GĂłrze, Honorowy Obywatel Zielonej GĂłry.
Władysław Bojkow (1911 - ?), artysta plastyk, architekt wnętrz wielu budynków w Łodzi, a za granicą w Plowdiw (Bułgaria 1971), Mediolanie 1975 i Paryżu 1976.
JĂłzef Borecki (1893 – po 1 IX 1939), kapitan Wojska Polskiego, podczas wojny polsko-bolszewickiej 1920 ciężko ranny, po wojnie przedstawiciel Ministerstwa Spraw Wojskowych w Państwowym Komitecie Nadawczym, kierownik sekretariatu wojewĂłdzkiego Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem, 1928-35 poseł na Sejm RP, 1933-39 prezes Zarządu Głównego Związku InwalidĂłw Wojennych RP, prawdopodobnie zamordowany przez okupanta sowieckiego.
Leontyna Borkowska (1880 – 1947 KrakĂłw), aktorka teatrĂłw Lwowa (najdłuĹźej), Sosnowca, Kalisza i Poznania.
Marian Konstanty Borzemski (1894 – 1959 Limanowa), kapitan Wojska Polskiego, strzelec, olimpijczyk z igrzysk w ParyĹźu w 1924 roku, w 1927 roku na mistrzostwach świata w strzelaniu w Rzymie zdobył srebrny medal w konkurencji: karabin standard 3 × 20 strzałów na 300 m.
Wojciech Brydziński (1877 – 1966 Warszawa), znany i ceniony aktor teatralny w Krakowie, Łodzi i Warszawie (najdłuĹźej w Teatrze Polskim – odtwĂłrca rĂłl bohaterskich w repertuarze Mickiewicza, Wyspiańskiego, Hamleta), filmowy i radiowy, reĹźyser.
Jan Brzozowski-Haluch (1883 – 1941 LwĂłw), inĹźynier, kierownik parowozowni największych zakładĂłw kolejowych w Galicji - w Nowym Sączu, pułkownik Wojska Polskiego (uczestnik walk 1918-20), po wojnie prezes Lwowskiej Dyrekcji Kolejowej, wiceprezes Związku PrzemysłowcĂłw Naftowych, prezes Rady Nadzorczej Banku Naftowego, 1930-31 prezydent Lwowa, 1930-35 poseł na Sejm RP.
Wiktor Budzyński (1906 – 1972 Londyn), radiowiec i dramatopisarz, od 1931 w polskim Radiu LwĂłw w Ăłwczesnym programie „Wesoła Lwowska Niedziela”, a następnie w tworzonych przez siebie audycjach satyrycznych „Wesoła Lwowska Fala” (od 16 lipca 1933), ktĂłra zdobyła zadziwiającą na tamte czasy popularność (średnio audycję słuchało 5,6 miliona ludzi, czyli co szĂłsty mieszkaniec Polski). Po wojnie na emigracji wiele słuchowisk w Radiu Wolna Europa poświęcił przedwojennemu polskiemu miastu LwĂłw, w ktĂłrych roztaczał tęsknotę za utraconym miastem i podtrzymywał jego historię (podobnie jak wielu innych emigracyjnych lwowiakĂłw), ktĂłra w PRL była przemilczana lub fałszowana, autor (muzyka i słowa) piosenek: Serce dla Lwowa, Śpij Miglanc, Piosenka nieaktualna, Tango marynarskie, Katarynka, Jesień we Lwowie, I nawet w obcym mieście.
Ana Casares z domu Urman (1930 – 2007 Buenos Aires), argentyńska aktorka filmowa polskiego pochodzenia (wyjechała z Polski z rodzicami w 1933); po ukończeniu szkoły aktorskiej w Buenos Aires, w 1951 roku zadebiutowała w argentyńskim kinie, od 1952 roku występowała rĂłwnieĹź na scenie teatralnej, w latach 1962-70 roku występowała w Europie, głównie w Hiszpanii (grała w teatrach w Madrycie). Nazywana argentyńską „Brigitte Bardot”. Zagrała w 30 filmach w latach 1951-80.
Helena Cehak-Hołubowiczowa (1902 – 1979 Wrocław), archeolog, 1931-39 pracownik naukowy Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, a od 1950 Uniwersytetu Wrocławskiego: 1962-72 kierownik Katedry Archeologii, a takĹźe Zakładu Archeologii Śląska Instytutu Historii Kultury Materialnej Polskiej Akademii Nauk, badacz prahistorii ziem polskich, zwłaszcza Śląska, głównie staroĹźytnego ośrodka kulturowego Ślęży.
Franciszek Charwat (1881 – 1943 Kurtyba, Brazylia), dyplomata od zarania niepodległości Polski, m.in.: konsul we Wrocławiu XII 1918-II 1919, konsul generalny w Berlinie II 1919-21, konsul w Rydze 1923-24, poseł nadzwyczajny i minister pełnomocny w Estonii 1926-28 i Finlandii 1928-36 i od marca 1938 roku pierwszy reprezentant RP na Litwie w randze posła; po zawarciu układu sowiecko-litewskiego z 10 paĹşdziernika 1939 roku, przekazującemu Wilno Litwie, Franciszek Charwat w proteście przeciw temu bezprawnemu aktowi (sprzecznemu z prawem międzynarodowym) złoĹźył notę protestacyjną 12 paĹşdziernika i wraz z personelem poselstwa opuścił Litwę w dniu 16 paĹşdziernika 1939.
Czesław Chowaniec (1899 – 1968 ParyĹź), historyk, wykładowca w Centre d’Etudes Slaves w ParyĹźu, sekretarz generalny Towarzystwa Historyczno-Literackiego w ParyĹźu – załoĹźonego przez Wielką Emigrację, 1956-68 dyrektor waĹźnej placĂłwki naukowej Biblioteki Polskiej (takĹźe museum) w ParyĹźu.
Wacław Chowaniec (1887 – 1985), prawnik, 1924-35 prezydent Stanisławowa, 1930-35 poseł na Sejm RP, 1935-39 dyrektor Banku Hipotecznego we Lwowie, 1940-49 dyrektor Banku Hipotecznego w Krakowie.
Michał Chyliński (1853 – 1925 KrakĂłw), polityk, pedagog, publicysta, historyk, 1892-1904 redaktor krakowskiego dziennika „Czas”, 1904-07 wiceprezydent Krakowa, autor popularnego podręcznika historii dla szkół średnich „Dzieje ojczyste ze szczegĂłlnym uwzględnieniem historii Galicji” (1879).
Marian Czerniecki (ur. 1919), podczas II wojny światowej pilot RAF, od 1972 właściciel polskiego radia w Chicago „Polskie Rozmaitości” oraz duĹźej firmy ubezpieczeniowej i biura podróşy, z ktĂłrego usług korzystała Polonia chicagowska.
Janusz Czerski (ur. 1935), duchowny katolicki, biblista, profesor WyĹźszego Seminarium Duchownego w Nysie.
JĂłzef Czikel (1873 – 1973 Wiedeń), generał dywizji Wojska Polskiego, dowĂłdca Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie.
Włodzimierz Dawidowicz (ur. 1940), artysta malarz, grafik, brał udział w kilkudziesięciu wystawach indywidualnych, zbiorowych i zagranicznych, jego prace znajdują się w zbiorach krajowych (m.in. w zbiorach Galerii Zachęta w Warszawie i Muzeum Secesji w Płocku) oraz zagranicznych, m.in. w Szwecji, Szwajcarii, Holandii, Niemczech, Hiszpanii, Australii, we Włoszech i na Węgrzech.
Władysław Dimel (1898 – po 1 IX 1939), 1914-18 Ĺźołnierz LegionĂłw Polskich JĂłzefa Piłsudskiego, 1918-21 porucznik Wojska Polskiego, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej, po wojnie działacz społeczny i publicysta w Warszawie.
Eugeniusz Wiesław Doboszyński (1885 – po 1 IX 1939), doktor praw, 1919-36 starosta powiatowy w Turce i w latach 1936-39 w Mościskach (oba powiaty w woj. Lwowskim), prawdopodobnie zamordowany przez sowieckie NKWD.
Kazimierz Drewnowski (1881 – 1952 Zakopane), inĹźynier, pułkownik łączności Wojska Polskiego, szef słuĹźby łączności Wojska Polskiego, od 1916 roku jako pierwszy Polak wykładał elektronikę na Politechnice Warszawskiej, ktĂłrej był następnie (od 1919 r.) profesorem i w latach 1939-45 rektorem, 1924-29 sekretarz generalny, a potem wieloletni przewodniczący Polskiego Komitetu Elektrotechnicznego (PKE).
Albin Dunajewski (1817 – 1894 KrakĂłw), duchowny katolicki, w 1841 roku za działalność patriotyczną skazany przez zaborcę austriackiego na śmierć, zamienioną następnie na więzienie w twierdzy Spielberg, w 1862 roku rektor seminarium duchownego w Warszawie i kanonik warszawski, od 1879 roku biskup krakowski i od 1890 roku kardynał; jako biskup krakowski dokonał renowacji katedry na Wawelu.
Julian Antoni Dunajewski (1821 – 1907 KrakĂłw), ekonomista, 1855-60 profesor Akademii Prawa w Bratysławie, 1860-61 profesor Uniwersytetu Lwowskiego, od 1861 roku profesor i 1864-65, 1868-69 i 1879-80 rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, działacz państwowy, 1864-73 poseł na Sejm Krajowy (Galicyjski) we Lwowie i od 1873 roku członek Rady Państwa w parlamencie austriackim w Wiedniu, 1880-91 minister skarbu Austrii.
Wojciech Duryasz, również jako Wojciech Duriasz (ur. 1940), aktor teatralny (Teatr Dramatyczny w Warszawie 1963-2005), filmowy (zagrał w 37 filmach) i telewizyjny.
Witold Elektorowicz (1892 – 1968 Warszawa), śpiewak, aktor i kompozytor piosenek, m.in. „Pieśń o Ĺźołnierzach z Westerplatte” do wiersza Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego.
Feliks Falk (ur. 1941), znany reĹźyser filmowy (20 filmĂłw, w tym „Wodzirej” 1978) i teatralny, scenarzysta, dramatopisarz.
Wacław Fiedler (1884 – po 1 IX 1939), prawnik, działacz społeczny, ostatni burmistrz polskiego Kałusza w woj. stanisławowskim.
JĂłzef Filipowicz (ur. 1928), dyplomata, I sekretarz ambasady w Kanadzie 1964-68, ambasador w Nigerii, Nigerze i Dahomeju 1971-75 i ambasador w Iranie 1979-83.
Stanisław Flendrich (1918-1991), duchowny katolicki, kanonik kapituły krakowskiej.
Zygmunt FrĂźhling (1854 – 1931 LwĂłw), dziennikarz, publicysta i wydawca; wydawał we Lwowie pisma „Gazetę Świąteczną” i „Ekonomistę”, współpracownik pism lwowskich: „Gazeta Narodowa” i „Kurier Lwowski” (jeden z redaktorĂłw) oraz warszawskich: „Kurier Warszawski” i „Gazeta Warszawska”; kierownik lwowskiego oddziału warszawskiej Agencji Wschodniej, prezes Syndykatu Dziennikarzy Lwowskich.
Ludwik Fuglewicz (1859 – 1944 KrakĂłw), pułkownik armii austriackiej, inspektor do spraw ekonomicznych Ministerstwa Wojny w Wiedniu, od 1918 w Wojsku Polskim w stopniu generała brygady.
JĂłzefa FuksĂłwna (ur. 1890 – po 1 IX 1939), bardzo zasłuĹźona działaczka niepodległościowa (1919 internowana i skazana na śmierć przez UkraińcĂłw) i społeczna w Stanisławowie od lat gimnazjalnych do września 1939, członek Rady Opieki Społecznej przy Ministerstwie Opieki Społecznej w Warszawie.
Kolumba Janina Matylda Gabriel (1858 – 1926 Rzym), nauczycielka we Lwowie, od 1874 roku siostra zakonna w klasztorze benedyktynek we Lwowie – 1889 roku przeorysza, w 1897 roku ksieni, w 1908 roku załoĹźycielka Zgromadzenia Benedyktynek od Miłości, znana z działalności charytatywnej, błogosławiona katolicka, beatyfikowana przez papieĹźa Jana Pawła II 16 maja 1993 roku;
Kazimierz Gadomski (1901 - ?), prawnik, publicysta, działacz gospodarczy, do 1939 roku dyrektor Izby Przemysłowo-Handlowej w Sosnowcu.
Franciszek Ksawery Glazer (1876 – 1940 Katowice), inĹźynier na kierowniczych stanowiskach w Ministerstwie Spraw Wojskowych i Ministerstwie Rolnictwa i Reform Rolnych, brał aktywny udział przy budowie zapory wodnej w Porąbce na Sole, odbudował gmach Szkoły Podchorążych w Zambrowie, zbudował most na Czeremoszu pod Kutami i Państwowe Zakłady PrzerĂłbki Drewna w HajnĂłwce, rzeczoznawca Banku Gospodarstwa Krajowego w Katowicach i Krakowie.
Czesław Gładkowski (ur. 1940), kontrabasista, kompozytor i aranĹźer, publicysta muzyczny i pedagog, Karierę solową rozpoczął w roku 1978, występując w kraju i za granicą z autorskim programem „Muzyka na instrumenty strunowe”, pedagog w paryskim Institut Art Cultur Perception, gdzie miał moĹźliwość poprowadzić eksperymentalną klasę muzyczną.
Kazimierz Gomol (ur. 1907 - ?), duchowny katolicki, kanonik kapituły opolskiej, teolog, profesor Wyższego Seminarium Duchownego w Nysie.
Kazimierz Grodzicki (1896 - ?), legionista, prezes Związku Strzeleckiego, działacz państwowy i samorządowy, ostatni wiceprezydent polskiego Wilna.
Ludomił Klemens Gyurkovich (1899 – 1980 Kielce), architekt, obrońca Lwowa w 1918 roku, jego projekty (w tym 12 kościołów po 1945 r.) były realizowane głównie na obszarach dzisiejszych wojewĂłdztw: lwowskiego, świętokrzyskiego i podkarpackiego, odznaczony KrzyĹźem Kawalerskim Orderu Odroczenia Polski i Złotym KrzyĹźem Zasługi oraz Złotą Odznaką Stowarzyszenia ArchitektĂłw Polskich.
Ludwik Hass (1918 – 2008 Warszawa), historyk (studiował historię na Uniwersytecie Jana Kazmierza we Lwowiw), miał tytuł profesora od 1986, znawca i historyk masonerii, autor m.in. książek: „Sekta farmazonii warszawskiej. Pierwsze stulecie wolnomularstwa w Warszawie (1721–1821)” (1980), „Masoneria polska XX wieku. Losy, loĹźe, ludzie” (1996) i „Wolnomularze polscy w kraju i na świecie 1821–1999. Słownik biograficzny” (1999).
Władysław Eugeniusz Heller (1895 – 1943), pułkownik dyplomowany pilot-obserwator Wojska Polskiego, dowĂłdca 1 Pułku Lotniczego w Warszawie, podczas wojny w lotnictwie na Zachodzie, zginął w powietrznej walce.
Emil Henisz (1897 – po 1 IX 1939), magister praw, Ĺźołnierz I Brygady LegionĂłw Polskich, podczas wojny polsko-ukraińskiej 1918/19 członek Polskiej Organizacji Wojskowej w Stanisławowie, od 1931 roku sekretarz generalny Związku LegionistĂłw, 1931-37 naczelnik wydziału uposaĹźenia Ministerstwa Komunikacji i od 1937 dyrektor departamentu organizacyjnego tegoĹź Ministerstwa.
Franciszek Herman (1904 – 1952 Warszawa), oficer dyplomowany Wojska Polskiego, podczas okupacji na wyĹźszych stanowiskach w Armii Krajowej (AK), uczestnik Powstania Warszawskiego 1944: od 28 września 1944 roku jako pełnomocnik dowĂłdcy AK gen. Tadeusza Bora-Komorowskiego brał udział razem z ppłk. Zygmuntem Dobrowolskim w rozmowach kapitulacyjnych, po wojnie generał brygady (1948), szef sztabu dowĂłdcy Wojsk Lądowych gen. Stanisława Popławskiego, szef StudiĂłw Akademii Sztabu Generalnego, w marcu 1949 roku aresztowany przez reĹźym warszawski, torturowany i po procesie skazany na doĹźywocie; zmarł we więzieniu mokotowskim w Warszawie, po upadku stalinizmu w 1956 roku zrehabilitowany.
Szymon Herman (1923 – 2001 Warszawa), aktor teatralny i filmowy (zagrał w 6 filmach polskich) Ĺźydowskiego pochodzenia, w latach 1970-1992 aktor Teatru Ĺťydowskiego w Warszawie.
Mieczysław Honzatko (1903 – 1945 KrakĂłw), prawnik, 1935-39 profesor prawa handlowego i wekslowego w Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie i 1936-39 w lwowskiej Akademii Handlu Zagranicznego. Zastrzelony przez Ĺźołnierza sowieckiego na ulicy w Krakowie.
Henryk Hosowicz (1910 – 1969 Londyn), muzyk, dyrygent ChĂłru Wojska Polskiego w Anglii.
Stefan Hrabec (1912 – 1972 ŁódĹş), językoznawca, profesor i rektor Uniwersytetu Łódzkiego, autor wielu prac naukowych, m.in. „Atlas gwar bojkowskich”, „Elementy kresowe w języku niektĂłrych pisarzy polskich XVI i XVII w.” , „Nazwy geograficzne Huculszczyzny”.
Jan Władysław Hubischta (1870 – 1933 Poznań), pułkownik dyplomowany armii austriacko-węgierskiej, po odrodzeniu się państwa polskiego w listopadzie 1918 roku w Wojsku Polskim: od 1919 roku w stopniu generała brygady i od 1924 roku generała dywizji, 1921-23 szef Departamentu X Spraw Poborowych Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1923-26 dowĂłdca Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu.
Ireneusz Andrzej Iredyński (1939 – 1985 Warszawa), prozaik, dramaturg (jego sztuki były grane w kraju i za granicą), poeta, scenarzysta, autor tekstĂłw piosenek oraz twĂłrca licznych słuchowisk radiowych, najbardziej znany jego utwĂłr to powieść „Manipulacja” (wydana 1975, 1977, 1983 i 2011).
Emilian Jasiński (1865 – po 1905), malarz scen rodzajowych i pejzaĹźysta (nostalgiczne pejzaĹźe i wiejskie sceny rodzajowe), wystawiał w Krakowie, Lwowie i Warszawie, był jednym ze współautorĂłw Panoramy Tatr (największy polski obraz, jaki kiedykolwiek powstał, namalowany przez 10 malarzy polskich i Niemca Ludwiga Bollera w 1894-96, miał wymiary 115 m długości i 16 m szerokości, a tym samym powierzchnię większą od Panoramy Racławickiej – 11,4 m długości i 15 m szerokości).
Marceli Jastrzębiec-Śniadowski (1878 – 1927 LwĂłw), inĹźynier, dyrektor Banku Rolnego we Lwowie, pułkownik artylerii Wojska Polskiego, podczas wojny polsko-ukraińskiej 1918-19 twĂłrca i dowĂłdca artylerii podczas obrony Lwowa. W czasie wojny polsko-bolszewickiej w 1920 dowĂłdca 205 Ochotniczego Pułku Artylerii Polowej. Był patronem jednej z ulic we Lwowie.
Bogusława JeĹźowska-Trzebiatowska (1908 – 1991 Wrocław), fizykochemik, specjalizująca się w fizykochemii strukturalnej, spektroskopii, magnetochemii, chemii jądrowej i radiacyjnej, w 1935 roku jako pierwsza kobieta obroniła doktorat na Politechnice Lwowskiej, po wojnie i wypędzeniu ze Lwowa współtwĂłrczyni wrocławskiej szkoły chemii koordynacyjnej, od 1954 profesor Uniwersytetu Wrocławskiego, członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk.
Tadeusz Jędruszczak (1924 – 1993 Warszawa), historyk dziejĂłw najnowszych, profesor Wojskowej Akademii Politycznej, dyrektor Wojskowego Instytutu Historycznego w Warszawie, badał dzieje polityczne okresu międzywojennego oraz genezę i przebieg II wojny światowej, „Powstanie II Rzeczypospolitej. WybĂłr dokumentĂłw 1866–1925”.
Maksymilian Jonas (1888 – 1979 Warszawa), lekarz, do 1939 roku jeden z czołowych działaczy Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS) we Lwowie, pracownik naukowy Głównego Instytutu GĂłrniczego w Zabrzu.
Maria Jordan (1922 – 2011 KrakĂłw), zoolog, kardiolog, profesor w Zakładzie Zoologii Doświadczalnej Polskiej Akademii Nauk w Krakowie, ktĂłrym kierowała w latach 1976-88, redaktor naczelny „Folia Biologia” (KrakĂłw) 1976-87.
Karolina Kaczorowska z domu Mariampolska (ur. 1930), po wojnie nauczycielka i działaczka emigracyjna w Anglii, wdowa po ostatnim prezydencie Rzeczypospolitej Polskiej na uchodĹşstwie Ryszardzie Kaczorowskim, w latach 1989–90 pierwsza dama Polski.
Zygmunt Kamiński (1902 – po 1 IX 1939), pedagog, profesor Śląskich Technicznych ZakładĂłw Naukowych w Katowicach.
Zygmunt Katlewicz (1914 – 1986 Gliwice), inĹźynier, specjalista w zakresie miernictwa przemysłowego, przed wojną pracownik naukowy Politechniki Lwowskiej, po wojnie Politechniki Śląskiej w Gliwicach: kierownik Laboratorium PrototypĂłw, współorganizator i szef produkcji Zakładu Optyki i Mechaniki Precyzyjnej, konstruktor przyrządĂłw pomiarowych, kondensatorĂłw, rezystorĂłw, jeden z konstruktorĂłw pierwszego polskiego płucoserca.
Jadwiga Klimaszewska (1910 – 2006 KrakĂłw), etnograf, 1936-39 pracownik naukowy Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, profesor Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu i od 1973 roku Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie.
Mieczysław Marian Klimaszewski (1908 – 1995), geograf i geomorfolog, 1945-49 profesor Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu, następnie profesor i 1964-72 rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, działacz państwowy, poseł na Sejm PRL 1965-72 i członek Rady Państwa, 1967–72 przewodniczący Rady Naczelnej Towarzystwa Łączności z Polonią Zagraniczną „Polonia”, jako zastępca przewodniczącego Rady Państwa reprezentował Polskę na obchodach 2500-lecia Cesarstwa Perskiego, ktĂłre były jednym z największych w historii zgromadzeń koronowanych głów i przywĂłdcĂłw z całego świata.
Władysław Kobak (1883 – 1955 KrakĂłw), inĹźynier, kierownik kopalń ropy naftowej koncernu „Małopolska” w Borysławiu, czołowy działacz związkowy i Polskiej Partii Socjalistycznej w Zagłębiu Naftowym, jako przewodniczący Zarządu Funduszu Budowy Domu Robotnika wybudował te domy w Bitkowie, Rypnem, Schodnicy, Borysławiu i Krośnie oraz zaadoptował na ten cel domy w Drohobyczu, Sanoku, Trzebini, Czechowicach i Limanowej, 1934-39 wiceprezydent Borysławia, po wojnie sekretarz generalny Stowarzyszenia InĹźynierĂłw i TechnikĂłw Przemysłu Naftowego w Polsce.
Józef Kokurewicz (1899 - ? RPA), doktor rolnictwa i leśnictwa, dyrektor szkoły rolniczej, po wojnie, od 1948 roku w Republice Południowej Afryki, gdzie stał się pionierem uprawy winogron.
Stanisław Konopka (1837 – 1906 LwĂłw), aktor teatru lwowskiego, jeden z najbardziej zasłuĹźonych aktorĂłw profesjonalnych wędrownych zespołów teatralnych, rĂłwnieĹź dyrektor teatrĂłw objazdowych.
Wanda Korzeniowska (1883 – 1935 LwĂłw), malarka i graficzka (studiowała we Lwowie i Monachium), malowała widoki architektoniczne Lwowa (album „Kościoły starego Lwowa” 1917) i pejzaĹźe, studia portretowe, kompozycje religijne i figuralne, brała udział w wystawach we Lwowie, Krakowie (1912, 1914, 1933), Warszawie, Katowicach, Stanisławowie, Lublinie, RĂłwnem, Lublanie i Zagrzebiu, jej prace są w zbiorach MuzeĂłw Narodowych w Krakowie, Warszawie i Poznaniu oraz w muzeach Bydgoszczy i Wrocławia.
Stanisław Kossowski (1880 – 1945 Krasny Don), historyk literatury polskiej, pedagog, we Lwowie zasłuĹźony edytor prac związanych z literaturą polską (m.in. „Historii literatury polskiej” Piotra Chmielowskiego 1914 i „Historii literatury polskiej” Romana Pilata 1926), w 1903 roku współorganizator Polskiego Muzeum Szkolnego we Lwowie, współwłaściciel lwowskiego kabaretu „Casino de Paris”, po ponownym zajęciu Lwowa przez Związek Sowiecki w lipcu 1944 roku aresztowany w lutym 1945 roku przez NKWD i zesłany do Krasnego Donu gdzie zmarł 19 maja 1945 roku.
Michał Kowalczuk (1855 – 1938 LwĂłw), architekt, konserwator zabytkĂłw i rzeĹşbiarz związany ze Lwowem (Kościół Świętej Rodziny i klasztor ReformatĂłw we Lwowie, liczne kamienice i wille), docent Politechniki Lwowskiej, autor szeregu publikacji, m.in. “Cech budowniczy we Lwowie za czasĂłw polskich (do roku 1772)” (LwĂłw 1927, część druga obejmująca lata 1772-1918 pozostała w rękopisie).
Julian Kowalewicz (1925 - 1990 Warszawa), generał brygady (1972), 1968-70 zastępca szefa Sztabu Głównego Kwatermistrzostwa Wojska Polskiego, 1970-75 komendant Centrum Szkolenia Służb Kwatermistrzowskich w Poznaniu, 1975-79 szef Zespołu Służb Kwatermistrzowskich w Inspekcji Sił Zbrojnych WP, 1979-81 kwatermistrz - zastępca dowódcy Warszawskiego Okręgu Wojskowego, 1981-84 zastępca szefa Sztabu Głównego Kwatermistrzostwa WP.
Adam Kowalski (1912 – 1971 KrakĂłw), wszechstronny sportowiec (przez całą karierę związany był z Cracovią), olimpijczyk; jako hokeista z klubem tym wywalczył 3 razy mistrzostwo Polski (1937, 1946, 1949), trzy razy reprezentował Polskę w Zimowych Igrzyskach Olimpijskich – Lake Placid 1932 – 4 miejsce, Garmisch-Partenkirchen 1936 – 6 miejsce i St. Moritz 1948 - 6 miejsce oraz 4 razy w turniejach o mistrzostwo świata 1935, 1937, 1938 i 1939; oprĂłcz hokeja uprawiał rĂłwnieĹź koszykĂłwkę i piłkę wodną zdobywając w 1946 w kaĹźdej z tych dyscyplin tytuł wicemistrza Polski; w 1933 został takĹźe mistrzem Polski w piłce ręcznej.
Jacek Krywult (ur. 1941), inżynier, polityk, samorządowiec, 1981-82 (odwołany w stanie wojennym) i od 2002 ponownie prezydent Bielska-Białej, wiceprezydent Fundacji na rzecz Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego.
Henryk Krzeczkowski (1921 – 1985 Warszawa), eseista, tłumacz literatury anglosaskiej, niemieckiej i włoskiej na język polski, m.in. dzieł Byrona, Conrada, Frazera, Gravesa, Goethego, działacz opozycji demokratycznej w PRL.
Walerian Krzeczunowicz (1790 – ok. 1866 LwĂłw), zasłuĹźony ziemianin, działacz społeczny, hodowca i rolnik, autor publikacji z zakresu hodowli. W jego sześciu duĹźych majątkach we Wschodniej Galicji zdobywali wykształcenie gospodarcze liczni młodzi ziemianie. Organizował róşnego rodzaju pokazy i wystawy rolnicze, był fundatorem szkół rolniczych i wzorowych gospodarstw wiejskich, a takĹźe zabiegał o utworzenie szkoły weterynaryjnej we Lwowie. W 1842 roku złoĹźył osobiście w Wiedniu na ręce kanclerza Metternicha projekt zniesienia pańszczyzny opracowany przez polskich galicyjskich ziemian, ktĂłry został odrzucony. Autor m.in. broszur o pszczelarstwie, hodowli koni i jedwabnikĂłw.
Leszek Jerzy KrzyĹźanowski (1926 – 2005 Warszawa), ekonomista, inĹźynier konstruktor, 1977-84 profesor i 1971-80 prorektor Politechniki Wrocławskiej, 1986-88 dyrektor Instytutu Administracji i Zarządzania w Warszawie, od 1987 roku profesor zwyczajny nauk ekonomicznych, prowadził działalność dydaktyczną.
Romuald KrzyĹźanowski (1812 – 1879 Śniatyń), ksiądz grekokatolicki archidiecezji lwowskiej uwaĹźający się za Polaka (synom dał polskie imiona: Tadeusz i Stanisław), 1836-38 proboszcz parafii w Hanowcach koło Rohatyna, działacz spiskowy, członek kolejno polskich organizacji konspiracyjnych: Związku Bezimiennego, Stowarzyszenia Ludu Polskiego i Młodej Sarmacji, aresztowany w 1838 roku i skazany na 4 lata więzienia w Spielbergu (1840-44), w 1848 roku przystąpił do polonofilskiego Ruskiego Soboru, jako niepewny politycznie i polonofil do końca Ĺźycia nie pełnił Ĺźadnych funkcji kościelnych.
Tadeusz Franciszek Kuczyński (1890 – 1945 Woroszyłowgrad), chemik, od 1936 profesor Politechniki Lwowskiej - kierował Katedrą Technologii Chemicznej I. i Elektrochemii, pełnił funkcję dziekana Wydziału Chemii, rozwinął w Polsce nowy dział technologii – inĹźynierię chemiczną, zajmował się rozdzielaniem emulsji ropy, technologią soli potasowych, prowadził badania pokładĂłw soli potasowej dla TESP w Kałuszu (woj. stanisławowskie). Po ponownym zajęciu Lwowa przez sowietĂłw i zgodnie z planem Stalina przyłączenia miasta do Związku Sowieckiego, na początku stycznia 1945 roku aresztowany i wywieziony do obozu w Krasnodonie, gdzie śmiertelnie zachorował, zmarł w szpitalu w Woroszyłowgradzie.
Jerzy Kuryłowicz (1895 – 1978 KrakĂłw), językoznawca zajmujący się przede wszystkim językoznawstwem diachronicznym i językami indoeuropejskim, profesor Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, a po wojnie i przymusowemu opuszczeniu Lwowa Uniwersytetu Jagiellońskiego, przed wojną radny Rady Miejskiej miasta Lwowa.
Leszek Kuszelewski (1922 – 1999 Warszawa), chemik, wybitny specjalista chemii rolnej, od 1969 profesor Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, autor 140 prac naukowych.
Manfred Lachs (1914 – 1993 Haga, Holandia), prawnik i dyplomata światowej sławy, sędzia, profesor Uniwersytetu Warszawskiego i 1973-76 przewodniczący Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości w Hadze.
Jan Paweł Ferdynand Lam (1838 – 1886 LwĂłw), powieściopisarz, satyryk (ma trwałe miejsce wśrĂłd klasykĂłw polskiej humorystyki), członek redakcji lwowskich czasopism: „Gazeta Narodowa” 1866-69 i „Dziennika Polskiego” 1869-86 (początkowo redaktor), jedna z najwybitniejszych postaci Ăłwczesnej Galicji, przyczynił się do usunięcia języka niemieckiego z teatru lwowskiego.
Stanisław Lam (1891 – 1965 ParyĹź), historyk literatury, bibliofil, wydawca encyklopedii w zasłuĹźonym warszawskim wydawnictwie Trzaski, Ewerta i Michalskiego, autor licznych monografii literackich, rozpraw bibliofilskich i bibliograficznych.
Tadeusz Lanc (1909 – 1988), inĹźynier, profesor Politechniki Krakowskiej.
Ewa Lassek (1928 – 1990 KrakĂłw), aktorka teatralna (Teatr Stary w Krakowie) i telewizyjna, wykładowca Państwowej WyĹźszej Szkoły Teatralnej w Krakowie.
Kazimierz Lewicki (1883 – 1962 Katowice), aktor Teatru Miejskiego we Lwowie 1918-41 i 1944-45, a po zamknięciu przez okupanta sowieckiego teatru polskiego we Lwowie, w 1945 pod przymusem wraz z całym zespołem lwowskim przeniĂłsł się do Katowic i tam w Teatrze im. Wyspiańskiego występował do końca Ĺźycia.
Hubert Ignacy Linde (1867 – 1926 Warszawa), działacz państwowy i gospodarczy, 1919-25 pierwszy prezes Polskiej Kasy Oszczędności; 1919 minister poczt i telegrafĂłw, 1923 minister skarbu w gabinecie Wincentego Witosa.
Stanisław Michał Lityński (1895 – 1958 Londyn), pułkownik Wojska Polskiego, po wybuchu I wojny światowej w I Brygadzie LegionĂłw Polskich – dowĂłdca kompanii stanisławowskiej Polskich DruĹźyn Strzeleckich, podczas wojny polsko-ukraińskiej 1918-19 w Stanisławowie działacz Polskiej Organizacji Wojskowej za co więziony przez UkraińcĂłw, w Polsce niepodległej oficer w Sztabie Głównym Wojska Polskiego, w 1939 roku ostatni szef sztabu Armii „Poznań”, pośmiertnie awansowany na generała brygady (1964).
Barbara LudwiĹźanka (1908 – 1990 Warszawa), bardzo popularna aktorka teatralna (Teatr Polski i Teatr Współczesny w Warszawie) i filmowa (zagrała w 33 filmach).
Konstanty Łękawski (1816 – 1872 StanisławĂłw), Polak wyznania grekokatolickiego (jego ojciec był księdzem unickim), uczestnik rewolucji węgierskiej 1848-49, m.in. łącznik pomiędzy L. Kossuthem a jego polskimi współpracownikami w Galicji, w 1863 roku organizował dywersję polską na Kaukazie podczas powstania czerkieskiego.
Jarosław Ludomir Łomnicki (1873 – 1931 LwĂłw), etnomolog, geolog i paleozoolog, 1915-31 dyrektor polskiego Muzeum Przyrodniczego im. Dzieduszyckich we Lwowie, inicjator utworzenia i wiceprezes Polskiego Związku Etnomologicznego (od 1924), autor około 45 publikacji entomologicznych.
Konstanty Łopatyński, syn księdza unickiego Włodzimierza uwaĹźającego się za Polaka, wybitny lekarz weterynaryjny-internista, od 1928 profesor Wydziału Weterynaryjnego Uniwersytetu Warszawskiego – postawił jego Klinikę ChorĂłb Wewnętrznych na wysokim poziomie, autor 19 prac naukowych, po wojnie odbudowywał i organizował na nowo katedrę na Uniwersytecie Warszawskim.
Franciszek Łukasiewicz (1890 – 1950 Poznań), pianista (liczne koncerty w kraju i za granicą), przed wojną kierownik redakcji muzycznej Radia Poznań, profesor Państwowej Akademii i Szkoły Muzycznej w Poznaniu.
Adam Łysakowski (1895 – 1952 Warszawa), bibliotekarz, teoretyk nauki o książce, 1930-39 dyrektor Biblioteki Uniwersyteckiej w Wilnie, 1946-48 Biblioteki Uniwersyteckiej w Łodzi, 1949-52 dyrektor Instytutu Bibliograficznego przy Bibliotece Narodowej w Warszawie.
AmbroĹźy Majer (1902 – 1980), wybitny pedagog, podczas wojny dyrektor Ośrodka Gimnazjalnego 2 Korpusu Polskiego gen. W. Andersa.
Antoni JĂłzef Manastyrski (Monastyrski) (1893 – 1869 Rzym), duchowny rzymskokatolicki, kanonik lwowski od 1838 roku, rektor Uniwersytetu Lwowskiego 1845/46, proboszcz katedry lwowskiej od 1850 roku i wikariusz kapitulny archidiecezji lwowskiej 1858–1860, 22 paĹşdziernika 1863 roku otrzymał honorowe obywatelstwo miasta Lwowa, biskup przemyski od 1863 roku, asystent tronu papieskiego od 1867 roku, uczestnik Soboru Watykańskiego I.
Andrzej Maryański (1924 – 1995 KrakĂłw), geograf, profesor WyĹźszej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie, a takĹźe Akademii Ekonomicznej tamĹźe i Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, specjalista w zakresie geografii ludności i geografii regionalnej.
Stefania Marynowicz (1889 – 1945 KrakĂłw), śpiewaczka operowa, występowała w teatrach operowych Poznania, Lwowa, Krakowa i Katowic.
Marian Mayer (1899 – po 1 IX 1939), dziennikarz, korespondent berliński krakowskiego dziennika „I.K.C.” i „Ekspresu Porannego”, korespondent polski United Press, ostatnio dyrektor wydawnictwa „Nowy Kurier” w Poznaniu, prawdopodobnie zamordowany przez hitlerowcĂłw.
Wiesław Mazurkiewicz (ur. 1939), po ukończeniu szkoły zawodowej 1956-88 pracownik Huty im. Lenina w Krakowie, od IX 1980 roku działacz „Solidarności”, 16 XII 1981 - 7 VII 1982 roku internowany w Załężu k. Rzeszowa, 16 VIII 1982 roku ponownie aresztowany i przetrzymywany w Krakowie do 27 IX 1982 roku; po wyjściu zwolniony z pracy. Działacz podziemnej „Solidarności”, m.in. drukarz i kolporter „Homo Homini”; 2 IX 1985 roku skazany na karę grzywny, a 6-16 V 1988 roku aresztowany, wielokrotnie zatrzymywany. Prześladowany w 1988 roku wyjechał do USA, skąd powrĂłcił do kraju w 2007 roku.
Janusz Michalewicz (ur. 1943), aktor teatralny (Wrocław, Gniezno, Jelenia Góra), ekonomista, przedsiębiorca, publicysta, autor książek opisujących Polskę w XX-XXI w., relacje osobiste Polaków, życie artystyczne, teatry i kulturę studencką, transformację po 1989 roku i politykę gospodarczą Polski.
Stanisław Miciński (1876 – 1915 ŁódĹş), aktor teatrĂłw łódzkich, najdłuĹźej występował w Teatrze Popularnym.
Jan Stefan Mikusiński (1913 – 1987 Katowice), matematyk, profesor Uniwersytetu Wrocławskiego, następnie Uniwersytetu Warszawskiego, członek Polskiej Akademii Nauk, członek honorowy Polskiego Towarzystwa Matematycznego, autor prac z analizy funkcjonalnej i teorii dystrybucji, m.in. „Rachunek operatorĂłw”, ktĂłrego był twĂłrcą, członek zagraniczny do Serbskiej Akademii Nauk i Sztuk, doktor honoris causa uniwersytetu w Rostocku (Niemcy). Jego imię nosi jedna z ulic w Katowicach.
Bernard Stanisław Mond (1887 – 1957 KrakĂłw), generał brygady Wojska Polskiego, dowĂłdca 6 Dywizji Piechoty w Krakowie.
Adam Nadachowski (1894 – 1939), pułkownik dyplomowany Wojska Polskiego, współorganizator Polskich DruĹźyn Strzeleckich w Stanisławowie, Ĺźołnierz armii gen. JĂłzefa Hallera, 1932-36 zastępca dowĂłdcy 68 pułku piechoty i od 1936 roku dowĂłdca 83 pułku piechoty w Kobryniu (Polesie), podczas kampanii wrześniowej 1939 walczył w składzie 30 dywizji piechoty Armii „ŁódĹş”, poległ 9 IX w boju z Niemcami pod Przyłękiem koło Skierniewic.
Ewa Najwer (ur. 1933), poetka, prozaik, krytyk literacki, autorka 13 książek; w latach 1940-46 na zesłaniu w Kazachstanie.
Roman Niedzielski (1911 – 1978), inĹźynier mechanik, pierwszy rektor WyĹźszej Szkoły InĹźynierskiej w Rzeszowie (obecnie Politechnika Rzeszowska) 1963-72.
Anna Niementowska (1872 – po 1 IX 1939), artysta muzyk, pianistka, profesor i dyrektor prywatnego Konserwatorium Muzycznego im. K. Szymanowskiego we Lwowie, organizatorka polskich szkół muzycznych w RĂłwnem, Krzemieńcu, Dubnie, Włodzimierzu Wołyńskim, Kołomyi, Stryju i polonijnych w Stanach Zjednoczonych – w Filadelfii i Bostonie.
Tadeusz Olszański (ur. 1929), dziennikarz, publicysta, tłumacz. Jako dziennikarz sportowy („Sportowiec”, Telewizja Polska) wielokrotnie relacjonował igrzyska olimpijskie, jest rĂłwnieĹź autorem wielu książek o tematyce sportowej. Dokonał takĹźe około 40 przekładĂłw literatury węgierskiej na język polski, w tym „ChłopcĂłw z placu broni” Ferenca Molnara i „Byłem asystentem doktora Mengle” Mikolosa Nyiszli. Zdobył wiele krajowych i zagranicznych nagrĂłd oraz wyróşnień. 1986-90 dyrektor Ośrodka Kultury Polskiej w Budapeszcie i 1990-94 korespondent Polskiego Radia i Telewizji na Węgrzech i Jugosławii. W 2008 roku opublikował wspomnieniową książkę „Kresy kresĂłw. StanisławĂłw”, obejmującą okres dzieciństwa spędzonego w polskim Stanisławowie. Odznaczony KrzyĹźem Oficerskim Orderu Republiki Węgierskiej (2009).
Alicja Orzałkiewicz (ur. 1936), po ukończeniu szkół zawodowych w Lesznie i Katowicach, w latach 1972-1991 pracowniczka PSS Społem w Lesznie, do 1982 roku kierownik Zakładu Kosmetycznego przy PSS Społem. Od 1981 roku działaczka „Solidarności” i Lesznie, współorganizatorka I WojewĂłdzkiego Zjazdu DelegatĂłw Regionu Leszczyńskiego, członek Regionalnej Komisji Wyborczej. 13 XII 1981 - 4 I 1982 roku w ukryciu; 5 I 1982 roku po zgłoszeniu się do MO w Lesznie zatrzymana i internowana przez kilka tygodni w Ośrodku Odosobnienia w Gołdapi. Po wyjściu współpracowniczka konspiracyjnych struktur „S” i legalnych w latach 1989-91. 1994-1998 radna miasta Leszno.
Władysław OstroĹźyński (1857 – 1898 LwĂłw), prawnik, wzięty adwokat we Lwowie, wicesyndyk Galicyjskiego Towarzystwa Kredytowego we Lwowie, członek redakcji czasopisma „Prawnik”, od 1892 profesor Uniwersytetu Lwowskiego, docent w Szkole Rolniczej w Dublanach i Szkole Gospodarstwa Krajowego we Lwowie, jako jeden z pierwszych PolakĂłw zyskał członkostwo Inion Internationale de Droit Penal w Brukseli, autor prac naukowych.
Henryk Pasławski (ur. 1930), dziennikarz, 1966-90 redaktor dziennika „Nowiny” (210 tys. nakładu) w Rzeszowie, inicjator koloni letnich dla dzieci rzeszowskich.
Daniel Passent, właśc. Passenstein (ur. 1938), dziennikarz i dyplomata, wieloletni felietonista tygodnika społeczno-politycznego „Polityka”, ambasador RP w Chile 1996-2001, takĹźe tłumacz, satyryk i autor książek.
Tadeusz Pawelski (1911 – 1967 Argentyna), podpułkownik Wojska Polskiego, zastępca dowĂłdcy 18 Lwowskiego Baonu StrzelcĂłw, następnie pełniący obowiązki dowĂłdcy 16 Lwowskiego Baonu StrzelcĂłw, odznaczony KrzyĹźem Virtuti Militari, po wojnie zasłuĹźony działacz Polonii argentyńskiej.
Jan Pawłowski (1945 – 2005 Brzeg), fizyk, pracownik naukowy Uniwersytetu Wrocławskiego i Politechniki Wrocławskiej (Instytut Matematyki). Od IX 1980 roku działacz „Solidarności” we Wrocławiu, skonstruował aparaturę umoĹźliwiającą podsłuchiwanie rozmĂłw radiowych funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej i SłuĹźby Bezpieczeństwa, co uchroniło wielu działaczy przed aresztowaniem. TwĂłrca kontrwywiadu Solidarności Walczącej, 1992-93 szef Delegatury Urzędu Ochrony Państwa we Wrocławiu, 1999-2002 dyrektor Biura Kontroli Urzędu Marszałkowskiego we Wrocławiu.
Julian Marian Piasecki (1896 – 1944 Warszawa), inĹźynier, major dyplomowany Wojska Polskiego, 1933-39 I wiceminister komunikacji, prezes Automobilklubu Polskiego.
Kazimierz Marceli Piotrowski (1901 – po 1 IX 1939), artysta rzeĹşbiarz (Akademia Sztuk Pięknych w Krakowie), po ukończeniu studiĂłw działał w Poznaniu, wykonał m.in. popiersia: marsz. JĂłzefa Piłsudskiego dla zarządu miejskiego w Poznaniu, prymasa, kard. A. Hlonda dla zagranicznego seminarium duchownego w Poznaniu, dra K. Marcinkowskiego dla Muzeum Wielkopolskiego w Poznaniu, pomnik św. Jana w Gostyniu, tablice pamiątkowe marsz. J. Piłsudskiego i ks. Streicha.
Roman Pisarski (1912 – 1969 Warszawa), pisarz, wypędzony z sowieckiego Lwowa w 1945 roku zamieszkał w Gliwicach, autor 29 książek dla dzieci i młodzieĹźy, m.in. fascynującej i prawdziwej historii „O psie, ktĂłry jeĹşdził koleją” (1967) oraz wierszowanych podręcznikĂłw do nauki gramatyki.
Adam Piskozub (1891 – 1951 Poznań), dziennikarz, literat, historyk literatury, obrońca polskiego Lwowa w 1918 roku, współpracownik lwowskich dziennikĂłw „Wiek Nowy” i „Gazety Wieczornej”, warszawskiego „Przeglądu Wieczornego”, „Kuriera Porannego, „Gazety Warszawskiej”, podczas wojny polsko-bolszewickiej był korespondentem wojennym na froncie białoruskim, pisał relacje z walk powstańczych na GĂłrnym Śląsku, w 1920 roku towarzyszył oddziałom polskim zajmującym Pomorze, w 1924 roku referent prasowy w Ministerstwie Poczt i TelegrafĂłw, 1924-29 naczelny redaktor „Dziennika Poznańskiego”, 1929-31 „Dnia Pomorskiego” w Toruniu, 1932-39 w warszawskiej Agencji Wschodniej, m.in. naczelny redaktor „Codziennej Gazety Handlowej”, w okresie okupacji niemieckiej zatrudniony w Radzie Głównej Opiekuńczej (RGO) w Warszawie, a podczas Powstania Warszawskiego 1944 sekretarz generalny RGO zarządu na miasto stołeczne Warszawę.
Aleksander Poniński (1856 – 1915 LwĂłw), książę, doktor praw (UJag.), właściciel dĂłbr ziemskich w Horyńcu, PodemszczyĹşnie i TarasĂłwce, a takĹźe wyspy Tusel-Daxy na Adriatyku koło Dubrownika (Chorwacja), 1894-98 kierownik Dyrekcji Skarbu w Krakowie, 1898-1900 radca dworu przy Krajowej Dyrekcji Skarbu we Lwowie, 1903-07 poseł z Galicji do austriackiej Rady Państwa w Wiedniu (członek Koła Polskiego), kolekcjoner, twĂłrca Biblioteki Horynieckiej (40 tys. tomĂłw), ktĂłra naleĹźała do największych bibliotek prywatnych na ziemiach polskich (uratowana część w Bibliotece Narodowej w Warszawie).
Władysław Poplatek (1907 – 1994), duchowny rzymskokatolicki, teolog, profesor i 1957-76 kierownik Katedry Teologii Moralnej Fundamentalnej oraz dziekan i prodziekan Wydziału Teologii na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim.
Edward Mieczysław Potęga (1890 – 1974 ŁódĹş), przyrodnik, popularyzator przyrody, pedagog i kierownik Muzeum Przyrodniczego w Łodzi (1930-52), redaktor „Czasopisma Przyrodniczego” 1927-39, prezes Ligi Ochrony Przyrody 1945-52;
JĂłzef Potocki (1673 - 1751 ZałoĹşce), wojewoda kijowski 1702–44, hetman wielki koronny 1707 (z ramienia krĂłla Stanisława Leszczyńskiego) i 1735–51, wojewoda poznański od 1744 roku, kasztelan krakowski od 1748 roku; przeciwnik SasĂłw.
Artur Prędski (1900 – 1941 LwĂłw), polski poeta i powieściopisarz oraz dziennikarz pochodzenia Ĺźydowskiego działający w Warszawie, autor powieści o charakterze społecznym i politycznym.
Mikołaj Rahoza (1811 – 1901 Martigues, Francja), w 1871 roku uczestnik obrony ParyĹźa w szeregach Gwardii Narodowej, jeden z głównych organizatorĂłw oporu przeciw rozporządzeniom Komuny.
Franciszek Rerutkiewicz (1886 – 1920 Zakopane), malarz i grafik (uczeń JĂłzefa Pankiewicza w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie), tworzył pejzaĹźe, kompozycje figuralne oraz martwe natury, wystawiał obrazy w Krakowie, Warszawie, Tarnopolu i Wenecji.
Stanisław Rowiński (1872 – 1952 KocborĂłw na Pomorzu), doktor praw, adwokat, członek i przed 1939 rokiem dziekan Rady Adwokackiej w Krakowie, reprezentował Krakowską Izbę Adwokacką i Naczelną Radę Adwokacką na Międzynarodowych Kongresach Adwokackich w ParyĹźu, Nicei, Brukseli, Pradze i polskim Lwowie, członek i 1937-38 prezes Międzynarodowego Stowarzyszenia AdwokatĂłw; jeden z czołowych działaczy Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”: 1901-03 sekretarz, 1903-06 dyrektor i 1906-14 zastępca prezesa Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Krakowie, współzałoĹźyciel i 1897-99 redaktor naczelny „Sokoła”, jeden z głównych organizatorĂłw Zlotu Grunwaldzkiego Sokolstwa Polskiego w Krakowie w 1910 roku, 1921-39 prezes Dzielnicy Krakowskiej Polskiego Związku Towarzystw Gimnastycznych.
Adam Rubaszewski (1919 – 2005 Warszawa), uczestnik kampanii wrześniowej 1939 (16 Dywizja Artylerii Motorowej), podczas ktĂłrej dostał się do niewoli niemieckiej, z ktĂłrej zbiegł w listopadzie 1941 roku, w Przemyślu przystąpił do Armii Krajowej, aresztowany przez gestapo we Lwowie 31 sierpnia 1942 roku i więziony do 1945 roku (m.in. obĂłz koncentracyjny Sachsenhausen), po powrocie do Polski w 1947 roku ukończył studia w SGH w Warszawie i rozpoczął działalność na rzecz PolakĂłw wypędzonych ze Stanisławowa i Ziemi Stanisławowskiej do stalinowskiej Polski, tj. Polski bez KresĂłw. Był w ścisłym kontakcie ze środowiskami stanisławowian w Krakowie, Wrocławiu, Opolu i Warszawie (załoĹźył Koło Stanisławowian w stolicy) i wspĂłlnie z nimi przyczynił się do powstania tablic upamiętniających ich gehennę z lat 1939-45 w kościołach Warszawy i Wrocławia. Sporządził ewidencję stanisławowian zamieszkałych po II wojnie w wojewĂłdztwach warszawskim, wrocławskim i opolskim, dzięki ktĂłrej wiele rodzin stanisławowskich mogło się odnaleźć. W latach 80. XX w. przyczynił się do odnalezienia na wzgĂłrzu Uhrynowskim koło Pawełcza (ok. 7 km od Stanisławowa) zbiorowych mogił pomordowanych przez hitlerowcĂłw w 1941 roku stanisławowskich nauczycieli i innych przedstawicieli inteligencji polskiej, a po upadku Związku Sowieckiego w 1991 roku do uporządkowania terenu i upamiętnienia tragedii, zwanej odtąd mordem w Czarnym Lesie. Z pomocą Polonii kanadyjskiej przeniĂłsł grĂłb znanego XIX-wiecznego polskiego działacza niepodległościowego Agatona Gillera z unicestwionego przez władze sowieckie cmentarza polskiego w Stanisławowie na warszawskie Powązki. Przy pomocy syna Pawła, rzeĹşbiarza, odtworzył pomnik nagrobny podobny do stanisławowskiego. Odznaczony KrzyĹźem Kawalerskim Orderu Polonia Restituta i Złotym Medalem Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej. (Stanisław Leszczyński).
Stanisław Rubaszewski (1903 – 1972 Warszawa), jako uczeń polskiego gimnazjum w Stanisławowie po zajęciu miasta przez nacjonalistĂłw ukraińskich w listopadzie 1918 roku wstąpił do konspiracyjnej Polskiej Organizacji Wojskowej i w maju 1919 roku brał udział w wyparciu z tego miasta wojsk ukraińskich, a następnie – do lipca 1920 roku – był członkiem Małopolskiej StraĹźy Obywatelskiej w Stanisławowie, 1924-39 nauczyciel szkolny na Śląsku, podczas okupacji sowieckiej, a następnie niemieckiej członek Związku Walki Zbrojnej w Przemyślu, 31 sierpnia 1942 roku aresztowany we Lwowie przez gestapo i więziony w hitlerowskich obozach koncentracyjnych (do grudnia 1944 w Auschwitz), po wojnie w Niemczech przewodniczący Rady Naukowej Polskiego Uniwersytetu Powszechnego, po powrocie do Polski w 1947 roku działacz Polskiego Związku b. WięźniĂłw Politycznych Hitlerowskich Więzień i ObozĂłw Koncentracyjnych w Przemyślu.
Jan Rubczak (1884 – 1942 KL Auschwitz), malarz i grafik, absolwent krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, w ktĂłrej później pracował, w 1925 roku współzałoĹźyciel krakowskiego Cechu ArtystĂłw PlastykĂłw „JednorĂłg”, wydał teki: „KrakĂłw”, „Warszawa”, „Katedry francuskie”, zginął w hitlerowskim obozie koncentracyjnym Auschwitz, jego obrazy znajdują się w Muzeach Narodowych w Warszawie, Krakowie i Kielcach oraz w Muzeum Pomorza Środkowego w Słupsku.
Zbigniew Rudnicki (1928 – 2000 Poznań), prawnik, polityk i działacz rzemieślniczy, wiceprzewodniczący Rady Narodowej m. Poznania 1961–1973, poseł na Sejm 1976-85 i 1989-91, minister łączności 1980–1981.
Roman Rudniewski (1893 – 1965 Warszawa), architekt, radiotechnik, przedsiębiorca, jeden z pionierĂłw Polskiego Radia i radiotechniki w Polsce, 1925-26 współinicjator i kierownik PrĂłbnej Stacji Nadawczej Polskiego Towarzystwa Radiotechnicznego w Warszawie, 1926 współorganizator I OgĂłlnokrajowej Wystawy Radiowej w Warszawie, współinicjator powstania Instytutu Radiotechnicznego w Warszawie, w okresie terroru stalinowskiego w latach 1948-54 więziony przez władze komunistyczne.
Henryk Rump (1863 – 1920 Lublin), lekarz, pułkownik lekarz Wojska Polskiego, podczas I wojny światowej szef sanitarny Generalnego Gubernatorstwa Wojskowego w Polsce z siedzibą w Lublinie.
Mieczysław Rybczyński (1873 – 1937 Warszawa), inĹźynier hydrotechnik, zasłuĹźony dla prac regulacyjnych gĂłrnych biegĂłw rzek południowej Polski, 1921 roku wiceminister robĂłt publiczny i kierownik tego ministerstwa w latach 1922, 1925 i 1926, profesor Politechniki Warszawskiej, konsultant przy budowie port w Gdyni.
Witold Erazm Rybczyński (1881 – 1949 Lusławice koło Brzeska), fizyk, matematyk, przed wojną docent fizyki Politechniki Lwowskiej, nauczyciel szkół średnich (TarnĂłw), autor prac naukowych i podręcznikĂłw dla gimnazjĂłw.
Zofia Rydet (1911 – 1997 Gliwice), fotografik, związana z Gliwickim Towarzystwem Fotograficznym, autorka cyklĂłw: Mały człowiek, Czas przemijania, Zapis socjologiczny, Nieskończoność dalekich drĂłg, Suita śląska, uhonorowana wieloma prestiĹźowymi nagrodami (m.in. EFIAP w 1976 roku).
Henryk (Markus) Salz (1881 – po 1 IX 1939), prawnik, literat polski Ĺźydowskiego pochodzenia, pozostający pod wpływem nastrojĂłw i nurtĂłw umysłowych Młodej Polski, opublikował osiem tomĂłw poezji, trzy tomy prozatorskie (w tym powieść sensacyjną) oraz kilka dramatĂłw (w tym patriotyczną jednoaktĂłwkę „Dziedzictwo” – o Legionach Polskich JĂłzefa Piłsudskiego), a takĹźe nowele i sporą liczbę przekładĂłw (głównie z języka niemieckiego na język polski, w tym dzieła F. Hebbla i A. Schnitzlera).
Karol Sawicki (ok. 1792 – 1850 Wiedeń), jeden z najlepszych lutnikĂłw polskich i europejskich XIX w., budował skrzypce wg modeli włoskich mistrzĂłw: Guarneriego del Gesu, a przede wszystkim A. Stradivariego (duĹźy model), doskonale wykończone, o silnym, pełnym dĹşwięku i był ceniony jako korektor; w 1828 roku otrzymał list pochwalny od N. Paganiniego za korektę jego skrzypiec i ich kopię; jego skrzypce posiada Państwowa Kolekcja InstrumentĂłw Lutniczych w Warszawie (z 1843) oraz Muzeum InstrumentĂłw Muzycznych w Poznaniu (jego skrzypce należące niegdyś do Nikodema Biernackiego).
Jan Schindler (1802 – 1890 KrakĂłw), ksiądz katolicki, kanonik krakowski, proboszcz parafii św. Mikołaja, komendatoryjny opat mogilski, teolog, profesor i doktor honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego (podjął prace nad reformą uczelni), 1841-46 prezes Senatu Rządzącego Rzeczypospolitej Krakowskiej – najwyĹźszego organu władzy wykonawczej.
Roman Schneider (1894 – 1969 Toronto, Kanada), architekt, rzeĹşbiarz, projektant mebli, ceramik, pedagog (wykładowca Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie), projektował przebudowę Teatru im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu, kilka budynkĂłw szkolnych i Dom Ludowy im. Tadeusza Kościuszki w Kosowie na Polesiu, kościół parafialny w Głownie pod Łodzią oraz siedziby Naczelnej Izby Lekarskiej i Ĺťeńskiego Gimnazjum Państwowego im. Juliusza Słowackiego w Warszawie, a - z okazji pogrzebu marszałka JĂłzefa Piłsudskiego w roku 1935 - okolicznościową dekorację wnętrza katedry św. Jana w Warszawie; aresztowany przez NKWD w Łucku na Wołyniu wraz z Ĺźoną, został w 1940 roku zesłany do łagru nad Morzem Białym, w 1942 roku wyszedł z Rosji wraz z Armię Polską gen. Władysława Andersa, w latach 1943-1945 pełnił funkcję prezesa Związku Zawodowego Polskich ArtystĂłw PlastykĂłw w Iranie, w Teheranie zaprojektował wnętrza sali teatralnej dla Klubu Brytyjsko-Perskiego (The Green Room Theater), wnętrza domu głównodowodzącego armii amerykańskiej, letni pałac i komplet mebli dla irańskiej księżniczki Ashraf Pahlavi, siostry szacha perskiego, po wojnie pracował jako pedagog i architekt w Libanie, a w 1950 wraz z Ĺźoną wyemigrował do Kanady, gdzie pracował jako pedagog w Acadia University w Wolfville, w Ontario College of Art w Toronto, w Madoc Art Center i od 1963 roku w załoĹźonej przez SchneiderĂłw letniej szkole malarstwa i ceramiki Mary and Roman Schneider School of Fine Arts w Actinolite (Ontario), gdzie Roman prowadził zajęcia z ceramiki.
Grzegorz Leopold Seidler (1913 – 2004 Lublin), prawnik i historyk idei, od 1950 roku profesor i 1959-69 rektor Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, członek Trybunału Stanu, 1969-1972 dyrektor Instytutu Kultury Polskiej w Londynie, poseł na Sejm PRL 1985-89.
Stefan Adam Seidler (1915 – 2003), zootechnik, profesor Akademii Rolniczej w Szczecinie.
Anna Seniuk, właśc. Anna Seniuk-Małecka (ur. 1942), bardzo dobra i popularna aktorka teatralna (Teatr Stary w Krakowie, teatry Warszawy), filmowa (62 filmy i seriale telewizyjne) i dubbingowa (9 filmów), profesor Akademii Teatralnej w Warszawie.
Witold Seńczuk (ur. 1925), toksykolog, 1972-95 profesor Akademii Medycznej w Poznaniu, 1967-95 kierownik Katedry Toksykologii. Działał na rzecz nauki i nauczania w skali krajowej, będąc między innymi członkiem Rady Głównej Nauki i Szkolnictwa WyĹźszego oraz Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów Naukowych. Brał udział w pracach kilku komisji PAN. WspółzałoĹźyciel i przez kilka kadencji przewodniczący Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Toksykologicznego. Autor 140 prac naukowych, w tym podręcznika akademickiego „Toksykologia współczesna”.
Klemens Sielecki (1903 – 1980 Kamień Pomorski), inĹźynier mechanik, dyrektor techniczny Fabryki Lokomotyw „Fablok” w Chrzanowie 1945-61, pedagog (Politechnika Lwowska, Akademia GĂłrniczo-Hutnicza w Krakowie, Techniku Mechaniczne w Chrzanowie), w 1935 roku w Fabryce Lokomotyw w Chrzanowie przystąpił do budowy wagonu motorowego o napędzie spalinowo-hydraulicznym, ktĂłry stał się rewelacją Ăłwczesnej techniki kolejowej, po wojnie uruchomił produkcję kilkunastu typĂłw lokomotyw, w tym 12 typĂłw na eksport.
Stanisław Sierotwiński (1886 – 1948 KrakĂłw), urzędnik, przedsiębiorca, zasłuĹźony działacz gospodarczy wiceprezes prężnej Krakowskiej Kongregacji Kupieckiej (KKK, 18 oddziałów na trenie wojewĂłdztw krakowskiego i lwowskiego).
Aleksander SkĂłrski (1851 – 1928), filozof, historyk, profesor Uniwersytetu Lwowskiego 1892-1902 i Uniwersytetu w Sofii (Bułgaria) 1907-10, autor cennych prac, m.in. : „Filozofia jako nauka akademicka” (LwĂłw 1893), „Znaczenie filozofii w studiach uniwersyteckich” (LwĂłw 1895); był autorem rozprawy „O prawie zwierząt” (LwĂłw 1895), w ktĂłrej jako jeden z pierwszych autorĂłw polskich poruszył tę problematykę.
Waldemar Slawik (ur. 1915 – 1997 Gdańsk), dziennikarz, organizator redakcji i redaktor naczelny dziennika „Głos Koszaliński” 1951-55, redaktor naczelny „Głosu WybrzeĹźa” w Gdańsku 1958-75.
Bronisław Sochor (1909 – 1989 ŁódĹş), inĹźynier, specjalista w dziedzinie elektrotermii, przed wojną pracował w Warszawie przy elektryfikacji warszawskiego węzła kolejowego, od 1955 roku profesor i 1959-62 prorektor Politechniki Łódzkiej, w 1957 roku inicjator i współzałoĹźyciel Polskiego Komitetu Elektrotermii, a w latach 1957–60 i 1962–73 jego przewodniczący, 1958-72 wiceprezes i 1972-74 prezes Międzynarodowej Unii Elektrotermii (UJE) w ParyĹźu.
Juliusz Sokołowski (1945 – 2008 Wrocław), absolwent Politechniki Wrocławskiej, Wydział Elektroniki (1968), 1968-93 zatrudniony we Wrocławskich Zakładach Elektronicznych Elwro. W marcu 1968 roku uczestnik akcji protestacyjnej na Politechnice Wrocławskiej. Za działalność opozycyjną ukarany przez Senat uczelni wstrzymaniem dyplomu na okres dwĂłch lat oraz zakazem wstępu na wszystkie uczelnie. W VIII 1980 roku przewodniczący powstałego w Elwro Komitetu Strajkowego, solidaryzującego się ze stoczniowcami na WybrzeĹźu, a od IX 1980 roku działacz „Solidarności”, przewodniczący Komitetu Zakładowego w Elwro. 21 XII 1981 – 27 XI 1982 roku internowany w Nysie i Grodkowie. Po uwolnieniu zaangaĹźowany w druk i kolportaĹź wydawnictw niezaleĹźnych (m.in. „Z dnia na dzień”, „Biuletyn Dolnośląski”, „Solidarność Walcząca”) i organizację spotkań Teatru Podziemnego we Wrocławiu.
Zofia Sołtysik (1899 – 1979 Anglia), obrończyni Lwowa w 1918 (odznaczona KrzyĹźem Orląt i Medalem Niepodległości), zasłana w 1940 roku przez okupanta sowieckiego ze Lwowa zesłana na Sybir, po uwolnieniu w 1942 roku delegatka Ambasady RP w Semipalatyńsku (Kazachstan), porucznik Pomocniczej SłuĹźby Kobiet i szef jej sztabu na Środkowym Wschodzie.
Julian Andrzej Sosabowski (1896 – po 1945 na Zachodzie), pułkownik Wojska Polskiego,
zastępca dowĂłdcy 35 Pułku Piechoty w garnizonie Brześć, w kampanii wrześniowej 1939 dowĂłdca piechoty Zgrupowania „Brześć”, ktĂłre W dniach 14-16 września stoczyło walkę z XIX Korpusem Pancernym gen. Heinza Guderiana, a 29 września w Janowie Lubelskim stoczyło krwawe walki z pododdziałami niemieckiej 27 Dywizji Piechoty, po kampanii w Wojsku Polskim na Zachodzie.
Stanisław Franciszek Sosabowski (1892 – 1967 Londyn), generał brygady Wojska Polskiego , w 1939 roku dowĂłdca 21 Pułku Piechoty „Dzieci Warszawy” (udział w obronie Warszawy), w Wojsku Polskim na Zachodzie twĂłrca i dowĂłdca Pierwszej Brygady Spadochronowej, ktĂłra wzięła udział w największej w II wojnie światowej operacji powietrznodesantowej sprzymierzonych pod Arnhem (Holandia) we wrześniu 1944 roku, 31 maja 2006 roku krĂłlowa Holandii Beatrix przyznała generałowi pośmiertnie Medal Brązowego Lwa.
Stanisław Spunda-Kostrzewski (1899 – po 1 IX 1939), aktor teatrĂłw Krakowa i Katowic.
Alojzy Stamper (1905 – 1983), przed wojną czołowy działacz Stronnictwa Narodowego we Lwowie, członek Komitetu Głównego Stronnictwa Narodowego w Warszawie.
Wojciech Standełło (1932 – 2005 Poznań), aktor teatralny i filmowy (zagrał w 17 filmach i serialach telewizyjnych), 1977–2005 aktor Teatru Nowego w Poznaniu.
Jan Władysław Stopyra (ur. 1934), samorządowiec, 1973-84 prezydent Szczecina oraz w latach 2002–2006 i 2010–2014 przewodniczący rady miasta Szczecina.
Zdzisław Steusing (1883 – 1952 Wrocław), doktor medycyny, bakteriolog i higienista, 1923-41 profesor Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, członek Towarzystwa Lekarskiego Lwowskiego, redaktor naczelny lwowskiego czasopisma „Higjena Ciała i Sport”, po wojnie profesor Uniwersytetu Wrocławskiego, na ktĂłry zorganizował Zakład Higieny, „autor szeregu prac, m.in. „Mikrobiologia dla stomatologĂłw i farmaceutĂłw” (1950), „Higiena dla farmaceutĂłw i stomatologĂłw” (1951).
Kazimierz Strzegocki (1894 – 1965 Warszawa), bankowiec, ukończył studia matematyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, Ĺźołnierz I Brygady LegionĂłw Polskich, kapitan Wojska Polskiego, w okresie międzywojennym sprawował funkcje kierownicze w zakładach przemysłowych w Małopolsce i na GĂłrnym Śląsku, a w latach 1933-39 był wiceprezesem PKO Bank Polski, w 1945 roku prezes PKO Banku Polskiego, 1945-48 zastępca Delegata Rządu ds. WybrzeĹźa, Eugeniusza Kwiatkowskiego.
Seweryn Szczepański (1900 – 1974 Londyn), peowiak, uczestnik walk o niepodległość Polski, saper w Wojsku Polskim, pedagog, podczas II wojny światowej delegat Ministerstwa Oświaty na Afrykę (obozy uchodĹşcĂłw polskich), po wojnie superintendent policji kolonialnej w Tanganice, następnie redaktor „Sapera” w Londynie.
Jan Szczepkowski (1878 – 1964 MilanĂłwek), rzeĹşbiarz i malarz, w latach 1925–39 dyrektor Miejskiej Szkoły Sztuk Zdobniczych i Malarstwa w Warszawie.
Korneli Szlegel, czasem zapisywany jako Szlegiel, Szlegl lub Schlegel (1819 – 1870 LwĂłw), malarz pejzaĹźysta i krytyk artystyczny, malował teĹź sceny historyczne i rodzajowe, a takĹźe wiele portretĂłw arystokracji i bogatych mieszczan lwowskich – znany obraz „Polonez pod gołym niebem”.
Czesław Szolin (1903 – 1972 Nottingham, Anglia), doktor medycyny, lekarz wojskowy, podczas II wojny światowej chirurg 2 Korpusu Polskiego gen. Władysława Andersa, m.in. w bitwie o Monte Cassino, następnie szpitala w Casamassima, po wojnie w Anglii – zasłuĹźony działacz polonijny w Nottingham: załoĹźyciel lub współzałoĹźyciel Polskiej Szkoły Sobotniej, Koła Stowarzyszenia Polskich KombatantĂłw, Polskiego Stowarzyszenia Katolickiego, Klubu Towarzyskiego i Anglo-Polish Conservative Society.
Aleksander Szukiewicz (1816 – 1885 Przemyśl), pisarz, publicysta, tłumacz, redaktor krakowskiego dziennika „Czas” i współpracownik „Przeglądu Polskiego”.
Adam Szwabowicz (1912 – 1983 Warszawa), uczony, specjalista farmakologii i toksykologii weterynaryjnej, docent Akademii Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie, po wojnie zorganizował i kierował Katedrą Farmakologii i Toksykologii w WyĹźszej Szkole Rolniczej we Wrocławiu.
Henryk Szyper, Schipper (1900 – 1949 Warszawa), historyk literatury, w 1948 roku współorganizator Instytutu Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, zajmował się głównie twĂłrczością Adama Mickiewicza: „Sentymentalizm w twĂłrczości. Mickiewicza”(LwĂłw 1926).
Andrzej Środoń (1908 – 1998 KrakĂłw), paleobotanik, 1943-45 pracownik naukowy School of Botany w University of Cambridge w Anglii, 1955-78 profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, uczestniczył w wyprawie naukowej na Spitsbergen, członek honorowy Polskiego Towarzystwa Botanicznego.
Michał Świętnicki (1895 – po 1 IX 1939), podczas I wojny światowej Ĺźołnierz LegionĂłw Polskich JĂłzefa Piłsudskiego, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej 1920, wicedyrektor Komunalnej Kasy Oszczędności w Stanisławowie, członek władz Zjednoczenia KolejowcĂłw Polskich, 1938-39 poseł na Sejm RP. Prawdopodobnie zamordowany przez siepaczy z NKWD.
Zygmunt Tebinka (1892 – 1944 York City, USA), podczas I wojny światowej Ĺźołnierz LegionĂłw Polskich a 1918-24 Wojska Polskiego w stopniu majora (obserwator w 2 Pułku Lotniczym), właściciel majątku w Praszkowie na Pomorzu, 1930-35 poseł na Sejm RP.
Teofil Terlecki (1800 – 1969 Warszawa), dobry piłkarz grający na pozycji obrońcy, grał w klubach lwowskich 1919-25: Sparta, Czarni i Pogoń , Czarni Radom, Korona Warszawa, w latach 1927-28 w stołecznej Legii (rozegrał 35 meczĂłw w I lidze) i Warszawianka 1928-30.
Julian Tokarski (1883 – 1961 KrakĂłw), geolog, petrograf i gleboznawca, profesor mineralogii i petrografii Politechniki Lwowskiej 1920-41, po wojnie Uniwersytetu Jagiellońskiego, a następnie WyĹźszej Szkoły Rolniczej i jednocześnie Akademii GĂłrniczo-Hutniczej w Krakowie, członek Polskiej Akademii Umiejętności i Polskiej Akademii Nauk, prowadził głównie badania fosforytĂłw, lessĂłw oraz skał krystalicznych Tatr i Wołynia, w latach 1927–32 i w 1939 roku we Lwowie i w 1945–46 w Krakowie prezes Polskiego Towarzystwa PrzyrodnikĂłw im. Kopernika (zał. W 1875 r. we Lwowie).
Jerzy Tomaszek (ur. 1928), inĹźynier budownictwa, 1953-1979 pracownik Biura ProjektĂłw Przemysłu Syntezy Chemicznej Prosenchem w Gliwicach, 1979-91 Inwestprojekt w Gliwicach. W latach 60. i 70. projektant budynkĂłw laboratoryjnych m.in. dla Uniwersytetu Marii Curie Skłodowskiej w Lublinie, Politechniki Szczecińskiej i Zakładu Karbochemii w Zabrzu; od 1978 roku członek Polskiego Związku InĹźynierĂłw i TechnikĂłw Budowlanych. Od IX 1980 działacz „Solidarności”, po 13 XII 1981 roku uczestnik pomocy dla represjonowanych; 1983-89 kolporter m.in. „Tygodnika Mazowsze”. 1990-1994 radny miasta Bytomia, członek Zarządu Miasta, delegat na sejmik samorządowy.
Teodor Torosiewicz (1789 – 1876 LwĂłw), farmaceuta i balneochemik, mieszkał i pracował we Lwowie, gdzie posiadał aptekę wyposaĹźoną w laboratorium, w ktĂłrym przeprowadzał swoje analizy chemiczne, zbadał i określił skład wĂłd leczniczych w niemal wszystkich miejscowościach uzdrowiskowych w Małopolsce/Galicji, przyczyniając się do rozwoju wielu uzdrowisk polskich – stąd zwany „ojcem polskiej balneologii”, zdobył uznanie w świecie naukowym i był honorowym członkiem wielu towarzystw naukowych w kraju (m.in. Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk) i za granicą, opublikował zbiorczą pracę pt. „ĹšrĂłdła mineralne w KrĂłlestwie Galicji i na Bukowinie pod względem fizyczno-chemicznych właściwości opisane” (1849).
Kazimierz Jan Trampisz (1929 – 2014 Bytom), inĹźynier, piłkarz – legenda Polonii Bytom (1945-62) – dwa razy z Polonią zdobył tytuł mistrza Polski (1954 i 1962), reprezentant Polski 1950-58 (strzelił w niej 4 bramki), olimpijczyk (Helsinki 1952; zdobył gol w meczu z Francją).
Jakub Walerian Tumanowicz (1714 – 1798 LwĂłw), polski duchowny ormiańskokatolicki, od 1771 roku biskup-koadiutor i od 1783 roku arcybiskup archidiecezji lwowskiej obrządku ormiańskiego.
Maria Uklejska (1895 – 1979), działaczka harcerska, 1924-25 Naczelnik Związku Harcerstwa Polskiego, redaktorka naczelna kwartalnika „Harcerstwo”, wykładowczyni Centralnego Instytutu Wychowania Fizycznego w Warszawie.
Zygmunt Gabriel Urbanyi (1872 – 1937 Bydgoszcz), skrzypek, dyrygent i kompozytor, pedagog Bydgoskiego Konserwatorium Muzycznego, dyrygent chĂłrĂłw w Bydgoszczy, autor marsza „Z orłami w zawody” , ktĂłry w okresie II Rzeczypospolitej był hymnem polskich wojsk lotniczych.
Mieczysław Urbański (1923 – 1997 Szczecin), generał brygady (1972), 1973-80 komendant Centrum Doskonalenia OficerĂłw|Centrum Doskonalenia OficerĂłw w Rembertowie, 1980-89 szef Zarządu Planowania i Zaopatrywania w Materiały Szkoleniowe w Głównym Zarządzie Szkolenia Bojowego WP w Warszawie.
Stanisław Marian Waltoś (ur. 1932), prawnik, specjalista w zakresie historii prawa i postępowania karnego, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, doktor honoris causa Uniwersytetu Marii Curie Skłodowskiej w Lublinie (2004), 1992-97 ekspert Rady Europy, w 2004 roku ekspert rządu łotewskiego.
Stanisław Wasylewski (1885 – 1953 Opole), lwowski i od 1927 roku poznański dziennikarz, eseista, krytyk literacki, tłumacz, autor opracowań pamiętnikĂłw, autor wielu książek dotyczących Lwowa, laureat nagrody literackiej miasta Poznania (1937) i Złotego Wawrzynu Polskiej Akademii Literatury, podczas sowieckiej okupacji Lwowa w latach 1939-41 wchodził w skład lokalnej konspiracyjnej Rady Narodowej, podległej rządowi polskiemu w Londynie.
Tomasz Henryk Weiss (1929 – 1988 KrakĂłw), historyk literatury, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, zajmował się przede wszystkim okresem modernizmu oraz krakowskim środowiskiem literackim przełomu XIX i XX wieku: „Cyganeria Młodej Polski”, „Legenda i prawda Zielonego Balonika”.
Leszek Wierzejski (1929 – 1995 Wrocław), historyk, kierownik w Bibliotece Głównej Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu, pedagog. Od IX 1980 roku zasłuĹźony działacz wrocławskiej „Solidarności”; do 1989 roku wykładowca w grupach samokształceniowych: wykłady nt. polskich tradycji niepodległościowych w kościołach w Warszawie, Krakowie, Sanoku, Lubinie, Świebodzicach, w XI 1981 roku (z Andrzejem Oryńskim) wykłady z historii dla strajkujących studentĂłw wrocławskich uczelni; do 1989 roku inicjator tworzenia tablic upamiętniających JĂłzefa Piłsudskiego, bohaterĂłw powstań narodowych i in. 14 XII 1981 roku współzałoĹźyciel (z Andrzejem Oryńskim) podziemnego pisma „Wiadomości Bieżące”, do XII 1982 roku redaktor. 7 XII 1982 roku zatrzymany, 9 XII internowany, 11 XII 1982 roku aresztowany, 11 IV zwolniony; 18 V 1983 skazany na 1,5 roku więzienia w zawieszeniu na 3 lata i zwolniony z pracy. 1983–89 roku ponownie redaktor i 1985-86 redaktor naczelny „Wiadomości Bieżących”, 1984-1989 wykładowca na Chrześcijańskim Uniwersytecie Robotniczym przy Duszpasterstwie Ludzi Pracy przy parafii św. Klemensa Dworzaka we Wrocławiu. Autor książki „StanisławĂłw grĂłd Rewery” (1993), współautor (z Jerzym Sydorem) „Szlakiem bohaterĂłw „Trylogii”” (1987).
Tadeusz Wierzejski (1892 – 1974 Warszawa), znany kolekcjoner cennych dzieł sztuki (zgromadził m.in. cenną kolekcję porcelany miśnieńskiej), ofiarodawca na rzecz polskich zbiorĂłw muzealnych (m.in. Wawel, Zamek KrĂłlewski w Warszawie, dla Muzeum Narodowego w Poznaniu przekazał zestaw zabytkowych mebli z przeznaczeniem dla pałacu Raczyńskich w Rogalinie), kustosz Muzeum Narodowego w Warszawie.
Zenon Wiktorczyk (1918 – 1997 Warszawa), aktor estradowy, reĹźyser teatralny, satyryk, konferansjer, dziennikarz, latach 1950–83 pełnił funkcje kierownicze w Polskim Radiu w Warszawie, a jego programy rozrywkowe przyniosły mu wielką popularność.
Bolesław Marian Winiarski (1925 – 2008 Wrocław), ekonomista, specjalista w zakresie planowania regionalnego i przestrzennego (ekspert ONZ), profesor Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu. Autor licznych publikacji naukowych.
Maria Wisłobocka (1867 – 1942 Związek Sowiecki), aktorka teatrĂłw Krakowa i Lwowa, w 1940 roku zesłana przez okupanta sowieckiego do Kazachstanu, gdzie zmarła z wycieńczenia.
Zygmunt Wisłouch ps. "Szumski" (1918 – 2005), dowĂłdca plutonowy, Ĺźołnierz Armii Krajowej (Zgrupowanie „Ĺťniwiarz”), bohaterski uczestnik Powstania Warszawskiego 1944, odznaczony KrzyĹźem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.
Wojciech Wiśniowski (1865 – 1933 Warszawa), minerolog i petrograf, profesor Politechniki Lwowskiej.
Roman Witkiewicz (1886 – 1941 LwĂłw), inĹźynier mechanik, profesor Politechniki Lwowskiej, członek Akademii Nauk Technicznych, autor szeregu prac naukowych. Do jego uczniĂłw, ktĂłrzy po II wojnie światowej zostali profesorami należą: Jan Bosch, Stanisław Chrzanowski, Stanisław Ochęduszko, Witold Około-Kułak, Witold Rosner, Fryderyk Staub, Stanisław Steindel, Kazimierz Sulima-Szawłowski, Zbigniew Wernicki, Wiktor Wiśniowski, Eliasz Zielski i Zdzisław Ziółkowski.
Zamordowany przez hitlerowców z pomocą nacjonalistów ukraińskich.
Jan Władyka (1896 – 1967 KrakĂłw), pułkownik saperĂłw Wojska Polskiego, dowĂłdca batalionu szkolnego Szkoły Podchorążych SaperĂłw w Warszawie, komendant Obszaru Lwowskiego „Nie” od lutego 1945 do paĹşdziernika 1945 roku, więziony przez komunistĂłw 1948-56.
Andrzej Wohl (1911 – 1998 Warszawa), socjolog, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, zajmował się socjologią sportu i większość swojej kariery naukowej był zatrudniony w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie, w ktĂłrej załoĹźył pierwszy na świecie Zakład Socjologii Sportu, w latach 1965–84 redaktor naczelny czasopisma „International Review of Sport Sociology”.
Jan Wolgner (1863 – 1926), do 1918 roku dyplomowany podpułkownik armii austro-węgierskiej, od 1 listopada 1918 roku w Wojsku Polskim, generał brygady (1922), dowĂłdca 18 Dywizji Piechoty.
Ludwik Wostrowski (1874 – 1914 k. Warszawy), aktor teatrĂłw we Lwowie, Poznaniu, Łodzi i Warszawie.
Juliusz Artur Wurzel (1887 – 1944 w Palestynie), polski adwokat i publicysta Ĺźydowskiego pochodzenia, senator RP 1922-27, współzałoĹźyciel i publicysta wydawanego po polsku we Lwowie dziennika „Chwila”.
Franciszek Zachariasiewicz (1770 – 1845 Przemyśl), duchowny katolicki, teolog, profesor i 1826-27 rektor Uniwersytetu Lwowskiego, biskup tarnowski 1836-40, następnie biskup przemyski.
Szczęsny Zahajkiewicz (1861 – 1917 Chicago), pisarz, stały współpracownik „Dziennika Chicagowskiego”.
Ferdynand Jan Zamojski (1914 – 1984 Warszawa), ukończył prawo na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, prozaik (wydał 12 książek: 8 powieści i 4 tomy opowiadań).
Piotr Zelinger (1824 – 1905 Wilno), śpiewak operowy, aktor teatralny, reĹźyser, występował w teatrach Lwowa, Krakowa, Warszawy (Teatr Wielki) i Wilnie, gdzie 27 X 1864 roku występował w ostatnim polskim przedstawieniu w tym mieście (za zgodą zaborcy otwarty ponownie dopiero w 1905 r.).
Tadeusz Zubrzycki (1881 – po 1 IX 1939), inĹźynier, kierownik Instytutu Hydrograficznego Ministerstwa Komunikacji w Warszawie, sekretarz generalny Towarzystwa GeofizykĂłw w Warszawie, wiceprezes międzynarodowej Asocjacji HydrologĂłw Naukowych.
JĂłzef Zwonarz (1899 – 1984 Lesko), studiował na politechnice w Budapeszcie, właściciel zakładu mechanicznego w Lesku, uczestnik kampanii wrześniowej 1939 i polskiego ruchu oporu,
uratował od śmierci 6 Żydów: z obozu przejściowego w Zasławiu wyprowadził Jafę Wallach, żonę dra Natana Wallacha i przez ponad 22 miesiące ukrywał w piwnicy swojego warsztatu pięć innych osób, w tym rodzinę Wallachów z Sanoka, za co odznaczony został wraz z żoną izraelskim medalem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata w 1980 roku.
Bogusław Ĺťurakowski (ur. 1939), poeta, literaturoznawca, aksjolog, pedagog, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego – 1996-2002 dyrektor Instytutu Pedagogiki, jego utwory poetyckie tłumaczone były na języki obce, między innymi: angielski, hiszpański, niemiecki, litewski, czeski, ukraiński i węgierski, 1996-2008 prezes krakowskiego oddziału Stowarzyszenie Pisarzy Polskich.

Tylko w prawdziwie POLSKIM mieście – i to tylko średniej wielkości mogło urodzić się w półtora wieku aĹź tylu znanych i zasłuĹźonych PolakĂłw!
Warto tu dodać, Ĺźe internetowa polska Wikipedia w haśle „Ludzie urodzeni w Stanisławowie (do 1945)” wymienia 80 PolakĂłw (my tutaj 210), 2 ĹťydĂłw i rĂłwnieĹź zaledwie dwĂłch znanych UkraińcĂłw: Myrosława Dumanskiego (1929-1996), dobrego piłkarza i Jarosława Karpynecia (1905-1944), terrorystę ukraińskiego. Ukraińska Wikipedia podaje nazwisko tylko jednego Ukraińca urodzonego w polskim Stanisławowie, czyli od XVII wieku do 1945 roku: Myrosława Dumanskiego. Taki jest tytuł „prawny” UkraińcĂłw do polskiego Stanisławowa!

Marian Kałuski
(Nr 135)

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt