Piątek 19 Kwietnia 2024r. - 109 dz. roku,  Imieniny: Alfa, Leonii, Tytusa

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 24.08.15 - 17:34     Czytano: [1454]

Dział: Głos Polonii

SwĂłj do Swego - po Swoje

Urugwaj nie jest wielkim krajem. Pod względem powierzchni (176 tys. km/kw.) to dopiero 90 kraj świata, a pod względem liczby ludności (3,5 mln mieszkańcĂłw) – 131. W stolicy państwa, w Montevideo, mieszka prawie połowa ogĂłlnej liczby mieszkańcĂłw państwa (1,3 mln), zaś miejscową walutą jest peso (UYU). W sierpniu 2015 roku za 100 zł moĹźna było kupić ok. 747,58 peso, co, w niezbyt wystawnej restauracji w Montevideo, wystarczyło zaledwie na dwudaniowy obiad. To drogi kraj. Drogie są tutaj mieszkania, odzieĹź, transport i wynajęcie pokoju w hotelach. A wszystko przez to, Ĺźe Urugwaj nie wiele eksportuje, nie ma tutaj wielkich fabryk i waĹźnej produkcji. Jednym z nielicznych towarĂłw eksportowych są wołowina i owoce. Lecz oba te produkty, pod względem ceny, nie stanowią konkurencji dla tych samych z Brazylii, Paragwaju, Argentyny, a rynek konsumencki, czyli wewnętrzny popyt jest bardzo niski. Liczba ludności w stosunku do powierzchni kraju jest zbyt mała i stąd te wysokie ceny, a co za tym idzie - wysokie koszty utrzymania.

Pomimo tego, Urugwaj wyróşnia się pozytywnie pośrĂłd innych krajĂłw Ameryki Łacińskiej. Wyróşnia się swoim dogodnym połoĹźeniem w ujściu rzeki La Plata, w pobliĹźu wielkiego portu jakim jest stolica Argentyny – Buenos Aires, oraz wyróşnia się wyĹźszym poziomem usług turystycznych. Jest tutaj rĂłwnieĹź znacznie bezpieczniej niĹź w innych częściach Ameryki Łacińskiej. WśrĂłd bogatych turystĂłw przybywających do tego kraju z krajĂłw sąsiednich, z Europy, z USA lub z innych części świata, największym powodzeniem cieszy się Punta del Este, miejscowość połoĹźona nad Oceanem, około 100 km na północ od stolicy. To tutaj umiejscowiły swoje bogate posiadłości znane osobistości z branĹźy filmowej, muzycznej, biznesowej, a wiele z nich nabyło nieruchomości od polskiego przedsiębiorcy i działacza polonijnego – Jana Kobylańskiego, stałego mieszkańca Montevideo, ktĂłry 50 lat wcześniej, a więc wĂłwczas, kiedy nikt jeszcze nie interesował się nieurodzajną ziemią nad brzegiem Oceanu w znacznym oddaleniu od stolicy Urugwaju, przewidział turystyczne oĹźywienie w tej części wschodniego wybrzeĹźa Ameryki Południowej i kupił tam znaczną ilość hektarĂłw za przysłowiowy grosz. Obecnie, metr kwadratowy ziemi w najbardziej atrakcyjnych częściach Punta del Este, osiągnął cenę prawie 1 tys. USD. W regionie, porĂłwnywanym ze względu na atrakcyjne połoĹźenie do Lazurowego WybrzeĹźa we Francji, osiedlił się m.in. hiszpański piosenkarz - Julio Iglesias lub amerykański przedsiębiorca, miliarder, właściciel licznych nieruchomości komercyjnych w USA, Donald Trump.

O Janie Kobylańskim dowiedziałem się całkiem przypadkowo. Wędrując przez Amerykę Południową, zbierając materiał do filmu i książki o Polonii, znalazłem się pewnego dnia w Posadas, przygranicznym miasteczku, leżącym nad brzegiem rzeki Parana, rzeki będącej naturalną granicą pomiędzy Paragwajem i Argentyną. Spacerując wieczorem ulicami miasta w towarzystwie księdza Stanisława Nowaka, który tu mieszkał i w towarzystwie Jarka Fischbacha, drugiego uczestnika podjętej wyprawy do Ameryki, stanąłem naprzeciw pomnika naszego wielkiego rodaka, św. Jana Pawła II, który swą postacią odlaną z brązu, przysłaniał księżyc, odbijający się jaskrawym blaskiem od wód leniwie płynącej rzeki.

Zafrapował mnie ten widok, bo nie spodziewałem się, Ĺźe w takim miejscu mogę spotkać papieĹźa, z ktĂłrym tak wiele mnie łączyło. O tej porze, wieczorem, postać z brązu św. Jana Pawła II, ustawiona w miejscu, ktĂłre łączyło dwa hiszpańskojęzyczne kraje, Paragwaj i Argentynę, zafascynowała mnie podwĂłjnie, bo przecieĹź wiemy, ile trudnej historii skrywała ta ziemia. W czasach kolonialnych istniała tu osada misyjna jezuitĂłw, załoĹźona przez jezuitę – Roque Gonzalesa de Santa Cruz, ktĂłry nadał jej nazwę Anunciacion de Itapua, włączając ją w wielki projekt Towarzystwa Jezusowego, mającego na celu ewangelizację Indian Guaranie. W roku 1621 z powodu epidemii oraz najazdĂłw bandeirantes (mieszkańcĂłw Sao Paulo), redukcja została przeniesiona na terytorium obecnego Paragwaju. Posadas, wĂłwczas Candelaria, w okresie rewolucji majowej w roku 1810, a takĹźe później, w czasie konfliktu militarnego pomiędzy Paragwajem, Brazylią i Argentyną przechodziło z rąk do rąk, aĹź ostatecznie, w roku 1879 pozostało w granicach Argentyny. Wiele krwi tu rozlano. Jednak dla nas, PolakĂłw, Posadas miało znaczenie szczegĂłlne. To właśnie tutaj, otwierała się dla polskich emigrantĂłw pod koniec XIX wieku, brama do wnętrza wymarzonego świata, do prawdziwej „Ziemi bez zła”, jak określali ten obszar dawni misjonarze jezuiccy. Polacy, rzeką Parana, wpływali na statkach do interioru Misiones, a więc tam, gdzie powstało najwięcej polskich wsi w Argentynie – Wanda, Apostoles, Azara. Dla polskiej emigracji była to prawdziwa ziemia obiecana, bo przecieĹź mogli gospodarzyć na kilkudziesięciu hektarach, a nie, jak w OjczyĹşnie, na kilkunastu morgach. Jak się później okazało, rzeczywistość nie była taka słodka, jak obiecywano. Polscy osadnicy zderzyli się bowiem z wieloma problemami, m.in. z nieznanymi chorobami, z nieznajomością języka, z niechęcią miejscowej ludności, a przede wszystkim - z lasem deszczowym, ktĂłry byli zmuszeni karczować niemal gołymi rękoma. Wielu z nich zapragnęło powrĂłcić do Polski, lecz nie mieli za co, bo na podróş do Argentyny, Brazylii lub do Chile poświęcili wszystkie oszczędności swojego Ĺźycia. Być moĹźe więc polski papieĹź znalazł swoje upamiętnienie w najlepszym miejscu. Gdy wpatrzyłem się w napis na tablicy umieszczonej pod pomnikiem i odczytałem: Pomnik św. Jana Pawła II w Posadas powstał dzięki Fundacji Jana Kobylańskiego, pomyślałem, Ĺźe muszę poznać tego człowieka. Jak się później okazało, Jan Kobylański ufundował w całej Ameryce Południowej kilka pomnikĂłw św. Jana Pawła II, w tym ten znajdujący się obecnie w centrum Buenos Aires oraz ten stojący na głównym skrzyĹźowaniu stolicy Urugwaju, Montevideo, gdzie pewnego dnia, jak w Posadas, stanąłem u stĂłp polskiego papieĹźa, by ponownie przeĹźywać losy polskiej emigracji w Ameryce Południowej, do ktĂłrej przybywałem tyle razy.

USOPAŁ – czyli Organizacja Stowarzyszeń i Organizacji Polskich Ameryki Łacińskiej, to inicjatywa Jana Kobylańskiego. Wsparta nie tylko znacznymi, prywatnymi środkami urugwajskiego przedsiębiorcy, lecz takĹźe ogromną siłą woli, ktĂłrą podjął fundator pomnikĂłw św. Jana Pawła II. Gdy wiedziony ciekawością, dotarłem pewnego razu do Punta del Este i gdzieś w centrum tego słynnego na całą Amerykę kurortu ujrzałem pomnik Fryderyka Chopina autorstwa Gustawa Zemły zbudowany ze środkĂłw Fundacji Jana Kobylańskiego, pomyślałem, Ĺźe to prawdziwy upust boĹźy, Ĺźe tak daleko od Ojczyzny, w klimacie niezbyt dogodnym dla EuropejczykĂłw, osiadł kilkadziesiąt lat wcześniej załoĹźyciel tej propolskiej fundacji. Jak do tego doszło? Zadając pytania przed kamerą filmową poznałem historię tego niezwykłego człowieka. Pomimo swoich 92 lat Jan Kobylański opowiadał o swoim Ĺźyciu rzeczowo i ze szczegółami. Przed kamerą filmową wspominał, Ĺźe urodził się i wychował na Wołyniu w RĂłwnym. Razem z bratem byli druĹźynowymi w harcerstwie. Jego ojciec był adwokatem i komendantem organizacji patriotycznej “ Sokół”. Niedługo po rosyjskiej agresji na Polskę w roku 1939, wraz z rodzicami przedostał się do Warszawy, gdzie zamieszkał w kamienicy, w mieszkaniu siostry ojca. Miał wĂłwczas 16 lat. Tam wstąpił do tajnej polskiej organizacji, w ktĂłrej pełnił rolę łącznika. Zajmował się m.in. wyszukiwaniem kwater dla ludzi, ktĂłrzy musieli się ukrywać ze względĂłw politycznych. Niestety, ktĂłregoś dnia, jadąc rikszą na umĂłwione spotkanie razem z chłopcem o pseudonimie „Lwowiak”, został zatrzymany do kontroli przez niemiecką policję - Feldpolizei. Miał straszliwego pecha. Podczas kontroli znaleziono u „Lwowiaka” broń z ostrymi nabojami. W czasie okupacji wszyscy, przy ktĂłrych znaleziono broń, a takĹźe osoby towarzyszące po krĂłtkim przesłuchaniu, natychmiast byli rozstrzeliwani. Wszystkich, łącznie z ryksiarzem, aresztowano i przekazano do siedziby Gestapo na al. Szucha w Warszawie, a następnie uwięziono na Pawiaku. Po 3 tygodniach od aresztowania jego matka i brat otrzymali zawiadomienie z Pawiaka o jego śmierci. Zostały teĹź zwrĂłcone jego rzeczy osobiste, ktĂłre miał przy sobie w momencie aresztowania. Po kilku tygodniach brutalnych przesłuchiwań wywieziono Jana Kobylańskiego do Auschwitz, gdzie na lewym przedramieniu wytatuowano mu numer obozowy: 156228. Stamtąd przeniesiono go do Birkenau, a z Birkenau do Mauthausen i Gusen II w Austrii. Przebywając w tym ostatnim obozie Jan Kobylański mĂłgł wysłać boĹźonarodzeniową kartkę do swojej matki, zawiadamiając ją tym samym, Ĺźe Ĺźyje. W tym ostatnim obozie – według relacji Jana Kobylańskiego - było potwornie. Stanowiska kapo obsadzano niemieckimi recydywistami i homoseksualistami. Wszyscy oni rządzili jak u siebie w domu. Bili i mordowali. Taka sytuacja trwała kilka miesięcy, aĹź do czasu przenosin do kolejnych obozĂłw: Gross- Rosen, Bergen-Belsen i Funfteichen, gdzie lekarze przeprowadzali na więźniach doświadczenia związane z wytrzymałością na brak pokarmu. WĂłwczas Jan Kobylański zachorował na tyfus plamisty i ocalał jedynie dlatego, Ĺźe ukrywał chorobę przed Niemcami. Wiedział, Ĺźe jak Niemcy wykryją u niego tyfus, to natychmiast go zastrzelą. Po kilkunastu dniach, choroba ustąpiła. Prawdopodobnie dlatego, Ĺźe był młody i organizm potrafił przezwyciężyć największe niebezpieczeństwo. W kwietniu 1945 roku, podczas marszu w kierunku Dachau, wycieńczony chorobą i głodem, na skraju wyczerpania fizycznego i psychicznego, zapragnął śmierci. Wyszedł z linii marszu i usiadł na skraju drogi, czekając na SS-mana, mając nadzieję, Ĺźe ten go zastrzeli. I wtedy uratowali mu Ĺźycie trzej Czesi, ktĂłrzy ciągnęli wĂłzek z bagaĹźami SS-manĂłw. Ujrzeli go, podnieśli z ziemi, przyciągnęli do wĂłzka. W ten sposĂłb doszedł o własnych siłach do Dachau, gdzie doczekał wyzwolenia. Wstrząsająca historia.

Dalsze losy Jana Kobylańskiego związane były z prowadzeniem róşnych biznesĂłw. Zaraz po wojnie, razem ze wspĂłlnikami róşnej narodowości: Polakami, Ĺťydami, Niemcami, Włochami czy Francuzami zajął się w Niemczech handlem Ĺźywnością, papierosami, aparatami fotograficznymi, częściami do maszyn. ZałoĹźył firmę we Włoszech. Wystawiał się na corocznych targach światowych w Mediolanie jako przedstawiciel wielu powaĹźnych producentĂłw. PrzyjeĹźdĹźali tam przedstawiciele rządĂłw i kupcy z całego świata. W ten sposĂłb nawiązał kontakt z delegacją Paragwaju, ktĂłrej przewodniczył doktor L. R. Petit. Podpisał kontrakt. PrzeniĂłsł się do Paragwaju. Wtedy – jak stwierdził - rządy w Asuncion były demokratyczne. Wspominając tamten czas Jan Kobylański przyznał: - Róşne bzdury były opisywane… na przykład, Ĺźe Strossner był wtedy w rządzie, a ja wiem, Ĺźe on był, ale dopiero dwa lata po moim przyjeĹşdzie. Kiedy on zrobił rewolucje, zamordowano doktora L. R. Petit, z ktĂłrym byłem zaprzyjaĹşniony. Z tego powodu nie zgodziłem się na spotkanie ze Strossnerem przez osiem lat. Kolejne zmiany polityczne w Paragwaju wciąż nie spełniały naszych kontraktĂłw i ja przyjeĹźdĹźając z powaĹźnym kapitałem, zacząłem prowadzić róşne interesy handlowe, przemysłowe i gospodarcze, aĹź do mojego kolejnego wyjazdu do Argentyny.

W roku 1958 Jan Kobylański otrzymał obywatelstwo argentyńskie oraz paszport, w ktĂłrym imię Jan, Janusz otrzymało hiszpańskie tłumaczenie - „Juan”, „Giovanni”. Dziś we wszystkich dokumentach figuruje Jan albo Juan. Paragwaju i w Argentynie hodował bydło, wydawał znaczki. Dorobił się sporych pieniędzy, zaczął inwestować w nieruchomości, m.in. w Urugwaju. Po latach mĂłgł o sobie powiedzieć, Ĺźe wykorzystał nadarzającą się okazję. Ziemia w Urugwaju podroĹźała w ciągu kilkudziesięciu lat o kilkaset procent. Nigdy nie ukrywał, Ĺźe jest bogaty. W Punta del Este wybudował okazały dom z basenem i obszernymi ogrodami. Pewnego roku zorganizował w swojej posiadłości spotkanie aĹź 7 prezydentĂłw obu Ameryk! Gościł tam m.in. prezydentĂłw Meksyku, Peru, Kolumbii, Wenezueli, a w roku 1988 – prywatnego sekretarza KrĂłla Hiszpanii. WśrĂłd gości Jana Kobylańskiego było rĂłwnieĹź wielu prominentĂłw z Polski, w tym m.in. Lech Wałęsa, Waldemar Pawlak, Aleksander Kwaśniewski. Utrzymywał kontakty ze światem sportu i mediĂłw, w roku 1992 w Punta del Este przebywała m.in. reprezentacja Polski w piłce noĹźnej, a takĹźe aktorzy – Sophie Marceau, Mirtha Legrand, Wojciech Pszoniak. Znajdowali tam rĂłwnieĹź gościnę duchowni: J.E. ks. Abp Adriano Bernardini – Nuncjusz Apostolski w Argentynie, J.E. ks. Abp Janusz Bolonek – Nuncjusz Apostolski w Urugwaju i wielu innych. Pozycja Jana Kobylańskiego rosła z kaĹźdym rokiem i znalazła przełoĹźenie na sprawy polskie w Ameryce Łacińskiej. NiepodwaĹźalną zasługą polskiego przedsiębiorcy z Urugwaju było ustanowienie Dnia Osadnictwa Polskiego w Argentynie. Pierwsze uroczyste obchody tego święta odbyły się 8 czerwca 1996 roku. NaleĹźy zauwaĹźyć, Ĺźe do dziś jest to jedyne oficjalne święto państwowe, podkreślające rolę polskich osadnikĂłw w budowaniu niepodległych państw Ameryki Łacińskiej.

Działania Jana Kobylańskiego dla Polonii zostały zauwaĹźone. JuĹź w roku 1955 zwrĂłcili na to uwagę generał Tadeusz BĂłr-Komorowski i pułkownik Wincenty Iranek-Omecki. W liście do Jana Kobylańskiego z 12 paĹşdziernika 1955 roku obaj słynni Polacy zwrĂłcili się do niego o pomoc dla PolakĂłw w Paragwaju. Warto w tym miejscu zauwaĹźyć, Ĺźe Jan Kobylański stał się fundatorem i załoĹźycielem Związku PolakĂłw w Paragwaju, pełniąc w nim w latach 1952-1961 funkcję wiceprezesa. Związkowi przewodniczył - major oddziału kawalerii armii polskiej we Francji z roku 1919, Włodzimierz Białobłocki. W okresie późniejszym, przez siedemnaście lat, Jan Kobylański prezesował Związkowi PolakĂłw w Argentynie, organizacji, ktĂłra zjednoczyła trzydzieści cztery stowarzyszenia polskie w tym kraju i wydawała własną gazetę - „Głos Polski”, a takĹźe, co waĹźne - reaktywował dwie polskie organizacje w Urugwaju – Towarzystwo im. J. Piłsudskiego i Zjednoczenie Towarzystw Polskich. W roku 1988 uzyskał funkcję Prezesa Demokratycznych Organizacji Urugwaju. Pełnił takĹźe funkcję Honorowego Konsula Rzeczpospolitej w Urugwaju. Od końca lat osiemdziesiątych robił dosłownie wszystko dla umocnienia i rozwoju organizacji polonijnych w Ameryce Południowej, łącznie z powołaniem nowej organizacji polskiej w Ameryce – USOPAŁ, ktĂłra zaistniała w roku 1994. Jedną z głównych zasad, określających przynaleĹźność do USOPAŁ była wierność polskim interesom historycznym, społecznym i tradycyjnie katolickim. Na prezesa organizacji wybrano Jana Kobylańskiego. USOPAŁ zaczęło pełnić rolę spoiwa polskiej racji stanu na świecie, zaczęto myśleć o Banku Światowym dla Polonii, ktĂłry mĂłgłby odegrać wielką rolę w budowie sieci gospodarczej ku poĹźytkowi rzesz PolakĂłw, o stworzeniu jednej organizacji jednoczącej Polonię świata, wydawaniu polskich czasopism i dziennikĂłw, o telewizji i radiu, sponsorowaniu polskich przedsięwzięć chrześcijańskich i patriotycznych, w tym kulturalnych, nie tylko w Ameryce Południowej. Dość perspektywicznie wyglądała współpraca z prezesem Moskalem z USA. Zaczęto snuć plany w sprawie współpracy polskiego parlamentu z ruchem patriotycznym Polonii, wybierania przedstawicieli polskiej diaspory z róşnych krajĂłw świata do zasiadania w polskim Sejmie. Aksjologia chrześcijańska jako fundament prawa i państwa polskiego stała się dla USOPAŁ priorytetem, a atak na wymienione wartości i prĂłba przeprowadzenia antypolskiego ideologicznego przewrotu przy uĹźyciu sił wrogich Kościołowi – według prezesa i członkĂłw organizacji - to atak na samą Polskę, na państwo polskie i na PolakĂłw.

Gdy w roku 2012, nie znając jeszcze Jana Kobylańskiego znalazłem się w Kurytybie w Brazylii i jednym z miejsc, ktĂłre zapragnąłem odwiedzić był Park św. Jana Pawła II, zarządzany przez Polkę - Danutę Lisicki, dowiedziałem się od polskiego konsula, Ĺźe on nie moĹźe mi towarzyszyć w zwiedzaniu ze względu na Jana Kobylańskiego. Nie dowierzając własnym uszom, bo przecieĹź park znajdował się w samym centrum Kurytyby i odwiedzało go miesięcznie ok. 5 tys. BrazylijczykĂłw, ktĂłrzy w ten sposĂłb mogli poznać polską historię i kulturę, zadałem pytanie pani Danucie o co w tym wszystkim chodziło? Odpowiedziała, Ĺźe administrator parku znalazł się na Czarnej Liście polskiego MSZ. Za sprawą kontaktĂłw z Janem Kobylańskim. Oniemiałem. Sytuacja powtĂłrzyła się w polskiej ambasadzie w Santiago de Chile. W ogrodzie ambasady, podczas wywiadu ze ś.p. Raulem Małachowskim, Polakiem mieszkającym w stolicy Chile, scenografem, reĹźyserem i malarzem, usłyszałem, Ĺźe musiał on zerwać wieloletnią znajomość z Andrzejem Zabłockim – prezesem Zjednoczenia Polskiego im. Ignacego Domeyki w Chile, albowiem ten utrzymywał kontakt z Janem Kobylańskim! Małachowskiemu zaleĹźało na uzyskaniu polskiej emerytury, a Andrzej Zabłocki znajdował się na Czarnej Liście polskiego MSZ. Potwierdził to sam prezes Zjednoczenia. Wydaje się więc, Ĺźe Czarna Lista istniała naprawdę. Znalazło się na niej wielu PolakĂłw, ktĂłrzy utrzymywali kontakt z prezesem USOPAŁ.

Być moĹźe kluczem do wyjaśnienia tej bezprecedensowej i niezwykle przykrej dla Polonii sprawy będzie wypowiedĹş Jana Kobylańskiego z roku 2009, a więc z okresu wytoczenia przez prezesa USOPAŁ procesĂłw o oszczerstwo Ăłwczesnemu ministrowi spraw zagranicznych Rzeczpospolitej Polskiej – Radosławowi Sikorskiemu oraz 19 innym osobom ze świata mediĂłw i polityki (dla przypomnienia - w Polsce rządziła wĂłwczas koalicja PO/PSL), w ktĂłrej nadmienił: - Tworząc Związek Narodowy Polski dysponujący własnym bankiem, zakładając sukces przedsięwzięcia, wierzyłem, Ĺźe projekt ten zaowocowałby zmianą rządĂłw w Polsce na rządy narodowe, co z kolei, przy pełnym poparciu polonijnych organizacji gospodarczych i połączeniu działań, zamieniłoby je w oficjalne centra dystrybucji wytworĂłw polskiej gospodarki na cały świat. Istnienie takiej organizacji otwarłoby drogę do inwestycji w Polsce dla polonijnych firm na zasadzie pierwszeństwa i preferencji, co zapobiegłoby wyprzedaĹźy polskiego majątku i sprzyjało powrotowi wielu PolakĂłw do Ojczyzny… To spełnienie wymarzonego przez PolakĂłw hasła – „SwĂłj do Swego – po Swoje”.

Te marzenia zaczął urzeczywistniać prezes USOPAŁ, Jan Kobylański. Udało mu się zjednoczyć Polonię Ameryki Łacińskiej, Polacy na obczyĹşnie uwierzyli we własne siły. Mieli nadzieję, Ĺźe dzięki konsolidacji, głos Polonii w polskim parlamencie będzie słyszalny o wiele donośniej niĹź dotychczas, Ĺźe uzyskają wpływ na wiele spraw w Polsce. Widocznie jednak siłom „zła”, przeciwnikom budowania silnej, patriotycznej Polonii, twĂłrcom Czarnej Listy, nie spodobał się taki kierunek postępowania! Wielu porządnym ludziom, prawdziwym patriotom, zaangaĹźowanym w zagadnienia związane z poprawą losu PolakĂłw Ĺźyjących poza granicami Ojczyzny, wpisując ich na Czarną Listę, uczyniono autentyczną krzywdę!

Obecnie Jan Kobylański ma już 92 lata, pomimo swoich lat wciąż jest pełen energii i chęci do pracy na rzecz Polski i Polonii. Wciąż żywo interesuje się polityką. Nie widać na jego twarzy zniechęcenia, choć tragiczny czas wojny, pobytu w niemieckich obozach koncentracyjnych, tułaczki po świecie, oszczerstwa płynące z Ojczyzny, odcisnęły z pewnością w jego psychice wyraźne piętno. Ma córkę i syna, lecz widują się sporadycznie. Natomiast dość często odwiedzają go wnukowie, wysocy, przystojni mężczyźni; jeden mieszka w Madrycie, a drugi w Londynie. Widziałem ich w dniu 91 rocznicy urodzin prezesa USOPAŁ, a więc wtedy, gdy na specjalne życzenie zagrałem na akordeonie jedną z polskich, ludowych melodii i wydawało mi się, że w oczach, nie tylko Jana Kobylańskiego, pojawiły się łzy, a myśli obecnych powędrowały daleko, w kierunku kraju, który był i jest Ojczyzną tej wielotysięcznej, a nawet wielomilionowej armii polskich emigrantów zmuszonych z różnych powodów do urządzania sobie życia od nowa w Ameryce Łacińskiej i w innych zakątkach świata.

Mirosław Olszycki - autor filmu „Jan Kobylański. Afonico” oraz książki „Ziemia Czerwonych Drzew. Polacy z Ameryki Południowej”.


Artykuł publikujemy i rozsyłamy z USOPAŁ 21.08.2015 z uzupełnieniami, biorąc pod uwagę, że jest to bardzo ważny temat dla Narodu Polskiego. Został on też przetłumaczony na język hiszpański dla wiadomości Polaków w kraju i zagranicą przy współpracy Pani Dyrektor Leonor Adami.

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt