Środa 24 Kwietnia 2024r. - 115 dz. roku,  Imieniny: Bony, Horacji, Jerzego

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 03.02.14 - 12:37     Czytano: [4125]

Dział: Ciekawe miejsca - Pamięć, Historia

Jak zostałam podróżnikiem

Z CYKLU – „MOJE PODRÓŻE"

Danuta Duszyńska – poeta, podróşnik, fotograf


Z natury jestem domatorem. Ot, typowa matka Polka, gdzie dom, dzieci, no i odkąd pamiętam - niekończąca się praca. Po ukończeniu matury i miesięcznych przygotowaniach do egzaminĂłw na filologię polską - nie dostałam matczynego pozwolenia na kontynuację nauki. Wtedy nie wyobraĹźałam sobie, aby się przeciwstawić. Nie widziałam teĹź siebie studiującej bez finansowego wsparcia moich rodzicĂłw. To był mĂłj zasadniczy błąd, gdyĹź z pewnością ojciec nie odmĂłwiłby mi takiej pomocy. Ale duma nie pozwoliła mi na to, więc z dniem 1 lipca 1967 roku, natychmiast po powrocie do domu, rozpoczęłam pracę zawodową w miejscowej gminnej spółdzielni na stanowisku referenta ekonomicznego. W roku 1968 za usilną namową matki wyszłam za mąż, a wkrĂłtce w roku 1970 i 1972 urodziłam dwie cĂłrki. Potem przyszło mi je wychowywać samotnie z ogromną pomocą mojego ojca Aleksandra. Ja, jako główny Ĺźywiciel rodziny, byłam pochłonięta pracą, zarabianiem pieniędzy, podnoszeniem kwalifikacji i pozycji w zawodzie. Kiedy razem juĹź z dorosłymi cĂłrkami zdecydowałyśmy, aby wyjechać do Australii [listopad 1991 roku] – pełniłam obowiązki głównego ekonomisty i członka zarządu w spółdzielni mieszkaniowej. MoĹźe to i nie aĹź taka waĹźna pozycja, ale ja pracowałam na nią przez wszystkie moje dotychczasowe lata. Na podróşe nie było ani czasu, ani pieniędzy. Poza tym - w wirze pracy i obowiązkĂłw – nawet o nich nie marzyłam. Kiedy zakład pracy organizował wycieczki zagraniczne, ja jakoś zawsze byłam niezbędnie potrzebną na stanowisku. Od czasu do czasu wyjeĹźdĹźałam z dziećmi do Zakopanego, raz do Ciechocinka, a kiedy podrosły – wyjeĹźdĹźały juĹź same, najczęściej z grupą harcerzy do mazurskich lasĂłw, w gĂłry albo razem z pielgrzymką przemierzały kilometry. Śledziłam wĂłwczas mapę trasy, gdzie się znajdują moje pociechy i wyczekiwałam ich powrotu. Dwa razy – raz z zakładem pracy, raz sama – wybrałam się do Budapesztu. Główny cel – zakupy, bo w Polsce akurat sklepy świeciły pustkami.

Kiedy juĹź przyjechałyśmy do Australii - Ĺźycie stawiało przede mną nowe wyzwania. Nauka języka, wykształcenie cĂłrek, kupno mieszkania. Ĺťeby to wszystko zrealizować trzeba było podjąć pracę – jakąkolwiek, bo nie było juĹź czasu na studiowanie. Moja nowa praca nie miała nic wspĂłlnego z polską edukacją, czy osiągniętą tam pozycją zawodową. Pracowałam od świtu do nocy, często w soboty, a przez dwa lata dodatkowo rĂłwnieĹź w niedziele. CĂłrki pokończyły studia, wyszły za mąż, zamieszkały na swoim. Dla mnie nie było juĹź odwrotu, chciałam pozostać tam, gdzie moi najbliĹźsi. Kiedy otrzymałyśmy obywatelstwo australijskie - razem z dokumentem dostałam sadzonkę drzewka. Posadziłam je i wyrosło pięknie. I ja powoli zaczęłam wrastać w tę nową australijską ziemię. Cieszyły mnie osiągnięcia moich cĂłrek, a potem kiedy urodził się mĂłj pierwszy wnusio Patryczek - to juĹź było wszystko, czego pragnęłam. Od 2002 roku zamieszkałam juĹź sama w 3 pokojowej villi. Aby przyspieszyć spłatę kredytu wynajęłam dwa pokoje dla studentĂłw, początkowo nawet z wyĹźywieniem. Było ciężko. Do pracy wstawałam bardzo rano, pracowałam długo, a po pracy zajmowałam się domem, gotowaniem i jeszcze odbierałam wnuka z przedszkola. Ale w dni wolne od pracy zaczęła dokuczać mi samotność, zapragnęłam kogoś bliskiego.

I stało się. Dokładnie 14 stycznia 2006 roku poznałam o rok starszego ode mnie mężczyznę - podróşnika. Kiedy opowiedział mi o sobie, Ĺźe jego domem jest motorhome, a on przez długie lata podróşuje po świecie - pomyślałam, Ĺźe musi on być nie całkiem w porządku na umyśle. Bo kto normalny moĹźe „przepuścić” cały swĂłj majątek na podróşe?
WkrĂłtce mĂłj podróşnik się określił – „poszukuję kobiety, ktĂłra poleci ze mną w podróş na Alaskę, do Kanady i USA ... na okres dwĂłch lat”...

„Chyba zwariował” - pomyślałam. Jak mogłabym pozostawić dom, dzieci i wnuka na okres dwĂłch lat! Poza tym wtedy ciągle pracowałam. Odpowiedziałam więc, Ĺźe to niemoĹźliwe. Mimo tego - po pracy, a takĹźe w weekendy zabierał mnie nad ocean, [ gdzie pluskaliśmy się w falach], pokazywał ciekawe miejsca wokół Perth – piaskowce w Nanbug, Margaret River, Busselton, Bumbury, okoliczne nationals parks. Było teĹź grzybobranie w lasach Dwelling-up, odległych o 200 kilometrĂłw od Perth. Zaczęło się inne, ciekawsze Ĺźycie. Przed weekendową podróżą marynowałam mięso, kupowałam kiełbaski, a „ptak” zabierał mnie czasem do restauracji, czy kawiarni. On sam objechał juĹź ten kontynent wzdłuĹź i wszerz kilkakrotnie.

Szkoda mi było nowo poznanego podróşnika, kiedy w maju wyjechał do Niemiec, bo oprĂłcz jego „podróşniczej choroby”, zdawał się być całkiem normalny i sympatyczny. Przed wyjazdem pomĂłgł mi w zakupie laptopa, bo zapoznawszy mnie był bardzo zdziwiony, Ĺźe nie potrafię posługiwać się komputerem. Pozostawił parę instrukcji w zeszycie, rzucając: „play and you will learn”... PoĹźegnałam go ze łzą w oku, bo wiedziałam, Ĺźe to ma być koniec naszej znajomości i Ĺźe on sam będzie szukał towarzyszki jego wymarzonej długiej podróşy. Przed wyjazdem pozostawił w moim domu rower, a ja wiedziałam, Ĺźe po niego wrĂłci... Z Niemiec kontaktował się ze mną. Napisał teĹź list, Ĺźe jest między nami zbyt duĹźa róşnica. Ja – domator, kobieta kochająca dom i rodzinę, a on podróşnik - wolny „ptak” [tak go wtedy nazwałam], fruwający po świecie. W Niemczech spotkał swoją dawną partnerkę i pomimo tego, Ĺźe się rozeszli - z uwagi na niezgodność charakterĂłw - na nowo zaplanowali wspĂłlną podróş. To była desperacja i tak ogromna chęć realizacji wymarzonej podróşy, iĹź zdecydował się odbyć ją z osobą, ktĂłrej nigdy nie kochał. Ale nie wyobraĹźał sobie teĹź podróşy w pojedynkę. Bardzo przeĹźyłam nasze rozstanie, bo w czasie tych kilku miesięcy zdawał mi się juĹź być bardzo bliski.

Internet otworzył mi moĹźliwość wyszukania polskich stronek, gdzie mogłabym prĂłbować swoich sił w pisaniu i publikowaniu pierwszych, nieporadnych, amatorskich wierszy, ktĂłre juĹź wcześniej zaczęłam pisać. Z tego okresu zrodziło się ich wiele, bo była to walka wewnętrzna serca z rozumem. I nie wiedziałam wtedy, ktĂłre z nich zwycięży. KrĂłtki pobyt z poprzednią partnerką utwierdził go jednak w przekonaniu, Ĺźe dalsze podróşowanie z nią nie będzie moĹźliwe. WrĂłcił do mnie. Serce wzięło gĂłrę nad rozumem, więc wybaczyłam, a potem rozpoczęły się nasze wojaĹźe...Nie Alaska, Kanada, czy USA. Broń BoĹźe. Nie byłam na to gotowa. Po wypadku samochodowym w Polsce bałam się jeĹşdzić samochodem w duĹźych miastach, nie mĂłwiąc o krętych gĂłrskich trasach, czy nieasfaltowanych drogach, kiedy za oknem od strony mojego siedzenia przepaść...Nie pomogło tłumaczenie „ptaka”, Ĺźe ma doświadczenie i Ĺźe przez wiele lat jeĹşdził po Alpach w Europie, gĂłrskich terenach Nowej Zelandii, czy chociaĹźby po victoriańskich gĂłrach w Australii. Tak, czy owak, cały swĂłj wolny czas, czyli rĂłwnieĹź wszystkie urlopy przeznaczałam na podróşe z „ptakiem”. Często leciałam samolotem do Melbourne, Brisbane, Townsville, gdzie akurat przebywał, aby potem razem podróşować po okolicy.. MĂłwił, Ĺźe Tasmania jest piękna, więc popłynęliśmy statkiem „Spirit of Tasmania” razem z naszym motorhome na tę niezwykle piękną wyspę, gdzie klimat zbliĹźony do europejskiego. Wspinaliśmy się po Cradle Mt pod samymi szczytami. Bałam się i płakałam ze strachu, kiedy przyszło schodzić w dół po łańcuchach. Po powrocie namĂłwił mnie, abym zwolniła się z pracy, przynajmniej na okres czterech miesięcy, aby mĂłgł mi pokazać Australię.

Wtedy juĹź miałam ukończone sześćdziesiąt lat i pomyślałam, Ĺźe po czterdziestu latach pracy naleĹźy mi się choćby przerwa. Przed zwolnieniem upewniłam się, czy aby firma przyjmie mnie z powrotem do pracy, ale juĹź nigdy tam nie powrĂłciłam. Ponownie popłynęliśmy na Tasmanię, tym razem na dłuĹźej i objechaliśmy ją praktycznie całą - razem z Magnetic i Bruny Islands, gdzie spaliśmy razem z pingwinami, podglądaliśmy je, jak wieczorem wracają do swoich domĂłw, aby rano ruszyć znowu do oceanu w poszukiwaniu poĹźywienia. O tym pięknym doświadczeniu opiszę oddzielnie innym razem. Potem z Melbourne jechaliśmy przez gĂłry victoriańskie, gdzie zdobyłam szczyt znanej Mt. Kościuszko. Kiedy wjeĹźdĹźaliśmy na same szczyty – zamykałam oczy, zaciskałam pięści, prosiłam, aby jechał wolniej, uwaĹźniej. Jechaliśmy w gĂłrę do NSW - Sydney, Blue Mt, potem Canberry i Queensland - Brisbane, Gold Coast, aĹź do Townsville i Cairns. Z czasem polecieliśmy do Darwin, zwiedziliśmy teĹź „ziemię czerwonych kamieni”, bo tak ją nazwałam. Jest to północna część Western Australii, gdzie znajdują się złoĹźa Ĺźelaza i wiele kopalni, ale najpiękniejsze są głębokie wąwozy, gdzie po zejściu po drabinach w dół, podziwialiśmy róşnokolorowe pokłady skał, roślinność i jeziora.

Innym razem jechaliśmy częścią południowej Australii do Adelajde. W międzyczasie odwiedziliśmy teĹź Polskę, Niemcy, zahaczając o inne, graniczące kraje europejskie, jak Czeska Republika i Austria. Przy tej okazji poznałam parę osĂłb, piszących wiersze. Niezwykłej gościny udzieliła mi Pani Alina Kuberska, zamieszkała w Łodzi, obecna administrator na portalu E-sztuka. Ale mojemu „ptakowi” wciąż było za mało. Kiedy innym razem wracał z Niemiec, poleciałam na jego spotkanie do Singapuru, a potem do Malezji[kilkakrotnie], skąd na wyspę Lankawi, innym razem do Phuket w Tajlandii i do Hong-Kongu.

Kiedy zdecydowaliśmy się polecieć do USA - mĂłj „ptak” sprzedał swĂłj motorhome, ktĂłrym jeĹşdził po Australii i w ktĂłrym Ĺźył [a po części ja z nim] przez dziesięć lat. Pieniądze za samochĂłd przeznaczył na kolejne podróşe. W 2011r. polecieliśmy z Brisbane do Los Angeles, skąd wynajęliśmy z firmy”Apollo” zgrabny, nieduĹźy motorhome, ktĂłrym przemierzyliśmy 34 tysiące kilometrĂłw - poprzez wszystkie national parki , kaniony, aĹź do cudnych gĂłr skalistych [Rocky Mt.], jadąc po ich szczytach do wodospadu Niagara, gdzie przekroczyliśmy granicę z USA do Kanady. Objechaliśmy ogromne przestrzenie Kanady, wszystkie waĹźniejsze ośrodki i miasta, aĹź do oceanu, gdzie podziwialiśmy te piękne przybrzeĹźne francuskie wioski. Po powrocie do USA zwiedziliśmy Chicago, a na koniec z LA polecieliśmy samolotem do Nowego Jorku, skąd wrĂłciłam do domu.

Rok później z Los Angeles jechaliśmy na południe do San Diego, a potem wzdłuĹź granicy meksykańskiej, aĹź do oceanu, po drodze mijając wiele stanĂłw , aĹź do Miami i innych pięknych zakątkĂłw i ponownie do Nowego Jorku, gdzie mĂłj ptak z ogromną satysfakcją i podekscytowaniem jeĹşdził swoim wynajętym motorhome po ulicach Manhatanu. Postanowiłam tez poznać moją koleĹźankę „po piĂłrze” - autorkę wierszy o nicku „krysy”, ktĂłra przyjęła nas iście polską gościnnością. Ja Z NY wrĂłciłam do domu, a „ptak” przez następne dwa miesiące zwiedzał jeszcze dalsze nieodkryte części USA.

Zaraz po nowym roku 2013 ruszyliśmy w kolejną podróş. Polecieliśmy samolotem do Brisbane, skąd do Gold Coast, gdzie mieliśmy zarezerwowany juĹź zdaje się po raz trzeci ładny pokĂłj na dwunastym piętrze z widokiem na ocean. Gold Coast to piękny, turystyczny zakątek Australii, gdzie jak sama nazwa wskazuje - złote plaĹźe, ściągające ogromne rzesze turystĂłw. Było pięknie, ale przywiał ogromny huragan, szalejący przez dobrych parę dni i wtedy nie wychodziliśmy z hotelu. Ja z obawy, Ĺźe huragan wyrwie okna – spałam pomiędzy ściankami pokoju na podłodze, na ktĂłrej ułoĹźyłam poduszki z sofy.

Wynajęliśmy tam samochĂłd osobowy i przejechaliśmy odcinek trasy do Townsville, gdzie po drodze było sporo tropikalnych opadĂłw i niestety bardzo ciężkie, duszne powietrze. Z Townsville samolotem do Sydney, a stamtąd do Christ Church w Nowej Zelandii, [niesamowite widoki po trzęsieniu ziemi], skąd ponownie wynajętym tam motorhome objechaliśmy całą południową część NZ i część północną, do ktĂłrej mamy jeszcze powrĂłcić, aby obejrzeć to, czego z braku czasu nie mogliśmy zobaczyć. Po trzymiesięcznej podróşy wrĂłciliśmy do Perth. Przyszła teraz pora na zrealizowanie marzenia mojego „ptaka”. Wiadomo, Ĺźe zawsze marzył o Alasce. UłoĹźył kolejny plan podroĹźy, aby z końcem kwietnia 2013 ruszyć na swoją ponad rok trwającą eskapadę. Zmęczona trudną jazdą gĂłrską w Nowej Zelandii - odmĂłwiłam, aby pojechać z nim natychmiast. Dotarłam do niego później, czekał na mnie w Vankuverze. Jechaliśmy przez piękne gĂłry stanu Yukon - na Alaskę.

W Skagway - w starym miasteczku, [gdzie czas się zatrzymał] w niezwykle pięknej, turystycznej części Alaski [które rozwinęło się 100 lat temu w czasie gorączki złota] - kupił dla nas dwa pierścionki, bardzo unikalne, które można tylko kupić tam, na Alasce - na znak, że przynależymy do siebie. On wie, że z wielu powodów nigdy się nie pobierzemy.

Pokazał mi i inne zakątki Alaski, niektĂłre z nich juĹź widział wcześniej. Tym razem Kanada to głównie gĂłry, ktĂłrymi jechaliśmy rĂłwnieĹź i w USA, praktycznie do samego Los Angeles. Po drodze oglądaliśmy najpiękniejsze widoki złoto-purpurowej jesieni w gĂłrach. Ale teĹź spacerowaliśmy po lodowcach, tarzaliśmy się po śniegu i spaliśmy w naszym motorhome na wysokości powyĹźej trzy tysiące metrĂłw. Znowu oglądałam cudowne widoki na jezioro Luise, gdzie ciągle kwitły piękne kwiaty, na ktĂłre zaczęły sypać pierwsze płatki śniegu. Zwiedziliśmy miasto Vankuver w Kanadzie, Seattle [z niezwykłym muzeum szkła dmuchanego], Portland i San Francisco w USA. W Death Valley natomiast było bardzo gorąco - w końcu paĹşdziernika temperatura przekraczała 40 stopni. Nocą przy gwiazdach i księżycu kąpaliśmy się w letniej ĹşrĂłdlanej wodzie basenu. Było teĹź bardzo ciepło rĂłwnieĹź w Reno i Las Vegas - miast pięknej architektury i kasyn, ktĂłre to miasta odwiedziliśmy po raz kolejny. Niedaleko kryształowo czyste jezioro Mead, powstałe z dopływu wĂłd rzeki Kolorado, ktĂłre na tle brązowawych pustynnych gĂłr wyglądało cudownie, gdzie wody coraz mniej. Jeśli nadal będą takie upały, to mĂłwi się, Ĺźe całkiem w niedalekiej przyszłości zabraknie wody pitnej dla liczącego dwa miliony mieszkańcĂłw - Las Vegas. Los Angeles - mĂłj ostatni przystanek, gdzie wspaniałe centrum zabytkowe Getty i jego villa. KaĹźdy powinien to obejrzeć. Zdążyliśmy teĹź odwiedzić oryginalne miasteczko Santa Barbara, połoĹźone nad oceanem, ktĂłre otaczają pustynne wzniesienia. Z gĂłry w Los Angeles patrzyliśmy na panoramę miasta i Hollywood, gdzie wieczorem [w dniu przed samym moim powrotem do domu] udaliśmy się na spotkanie ze słynnymi gwiazdami, oczywiście w muzeach. WrĂłciłam znowu sama do domu, do moich dzieci i wnukĂłw, ktĂłrzy oczekiwali mnie na lotnisku. „Ptak” poleciał do Niemiec, za moją namową załatwił sobie [i nam] – mieszkanie, ktĂłre będzie wynajmował od firmy budowlanej. Będzie nowe, spod stempla, gotowe na drugi rok we wrześniu. Potem odwiedził Amerykę Południową, a na BoĹźe Narodzenie i nowy rok 2014 ( ja ze swoją rodziną w Perth) powitał w Nowym Jorku. Niedługo, bo 25 lutego lecę do niego do Miami, znowu na ponad dwa miesiące i zamierzamy razem wrĂłcić do Perth, aby w lipcu lecieć do Europy i Niemiec. Będziemy urządzać tam dla mojego „ptaka” nowy dom, ktĂłrego nie miał od wielu lat. Potem zamierzamy się regularnie odwiedzać. Przy tej okazji zawsze zahaczymy o Polskę, abym mogła odwiedzić rodzinę i spotkać się z przyjaciółmi „po piĂłrze”. Na ten rok zaplanowaliśmy lot z Niemiec do ParyĹźa i okolic Francji, a potem ja juĹź sama zarezerwowałam dla siebie i mojej przyjaciółki z Polski - dwutygodniowy pobyt w pensjonacie „Kościuszko” w Krynicy GĂłrskiej. I na koniec mam się spotkać z grupką poetĂłw w Krakowie, większość z nim zobaczę po raz pierwszy. Z końcem sierpnia tego roku - wracam do Niemiec, aby budować dla „ptaka” gniazdko, w ktĂłrym i ja corocznie zamierzam mościć swoje piĂłrka. To ma być taka wymiana, ja u niego przez trzy, cztery miesiące w roku, a on u mnie. Będziemy kursować pomiędzy Australią a Europą, zahaczając o inne jeszcze nieodkryte miejsca świata.

Od 14 listopada ubiegłego roku jestem australijską emerytką, ciągle mieszkają ze mną młodzi ludzie, którzy pod moją nieobecność opiekują się domem. Dodatkowo płacą mi trochę za wynajem i te pieniądze przeznaczam na podróże. Również na publikację swoich tomików i albumów.
I tak to zupełnie przypadkowo i przeciw swojej woli w czasie jesieni życia, z domowej kury przekształciłam się w podróżniczkę, zostałam przy tym fotografem i wydawcą własnych albumów i książek. Realizuję również swoje literackie zainteresowania, pisząc wiersze, opowiadania i inne. Swój czas staram się umiejętnie dzielić pomiędzy swoją rodzinę, podróże i swoje hobby.

Może będę miała jeszcze okazję opowiedzieć czytelnikom szczegółowiej o moich podróżach, z których mamy tysiące pięknych fotografii, niektóre już wykorzystałam, a inne wykorzystam w albumach, jak również na różnych stronkach internetowych.

Oto link do albumu z naszych pierwszych podróşy pt. „Our times together”:
www.blurb.com/books/2874385-our-times-together


AUTOR - DANUTA DUSZYŃSKA, NICK „AUSTRALIJKA”

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt