Czwartek 25 Kwietnia 2024r. - 115 dz. roku,  Imieniny: Jarosława, Marka, Wiki

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 16.01.13 - 23:23     Czytano: [2733]

Dział: Kresy w życiu Polski i narodu polskiego

Wypędzać i mordować Polaków

O tym czy Rusini z Małopolski Wschodniej są Ukraińcami i pokrewne sprawy

Czy Rusini z Małopolski Wschodniej są Ukraińcami?
Na to pytanie należy odpowiedzieć: i tak i nie.

Każdy z nas ma prawo zadecydować o tym jakiej jest narodowości. Oczywiście muszą być jakieś podstawy do wyboru danej narodowości. Np. Eskimos z dziada pradziada i czystej krwi eskimoskiej, który nigdy nie miał i nie ma żadnych związków powiedzmy z Wietnamem i Wietnamczykami, nie może twierdzić że jest nikim innym jak tylko Wietnamczykiem.

Rusini z Małopolski Wschodniej też mieli i mają prawo zadecydować o swojej narodowości. I ich decyzję w tej sprawie należy respektować. Mamy jednak prawo przeanalizować ich ostateczną decyzję, tym bardziej, że nie należą oni do narodów, których narodowość nie podlega dyskusji. Np. Niemcy zawsze byli Niemcami, a Polacy Polakami i nikt i nic tego nie zmieni. Natomiast o tym czy Żmudzini są Litwinami, a Mołdawianie Rumunami mamy prawo dyskutować, gdyż oni sami o tym dyskutują. Podobnie jest z Rusinami z polskiej Małopolski Wschodniej, która obecnie, od 1945 roku, jest częścią Ukrainy i nazywana Zachodnią Ukrainą.
.......

Rusini z Galicji Wschodniej/Małopolski Wschodniej/obecnie Zachodniej Ukrainy w sprawach dotyczących ich narodowości są podobni do Austriaków.

Austriacy to narĂłd pochodzenia germańskiego, ktĂłrego językiem ojczystym jest język niemiecki, czy raczej w dzisiejszych czasach jego odmiana austriacka. Poza tym kultura austriacka jest zbliĹźona do kultury niemieckiej. Dlatego kaĹźdy Austriak moĹźe śmiało uwaĹźać się za Niemca, co potwierdził okres międzywojenny i II wojny światowej. W hitlerowskiej Austrii zdecydowana większość AustriakĂłw dobrowolnie uwaĹźała się za NiemcĂłw, a Austrię za nieodłączną część Niemiec, domagając się przed 1938 rokiem przyłączenia jej do Niemiec (Anschluss). PrzecieĹź sam Adolf Hitler pochodził z Austrii, a uwaĹźał się za Niemca i chciał budować Wielkie Niemcy (Gross Deutche Reich) – tysiącletnią Rzeszę Niemiecką.

Ze względu na język jakim się posługują mieszkańcy Austrii i podobieństwo kultury austriackiej do kultury niemieckiej, Austriacy byli i niekiedy i dzisiaj są uważani za Niemców. Jednak ich etnogeneza jest bardziej złożona.

Otóş na dzisiejszy narĂłd austriacki składają się wyniki wielu nasunięć i przemieszczeń etnicznych od czasĂłw staroĹźytnych do pierwszych wiekĂłw panowania dynastii HabsburgĂłw. Np. duĹźe obszary dzisiejszej Austrii (wschodnia Styria, Karyntia, Dolna Austria – na ktĂłrej leĹźy Wiedeń i Burgenland) zamieszkiwali w drugiej połowie pierwszego tysiąclecia po narodzeniu Chrystusa i aĹź po średniowiecze Słowianie. Później Austria i Austro-Węgry były krajem wieloetnicznym. Dlatego w Ĺźyłach dzisiejszych AustriakĂłw płynie krew wielu ludĂłw i narodĂłw. W tym takĹźe krew polska, bo wielu AustriakĂłw mieszkało przejściowo w okupowanej przez Austrię Galicji, a wiele tysięcy PolakĂłw mieszkało w Wiedniu, mieszając się z Austriakami (mieszane małżeństwa) i asymilując się, czego nie moĹźna powiedzieć o Rusianach-Ukraińcach, ktĂłrzy ze względu na swe pochodzenie społeczne (w 95% małorolni chłopi) nie osiedlali się w większej liczbie w Austrii i jej stolicy. No i na koniec, kraje niemieckie od XVI w., szczegĂłlnie północne, w tym coraz potężniejsze Prusy – ktĂłre w 1870 roku zjednoczyły większość państewek niemieckich w jedno państwo niemieckie - Niemcy, były protestanckie z mniejszością katolicką; tylko na południu przewagę mieli katolicy (np. Bawaria 70%). Natomiast Austriacy byli i są katolikami.

Także historia nie łączy aż tak bardzo Niemców i Austriaków, chociaż pierwsze wieki historii Austrii to historia narodu niemieckiego: od IX w. Marchia Wschodnia (marchia austriacka, Ostmark) i od 1156 Austria była dziedzicznym księstwem Rzeszy Niemieckiej (Oesterreich). Jednak od czasu panowania dynastii Habsburgów (od 1276) kraj ten coraz mniej związany był z narodem niemieckim, chociaż Austriacy i Niemcy utrzymywali ze sobą bliskie kontakty. Doszło nawet do dwóch znaczących w historii wojen między protestanckimi Prusami, a katolicką Austrią: w 1741-48 (Austria straciła Śląsk) i w 1866 roku (całkowite wyparcie politycznych wpływów Austrii w niektórych państewkach niemieckich).
.......

Tak jak z Austriakami podobnie było i jest z Rusinami z dzisiejszej tzw. Zachodniej Ukrainy (Małopolska Wschodnia).

W drugiej połowie pierwszego tysiąclecia po narodzeniu Chrystusa ziemie dzisiejszej Białorusi, zachodnie połacie dzisiejszej Rosji oraz ziemie dzisiejszej Ukrainy na wschĂłd od Styru na Wołyniu i GrodĂłw Czerwieńskich (Małopolski Wschodniej) zamieszkiwali wschodni Słowianie (dzisiejsi Białorusini, Rosjanie i Ukraińcy) nazywani wszyscy Rusinami gdyĹź stanowili wĂłwczas jeden narĂłd, a ich państwa są znane w historii jako: Ruś Nowogrodzka (ok. 860 – 1478), Ruś Kijowska (862 – 1240), Ruś Włodzimiersko-Suzdalska (X – 1252), Ruś Czarna (1084 – 1441), Księstwo Połockie (X – 1394) i wreszcie Ruś Moskiewska (od 1328). Przyjmuje się, Ĺźe słowo „Ruś” pochodzi od ugrofińskiego słowa „Ruotsi”, ktĂłre oznacza "wojownik, mieszkaniec wybrzeĹźa" i być moĹźe takĹźe „wiking” i prawdopodobnie jest związane z nordyjsko-ugrofińskimi początkami Rusi Nowogrodzkiej, załoĹźonej przez wikinga Ruryka (zm. 879), protoplastę rodu RurykowiczĂłw, panujących na Rusi.

Ziemie Małopolski Wschodniej, czyli Zachodniej Ukrainy, w czasie pierwszego okresu tworzenia się państw ruskich nie naleĹźały do Rusi Kijowskiej (tereny dzisiejszej środkowej Ukrainy). Zamieszkiwało je plemię lechickie (z ktĂłrych powstał narĂłd polski) Biali Chorwaci. Za plemię polskie, a nawet za protoplastĂłw PolakĂłw, uwaĹźał je takĹźe Nestor (1050 – 1114), kronikarz, mnich peczerskiego monasteru w Kijowie, redaktor jednego z najstarszych latopisĂłw ruskich – „Powieści minionych lat” (1113), w ktĂłrym opisał historię Rusi od IX do XII wieku. Zachodnia część Małopolski Wschodniej, zwana wĂłwczas i znana w historii XI w. jako Grody Czerwieńskie, znalazła się pod panowaniem księcia Mieszka I, ktĂłry był jednoczycielem ziem lechickich (polskich) i załoĹźycielem państwa polskiego ok. 960 roku.

W swym latopisie Nestor pod rokiem 981 pisze, Ĺźe książę Rusi Kijowskiej Włodzimierz napadł na Polskę i zagarnął Grody Czerwieńskie „i Ĺźe sut do seho dnia (początek XI w. – M.K.) pod Rusiu” (zwróćmy uwagę na fakt, Ĺźe pierwszym wydarzeniem w dziejach stosunkĂłw polsko-ruskich/ukraińskich był napad Rusi na Polskę i grabieĹź polskich ziem!). Z tym Ĺźe w międzyczasie Polska – władcy polscy rewindykowali dwukrotnie Grody Czerwieńskie: naleĹźały ponownie do państwa polskiego w latach 1018-31 i 1069-86/90. Zajmując POLSKIE ziemie Ruś Kijowska wykorzystywała osłabienie polityczne Polski. Zajęte ostatecznie przez Ruś ok. 1090 roku uległy całkowitej rutenizacji najpierw z powodu deportacji przez księcia Jarosława Mądrego znacznej części ludności polskiej nad rzekę Roś (Naddnieprze) po podboju z 1031 roku (o czym pisze Nestor), a potem w wyniku działalności ruskiej Cerkwi prawosławnej na tym terenie, będącej od 1054 roku w stanie schizmy wobec Kościoła katolickiego. Na ziemi tej i okolicznych obszarach powstało w 1097 roku Księstwo Halickie pod rządami RościsławiczĂłw, ktĂłre w 1199 stało się Księstwem Halicko-Włodzimierskim, istniejącym do 1340 roku. Lata1099, 1206, 1215-16 i 1219-21 były okresem wpływĂłw węgierskich w księstwie; w 1206 roku Ruś Halicko-Włodzimierska była pod rządami krĂłla węgierskiego Andrzeja II, w 1215 roku jego syn Koloman został koronowany na krĂłla Halicza (ktĂłry otrzymał w związku z zaręczynami z cĂłrką księcia polskiego Leszka Białego – Salomeą) i panował do 1216 roku oraz w latach 1219-21. TakĹźe książęta polscy (np. Bolesław Krzywousty, Kazimierz Sprawiedliwy, Leszek Biały) nie rezygnowali ze swych praw do tej ziemi, odziedziczonych po przodkach, stale roszcząc pretensje do tej starej piastowskiej ziemi, a w latach 1323-40 ostatnim księciem Rusi Halicko-Wołyńskiej był Jerzy II, syn piastowskiego księcia mazowieckiego Trojdena. W Ĺźyłach władcĂłw Rusi Halickiej i Halicko/Wołyńskiej płynęło tyle krwi polskiej, iĹź, jak pisał historyk ukraiński Miron Korduba: „nawet nowoczesna analiza chemiczna nie potrafiłaby odróşnić krwi piastowskiej od krwi RurykowiczĂłw”.

Od 1241 do 1340 roku Ruś Halicko-Wołyńska była pod zwierzchnictwem chanatu tatarskiego. Tatarzy wszczepili w ducha rusińskiego mentalność wschodnią (m.in. chytrość i przebiegłość, ktĂłre są cechą charakteru RusinĂłw-UkraińcĂłw po dziś dzień: Kazimierz Chłędowski „Pamiętniki” 1957) i barbarzyństwo.

Ruś Halicka-Ruś Halicko-Włodzimierska nigdy nie była etnicznie czysto ruska. W Ĺźyłach tutejszych RusinĂłw płynęło i płynie duĹźo krwi lechickiej/polskiej juĹź od XI wieku. A poza tym kraj ten był etnicznie wielokulturowy. OprĂłcz RusinĂłw z dużą domieszką krwi lechicko/polskiej mieszkali tu takĹźe etniczni Polacy, Ormianie, Niemcy, Ĺťydzi i na pewno trochę TatarĂłw i innych ludĂłw, jak np. Wołosi - narĂłd o pochodzeniu romańskim, wywodzący się z Półwyspu Bałkańskiego, ktĂłrzy od ok. 1370 roku do XVI w. masowo zasiedlali Beskidy. Poprzez asymilację z ludnością ruską dali początek grupom etnicznym – Hucułom, Bojkom i Łemkom, ktĂłre Ukraińcy uwaĹźają za ukraińskie, co nie jest prawdą. Tym bardziej, Ĺźe np. dzisiaj wielu ŁemkĂłw (np. w Polsce i Słowacji) otwarcie protestuje przeciwko nazywaniu ich Ukraińcami; takĹźe przed wojną wielu Hucułów nie uwaĹźało się za UkraińcĂłw i byli oni lojalni wobec państwa polskiego. Tak więc Beskidy Wschodnie do 1945 roku na pewno nie były ziemiami etnicznie ukraińskimi, a ich ludność ukraińską.

W 1340 roku Ruś Halicka, czyli dzisiejsza Małopolska Wschodnia weszła w skład państwa polskiego drogą spadkobrania. Ostatni władca Rusi Halicko-Wołyńskiej, książę Jerzy II (pochodzenia piastowskiego) zmarł bezdzietnie w 1340 roku i w swoim testamencie uczynił krĂłla polskiego Kazimierza Wielkiego spadkobiercą jego księstwa, co było praktykowane w dawnych wiekach. Polska za pośrednictwem swego krĂłla stała się więc w całkowicie legalny sposĂłb władcą Rusi Halicko-Wołyńskiej. Od tej pory, z przerwą w latach 1375-87 kiedy to wspĂłlny krĂłl Węgier i Polski przyłączył Ruś Halicką do Węgier, i aĹź do 1772 roku Ruś Halicka naleĹźała do Polski. Nawet podczas zaboru austriackiego to była POLSKA ziemia, bo Ĺźyła ona polskim Ĺźyciem, bo chociaĹź we Lwowie (i w całej Galicji) administracja do 1867 roku była w rękach okupanta i język niemiecki był językiem urzędowym, to miasto mĂłwiło na co dzień po polsku i pomimo ucisku germanizacyjnego w mieście ukazywały się polskie czasopisma i działał polski teatr, a w licznych kościołach modlono się po polsku! (Rusini-Ukraińcy twierdzą, Ĺźe LwĂłw i Galicja w latach 1772-1918 nie były Polską, Ĺźe to była Austria; to tak jakby ktoś twierdził, Ĺźe Warszawa w latach 1815-1915 nie była polskim tylko rosyjskim miastem, tylko dlatego, Ĺźe była pod okupacją rosyjską). Dlatego nikt nie ma większego prawa historycznego do tej ziemi jak właśnie Polacy (prawie wszyscy Rusini byli chłopami, a chłopi do 2. poł. XIX w. prawie nie uczestniczyli w Ĺźyciu państw). W 1434 roku Ruś Halicka wraz z należącym do Polski Podolem otrzymała prawa polskie, przez co została zrĂłwnana z resztą ziem polskich. Od XV w. była nazywana Rusią Czerwoną. W nazwie tej zespoliły się dwa motywy: GrodĂłw Czerwieńskich oraz miano Białych ChorwatĂłw (ChrobatĂłw) Czerwonych. Od 1434 roku ziemia ta nazywana była potocznie takĹźe „wojewĂłdztwem ruskim”, ktĂłre powstało w tymĹźe roku ze stolicą we Lwowie. WojewĂłdztwo ruskie było jednostką administracyjną wyĹźszego stopnia Korony KrĂłlestwa Polskiego i wchodziło w skład prowincji Małopolska do 1772 roku.

Przyłączona do Polski Ruś Halicka była krajem zniszczonym i bardzo wyludnionym przez najazdy tatarskie i LitwinĂłw. ToteĹź krĂłl Kazimierz Wielki załoĹźył obok zniszczonego Lwowa nowy LwĂłw – polski LwĂłw, w ktĂłrym osiedlali się Polacy, koloniści niemieccy, Ormianie, Ĺťydzi i przedstawiciele innych nacji. W polskim Lwowie ludność ruska nigdy nie przekraczała 20% ogółu ludności (w 1939 stanowiła 15% mieszkańcĂłw miasta) i w jego historii do XX w. była prawie nieobecna. Podobnie było we wszystkich innych miastach wojewĂłdztwa ruskiego, ktĂłre załoĹźyli Polacy lub ktĂłrym nadali prawa miejskie. Na wyludnione tereny, do nowozakładanych wsi napływała takĹźe ludność polska z etnicznych ziem polskich. W 1931 roku Rusini-Ukraińcy stanowili 59% ogółu ludności Małopolski Wschodniej (tereny przyłączone do ZSRR w 1939), ale na pewno nie wszyscy byli nacjonalistycznymi zboczeńcami. Setki tysięcy RusinĂłw było lojalnymi obywatelami polskimi i Ĺźyło w harmonijnej zgodzie z Polakami. Były w Małopolsce Wschodniej powiaty w ktĂłrych Polacy stanowili bezwzględną większość (9: lwowski, mościski, przemyski, kamionecki, przemyślański, skałacki, tarnopolski, trembowelski, zbaraski) lub połowę ludności (7 powiatĂłw: drohobycki, rudecki, sanocki, brzeĹźański, podhajecki, zborowski, złoczowski) oraz ponad 40% ludności (8 powiatĂłw: samborski, brzozowski, grĂłdecki, lubaczowski, borszczowski, buczacki, czortkowski, kopyczyński), a w Ĺźadnym mieście Rusini-Ukraińcy nie stanowili większości ludności; zdecydowanie dominowała w nich ludność polska i Ĺźydowska, ktĂłra uległa duĹźej polonizacji. Stąd od 1340 roku do 1945 roku wojewĂłdztwo ruskie-Galicja Wschodnia-Małoplska Wschodnia nigdy nie były ziemiami etnicznie ruskimi/ukraińskimi – był to kraj wieloteniczny, do ktĂłrego mieli prawo wszyscy jego mieszkańcy. NiektĂłrzy Polacy Ĺźyli na tej ziemi aĹź 600, 500, 400, 300 czy 200 lat. To była ICH ziemia. Mieli do niej takie samo prawo jak ich sąsiedzi Rusini. Rusini-Ukraińcy nie mieli Ĺźadnego prawa ich stamtąd wyrzucać za San czy wręcz masowo mordować, tylko dlatego, Ĺźe sobie ubzdurali w swoje bezdennej nacjonalistycznej głupocie, Ĺźe to ziemie etnicznie ukraińskie i Ĺźe tylko oni mają prawo na nich mieszkać. Kraj był więc wieloetniczny, a najwaĹźniejszą, chociaĹź nie najliczniejszą, była polska grupa etniczna. Ktoś musiał być panem tej ziemi. W 1918 roku Polacy byli predestynowani do tego pod kaĹźdym względem: np. 80% podatkĂłw w Galicji Wschodniej płacili Polacy (!) i ponad 80-90% lekarzy, aptekarzy, dentystĂłw, inĹźynierĂłw, architektĂłw, technikĂłw itd. stanowili Polacy i Ĺźydzi. Administracja była w rękach polskich. Przemysł i gĂłrnictwo było w rękach polskiej administracji, inĹźynierĂłw, technikĂłw itd. Bez nich państwo rusko-ukraińskie nie mogło by normalnie funkcjonować! (a przecieĹź chcieli oni wszystkich PolakĂłw wypędzić lub wymordować). Gdyby udało się im otworzyć uniwersytet ukraiński to z braku wysoko kwalifikowanych akademikĂłw byłby to przez wiele lat uniwersytet na poziomie fachowej szkoły średniej; np. absolwenci medycyny byliby nie lekarzami a jedynie felczerami.

Po I rozbiorze Polski, dokonanym przez Rosję, Prusy i Austrię w 1772 roku, do tego ostatniego państwa została przyłączona cała południowa Polska, a więc takĹźe i wojewĂłdztwo ruskie. Austria nazwała te ziemie KrĂłlestwem Galicji i Lodomerii, w powszechnie uĹźywanym skrĂłcie Galicją. Etnicznie polska część Galicji, w ktĂłrej głównym miastem był KrakĂłw była nazywana przed 1918 rokiem Galicją Zachodnią, polsko-ruska część z głównym miastem i zarazem stolicą całej Galicji Lwowem – Galicją Wschodnią.

W listopadzie 1918 roku, w wyniku przegranej I wojny światowej upadła nie tylko monarchia habsburska, ale upadły takĹźe Austro-Węgry. Diabli wzięli Austrię i dzisiaj jest ona nic nie znaczącym kraikiem w Europie i Unii Europejskiej. Galicja Wschodnia była zamieszkiwana przez PolakĂłw i RusinĂłw, z ktĂłrych część – nastawionych nacjonalistycznie i antypolsko z pomocą upadającej ale przed upadkiem ziejącej nienawiścią do PolakĂłw i mściwej Austrii, uchwyciła władzę w arcypolskim Lwowie i wschodniej części Galicji i nazwali tę ziemię Zachodnioukraińską Republiką Ludową. Uzurpatorzy zostali po trzech tygodniach wyparci ze Lwowa przez polską ludność miasta, a z całego kraju w walkach trwających do lipca 1919 roku. Trwały tak długo bo Niemcy postanowili osłabić odradzającą się Polskę i stworzyć jej trudności koło Lwowa, aby nie miała sił do działania w okupowanej przez NiemcĂłw Wielkopolsce, Pomorzu i Gdańsku. Popierali nacjonalistĂłw ukraińskich takĹźe dlatego, aby Polska była małym krajem i od wschodu miała wrogiego sobie sąsiada, a swego sojusznika w realizacji niemieckich planĂłw na Wschodzie.

Polacy walczyli z dokonanym uzurpatorskim zamachem na Galicję Wschodnią przez nacjonalistĂłw rusińsko-ukraińskich, ktĂłrych wsparli Austriacy, 1 listopada 1918 roku, bo nie chcieli być albo wymordowani, albo wypędzeni za San, albo obywatelami trzeciej czy czwartej klasy w barbarzyńskim i faszystowskim państewku ukraińskim oraz pozbawieni swej własności. A państwo polskie nie mogło obojętnie podejść do samego zamachu rusińsko-ukraińskiego w Galicji, a przede wszystkim przechodzić obojętnie nad tym co robili z Polakami zwyrodnialcy z tzw. rządu ukraińskiego. Przedstawiciele wszystkich innych narodĂłw na całym świecie postąpili by podobnie, gdyby słyszeli co dzień takie hasła, ktĂłre słyszeli Polacy: „Smert Lachom – sława Ukrainie”, „Lachy za San”, „Rizaty Lachiw”, „Lachiw budut rizaty i wiszaty”, „Dosyć juĹź Lachy paśli się na ukraińskiej ziemi, wyrywajcie kaĹźdego Polaka z korzeniami”.

Niewielka przewaga ludnościowa rusińsko-ukraińska nie dawała im od razu MORALNEGO prawa do rządzenia Wschodnią Galicją, bo na pewno nie reprezentowali woli politycznej większości ludności Galicji Wschodniej, a przede wszystkim reprezentowali sobą barbarzyństwo w całym tego słowa znaczeniu. Mało kto dzisiaj z PolakĂłw wie, Ĺźe rząd tzw. Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej załoĹźył 9 obozĂłw koncentracyjnych (w Kosowie, Mikulińcach, Kołomyi, BrzeĹźanach, Żółkwi, Złoczowie, Tarnopolu, Strusowie, Jazłowcu), w ktĂłrych więził i mordował PolakĂłw (np. w Kosowie na 1500 więźniĂłw zmarło prawie 900 osĂłb), tylko dlatego, Ĺźe byli Polakami. Oto historia jedenej z bardzo wielu zbrodni dokonanych przez władze rządu Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej: „W nocy z 26 na 27 marca 1919 r. Ukraińcy aresztowali (w Złoczowie, woj. tarnopolskie – M.K.) kilkunastu polskich kolejarzy, pod rzekomym zarzutem spiskowania wobec nowej władzy ukraińskiej. Podczas dwugodzinnych tortur prĂłbowano wymusić na nich przyznanie się do winy, po czy wydano wyrok śmierci. W ten sposĂłb zamordowano w Złoczowie (łącznie) 28 PolakĂłw” (Wikipedia.pl: ZłoczĂłw).

Po wojnie polsko-rusińsko-ukraińskiej Galicja Wschodnia weszła w skład państwa polskiego. 21 kwietnia 1920 została zawarta pierwsza międzynarodowa umowa – zwana Umową warszawską – pomiędzy rządami Ukraińskiej Republiki Ludowej (rząd ukraiński w Kijowie) i Polski. Rząd polski uznał w niej istnienie URL i zrezygnował z roszczeń do ziem sięgających granicy Polski z 1772 roku. Natomiast rząd URL uznał granicę polsko-ukraińską na Zbruczu i przecinającą Wołyń na wschĂłd od Łanowiec, Ostroga i Korca (pozostawiając Krzemieniec, RĂłwne i Sarny po stronie polskiej). Oznaczało to zrzeczenie się przez Ukrainę – rząd ukraiński w Kijowie terenĂłw leżących na zachĂłd od określonej w umowie linii granicznej, co oznaczało przyznanie Polsce przez UKRAINĘ praw do Galicji Wschodniej-Małopolski Wschodniej. Z kolei po przegranej przez Związek Sowiecki wojnie z Polską we wrześniu-paĹşdzierniku 1920 roku i po upadku rządu Ukraińskiej Republiki Ludowej w Kijowie (całą Ukrainę zajęła Armia Czerwona), w traktacie pokojowym podpisanym w Rydze 18 marca 1921 przez Polskę oraz Rosyjską Federacyjną Socjalistyczną Republikę Radziecką i Ukraińską Socjalistyczną Republikę Radziecką (!), Rosja i Ukraina zrzekły się m.in. roszczeń do Galicji Wschodniej, przed 1914 rokiem wchodzącej w skład Austro-Węgier. Natomiast 15 marca 1923 roku nastąpiło międzynarodowe uznanie granic Polski: konferencja ambasadorĂłw w ParyĹźu (organ ententy) uznała granice Polski z uwzględnieniem granicy wschodniej, zgodnej w traktatem ryskim. Tak więc takĹźe konferencja ambasadorĂłw uznała przynaleĹźność Galicji Wschodniej-Małopolski Wschodniej do Polski.

W niepodległej i suwerennej od listopada 1918 roku Polsce zaistniała potrzeba nadania Galicji Wschodniej jakiejś nowej adekwatnej nazwy, o co wcale nie było trudno. Nie mogliśmy powrĂłcić do anachronicznych nazw: Ruś Czerwona czy wojewĂłdztwo ruskie (ziemię tę podzielono teraz na trzy wojewĂłdztwa: lwowskie, stanisławowskie i tarnopolskie), a tym bardziej stosować nazwy narzuconej przez zaborcę austriackiego – Galicja czy nazywać ją jakąś Ukrainą, gdyĹź ziemia ta nigdy nie naleĹźała do ziem ukrainnych Rzeczypospolitej – Ukrainy, a poza tym nazwa ta w XX w. stała się nazwą geograficzno-polityczną dla ziem byłej Rusi Kijowskiej. WybĂłr padł łatwo na „Małopolska Wschodnia”, ktĂłra to nazwa nawiązywała do faktu przynaleĹźności tej ziemi w latach I Rzeczypospolitej do prowincji Małopolska. Tak więc nazwa ta ma w pełni historyczne uzasadnienie.
.......

Nazwa „Ukraina” oznacza tyle co „ugranicze”, „pogranicze”, „krańce państwa” i znana była w języku stororuskim i polskim (uĹźywano ją w latopisach ruskich, np. Latopis kijowski z XII w., w odniesieniu do pogranicza Rusi Kijowskiej). Nigdy nie była jednak nazwą Ĺźadnego kraju ruskiego. Po upadku Rusi Kijowskiej raczej poszła w zapomnienie. Dlatego w obecnej swej etymologii jest nazwą polską – polskiego pochodzenia. Bowiem urzędowo nazwa ta została uĹźyta po raz pierwszy w historii w 1590 roku w tytule polskiej konstytucji sejmowej według projektu kanclerza Jana Zamoyskiego: Porządek ze strony NiĹźowcĂłw i Ukrainy.Swą nazwą obejmowała jedynie wojewĂłdztwa kijowskie, bracłwaskie i czernihowskie; nigdy nie obejmował Rusi Czerwonej (woj. ruskiego), Wołynia i Podola. I od tego czasu jest nazwą Ĺźywą po dziś dzień. W połowie XVII w. pojawiła się po raz pierwszy na mapach nazwa „Ukraina” w rozumieniu wielu prowincji KrĂłlestwa Polskiego i określająca ziemie między Bohem a Dnieprem, ktĂłra uĹźyta została przez francuskiego kartografa w słuĹźbie polskiej Guillaume le Vasseur de Beauplan (zm. 1675).

Jak widzimy, ziemie Rusi Czerwonej-wojewĂłdztwa ruskiego – Galicji – Małopolski Wschodniej do 1939 roku nigdy po 1240 roku nie były związane z ziemiami byłej Rusi Kijowskiej, ktĂłre od XVII w. stawały się kolebką narodu ukraińskiego.

Powróćmy więc na chwilę do dziejów byłych ziem Rusi Kijowskiej, do której do końca XI wieku wchodziły w różnych latach polskie Grody Czerwieńskie.

Po śmierci księcia kijowskiego Jarosława Mądrego w 1054 roku Ruś Kijowska uległa rozbiciu dzielnicowemu. Jednym z księstw ruskich było Księstwo Rostowsko-Suzdalskie, leżące w międzyrzeczu Oki i Wołgi. W 1156 roku jego kolejnym władcą został Andrzej I Bogolubski (zm. 1174), który przeniósł stolicę z Suzdalu do Włodzimierza nad Klaźmą; księstwo to jest znane w historii jako Ruś Włodzimiersko-Suzdalska. To właśnie to księstwo odegrało przodującą rolę w formowaniu się państwowości rosyjskiej i narodu rosyjskiego.

W 1169 roku Andrzej I Bogolubski opanował Kijów uzyskując tym samym tytuł wielkiego księcia. Nie przeniósł jednak swej stolicy do Kijowa, lecz po złupieniu miasta osadził tam swoich krewnych jako podległych książąt. W XIII-XIV w. wielcy książęta włodzimierscy stali się najpotężniejszymi władcami na Rusi północno-wschodniej. Do Włodzimierza nad Klaźmą w 1299 roku przeniósł na stałe siedzibę metropolitów kijowskich (tytułujących się metropolitami całej Rusi) sprawujący ten urząd od 1283 roku arcybiskup Maksym. Tym samym Kijów przestał być duchową stolicą prawosławnej Rusi. W 1328 roku Iwan Kalita przeniósł stolicę księstwa do Moskwy, do której wcześniej, bo ok. 1325 roku metropolita Piotr przeniósł tym razem na stałe rezydencję metropolitów kijowskich, rezydujących do tej pory we Włodzimierzu. W 1448 roku Cerkiew ruska (moskiewska) uzyskał niezależność od patriarchatu konstantynopolitańskiego (status autokefalii), a metropolita Jonasz tytuł metropolity moskiewskiego i całej Rusi, a więc także Rusi Kijowskiej. W 1589 roku metropolita moskiewski Hiob stał się pierwszym patriarchą Moskwy i Wszechrusi, której przez wieki i do dziś dnia podlega Kijów (Ukraiński Kościół Prawosławny Patriarchatu Moskiewskiego z siedzibą w Kijowie).

Najazd mongolski na księstwa ruskie w 1240/41 obrĂłcił je w ruinę Ruś i wszystkie księstwa zostały uzaleĹźnione od mongolsko-tatarskiej Złotej Ordy. Sam KijĂłw, jak pisze historyk Mikołaj Karamzin („Istorija Kyjewa” 1960): „zniknął z powierzchni ziemi, a z całej wielkości jego tylko imię pozostało”. Sto lat później Litwa korzystając z osłabienia Złotej Ordy rozwinęła zaborczą ekspansję na ziemie ruskie, ktĂłrej zakończenie stanowiło zdobycie Kijowa przez Olgierda w 1363 roku. Od tej pory do 1569 roku ziemie byłej Rusi Kijowskiej naleĹźały do Wielkiego Księstwa Litewskiego. A chociaĹź od 1385 roku było ono związane unią z Polską, panami tej ziemi pozostawali Litwini, chociaĹź coraz większe były tu polskie wpływy językowo-kulturalne oraz stanowe (szlachta). Sprawiło to, Ĺźe podczas kolejnej unii polsko-litewskiej – w Lublinie w 1569 roku szlachta ziem ukrainnych Litwy doprowadziła z własnej woli do włączenia ich do Korony (Polski).
.......

W XV-XVI wieku na bezludnych południowych obszarach województwa kijowskiego, zwanych Zaporożem, które oddzielały zamieszkałe tereny ziem ukrainnych od tatarskiego Chanatu Krymskiego, powstała Kozaczyzna, złożona z różnej maści i narodowości (z przewagą Rusinów) uzbrojonych awanturników, żyjących poza zasięgiem prawa Rzeczypospolitej. Mieli oni wywrzeć decydujący wpływ na dzieje ziem ukrainnych w XVII w. Chociaż Kozacy nie byli ludźmi religijnymi, Kozaczyzna stała się protektorem prawosławia na ziemiach ukrainnych. Jak już wiemy, w 1589 roku powstał prawosławny patriarchat moskiewski, którego zwierzchnicy nosili tytuł zwierzchników całej Rusi, a jeszcze wcześniej władca Moskwy Iwan III (1462-1505) rzucił hasło zjednoczenia ziem ruskich pod moskiewskim berłem. Toteż władze polskie dążyły do wyrugowania wpływu Moskwy na prawosławnych mieszkańców Rzeczypospolitej. Zapewnić to miała unia polskiej ludności prawosławnej z Kościołem katolickim przez uznanie papieża za głowę Kościoła i przyjęcie dogmatów katolickich, przy jednoczesnym zachowaniu prawosławnej liturgii, która została zawarta w Brześciu w 1596 roku. Niestety, nie wszyscy prawosławni przyjęli unię, co doprowadzało do licznych konfliktów religijnych, które wzmacniały często występujące konflikty społeczne, do których została rychło wciągnięta Kozaczyzna. W 1648 roku na czele Kozaków zaporskich stanął Bohdan Chmielnicki, który wypowiedział Polsce wojnę za to, że podstarościn czehryński, Daniel Czapliński napadł na jego chutor i porwał mu kochankę. Z tym, że na wojnę tę wyruszył pod sztandarami polskimi (!). Była to strasznie krwawa wojna, która trwała od 1648 do 1667 roku. Z wojny prywatnej Chmielnickiego stała się niebawem wojną religijno-narodową, gdyż powstańcy zaczęli dążyć do powstania państwa ruskiego-ukraińskiego i prawosławnej Ukrainy. Nie mogąc wygrać z Polską Chmielnicki poprosił o pomoc cara rosyjskiego. Po prostu w 1654 roku oddał dobrowolnie Rosji swoją Ukrainę, która pod jarzmem rosyjskim była do 1991 roku! Po dalszych nic nie rozstrzygając walkach nastąpił podział ziem ukrainnych Rzeczypospolitej między Polskę a Moskwę (Rosję); Rosji przypadł także Kijów, który był pod jej, a potem Związku Sowieckiego) panowaniem do 1991 roku (z krótkimi przerwami). Rosjanie szybko zlikwidowali Kozaczyznę, a w państwie rosyjskim Ukraińcy byli zawsze prześladowani i rusyfikowani. Nawet ci, którzy czuli się czy czują się Ukraińcami są bardzo zrusyfikowani duchowo, językowo, kulturalnie i pod każdym innym względem. Państwo ukraińskie powstało dopiero w 1991 roku po rozpadzie Rosji/Związku Sowieckiego.

Czy Bohdana Chmielnickiego można naprawdę uznawać za ukraińskiego bohatera narodowego?!

Jak duĹźa róşnica zachodziła między ziemiami ukrainnymi Rzeczypospolitej a wojewĂłdztwem ruskim (Małopolską Wschodnią) oraz między Rusinami z ziem ukrainnych, a Rusinami z wojewĂłdztwa ruskiego juĹź w dobie powstania Chmielnickiego obrazuje to, Ĺźe Rusini wojewĂłdztwa ruskiego w zdecydowanej większości nie brali udziału w antypolskim powstaniu Chmielnickiego; np. w 1648 i 1655 ruska ludność Lwowa razem z Polakami dzielnie odpierała ataki wojska kozacko-tatarskiego na miasto, zmuszając je do odstąpienia od oblężenia. A trzeba pamiętać, Ĺźe Rusini lwowscy/wojewĂłdztwa ruskiego byli wĂłwczas jeszcze wyznania prawosławnego; unię przyjęli dobrowolnie dopiero w 1700 roku. A od 1839 roku są jedynymi Ukraińcami wyznania unickiego/grekokatolickiego. Dzisiaj religia odróşnia ich od reszty UkraińcĂłw, co nie jest bez znaczenia. Tym bardziej, Ĺźe obie grupy religijne – prawosławni i grekokatolicy - się nie lubią (do obrzydliwych awantur dochodziło w Kijowie jak juĹź po powstaniu państwa ukraińskiego w 1991 r. grekokatolicy chcieli zbudować w mieście swą cerkiew!).

Powróćmy jeszcze do sprawy dwukrotnego oblegania Lwowa przez Chmielnickiego, gdyĹź fakt, Ĺźe Rusini Lwowa-wojewĂłdztwa ruskiego nie stanęli po jego stronie w walce z Polakami, musi być i jest bardzo bolesny dla nacjonalistĂłw rusińsko-ukraińskich. LwĂłw nie tylko udowodnił, Ĺźe juĹź wtedy był miastem polskim, ale takĹźe i to, Ĺźe dał kolejny dowĂłd na to, Ĺźe „Leopolis Poloniae semper fidelis” – LwĂłw zawsze (jest) wierny Polsce. I naleĹźy takĹźe zapamiętać to, Ĺźe Kozacy, ktĂłrzy są przedstawiani dzisiaj jako symbol narodzin narodu ukraińskiego, jako rycerze walki o wolną Ukrainę, jako obrońcy prawosławia, podczas oblężenia Lwowa w 1648 roku, 9 paĹşdziernika skierowali swĂłj główny atak na prawosławną cerkiew św. Jura, będącą za murami miasta, w ktĂłrej schronili się wyłącznie Rusini. Kozacy bezlitośnie wysiekli mężczyzn, a kobiety i dzieci oddali w jasyr Tatarom, cerkiew doszczętnie splądrowali, a ikony porąbali (Leszek Podhorodecki „Dzieje Lwowa” Warszawa 1993). Z kolei podczas drugiego oblężenia miasta przez Chmielnickiego i wspierające go wojska rosyjskie w 1655 roku, wataĹźka, tytułujący się hetmanem, po nieudanej prĂłbie zdobycia miasta, 3 paĹşdziernika zaproponował rokowania. Jednym z członkĂłw delegacji miasta był prawosławny Rusin Samuel Kuszewicz, ktĂłry na żądanie Chmielnickiego by LwĂłw jemu się poddał, odpowiedział: „Miłościwy panie hetmanie, zdrowie nasze, ktĂłrzy tu jesteśmy, jest w rękach waszmość pana i tak juĹź rozumiemy, Ĺźe się z tego miejsca do swoich nie powrĂłcimy, ale Ĺźebyśmy na imię cara moskiewskiego przysięgę i miasto oddać mieli, tego nigdy nie uczynimy. Przysięgaliśmy raz krĂłlowi Panu Naszemu Miłościwemu Janowi Kazimierzowi i jemu w jakimkolwiek szczęściu los go zachowa, wiary naszej dotrzymać chcemy”. Chmielnicki zażądał takĹźe wydania mu ĹťydĂłw lwowskich, na co usłyszał, Ĺźe oni są takĹźe obywatelami Rzeczypospolitej (w Ĺźydowskiej encyklopedii „Encyclopaedia Judiaca” wydanej w Jerozolimie w 1971 r. Chmielnicki jest nazwany „rzeĹşnikiem ĹťydĂłw na Ukrainie”). LwĂłw po raz drugi nie poddał się Chmielnickiemu i jego carowi moskiewskiemu (L. Podhorodecki, j.w.).

Należy podkreślić także i ten fakt, że do połowy XIX w. nie było żadnych czy prawie żadnych kontaktów Rusinów galicyjskich z Rusinami/Ukraińcami z ziem ukrainnych Rosji, oraz że faktem jest to, że nawet i dzisiaj jest duża różnica pod każdym względem (np. mentalnym, religijnym, językowym, kulturalnym, społecznym, a nawet w stosunku do Polaków, który wśród Ukraińców naddnieprzańskich jest dużo lepszy od tego jaki widzimy w dzisiejszym Lwowie, itd.; szkoda, że to nie prawdziwi Ukraińcy i propolscy patrioci ukraińscy nie kształtują obecnych stosunków polsko-ukraińskich) między Ukraińcem ze Lwowa, a Ukraińcem z Kijowa. Prawdopodobnie większa od tej jaka istnieje między Niemcem a Austriakiem.

Z kolei Rusini zamieszkujący wojewĂłdztwo ruskie, a później Galicję ulegli duĹźej polonizacji pod względem duchowym, językowym, kulturalnym oraz pod kaĹźdym innym względem. W języku tych RusinĂłw jest tysiące (!) polskich wyrazĂłw (w „Wielkim słowniku języka ukraińskiego” odnotowano aĹź 17 000 polskich wyrazĂłw). Nie tylko inteligentni Rusini ale takĹźe masy ludowe znały język polski. Jak bardzo Polacy wpływali na ruskie/ukraińskie Ĺźycie narodowe w Galicji pokazuje wydana po angielsku „Encyklopedia ukrainoznawstwa” (Toronto 1985-93). Osoba znająca polskie Ĺźycie społeczno-narodowe w Galicji od razu zauwaĹźy, Ĺźe Rusini/Ukraińcy kopiowali wszystko to co robili Polacy (np. kluby sportowe, harcerstwo, organizacje kobiece, wydawnictwa itd.).

WspĂłlna religia katolicka (Polacy rzymskokatolicy – Rusini grekokatolicy) od 1700 roku zbliĹźała oba narody do siebie i to nie tylko pod względem religijnym (np. często wspĂłlne obchodzenie świąt, a przede wszystkim święta Jordanu). Bardzo często Polacy-katolicy przechodzili na grekokatolicyzm, a Rusini-grekokatolicy na katolicyzm. Rusini-grekokatolicy stanowili większość wiejskiej ludności wojewĂłdztwa ruskiego-Galicji. Najczęściej na grekokatolicyzm przechodzili, albo częściej wbrew swej woli zostawali przypisywani do niego przez księży grekokatolickich, Polacy mieszkający w „morzu ruskim” (grekokatolickich parafii było kilka razy więcej od katolickich i wielu PolakĂłw musiało korzystać z nich chrzcząc dzieci, biorąc ślub lub podczas pogrzebĂłw i wĂłwczas księża grekokatoliccy zapisywani ich jako swoich parafian – jako grekokatolikĂłw, jako RusinĂłw; stąd tyle czysto polskich nazwisk wśrĂłd współczesnych UkraińcĂłw w Małopolsce Wschodniej - tzw. Zachodniej Ukrainie). Trwało to przez stulecia. Historycy obliczali, Ĺźe w ten sposĂłb ubyło w Galicji Wschodniej-Małopolsce Wschodniej około miliona polskich dusz. Czyli co najmniej u 1/3 RusinĂłw/UkraińcĂłw mieszkających w Małopolsce Wschodniej w 1931 roku płynęła krew polska. W okresie międzywojenny Polacy postanowili rewindykować te utracone dla polskości „dusze”, tworząc ruch szlachty zagrodowej.

Do czasu zaboru wojewĂłdztwa ruskiego przez Austrię w 1772 roku tamtejsi Polacy i Rusini Ĺźyli w zgodzie (wyjątki potwierdzają regułę). Istniały dĂłwczas i w pierwszych kilu dziesięcioleciach panowania austriackiego dwa odłamy RusinĂłw galicyjskich: 1. nie uznawał róşnicy między Polakami i Rusinami; 2. stał na stanowisku narodowości ruskiej, ale był zbratany z Polakami. Byli to „gente Ruthenus, natione Polonus”. SeparatystĂłw rusińskich wĂłwczas w Galicji nie było. Gdyby nie było rozbiorĂłw Polski w 2. poł. XVIII w. to prawdopodobnie w XX w. w Małopolsce Wschodniej nie było by Ĺźadnych RusinĂłw, Ĺźadnych UkraińcĂłw. Rusini zlali by się z Polakami w sposĂłb dobrowolny, tak jak imigranci róşnych narodĂłw, ktĂłrzy masowo przybywali do StanĂłw Zjednoczonych od 2. poł. XIX w. - są to dzisiaj w zdecydowanej większości Amerykanie. Popatrzmy na dzieje PolakĂłw w Stanach Zjednoczonych. 100-75 lat temu było tam 800 parafii polskich, było setki szkół polskich, wychodziło setki polskich czasopism, było tysiące polskich organizacji. A ile z tego pozostało do dzisiaj? Bardzo mało, chociaĹź takĹźe po II wojnie światowej osiedliło się tam dodatkowych kilkaset tysięcy PolakĂłw. TakĹźe w Małopolsce Wschodniej byli by dzisiaj sami Polacy oraz Huculi, Bojkowie i Łemkowie jako oddzielne grupy etniczne, ale na pewno nie ruskie. Pamiętajmy, Ĺźe nawet w czasach okupacji austriackiej południowej Polski (1772-1918) kultura polska i Polacy potrafili przyciągnąć do siebie, zasymilować – uczynić Polakami wszystkich Ormian galicyjskich (lwowski arcybiskup ormiański w latach 1902-38 JĂłzef Teodorowicz był jednym z największych patriotĂłw polskich), wiele tysięcy ĹťydĂłw galicyjskich, z ktĂłrych wielu zasłuĹźyło się polskiej literaturze, sztuce i nauce, a przede wszystkim – i to jest niebywały fenomen – uczynić patriotami polskimi i zasłuĹźonymi Polakami bardzo wielu synĂłw i cĂłrek urzędnikĂłw austriackich w Galicji (np. Wincenty Pol, Ferdynad Goetel, Walery Goetel, Julian Goslar, Adama Fastnacht, August Emil Fieldorf, Jan Paweł Ferdynand Lam, Rudolf Probst) w okresie austriackiego tam panowania. Prymitywna i wiejska kultura rusińska nie mogła rywalizować z kulturą polską, język i literatura ruska z językiem i literaturą polską, itd. Poza tym stanie się Polakiem było takĹźe awansem społecznym. Dlatego nacjonaliści rusińsko-ukraińscy juĹź wszelkie zbliĹźenie do PolakĂłw uwaĹźali i ciągle uwaĹźają nie tylko za niebezpieczne, ale za formalną prawie zdradę narodową (bp Grzegorz Chomyszyn).

Takich RusinĂłw, ktĂłrzy się uwaĹźali za „gente Ruthenus, natione Polonus” było wiele tysięcy i to do końca panowania austriackiego w Galicji. Najlepszym na to dowodem jest to, Ĺźe kiedy nacjonalista rusińsko-ukraiński Mirosław Siczyński zamordował we Lwowie w 1908 roku namiestnika Galicji, hrabiego Andrzeja Potockiego, na znak protestu wiele tysięcy grekokatolikĂłw „gente Ruthenus, natione Polonus” przeszło na katolicyzm i stało się Polakami. Za Polaka uwaĹźali się m.in.: grekokatolicki ksiądz Michał Harasiewicz – redaktor pierwszej w dziejach gazety polskiej wydawanej codziennie „Dziennika Patriotycznych PolitykĂłw” wydawanej we Lwowie w latach 1792-1798 (z tym, Ĺźe później za dostojeństwa kościelne i tytuł barona sprzedał się Austriakom, sprzedał swoją duszę diabłu) czy syn księdza grekokatolickiego Mikołaj Zyblikiewicz – 1874-81 zasłuĹźony prezydent Krakowa i polityk walczący o wprowadzenie języka polskiego w szkołach i administracji w Galicji. Do Wiosny LudĂłw w 1848 roku inteligencja ruska i duchowieństwo unickie rozmawiało na co dzień po polsku. W okresie po Powstaniu Listopadowym 1830-31 do Wiosny LudĂłw w 1848 roku zarĂłwno młodzieĹź ruska, jak i duchowieństwo unickie (np. oo. bazylianie, niektĂłrzy seminarzyści) odznaczali się szczerym patriotyzmem polskim i współpracowali w licznych wĂłwczas na terenie Galicji tajnych organizacjach polskich. Jeszcze kiedy w 1868 roku Franciszek Smolka sypał we Lwowie Kopiec Unii Lubelskiej na Wysokim Zamku na pamiętkę unii polsko-litewskiej zawartej w 1569 roku, Polak i Rusin w jednej osobie, syn księdza grekokatolickiego, Platon Kostecki (1832 Więckowice k. Sambora – 1908 LwĂłw), znany lwowski publicysta („Gazeta Narodowa”), poeta (takĹźe rusiński) i literat, stał na idealnym jeszcze stanowisku unii Polski z Rusią, pisząc, Ĺźe kopiec ten stanowi fundamenty pod przyszłe porozumienie obydwu narodowości.
.......

W sekcji starodrukĂłw Biblioteki Uniwersytetu Warszawskiego przechowywany jest cenny klocek zawierający 60 drukĂłw urzędowych austriackich władcĂłw: Marii Teresy i JĂłzefa II z lat 1773-1780 wydanych we Lwowie. Dokumenty te zostały wydane po zajęciu przez Austrię w wyniku I rozbioru Polski w 1772 roku całej południowej Rzeczpospolitej – od wrĂłt Krakowa po rzekę Zbrucz w Galicji Wschodniej, z głównym i największym miastem tych ziem – Lwowem. Dokumenty te zostały wydane we Lwowie w językach niemieckim i polskim, ale nie rusińskim/ukraińskim. Są tym samym wymownym dokumentem na to, kto był dla AustriakĂłw partnerem czy chociaĹźby odbiorcą tych dokumentĂłw nawet w Galicji Wschodniej, gdzie obok PolakĂłw mieszkali takĹźe i Rusini/Ukraińcy. Dla Ăłwczesnych AustriakĂłw cała Galicja była więc polską ziemią, gdyĹź jej inteligencja, szlachta i liczące się mieszczaństwo było w 99% polskie; rusińscy pańszczyĹşniani chłopi dla nich nie istnieli, nie uwaĹźano ich za osobny narĂłd, nie mieli oni głosu w Ăłwczesnej Galicji.
Jednak niebawem zaborca we własnym interesie postanowił rozbić tę jedność i zgodę polsko-rusińską zgodnie z rzymskim powiedzeniem „dziel i rządĹş” (divide et impera); łatwiej jemu bowiem było panować nad dwoma powaśnionymi narodami aniĹźeli nad politycznie zwartą ludnością i to w dodatku przez nich krzywdzoną. Najpierw załoĹźył w Wiedniu seminarium grekokatolickie „Barbareum” aby klerycy Ĺźyli w środowisku niemieckim, a ich profesorami nie byli Polacy. Następnie kiedy pozamykał wiele polskich klasztorĂłw katolickich to ich kościoły BEZPRAWNIE sprezentował grekokatolikom (a chociaĹź przykazanie boskie mĂłwi: „Nie kradnij” – grekokatolicy przyjęli je bez Ĺźadnego moralnego oporu te skradzione kościoły!). I tak np. we Lwowie grekokatolicy dostali kościoły paulinĂłw (dziś piękna cerkiew św. Piotra i Pawła), dominikanek i trynitarzy; w Stanisławowie kościół pojezuicki, ktĂłry został katedrą grekokatolicką; w Przemyślu kościół karmelitĂłw, ktĂłry został takĹźe katedrą grekokatolicką; w Krakowie kościół norbertanek, ktĂłry został parafią grekokatolicką w mieście, chociaĹź była tu tylko garsteczka grekokatolikĂłw. I tak z biegiem lat Austriacy, z pomocą upadłego moralnie duchowieństwa ruskiego (skorumpowanego przez władze austriackie), zaczęli odnosić coraz większe sukcesy w sianiu nienawiści między Polakami i Rusinami, z ktĂłrych starali się z duĹźym powodzeniem zrobić swoich lojalnych poddanych. Stąd Rusini/Ukraińcy w Galicji byli nazywani “Tyrolczykami wschodu”. Prawdziwymi parobkami (bo na ten wyraz w zupełności sobie zasłuĹźyli) Wiednia zostali grekokatoliccy arcybiskupi lwowscy Michał Lewicki (1816-58) i jego następca Grzegorz Jachimowicz (1860-63, przedtem od 1848 biskup przemyski). Pierwszemu za wysługiwanie się Austriakom – za rozbijanie jedności polsko-rusińskiej cesarz Franciszek JĂłzef I nadał w 1848 roku tytuł prymasa Galicji i Lodomerii (czym chciał poniĹźyć PolakĂłw-katolikĂłw, ktĂłrych w Galicji było więcej niĹź grekokatolikĂłw, a poza tym w Galicji Zachodniej nie było grekokatolikĂłw; jak więc mĂłgł być prymasem rzymskokatolikĂłw?!) i Wiedeń w Watykanie postarał się dla niego o kapelusz kardynalski. ChociaĹź był niby chrześcijaninem (przykazanie Pana Jezusa: Kochajcie się wzajemnie) był on prawdziwym patronem polakoĹźercĂłw. Z kolei Jachimowicz wysługiwał się Austraikom juĹź tylko za tytuł barona. Jak na syna chłopa, było to duĹźe wyróşnienie; i tym się cieszył i za nie godził się być parobkiem Wiednia i – wbrew swemu chrześcijańskiemu powołaniu – takĹźe siać nienawiść grekokatolikĂłw do rzymskokatolikĂłw/PolakĂłw.

Proces zrywania braterstwa RusinĂłw z Polakami przyśpieszyła takĹźe europejska “Wiosna LudĂłw” 1848-49, podczas ktĂłrej nastąpiło przebudzenie narodowe wielu ludĂłw Europy. NiektĂłre osoby rusińskiego pochodzenia, znowu głównie duchowni, żądni nie tylko władzy duchowej ale takĹźe politycznej nad wiernymi, zrozumieli, Ĺźe nadarza się okazja do tego przez odcięcie się ich i RusinĂłw od PolakĂłw.

Jeśli jednak Rusini w Galicji Wschodniej nie mieli być Polakami czy czuć się związani z narodem polskim na podstawie braterstwa, to otwartą sprawą stawało się wśrĂłd nich pytanie: to właściwie kim jesteśmy? Za UkraińcĂłw się nie uwaĹźali, gdyĹź pojęcie to było im wĂłwczas zupełnie obce. Koncepcja bycia narodem rusińskim im nie odpowiadała, bo to wĂłwczas znaczyło tyle co być narodem chłopskim. A oni nie chcieli być gorszym narodem od PolakĂłw. Chcieli być co najmniej rĂłwni Polakom w oczach AustriakĂłw i Europy. Nie ulega wątpliwości, Ĺźe mania wielkości ludzi z dołów społecznych odgrała wielką rolę w procesie „odrodzenia narodowego” RusinĂłw-UkraińcĂłw. Z pomocą przyszli im Rosjanie wmawiając im, Ĺźe są częścią wielkiego narodu ruskiego-rosyjskiego. Tak powstało we Lwowie w 1848 roku ugrupowanie polityczne ŚwiętojurcĂłw, związane z wyĹźszym duchowieństwem grekokatolickim (stąd nazwa – od katedry św. Jura we Lwowie), ktĂłre uzyskało wsparcie Ăłwczesnego austriackiego gubernatora Galicji i polakoĹźercy Fraza Stadiona, a później jego następcĂłw, a to dlatego, Ĺźe stronnictwo to występowało zawzięcie przeciw polskiemu ruchowi narodowemu i w ogĂłle przeciwko Polakom; księża grekokatoliccy jako serwilistyczne narzędzie antypolskiej polityki rządu wiedeńskiego, szczuli na kazaniach przeciwko Polakom – przeciwko polskim sąsiadom, ktĂłrych w sposĂłb paranoiczny obwiniali za wszystko zło, ktĂłre im przyszło go głowy.

Do 1882 roku świętojurcy reprezentowali opcję staroruską, czyli promoskiewską – byli nazywani moskalofilami. Domagali się wyodrębnienia Galicji Wschodniej dla RusinĂłw, rozpowszechniali język rosyjski i zaczęli wprowadzać naboĹźeństwa prawosławne. To oni jechali na okupowaną przez Rosjan Chełmszczyznę aby zniszczyć tam unię; to ich łajdacka działalność zrodziła 13 unitĂłw zamordowanych w Pratulinie na Podlasiu przez Rosjan, ktĂłrzy dzisiaj są polskimi błogosławionymi Kościoła katolickiego.

W 1881 roku doszło do otwartego przejścia parafii grekokatolickiej w Hniliczach koło ZbaraĹźa (woj. tarnopolskie) na prawosławie. Dopiero wtedy Wiedeń zrozumiał, Ĺźe ruch starorusiński jest de facto antyaustriacki i zagraĹźa jedności terytorialnej Austrii. W 1882 roku wytoczono przywĂłdcom starorusinĂłw proces o zdradę stanu i popieranie prawosławia. Proces ujawnił, Ĺźe wielu działaczy starorusińskich i wyĹźszego kleru było po prostu agentami Rosji; byli finansowani przez rząd rosyjski i rosyjskie Towarzystwo Słowiańskie. Zmuszono do ustąpienia grekokatolickiego metropolitę lwowskiego Josyfa Sembratowicza. Nacjonaliści rusińsko-ukraińscy nie byliby zafajdanymi polakoĹźercami, gdyby i w tej sprawie nie mieli głupich i kłamliwych pretensji do PolakĂłw. Otóş autorzy wydanej we Lwowie w 1993 roku „Encyklopedii ukrainoznawstwa”, chociaĹź przyznają, Ĺźe Sembratowiczowi zaszkodziło moskalofilstwo, to jednocześnie uderzają w PolakĂłw pisząc, Ĺźe wielka (?!) przeciwalkoholowa akcja, jaką rozpoczął Sembratowicz jako metropolita, nie spodobała się polskim działaczom, bo uszczuplała ich przychody ze sprzedaĹźy alkoholu, dlatego rozpoczęli intrygi na cesarskim dworze w Wiedniu. JuĹź samo napisanie: „polskim działaczom” dyskwalifikuje tak autorĂłw jak i sam zarzut. Bowiem polscy działacze nie produkowali gorzałki. Produkowali ją właściciele gorzelni, a ich narodowość była róşna, nie wyłączając rusińskiej. Poza tym dla historykĂłw nie ulega wątpliwości, Ĺźe dystrybują i sprzedażą wĂłdki obok PolakĂłw, RusinĂłw czy AustriakĂłw zajmowali się głównie Ĺťydzi. A sam Sembratowicz teĹź nie stronił od alkoholu!

Ruch starorusiński w Małopolsce Wschodniej istniał aĹź do 1939 roku i z prasy lwowskiej tego okresu wiemy do jakich ostrych zajść dochodziło we Lwowie między starorusinami a nacjonalistami rusińsko-ukraińskimi. Podczas I wojny światowej, kiedy przez kilka miesięcy w latach 1914-15 Rosja okupowała LwĂłw i Galicję Wschodnią podniĂłsł on głowę, ściśle współpracując z okupantem rosyjskim, m.in. przy tworzeniu struktur Cerkwi prawosławnej na tym terenie (na prawosławie przeszło wĂłwczas 200 księży grekokatolickich). Kiedy Austryjacy powrĂłcili na ten teren w 1915 roku wymordowali 50 000 starorusinĂłw za zdradę stanu. W Polsce międzywojennej starorusini byli nienawidzeni przez nacjonalistĂłw rusińsko-ukraińskich na rĂłwni z Polakami. W cerkwi Wołoskiej we Lwowie, ktĂłra słuĹźyła starorusinom, bez przerwy dochodziło podczas naboĹźeństw do awantur wszczynanych przez nacjonalistĂłw rusińsko-ukraińskich („Kalendarium Lwowa 1918-1939” KrakĂłw 2012). Dla nacjonalistĂłw rusińsko-ukraińskich nie było Ĺźadnej świętości i nie mieli oni Ĺźadnych zasad moralnych. Dla nich cel (samostijna Ukraina od Krakowa po Kaukaz i bez mniejszości narodowych) uświęcał środki. Cechował więc ich działalność faszyzm, zamordyzm i terror.
.......

W drugiej połowie XIX w., bardziej intensywnie od lat 70., zaczął rozwijać się we Lwowie i Galicji Wschodniej ruch narodowy Rusinów, który miał oblicze ukraińskie. Do rozbudzenia jego przyczynili się znacznie napływający z Ukrainy Kijowskiej działacze i uczeni, prześladowani przez carat, jak np. Pantelejmon Kulisz, Michał Drahomanow czy w późniejszym okresie Michał Hruszewsky, który, za zgodą Polaków, w 1894 roku został na Uniwersytecie Lwowskim profesorem historii dla Rusinów z ukraińskim językiem wykładowym (do 1914 r.).

Z początku ruch ukraiński w Galicji Wschodniej nie był antypolski. Pantelejmon Kulisz popierany przez JĂłzefa Ignacego Kraszewskiego nawoływał do porozumienia PolakĂłw i UkraińcĂłw, wyraĹźał nadzieje, Ĺźe dawne zatargi moĹźna przezwyciężyć. Kulisz zachęcał UkraińcĂłw do studiowania literatury i kultury polskiej, gdyĹź znajdą tam wiele korzyści dla swego narodu. Był on prawdziwym apostołem zgody polsko-ukraińskiej. Jeszcze w 1890 roku deklaracja przywĂłdcĂłw rusko-ukraińskich w Sejmie galicyjskim – Romańczuka i Teliszewskiego podkreślała, Ĺźe „powinniśmy się jednoczyć, bo przed nami stoi wspĂłlny wielki wrĂłg (tj. Rosja), przeciw ktĂłremu jeśli się nie połączymy, to zginiemy jedni i drudzy”.

Złym duchem w stosunkach polsko-rusko-ukraińskich w Galicji Wschodniej stał się Michał Hruszewsky, ktĂłry okazał się być skrajnym szowinistą ukraińskim. Marzyła mu się wielka Ukraina, odgrywająca mocarstwową rolę w Europie Wschodniej, ktĂłrej to mrzonce hołubią po dziś dzień nacjonaliści ukraińscy. Hruszewski postawił wyraĹşny program budowy Ukrainy, ktĂłrej państwowość miała mieć charakter zarĂłwno antyrosyjski jak i antypolski. A więc miało to być państwo, ktĂłre miało być wrogiem największych swoich sąsiadĂłw: Rosji i Polski (takie państwo nie mogło mieć i nie ma racji bytu – moĹźności istnienia!).

Hruszewski teĹź zapoczątkował rugowanie starej nazwy historycznej RusinĂłw, ktĂłra rzeczywiście w obecnych czasach prowadziła do nieporozumień: ruski – russki – rosyjski) i zastąpił ją nazwą UkraińcĂłw, a ich państwo Ukrainą, nawet w odniesieniu do dawnych wiekĂłw; stąd wydał pracę pod tytułem „Historia Ukrainy-Rusi” (t. 1-12 1898-1936).

Polski historyk polski Kazimierz Sochaniewicz zarzucił Hruszewskiemu brak obiektywizmu naukowego w jego pracach i porĂłwnał je do prac naukowych w rosyjskiej nauce, ktĂłra rĂłwnieĹź postępowała Ăłwcześnie w sposĂłb tendencyjny "dobywając z archiwĂłw i publikacji te rzeczy, ktĂłre odpowiadały idei". Obiekcje wobec najwaĹźniejszej pracy Hruszewskiego (czyli "Historii Ukrainy-Rusi") zgłaszał takĹźe prominentny analityk najstarszych ĹşrĂłdeł ruskich – profesor Henryk Paszkiewicz. Kategorycznie nie zgodził się on z interpretacją pojęcia Ukrainy przedstawioną przez Hruszewskiego zarĂłwno w tytule jego pracy, jak i przede wszystkim w treści wydania. Paszkiewicz w swojej książce "Początki Rusi" przedstawił pogląd, Ĺźe historycznym fałszem jest przenoszenie dzisiejszych pojęć na czasy, kiedy te pojęcia nie istniały, dlatego według niego uĹźywanie terminu Ukraina w odniesieniu do wiekĂłw IX-XIV (czyli m.in. czasy Rusi Kijowskiej) jest błędem. Do jakich błędnych rezultatĂłw prowadzi fałszywe uĹźycie terminu "ukraina", wskazuje choćby tytuł wielotomowego dzieła M. Hruszewskiego – "Historia Ukrainy-Rusi". Oba pojęcia: Ukraina i Ruś, nie pokrywały się ze sobą ani w czasie, ani w przestrzeni, nie mogą więc być traktowane rĂłwnorzędnie. Uczony powyĹźszy omawia obszernie dzieje południowo-wschodniej Europy w czasach, kiedy słowo "ukraina" oznaczało terytorium pograniczne, a jak Paszkiewicz pisze – wĂłwczas kaĹźdy kraj miał swoją "ukrainę" - pogranicze (Wikipedia.pl).

Wiedeń walcząc ze starorusinami od razu poparł ruch ukraiński wśrĂłd RusinĂłw. Popierał go nawet wtedy, kiedy zdał sobie sprawę z tego, Ĺźe Rusini-Ukraińcy takĹźe dążą do oderwania się od Austrii. A popierał ich wĂłwczas juĹź tylko dlatego, aby mĂłc nimi szantaĹźować PolakĂłw, ktĂłrzy byli większym zagroĹźeniem dla całości terytorialnej Austrii. Popierał ich jednak do pewnych granic, wiedząc, Ĺźe rola PolakĂłw jaką oni odgrywają tak w Galicji jak i w Austrii jest wielokrotnie większa od roli jaką odgrywają Rusini-Ukraińcy – narĂłd jedynie biednych i ciemnych chłopĂłw (inteligencji rusińsko-ukraińskiej cały czas było bardzo mało). Stąd nigdy nie spełnili żądania RusinĂłw-UkraińcĂłw - wyodrębnienia dla nich Galicji Wschodniej.

Na owoce działalności Hruszewskiego nie trzeba było długo czekać. Rusini-Ukraińcy w Galicji Wschodniej natychmiast zaakceptowali jego mrzonki o Ukrainie i stali się JESZCZE GORSZYMI wrogami niepodległej Polski i PolakĂłw od PrusakĂłw/NiemcĂłw i Moskali, widząc Polskę i PolakĂłw jako największą przeszkodę do zrealizowania marzeń Hruszewskiego – stworzenia państwa ukraińskiego, ktĂłre jednocześnie –na trupie Polski i PolakĂłw - będzie grało pierwsze skrzypce w Europie Wschodniej.

JuĹź w 1895 roku galicyjski przywĂłdca rusińsko-ukraiński Julian Baczyński wystąpił z programem niepodległości Ukrainy od Kaukazu po San, czyli z Galicją Wschodnią-Małopolską Wschodnią. WkrĂłtce śpiewali oni antypolską pieśń „Nie pora, nie pora Lachom słuĹźyć” i rzucili hasło: „Lachy za San”. Taka antypolska postawa nacjonalistĂłw rusińsko-ukraińskich była o tyle niebezpieczna, Ĺźe w latach 20. XX wieku do swojej ideologii politycznej wprowadzili hasła i praktykę faszystowską, ktĂłrym hołdują po dziś dzień. Chyba Ĺźaden nacjonalizm w dzisiejszej Europie nie jest z ducha tak faszystowsko-hitlerowski, jak właśnie ukraiński, ktĂłrego idealogiem był Dmytro Doncow (1883-1973). Był on twĂłrcą doktryny przyjętej przez Organizację Ukraińskich NacjonalistĂłw. Jej główne tezy ogłosił w książce „Nacjonalizm” (1926), w ktĂłrej zdecydowanie odrzuca uniwersalizm, intelektualizm, humanitaryzm, liberalizm, demokrację i pacyfizm. Twierdził, Ĺźe nowa epoka na Europie/świecie będzie opierała się na takich załoĹźeniach jak: "instynkt", "wola", "autorytet", "wodzostwo". Jego doktryna oparła się na darwinizmie społecznym, zakładającym Ĺźe narĂłd jest gatunkiem, ktĂłry walczy o miejsce dla siebie tępiąc inne gatunki. W walce dochodzi do eliminacji słabszych kosztem silniejszych. NarĂłd jako gatunek jest dla niego wartością najwyĹźszą, waĹźniejszą od BOGA. Na czele narodu ukraińskiego ma stać "wĂłdz nacji", mający do dyspozycji tzw. "mniejszość inicjatywną", ktĂłrej obowiązkiem ma być stosowanie "twĂłrczej przemocy" wobec pozostałej masy narodu ukraińskiego. Według doktryny Doncowa, o państwo ukraińskie naleĹźało walczyć przy pomocy wszystkich bez wyjątku środkĂłw, w tym teĹź drogą masowych mordĂłw obcoplemieńcĂłw, ktĂłrzy znaleĹşli się na ziemi ukraińskiej, oraz drogą likwidowania UkraińcĂłw, ktĂłrzy z takimi metodami działalności nie zgadzają się. ("Nacionalizm" Londyn, 1966, s. 283). Zdaniem Bogumiła Grotta tezy Nacjonalizmu, ktĂłre są bliskie hitleryzmowi o charakterze faszystowskim wprowadziła w Ĺźycie w 1929 roku Organizacja Ukraińskich NacjonalistĂłw, złoĹźona głównie z nacjonalistĂłw rusińsko-ukraińskich z Małopolski Wschodniej, wśrĂłd ktĂłrych było wielu księży grekokatolickich, co poskutkowało w latach II wojny światowej ludobĂłjstwem PolakĂłw i ĹťydĂłw („Biuletyn IPN”, nr. 7-8, lipiec-sierpień 2010).

Niemcy od razu odkryli w nacjonalistach rusińsko-ukraińskich sojusznika w walce z Polakami. W 1900 roku nawiązali z nimi współpracę, ktĂłrą miało ułatwić otwarcie konsulatu niemieckiego we Lwowie. Lecz o rodzaju i zakresie tych stosunkĂłw mało się wiedziało aĹź do 1913 roku, kiedy to dziennikarzowi polskiemu p. Krysiakowi udało się zdobyć dokumenty z tajnego archiwum słynnego niemieckiego Deutscher Ostmarkenvereinu (ktĂłrą my Polacy znamy jako osławioną Hakatę), ktĂłrej celem była ostateczna germanizacja ziem polskich w zaborze pruskim. Odnalazł tam, za pośrednictwem przekupionej osoby, osobne dossier rusińsko-niemieckie. Dokumenty i korespondencja, z ktĂłrych pierwszy jest z 23 marca 1903 a ostatni 29 września 1913 roku, obejmują treścią swą spiski polityczne przeciw Polakom, instrukcje dla konsulĂłw niemieckich we Lwowie, pomysły gospodarcze, przesyłki pieniędzy niemieckich na robotę. Ze strony niemieckiej w rozmowach i korespondencji biorą udział przede wszystkim sekretarze generalni Hakaty, pp. Bovenschen i Schoultz oraz przewodniczący p. Tiedemann, a ze strony rusińsko-ukraińskiej sekretarze Komitetu Narodowego, pp. Kusmycz i Baran, kilku posłów od Sejmu galicyjskiego we Lwowie oraz ksiądz Włodzimierz Hynyckyj, ktĂłry był głównym łącznikiem i delegatem grekokatolickiego arcybiskupa lwowskiego Andreja (Andrzeja) Szeptyckiego (i tutaj znowu: rzekomy kapłan Chrystusa spiskuje przeciwko Polakom – braciom w Chrystusie! (Indep. Polon. Nr 1 i Doc.Ruth.-Ukr.).

Coraz słabsza na arenie międzynarodowej Austria, szczegĂłlnie po wojnie z Prusami w 1866 roku, musiała zacząć prowadzić politykę bardziej liberalną. W 1867 roku Galicja, tylko i wyłącznie przez nieugiętą walkę PolakĂłw o wolności konstytucyjne (w ktĂłrej nie brali udziału Rusini!!!), otrzymała autonomię. Władza w Galicji przeszła w ręce polskie, bo tylko na Polakach mogła się oprzeć administracja kraju (Austria nie dbała o wykształcenie kadr rusińskich!). Dało to moĹźność najpierw starorusinom a potem nacjonalistom rusińsko-ukraińskim oskarĹźania PolakĂłw o ucisk narodowy, o „despotyczność LachĂłw”. To wprost maniakalne oskarĹźanie PolakĂłw o wszelkie zło na świecie przez szowinistĂłw rusińsko-ukraińskich stało się ich chlebem powszednim, ktĂłrym jest po dziś dzień, chociaĹź Małopolskę Wschodnią wraz ze Lwowem mają od 70 lat w swoich łapach. W 1932 roku Rusin-Ukrainiec, biskup grekokatolicki w Stanisławowie (ob. Iwanofrankowsk) Grzegorz Chomyszyn wydał pracę pt. „Problem ukraiński”, w ktĂłrej czytamy: „Między Ukraińcami i Polakami (w Małopolsce Wschodniej – M.K.) istnieje historyczna, plemienna nienawiść i bezdenna przepaść. Ukraińcy uwaĹźają PolakĂłw za swych dziedzicznych wrogĂłw i gnębicieli; zieją przeciwko nim zawziętością; w nich widzą wyłączną przyczynę swego nieszczęścia i niepowodzenia. Ukraińcy mają więcej zaufania do kaĹźdego innego narodu, nawet do ChińczykĂłw, TurkĂłw czy innych, aniĹźeli do PolakĂłw, względem ktĂłrych są do tego stopnia uprzedzeni, Ĺźe wszelkie zbliĹźenie do nich uwaĹźają nie tylko za niebezpieczne, ale za formalną prawie zdradę narodową”.

Oczywiście, ten ucisk UkraińcĂłw przez PolakĂłw w Galicji czy później w Małopolsce Wschodniej był płodem głupiego i łajdackiego nacjonalizmu ukraińskiego, ktĂłry przez tę antypolską propagandę budował swoje wpływy w społeczeństwie rusińskim, ktĂłre było biedne i jest znane z malkontenctwa. Kazimierz Chłędowski, jedna z bardziej znanych osĂłb w autonomicznej Galicji, tak w swoich „Pamiętnikach” (KrakĂłw 1957) skomentował rzekomy ucisk RusinĂłw przez PolakĂłw: „Przede wszystkim, wobec liberalnych ustaw konstytucji austriackiej, jakikolwiek ucisk drugiej narodowości był niemoĹźliwy...”.

Taka jest natura człowieka, Ĺźe człowiek biedny zawsze zazdrości bogatemu. Ukraińcy w Galicji byli bardzo biedni. Ale biednymi było tam takĹźe tysiące PolakĂłw, bo w XIX w. i do połowy XX w. bieda krĂłlowała w całej Europie. Takie były czasy i za to nie moĹźna obwiniać PolakĂłw (prędzej AustriakĂłw, bo oni jako panowie tej ziemi mieli decydujący wpływ na jej rozwĂłj gospodarczy). Prawda, najbogatszymi ludĹşmi w Galicji byli niektĂłrzy Polacy i ogĂłlnie mĂłwiąc bogactwo było tam w rękach PolakĂłw i ĹťydĂłw. Ale była teĹź garstka bardzo bogatych RusinĂłw-UkraińcĂłw. Np. wśrĂłd 2000 właścicieli ziemskich w Małopolsce Wschodniej było 47 RusinĂłw-UkraińcĂłw. Nacjonaliści rusińsko-ukraińscy łapczywym okiem patrzyli na polsko-Ĺźydowskie majątki, uwaĹźając, Ĺźe powinny być rozparcelowane a ziemia i lasy im przekazane na tej podstawie, Ĺźe to oni są jedynymi panami tej ziemi, gdyĹź są to ziemie rzekomo etnicznie ukraińskie i wszystko co jest czy znajduje się na tej ziemi (takĹźe ruchomości PolakĂłw i ĹťydĂłw) to jest ich i tylko ich własność (temu obrzydliwemu rasizmowi i bezprawiu Ukraińcy hołdują po dziś dzień!). A przecieĹź nie tylko kradzieĹź polsko-Ĺźydowskiego majątku mogła ulĹźyć w Ĺźyciu wielu Rusinom-Ukraińcom. Otóş np. w rękach Cerkwi grekokatolickiej w Małopolsce Wschodniej znajdowało się aĹź 100 488 ha ziemi ornej i 38 352 ha lasĂłw, z tego 8623 ha ziemi ornej i 32 978 ha lasĂłw znajdowało się w dyspozycji arcybiskupa lwowskiego A. Szeptyckiego, biskupa stanisławowskiego G. Chomyszyna i biskupa przemyskiego J. Kocyłowskiego („Kościół katolicki w Polsce w latach 1918-1939. Zarys historyczny” Warszawa 1966). Kościół poucza wiernych: „Łaknących nakarmić”. Biskupi Szeptycki, Chomyszyn i Kocyłowski mogli swoje łaknące „owieczki” nakarmić, rozdzielając swą ziemię wśrĂłd najbiedniejszych. Dlaczego tego nie uczynili? Dlaczego nacjonaliści rusińsko-ukraińscy nie krytykują ich za to? (to kolejny przykład na rasizm nacjonalistĂłw rusińsko-ukraińskich; czy za to teĹź są winni Polacy?!).

Powtarzam, to prawda, Ĺźe Ukraińcom (ale takĹźe bardzo wielu Polakom!) Ĺşle się Ĺźyło w Galicji. Do historii przeszła tzw. „bieda galicyjska”, ktĂłra tysiące RusinĂłw (takĹźe PolakĂłw!) wygnała na emigrację za chlebem. Antypolscy propagandziści rusińsko-ukraińscy obwiniają za nią PolakĂłw. Nie chcą wziąć pod uwagę tego faktu, tej prawdy, Ĺźe ta bieda była produktem okupacji Galicji przez AustriakĂłw od 1772 do 1918 roku, a więc aĹź przez 146 lat!, Ĺźe była produktem polityki gospodarczej Austrii wobec Galicji. Był głód ziemi, ale Austriacy osiedlali w Galicji niemieckich kolonistĂłw, ktĂłrzy oprĂłcz duĹźych nadziałów ziemi otrzymywali róşne ułatwienia finansowe i przywileje, a przemysł i handel Wiedeń niszczył albo utrudniał jego rozwĂłj po to, aby Galicję uczynić rynkiem zbytu dla towarĂłw austriackich. Polacy od 1867 roku administrowali Galicją, ale nią nie rządzili! Tymczasem współcześni administratorzy Małopolski Wschodniej i Lwowa, ciągle mający do PolakĂłw pretensje o to i owo, pod niebiosa wynoszą rządy austriackie w Galicji.

Tak, z nienawiści do PolakĂłw i w celu fałszowania historii Lwowa, ktĂłra jest chyba w 90% historią polską, co oczywiście boli nacjonalistĂłw ukraińskich, czego najlepszym dowodem jest niedawna ich sugestia, aby rozebrać piękny neorenesansowy pałac Potockich we Lwowie, chociaĹź jest on dzisiaj rezydencją prezydenta Ukrainy w tym mieście, gdyĹź jest Ĺźywą polską pamiątką, nacjonaliści ukraińcy wychwalają austriacką okupację Lwowa. Jak podała „Wirtualna Polska” (10.4.2009) w mieście budowany jest pomnik austriackiego cesarza Franciszka JĂłzefa I, ktĂłry rzekomo tyle dobrego zrobił dla RusinĂłw-UkraińcĂłw (konkretnie, co zrobił?). TakĹźe antypolskie władze miasta zaproponowały Austriakom utworzenie we Lwowie Centrum Historii Miejskiej Europy Środkowowschodniej, ktĂłrzy chętnie z oferty skorzystali, tak jak korzystają z kaĹźdej okazji, aby wybielić swoje zbrodnie popełnione dla Hitlera podczas II wojny światowej.

Jak widać, głupota nacjonalistyczna nie ma dna i jest po dziś dzień w modzie na Zachodniej Ukrainie!

Po „aferze w Hniliczach w 1882 roku „sfery świętojurskie” przestraszyły się bata austriackiego i szybko zaczęły reprezentować narodową opcję ukraińską, szczegĂłlnie od kiedy w 1900 roku arcybiskupem grekokatolickim Lwowa został Polak-renegat Andrzej Szeptycki (jego matka była wnuczką największego polskiego komediopisarza Aleksandra Fredry), ktĂłry za obiecanie mu lwowskiego stolca arcybiskupiego stał się nie tylko Ukraińcem, ale takĹźe szowinistą ukraińskim. Był w duĹźym stopniu odpowiedzialny za znaczne pogorszenie stosunkĂłw polsko-ukraińskich w Galicji Wschodniej/Małopolsce Wschodniej, co doprowadziło do masowej rzezi PolakĂłw przez UkraińcĂłw w Małopolsce Wschodniej podczas II wojny światowej. Szeptycki był arcybiskupem lwowskim do 1944 roku. O jego postawie moralnej i „chrześcijańskiej” niech świadczy to, Ĺźe w okresie międzywojennym jego kościół katedralny - sobĂłr św. Jura we Lwowie, w ktĂłrym powinno się mĂłwić o miłości bliĹşniego!, był składnicą broni terrorystĂłw rusińsko-ukraińskich i w jego podziemiach 22-23 lutego 1930 roku obradowała tajna I Konferencja Krajowa terrorystĂłw rusińsko-ukraińskich spod znaku OUN-UWO („Kalendarium Lwowa 1918-1939” KrakĂłw 2012), podczas wojny pisał listy hołdownicze do Hitlera, a potem do Stalina i delegował kapelanĂłw do ukraińskiej dywizji SS, walczącej u boku Hitlera. No i najwaĹźniejszy zarzut wobec niego to to, Ĺźe odwaĹźnie i zdecydowanie nie potępił masowego mordowania (ludobĂłjstwa) PolakĂłw przez nacjonalistĂłw rusińsko-ukraińskich podczas wojny. Działalność tego pseudochrześcijanina powinna być stanowczo i głośno potępiana. Tymczasem nacjonaliści ukraińscy starają się w Watykanie o wyniesienie go na ołtarze. Mają na to szansę, jeśli Watykan uzna, Ĺźe przyszedł czas aby ktoś ze „świętych” był patronem renegatĂłw, terrorystĂłw i faszystĂłw!

Jak pisze polityk i historyk polski Stefan Mękarski: „Ostatnie lata XIX stulecia stworzyły więc zagadnienie separatyzmu ukraińskiego na ziemiach południowo-wschodnich (Polski) i dały początek politycznemu sporowi polsko-ukraińskiemu o te ziemie, ktĂłry z kaĹźdym rokiem będzie się zaostrzał. Ten spĂłr wyraził się m.in. w zamordowaniu w 1908 roku namiestnika galicyjskiego Andrzeja Potockiego przez Rusina-Ukraińca Mirosława Siczyńskiego... A krwawe wyładowanie tego sporu nastąpiło w chwili odradzania się państwa polskiego w listopadzie 1918, gdy Rusini-Ukraińcy, powoławszy Ukraińską Radę Narodową i nie szukając porozumienia z Polakami opanowali LwĂłw (i Galicję Wschodnią) w nocy na 1 listopada 1918 r. za zgodą istniejącego jeszcze rządu austriackiego i przy czynnej pomocy austriackich czynnikĂłw wojskowych... Ruch ukraiński (wspierany przez Niemcy i Związek Sowiecki) w dwudziestoleciu 1918-1939 rĂłsł jednak często w formach, ktĂłre musiałyby rozsadzić państwo (polskie), gdyby ono je tolerowało”. W okresie II wojny światowej przyjął formę zwykłego ludobĂłjstwa. Nacjonaliści ukraińscy, często z błogosławieństwem duchownych grekokatolickich, wymordowali w bestialski sposĂłb 100-200 tysięcy PolakĂłw mieszkających w Małopolsce Wschodniej i na Wołyniu, niszcząc takĹźe wszystko co było polskie w polu ich zbrodni.
.......

Od 1945 roku Małopolska Wschodnia z tak arcypolskim Lwowem z woli jednego z największych ludobĂłjcĂłw w dziejach ludzkości – JĂłzefa Stalina naleĹźy do Ukrainy. Gdyby nie jego wspĂłlna z Hitlerem agresja na Polskę we wrześniu 1939 roku i oderwanie od Polski jej ziem wschodnich Małopolska Wschodnia, a juĹź na pewno LwĂłw nie byłyby dzisiaj w rękach rusińsko-ukraińskich. To Stalinowi, a nie Stepanowi Banderze, ktĂłry chciał a nie mĂłgł, ktĂłrego działania terrorystyczne nie mogły być i nie były skuteczne i nic Rusinom-Ukraińcom w Małopolsce Wschodniej nie dały poza wstydem za jego zbrodnie, nacjonaliści rusińsko-ukraińscy powinni wznieść we Lwowie niebotyczny pomnik.

Jednak na przyłączeniu Małopolski Wschodniej do Ukrainy, Rusini-Ukraińcy z pewnością wyszli jak przysłowiowo „Zabłocki na mydle”, gdyĹź wdepnęli we wschodniackie g..., oderwali kraj od Europy (Ukraina nigdy nie będzie członkiem Unii Europejskiej i NATO; będzie wisiała w próşni dopĂłki nie zostanie połknięta przez Rosję), a ich własny status polityczny na Ukrainie rĂłwna się prawie zeru, a ich kraj jest ukraińskim zadupiem. Jak podaje Unian.net (Kresy.pl 14.1.2013) Ukraina jest liderem w dystrybucji alkoholu wśrĂłd dzieci i w społecznym przyzwoleniu na korupcję oraz prawie ostatnim krajem w rankingu wolności. Zajęła 78 miejsce z 80 państw objętych badaniami przez „The Economist” na liście krajĂłw, w ktĂłrych warto byłoby się urodzić i 64 miejsce we wskaĹşniku rĂłwnouprawnienia kobiet.

Poza tym Ukraina jest światu zupełnie nieznana (wyjątki potwierdzają regułę). Aby zaistnieć w światowych mediach i „promować” w nich Ukrainę, Ukraińcy muszą się chwytać typowej „mody na sukces”, jak to zrobiły np. ostatnio Ukrainki na placu przed bazyliką watykańską, kiedy papieĹź Benedykt XVI odprawiał mszę św.: otóş cztery działaczki ukraińskiego ruchu FEMEN zorganizowały na placu akcję propagującą zboczenia seksualne, rozbierając się do pasa. Na nagich piersiach miały napisane "In Gay We Trust" (Dziennik.pl 13.1.2013). Bardziej znane, szczegĂłlnie w Europie, od Ukrainy są Ukrainki: aĹź milion z nich Ĺźyje z prostytucji. Usprawiedliwia je bieda panująca na Ukrainie i beznadziejność w niej Ĺźycia. Dziesiątki tysięcy RusinĂłw-UkraińcĂłw z Zachodniej Ukrainy aby mieć coś włoĹźyć do garnka musi pracować w znienawidzonej przez nich Polsce i dla znienawidzonych PolakĂłw. Jeszcze więcej UkraińcĂłw aby Ĺźyć jeĹşdzi do znienawidzonej przez nich Polski na handel z nienawidzonymi przez nich Polakami.

Doprawdy, można pogratulować Rusinom z Małopolski Wschodniej wyboru narodowości.

Dzisiaj większość mieszkańcĂłw Małopolski Wschodniej-Zachodniej Ukrainy uwaĹźa się za UkraińcĂłw (wielu moĹźe dlatego, Ĺźe nie mają dzisiaj Ĺźadnego innego wyboru). Mają pewne podstawy do tego. Jednak to bez wątpienia „lewi” Ukraińcy – na pewno nie z prawego ukraińskiego łoĹźa. To raczej adoptowane „dziecko” przez jego własne starania.

Ĺťe tak jest potwierdza ukraiński polityk, doktor nauk historycznych, profesor nauk społecznych, doradca prezydenta Ukrainy Leonida Kuczmy, w latach 2002-05 i 2006-07 wicepremier Ukrainy i od 2010 roku minister edukacji i nauki oraz minister młodzieĹźy i sportu Dmytro Tabacznyk. Z okazji 70. rocznicy paktu Ribbentrop-Mołotow (1939-2009), w wyniku ktĂłrego Niemcy i Związek Sowiecki dokonały nowego (IV) rozbioru Polski, co spowodowało włączenie Małopolski Wschodniej do Związku Sowieckiego – sowieckiej Republiki Ukraińskiej, na łamach rosyjskiego dziennika „Izwiestija”, w artykule „Od Ribbentropa do Majdanu” skrytykował niektĂłre decyzje podjęte wtedy przez JĂłzefa Stalina. Mianem "miny z opóźnionym zapłonem, ktĂłra eksplodowała po rozpadzie ZSRR" określił "włączenie wschodniopolskich, zachodnioukraińskich ziem do Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej", pisząc: "Jak pokazała Wielka Wojna OjczyĹşniana, a następnie rozwĂłj poradzieckiej Ukrainy, Galicjanie (tj. Rusini-Ukraińcy z Małopolski Wschodniej – dzisiejszej Zachodniej Ukrainy – M.K.) praktycznie nie mają nic wspĂłlnego z narodem Wielkiej Ukrainy - ani w sensie mentalnym, ani wyznaniowym, ani językowym, ani politycznym". I dodaje: "Mamy róşnych wrogĂłw i róşnych sojusznikĂłw. Co więcej, nasi sojusznicy, a nawet bracia - to ich wrogowie, zaś ich „bohaterowie” (Stepan Bandera i Roman Szuchewycz) - to dla nas mordercy, zdrajcy i poplecznicy hitlerowskich katĂłw". Tabacznyk podkreśla dalej, Ĺźe "Galicjanie dostarczyli większość kadr dla hitlerowskiej pomocniczej policji, formacji Abwehry i SS". "Byli teĹź siłą napędową majdańskiego puczu (pomarańczowej rewolucji z 2004 roku - PAP), ktĂłry tylko cudem, dzięki opanowaniu Ăłwczesnych władz, nie przekształcił się w wojnę domową" – zaznacza i konstatuje, Ĺźe: "Dzisiejsza antyukraińska, antyrosyjska, antyeuropejska i antyhumanitarna postawa ukraińskich władz w duĹźej mierze jest wynikiem galicyjskiej przemocy w polityce Ukrainy". Zdaniem Tabacznyka, "duĹźej części dzisiejszych problemĂłw moĹźna było uniknąć, gdyby Galicja w 1939 roku została włączona do ZSRR na prawach samodzielnego podmiotu". "Nie wspominając juĹź o tym, Ĺźe w 1945 roku moĹźna ją było bez bĂłlu zwrĂłcić Polsce" - wskazuje autor (PAP 23.9.2009).

A więc według Tabacznyka Rusini-Ukraińcy dzisiejszej Zachodniej Ukrainy nie są wcale prawdziwymi Ukraińcami.

Widać wyraĹşnie, Ĺźe Rusini z Małopolski Wschodniej dobrze nie wyszli na wyborze swoje narodowości, Ĺźe wbrew faktom postanowili być Ukraińcami. Tabacznyk ma rację: gdyby Rusini z Małopolski Wschodniej zostali przy swej prawdziwej – rusińskiej narodowości, to prawdopodobnie i tak znaleĹşli by się w granicach Związku Sowieckiego w 1939 roku. Ale nie byliby włączeni do sowieckiej Republiki Ukraińskiej, tylko Stalin utworzył by dla nich sowiecką Republikę Rusińską. Po upadku Związku Sowieckiego w 1991 roku Republika Rusińska stała by się niezaleĹźnym i wolnym państwem, jak np. Litwa, Łotwa i Estonia. A tak ich kraj jest dzisiaj nic nie znaczącą prowincją Ukrainy, oni sami nic nie znaczącymi obywatelami państwa ukraińskiego (w sensie ogĂłlnopaństwowym: centrum władzy jest w Kijowie, a Ukraina jest w rękach prawdziwych UkraińcĂłw i mniejszości rosyjskiej), Ĺźyją w państwie semidyktatorskim, rządzonym przez oligarchĂłw, biednym (obok Mołdawii Ukraina jest najbiedniejszym państwem w Europie!), a przez to zacofanym pod kaĹźdym względem, jak np. cywilizacyjnym. Starczy wyjechać z Kijowa czy Lwowa aby się przekonać, Ĺźe nie jest się w Europie XXI wieku, a tylko w Europie przedpotopowej, np. w komunistycznej Polsce sprzed 50 laty. A co moĹźe dla nich najgorsze – Ĺźyją w kraju mocno zrusyfikowanym i coraz bardziej się rusyfikującym.

Za niepoważne decyzje historia wystawia słony rachunek.
.......

Historia powstania ruchu nacjonalistycznego i narodu ukraińskiego w Małopolsce Wschodniej (podobnie jak litewskiego) jest tak obrzydliwa, Ĺźe kaĹźdy prawdziwy chrześcijanin musi ją uznać za dzieło szatana. A to dlatego, Ĺźe narĂłd ten nie powstał w sposĂłb naturalny – jak wiele innych narodĂłw, ale prawie wyłącznie przez szczucie jednego człowieka na drugiego człowieka – przez sianie nienawiści religijno-etnicznej wśrĂłd ludzi, ktĂłrzy Ĺźyli ze sobą w harmonijnej zgodzie. Dlatego obrzydliwa, Ĺźe w tym procesie największą rolę – najbardziej haniebną odegrała rzekomo chrześcijańska Cerkiew grekokatolicka.

Austriacy, narĂłd rzekomo katolicki, napadają (wraz z Prusakami i Rosjanami) na drugi kraj katolicki – Polskę, ktĂłra w 1683 roku uratował Austrię przed niewolą turecką (w XIX w. nacjonaliści rusińsko-ukraińscy spłodzili bajeczkę, Ĺźe to rzekomo ukraińcy kozacy, a nie Polacy, rozbili TurkĂłw pod Wiedniem, ktĂłrą ciągle opowiadają, ale juĹź tylko swoim dzieciom, gdyĹź historycy udowodnili, Ĺźe nacjonaliści rusińsko-ukraińscy bredzą) i okupują wielki jej obszar (83 tys. km kw. i 8 mln mieszkańcĂłw w 1910 r.) i aby mĂłc w nim panować, wbrew nauce Kościoła, zaczęli siać niezgodę między Polakami i Rusinami. Do tego dzieła zaprzągnęli Cerkiew grekokatolicką na okupowanych ziemiach. Jej kapłani, prymitywni ludzie z chłopskich rodzin – a było ich tysiące! - z wielką ochotą i ofiarnością za 30 srebrnikĂłw czy tytuł barona zamiast zgodnie z nauką pana Pana Jezusa i Kościoła uczyć miłości bliĹşniego, siali nienawiść między sąsiadami, ktĂłrzy do tej pory Ĺźyli w zgodzie. Co więcej, kiedy grekokatolicka dzicz chwyciła za siekiery aby zabijać rzymskokatolikĂłw (PolakĂłw), to często sami uczestniczyli w tej zbrodni kainowej! Setki z nich zbroczyło swe ręce w polskiej krwi i brało udział w niszczeniu katolickich kościołów. WśrĂłd tych kapłanĂłw-zbrodniarzy nie zabrakło nawet biskupĂłw. Gorzej, to właśnie oni byli największymi siewcami nienawiści do PolakĂłw wśrĂłd swoich owieczek. Jak obrzydliwą postacią wśrĂłd nich jest np. grekokatolicki arcybiskup Lwowa Andrzej Szeptycki (zm. 1944). Jeśli jest piekło to on siedzi w nim na samym dnie!

Jeśli w działalności Stolicy Apostolskiej jest brana pod uwagę nauka Pana Jezusa, to ukraińska Cerkiew grekokatolicka powinna być potępiona i wykluczona ze społeczności katolickiej.

Marian Kałuski

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt