Czwartek 25 Kwietnia 2024r. - 116 dz. roku,  Imieniny: Jarosława, Marka, Wiki

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 08.03.08 - 17:17     Czytano: [5734]

Dział: Co w prasie piszczy

Szewach Weiss i niewygodna prawda

W Polsce wychodzą dzisiaj regularnie dwa tygodniki o proweniencji komunistycznej. Konkurują ze sobą o rząd dusz postPRLowskiej, tak zwanej „inteligencji”. To znaczy tej wyłonionej sztucznie po krwawym rozprawieniu się przez bandę PPR/PZPR-owską z resztkami tej naturalnej polskiej, ocalałej z hitlerowskiego i stalinowskiego pogromu w czasie II wojny światowej. Pierwszym z nich jest wychodząca w Warszawie „POLITYKA”, załoĹźona po 1956 roku przez stalinowską frakcję Ĺźydowską w łonie PZPR. Frakcja ta znana była jako stadnina „Puławian”. Druga frakcja stalinowska w PZPR, zwana „Natolińczykami”, długo takiego tygodnika nie posiadała.

„Natolińczykom” długo nie udawało się takiego teoretycznego tygodnika utworzyć, nawet po 1968 roku, kiedy to w kolejnym biegu rozstawnym do władzy zepchnęli stalinowską frakcję Ĺźydowską na boczny tor i zdobyli jakoby pełnię władzy aĹź do 1989 roku, tj. do czasu „okrągłego stołu”.

Trochę genezy
„Puławianie”, czyli stalinowska stadnina Ĺźydowska w PZPR, nazywali „NatolińczykĂłw” „Chamami”. „Chamy” odwdzięczali się im, nazywając „Puławian” „Ĺťydami”. I tutaj naleĹźy podkreślić, Ĺźe obie nazwy bardzo trafnie oddawały rzeczywistość personalną w PZPR. Ukazywały rĂłwnieĹź, z jakiego gatunku ludzkiego tworzona była władza ludowa i późniejsza tzw. „inteligencja” PRL-owska.
Przed 1989 r. część poststalinowskiej frakcji „ChamĂłw” wydawała w Poznaniu niewielki nakładem tygodnik „WPROST”. Po 1989 r., kiedy to stadnina „ChamĂłw” ułoĹźyła się z poststalinowską stadniną „ĹťydĂłw” przy „okrągłym stole” w sprawie dopuszczenia tej ostatniej do władzy, tygodnik „WPROST” został przeniesiony do Warszawy i odtąd zaczął konkurować z „POLITYKĄ” o rząd dusz w Polsce.
Stadnina polityczna, ktĂłra wydaje „POLITYKĘ”, w ramach zabiegĂłw o ukrycie swojej genezy i rzeczywistego oblicza ideowego, wpuszcza na swe łamy postnatolińczykĂłw, Ĺźeby mieć swoich „ChamĂłw”. Ma to rozwiewać u ludzi podejrzenia, Ĺźe tygodnik ten narzuca Polakom filosemityzm, idee Ĺźydowskie i Ĺźe jest proĹźydowski w ogĂłle.
Z tych samych przyczyn, tyle Ĺźe odwrotnych, tygodnik „WPROST” ma swojego Ĺťyda. Funkcję tę pełni Szewach Weiss, były ambasador Izraela w Polsce, obecnie wykładowca Ĺźydologii na uniwersytetach w Warszawie i Tel Avivie.
W numerze 2 „Wprost”, z 13 stycznia 2008 r., były ambasador Izraela w Polsce wystąpił w roli fabrykanta. Komentując książkę „Strach” Grossa, fabrykuje kłamstwa i mity, ktĂłre prĂłbuje następnie sprzedać Polakom. SwĂłj komentarz (s. 118) zaczyna następująco: „JAN TOMASZ GROSS, wybitny amerykański historyk i politolog, pochodzi z Polski. On i jego rodzina zostali stąd wypędzeni”. Prawdą jest, Ĺźe J.T. Gross pochodzi z Polski. Większość ĹťydĂłw amerykańskich pochodzi z Polski albo z Rosji. Gross i jego rodzina nie zostali wypędzeni z Polski. Wyjechali sami na własne Ĺźyczenie. Rodzina Grossa była członkiem bandy komunistycznej spod znaku PZPR, rządzącej Polską z sowieckiego nadania. Innymi słowy: była to banda komunistycznych kolaborantĂłw stalinowskich. A więc wiemy, do jakiej rodziny przynaleĹźał J.T. Gross.
W 1968 r., kiedy władza Gomułki wyraĹşnie słabła, obie frakcje stalinowskie w PZPR rozpoczęły bieg rozstawny do uchwycenia władzy w PRL. J.T. Gross był wtedy studentem II roku socjologii na Uniwersytecie Warszawskim i towarzyszem Adama Michnika. Wraz z nim i wieloma innymi z tej samej stadniny, organizował poparcie polityczne dla stalinowskiej frakcji Ĺźydowskiej w PZPR. Czyniono to pod hasłem „obrony Mickiewicza”, „wolności demokratycznych”, ale i (a moĹźe przede wszystkim?!) - „Zambrowski do biura!”(Czyli do Politbiura, tzn. do władzy). Ta sprawa jest dobrze udokumentowana zarĂłwno w Polsce jak i na Zachodzie.

Kto jest kim, przeciwko czemu…
Roman Zambrowski, Hilary Minc, Jakub Berman i wielu innych, to przedstawiciele stalinowskiej frakcji Ĺźydowskiej. Po 1956 r. wielu z nich zostało pozbawionych wysokich stanowisk w aparacie władzy. Jeszcze więcej komunistĂłw Ĺźydowskich usunięto ze stadniny trzymającej władzę w PRL, w roku 1968. DuĹźa część tych ludzi opuściła PRL, udając się do Izraela (głównie ci z UB i LWP). Inni, kierując się względami ekonomicznymi (za pieniędzmi), udali się na ZachĂłd. Wszyscy byli jednako „wypędzeni” z Polski. Ani lepiej ani gorzej od GrossĂłw. Ci, co chcieli wyjechać, opuszczali Polskę. Ci, co chcieli zostać, nie wyjeĹźdĹźali. Adam Michnik, Antoni Zambrowski, (syn Romana), Bronisław Geremek, Anatol Fejgin, JĂłzef Róşański, Luna Brystygierowa i cały szereg innych komunistycznych notabli oraz synalkĂłw i cĂłr stalinowskich bossĂłw, skupionych dzisiaj między „Gazety Wyborczej” i „Polityki”, tworzących obĂłz michnikowski, zostali w Polsce. Inni natomiast, jak np. bracia Smolarowie wyjechali, a potem wrĂłcili do Polski po „okrągłym stole”. Zresztą, jak ludzie typu J.T. Grossa, bywali „wypędzani” z Polski, ilustruje najlepiej Alicja Zawadzka-Wetz w swej pracy pt. „Refleksje pewnego Ĺźycia” (wydanej w 1967 r. w ParyĹźu przez „KULTURĘ”, w serii „Dokumenty”). Na s. 100 – 101 przytacza takie oto wydarzenie – cytuję:
„W tym okresie, jako przedstawiciel partii, opiekowałam się organizacją partyjną w „Locie”. Na jednym zebraniu wystąpił młody chłopak, pracował zdaje się w administracji. Oznajmił, Ĺźe chce wyemigrować do Izraela. Na sali rozległy się głosy: „wyhodowaliśmy Ĺźmiję. Wiadomo, Ĺťydek...” Nie mogę znieść tego zdrobniałego słowa, ktĂłre jest dla mnie odpowiednikiem obelgi. Uniosłam się, nawymyślałam ludziom od rasistĂłw i zakończyłam zebranie. Potem rozmawiałam długo z tym chłopcem, uĹźywając wszelkich argumentĂłw, Ĺźeby pozostał, Ĺźe tylko w ten sposĂłb moĹźe uratować honor ĹťydĂłw. Słuchał mnie z wielkim bĂłlem.
Mówił, że czuje się Polakiem, że Polska jest jego ojczyzną, ale upierał się przy wyjeździe.
Wyrzucono go z partii. Wyemigrował. Później dowiedziałam się, Ĺźe jego matka była odpowiedzialnym pracownikiem Bezpieczeństwa. Nie najwaĹźniejszym zresztą, jednak z anonimowej armii znienawidzonych ludzi. Syn nie mĂłgł znieść tej sytuacji, nie był zdolny postawić własnej matki pod pręgierz opinii. Kiedy to zrozumiałam, wstydziłam się mojej rozmowy i moich argumentĂłw. Ten chłopak miał rację”. Koniec cytatu.
Zanim pĂłjdziemy dalej, mała dygresja: Czy w oparciu o powyĹźsze wydarzenie nie jest łatwiej zrozumieć gwałtowny opĂłr obu stadnin PZPR-owskich wobec dekomunizacji a zwłaszcza lustracji?! Prym na tym froncie wiodła „Gazeta Wyborcza” A. Michnika. Ale czy moĹźna się temu dziwić?! Na przykład Barbara Toruńczyk to cĂłra płk. Henryka Toruńczyka, twĂłrcy PRL-owskich oddziałów NKWD w 1944 r. Były one powołane do bezwzględnego rozprawienia się z polskimi organizacjami niepodległościowymi, czyli z AK i NSZ. Henryk Szlajfer, to syn Ignacego, oficera UB. Stefan Meller, syn oficera osławionej Informacji Wojskowej, Konstanty Gebert (David Warszawski) z „Gazety Wyborczej”, syn Bolesława, współzałoĹźyciela KP USA, agenta NKWD ps. „Ataman”, czy Adam Michnik, syn KPP-owcĂłw Ĺźydowskich, przywleczonych do Polski przez stalinowskie wojska bolszewickie. Takich przykładĂłw moĹźna przytoczyć setki i tysiące. Pomyślmy tylko, co byłoby, gdyby wyszło na światło dzienne, kim byli przodkowie, dziadkowie, tatusiowie i mamusie dzisiejszej nowej klasy rządzącej w Polsce?
Ĺťeby nie było nieporozumień, naleĹźy tu wspomnieć, Ĺźe Autorka „Refleksji pewnego Ĺźycia”, polska ĹťydĂłwka, przeĹźyła piekło hitleryzmu, ukrywając się z matką w Rembertowie. Po wojnie była wieloletnią dziennikarką Radia od początku PRL. Zaczynała swą działalność propagandową na rzecz bolszewizmu stalinowskiego w Polsce juĹź w Lublinie w 1944 roku. Była członkiem PPR-PZPR i sowietyzatorem Polski do chwili wyjazdu z PRL w 1962 r. Ĺťyła zatem w „gnieĹşdzie os” w okresie intensywnej sowietyzacji naszego kraju, zwanym „okresem błędĂłw i wypaczeń” socjalistycznych.

Dwa antysemityzmy
Polsko-amerykański Ĺťyd J.T. Gross, w swych pseudohistorycznych paszkwilach przedstawia PolakĂłw jako notorycznych antysemitĂłw; ludzi złych dla ĹťydĂłw. Zyd izraelski Sz. Weiss, przyklaskuje mu gorąco: Gross został z Polski „wypędzony”. Ma się rozumieć: to „polski antysemityzm” wypędził Grossa z Polski. Natomiast polska ĹťydĂłwka, A. Zawadzka-Wetz widziała dwa ĹşrĂłdła powojennego antysemityzmu w Polsce. Wskazuje, Ĺźe jeden, ten negatywny, to ten odgĂłrny, płynący z Kremla. Natomiast drugi antysemityzm, ten pozytywny, to – cytuję:
„... zdrowa reakcja społeczeństwa polskiego na akty gwałtu, bezprawia i terroru, ktĂłrych wykonawcami, z konieczności, czy teĹź z przekonania byli w przewaĹźającej mierze Ĺťydzi. To oni, właśnie ci przedwojenni komuniści, ktĂłrym udało się przetrwać okres wojny w Związku Sowieckim, objęli później najbardziej odpowiedzialne stanowiska w aparacie bezpieczeństwa, czy propagandy. To oni w oczach PolakĂłw byli odpowiedzialni za całe zło, za ludzkie cierpienia w okresie stalinizmu. Nie moĹźna się takiej reakcji dziwić. Ci ludzie powinni byli odejść. Nie dlatego, Ĺźe przypadkowo byli Ĺťydami, ale dlatego, Ĺźe ponosili obiektywnie odpowiedzialność – jako komuniści i jako polscy obywatele – wobec swych rodakĂłw.
Cała trudność działania w tym okresie polegała na tym, Ĺźe trudno było oddzielić dwa krzyĹźujące się wĂłwczas nurty antysemityzmu: ten, niedobry, ktĂłry przyszedł z gĂłry, i ten zdrowy, oddolny, ktĂłry był antysemityzmem w takich tylko granicach, gdy odpowiedzialni za przeszłość i bezprawie byli Ĺťydami”.
Szewach Weiss maluje autora antypolskiego paszkwilu „Strach”, jako „wybitnego amerykańskiego historyka i politologa”. Gross jest tak samo „amerykański”, jak i „polski”. A kaĹźdy i tak wie, Ĺźe Ĺźydowski. To się słyszy trochę jak Radio Erewań, ale to tylko Szewach Weiss. J.T. Gross nie jest z wykształcenia historykiem, lecz socjologiem. „Historykiem” i „politologiem” stał się na zamĂłwienie Ĺźydowskich organizacji w USA takich, jak AIPAC, ADL (Anti-Defamation League), i podobnych, włącznie z rabinem Hier i jego Centrum-Wiesenthala. Do tego grona naleĹźy teĹź Daniel Goldhagen, Elie Wiesel, Alan Dershowitz i paru innych tego samego pokroju „wybitnych” i „uczonych”. Ich wybitność jest tworzona sztucznie przez członkĂłw tej samej mafii, ktĂłrzy celowo i metodycznie „wybijają” się nawzajem do gĂłry. Celem tej przewrotnej reklamy i propagandy są głównie młodzi i naiwni i ludzie mali rozumem. Pod jednym wszakĹźe względem są oni wybitni: jako hochsztaplerzy, chucpiarze, cyniczni kłamcy, krzykacze i manipulatorzy propagandowi. To nie tylko ja ich tak widzę. To rĂłwnieĹź prof. Norman Finkelstein.

Kto mordował
W innym miejscu Sz. Weiss pisze, Ĺźe: „... w najnowszej książce „Strach” Gross przytacza mnĂłstwo faktĂłw na temat pogromu kieleckiego”. I zaraz dalej, Ĺźe jest: „To niewygodna prawda”. Pytanie: dla kogo?! To prawda, Ĺźe Gross przytacza mnĂłstwo czegoś na wzĂłr „faktĂłw”. A niektĂłre, nawet wyglądające na fakty, nasuwają pytanie: jaka jest ich wartość faktyczna? Radio Erewań znajdzie w tej książce duĹźo materiału do nowych doniesień. JeĹźeli zaś chodzi naprawdę o „prawdę” o pogromie kieleckim i innych pogromach tego czasu, to, powiedzmy wprost: zna ją najlepiej Ben Gurion i przywĂłdcy Ĺźydowskich organizacji terrorystycznych „Irgun”, „Haganah” i bandy Sterna, ktĂłre w brutalny i bestialski sposĂłb dokonywały szeroko zakrojonych czystek etnicznych na terenie Palestyny.
Weiss pisze, Ĺźe w ciągu 60 lat powstało wiele mitĂłw wokół tego (kieleckiego) wydarzenia. I Ĺźe powstały na ten temat róşne teorie. Po czym zaraz oznajmia: „ I co z tego? Kto i dlaczego wysłał mordercĂłw – to jest oczywiście kwestia polityczna”. JednakĹźe to nie ma dla Weissa znaczenia: „... najwaĹźniejsze pozostaje to, kto mordował”. Aha, Weiss-Cwaniak. Szybko zabezpieczył się na wypadek, gdyby wyszło w przyszłości, Ĺźe to inni wysyłali mordercĂłw. To, co waĹźne jest dla Weissa, to Ĺźeby jego klienci kupili od niego towar: „nie waĹźne, kto i dlaczego wysłał mordercĂłw”.
Zapamiętajmy jednak sobie, że najważniejsze dla niego jest to, KTO MORDOWAŁ.
Do powstania państwa jako bytu politycznego, potrzebne jest terytorium. Aby móc ogłosić powstanie państwa Izrael, Żydzi musieli wejść w posiadanie terytorium na terenie Palestyny arabskiej. Mogli to osiągnąć tylko poprzez dokonanie czystki etnicznej na wybranym obszarze. Strategia D. Ben Guriona (jego agentem w Polsce w latach 1944 - 1952 był Adolf Berman, brat osławionego komunisty i nadUBeka Jakuba Bermana) i żydowskich organizacji terrorystycznych (Irgun, Haganah i bandy Sterna) szła w dwóch kierunkach: jeden, to czystka etniczna poprzez masowe mordowanie miejscowej ludności, stosowanie szeroko zakrojonego terroru, mającego na celu wymuszenie na tubylcach masowych ucieczek z terenów przez nich zamieszkałych. Celem terroru było sianie strachu, paniki, niepewności jutra i ryzyka utraty życia. Żydzi dopuścili się wówczas ogromnych okrucieństw, dokonanych tuż po zakończeniu II wojny światowej. Ale o tym później.

Plan „D”
Wyczyszczenie określonego obszaru z ludności nie załatwiało przecieĹź sprawy. Celem tych działań nie było bowiem stworzenie pustyni. Dlatego drugim kierunkiem było naganianie na ten teren innej ludności – Ĺźydowskiej. Prof. N. Finkelstein przypomina w swej książce pt. „Beyond Chutzpach: On the Misuse of Ati-Semitism on tfe Abuse of History”, Ĺźe naganianie ĹťydĂłw do Palestyny odbywało się często drogą stosowania „brutalnych środkĂłw działania”. I Ĺźe exodus ĹťydĂłw na oczyszczone z ArabĂłw tereny wymuszano drogą stosowania PROWOKACJI i często PRZEMOCY (podkreślenia moje – W.G.).
Naeim Giladi w swej książce pt. „ Ben Gurion´s scandals: How the Haganach & the Mossad eliminated Jews” ukazuje, na przykładzie zniszczenia najstarszej na świecie społeczności Ĺźydowskiej w Iraku, jak przebiegało naganianie ĹťydĂłw do Palestyny. W Iraku został zredagowany Talmud Babiloński. Irak był przez wiele stuleci uznawany za duchowe centrum społeczności Ĺźydowskiej. Ta społeczność została w 1946 roku wyrwana z korzeniami i zniszczona. N. Giladi pisze, Ĺźe syjoniści w Iraku dokonali - na polecenie specjalnych słuĹźb Ĺźydowskich organizacji - terroru przeciw irackiej społeczności Ĺźydowskiej, prowokując tym falę uciekinierĂłw do Palestyny. Czy to przypadek, Ĺźe w tym samym czasie miały miejsce antyĹźydowskie akcje w Rzeszowie, w Krakowie i w Kielcach w Polsce? A takĹźe na Słowacji, na Ukrainie i na Węgrzech?
DuĹźo zamieszania wśrĂłd apologetĂłw Ĺźydowskich wywołała książka izraelskiego historyka, Ilan Pappe, pt. The Ethnic Cleansing of Palestine” (wyd. Oneworld, Oxford 2006). Autor dotarł do dokumentĂłw wykazujących, Ĺźe Ben Gurion i jego wspĂłlnicy juĹź przed II wojną św. zaplanowali czystkę etniczną na terenie Palestyny. Jej momentem kulminacyjnym był „Plan D” w 1948 r. na krĂłtko przed proklamowaniem powstania państwa Izrael. Oczywiście, I. Pappe został za to obszczekany w prasie Ĺźydowskiej i okrzyczany ĹźydoĹźercą w prasie anglojęzycznej, kontrolowanej przez ĹťydĂłw.

Metoda skuteczna, ale nieludzka
Zbrodnie i okrucieństwa Ĺźydowskie dokonane na cywilnej ludności arabskiej, wyspecyfikował Benny Morris w swej książce pt. „The Birth of the Palestynian Refugee Problem” i w „1948 and After”. DuĹźo moĹźna teĹź znaleźć w prasie zachodniej z doniesień Agencji Reutera z Palestyny w latach 1945 - 1948. (Uwaga! W Polsce moĹźe być trudno znaleźć te informacje, bo prasa PRL-owska i agencje informacyjne były w tym okresie pod kontrolą Ĺźydowską). Ja tutaj ograniczę się tylko do przytoczenia paru przykładĂłw.
Jak już wspomniałem, dla oczyszczenia terenu z miejscowej ludności, Żydzi stosowali ślepy i dziki terror wobec ludności cywilnej, siejąc swymi działaniami strach, zgrozę i panikę.
Terroryści Ĺźydowscy z IZL (Irgun Zvai Le´ummi) bez ostrzeĹźenia rzucali bomby na targowiska arabskie i na ludzi czekających na przystankach autobusowych. Bandziory z Irgunu dokonywali regularnie zbrojnych wypadĂłw na wybrane przypadkowo wsie arabskie, mordując miejscową ludność bez wyjątku. Wyłapywali w jednej osadzie kobiety w zaawansowanej ciąży, przywiązywali je łańcuchami do jeepĂłw i ciągnęli przez ulice innej wsi przy akompaniamencie dzikich wrzaskĂłw, serii z karabinĂłw maszynowych i wybuchĂłw rzucanych na wszystkie strony granatĂłw. Takich okrucieństw, przywiązywania ciężarnych kobiet łańcuchami do samochodĂłw i włóczenia nimi po ulicach, nie dopuszczali się ani naziści ani bolszewicy. Nie ma się zatem co dziwić, Ĺźe przy takich barbarzyńskich ekscesach Ĺźydowskich bezbronna ludność arabska wpadała w panikę i uciekała na śmierć i Ĺźycie, jak najdalej „od pijanych wariatĂłw, ktĂłrym dano do ręki karabiny maszynowe i bomby” – jak określali tychĹźe ĹťydĂłw starzy Arabowie palestyńscy. Tu trzeba przyznać, Ĺźe była to skuteczna metoda oczyszczania terenĂłw z niepożądanej ludności. Ale czy była ludzka?

Zapomniane zbrodnie
Dobrze udokumentowana jest teĹź masakra ludności arabskiej w Deir Yassin, dokonana przez IZL i LHI. Cała miejscowość została zrĂłwnana z ziemią. Jej mieszkańcy wymordowani. Jeden z miejscowych ĹťydĂłw, ktĂłry zwiedził miejscowość parę godzin później, opowiedział, Ĺźe masowego mordu dokonali ludzie z IZL i LHI, ktĂłrzy najpierw zaaresztowali wszystkich obecnych mężczyzn, po czym załadowali ich na samochody ciężarowe, obwozili po okolicy, by potem wrĂłcić i wymordować ich seriami z karabinĂłw maszynowych. Ale wszystkich złapanych przedtem poddali gruntownej rewizji, w tym kobiety, dzieci i starcĂłw, rabując ich z pieniędzy i biĹźuterii. Całe rodziny – w tym kobiety, dzieci i starcy – zostały wymordowane. W wielu miejscach leĹźały hałdy trupĂłw.
Za inny przykład Ĺźydowskiego barbarzyństwa i okrucieństwa niech posłuĹźy masowy mord dokonany w paĹşdzierniku 1948 r. na ludności Ad Dawayjma, gdzie liczba ofiar sięgnęła kilkuset zabitych. Jeden ze świadkĂłw (Ĺťyd) masakry ludności w Ad Dawayjma zdał relację z przebiegu wydarzenia. Mordowano wszystkich, ktĂłrzy ukazali się na celowniku: mężczyzn, kobiety, dzieci i starcĂłw. Nikogo nie oszczędzano. Dzieci mordowano, roztrzaskując ich głowy kijami. Złapane stare kobiety umieszczono w jednym z domĂłw, ktĂłry potem wysadzono w powietrze razem z nimi. Jeden z członkĂłw organizacji, ktĂłre dokonały mordu, chwalił się, Ĺźe zgwałcił młodą dziewczynę a potem ją zastrzelił. Złapaną młodą kobietę z niemowlęciem na ręku zaciągnęli do sprzątania placu, gdzie „bohaterowie” Ĺźydowscy mieli spoĹźyć posiłek. Po dwĂłch dniach zastrzelili ją i niemowlę. Prof. N. Finkelstein przytacza (za pracą B. Morrisa) wypowiedĹş jednego z oficerĂłw izraelskich, ilustrującą mentalność ĹťydĂłw i nastroje w Ĺźydowskich oddziałach militarnych: „- Kiedy mogę zabić Araba – to jest to cała przyjemność”. Tutaj słyszy się echo: Jak zabiję kapitalistę, wyzyskiwacza, kułaka etc., to cała przyjemność! Skąd my to znamy? Kto to wznosił takie okrzyki w Rosji i w PRL w okresie intensywnej budowy socjalizmu?!
MoĹźna tu przytoczyć duĹźo więcej przykładĂłw Ĺźydowskiego bestialstwa, barbarzyństwa i okrucieństwa. Ale nie o to chodzi. Chodzi o ukazanie, jacy Ĺťydzi są „czyści” i do czego są zdolni. A przy okazji nasuwa się tu pytanie:, czym zbrodnie Ĺźydowskie róşnią się od zbrodni w Jedwabnem?
No i tu chyba będzie na miejscu przypomnieć stwierdzenie Grossa i Weissa: kto wysyłał Ĺźydowskich mordercĂłw do okrutnego mordowania niewinnych i bezbronnych dzieci, kobiet, starcĂłw i mężczyzn arabskich – to jest oczywiście kwestia polityczna. Ale na poziomie ludzkim: dobra i zła, solidarności i nienawiści, humanizmu i barbarzyństwa, najwaĹźniejsze pozostaje to, kto mordował.

...........................................

Po wojnie czerwcowej w 1967 roku, na terenach okupowanych, Izrael notorycznie stosuje – przy akceptacji amerykańskich i europejskich organizacji Ĺźydowskich – politykę zbiorowej odpowiedzialności wobec ludności arabskiej. Jest to polityka, ktĂłrą praktykowali bolszewicy i naziści na terenach okupowanych. Na jakim poziomie cywilizacyjnym znajdują się dzisiaj Ĺťydzi i państwo Izrael? W jakim towarzystwie znajdują się Ĺťydzi w roku 2008? Czy Szewach Weiss widzi to wszystko?

Władysław Gauza
Polskie Jutro

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt