Piątek 19 Kwietnia 2024r. - 110 dz. roku,  Imieniny: Alfa, Leonii, Tytusa

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 03.12.17 - 13:50     Czytano: [767]

Dział: Oko Cyklopa

AMERYKAŃSCY KONDOTIERZY (1)

OKO CYKLOPA

Sławomir M. Kozak
































Aniutkowi poświęcam…

........................................................................................





„Demokracja prowadzi do dyktatury.”
(Platon)


Mianem kondotiera (wł. condottiere) nazywano we Włoszech, od XIV do XVI wieku, dowódcę wojsk najemnych w służbie miast lub dworów książęcych, werbującego osobiście i na własny rachunek ludzi do swojego oddziału. Podobno ojcem najemników był Roger z Flor, były templariusz, dowodzący katalońskim odziałem w służbie bizantyjskiego cesarza Andronikusa II. Z biegiem czasu, oddziały kondotierów stawały się coraz popularniejsze także w innych krajach Europy. W Polsce zaistnieli w okresie wojny trzynastoletniej.

Dla mnie najsłynniejszym z kondotierĂłw pozostanie urodzony w 1932 roku, w Warszawie, Rafał Gan-Ganowicz. Kiedy miał siedem lat niemiecki pocisk zabił mu matkę. Pięć lat później jego ojciec zostawił go w piwnicy jednej z warszawskich kamienic pod opieką obcych kobiet, by wziąć udział w Powstaniu Warszawskim. Nastoletni Rafał więcej ojca nie zobaczył. Kiedy później zapoznał się z „wyzwalaniem” w wydaniu Armii Czerwonej poprzysiągł sobie dozgonną walkę z komunizmem. Uciekł z transportu w drodze do obozu w Pruszkowie. Po wojnie został członkiem grupy młodzieĹźy antykomunistycznej. W roku 1950, ostrzeĹźony o zagroĹźeniu dekonspiracją, w ostatnim momencie uciekł, właściwie przez przypadek, do Berlina Zachodniego. Tam wstąpił do amerykańskiej słuĹźby wartowniczej. Po trzech latach wyruszył do Francji, gdzie zdał maturę, ukończył studia oficerskie NATO i przeszedł szkolenie komandosĂłw. Nominację na podporucznika wręczył mu osobiście generał Anders. W roku 1965 zaciągnął się do wojsk Czombego, przywĂłdcy Konga, walczącego z rebelią przygotowaną przez Związek Sowiecki. Po roku wrĂłcił do Europy, by wkrĂłtce zostać najemnikiem w Jemenie. Walczył tam przeciw promoskiewskim siłom wspieranym militarnie przez SowietĂłw. Uznano go za jednego z najlepszych najemnikĂłw świata. Napisał swoje wspomnienia pod tytułem „Kondotierzy”, ktĂłre z powodĂłw politycznych wydawano tylko w drugim obiegu i za granicą. Przeczytanie tej książki gorąco polecam kaĹźdemu Polakowi. Zmarł w Polsce, w Lublinie 22 listopada 2002 roku.

Najemnikiem typowym był rĂłwnieĹź, jakĹźe innym, czczony do dziś przez rzesze historycznych analfabetĂłw, walczący tylko za pieniądze i po przeciwnej stronie – Che Guevara.

Wydawać by się mogło, że instytucja żołnierzy fortuny, jak ich nazywano, przeszła do historii wraz z końcem zimnej wojny. Nic bardziej mylnego. Jest ich w dzisiejszych czasach całkiem spora liczba. Ci jednak pracują tylko dla pieniędzy. Warto zapoznać się z artykułem, jaki na ten temat napisał Jeremy Scahill, a który przedrukował niezastąpiony magazyn Nexus:


W dniu 10 września 2001 roku, jeszcze zanim większość AmerykanĂłw dowiedziała się o Al-Qaidzie lub wyobraziła sobie moĹźliwość „wojny z terroryzmem", Donald Rumsfeld wygłosił z mĂłwnicy w Pentagonie jedno ze swoich najwaĹźniejszych przemĂłwień jako sekretarz obrony w rządzie prezydenta Georgea W. Busha. Stojąc przed byłymi dyrektorami korporacji, ktĂłrych namaścił na swoich najwyĹźej postawionych zastępcĂłw nadzorujących wysoko dochodowy interes kontraktĂłw wojskowych - wielu z nich wywodziło się z takich firm, jak Enron, General Dynamics i The Aerospace Corporation - wypowiedział wojnę.

- Tematem dnia jest adwersarz, który stanowi zagrożenie, poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa Stanów Zjednoczonych Ameryki - grzmiał Rumsfeld. - Paraliżuje on obronę Stanów Zjednoczonych i wystawia życie, zarówno mężczyzn, jak i kobiet, na jednakowe zagrożenie.

Swojemu nowemu personelowi oznajmił:

- Pewnie myślicie, że chodzi o jednego z ostatnich niedołężnych dyktatorów na tym świecie... Nie, adwersarz, o którym mówię, znajduje się znacznie bliżej. To biurokracja Pentagonu.

Rumsfeld wezwał do całkowitej zmiany w zarządzaniu Pentagonem poprzez zastąpienie starej biurokracji z Departamentu Obrony (Department of Defense; w skrócie DoD) nowym modelem, który bazuje na sektorze prywatnym. Ogłaszając zasady swojej restrukturyzacji, Rumsfeld oświadczył zebranym:

- Nie jest moim zamiarem atakowanie Pentagonu, ale chęć wyzwolenia go. Musimy ocalić go przed sobą samym.

Nazajutrz rano Pentagon stał się obiektem ataku w dosłownym tego słowa znaczeniu, kiedy to samolot pasażerski Boeing 757 linii lotniczych American Airlines, lot 77, uderzył w jego zachodnią ścianę.1 Niedługo po tym ataku Rumsfeld gorliwie pomagał ratownikom wyciągać ciała ofiar z gruzów.

Wydarzenia z 11 września 2001 roku stworzyły Rumsfeldowi niezwykłą szansę przyspieszenia jego własnej wojny, ktĂłrą ogłosił dzień wcześniej. Nowa polityka Pentagonu miała preferować skryte działania, wymyślne bronie i większy udział prywatnych kontrahentĂłw (firm, najemnikĂłw etc). Ta polityka stała się znana pod nazwą „Doktryny Rumsfelda". W zamieszczonym latem 2002 roku w Foreign Affa-irs artykule „Transforming the Military" („Przekształcanie sektora wojskowego") Rumsfeld napisał: „Musimy promować bardziej przedsiębiorcze podejście - takie, ktĂłre zachęca ludzi do zwiększenia aktywności, a nie reakcyjności, oraz do zachowań mniej biurokratycznych, takich jakich moĹźna spodziewać się po przedsiębiorczych kapitalistach".

ChociaĹź administracja, ktĂłrej był członkiem, wyrzuciła go później za burtę, aby udobruchać krytykĂłw wojny w Iraku, jego wojskowa rewolucja przetrwała. Ĺťegnając Rumsfelda w listopadzie 2006 roku, Bush przypisał mu „najszerzej zakrojoną transformację globalnej postawy obronnej Ameryki" od zakończenia II wojny światowej. Ten znak firmowy Rumsfelda - „mały ślad" - został odciśnięty na jednym z najbardziej istotnych przedsięwzięć współczesnego sposobu prowadzenia wojny - szerokim wykorzystaniu prywatnych kontrahentĂłw we wszystkich aspektach wojny, włącznie z walką.

Często nie dostrzeganym pobocznym wątkiem toczonych po 11 września 2001 roku wojen jest ich bezprecedensowa skala prywatyzacji i świadczonych z zewnątrz usług. W trakcie przygotowań Stanów Zjednoczonych do inwazji na Irak Pentagon uczynił prywatnych kontrahentów integralną częścią operacji. Nawet kiedy rząd udawał przed społeczeństwem, że skłania się w kierunku działań dyplomatycznych, firma Halliburton przygotowywała szeroko zakrojoną operację wojskową. Kiedy w marcu 2003 roku amerykańskie czołgi wjeżdżały do Bagdadu, tuż za nimi podążała największa armia prywatnych pracowników kontraktowych, jaka kiedykolwiek brała udział we współczesnej wojnie. Pod koniec urzędowania Rumsfelda, w końcu roku 2006, w Iraku przebywało około 100000 prywatnych pracowników kontraktowych - ich liczba dorównywała liczbie amerykańskich żołnierzy.

Ku wielkiemu zadowoleniu przemysłu wojennego Rumsfeld wykonał przed swoim odejściem dodatkowe posunięcie w postaci sklasyfikowania prywatnych pracowników kontraktowych jako oficjalnej części machiny wojennej Stanów Zjednoczonych.

W raporcie Pentagonu Quadrennial Defence Review (Czteroroczny Przegląd Obronny) z roku 2006 Rumsfeld przedstawił „mapę drogową zmian" w Departamencie Obrony, ktĂłrą zaczęto wdraĹźać juĹź w roku 2001. Definiowała ona „Totalną Siłę Departamentu", ktĂłrą tworzyły „...jego aktywne i rezerwowe składniki wojskowe, jego urzędnicy cywilni i pracownicy kontraktowi... stanowiący o jego potencjale i zdolności do prowadzenia wojen. Członkowie Totalnej Siły służą w tysiącach miejsc na świecie, wypełniając ogrom obowiązkĂłw niezbędnych do realizacji decydujących zadań". To formalne namaszczenie - przyznanie im uprawnień, jakich dotąd nie posiadali - stanowiło największy sukces kontrahentĂłw wojskowych.

Kontrahenci dostarczyli rządowi Busha politycznej osłony, umożliwiając mu oddelegowanie na wojnę nie podlegających kontroli społecznej prywatnych sił. Ich straty, urazy i zbrodnie skrył całun tajemnicy. Co więcej, rząd i kontrolowany przez republikanów kongres osłaniali kontrahentów przed odpowiedzialnością, nadzorem i skrępowaniem przez prawo. Mimo obecności w Iraku ponad 100 000 prywatnych kontrahentów tylko jeden z nich został pociągnięty do odpowiedzialności za przestępstwa i wykroczenia.

- Mamy w Iraku ponad 200 000 żołnierzy, których połowa nie podlega sprawozdawczości. Związane z nimi niebezpieczeństwo polega na tym, że nie ponoszą oni żadnej odpowiedzialności - oświadczył deputowany demokratów, Dennis Kucinich, jeden z głównych krytyków wojny kontraktowej.

Ubiegłe lata rządowego monopolu republikanów były złotą erą dla przemysłu, ale wygląda na to, że to się kończy. Na miesiąc przed nowym okresem kadencyjnym kongresu czołowi demokraci zapowiedzieli wdrożenie śledztwa w sprawie zbiegłych pracowników kontraktowych. Deputowany John Murtha, przewodniczący Podkomitetu Obrony Komisji Budżetowej Kongresu, po powrocie pod koniec stycznia z podróży do Iraku, oświadczył:

- Przeprowadzimy dokładne przesłuchania, aby dowiedzieć się, co się dzieje z kontrahentami. Kontrahenci ci nie mają jasno określonych zadań i ich działania dublują się.

Dwa dni później w trakcie przesłuchań generała Georgea Caseya, szefa sztabu armii USA, senator Jim Webb zapytał:

- Czy z uwagi na koszty i odpowiedzialność nie byłoby lepiej dla tego kraju, gdyby te zadania, zwłaszcza quasi-wojskowe strzelaniny, były realizowane przez żołnierzy w czynnej służbie?

Casey bronił systemu kontraktowego, przy czym stwierdził, Ĺźe uzbrojeni pracownicy kontraktowi „są tacy, iĹź musimy ich bardzo uwaĹźnie obserwować". Senator Joe Biden, przewodniczący Komitetu StosunkĂłw z Zagranicą, rĂłwnieĹź zapowiedział przesłuchania kontrahentĂłw. RĂłwnolegle do prowadzonych dochodzeń kongres przygotowuje kilka ustaw mających zapewnić nadzĂłr nad kontrahentami.

Te zapowiedzi i działania postawiły w trudnej sytuacji werbującą najemnikĂłw szemraną firmę Blackwater USA. Nieznana wielu Amerykanom i pozostająca poza kontrolą kongresu firma Blackwater zyskała dużą siłę i poparcie wewnątrz machiny wojennej USA. Jej sukces jest wynikiem wieloletnich działań konserwatywnych urzędnikĂłw, ktĂłrzy tworzą jądro wojennej druĹźyny rządu Busha, ktĂłrej naczelną ideą od dawna jest radykalna prywatyzacja. Blackwater często powołuje się na oświadczenie Rumsfelda mĂłwiące, Ĺźe kontrahenci są częścią „Totalnej Siły", jako potwierdzeniem, Ĺźe jest legalną częścią stanowiącą o „potencjale i zdolności do prowadzenia wojen" przez kraj. Powołując się na oświadczenie Rumsfelda, firma postawiła swoje siły ponad prawem - wolne od jurysdykcji sądĂłw cywilnych i nie skrępowane przez system sądĂłw wojskowych. ChociaĹź wstępne śledztwo w sprawie Blackwater skupiło się na złoĹźonym labiryncie tajnych podzleceń, w ramach ktĂłrych działa ona w Iraku, jej szczegółowe badanie ujawnia przeraĹźający obraz politycznie powiązanej prywatnej armii, ktĂłra stała się gwardią pretoriańską rządu Busha.

PRZYPISY

1. Tak mówi oficjalna wersja, która jest prymitywnym kłamstwem wspieranym przez rząd USA. - Przyp. red.
2. SkrĂłt od Sea, Air and Land - nazwa elitarnych oddziałów specjalnych Marynarki Wojennej StanĂłw Zjednoczonych (skrĂłt SEAL oznacza ponadto w języku angielskim „foka", stąd popularna nazwa tych oddziałów „komando foki" lub po prostu „foki"). Oddziały te walczyły w kaĹźdym większym amerykańskim konflikcie od czasu wojny wietnamskiej. Dziś są uĹźywane do specjalnych zadań oraz operacji rozpoznawczych. - Przyp. tłum.
3. Nazwą „republikańska rewolucja" Partia Republikańska ochrzciła swĂłj sukces wyborczy w roku 1994 oraz zwiększenie liczby miejsc w Senacie o 8. - Przyp. tłum.

CDN

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt