W. Panasiuk - 25.11.17 17:54
Pani Ewo. Myślałem, że tylko emigranci piszą nostalgiczne strofy, ale widzę, że się myliłem. Wspomnienia bywają jedynym źródłem powrotów do najpiękniejszych młodzieńczych lat. Jak miło, że współpracuje Pani z literatami w Chicago. U ubiegły piątek w kawiarence JOM odbył się piękny wieczór, to już 11 edycja jesieni poetyckiej. Czytaliśmy wiersze nadesłane z Polski i własne. Jest nas coraz więcej i każdy jak umie Boga chwali. Miałem zaszczyt prowadzenia wraz z Aliną Szymczyk tego spotkania, na którym wspominaliśmy krótkie życiorysy artystyczne Wszystkich Państwa. Czytam Pani artykuły i podziwiam talent literacki. Jestem nieco związany literacko z Regionem Świętokrzyskim. Bywałem na posiadach u dr. Zarębskiego, współpracowałem z gen. W. J. Obarą pisząc od pierwszego do ostatniego wydania jego kulturalno_literackiego magazynu. Współpracuję również z Radostową. mamy więc wspólnych znajomych i wspólne wydawnictwa. Na Kworum piszę niemal od samego początku. Miło mi, że mogę podziwiać talent wspaniałych ludzi, których spotykam na swej drodze. Pozdrawiam panią serdecznie.

Artur Sołonka - 25.11.17 12:33
Pani Ewo
CAŁY WIERSZ MIŁO SIĘ CZYTA, TYLKO ROMUŚ vel poeta, świergoli, recenzując DUMNIE, że wrÓbelki, to są wrUble... I Z TEGO WYNIKA - Jego - WARSZTATOWA - LITERACKA- gramatyka! Ot, myślowy bałagan - z wiatru - HURAGAN....

Roman S - 24.11.17 18:07
Droga poetko, tylko huragan groznie wyje,a wruble nie odlatują tak jak
ptaki przelotne. Wróbelki są wierne swojej zagrodzie.Reszta wiersza piąkna!

Publikowane komentarze są prywatnymi opiniami naszych Czytelników. Gazeta Internetowa KWORUM nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii.