Piątek 19 Kwietnia 2024r. - 110 dz. roku,  Imieniny: Alfa, Leonii, Tytusa

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 21.07.17 - 10:50     Czytano: [2036]

Dział: FAKTY CIEKAWE LECZ MAŁO ZNANE - Marian Kałuski

Dzicy ludzie w Australii

Od XVII wieku Europejczycy bardzo prymitywną ludność Afryki, Australii i Oceanii oraz Amazonii i niektĂłrych rejonĂłw Azji, tj. nieskaĹźoną cywilizacją zachodnią, nazywali dzikusami. Takich ludzi w tych rejonach świata jest bardzo wielu do dziś. I takich ludzi często jako uchodĹşcĂłw przyjmuje m.in. Australia. Ci ludzie z buszu czy pustyni, Ĺźyjący w skrajnej nędzy i prawie wszyscy analfabeci wylądowali w wielkich miastach australijskich i znaleĹşli się wśrĂłd ludzi innej cywilizacji, kultury, obyczajĂłw i religii oraz w bogatym kraju. Był to dla nich wielki szok i to nie tylko cywilizacyjny. Szok, ktĂłry wśrĂłd wielu przybyszĂłw z Afryki wyzwolił w nich najdziksze i najbrutalniejsze instynkty dĹźungli i pustyni. Głównie rozbĂłj i kradzieĹź. Nie ma dnia, aby media nie pisały o ich kryminalnej działalności, o ich napadach nocą w celach rabunkowych na domy białej ludności, a takĹźe w biały dzień na ulicach i w pociągach. Oto jeden z wielu, powtarzam: wielu przykładĂłw: 21-letni czarny Sudańczyk Hakeem Hakeem w melbourneńskiej dzielnicy Dandenong w pierwszym miesiącu pobytu w Australii - w marcu 2005 roku: 10 marca zgwałcił 16-letnią dziewczynę w ubikacji, 11 marca włamał się do jednego z domĂłw, pobił niemiłosiernie, m.in. podciął gardło (spędziła tydzień w szpitalu) 63-letnią kobietę, zgwałcił ją i na koniec ją okradł, a 12 marca wkradł się do domu harcerzy, gdzie w jednym z pokoi zastał harcerkę i harcerza – oboje w wieku 16 lat, pobił ich i zmusił do odbycia seksu, po czym sam zgwałcił dziewczynę cztery razy (Brendan Roberts „Rapist refugee gets 17 years” Herald Sun 31.1.2007). Natomiast jeden 16-letni somalijski uchodĹşca w pierwszych dwĂłch tygodniach pobytu w Australii zgwałcił 9 dziewcząt i kobiet oraz je okradł. 30-letni somalijski uchodĹşca mieszkający w Melbourne Yacquab Khayre (1987-2017) juĹź w wieku 17 lat sądzony był za 40 przestępstw, a 5 czerwca 2017 roku dokonał ataku terrorystycznego w Melbourne (The Age 6.6.2017) zabijając 1 osobę i 3 raniąc. – Na pytanie „Herald Sun” (5.10.2007): Czy Australia nie powinna przyjmować uchodĹşcĂłw z Afryki? 4700 osĂłb (72,1%) odpowiedziało, Ĺźe nie i 1810 (27,9%) Ĺźe tak. Rząd australijski tysiącami przyjmuje jednak nadal uchodĹşcĂłw z Afryki i czarny bandytyzm rozwija się na całego.

Krytyka wielokulturowości

W 2007 roku w Londynie ukazała się książka naczelnego rabina Wielkiej Brytanii Jonathana Sacks pt. „The Home We Built Together: Recreating Society” (Dom, ktĂłry budujemy wspĂłlnie. Odtwarzanie społeczeństwa”. Sacks pisze w niej, Ĺźe wielokulturowość powoduje segregację, dławi wolność i zagraĹźa demokracji. Rabin uwaĹźa, Ĺźe „wielokulturowość prowadzi nie do integracji, a segregacji”. Jego zdaniem „demokracja jest w niebezpieczeństwie”, a „polityka wolności i swobĂłd ryzykuje przekształceniem się w politykę zastraszenia”. Rabin uwaĹźa, Ĺźe politykę w Wielkiej Brytanii zatruło nastanie polityki opartej na toĹźsamości grup mniejszościowych, takie grupy najpierw upominały się o swoje prawa, a następnie o przywileje. Proces ten rozpoczął się od ĹťydĂłw, a następnie objął MurzynĂłw (w Australii AborygenĂłw – m.k.), kobiety i homoseksualistĂłw. W efekcie przyniĂłsł według Sacksa „nieubłagane podziały”. Według niego kultywowanie przynaleĹźności do grupy, ktĂłrej spoiwem jest to, Ĺźe naleĹźy do ofiar, nastawia taką grupę przeciwko drugiej (w Australii AborygenĂłw przeciwko białym – m.k.) i „kaĹźda z nich utrzymuje, Ĺźe to jej bĂłl, rany, trauma i upokorzenie było większe niĹź innych grup”.

Kto jest ojcem wielokulturowości?

Kto jest ojcem wielkokulturowości w Australii? Zdania są podzielone. W polskim środowisku w Australii i u niektĂłrych AustralijczykĂłw za ojca wielokulturowości australijskiej uchodzi prof. Jerzy Zubrzycki (1920-2009), socjolog, profesor Uniwersytetu Narodowego w Canberze (takĹźe ja w swojej książce „Poles in Australia” AE Press, Melbourne, 1985) piszę o profesorze jako ojcu wielokulturowości. Natomiast dr Colin Rubenstein, naczelny dyrektor Australia/Israel Jewish Affairs Council utrzymuje, Ĺźe ojcem wielkokulturowości australijskiej był Petro Georgiu (ur. 1947), polityk australijski, poseł do Parlamentu federalnego i dyrektor Australian Institute of Multicultural Affairs 1980-85 przy współudziale premierĂłw Malcolma Frasera i Johna Howarda („Herald Sun” 24.6.2005).

Co to jest tolerancja?

Codziennie słyszymy i czytamy o tolerancji. Do nas głównie – białych ludzi i chrześcijan mĂłwi się do znudzenia, Ĺźe mamy być tolerancyjni wobec nie białej ludności Australii, ich kultury i obyczajĂłw oraz religii, jak rĂłwnieĹź ludzi inaczej myślących i zachowujących się. Co właściwie więc znaczy wyraz tolerancja? Dr Marek Kuczyński, językoznawca na Uniwersytecie ZielonogĂłrskim tak ją definiuje: Tolerancja oznacza, Ĺźe ja akceptuję fakt, iĹź inni posiadają i głoszą poglądy, ktĂłrych ja nie podzielam. Jeśli ja wierzę w pewną rzecz, a ktoś inny w inną rzecz, to powinniśmy sobie nawzajem pozwalać głosić swoje poglądy, a takĹźe moĹźemy ze sobą dyskutować. Oczywiście głoszone poglądy nie mogą krzywdzić osĂłb trzecich, ktĂłre nic złego nie robią. Z definicji tolerancji nie wynika, Ĺźe ja powinienem działać na korzyść rzeczy, w ktĂłre nie wierzę. Ja tylko toleruję fakt, Ĺźe ktoś moĹźe w nie wierzyć. Nieporozumieniem jest twierdzenie, Ĺźe w imię tolerancji naleĹźy prawnie wspierać takie czy inne zachowania róşnych mniejszości, ktĂłre podejmują działania jawiące się nam jako szkodliwe. Ktoś, kto optuje za ustawą dającą przywileje np. gejom w imię tolerancji, dowodzi, Ĺźe nie rozumie słowa tolerancja. Jest to swoiste nieuporządkowanie poznawcze. Jeszcze większym nieporozumieniem jest zmuszanie w imię rzekomej tolerancji wobec np. nie chrześcijan do nienoszenia emblematĂłw religijnych, jak np. krzyĹźaka na łańcuszku na szyi. To ci nie chrześcijanie i rządy, jeśli są tolerancyjni, powinni zaakceptować fakt, Ĺźe inni publicznie eksponują swoje wierzenia. W przeciwnym razie są nietolerancyjni, pomimo tego, Ĺźe gęby mają pełne frazesĂłw o tolerancji.

11 listopada w oczach komunistĂłw

Polacy przed wojną – do 1939 roku, podczas niej (1939-45) i mieszkający na emigracji oraz ponownie w Polsce od 1989 roku obchodzą co roku 11 listopada jako Narodowe Święto Niepodległości – polskie święto narodowe, na pamiątkę odzyskania przez Polskę niepodległości w 1918 roku po 123 latach rozbiorĂłw dokonanych przez Austrię, Prusy i Rosję. Narzucone Polsce przez Stalina w lipcu 1944 roku władze komunistyczne dekretem z 22 lipca 1945 roku ustanowiły, Ĺźe dzień 22 lipca, dzień, w ktĂłrym komunistyczna Krajowa Rada Narodowa ogłosiła bezprawne objęcie władzy w Polsce, będzie uroczyście obchodzony, jako święto niepodległości. Wydawane w Poznaniu komunistyczne pismo „Orzeł Biały” w swoim wydaniu z 11 listopada 1945 roku zamieściło artykuł pt. „Dlaczego nie świętujemy 11 listopada”, w ktĂłrym twierdzi, iĹź dzień ten „stał się rĂłwnocześnie świętem reakcji, na czele ktĂłrej stanął JĂłzef Piłsudski”, natomiast „prawdziwą Niepodległość Polski” przyniĂłsł 22 lipca 1944 roku”.

Najwybitniejsi biskupi polscy

W dziejach Kościoła polskiego i Polski było szereg wybitnych biskupĂłw. „Prymasem Tysiąclecia” nazywany jest kardynał Stefan Wyszyński (1901-1981), prymas Polski w latach 1948-81 i sługa BoĹźy (od 1989 r. trwa jego proces beatyfikacyjny) – od dzieciństwa czciciel Matki Boskiej Ostrobramskiej, a na przykład arcybiskup lwowski z lat 1900-23 św. JĂłzef Bilczewski (1860-1923) został wyniesiony na ołtarze w 2001 roku, a kardynał August Hlond (1881-1948), prymas Polski w latach 1926-48 jest rĂłwnieĹź sługą BoĹźym, ktĂłrego proces beatyfikacyjny rozpoczął się w 1992 roku. Co najmniej dwĂłch innych polskich biskupĂłw zasługuje na miano „wielkiego biskupa”. Są to jednocześnie dwaj wielcy Polscy – na miarę kard. Stefana Wyszyńskiego: arcybiskup lwowski obrządku ormiańskiego z lat 1902-38 JĂłzef Teodorowicz (1864-1938) i

Polski Wolin

Zakończona 17 lipca 1945 roku w Poczdamie koło Berlina konferencja Wielkiej TrĂłjki, z udziałem delegacji polskiej, ustaliła ostatecznie obecną zachodnią granicę Polski na Odrze i Nysie ŁuĹźyckiej. Przed konferencją w rejonie Szczecina poza zasięgiem terenĂłw w polskim władaniu były tereny na zachĂłd od Szczecina (na nich m.in. zachodnie i północne peryferia Szczecina, znane dziś przejścia graniczne Kołbaskowo i Lubieszyn) i po zachodniej stronie Odry na północ od tego miasta (Police, TrzebieĹź, Nowe Warpno). Stalin w dniach 14-15 lipca 1945 roku proponował ustanowienie granicy Polski w tym rejonie bardziej na zachĂłd – pod niemiecki Ahlbeck, Glashutte, Mewegen, Loecknitz, Krackow oraz Altwarp - Stare Warpno i trochę większą część wyspy Uznam. Jednak decyzją Konferencji Poczdamskiej z 2 sierpnia 1945 roku ustalono obecną granicę polsko-niemiecką w tym rejonie, w wyniku ktĂłrej do Polski została przyłączona cała wyspa Wolin, część wyspy Uznam ze Świnoujściem, Nowe Warpno, TrzebieĹź, Police, Lubieszyn, Kołbaskowo oraz cała Puszcza Wkrzańska. Przejęcie tych terenĂłw przez władze polskie nastąpiło 4 paĹşdziernika 1945 roku.

Więźniowie Auschwitz

W niemieckim nazistowskim obozie koncentracyjnym Auschwitz-Birkenau (Konzentrationslager Auschwitz, w tym KL Auschwitz I (Stammlager), KL Birkenau (Auschwitz II) i KL Monowitz (Auschwitz III), ktĂłry istniał w latach 1940-45 i ktĂłry pierwotnie był zbudowany, aby likwidować w nim inteligencję polską, z biegiem czasu większość więźniĂłw stanowili Ĺťydzi, ktĂłrych po przywiezieniu do obozu mordowano głównie w KL Birkenau (tzw. obĂłz śmierci). Historycy, za wyczerpującymi badaniami polskiego historyka Franciszka Pipera (Ilu ludzi zginęło w KL Auschwitz. Liczba ofiar w świetle ĹşrĂłdeł i badań 1945-1990 Oświęcim 1992, takĹźe po angielsku i niemiecku) oceniają, Ĺźe ogółem do obozu trafiło co najmniej 1,3 miliona osĂłb, w tym: 1,1 mln ĹťydĂłw, do 150 tysięcy PolakĂłw, 23 tysiące RomĂłw (CyganĂłw) i ponad 30 tysięcy osĂłb innych narodowości, w tym 15 tysięcy jeńcĂłw radzieckich róşnych narodowości i do 15 tysięcy ludzi innych narodowości. Jeśli chodzi o KL Auschwitz, w ktĂłrym więziono zdecydowaną większość PolakĂłw, to globalny odsetek zarejestrowanych więźniĂłw przedstawiał się następująco: Ĺťydzi – 50,9%, Polacy – 34,9%, pozostałe narodowości łącznie – 14,2%.

Chyrów poza Polską

27 lipca 1944 roku polsko-żydowscy komuniści z tzw. PKWN podpisali w Moskwie porozumienie ze Związkiem Sowieckim o nowej granicy polsko-sowieckiej, odrywającej od Polski całe Ziemie Wschodnie przedwojennej Polski wraz z arcypolskim Lwowem i Wilnem. Przy terenach przygranicznych Moskwa pod uwagę brała jedynie interesy Związku Sowieckiego. I tak np. Stalin nie zgodził się na przyłączenie do Polski przygranicznej stacji kolejowej w Chyrowie (na południe od Przemyśla), choć ustalona wówczas i istniejąca na tym odcinku do dziś granica przecina dwie linie kolejowe i jadąc z Przemyśla do Sanoka musimy przejeżdżać przez terytorium Ukrainy.

Polacy w rejencji opolskiej

W niemieckiej rejencji opolskiej w 1900 roku 60% ludności mówiło po polsku, a w 1910 roku 57%. Dane ze spisu ludności z 1910 roku wykazały, że po prawej stronie Odry (tutaj cały górnośląski okręg przemysłowy) Polacy stanowili blok obejmujący prawie 75% ogółu ludności rejencji wynoszącej 1 654 000 osób, natomiast po lewej stronie Odry (rejony Nysy, Niemodlina, Grodkowa), którą zamieszkiwało 554 000 osób, 70% większość zaliczała się do ludności niemieckiej.

Tylman z Gameren

Jednym z najbardziej twórczych architektów działających w Polsce w latach 1664-1706 był urodzony w Utrechcie Holandia) w 1632 roku Tylman z Gameren. Pozostawił nam piękne kościoły, m.in. Sakramentek i Bernardynów (na Czerniakowie) w Warszawie, św. Anny w Krakowie, Kaplica Królewska w Gdańsku, pałace Krasińskich, Czapskich, Radziwiłłów i Bruehla w Warszawie, Branickich w Białymstoku, Ostrogskich w Lublinie, Nieborowie, Otwocku Wielkim oraz m.in. budynek seminarium duchownego w Łowiczu, fortyfikacje zamku w Łańcucie czy zamek w Baranowie Sandomierskim.

Matka Boska Kochawińska

Obraz Matki Bożej Kochawińskiej z kościoła w Kochawinie koło Stryja (woj. stanisławowskie, po 1945 r. Ukraina), uznawany za cudowny od XVII w. i koronowany 15 sierpnia 1912 roku przez arcybiskupa lwowskiego, św. Józefa Bilczewskiego przy udziale 100 000 wiernych, w 1944 roku został wywieziony do Starej Wsi koło Brzozowa (woj. podkarpackie). Obecnie znajduje się w Sanktuarium Matki Bożej Kochawińskiej w Gliwicach na Śląsku.

Nazwa Śląsk od Ślężan

Od wczesnego średniowiecza tereny środkowej części Dolnego Śląska – rejony wokół gĂłry Ślęży i Wrocławia oraz nad rzeką Ślężą zamieszkiwało lechickie (czyli polskie) plemię słowiańskie Ślężanie. Od ich nazwy wywodzi się nazwa całego regionu - Śląsk. Około 985-990 Śląsk został przyłączony do powstałej ok. 960 roku Polski.

Michał Lengowski

W Kaletce koło Olsztyna urodził się Michał Lengowski (1873-1967), poeta, zbieracz warmińskich pieśni ludowych, działacz polski na Warmii w okresie zaborĂłw, a po I wojnie światowej współzałoĹźyciel Związku PolakĂłw w Niemczech – jeden z najbardziej zasłuĹźonych krzewicieli polskości na Warmii, współautor „Poezji Warmii i Mazur” (1953) oraz autor kilku innych książek o tematyce warmińskiej i wspomnieniowej.

Białoruski zamach na Białystok

Białystok na Podlasiu nigdy nie był miastem białoruskim. Jedynie po agresji sowieckiej na Polskę we wrześniu 1939 roku do 1941 roku naleĹźał do Sowieckiej Białorusi. Białystok leĹźał po stronie polskiej tzw. Linii Curzona, co zaakceptowali Stalin, Roosevelt i Churchill, i w 1944 roku, po wymordowaniu przez NiemcĂłw ludności Ĺźydowskiej, był miastem prawie czysto polskim. Tymczasem, kiedy 27 lipca Białystok zajęła Armia Czerwona, jeszcze tego samego dnia komuniści białoruscy zrobili zamach na Linię Curzona - Polski Białystok i utworzyli w mieście władzę białoruską – Miejską Radę DelegatĂłw Ludu Pracującego (Govsoviet). Jednak kilka dni później Stalin nakazał komunistom białoruskim przeniesienie się do Grodna, ktĂłre miało być włączone do Związku Sowieckiego.

Rosjanie uczyli się polskiego

W latach 70. i 80. XX wieku modna była wśród Rosjan nauka polskiego, by móc czytać zachodnią literaturę za pomocą polskich jej przekładów.

Polska Politechnika Gdańska

Politechnika Gdańska powstała w 1908 roku jako uczelnia niemiecka. Po powstaniu Wolnego Miasta Gdańska w 1920 (istniało do 1939 r.) powiązanego w wielu sprawach z Polską, zapewniono możność studiowania studentom z Polski. Mimo dużych utrudnień ze strony Niemców, liczba studentów Polaków przekraczała stale 400.

Rodem z Wilna

Urodzony w Wilnie Władysław Ludwik Anczyc (1823-1883 KrakĂłw) był literatem, publicystą, działaczem oświatowym, autorem m.in. dramatĂłw o tematyce ludowej i popularnego niegdyś widowiska Kościuszko pod Racławicami (1880); w latach 1859-67 mieszkał w Warszawie i wchodził w skład redakcji “Tygodnika Ilustrowanego” oraz był redaktorem pisma dla ludu “Kmiotek” (1861-66) i pisma dla dzieci “Przyjaciel Dzieci” (1866-67) oraz popularnych “Kalendarzy Warszawskich” (1859-63); w 1875 r. załoĹźył w Krakowie drukarnię, prowadzoną potem przez jego syna, a następnie wnuka, ktĂłra zdobyła sobie jedno z czołowych miejsce w Polsce; był wielkim miłośnikiem Tatr, przyczyniając się do ich popularyzacji w społeczeństwie polskim; 1874-83 piastował stanowiska w zarządzie Towarzystwa Tatrzańskiego.

Polski szybownik T. GĂłra

Polski szybownik Tadeusz Góra (1918-2010) w 1938 roku dokonał przelotu z Bezmiechowej Górnej w Bieszczadach (k. Leska) do Solecznik Małych koło Wilna (577,8 km) i za wyczyn ten jako pierwszy pilot szybowcowy na świecie otrzymał medal Lilienthala, przyznany 8 stycznia 1939 przez Międzynarodowy Związek Lotniczy. W 1939 roku Tadeusz Góra wziął udział w Międzynarodowym Zlocie Szybowcowym we Lwowie (konkurs ISTUS), gdzie na szybowcu PWS-101 zajął II miejsce.

Kaplica Zygmuntowska na Wawelu

Kaplica Zygmuntowska zwana takĹźe KrĂłlewską i Jagiellońską, jest de facto kaplicą Wniebowzięcia NMP i św. Barbary w katedrze na Wawelu w Krakowie. Została wzniesiona w latach 1524-31 przez wybitnego florenckiego artystę Bartolomeo Berecci (1480-1537 KrakĂłw). Są w niej piękne nagrobki krĂłlĂłw Zygmunta I i Zygmunta Augusta. Jest ona przykładem florenckiej architektury renesansowej poza Włochami. Niemiecki historyk sztuki August Ottmar Essenwein (1831-1892) w 1867 roku nazwał ją "perłą renesansu po północnej stronie Alp”.

Wilczy Szaniec na Mazurach

Jedną z atrakcji turystycznych Mazur (180-200 tys. turystów rocznie; wśród nich był w 1947 r. kard. August Hlond) jest tzw. Wilczy Szaniec (niem. Wolfsschanze), czyli duży kompleks ruin betonowych bunkrów, które w latach 1941-44 stanowiły główną kwaterę Adolfa Hitlera i Naczelnego Dowództwa Wehrmachtu w lesie koło wsi Gierłoż w powiecie kętrzyńskim. Kwatera została wybudowana, aby Hitler mógł z niej dowodzić wojskami podbijającymi Związek Sowiecki.

Chrystusowcy

Chrystusowcy, czyli Towarzystwo Chrystusowe dla Polonii Zagranicznej jest katolickim zgromadzeniem zakonnym założonym przez Sługę Bożego kard. Augusta Hlonda 8 września 1932 roku, a zatwierdzone przez papieża Pawła VI w 1964 roku. Organizatorem zgromadzenia był Sługa Boży ks. Ignacy Posadzy. Dom Macierzysty był w Potulicach koło Nakła, a po wojnie Dom Główny znajduje się w Poznaniu. W 2010 roku członkami Towarzystwa Chrystusowego było 398 kapłanów, 21 braci zakonnych, 39 kleryków i 9 nowicjuszy. Celem Towarzystwa Chrystusowego dla Polonii zagranicznej jest uwielbienie Boga i uświęcenie się poprzez naśladowanie Jezusa Chrystusa realizowane poprzez pracę na rzecz Polaków mieszkających poza granicami kraju. Poza posługą duszpasterską księża służą Polonii opieką kulturową i społeczną. Stąd większość chrystusowców pracuje wśród Polaków mieszkających na obczyźnie. Dlatego poza strukturą zakonu w Polsce istnieją dzisiaj prowincje chrystusowców w Anglii (obejmuje całą Wielką Brytanię i Islandię), Francji-Hiszpanii, Niemczech (obejmuje także Holandię, Włochy i Węgry), Australii (14 ośrodków w tym 2 w Nowej Zelandii), Południowoamerykańską (Brazylia), Północnoamerykańską (USA, Kanada) i Delegaturę Wschodnią (obejmuje Białoruś, Kazachstan, Ukrainę, Rumunię i Grecję).

„Tango” MroĹźka

„Tango” to dramat znanego tak w Polsce jak i na świecie polskiego dramatopisarza Sławomira MroĹźka (1930-2013). W druku ukazał się w 11. numerze „Dialogu” w 1964 roku, a po raz pierwszy został wystawiony w teatrze bydgoskim w 1965 roku. Został wydany w 1973 w 2. tomie UtworĂłw scenicznych autora. Opowiada on o walce pokoleń we współczesnym społeczeństwie, konflikcie między konformizmem, anarchią, entropią a formalizmem. Szuka takĹźe odpowiedzi na pytanie o znaczenie i miejsce intelektualisty w tymĹźe środowisku. „Tango” zostało przetłumaczone na języki: angielski, czeski, duński, esperanto, estoński, fiński, francuski, grecki, hiszpański, japoński, niemiecki, norweski, portugalski, rosyjski, rumuński, słowacki, słoweński, szwedzki, węgierski i włoski. Jest wystawiane w teatrach całego świata, takĹźe w Australii.

Hanka OrdonĂłwna

W 1982 roku wyprodukowano w Polsce film pt. „Miłość ci wszystko wybaczy”, ktĂłry jest historią Ĺźycia i kariery bardzo popularnej w okresie międzywojennym polskiej piosenkarki, tancerki i aktorki Hanki OrdonĂłwny (1902-1950). ChociaĹź to juĹź nie były stalinowskie czasy, w ktĂłrych o Lwowie, Wilnie i całych Kresach nie wolno było mĂłwić i o nich pisać, to komunistyczna cenzura nadal czuwała. I tak w filmie nie pokazano w jakich okolicznościach Ordonka znalazła się w tym obozie z dziećmi na Bliskim Wschodzie (w 1941 r. została z mężem wraz z setkami tysięcy PolakĂłw wywieziona przez NKWD na Sybir). W końcowej scenie na ciężarĂłwkach wśrĂłd nazw polskich miast miały być LwĂłw i Wilno. Miały być, bo ktoś pilnujący "ideologiczności" filmu w ostatniej chcieli kazał zamalować te napisy. Takie były czasy, niestety.

Prawdziwy przyjaciel Polski

Tym prawdziwym przyjacielem Polski była Rosa Bailly (1890-1976), francuska poetka i literatka, propagatorka kultury i literatury polskiej oraz spraw polskich we Francji. W 1919 roku, a więc kiedy toczyła się walka o granice odrodzonej Polski, załoĹźyła towarzystwo Les Amis de la Pologne i została jego sekretarzem generalnym. Agitowała na rzecz przyłączenia GĂłrnego Śląska i Wilna do Polski, wspierała przynaleĹźność Lwowa do Polski. W czasie II wojny światowej organizowała pomoc dla polskich jeńcĂłw i Ĺźołnierzy we Francji. Wydała po francusku kilkanaście książek na tematy polskie, m.in.: „KrĂłtka historia Polski”, „Odrodzenie Polski”, „Historia przyjaĹşni francusko-polskiej”, „Przewodnik po Polsce”, „Miasta Polski”, „Serce Polski…”, a z książek o tematyce kresowej: „Wilno – miasto polskie” (1920) i „À la gloire de Leopol” (1924), ktĂłra została przetłumaczony na angielski przez Samuela S.B. Taylora pt. „A City Fights for Freedom – The Rising of LwĂłw in 1918-1919” (Londyn 1956) i na polski pt. „Miasto walczy o wolność. Obrona Lwowa 1918-1919” (Wydawnictwo Inne, Gdynia 2011). Rosa Bailly tłumaczyła literaturę polską na język francuski, m.in. poezje K. Przerwy-Tetmajera, J. Tuwima, M. Jasnorzewskiej-Pawlikowskiej oraz „O krasnoludkach i sierotce Marysi” M. Konopnickiej. W 1969 r. nagrodę polskiego Pen Clubu.

Bazylika katedralna w Płocku

Najcenniejszym zabytkiem starego Płocka jest bazylika katedralna pw. Wniebowzięcia NMP. Pierwszy kościół katedralny zbudował zapewne krĂłl Bolesław Śmiały, za panowania ktĂłrego powstała diecezja płocka w 1075 roku. Obecna świątynia pochodzi i 1 poł. XVI w., z tym, Ĺźe była gruntowanie przebudowywana w latach 1784-89 i 1900-03 (przywrĂłcono jej renesansowy styl). W bazylice katedralnej spoczywają szczątki władcĂłw Polski – Władysława Hermana i Bolesława Krzywoustego oraz piętnastu książąt mazowieckich.

Akademia Zamojska

W 1594 roku kanclerz polski Jan Zamoyski załoĹźył w Zamościu prywatną szkołę wyĹźszą zwaną później Akademią Zamojską. Utrzymywana być miała kosztem ordynacji zamojskiej, należącej do Zamojskich i była pod opieką kaĹźdego jej ordynata W załoĹźeniu załoĹźyciela jako „schola civilis” miała być uczelnią o charakterze świeckim, kształcącą światłych obywateli państwa. W 1. poł. XVII w. miała bardzo wysoki poziom nauczania. W 1637 r. szkoła w Ołyce na Wołyniu została kolonią Akademii Zamojskiej. Studenci pochodzili z całej Polski. Była to trzecia wyĹźsza uczelnia polska - po Akademii Krakowskiej (1364) i Akademii Wileńskiej (1579). Po zajęciu Galicji przez Austrię w 1772 r. Akademia została zamknięta w 1784 r.

Marian Kałuski

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt