A. Sołonka - 27.07.17 14:07
Drogi Panie Lechu
Pozdrawiam z ukłonem.
Nic nie szkodzi, że małe kliknięcie zrobiło małą pomyłkę w nazwisku.
To zupełnie coś innego niż złośliwość pewnej ksywki, która pisała, że "Solonka"... coś jej zasolił, ...
Napiszę jeszcze, że kiedy mieliśmy w domu uroczystość rodzinną, to przeczytałem moim bliskim Pana wiersz pt.
"A ja kocham ciebie Rodzino", po którym rozbawione towarzystwo zapadło w ciszę... Ale to była piękna cisza.
Pozdrawiam i z szacunkiem pozostaję!

Lech Galicki - 25.06.17 21:13
Pan
A. Solonka,
wielce drogi Panie. Napisać poezję, często, choć nie zawsze czując się jej autorem - jestem przekonany, że zna Pan ten stan i gdy, jak ten * Ja zaś kark uginam...* otrzymać tak niezwykle piękny komentarz, a raczej dobre słowa, to niezwykłe, nagroda bardzo mnie wznosząca i radosna. To ja Panu dziękuję za potwierdzenie sensu, nieobojętności wrażliwego Człowieka, Pana, na to co zapisuję i oddaję, często zapytując siebie: czy tak ma być?, innym ludziom, nie znając ich upodobań, świadomości, czy doświadczeń życiowych etc. Dziękuję serdecznie, przesyłam - prywatnie, pro memoria kilka słów własnego świadectwa przeżywania tego świata i najpiękniej Pana pozdrawiam.
Z szacunkiem
Lech Galicki

Wiem

mĂłj promyku nadziei
oparty o skraj niepewności
słuchaj w mglistym śnie latałem
jeżeli pragniesz dać mi dowód na duszy istnienie
to powiem tylko że nie potrzebuję znaków
w śnie mglistym
gdy Światło płonie

Oś świata

Wszystko płynie i przemija
Ja - Ty - On
My - Wy - Oni
To co Ĺźyje czas zabija
Pozostała wiara prosta
Że w wieczności Bóg się ostał
On nam odda Prawdę całą
Iż to życie sens swój miało

Nic to

Ot, wdeptali w ziemię trawy źdźbło,
trzask okrutny bólu jak gałązki suchej szczęk złamania jeszcze słyszę,
wgnietli w nicość to co żyło i co w trwaniu szło,
życia puls zmienili w pustą śmierci ciszę,
dla nich Boga nie ma i nie widzą oni ziarna życia,
a dla Niego, który Jest, to co stworzył proste,
sieje, wieje w Duchu Świętym, obserwuje każdy kłos,
i mej duszy łzy, co padają jak jesienny deszcz na wiosnę...
...głos mój życia i nadziei zamienili w pustą ciszę,
dla nich Boga nie ma, ktĂłry Jest,
wolność pychy w nich doprawdy szaleje bez granic.
- Nic to, dziecko moje - słyszę w duszy mojej głos,
życie twoje trwa, a w Ojca świata tchnieniu nic nie ginie na nic.

2010

A. Solonka - 25.06.17 2:45
Szanowny Panie Lechu Galicki, z Pana TWÓRCZOŚCIĄ zapoznałem się już w 2015 roku, kiedy Pan opublikował wiersz: Nastał nam Prezydent, i od tego czasu czytam co jest dostępne w internecie, bo w każdej formie literackiej przypomina Pan, że warto być Człowiekiem, Patriotą i Polakiem - skromnym a zarazem WIELKIM!.
Widzę TO, w dyskusji o tym wierszu, w czasie której napisał Pan:

"Rozumiem i tak jest - "Wieszcz", czyli głoszący w pokorze to co Tajemniczy Duch Oświecenia i Ożywienia mu powiedział, gdy on zamyślony lub idąc w mroku, lub w najbardziej prozaicznym momencie życia, we śnie, albo przy stole gdy był, nie wiedząc, że tak jest jak było, pisał, a potem on nie wie czy autorem się mienić, kiedy widzi, że się zdarzyło. Narzędziem jest w ręku Mistrza. I piórkiem na w drogi zycia wietrze. I dobrze jest tak jak jest, bo nic nie jest ponad dotyk Darów Jego lepsze".
A to przecież piękne, mądre z zarazem skromne i Norwidowskie, który wyznał: "Jam nie mistrz, jam sługa języka".
Dziękuję i pozdrawiam
Artur Sołonka

Publikowane komentarze są prywatnymi opiniami naszych Czytelników. Gazeta Internetowa KWORUM nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii.