Piątek 19 Kwietnia 2024r. - 110 dz. roku,  Imieniny: Alfa, Leonii, Tytusa

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 04.06.17 - 23:25     Czytano: [997]

Dział: Oko Cyklopa

ZAMACH STANU? (3)

OKO CYKLOPA

Sławomir M. Kozak































Aniutkowi poświęcam…


ZAMACH STANU? (3)


Plan operacyjny.

Jeśli uwaĹźnie przyjrzeć się przebiegowi wydarzeń z 11-go września, łatwo moĹźna stwierdzić, iĹź przebiegały one według ściśle zaplanowanej choreografii – innymi słowy, podług profesjonalnie skonstruowanego planu sztabowego. MoĹźna w tym miejscu zakładać, iĹź sama faza planowania, organizacji oraz utajniania zamachĂłw zajęła mniej więcej dwuletni okres czasu. Zamachy zaplanowane zostały ściśle według załoĹźeń kompleksowych operacji militarnych. Współdziałanie poszczegĂłlnych komponentĂłw wydarzeń 11-go września – wybĂłr celĂłw, sekwencja poszczegĂłlnych atakĂłw, opracowanie plastycznych „strategii awaryjnych” na wypadek moĹźliwych zakłóceń przebiegu akcji – zostało zaprojektowane w ten sposĂłb, aby jak najbardziej zmaksymalizować efekt całej operacji.

Ostatecznym celem zamachĂłw nie było bynajmniej zniszczenie „symboli StanĂłw Zjednoczonych”: bliĹşniaczych wieĹź World Trade Center, Pentagonu oraz Białego Domu. Celem zamachĂłw nie było teĹź unicestwienie moĹźliwie wielkiej ilości istnień ludzkich, co moĹźna by osiągnąć w znacznie większej skali na wiele innych sposobĂłw. Atak ten miał na celu zorganizowanie dogodnej sytuacji wyjściowej dla przeprowadzenia wojskowego zamachu stanu.

Gdyby oficjalne wyjaśnienia wydarzeń z 11-go września były zgodne z prawdą, przebieg zamachĂłw musiałby być zupełnie inny, niĹź miało to miejsce w rzeczywistości. Oficjalna wersja definiuje jako cel atakĂłw zniszczenie „amerykańskich symboli narodowych” przy jednoczesnym wywołaniu moĹźliwie duĹźych strat ludzkich i materialnych. Gdyby tego rodzaju cele stały za wydarzeniami z 11-go września, wĂłwczas wszystkie cztery obiekty zamachĂłw musiałyby zostać zaatakowane juĹź około godziny 9-ej rano. Cztery tak zwane „islamskie grupy zamachowcĂłw” powinny były prĂłbować osiągnąć swoje cele atakĂłw moĹźliwie najkrĂłtszą drogą i w moĹźliwie jak najkrĂłtszym czasie, gdyĹź kaĹźda dodatkowa minuta lotu pomnaĹźała ryzyko dla przebiegu całej operacji, zwiększając prawdopodobieństwo oporu ze strony załóg samolotĂłw oraz pasaĹźerĂłw, moĹźliwych trudności technicznych, wykrycia zmienionych kursĂłw przelotu przez kontrolę naziemną, wreszcie perspektywy zestrzelenia porwanych samolotĂłw przez myśliwce czy teĹź inne środki obrony przeciwlotniczej.


Przebieg wydarzeń.

Tym niemniej, odstęp czasowy pomiędzy uderzeniem w północną wieżę World Trade Center a atakiem na Pentagon wyniĂłsł bez mała pełną godzinę. Gdyby przelot samolotu UA 93 nie został przerwany o godzinie 11.03 w wyniku jego katastrofy (lub być moĹźe zestrzelenia) i gdyby samolot ten osiągnął swĂłj cel – czyli Biały Dom – wĂłwczas atak ten nastąpiłby bez mała dwie godziny po pierwszym zamachu w Nowym Jorku. Jak naleĹźy wyjaśnić ową zastanawiająco wydłuĹźoną sekwencję zamachĂłw?

Siedemnastominutowy odstęp czasowy pomiędzy uderzeniami w północną i południową wieżę World Trade Center tłumaczy się dosyć prostymi powodami. Po pierwsze, odstęp ten umożliwiał zwiększenie strat w ludziach, poprzez przyłączenie do ich liczby sił ratunkowych oraz przygodnych widzów. Po drugie, i co ważniejsze, odstęp ten umożliwił zmaksymalizowanie osiągniętego efektu w środkach masowego przekazu. W chwili drugiej kolizji z budynkiem World Trade Center operatorzy stacji telewizyjnych znajdowali się już na miejscu wydarzeń, a atak transmitowany był na żywo do światowych sieci telewizyjnych.

Mniej więcej w tym właśnie momencie zainicjowano również działania kryzysowe w obrębie administracji amerykańskiej. W Białym Domu, Pentagonie oraz w innych ośrodkach administracji państwowej zwołano posiedzenia kryzysowe, których celem była ocena sytuacji oraz opracowanie bieżących dyrektyw. Z niewytłumaczalnych powodów pominięto jednak przy tym wydanie dyspozycji odnośnie tych właśnie środków, które konieczne byłyby dla ochrony obszaru powietrznego nad stolicą Stanów Zjednoczonych, Waszyngtonem, ze wszystkimi znajdującymi się tam placówkami o centralnym znaczeniu dla bezpieczeństwa państwa. Dzięki temu faktowi o godzinie 9.38, jeszcze w trakcie gorączkowych obrad sztabów kryzysowych, samolot AA 77, lecący na poziomie wierzchołków drzew, uderzył w Pentagon.

Doraźnym celem tego ataku było najprawdopodobniej jak najdalej idące zniszczenie bądź też sparaliżowanie osobowych i technicznych struktur dowódczych Pentagonu. Nie wiemy, w jakim stopniu cel ten został osiągnięty. Znana jest jednak wypowiedź ministra obrony Donalda Rumsfelda, w której opisuje on, jak w pierwszych chwilach po uderzeniu samolotu uczestniczył on w ratowaniu ofiar znajdujących się w zniszczonym skrzydle budynku. Wydaje się być zatem usprawiedliwionym założenie, iż struktury dowódcze Pentagonu przynajmniej przez jakiś czas nie były w stanie wypełniać swoich funkcji.

Atak na Pentagon zainicjował reakcję łańcuchową, ktĂłra w niewielkim tylko stopniu została ujawniona opinii publicznej. Strategiczne systemy obrony nuklearnej StanĂłw Zjednoczonych zostały postawione w stan najwyĹźszego pogotowia, na poziomie bezpośrednio poniĹźej rozkazu „DefCon 3” – czyli ataku nuklearnego. Przekazano rĂłwnieĹź rozporządzenia gotowości bojowej do wszystkich amerykańskich ośrodkĂłw wojskowych na całym świecie.

W krĂłtki czas po tym rĂłwnieĹź rosyjskie siły nuklearne zostały postawione w stan gotowości bojowej. Po raz pierwszy od czasu wojny Jom Kippur z paĹşdziernika 1973 roku doszło zatem do stanu potencjalnej nuklearnej konfrontacji pomiędzy dwoma potęgami atomowymi. Obłędny scenariusz nowego „kryzysu kubańskiego” stał się rzeczywistością. Tym razem jednak realizowany był na tle absolutnie chaotycznej sytuacji w Waszyngtonie. Zaktywowane zostały „telefony alarmowe” – bezpośrednie linie łączące sztaby rosyjski i amerykański. Rosjanie usiłowali uzyskać informacje o tym, co w danej chwili odbywa się w Stanach Zjednoczonych oraz co było motywem postawienia w stan gotowości bojowej amerykańskich sił nuklearnych.

Łatwo można sobie wyobrazić napięcie i gorączkową aktywność, jakie miały miejsce w Białym Domu po ataku na Pentagon. Prezydent George Bush kilkakrotnie zadeklarował publicznie, iż właśnie Biały Dom był czwartym celem ataków z 11-go września. Gdyby przelot samolotu UA 93 przebiegł według planu zamachowców, wówczas Biały Dom zostałby trafiony około godziny 9.30, jeszcze w czasie trwania gorączkowych negocjacji, mających ostudzić powstałą zaognioną sytuację pomiędzy Rosją a Stanami Zjednoczonymi. Równie łatwo jest wyobrażalne, do jakiego stopnia wzrósłby chaos decyzyjny w obrębie administracji amerykańskiej po zaatakowaniu Białego Domu i możliwej śmierci kluczowych doradców prezydenta w obrębie Urzędu prezydenckiego oraz Narodowej Rady Obrony. Konsekwencje takiego rozwoju wypadków mogłyby się okazać niewypowiedzianie tragiczne dla całej planety.

Sam prezydent znajdował się w tym czasie na Florydzie, przy czym wiele wiarygodnych przesłanek pozwala wnioskować, iż maszyna prezydencka Air Force One była również możliwym celem ataku. Wiceprezydent Cheney, minister sprawiedliwości Ashcroft, minister obrony Rumsfeld oraz doradca prezydenta do spraw polityki wewnętrznej Karl Rove publicznie zadeklarowali, iż około godziny 10-tej rano sprawcy zamachów, w rozmowie telefonicznej odbytej na pokładzie maszyny prezydenckiej, w wiarygodny sposób zademonstrowali swoją znajomość tajnych szyfrów operacyjnych oraz procedur, znanych tylko wybranym członkom administracji Białego Domu oraz najwyższym oficerom Pentagonu. Minister spraw zagranicznych Powell przebywał w tym czasie z wizytą w Peru. Szef Sztabu Generalnego, gen. Hugh Shelton, znajdował się akurat na pokładzie samolotu lecącego nad Atlantykiem w kierunku Europy.

Co gorsza, po porannych wydarzeniach 11-go września i powaĹźnym zakłóceniu zdolności operacyjnych struktur przywĂłdczych w Waszyngtonie, nie moĹźna juĹź było wychodzić z załoĹźenia, Ĺźe wszystkie człony dowĂłdcze amerykańskich sił zbrojnych znajdują się nadal pod kontrolą prezydenta oraz szefĂłw sztabĂłw. MoĹźliwym stało się pytanie, czy zamachowcy nie przejęli kontroli nad niektĂłrymi zdecentralizowanymi segmentami struktur rozkazowych w obrębie amerykańskich sił nuklearnych. Scenariusz taki jest moĹźliwy, gdyĹź na wypadek likwidacji regularnej hierarchii dowĂłdczej plany operacyjne przewidują aktywowanie zastępczych, tak zwanych „pre-designated” hierarchii rozkazowych.

Tego, jak bardzo prawdopodobnym w ocenie sztabu prezydenckiego był taki właśnie rozwĂłj wypadkĂłw, dowodzi fakt, iĹź prezydent Bush bezpośrednio po otrzymaniu wiadomości o zamachach zmuszony był udać się do centralnego ośrodka dowĂłdczego nuklearnych sił strategicznych w bazie lotniczej Offutt Air Force Base w stanie Nebraska – oddalonej o ponad 2000 kilometrĂłw od Waszyngtonu – aby upewnić się, czy wszystkie człony nuklearnej struktury dowĂłdczej znajdują się nadal pod kontrolą rządu.

CDN

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt