Wtorek 23 Kwietnia 2024r. - 114 dz. roku,  Imieniny: Ilony, Jerzego, Wojciecha

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 07.07.06 - 09:16     Czytano: [1747]

Dział: A to POLSKA właśnie - A.R-L

Poszukiwany Autorytet

Jak pisze prof. Andrzej Kojder, autorytet, to czyjaś, ogólnie uznana, powaga, szczególny szacunek i uznani. To ktoś, kto jest osobą godną zaufania, na której można polegać. Jest obdarzony poważaniem i respektem. Zawsze liczymy się z jego zdaniem, bierzemy pod uwagę jego opinie, a jego sądy są dla nas drogowskazem. Najogólniej mówiąc, to człowiek, do którego mamy absolutne zaufanie. Przypisujemy mu zawsze, obok umiejętności i doświadczenia, także walory moralne takie jak: prawość i sprawiedliwość, szlachetność intencji, czy bezstronność werdyktów. Ludzie posiadający autorytet, pośrednio, lub bezpośrednio wskazują, jak należy postępować, co wolno, a czego nie wolno. Autorytetami są nie tylko jednostki, czy tez określone zbiorowości, lecz także instytucje.
W jaki sposób powstają autorytety, kto je tworzy? Otóż najczęściej, nowe autorytety tworzą ci, którzy już mają autorytet. To ci ludzie, obdarzeni społecznym zaufaniem, wskazują na innych, zapewniając, iż są oni miarodajnymi ludźmi i także godnymi zaufania.
Polska, w okresie posierpniowym, obdarowała swym pełnym zaufaniem wybitnych rodaków, którzy, jak się wydawało, w pełni zasłużyli na miano autorytetów. To oni przecież, przez swoją bezkompromisowość, wyraziste poglądy i walkę o prawdę i lepszą Polskę byli przez miliony podziwiani i w pełni, zdaniem rodaków, na to miano zasługiwali.
Przykładem autorytetu zbiorowego stał się związek „Solidarność”, a jej przewodniczący, L. Wałęsa, przeskakując (?) przez płot Stoczni Gdańskiej (wszyscy w to wierzyliśmy), na trwałe wskoczył do historii Polski i serc PolakĂłw.

Polacy stojący u progu pełnych swobĂłd obywatelskich, dramatycznie poszukiwali wybitnych osobowości, ktĂłre natychmiast stawały się autorytetami. Im bezkrytycznie ufano. Powtarzane plotki o ich heroizmie w „internacie” i walce z czerwonymi przed 1989r., stały się tematem rozmĂłw w tramwajach, w pracy i w domu. Na spotkania przedwyborcze np. z Kuroniem, przychodziły tłumy. Wpatrywano się w niego, jak w święty obrazek i konfrontowano zasłyszane opowieści z tym, co mĂłwił sam bohater. A to, co powiedział, było dla nas niepodwaĹźalne. Był niewątpliwym autorytetem.
Wielu z nas, ze łzami w oczach, przysłuchiwało się sejmowemu, programowemu wystąpieniu pierwszego premiera wolnej Polski, Tadeusza Mazowieckiego. Jemu także wierzono, w pełni ufano, tak jak innym bohaterom podziemia.

A później, rozpoczęła swą metodyczną pracę nad kreowaniem autorytetĂłw, tzw. publiczna telewizja. AutorytetĂłw, do ktĂłrych władza miała pełne zaufanie, a ktĂłre potrafiłyby przekonać społeczeństwo, Ĺźe np. realizacja umĂłw Okrągłego Stołu, to najlepsze, co Polskę mogło spotkać. Słynne wieczorne „kazania” pana Małachowskiego, czy teĹź Jacka Kuronia, wprowadziły zamęt w głowach rodakĂłw. Zapomniano szybko o zbiorowej mądrości Narodu, a stara biblijna prawda, iĹź „po owocach poznacie ich”, zmusiła PolakĂłw do zastanowienia. Jak to moĹźliwe – pytano, by ten, ktĂłry wypowiedział wojnę własnemu narodowi, został pierwszym prezydentem III Rzeczpospolitej, wybrany zresztą głosami solidarnościowych posłów? Dlaczego Wałęsa wzmacnia „lewą nogę”? Nikt komunistĂłw nie chciał skazywać na śmierć, lecz zdumienie ogarniało narĂłd, gdy zamiast rozliczać ich z 50-ciu lat działalności antynarodowej, pan T. Mazowiecki wprowadził i realizował, wraz z innymi towarzyszami „Solidarności”, tzw. grubą kreskę. A my oczekiwaliśmy na prawdę o minionych latach, tak jak liczyliśmy, Ĺźe zło zostanie napiętnowane i wskazane palcem; Ĺźe organizacja PZPR, zostanie oficjalnie uznana za zbrodniczą, a jej prominenci, przynajmniej zostaną odsunięci od rządzenia nową Polską. Inne kraje, np. Czechy, potrafiły dokonać rozliczenia z przeszłością, a nasz jeden z autorytetĂłw – A. Michnik, pokrzykiwał w Sejmie „ odpiepszcie się od generała”.
Proces lustracji był tym, czego postkomuniści i liberałowie najbardziej się obawiali i obawiają się nadal. Wszyscy dokładnie pamiętamy, z jaką trudnością rozpoczęły się prace Sądu Lustracyjnego. Dzisiaj, nie ma już problemu. Rząd L. Millera, wspólnie z prezydentem nie wszystkich Polaków, robi wszystko, by praktycznie zdusić proces lustracyjny. Teraz cała nadzieja w nowym prezesie IPN i determinacji PiS-u.

Fatalne rządy J. Buzka i jego ministrów, zmusiły Naród do gremialnego głosowania, w poprzednich wyborach parlamentarnych, na SLD. Powiedzmy to sobie wreszcie jednoznacznie i wprost: to J. Buzek, wspólnie z M. Krzaklewskim, odpowiedzialni są za rozkład i kompromitację prawicy, za ośmieszenie jej. Nie było to myślenie o dobru państwa polskiego i Polaków. A skutki takiego rządzenia już ponosimy i ponosić będziemy jeszcze długo.
Dzisiaj dal wstyd jest komukolwiek przyznać się, iż ma prawicowe poglądy na rzeczywistość. I nadal Naród nie ma autentycznego, naturalnego, autorytetu, którego poparliby wszyscy. Nie ma niekwestionowanego przywódcy, który, z poparciem Narodu, pokierowałby państwem, działając w oczywistym jego interesie. Który rzeczy nazywałby po imieniu, który wymusiłby respektowanie prawa, w tym także Ustawy Zasadniczej (którą szybko trzeba zmienić), zapewnił rozwój gospodarczy, właściwą politykę zagraniczną państwa, bezpieczeństwo i ochronę zdrowia swych obywateli.
Brak autorytetĂłw i niski poziom zaufania, skutkuje nie tylko kosztami społecznymi, lecz takĹźe brakiem zaufania do instytucji państwowych; ma rĂłwnieĹź swoje wyraĹşne skutki gospodarcze. Zła reputacja jednej instytucji, rodzi nieufność do całego aparatu państwowego i wytwarza przekonanie w społeczeństwie, Ĺźe kaĹźdy „ma coś na sumieniu”, Ĺźe kaĹźdego moĹźna przekupić, Ĺźe wszystko moĹźna załatwić, tylko trzeba wiedzieć ile i komu dać. I wtedy juĹź nie jesteśmy pewni, Ĺźe np. w sądzie nie staniemy się ofiarą, w banku nie zostaniemy oszukani, a w supermarkecie nie sprzedadzą nam mięsa z salmonellą. Posłowie chwalili się ilością „wyprodukowanych” ustaw – bardzo często nie dla dobra Narodu, lecz dla określonej opcji politycznej, – lecz przecieĹź od ilości ustaw, państwo nie stanie się praworządnym, dostatnim i bezpiecznym.

A więc co dalej?
Jak pisze prof. Kojder, wyrywanie z tkanki życia społecznego autorytetów i towarzysząca temu zjawisku destrukcja zaufania w stosunkach międzyludzkich, jest świadectwem kulturowej zapaści. Tej zapaści, wyjątkowo sprzyja, wszechobecny i obowiązkowy liberalizm Jak długo jeszcze?
Wypada dzisiaj mieć nadzieję, że taki stan w miarę szybko przeminie, że skompromitowani politycy tzw. prawicy (w tym Platforma Obywatelska, według mediów, też prawica) zrozumieją, że polityka, jak mówił prof. P. Łączkowski, to nie rodeo, na którym toczy się walka o utrzymanie się w siodle (fotelu) i sami się wycofają. Ich czas już się skończył.
Wyraźne zapotrzebowanie na społeczne autorytety, być może wykreuje nowe twarze wśród polityków po prawej stronie, które cieszyć się będą trwałym, powszechnym zaufaniem Polaków i nie zawiodą nas. Oby jak najszybciej.

Pilnie poszukiwany jest prawdziwy autorytet!

Andrzej Ruraż-Lipiński

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt