Czwartek 25 Kwietnia 2024r. - 116 dz. roku,  Imieniny: Jarosława, Marka, Wiki

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 07.01.17 - 16:18     Czytano: [2281]

Dział: Kresy w życiu Polski i narodu polskiego

Kościół litewski a Polacy

Zbrodnie katolików litewskich (dokończenie)



Katolik katolikowi wilkiem: abp Mecyslovas Reinys

Abp Reinys, jako biskup pomocniczy, otrzymał także uprawnienia administratora apostolskiego z uprawnieniami biskupa rezydencjalnego na wypadek, gdyby archidiecezja wileńska zawakowała. Niby to rzecz zupełnie normalna w Kościele. Jednak wszystkie dotychczasowe i późniejsze wydarzenia w archidiecezji wileńskiej wskazują wyraźnie na to, że wszystko to było ukartowane przez Stolicę Apostolską i Kościół litewski. Szczególnie odsunięcie Romualda Jałbrzykowskiego od sprawowania urzędu arcybiskupa wileńskiego.

Otóż do najbardziej tragicznych wydarzeń w całych dziejach archidiecezji wileńskiej i katolickiego Wilna, które do lat 1939-45 miały charakter polski, należał zapewne marzec 1942 roku, kiedy to Wilno było pod okupacją niemiecko-litewską. Niespodziewanie i bez specjalnej przyczyny 3 marca 1942 roku gestapo uwięziło 13 polskich profesorów i 81 alumnów wileńskiego Seminarium Duchownego oraz Wydziału Teologicznego, a także 14 polskich księży pracujących w Wilnie i 2 księży związanych z Seminarium Duchownym. Jednego dnia znalazło się w więzieniu 29 kapłanów i 81 kleryków. Profesorowie zostali wywiezieni do Wiłkowyszek na Litwie Kowieńskiej i tam byli internowani w gmachu litewskiego seminarium duchownego, a potem - w październiku - wywieziono ich do obozu pracy w Szałtupiu koło Kowna. Niektórzy przeszli jeszcze przez obozy w Poniewieżyku i Prowieniszkach także na Litwie Kowieńskiej. Natomiast alumni 5 maja 1942 roku zostali przeznaczeni na wywiezienie na roboty do Niemiec. Z aresztowanych księży większość została zwolniona, inni przeszli przez obozy na Litwie.

Z kolei 22 marca 1942 roku gestapo aresztowało metropolitę wileńskiego, arcybiskupa Romualda Jałbrzykowskiego i kanclerza Kurii Arcybiskupiej, ks. Adama Sawickiego. Zostali internowani w klasztorze litewskich marianów w Mariampolu na Litwie Kowieńskiej i przebywali tam do 5 sierpnia 1944 roku. Dopiero wtedy abp Jałbrzykowski powrócił do swojej stolicy biskupiej w Wilnie, które w lipcu 1944 roku zajęła Armia Czerwona.

Natomiast 26 marca zostali uwięzieni polscy zakonnicy (ok. 60) i prawie wszystkie polskie zakonnice z Wilna (ok. 230). Później uwięziono jeszcze polskie dominikanki wileńskie. Przez pewien czas przetrzymywano aresztowanych w więzieniu na Łukiszkach. Po jakimś czasie część uwięzionych zwolniono, a innych wywieziono do obozów na Litwie bądź zesłano w głąb Litwy.

Wszystkie te osoby były Polakami, a więc był to wielki cios dla polskiego Kościoła w Wilnie.

W aresztowaniu ich uczestniczyła znana ze zwierzęcej wprost nienawiści do PolakĂłw i bestialstwa litewska policja – Sauguma, współpracująca z Niemcami, wśrĂłd ktĂłrej – oczywiście – było wielu rzekomych katolikĂłw, no bo prawie wszyscy Litwini to rzekomo katolicy.

Powstaje pytanie o przyczynę zlikwidowania Seminarium Duchownego w Wilnie i uwięzienia abpa Romualda Jałbrzykowskiego, tylu polskich księży, zakonników i sióstr zakonnych.

Historyk archidiecezji wileńskie, ks. Tadeusz Krahel pisze odnośnie Seminarium Duchownego, Ĺźe “Wiele wskazuje na to, Ĺźe spowodowali to Litwini, ktĂłrym nie podobało się "Polskie Seminarium", jak je nazywali („W SłuĹźbie Miłosierdzia”, Białystok, Nr 3 2007). Natomiast w numerze 7 2008 tego pisma pisze: „W dniu 22 III 1942 r. gestapo wywiozło z Wilna Arcybiskupa Jałbrzykowskiego i kanclerza Kurii Arcybiskupiej, ks. Adama Sawickiego, do klasztoru Księży MarianĂłw w Mariampolu... Tymczasem w nocy z 22 na 23 III 1943 r. miał miejsce nalot samolotĂłw sowieckich na Wilno i jedna z bomb trafiła w plebanię parafii św. Mikołaja. Od tej bomby 23 marca zginął (litewski proboszcz tego kościoła) ks. Krzysztof Czybiras, a abp Reinys i (i inny litewski ksiądz) Wincenty Taszkun zostali ranni. Ten ostatni pod wraĹźeniem śmierci ks. Czybirasa oraz odniesionych ran przez siebie i abpa Reinysa, w szpitalu przy kościele św. Jakuba, miał powiedzieć do pielęgniarki: „To bombardowanie Wilna i śmierć ks. Czybirasa to kara BoĹźa za nasze knowania (przeciwko Polakom)”. Wszystko wskazuje więc na to, Ĺźe pewne czynniki litewskie pertraktowały z Niemcami w sprawie zamknięcia Seminarium Duchownego w Wilnie, a moĹźe i w sprawie odsunięcia od władzy Arcybiskupa Jałbrzykowskiego. Te sprawy jednak wymagają pogłębionych badań”.

Przecież pomoc Litwinów w tym aresztowaniu widać w wielu faktach, a przede wszystkim w tym, że celem Kościoła litewskiego od października 1939 roku jak i samego Reinysa było zniszczenie polskiego charakteru archidiecezji wileńskiej. Czy naprawdę zbiegiem okoliczności i wbrew Kościołowi litewskiemu i jego biskupów abp Jałbrzykowski i inni polscy księża byli więzieni w budynkach należących do Kościoła litewskiego. No i jest faktem, że w tych akcjach gestapo wspomagała policja litewska.

Nie owijajmy więc tej zbrodni w bawełnę, tylko dlatego, że popełnił ją Kościół katolicki i dlatego, że jest w zwyczaju ukrywanie wszelkich grzechów Kościoła katolickiego. Zbrodnia, jeśli dokonana nawet przez księdza czy Kościół musi być potępiona, jeśli Kościół ma być wiarygodny.

Powiedzmy więc prawdę w oczy: ręce duchownych litewskich, a już na pewno abpa Reinysa są zbroczone w krwi polskich księży, zakonników i zakonnic, którzy i które straciły życie w wyniku tej akcji (np. przełożona dominikanek z Wilna, s. Julia Rodzińska znalazła się potem w obozie koncentracyjnym w Stutthofie i tam zamęczona oddała swoje życie 20 lutego 1945 roku; prowadziła bardzo szeroką działalność charytatywną i społeczną w Wilnie, a potem dała dowody wielkiego poświęcenia dla współwięźniów w obozie; została zaliczona do błogosławionych męczenników przez Ojca Świętego Jana Pawła II w 1999 r.). Że w ogóle Kościół litewski popełnił i popełnia straszliwe zbrodnie i uczynki wobec Kościoła polskiego i Polaków sprzeczne z nauką Kościoła.

Oczywiście zaraz po aresztowaniu i internowaniu abpa Romualda Jałbrzykowskiego abp Reinys powiadomił o tym kard. Maglione i pytał, w jakim charakterze ma rządzić archidiecezją, jako administrator czy wikariusz generalny. Wynikało to z tego, że w nocy z 22 na 23 marca, czyli w dzień wywózki abpa Jałbrzykowskiego z Wilna, był nalot sowiecki na miast, w wyniku którego stracił dokumenty i sam trafił na miesiąc do szpitala. Kard. Maglione pismem z 17 czerwca 1942 powiadomił go, że ma rządzić jako administrator apostolski i z uprawnieniami, jakie przysługują biskupom rezydencjalnym (T. Krahel).

Abp Reinys za zgodą Watykanu uzyskał więc pełnię władzy w Wilnie i archidiecezji wileńskiej.

Abp Reinys z miejsca usunął Patronat Polski z Mszału i Brewiarza („Kurier Wileński” 23.3.2011). Jak juĹź wspomniałem, w miejsce polskiego seminarium duchownego otworzył nowe, ale tylko dla klerykĂłw narodowości litewskiej i białoruskiej – oczywiście za wzorem hitlerowcĂłw (słynne z lat okupacji niemieckiej: Nur fuer Deutsche – Tylko dla NiemcĂłw). Polak nie mĂłgł zostać kapłanem, bo prawdziwym sługą boĹźym mĂłgł być – według abpa Reinysa – tylko nacjonalista litewski! Rektorem tego seminarium (45 seminarzystĂłw przywiezionych do Wilna z Litwy) został ks. Vladyslovas Tulaba, szanowany po wojnie w Watykanie rektor Kolegium Litewskiego św. Kazimierza w Rzymie. W wielu domach zakonnych w Wilnie i na WileńszczyĹşnie w miejsce PolakĂłw przełoĹźonymi zostali zakonnicy litewscy („Ĺťycie religijne w Polsce pod okupacją niemiecką 1939-1945” Warszawa 1982).

Aresztowanie przez Gestapo i litewską Saugumę wielu księży polskich w Wilnie i na Wileńszczyźnie otworzyło szeroko drogę abp Raynisowi do litwinizacji dotychczas bardzo polskiego Kościoła katolickiego na Wileńszczyźnie, z czego skwapliwie skorzystał. Na ich miejsce sprowadził z Litwy Kowieńskiej 25 księży litewskich (15 osiedliło się w Wilnie, a 10 na prowincji), których tamtejsi biskupi mu nie żałowali. Wszak mieli oni za zadanie depolonizowanie Wilna i Wileńszczyzny. A to dla nich była sprawa ważniejsza od wiary w samego Boga, a tym samym ważniejsza od przykazania miłości bliźniego! Oprócz przybyłych księży z Litwy służyło nie Bogu, a abp Reinysowi ok. 50 księży litewskich mieszkających w Polsce przed wojną.

Oto jeden z wielu przykładów jakimi pseudochrześcijanami było wielu litewskich kapłanów arcybiskupa Reinysa w polskim Wilnie i na polskiej Wileńszczyźnie. Oddajmy głos historykowi archidiecezji wileńskiej, ks. Tadeuszowi Krahelowi:

„Ksiądz AmbroĹźy Jakowanis (1886-1944). Kapłan ten był postacią tragiczną. Zginął z wyroku Wojskowego Sądu Specjalnego Armii Krajowej... W 1934 został proboszczem parafii w Jęczmieniszkach niedaleko Wilna, ktĂłra liczyła 2500 wiernych narodowości polskiej. Bardzo trudne czasy dla wiernych tej parafii nastały w czasie drugiej wojny światowej. W jesieni 1942 r. z terenĂłw na północ od Wilna, w tym z parafii podbrzeskiej, mejszagolskiej i jęczmieniskiej zaczęto wysiedlać PolakĂłw, a na ich miejsce sprowadzano rodziny litewskie... Wysiedlania były bardzo brutalne i przeprowadzała je na WileńszczyĹşnie policja litewska. Niestety, proboszcz parafii Jęczmieniszki, ks. Jakowanis, nie stanął na wysokości swego zadania. Współpracował on z policją litewską i okazał wielką nieĹźyczliwość dla wyrzucanych rodzin polskich. Zresztą jego szowinizm antypolski znany był juĹź przed wojną. Działalność antypolska i kolaboracja z policją litewską (Saugumą) skłoniły sztab Okręgu Wileńskiego Armii Krajowej do zbadania sprawy i wpłynięcia na ks. Jakowanisa, by zaprzestał tego rodzaju działań. Po przybyciu na teren parafii Jęczmieniszki zrobiono wywiad, ktĂłry potwierdził zarzuty wobec miejscowego proboszcza. Po południu pierwszego dnia świąt Wielkanocnych (w 1944 roku) grupa operatywna, w skład ktĂłrej wchodziło m.in. dwĂłch oficerĂłw kontrwywiadu, przybyła na plebanię. Ksiądz Jakowanis przyjął ich wrogo i usiłował zniszczyć jakieś kartki. Okazało się, Ĺźe był to „kolejny numerowany donos na polskich parafian z Jęczmieniszek, adresowany do Saugumy”. W donosie tym chciał przesłać wykaz mieszkańcĂłw swojej parafii, należących do siatki konspiracyjnej AK i wrogich wobec niemieckiego okupanta. Lista zawierała kilkadziesiąt nazwisk i gdyby trafiła w ręce litewskiej policji i gestapo, byłaby wyrokiem śmierci dla tych ludzi i być moĹźe groziłaby zesłaniem do obozĂłw koncentracyjnych ich rodzin. Proboszcza wzięto poza Jęczmieniszki i decyzją Wojskowego Sądu Specjalnego AK zapadł wyrok śmierci i konfident został rozstrzelany...”

SwĂłj artykuł o ks. Jakowanisie ks. Krahel zakończył taką oto uwagą: „Ĺťyciorys ten jest smutny i tragiczny. Pokazuje on, do czego moĹźe dojść, gdy się odejdzie od ideałów kapłaństwa na rzecz szowinizmu narodowego” (“W SłuĹźbie Miłosierdzia” Nr 3 2009).

Jak wielkim szowinistą litewskim i wrogiem Polski i PolakĂłw był abp Reinys świadczy takĹźe i to, Ĺźe objąwszy władzę w archidiecezji wileńskiej zasuspendował kapłanĂłw polskich z tej archidiecezji, ktĂłrzy w wyniku II wojny światowej znaleĹşli się w Wojsku Polskim, walczącym o ponownie niepodległą Polskę (Zenon Fijałkowski „Kościół katolicki na ziemiach polskich w latach okupacji hitlerowskiej” Warszawa 1983).

Wielu LitwinĂłw okazywało swą wrogość nie tylko wobec PolakĂłw, ale takĹźe wobec ĹťydĂłw. Bardzo wielu LitwinĂłw pomagało Niemcom w eksterminacji ĹťydĂłw podczas II wojny światowej. W latach 1941–1944 w podwileńskiej wsi Ponary niemiecka grupa SS i kolaborujący z nimi członkowie litewskiego oddziału specjalnego Ypatingasis burys (YB) – ze swastyką na mundurach, ktĂłrzy naleĹźeli do owieczek abpa Reinysa!, zamordowali ok. 100 tys. polskich obywateli, głównie polskich ĹťydĂłw i PolakĂłw (ok. 15-20 tys.). Litwini popełnili wiele zbrodni ludobĂłjstwa – na Ĺťydach i Polakach – takĹźe na całym terenie archidiecezji wileńskiej, m.in. w: Niemenczynie, Nowej Wilejce, Oranach, Jaszunach, Trokach i Święcianach. Litewskie formacje pilnowały gett na terenie Litwy i Białorusi oraz w... Warszawie! SłuĹźyli w niemieckim obozie koncentracyjnym Stutthof koło Gdańska. W kwietniu 1944 roku eskortowali Ĺźydowskich więźniĂłw obozu do Bydgoszczy. Na podstawie skarg grupy ĹťydĂłw, w 1945 roku sowieckie NKWD aresztowało i więziło biskupa z Telsz Vincentasa Boriseviciusa ponoć za udział w zagładzie ĹťydĂłw litewskich.

Katolicki nacjonalizm i rasizm litewski w latach 1944-1991. Sowiecka niewola nie zahamowała nastrojów antypolskich

Wilno nigdy nie miało tak wielkiego odsetka Polaków jak w połowie 1944 roku. Niemcy z Litwinami wymordowali Żydów, a przed zbliżającą się do Wilna Armią Czerwoną prawie wszyscy koloniści litewscy z okresu okupacji hitlerowskiej (ok. 30 tys.) uciekli z miasta. Polska Armia Krajowa we współdziałaniu z Armią Czerwoną, która weszła do miasta wieczorem 7 lipca 1944 roku, po kilku dniach walk ulicznych w dniu 13 lipca wyzwoliła Wilno. Tego dnia w Wilnie łopotały obok flag sowieckich także flagi polskie. Wkrótce Armia Czerwona wyzwoliła całą Litwę spod okupacji niemieckiej.

Koniec wojny zastał arcybiskupa Kowana Juozapasa Skvireckasa i jego biskupa pomocniczego Vincentasa Brizgisa w Niemczech – dokąd uciekli. Nie powrĂłcili na Litwę. Nie chcieli zginąć za wiarę, bo jej przecieĹź nie mieli. Katolicka prowincja litewska pozostała bez arcybiskupa metropolity.

Abp Reinys pozostał w Wilnie, chociaĹź do miasta – do swych owieczek powrĂłcił arcybiskup Romuald Jałbrzykowski wraz z innymi księżmi i rozpoczęli znowu pracę w nowej sytuacji. Wznowiło działalność nawet seminarium duchowne i Wydział Teologiczny. Arcybiskup i polscy księża byli jednak niewygodni dla władzy sowieckiej. Litewskiej władzy sowieckiej, gdyĹź Wilno zostało teraz prawdziwie stolicą sowieckiej Litwy. A litewska władza sowiecka nie tylko była wrogiem Kościoła, ale, tak jak nacjonaliści litewscy, wrogiem PolakĂłw i wszystkiego co polskie w Wilnie i na WileńszczyĹşnie. Dzisiaj wiemy, Ĺźe I sekretarz Komunistycznej Partii Litwy (1944-67) Justas Paleckis np. w 1950 roku głosował przeciwko przyjęciu uchwały KC KPL "o środkach poprawy pracy wśrĂłd ludności polskiej w Litewskiej SRR". Tak jak nacjonaliści litewscy chciał uczynić z PolakĂłw w Wilnie i na Ziemi Wileńskiej robociarzy i chłopĂłw półanalfabetĂłw przez ograniczanie liczby PolakĂłw przyjmowanych na wyĹźsze studia, gdyĹź tylko Litwini (obok Rosjan) mieli stanowić elitę sowieckiej Litwy. Litewscy komuniści stanowili de facto ideologiczną mieszankę komunistyczno-nacjonalistyczno-faszystowską przez cały czas istnienia Związku Sowieckiego.

WkrĂłtce polską archidiecezję wileńską miał spotkać jeszcze większy cios od tego jaki jej zadali Niemcy wspĂłlnie z Litwinami w marcu 1942 roku: Stalin postanowił ostatecznie przyłączyć Wilno i Ziemię Wileńską wraz z całymi polskimi Kresami do Związku Sowieckiego i wysiedlić stąd PolakĂłw do Polski w nowych – przez niego narzuconych granicach. W tej sytuacji chęć wyjazdu do Polski wyraziło aĹź 134 446 rodzin (379 498 osĂłb), a pozwolenie na wyjazd otrzymało jednak tylko 61 127 rodzin (171 158 osĂłb) (Jerzy Ochmański „Historia Litwy” Wrocław 1982). Z Wilna wyjechało wĂłwczas 107 000 PolakĂłw. Podczas drugiego wysiedlania PolakĂłw w latach 1957-58 pozwolono na wyjazd do Polski ok. 50 000 osobom. Pomimo tego sowiecki spis ludności przeprowadzony w 1959 roku odnalazł na terenie Wilna (47 tys.) i Ziemi Wileńskiej, tj. na obszarze Litwy sowieckiej 230 000 PolakĂłw. Polacy w powiecie wileńskim, a więc wokół Wilna, i solecznickim ciągle stanowią większość ludności. W samym Wilnie mieszka dziś ok. 90 000 PolakĂłw. Dzisiaj, po litewskiej masowej kolonizacji Wilna, Polacy stanowią ok. 40-50% katolikĂłw na terenie archidiecezji. Kiedy po wyborze kardynała Karola Wojtyły na papieĹźa w paĹşdzierniku 1978 roku korespondent Reutera odwiedził Wilno, stwierdził, Ĺźe polskie tradycje i świeckie i religijne są w tym mieście ciągle Ĺźywe.

Litewscy nacjonal-komuniści przystąpili takĹźe do rozprawy z polskim duchowieństwem w Wilnie i na terenie archidiecezji wileńskiej. 25 stycznia 1945 roku został aresztowany przez NKWD abp Romuald Jałbrzykowski i kanclerz Kurii, ks. Adam Sawicki. Umieszczono ich w więzieniu przy ul. Ofiarnej. Abpa Jałbrzykowskiego po miesiącu zwolniono z więzienia i w lipcu wydalono do Polski w nowych granicach. Arcybiskup osiadł w Białymstoku, ktĂłry naleĹźał do archidiecezji wileńskiej i tu zorganizował wileńską Kurię Arcybiskupią i seminarium duchowne oraz zarządzał należącą do Polski częścią archidiecezji wileńskiej (5,5 tys. km kw., 63 parafie). Zmarł w Białymstoku 19 czerwca 1955 roku. W latach 1945-47 z archidiecezji wileńskiej wchodzącej w skład Litwy wyjechało, zazwyczaj pod przymusem, ogółem do stalinowskiej Polski 752 osoby duchowne – księża, zakonnicy, siostra zakonne i alumni seminarium duchownego; większość z nich stanowili katolicy (Jan Czerniakiewicz „Repatriacja ludności polskiej z ZSRR 1944-1948” Warszawa 1987). W Wilnie i na WileńszczyĹşnie litewskiej pozostało kilkudziesięciu księży polskich, ktĂłrzy postanowili tu pozostać i prowadzić pracę duszpasterską wśrĂłd pozostałych PolakĂłw.

W Wilnie pozostał abp Mecislovas Reinys. Jego rządy były krótkie. 18 lipca 1947 roku został aresztowany przez NKWD. Został skazany na 10 lat więzienia i był więziony we Włodzimierzu koło Moskwy, gdzie zmarł jak jakiś pies pod płotem 8 lutego 1953 roku. Los ukarał go tak za polakożerstwo.

Tymczasem nacjonaliści litewscy i Kościół litewski uważają abpa Reinysa za bohatera narodowego, wielkiego kapłana-męczennika. W 2009 roku Poczta Litewska wydała znaczek z podobizną Reinysa z okazji 125 rocznicy jego urodzin. Jednak wprost niebywałą bezczelnością ze strony Kościoła litewskiego są jego starania w Watykanie o wyniesienie Reinysa na ołtarze (angielska wersja internetowej Wikipedii).

W 1950 roku komuniści litewscy zamknęli katedrę wileńską, 29-30 czerwca tego roku wysadzili w powietrze figury świętych stojące na szczycie fasady, usunęli liczne stare tablice pamiątkowe w języku polskim i uczynili z niej galerię obrazów. Zamknięto również większość kościołów wileńskich, a w kościele św. Kazimierza urządzono Muzeum Ateizmu. W Pałacu Arcybiskupim znalazło siedzibę Prezydium Najwyższego Sowietu Litewskiej Republiki.

Po aresztowaniu abpa Reinysa Wilno pozostawało bez biskupa przez 42 lata. Dopiero 10 marca 1989 roku biskup PoniewieĹźa (Litwa Kowieńska) Julijonas Steponavičius został mianowany arcybiskupem metropolitą wileńskim. Został kapłanem w 1936 roku, a więc w okresie nacjonalistycznej dĹźumy w Kościele litewskim. I był zapewne nie mniejszym nacjonalistą i polakoĹźercą od abpa Reinysa. To on, kiedy w 1989 roku został arcybiskupem wileńskim, odzyskaną katedrę – świątynię z krwi i kości polską w swych dziejach i ciągle w duĹźym stopniu polską (np. pod wezwaniem św. Stanisława, kaplica z relikwiami krĂłlewicza polskiego św. Kazimierza patrona Polski, groby krĂłlĂłw i krĂłlowych Polski itd.), ogłosił narodową świątynią litewską i od tego czasu odprawiane są tam stałe msze tylko w języku litewskim. I znowu mamy do czynienia z hitlerowskim „Nur fuer Deutsche – Tylko dla NiemcĂłw”. – To czysty rasizm i akt wyjątkowo ziejący polakoĹźerstwem! I to gdzie? W świątyni rzekomo katolickiej!

Niestety komunistyczna antykatolicka polityka na Litwie nie zbliżyła do siebie katolików polskich i litewskich. I to wyłącznie z winy Litwinów i duchownych litewskich, którzy teraz pod każdym względem dominowali w Wilnie, także w sferze religijnej. Przecież wikariuszami kapitulnymi w Wilnie w latach 1961-89 byli księża Ceslovas Krivaitis i Algirdas Gutauskaus. Bowiem ciągle paranoicznym celem Kościoła litewskiego było zniszczenie polskiego katolicyzmu w Wilnie i na Wileńszczyźnie. Toteż napięcia polsko-litewskie w sferze kościelnej były tam i wówczas ciągle aktualne i ogólnie Polacy skarżyli się na nieprzychylny stosunek do nich hierarchii litewskiej i wielu księży litewskich. Na 9 czynnych kościołów w Wilnie w latach 70. XX w., w pięciu odprawiano msze dla Litwinów i Polaków, w dwóch tylko dla Litwinów i także w dwóch dla Polaków: kościoły św. Ducha i św. Rafała. Potem i dzisiaj Polacy mają tylko kościół św. Ducha, a w innych, w tym i w Ostrej Bramie, w latach 80. księża litewscy czynili starania, aby wyrugować z nich język polski.

W 1981 roku dotarł na ZachĂłd dokument zatytułowany „List otwarty w sprawie religijnych praw PolakĂłw na Litwie” opublikowany m.in. przez „Tydzień Polski” w Londynie z 7 lutego 1981 roku, ktĂłrego autorzy opisują ciężką sytuację PolakĂłw-katolikĂłw w Wilnie i na WileńszczyĹşnie i na koniec błagają biskupĂłw litewskich o przydzielenie do 40 czysto polskich parafii na WileńszczyĹşnie polskich księży (a nie wysyłanie ich do parafii litewskich) lub księży litewskich znających język polski i o nieodrzucanie kandydatĂłw z polskich rodzin do seminarium duchownego w Kownie (wĂłwczas jedynego na Litwie). Niestety postulaty katolikĂłw polskich na WileńszczyĹşnie zostały zupełnie zignorowane przez biskupĂłw litewskich. Po pięciu latach czytamy w paryskiej „Kulturze” (Nr 9/468 1986) o nadal pogarszającej się religijnej sytuacji PolakĂłw w Wilnie i na WileńszczyĹşnie, gdzie - zgodnie z tym co czytamy w „Kulturze” – księża litewscy okrutnie postępują z Polakami-katolikami. Kończąc tę relację jej autor JĂłzef Mirski pisze:

„Trudno jest pisać o wymienionych wyĹźej faktach. Lecz teĹź nie moĹźna o nich milczeć właśnie dlatego, Ĺźe w interesie LitwinĂłw i PolakĂłw leĹźy porozumienie wzajemne i przyjaźń. Nie moĹźna jej jednak budować na przemilczaniu tego, co w nią uderza i słuĹźy wzbudzaniu wrogości. Bo choć jest to dziełem ludzi o ograniczonych umysłach, u ktĂłrych motywacja etniczna gĂłruje nad etyczną, to jednak rzutuje to na całość obu społeczności, litewskiej i polskiej. Katolicy litewscy zyskali sobie sympatię w świecie dzięki swej odwadze w obronie praw ludzi wierzących (na sowieckiej Litwie). Działania, o ktĂłrych była tu mowa sympatię tę podwaĹźają, nie tylko wśrĂłd PolakĂłw. Służą teĹź nie dobru Litwy i Kościoła katolickiego w tym kraju, lecz polityce kogoś innego, kto po mistrzowsku stosuje zasadę „vivide et impera””.

16 paĹşdziernika 1978 roku nowym papieĹźem został wybrany Polak – arcybiskup metropolita krakowski, kard. Karol Wojtyła.

Jego wybĂłr na papieĹźa był niemiłym zaskoczeniem lub został przyjęty z mieszanymi uczuciami przez katolikĂłw litewskich tak na Litwie jak i na Zachodzie – w środowiskach emigracji litewskiej. Wielu emigrantĂłw litewskich znalazło się na Zachodzie pod koniec II wojny światowej i wynieśli z kraju wszczepioną w nich wrogość do Polski i PolakĂłw. Ojcem duchowym katolikĂłw litewskich na emigracji był aĹź do 1992 roku bp Vincentas Brizgis, ktĂłry w latach 1940-44 sprawował urząd biskupa pomocniczego w Kownie. Wychowując się w przedwojennej Litwie, został dobrze naszpikowany polakoĹźerstwem. Był on w 1967 roku inicjatorem m.in. budowy Kaplicy MB Ostrobramskiej albo Litewskiej w Bazylice św. Piotra w Watykanie. ChociaĹź kult obraz MB Ostrobramskiej w Wilnie szerzył się głównie wśrĂłd PolakĂłw (prawie wszystkie wotywa w kaplicy MB Ostrobramskiej w Wilnie są polskie), wybrał za symbol katolicyzmu litewskiego ten obraz z pobudek polityczno-propagandowych. W oczach wiernych i turystĂłw miał on symbolizować Litwę, litewskie Wilno i katolicyzm litewski. Później współpracował z nim blisko ks. Audrys Juozas Backis (ur. 1937 w Kownie), ktĂłry w Watykanie robił karierę, a w 1991 roku został arcybiskupem wileńskim. Oczywiście litewscy biskupi blokują w Watykanie mianowanie duchownego polskiego pochodzenia na biskupa pomocniczego wileńskiego, pomimo tego, Ĺźe ponad 40% wiernych na terenie arcybiskupstwa stanowią Polacy. PapieĹź Jan Paweł II na to się godził, a Kościół polski sprawę tę zupełnie ignoruje.

Katolicy litewscy na emigracji wybĂłr Polaka na papieĹźa przyjęli nie tylko z nieufnością ale i buńczucznie, żądając od Jana Pawła II zaraz po jego wyborze przyłączenia Wilna do litewskiej prowincji kościelnej, kapelusza kardynalskiego dla Litwina, więcej audycji litewskich w Radiu Watykańskim oraz wymuszenia (!) u władz sowieckich zgody na wydawanie legalnej prasy katolickiej na Litwie, powiększenia seminarium duchownego w Kownie i przyznanie wolności wyznawania religii. Grzmieli: „O tym PapieĹź powinien wiedzieć i odpowiednio postępować, gdyĹź tylko konkretne posunięcia przekonają LitwinĂłw, Ĺźe Głowa Kościoła narodowości polskiej moĹźe się wznieść ponad uprzedzenia nacjonalistyczne” (paryska „Kultura” Nr 4/379 1979).

Oto kultura katolikĂłw litewskich! Poza tym ile w nich tupetu – kłamania w Ĺźywe oczy. Za trwający prawie sto lat konflikt polsko-litewski, ktĂłry definitywnie zapoczątkowali nacjonaliści litewscy (!), ktĂłrzy zrywali trwającą od 1385 roku unię polsko-litewską i siali i sieją nienawiść do PolakĂłw i wszystkiego co polskie, obwinili PolakĂłw.

Tak więc od samego początku swego pontyfikatu Jan Paweł II był pod brutalną presją nacjonalistów litewskich. I trzeba szczerze powiedzieć, że ich nie zawiódł. Bowiem Jan Paweł II, który do wyboru na papieża był obywatelem i patriotą polskim (ale nie nacjonalistą!), po 16 października 1978 roku był już tylko obywatelem Kościoła i patriotą Stolicy Apostolskiej, z czego prawie wszyscy Polacy nie zdawali i nie zdają sobie sprawy. Oczywiście, nie stracił serca dla Polski i Polaków, ale od dnia wyboru na papieża służył tylko i wyłącznie interesem Stolicy Apostolskiej. A te bardzo często były w swych dziejach i są po dziś dzień sprzeczne z interesami Polski i narodu polskiego, a często nawet i Kościoła polskiego. Papież Jan Paweł II (a to dotyczy każdego papieża) musi kochać i służyć, i PODOBAĆ się wszystkim katolikom. A papież polskiego pochodzenia musiał najmniej podobać się Polakom, aby nie zarzucano mu faworyzowania swego kraju i swoich rodaków. Powiem więcej, w niektórych wypadkach musiał być nawet antypolski. I był. A rolą Episkopatu Polskiego było ukrywanie tego przed Polakami. On to ukrywał i ukrywa po dziś dzień.

Czy i kiedy znajdzie się wśrĂłd PolakĂłw rzetelny biograf papieĹźa Jana Pawła II? Bo dotychczas wydane książki o Janie Paweł II (włącznie z moją „Jan Paweł II. Pierwszy Polak papieĹźem” Melbourne 1979, wyd. 2 poszerzone Filadelfia 1980) mają jedynie charakter hagiograficzny. Ĺťadna z nich nie porusza draĹźliwych tematĂłw z czasĂłw jego pontyfikatu, jak np. stosunku Jana Pawła II do zagadnień polsko-litewskich czy polsko-ukraińskich w sferze religijnej czy małego udziału AmerykanĂłw polskiego pochodzenia w Episkopacie amerykańskim czy takĹźe w samej Kurii Rzymskiej. W tych sprawach papieĹź nic nie zrobił pozytywnego z punktu widzenia polskiego. A interesy litewskie czy ukraińskie stawiał zawsze ponad interesy polskie. Nawet jak nie musiał tego czynić! Kościołowi litewskiemu i ukraińskiemu pozwalał na jawne działanie sprzeczne z nauką Kościoła – na rasizm wobec PolakĂłw na Litwie i Ukrainie.

Papież Jan Paweł II spełnił więc wszystkie postulaty wysuwane przez Litwinów. Archidiecezja wileńska została włączona do litewskiej prowincji kościelnej, mianował dwóch litewskich kardynałów no i dopomagał nacjonalistom litewskim i Kościołowi litewskiemu w walce z polskimi katolikami w Wilnie i na Wileńszczyźnie.

Wcześniej, jeszcze za Związku Sowieckiego robił gesty wobec tak LitwinĂłw jak i ich antypolskiego szowinizmu. Otóş w 1985 roku Kościół w Polsce i na Litwie obchodził 500 rocznicę śmierci krĂłlewicza polskiego św. Kazimierza (1458 KrakĂłw – 1484 Grodno) – patrona Polski i Litwy, pochowanego w katedrze wileńskiej. ChociaĹź w jego Ĺźyłach płynęło bardzo niewiele krwi litewskiej i był związany blisko z Polską i Polakami, nacjonaliści litewscy uwaĹźają go tylko i wyłącznie za Litwina. W sowieckim Wilnie ten antypolski szowinizm litewski był temperowany istniejącymi warunkami politycznymi. Natomiast emigracja litewska starała się nadać obchodom rocznicy śmierci św. Kazimierza charakter czysto litewski, zapominając, Ĺźe święty jest własnością całego Kościoła, Ĺźe z hagiografii polskiej i nie tylko polskiej św. Kazimierza nikt i nic nie usunie. Św. Kazimierz powinien nie dzielić a właśnie łączyć narody litewski i polski! Niestety Stolica Apostolska poparła nacjonalizm litewski, gdyĹź Poczta Watykańska wydała znaczek ze św. Kazimierzem, na ktĂłrym został on przedstawiony jako jedynie patron Litwy.

Litwini nie obchodzili wspĂłlnie z Polakami takĹźe 600 rocznicę chrztu Litwy (1387-1987). Co więcej, chcieli jak gdyby przytłumić tę rocznicę i rolę Polski w chrzcie i chrystianizacji Litwy przez eksponowanie faktu przyjęcia chrztu przez władcę litewskiego Mendoga w 1251 roku. A to, Ĺźe nieszczerze przyjął on chrzest i Ĺźe został wkrĂłtce apostatą nic ich nie wzruszało. Na kaĹźdym kroku starano się rĂłwnieĹź pomniejszyć ofiarę i rolę polskiej krĂłlowej Jadwigi w chrzcie Litwy. Watykan i w tym niczego złego nie widział. Tylko dlatego, aby Litwini kochali Jana Pawła II za to, Ĺźe „Głowa Kościoła narodowości polskiej wzniosła się ponad uprzedzenia nacjonalistyczne” i wiernie słuĹźy nacjonalizmowi litewskiemu (paryska „Kultura” Nr 4/379 1979).

PapieĹź Jan Paweł II przyczynił się takĹźe do szybkiej beatyfikacji abpa Jerzego Matulewicza i beatyfikował go 28 czerwca 1987 roku, nadając uroczystościom charakter litewski, ogłaszając go jednym z patronĂłw Litwy – tylko Litwy, chociaĹź Ĺźycie abpa Matulewicza było więcej – bardzo długo związane z Polską i Polakami. Znowu był to ukłon Jana Pawła II w stronę nacjonalistĂłw litewskich. A Polakom wpychano kit, Ĺźe Litwini nie mają Ĺźadnego świętego, więc moĹźemy im jednego sprezentować. Podobnie mĂłwiono jak podczas obchodĂłw 500-lecia śmierci św. Kazimierza.

Na stronie internetowej polskich siĂłstr eucharystek, ktĂłre to zgromadzenie załoĹźył bł. Jerzy Matulewicz, czytamy, Ĺźe kiedy z okna swojego pokoju obserwował walki na ulicach Wilna w 1919 i 1920 roku „Bolał nad wzajemną nienawiścią ludzi podzielonych na partie, obozy, stronnictwa, przez uprzedzenia między narodami, wołał wĂłwczas do Boga i Matki Maryi o dar pokoju, a ludzi przywoływał do zaniechania rozdraĹźnień i zemsty”. I dalej: „Błogosławiony Jerzy teĹź wskazuje drogę pojednania i zgody Litwinom i Polakom, gdyĹź ma coś w sobie z uniwersalizmu św. Kazimierza, o ktĂłrym pisał w liście pasterskim, Ĺźe "jako KrĂłlewicz Polski i Litwy jednakowo kochającym sercem ogarniał KrakĂłw i Wilno, Polskę i Litwę".

Z kolei na stronie internetowej polskich marianĂłw, ktĂłrych w tamtych latach bp Matulewicz był przełoĹźonym, czytamy: „GrĂłb bł. Jerzego znajduje się w bocznej kaplicy bazyliki w Mariampolu (Litwa). Jest to popularne miejsce pielgrzymek wiernych litewskich, ktĂłrzy przychodzą tam w nadziei uzyskania wstawiennictwa bł. Jerzego w ich osobistych intencjach”.

Jak można wnioskować z tego tekstu, nikt z katolików litewskich (wyjątki potwierdzają regułę) u grobu bł. Jerzego Matulewicza nie modli się o pojednanie i zgodę Litwinów i Polaków!

Takie pociągnięcia Jana Pawła II mogły mu zaskarbić serdeczność Litwinów. Ale czy było to dla papieża ważniejsze od tego, aby Litwini postępowali bardziej po chrześcijańsku, aby zrozumieli, że nienawiść do bliźniego i rasizm są sprzeczne z nauką Pana Jezusa i Kościoła?!

Katolicka polakofobia w ponownie odrodzonym państwie litewskim

TakĹźe celem odrodzonego w 1991 roku państwa litewskiego jest zniszczenie PolakĂłw i polskości na Litwie. Cel ten całkowicie popiera Kościół litewski i w tym duchu działa na swoim terenie, czyli w kościołach, ktĂłre zazwyczaj budowali Polacy i ktĂłre im słuĹźyły przez wiele – czasami setki – lat, a ktĂłre przywłaszczył sobie Kościół litewski po 1945 roku.

W latach 1990-2008 działała na Litwie i współrządziła krajem w latach 1996-2000 partia polityczna Litewscy Chrześcijańscy Demokraci (Lietuvos Krikščionys Demokratai, LKD), nawiązująca do przedwojennej formacji politycznej o takiej nazwie, aktywnej szczegĂłlnie do czasu zamachu stanu z 1926 roku. To ona była najbardziej antypolską partią w przedwojennej Litwie. To jej katoliccy członkowie siali wprost zwierzęcą nienawiść do Polski, PolakĂłw i wszystkiego co polskie, o czym juĹź pisaliśmy. W 2008 roku KLD przyłączyła się do nacjonalistycznego Związku Ojczyzny, ktĂłry tworzyły cztery frakcje: Frakcja Chrześcijańskich DemokratĂłw, Frakcja WięźniĂłw Politycznych i ZesłańcĂłw, Frakcja Narodowa i WspĂłlnota Chrześcijańskich DemokratĂłw. Związek Ojczyzny od tego roku rządzi krajem. Na czele rządu stał Andrius Kubilius związany z frakcją Chrześcijańskich DemokratĂłw. Ministrem spraw zagranicznych był „wielki” katolik i polakoĹźerca Audronius AĹžubalis.

To skandal, Ĺźe Stolica Apostolska zezwala na to, aby nacjonalistyczno-rasistowsko-semifaszystowskie partie w swych nazwach miały określenie „chrześcijańska”.

Bardziej przykre czy wręcz oburzające w tym wszystkim jest to, że Kościół litewski w walce z Polakami w Wilnie i na Wileńszczyźnie ma sprzymierzeńca w Watykanie. I że ten fakt toleruje Episkopat Polski.

Jan Paweł II odbył pielgrzymki do około stu krajĂłw. Stało się to zwyczajem, Ĺźe w kaĹźdym kraju spotykał się z miejscową Polonią czy Polakami, nawet jeśli to była mała grupa ludzi. We wrześniu 1993 roku papieĹź wybrał się z pielgrzymką na Litwę, Łotwę i do Estonii. Episkopat litewski opracował plan jego pielgrzymki po Litwie, a sekretarzem komitetu organizacyjnego był ks. Ginataras GruĹĄas, obecny arcybiskup Wilna. W państwie tym mieszkało wĂłwczas ok. 250 000 PolakĂłw, z czego ok. 100 000 w Wilnie, ktĂłre było pierwszym etapem jego podróşy. Jednak biskupi litewscy i ks. Ginataras GruĹĄas, z powodu swojej wielkiej „miłości” do PolakĂłw nie przewidzieli Ĺźadnego osobnego spotkania z Polakami. PapieĹź Jan Paweł II, idąc na rękę polakoĹźercom litewskim (!), zaakceptował ten plan. Kiedy Polacy wileńscy dowiedzieli się o tym podnieśli bunt, o ktĂłrym informacje poszły w świat, wywołując wszędzie oburzenie i dalsze protesty. Dopiero pod ich naciskiem doszło do spotkania papieĹźa z Polakami w polskim kościele św. Ducha w Wilnie. Ale w spotkaniu mogła wziąć udział jedynie garstka ludzi; w australijskim Melbourne, gdzie mieszka zaledwie 20 000 PolakĂłw, spotkanie z papieĹźem odbyło się na wielkim stadionie!

Podczas swojej pielgrzymki po Litwie, na Górze Krzyży koło Szawli (Żmudź) papież Jan Paweł II zrobił drugi ukłon w stronę nacjonalistów litewskich. W kazaniu wśród męczenników z okresu komunistycznego wymienił nazwisko abpa Mecislovasa Reinisa, mówiąc, że są to kandydaci na ołtarze.

Litwini to podchwycili i od tego czasu czynione są starania w Watykanie o beatyfikację abpa Reinysa (angielska wersja internetowej Wikipedii). Czy jego śmierć w sowieckim więzieniu zmyła z niego haniebną antypolską działalność z okresu II wojny światowej?! - Jeśli jakiś papieĹź odwaĹźy się wynieść go na ołtarze, to wĂłwczas powinien mieć odwagę ogłosić go patronem polakoĹźercĂłw! Domyślam się ile trudu zadają sobie duchowni litewscy i kurialiści watykańscy, aby zakłamać biografię abpa Reimysa, aby z czarnej owcy zrobić białego gołąbka. – Jak mĂłwi stare powiedzenie rosyjskie: „Napluć i przykryć”.

W 1991 roku upadł Związek Sowiecki co przyniosło ze sobą odrodzenie się państwa litewskiego.

Polacy na Litwie Ĺźyli teraz nadzieją, Ĺźe narĂłd litewski, doświadczony niewolą sowiecką, ktĂłra miała do pewnego stopnia takĹźe oblicze antylitewskie, oraz „polski” papieĹź na tronie Piotrowym w Watykanie poprawią ich los – ich status w Kościele litewskim. Nic takiego nie nastąpiło! ChociaĹź Litwa jest niby państwem demokratycznym, członkiem Rady Europy, Unii Europejskeij i NATO i pomimo tego, Ĺźe w 1994 roku rządy Polski i Litwy podpisały traktat, w ktĂłrym Polska uznała obecną granicę polsko-litewską, czyli uznała przynaleĹźność Wilna do Litwy, i w ktĂłrym „zapisane są waĹźne sprawy dla mniejszości polskiej na Litwie” („Gazeta Wyborcza” 16.2.2011), rząd litewski, Litwini i Kościół litewski nie należą do przyjaciół Polski i PolakĂłw. Są nadal obrzydliwymi polonofobami i ciągle walczą brutalnie z Polakami w Wilnie i na WileńszczyĹşnie.

I tak twierdzi nie Ĺźaden Polak, a tylko historyk litewski Alfredas Bumblauskas. W audycji „Komentarze tygodnia” w prywatnej litewskiej stacji telewizyjnej TV3 powiedział: „Cała nasza litewska toĹźsamość jest antypolska. My, współczesny narĂłd litewski, urodziliśmy się jako antypolacy. NajwaĹźniejsi XIX-wieczni twĂłrcy naszej toĹźsamości narodowej mĂłwili, Ĺźe podstawowym dążeniem tworzącego się narodu litewskiego powinno być wyzwolenie się spod dominacji polskiej (zasianie nienawiści do Polski i PolakĂłw i wszystkiego co polskie). Stąd, przy najmniejszym pretekście, Litwini tak łatwo wpadają w złość na swojego strategicznego sąsiada - Polskę."

Zdaniem Bumblauskasa każdy humanista i naukowiec litewski powinien zadać sobie pytanie, co osobiście zrobił, by przezwyciężyć te uformowane w okresie międzywojennym antypolskie stereotypy we wszystkich naukach, a w tym i w polityce. Jego zdaniem w tej dziedzinie nie zrobiono nic albo bardzo mało (Kresy24.pl 18.5.2011).

Nie, nie tylko każdy humanista i naukowiec litewski, ale przede wszystkim każdy katolicki biskup i ksiądz litewski powinien zadać sobie pytanie, co zrobił, by przezwyciężyć antypolskie stereotypy w katolickiej społeczności litewskiej.

Byłby to wówczas cud. Bowiem do takiej refleksji wśród biskupów i księży litewskich nigdy, tj. w najbliższym czasie nie dojdzie. Bo to oni byli i SĄ głównym motorem antypolskiej fobii w społeczeństwie litewskim!!!

I to jest skandal nad skandale. Skandal, który dobitnie świadczy o tym, że biskupi i księża litewscy (na pewno większość z nich) nie są prawdziwymi chrześcijanami. Że nie są sługami Bożymi.

Że tak jest potwierdza wiele faktów tak tu wymienionych, jak i wszystkie inne, które tu nie sposób wymienić.

Kościół litewski, tak jak i rząd litewski, ciągle uwaĹźają za swĂłj cel litwinizację PolakĂłw w Wilnie i na WileńszczyĹşnie i zniszczenie wszelkich znajdujących się tam śladĂłw polskości. Biskupi i kapłani litewscy w kościołach Wilna i Wileńszczyzny realizują ten program skwapliwie i to przy milczącej zgodzie... Watykanu lub nawet z jego pomocą i milczących biskupach polskich (bo jeden biskup nie ma prawa krytykować działalności drugiego biskupa)! mianowany w 1991 roku przez papieĹźa Jana Pawła II nowy arcybiskup wileński Audrys Juozas Backis i jego litewscy kapłani. To takĹźe przybłęda z Kowna (ur. w Kownie w 1937); zresztą wszyscy litewscy arcybiskupi, biskupi pomocniczy, administratorzy apostolscy i wikariusze kapitulni wileńscy od 1940 roku pochodzili i pochodzą z Litwy Kowieńskiej – Ĺźaden nie urodził się w Wilnie czy na WileńszczyĹşnie!

Chociaż Polacy stanowią ok. 40-50% katolików w archidiecezji wileńskiej nie było za pontyfikatu Jana Pawła II i nie ma ciągle w Wilnie biskupa pomocniczego, który byłby pochodzenia polskiego, który dbał by o prawa Polaków w Kościele wileńskim, bo tego nie życzą sobie Litwini. A przecież tego domaga się i sprawiedliwość i nauka Kościoła katolickiego!

Działacz polskiej społeczności na Litwie i w latach 1992-96 poseł na Sejm litewski Zbigniew Siemienowicz w artykule pt. “Błądząca Pogoń – relacje polsko-litewskie” opublikowanym w “Kurierze Wileńskim” 10 września 2010 roku pisze: “…W wielu kościołach zaniechano nie tylko kazań polskich, ale nawet odczytywania po polsku Ewangelii. Tak się działo i dzieje się czasem dzisiaj. PrzecieĹź niektĂłrzy księża narodowości litewskiej potrafią nie tylko zwalczać polskie słowo, ale nawet rozkazują przenosić mogiły i usuwać (polskie) pomniki z dziedzińcĂłw kościelnych, co miało miejsce w Dziewieniszkach i Oranach”. I dodaje: „Warto pamiętać o tym, Ĺźe kaĹźdy ma prawo chwalić Boga w swoim języku, a miłość do bliĹşniego, a nie przymusowa lituanizacja na podstawie błędnych stereotypĂłw, musi dominować w stosunkach polsko-litewskich, tym bardziej w czynach duszpasterzy”.

Z kolei Jeremi Sidorkiewicz w „Kurierze Wileńskim” z 23 marca 2011 roku pisał: „Dzisiejsi litewscy hierarchowie kościelni rĂłwnieĹź nie raz pokazali niechętne Polakom oblicze. Polacy nie powinni jednak biernie poddawać się dyktatowi nacjonalistĂłw w sutannach. Warto pisać zbiorowe petycje z żądania naboĹźeństw w języku polskim nawet do Benedykta XVI. Jest to sprawa honoru i godności ludzkiej. Kto nie szanuje siebie samego, szanowany przez innych nie będzie”.

Czy bazylika wileńska jest jeszcze katedrą katolicką czy raczej jakimś chramem bożka litewskiego?

Arcybiskup wileński Julijonas Steponavicius (1989-91) uczynił z arcypolskiej katedry wileńskiej Litewską Świątynię Narodową, a jego następca, kard. Audrys Backis uczynił z niej właśnie chram boĹźka litewskiego. Tym boĹźkiem dla nacjonalistĂłw litewskich jest ojciec litewskiego nacjonalizmu i niepodległości Jonas Basanavičius (zm. 1927), ktĂłry był zaciekłym polonofobem. To on pierwszy powiedział jakĹźe kłamliwe słowa: „KaĹźdy, kto zna się na przeszłości Litwy, wie, Ĺźe w szeregu wrogĂłw narodu litewskiego Polacy zajmują pierwsze miejsce” i nawoływał do „przerobienia Kościoła (na Litwie) w litewski narodowy, ktĂłry będzie lekiem na przeklętą polonizację”. Poza tym był to ateistą. Tymczasem w katedrze wileńskiej ustawiono na widocznym miejscu popiersie Basanavičiusa… i to w rozmiarach większych od figury jakiegokolwiek świętego, a nawet i Chrystusa. Pomnik człowieka nie mającego nic wspĂłlnego z wiarą i z miłością do bliĹşniego, a wręcz odwrotnie, pałającego ogniem nienawiści do drugiego człowieka, do PolakĂłw (Zbigniew Siemienowicz “Błądząca Pogoń – relacje polsko-litewskie” Kurier Wileński 10.9.2010).

Czy tak jak wyglądają na Litwie mają wyglądać sprawy narodowościowe w Kościele katolickim?! To przecież jawna dyskryminacja na tle etnicznym! Jak się to ma do przykazania miłości bliźniego?!

Kościół katolicki-papież, który toleruje zbrodnie Kościoła litewskiego dokonywane przeciwko Bogu (swymi grzechami ponownie krzyżuje on Chrystusa!) i bliźniemu (polskim katolikom czy innym ludziom) przestaje być wiarygodny. Przestaje być namiestnikiem Chrystusa na ziemi. Staje się, podobnie jak Kościół litewski, narzędziem w rękach Szatana. I taka jest PRAWDA!

Litewski arcybiskup Wilna w latach 1991-2013, kard. Audrys Backis, chociaĹź połowę wiernych w jego diecezji stanowią Polacy, nigdy nie przemĂłwił do nich po polsku! Obecny arcybiskup (od 2013 r.), Gintaras Grusas (rodem z Ameryki) takĹźe nie mĂłwi po polsku. On takĹźe idzie w ślady polakoĹźercy kard. Backisa. Latem 2016 roku podjął decyzję o likwidacji praktyki StudiĂłw Teologicznych w Wilnie w języku polskim, ktĂłre powstało w połowie lat 90 na bazie kursĂłw dla nauczycieli religii, ktĂłre po raz pierwszy odbyły się na przełomie roku 89/90 z inicjatywy proboszcz polskiej wileńskiej parafii pw. Ducha Świętego ks. Aleksandera Kaszkiewicza (obecnie biskup grodzieński). Celem studiĂłw miało być kształcenie nauczycieli religii do polskich, rosyjskich i białoruskich szkół archidiecezji wileńskiej oraz nad organizacja ich pracy. Czasy radzieckie, kiedy to krępowano działalność instytucji katolickich, spowodowały braki kadrowe w tej sferze, szczegĂłlnie w zakresie katechezy w języku polskim. Jak relacjonuje "Tygodnik Wileńszczyzny" "w ciągu ćwierćwiecza ponad 100 osĂłb obroniło tytuł magistra z teologii ogĂłlnej, niektĂłrzy uzyskali stopień doktora, kończąc studia doktoranckie w Polsce. Studenci – to osoby z Litwy, Białorusi, Polski, świeccy i zakonnicy". Wielu z nich podjęło pracę jako nauczyciele w szkołach - przede wszystkim w szkołach polskich. Wykładowcami wileńskiego Studium byli najlepsi teolodzy z uczelni w Polsce. Kuria wileńska stwarzała róşne utrudnienia Studiom Teologicznym (np. problemy z nostryfikacją dyplomĂłw). Obecnie wileński arcybiskup wymierzył polskojęzycznemu Centrum Katechetycznemu ostatni cios decydując o jego zamknięciu.

“Polskie środowisko znĂłw się czuje pokrzywdzone, poniewaĹź po raz kolejny to, co jest polskie, jest traktowane po macoszemu” - pisze w "Tygodniku Wileńszczyzny" Teresa Worobiej - "I tutaj nie chodzi o to, Ĺźe wierni Polacy nie rozumieją litewskiego, tylko o to, Ĺźe nie słysząc ojczystej mowy podczas naboĹźeństw czują się wyeliminowani z kościelnego środowiska na Litwie". Jako przykład takie eliminacji podaje majowy Kongres Miłosierdzia jaki odbywał się w Wilnie - "uczestniczący w nim Polacy nie mieli okazji usłyszeć języka ojczystego w modlitwach ogĂłlnych. Dlaczego organizatorzy nie zatroszczyli się o to, Ĺźeby chociaĹź cząstkę koronki do BoĹźego Miłosierdzia, ktĂłrą modlono się w sobotę na Placu Katedralnym podczas naboĹźeństwa pokutnego, odmĂłwić w języku polskim, przecieĹź w diecezji wileńskiej sporo wiernych jest polskojęzycznych. Tym bardziej, Ĺźe jest to język, w ktĂłrym Jezus ją podyktował św. Faustynie. Mimo Ĺźe Kongres Miłosierdzia odbywał się na poziomie ogĂłlnokrajowym, to wiernym, przybyłym ze Ĺťmudzi, czy Kowieńszczyzny, chyba nie przeszkadzałoby kilka słów wypowiedzianych w języku polskim" (Kresy.pl., L24.lt)

Jeden z czytelnikĂłw Kresy.pl podpisany Artem tak skomentował tę informację: “Szkoda, Ĺźe lietuvski nacjonalizm dotknął rĂłwnieĹź tamtejszy Kościół. Wydawało się, Ĺźe nowy arcybiskup będzie wolny od wszelkich uprzedzeń w porĂłwnaniu do poprzednika, ale niestety jest to ta sama "linia" antypolskości” (8.8.2016).

I to jest kolejny skandal nad skandale. Skandal, który dobitnie świadczy o tym, że biskupi i księża litewscy (na pewno większość z nich) nie są prawdziwymi chrześcijanami. Że nie są sługami Bożymi.

Dużo w tym winy Watykanu, który przymyka oczy na to co wyprawia Kościół litewski i jego wierni.

Arcybiskupi wileńscy: R. Jałbrzykowski i A. Backis

Romuald Jałbrzykowski (1876-1955) był arcybiskupem metropolitą wileńskim w latach 1926-55. W latach 1926-45 jego rządy obejmowały cały teren arcybiskupstwa wileńskiego, a po 1945 roku, wobec przyłączenia prawie 90% obszaru arcybiskupstwa do Związku Sowieckiego (obszar ten w większości został przyłączony do sowieckiej Białorusi, a reszta wraz z Wilnem do sowieckiej Litwy) i wypędzenia abpa Jałbrzykowskiego z Wilna przez Sowietów do komunistycznej Polski w nowych granicach, arcybiskup sprawował władzę de facto tylko na pozostałej przy Polsce części arcybiskupstwa wokół Białegostoku, który stał się siedzibą nie tylko abpa Jałbrzykowskiego, ale także wileńskiej kurii i wileńskiego seminarium duchownego.

Abp Jałbrzykowski był Polakiem i zdecydowana większość wiernych w arcybiskupstwie wileńskim w okresie międzywojennym stanowili Polacy. Litwini na terenie arcybiskupstwa stanowili zaledwie 7-8% wiernych, a w samym Wilnie nieco ponad 1 procent! Litwini, a przede wszystkim ci w Kownie, zarzucali abp Jałbrzykowskiemu nieprzychylny stosunek do katolikĂłw litewskich na terenie arcybiskupstwa wileńskiego. Tymczasem katolicy litewscy mieli w Polsce swoich kapłanĂłw, w Wilnie (zaledwie 1700 LitwinĂłw) swoją litewską parafię (kościół św. Mikołaja) i naboĹźeństwa litewskie były odprawiane w parafiach, w ktĂłrych Litwini stanowili duĹźy odsetek parafian, a kandydaci litewscy byli przyjmowani do seminarium duchownego, była takĹźe litewska prasa katolicka. Co więcej, abp Jałbrzykowski, chociaĹź był Polakiem i pochodził z Podlasia gdzie LitwinĂłw nie było, nauczył się po litewsku i tego języka uĹźywał w razie potrzeby (Piotr Łossowski „Litwa a sprawy polskie 1939-1940” Warszawa 1985, s. 292). OskarĹźyciele litewscy abpa Jałbrzykowskiego w tym samym czasie ignorowali fakt, Ĺźe na Litwie Kowieńskiej polscy katolicy byli bezwzględnie prześladowani nie tylko przez nacjonalistyczne władze litewskie, ale takĹźe przez rĂłwnie nacjonalistyczny czy wręcz szowinistycznie nastawiony Kościół litewski. W Kownie, stolicy Litwy, chociaĹź mieszkało tysiące PolakĂłw-katolikĂłw, nie było kościoła polskiego, polskich naboĹźeństw w parafiach z dużą liczbą PolakĂłw, polski kandydat nie był przyjmowany do litewskich seminariĂłw duchownych itd. Mieliśmy tu więc typowe zjawisko zgodne z powiedzeniem: „przyganiał kocioł garnkowi”!

Sowieci prześladowali katolikĂłw tak na Litwie Kowieńskiej jak i w Wilnie i na WileńszczyĹşnie w latach 1944-1991. W Wilnie nie było biskupa katolickiego do 1989 roku. 10 marca tego roku papieĹź Jan Paweł II mianował arcybiskupem metropolitą wileńskim Julionasa Steponaviciusa (1911-1991), litewskiego księdza, ktĂłremu święcenia biskupie udzielił abpa Jałbrzykowski w 1936 roku, od 1957 roku administratora sowieckiej części archidiecezji wileńskiej; z tym Ĺźe był zmuszony przez SowietĂłw mieszkać poza Wilnem od 1961 roku. PolakĂłw on nie lubił, ale znał język polski i w niektĂłrych sprawach moĹźna się było z nim dogadać. Po jego śmierci, w grudniu 1991 roku papieĹź Jan Paweł II mianował jego następcą Audrysa Juozasa Backisa (ur. 1937), urodzonego w Kownie duchownego litewskiego, wychowanego na emigracji, ktĂłry po ukończeniu katolickich uczelni rzymskich od 1964 roku pracował w watykańskiej słuĹźbie dyplomatycznej. Audrys Backis był arcybiskupem wileńskim do 2013 roku. Pomimo wychowania na obczyĹşnie jest z krwi i kości nacjonalistą litewskim – wiernym wykonawcą idei nacjonalizmu litewskiego, ktĂłry ma oblicze skrajnie antypolskie (był silnie związany z antypolsko nastawioną emigracją litewską!). Po prostu Backis pomylił się z zawodem. Prędzej pasuje na populistycznego polityka nacjonalistycznego niĹź na kapłana Kościoła, ktĂłrego, zgodnie z nauką Pana Jezusa i Kościoła katolickiego, najwaĹźniejszym przykazaniem jest miłowanie Boga i bliĹşniego swego. A więc takĹźe PolakĂłw.

W 1991 roku Litwa w wyniku upadku Związku Sowieckiego odzyskała niepodległość. W jej granicach znalazło się Wilno i część polskiej Wileńszczyzny, ktĂłre Stalin włączył do sowieckiej Litwy w 1945 roku. Pomimo wymordowania w Wilnie i na WileńszczyĹşnie kilkudziesięciu tysięcy PolakĂłw przez Sowiety, NiemcĂłw i LitwinĂłw w latach II wojny światowej (1939-45) i wypędzenia stamtąd do komunistycznej Polski w nowych granicach w latach ok. 250 tys. PolakĂłw: 197 156 PolakĂłw w latach 1945-47 i ok. 50 000 w latach 1957-58, w Wilnie mieszka ciągle ok. 90 tys., a na WileńszczyĹşnie ok. 130 tys. PolakĂłw (w powiatach wileńskim i solecznickim Polacy stanowią większość ludności!). Polacy w Wilnie i na WileńszczyĹşnie stanowią dzisiaj (po skolonizowaniu Wilna przez LitwinĂłw z Litwy Kowieńskiej i częściowo Wileńszczyzny) ok. 45-50% katolikĂłw arcybiskupstwa wileńskiego. Władze litewskie walczą z tymi Polakami, dążąc wszelkimi środkami do ich wynarodowienia – litwinizacji (wiele informacji na ten temat podają ciągle media). Wiernie wspierał w tym władze litewskie przybłęda z Kowna i zza granicy, abp Backis. Np. katedrę wileńską, ktĂłrej kaĹźdy kamień mĂłwi o jej POLSKICH dziejach, ustanowił litewską świątynią narodową, w ktĂłrej z tego tytułu nie ma miejsca na stałe polskie naboĹźeństwa. Pomimo tego, Ĺźe ok. 40% wiernych jego arcybiskupstwa stanowią Polacy nie nauczył się języka polskiego; przemawianie w tym języku uwaĹźa za zbrodnię wobec narodu litewskiego i grzech śmiertelny! Kapłan, ktĂłry nie zna języka polskiego nigdy nie powinien być mianowany arcybiskupem wileńskim (obecny arcybiskup Gintaras Grusas rĂłwnieĹź nie zna języka polskiego). Lista antypolskich poczynań tego sługi „boĹźego” jest bardzo długa. Np. dążył do tego aby podczas wizyty papieĹźa Jana Pawła II na Litwie we wrześniu 1993 roku nie doszło do jego osobnego spotkania z wileńskimi Polakami. W 2005 roku zarządził wyniesienie przy uĹźyciu siły oryginalnego obrazu „Jezu ufam Tobie” (związanego ze św. Faustyną Kowalską) z polskiego kościoła św. Ducha w Wilnie, tylko dlatego, aby polski kościół nie był sanktuarium odwiedzanym przez wiernych z całego świata i aby dokopać Polakom. W Oranach (dziś na litewskiej na WileńszczyĹşnie) powiesił się ksiądz litewski Valentinas Virvicius, proboszcz kościoła p.w. św. Michała Archanioła. Pochowano go z najwyĹźszymi kościelnymi honorami. W pogrzebie wziął udział sam abp Backis. Stało się tak mimo, Ĺźe arcybiskup wielokrotnie piętnował samobĂłjcĂłw i nie chciał ich grzebać. Zdaniem PolakĂłw mieszkających w Oranach, litewski proboszcz został uroczyście pochowany za swoje antypolskie poglądy. Jak pisze „Kurier Wileński” (24.2.2010) to ks. Virvicius był inicjatorem zburzenia pomnik-kolumny upamiętniającego polskich Ĺźołnierzy poległych w latach 1919- 1923, ktĂłry stał na dziedzińcu kościoła w Oranach.

Jeśli nawet abp Jałbrzykowski nie był za bardzo przychylny swoim litewskim wiernym, w czym jednak Litwini przesadzają!, to działo się to 85-73 lata temu, w okresie, kiedy w całej Europie triumfował nacjonalizm, ksenofobia i nietolerancja, ktĂłre w zasadzie doprowadziły do wybuchu i doszły do zenitu w okresie II wojny światowej (1939-45), ktĂłra pochłonęła 50 milionĂłw ofiar, w tym bardzo duĹźo katolikĂłw. Ówcześni katolicy litewscy włącznie z duchowieństwem litewskim zbroczyli swe ręce w krwi m.in. wielu tysięcy PolakĂłw (m.in. wymordowanie w Ponarach k. Wilna wspĂłlnie z Niemcami ok. 20 000 PolakĂłw z Wilna i Wileńszczyzny; z poduszczenia LitwinĂłw w latach 1942–1944 abp Jałbrzykowski był więziony przez NiemcĂłw na Litwie Kowieńskiej!). W Słowacji rządził wĂłwczas jako prezydent ksiądz katolicki JĂłzef Tiso – nacjonalista, współpracownik Hitlera i zbrodniarz wojenny oraz ludobĂłjca! (wymordowanie ĹťydĂłw słowackich) („Słowacka niepodległość z łaski Hitlera” Rzeczpospolita 18.4.2012). Dzisiaj od tamtych nietolerancyjnych czasĂłw minęło ponad 70 lat. Świat zmienił się po II wojnie światowej: skrajny nacjonalizm, ksenofobia i nietolerancja są potępiane. Jest „Deklaracja praw człowieka”, są antyksenofobiczne i walczące z nietolerancją przepisy Unii Europejskiej. Kościoły chrześcijańskie starają się być bardziej tolerancyjne. Pomimo tego na Litwie nic się nie zmieniło. Ma się tu dobrze ksenofobia, nietolerancja i wyjątkowo podłe polakoĹźerstwo. Tak jak przed wojną księża litewscy naleĹźeli do najbardziej zajadłych polakoĹźercĂłw, tak i dzisiaj ciągle to polakoĹźerstwo błogosławi Kościół litewski, z abp Backisem i jego następcą na czele.

Winę za działalność abpa Backisa i jemu podobnych sług „boĹźych” przeĹźartych nacjonalizmem ponosi całkowicie Watykan (papieĹź Pius XII w ogĂłle nie reagował na antychrześcijańską działalność ks. Tisy!). Zgodnie z nauką Pana Jezusa i samego Kościoła dla kapłanĂłw-nacjonalistĂłw nie powinno być miejsca w Kościele katolickim. A Ĺźe Watykan przez wieki patrzył na takie zachowanie przez palce, setki razy w dziejach Kościoła katolicy mordowali innych katolikĂłw i palili ich kościoły z hostiami, czyli prawdziwe ciało Chrystusa! Dlatego tacy kapłani jak np. abp Backis są de facto wrogami Boga i Kościoła, a tym samym sługami Szatana. TakĹźe dlatego, Ĺźe swoim zachowaniem odpychają od wiary chrześcijańskiej miliony ludzi na całym świecie. Wielu PolakĂłw w Wilnie i na WileńszczyĹşnie rozpacza, Ĺźe z braku zainteresowanych tym kapłanĂłw polskich nie moĹźe powstać tam Polski Kościół Narodowy. W panującej tam sytuacji byłoby to cudowne rozwiązanie. Bowiem prawdą jest, Ĺźe wszystkie drogi prowadzą do Boga. Nie tylko ta przez Rzym.

Marian Kałuski
(Nr 143)

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt