Czwartek 25 Kwietnia 2024r. - 116 dz. roku,  Imieniny: Jarosława, Marka, Wiki

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 14.11.16 - 8:40     Czytano: [973]

Dział: Oko Cyklopa

BIOTERROR(6)

OKO CYKLOPA

Sławomir M. Kozak































Aniutkowi poświęcam…


BIOTERROR(6)



Ford Company nie była wyjątkiem, lecz regułą. Stocking i Watkins wyjaśniają:

‘Po wybuchu II wojny światowej I.G. oraz Mitsui nie zerwały całkowicie "stosunkĂłw dyplomatycznych" z DuPontem, ICI i Standard Oil. Wojna przerwała bezpośrednie kanały łączności, lecz firmy te zaledwie "zawiesiły" współpracę. Powszechnie uwaĹźa się, Ĺźe po zakończeniu wojny podjęłyby ją z powrotem w atmosferze zgody.’

To zbyt ostrożna ocena sytuacji. Z dowodów wynika że szefowie owych firm wcale nie zawiesili współpracy, oni jedynie ją utajnili i ograniczyli do niezbędnego minimum. W październiku 1939 roku Frank Howard ze Standard Oil przyjechał do Europy by podtrzymać istnienie kartelu I.G.-Standard Oil w czasie działań wojennych. Tak Howard opisuje swoje zadanie:

‘Zrobiliśmy wszystko by zaplanować płaszczyznę porozumienia w czasie wojny, niezaleĹźnie od tego czy Stany Zjednoczone wzięłyby w niej udział, czy nie.’ [podkreślenie autora]

26 czerwca 1940 roku, dzień po kapitulacji Francji w hotelu Waldorf-Astoria odbyło się spotkanie potentatów przemysłowych Ameryki, którzy zamierzali chronić swoje interesy w Niemczech podczas wojny. Spotkanie zarządził Torkild Rieber, prezes zarządu Texaco. Uczestniczyli w nim Jamek Money, kierownik ds. zagranicznych General Motors, Edsel Ford, kierownicy Eastman Kodak oraz pułkownik Behn, szef ITT.

Przykład ITT jest wielce pouczający. Firma ta zaczęła inwestować w gospodarkę hitlerowców już w latach trzydziestych. Powołała holding zwany Standard Elektrizitats, a po nim wydzieliła z Philipsa firmę Lorenz. ITT wiedziało, że wojna nadchodzi szybko, więc starała się z całej siły, by nowe holdingi wyglądały na firmy wyłącznie niemieckie. Gdy w 1938 Rzesza planowała atak na Polskę, ITT kupiła przez Lorenza 28 % akcji firmy Focke-Wulf, która już wtedy montowała bombowce i myśliwce. Tego ruchu ITT nie mogła wytłumaczyć niewiedzą lub niewinnymi zamiarami. Ona po prostu inwestowała w wojnę.

Podczas wojny zakłady ITT w Niemczech były ważnymi producentami wojskowego sprzętu komunikacyjnego. Większość strategicznych linii telefonicznych rządu Trzeciej Rzeszy również powstała i była utrzymywana przez ITT.

Amerykanie uważali ITT za firmę niezwykle patriotyczną. Opracowała ona namiernik wysokiej częstotliwości, zwany Huff-Duff, który służył do wykrywania niemieckich u-bootów na Atlantyku. Za opracowanie linii naziemnych dla US Army pułkownik Behn, ówczesny szef ITT, został odznaczony Medal of Merit, najwyższym amerykańskim odznaczeniem cywilnym.

Anthony Sampson w "The Sovereign State of ITT" tak podsumowuje działania firmy:

‘I tak, gdy focke-wulfy montowane przez ITT bombardowały statki AliantĂłw, zaś przekaĹşniki ITT firmy przesyłały rozkazy dla niemieckich okrętĂłw podwonych, namierniki tej samej firmy chroniły statki AliantĂłw przed torpedami (...).

W roku 1967, czyli niemalże 30 lat po wojnie ITT otrzymała od rządu amerykańskiego 27 milionów dolarów odszkodowań wojennych za zniszczenie jej fabryk w Niemczech, w tym i 5 milionów za zakłady Focke-Wulfa, argumentując, że to amerykańskie zakłady zostały zniszczone przez alianckie bombowce. Wybitne osiągnięcie jak na firmę, która celowo inwestowała w niemiecką machinę wojenną i starannie udawała niemieckość.

Gdyby naziści wygrali wojnę, ITT w Niemczech obwołanoby firmą czysto nazistowską. JednakĹźe Rzesza przegrała, więc ITT okazała się nieskazitelnie amerykańska.’

Nie będziemy analizowali tu wszystkich motywów ludzi, którzy wpędzili nas w dwie wojny światowe. Zwykłe podręczniki wyjaśniają oba konflikty historyczną rywalizacją, walką o surowce, militaryzmem, urażoną dumą narodową lub rasizmem, i tak dalej. Owe rzeczy, rzecz jasna, miały wpływ na wybuch obu konfliktów, lecz był to wpływ niewielki w porównaniu z finansowymi i politycznymi ambicjami ludzi, którzy tak naprawdę rozpętali te wojny.

Wojna opłaciła im się na wiele sposobĂłw. MoĹźna zarobić naprawdę ogromne pieniądze na produkcji wojennej monopoli wspieranych przez rządy. JednakĹźe najbardziej odpowiedzialni za wojnę uwaĹźali ją za środek gwałtownej i całkowitej zmiany politycznej. Ludzie, ktĂłrzy stali za Hitlerem, Mussolinim, Stalinem czy nawet za Rooseveltem wiedzieli, Ĺźe w czasie wojny ludzie lepiej znoszą trudy, większą władzę rządu i zgadzają się na skupienie władzy w rękach pojedynczych przywĂłdcĂłw — coś, co jest nie do pomyślenia w czasie pokoju. Gdyby nie narodowy i międzynarodowy kryzys, obywatele amerykańscy nie zgodziliby się na wszechwładny rząd, a juĹź zwłaszcza nie pociągałaby ich wizja rządu światowego. Owszem, pomogły w tym kryzysy gospodarcze, lecz to nie wystarczyło. Sporadyczne zamieszki i groĹşby powstań narodowych rĂłwnieĹź, lecz i tego było mało. Dopiero wojna okazała się skutecznym sposobem, szczegĂłlnie w Europie i w Azji — wystarczy porĂłwnać mapy obu kontynentĂłw sprzed roku 1939 z tymi z po 1945. Lenin miał rację, twierdząc Ĺźe "nowy porządek" buduje się nie stopniowo, lecz niszcząc stary i budując na jego gruzach.

Widzimy juĹź, Ĺźe "politycy finansowi" popierają wojnę, gdy sprzyja ona ich planom gwałtownych społecznych i politycznych przemian, zwłaszcza jeĹźeli mogą na nich zyskać — szczegĂłlnie gdy grają po obu stronach konfliktu. Wojna moĹźe być wyjątkowo dochodowa dla tych, ktĂłrzy wiedzą jak grać w te klocki.

Doskonała ocena i ukazanie jednej, podstawowej zasady, jaką kierują się kartele: całkowity brak zasad. Poza umacnianiem stref wpływĂłw. Przytoczyłem tu relację dotyczącą IG Farben nieprzypadkowo. Jak wykazano, z kartelem tym powiązane były i są giganty przemysłowe świata. NiektĂłre z nich, jak Monsanto, DuPont czy Nestle, pojawią się jeszcze w tej książce. Zapewniam, Ĺźe nie w celach reklamowych. Podobnie Standard Oil, Texaco i Shell. Ale nie sposĂłb wymienić tu choćby dziesiątej części składowej tego molocha. Ten kartel i ludzie z nim powiązani, mieli, mają i mieć będą wpływ na Ĺźycie milionĂłw ludzi. Udowodnili to rewolucjami, wojnami minionymi i obecnymi. Z pewnością jeszcze nie raz wywołają kolejne. Przed Drugą Wojną Światową do jednej z wymienionych wcześniej firm kartelu, grupy Vereinigte Stahlwerke AG, wszedł koncern Thyssen’a. W roku 1997 z kolei, koncern ten połączył się z KruppHoesch i obecnie nazywa się ThyssenKrupp AG. Dziś logo tej firmy pyszni się na jednym z warszawskich budynkĂłw w pełnym świetle słonecznym. A na nowym terminalu warszawskiego Okęcia, miliony pasaĹźerĂłw widzą je wygrawerowane na wszystkich istniejących tam ruchomych schodach. W książce „Operacja Dwie WieĹźe” pisałem o ojcu i dziadku amerykańskich prezydentĂłw, ktĂłry nazywał się Prescott Bush:

„Jego dziadkiem był George Herbert (Bert) Walker. Prescott Bush i George Herbert byli przez lata dyrektorami nowojorskiej filii londyńskiego domu bankowego Brown-Brothers Harriman oraz jego licznych przybudĂłwek. Banki te tworzyły i finansowały przemysł wojenny Niemiec jeszcze przed dojściem Hitlera do władzy. W roku 1919 George Herbert Walker załoĹźył spółkę W. A. Harriman And Company, ktĂłra połączyła się z firmą British Brown Brothers w roku 1931.

W roku 1924 Averrell Harriman (członek Skull And Bones – 1913) i Fritz Thyssen, niemieccy przemysłowcy wspierający w 1923 roku Hitlera, załoĹźyli Union Bank Corporation, z siedzibą w Nowym Jorku, dla inwestowania w amerykański przemysł środkĂłw płynących z Holenderskiego Banku Thyssen’a. Prescott Bush, będący urzędnikiem W. A. Harriman Bank od roku 1926, był w latach 1934 – 1943 dyrektorem Union Banking Corp. Według dokumentĂłw rządowych „wszystkie udziały Union Bank Corporation pozostawały we władaniu rodziny Thyssen”.

Rząd federalny nie ingerował w interesy prowadzone przez korporację Bush – Harriman z nazistami do roku 1942. Po wojnie dochodzenie Kongresu ujawniło, Ĺźe German Steel Trust Fritz’a Thyssen’a, będący największą niemiecką korporacją przemysłową (współdziałającą z Union Bank Corporation) był głównym dostawcą stali i materiałów wybuchowych dla III Rzeszy.

W paĹşdzierniku 1943 roku, 10 miesięcy od przystąpienia USA do wojny, armia amerykańska szykowała się do pierwszych działań wojennych. W tym czasie Prescott Bush był partnerem współzarządzającym Brown Brothers Harriman. Jego 18-letni syn George, późniejszy prezydent USA, rozpoczynał właśnie szkolenie na pilota marynarki. 20 paĹşdziernika 1942 roku rząd amerykański ogłosił zajęcie wszelkich środkĂłw i operacji bankowych nazistowskich Niemiec w Nowym Jorku, gdzie prowadził je Prescott Bush. Rząd na mocy prawa przejął Union Bank Corporation, w ktĂłrym Bush był dyrektorem. Jednocześnie przejęto wszelkie akcje giełdowe, ktĂłrych właścicielami byli Prescott Bush, E. Roland „Bunny” Harriman, trzej współwłaściciele nazistowscy oraz dwaj inni powiązani z rodziną Bush’a.

26 paĹşdziernika 1942 roku oddziały amerykańskie zmierzały właśnie do Afryki Północnej. Dwa dni później rząd amerykański zamroził aktywa dwĂłch niemieckich firm zarządzanych przez bank Busha i Harrimana: Holland-American Trading Corporation oraz Seamless Steel Equipment Corporation. 8 listopada 1942 roku wojska amerykańskie wylądowały pod ciężkim ogniem nieprzyjaciela w okolicach Algieru, gdzie toczyły walki do końca miesiąca. Interesy niemieckie w Silesian-American Corporation, prowadzone dotąd przez Prescott’a Bush’a i jego teścia George’a Herbert’a Walker’a, zostały zgodnie z prawem amerykańskim zajęte 17 listopada 1942 roku. Prawo to dotyczyło jednak tylko części związanej z kapitałem niemieckim, partnerzy amerykańscy mogli nadal prowadzić swoje interesy. Rodzina prezydenta Bush’a zdążyła więc odegrać kluczową rolę w finansowaniu hitleryzmu, od jego początkĂłw do późnych lat wojny. Biznes, bez oglądania się na etykę, pozostał domeną familii na wszelkie następne lata. Bo biznes, to biznes.”(1)

Czy moĹźna się dziwić w świetle powyĹźszych faktĂłw, dzisiejszej obecności USA w Iraku i Afganistanie? Czy moĹźna nadal nie dostrzegać potężnych interesĂłw karteli w rozbiciu Związku Radzieckiego i Jugosławii? Czy wreszcie moĹźna nie rozumieć tego międzynarodowego zachwytu „elit” nad tym, Ĺźe robotnik układający kable w polskiej stoczni obalił komunizm? Zakłamany Dick Cheney mĂłwi swoim rodakom wprost: „Tu nie idzie o ropę naftową!”. I świat mu wierzy. Poniekąd słusznie, bo w obecnie toczonej wojnie ropa jest tylko jednym, wcale nie najwaĹźniejszym elementem tego biznesu. Jest ich znacznie więcej. I nie chodzi tylko o oczywiste interesy przemysłu zbrojeniowego, narkotyki(2) czy przemysł wydobywczy w ogĂłle, wraz z ogromnymi pokładami metali szlachetnych i diamentĂłw. Chodzi choćby o Ĺźywność, o czym w następnym rozdziale, czy przemysł farmaceutyczny. Zacytujmy raz jeszcze urywek książki George’a Griffin’a, piszącego o chorobie zbierającej od lat śmiertelne Ĺźniwo na całym świecie:

„rak jest wynikiem nienaturalnego i niekontrolowanego rozrostu trofoblastĂłw, ktĂłre są z kolei naturalnym i istotnym elementem procesĂłw Ĺźyciowych.

Komórki trofoblastowe powstają w organizmie na skutek szeregu procesów w których ważnym czynnikiem są estrogeny. Hormon ten jest zawsze obecny w dużych dawkach w pobliżu uszkodzonej tkanki. Najprawdopodobniej pełni rolę katalizatora regeneracji ciała.

Raka może wywołać dowolny rodzaj stresu lub uszkodzenia organizmu, palenie, chemiczne dodatki do żywności czy nawet pewne wirusy. Bodźce te prowokują organizm do produkcji estrogenu w ramach procesu zdrowienia.

Na szczęście natura wyposażyła nas w metaboliczną barierę, która ogranicza i kontroluje przyrost trofoblastów. Mechanizm ten jest złożony i zależy od wielu czynników, w czym najbardziej zaangażowanie wydają się być enzymy trzustki i składnik żywności zwany nitrylozydem bądź witaminą Bl7. Jest to wyjątkowy związek chemiczny: zabija on komórki raka, służąc jednocześnie za pożywienie komórkom zdrowym.

Dlatego najlepszą ochroną przed rakiem jest unikanie nadmiernego stresu, uszkadzania organizmu, ograniczanie spożywania żywności wymagającej zaangażowania enzymów trzustki do jej strawienia oraz odżywianie się produktami bogatymi we wszystkie minerały i witaminy, szczególnie B17.

1. – Operacja Dwie WieĹźe, Sławomir M. Kozak.
2.- Patrz rozdział PROCHY I RURY.


CDN

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt