Wtorek 23 Kwietnia 2024r. - 114 dz. roku,  Imieniny: Ilony, Jerzego, Wojciecha

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 03.11.16 - 23:04     Czytano: [944]

Dział: Na każdy temat

Wszystkie poranki naszego świata

Tomasz myślał: śmierć jest straszna – obejmuje ciało w czasie odpowiednim dla wszystkich ludzi na świecie swą bladością, zesztywnieniem i trupią niemocą. Potem ziemią zasypią, krzyĹź postawią i koniec.

Tomasz, gdy usłyszał, Ĺźe na świecie wybuchła kolejna wojna krwawa – podczas ktĂłrej bezsensownie ginęli ludzie, a przede wszystkim dzieci niewinne i kobiety urodziwe jak pączki wiosennych kwiatĂłw, ktĂłrych strzały snajperĂłw i wybuchy min zdradliwych zmieniały w ziemiste trupy – marszczył krzaczaste brwi i mruczał pod nosem pretensje swoje wielkie do Pana Boga. Albo, gdy przeczytał w gazecie, iĹź olbrzymi samolot z dziewięćdziesięcioma sześcioma osobami zacnymi, ktĂłre pielgrzymowały, aby oddać cześć pomordowanym rodakom w ludobĂłjczym akcie dokonanym przez barbarzyńcĂłw – runął na ziemię, jak uderzona piorunem gałąź drzewa, kiwał zrezygnowany siwą głową i krzyczał rozjuszony: „A czy BĂłg wtedy zasnął?!”. I rozpaczał w swej duszy: Dlaczego Pan BĂłg wszechmogący nie odzywa się w przypadkach takich gromkim, jak ziemi trzęsienie głosem zza chmur ołowianych: Ludzie przestańcie się zabijać! Czemu siły nadprzyrodzone StwĂłrcy Świata nie ochroniły samolotu… Złego nie sparaliĹźowały? PrzecieĹź On mĂłgłby, nie ma Odeń silniejszego na świecie naszym powszednim.

Tomasz myślał: śmierć jest straszna – obejmuje ciało w czasie odpowiednim dla wszystkich ludzi na świecie swą bladością, zesztywnieniem i trupią niemocą. Potem ziemią zasypią, krzyĹź postawią i koniec. MĂłwią, Ĺźe to początek poranka Ĺźycia wiecznego w innym świecie. KrĂłlestwie nie z tego świata. Ale kto Tomaszowi to potwierdzi? Kto Tomaszowi rozgoryczonemu zrządzeniami losu to pokaĹźe. Nikt. Dlatego miał Tomasz ogromną pretensję do Boga o brak ochrony miłosiernej nad wszystkimi, ktĂłrzy przedwcześnie ginęli w wojnach brutalnych, zamachach wyrafinowanych, w wypadkach tragicznych, od chorĂłb nieuleczalnych… I niech nikt mu nie mĂłwi, Ĺźe wobec kaĹźdego człowieka BĂłg w TrĂłjcy Jedyny, a to: BĂłg Ojciec, Syn BoĹźy i Duch Święty – Wielkość nad Wielkościami i Absolut najdoskonalszy w miłowaniu, ma wobec kaĹźdego człowieka plan dokładny i bezwzględny. I tak często śmierć niosący w kwiecie wieku, albo jego sile.

Nadszedł dzień, gdy dowiedział się Tomasz, Ĺźe jego syn jedyny zginął w wypadku samochodowym. Nie mĂłgł nawet spojrzeć w oczy ojcu swoim wzrokiem gasnącym. „Po co ta ofiara straszna?”- krzyczał Tomasz zrozpaczony. „Boga nie ma!”- zawodził jak zwierz raniony i wygraĹźał niebu ściśniętą jak kamień, spracowaną dłonią.

Nie widział juĹź Tomasz dla siebie sensu Ĺźycia. Przywiązał do gałęzi sznur konopny, a na jego drugim końcu skręcił pętlę. JuĹź sam chciał, aby jego ciało zbladło, zesztywniało i niemocą trupią zaszło. A dusza? Nieśmiertelna dusza. Co tam dusza, skoro BĂłg zasnął i Go nie widać! Ustawił kamień polny. Stał na nim, pętla śmiertelna spływała z pęczniejącej wiosennymi sokami jabłoni i otaczała skwapliwie szyję mężczyzny. Mężczyzna jeszcze raz spojrzał na wiosenne, kwietniowe, bez jednej chmurki niebo. „Ach, szkoda rannych zĂłrz będzie” – westchnął. „A czy pamiętasz o Niedzieli Palmowej?”- zaszumiały bazie. „A o męce i drodze krzyĹźowej Jezusa z Nazaretu?” – sypnęła wymĂłwką polna droga. „A o KrzyĹźu? – zaskrzypiał krzyĹź na rozstajach drĂłg…” A Wielkanoc tuĹź, tuĹź i gdzie ciebie znajdzie?”- zabębniły krople wiosennego deszczu. „A o Ĺźyciu, ktĂłre ciągle się rodzi na ziemi i w niebie trwa zapomnisz?”.

JuĹź kamień pod nogami Tomasza się ruszył. Zaraz nieszczęsny człowiek na Ĺźywym drzewie ducha wyzionie. Nagle grom z jasnego nieba prosto w jabłoń uderzył, jak ostrzem miecza odciął gałąź z pętlą i Tomasz wpadł wprost w objęcia pachnącej ziemi. „Plan to, czy gniew BoĹźy?” – zapytał zdumiony. „Nie, Tomaszu, więcej wiary trzeba tobie, bo to wszystkie poranki świata naszego powszedniego wstawiły się za tobą u Światła Wiecznego” – szepnął przechodzący obok anioł stukający schodzonymi kaloszami szczęścia i strzepnął skrzydłem spracowanym z Tomaszowej głowy ostatnie wątpliwości. – BĂłg zapłać – wyszeptał w swym Ĺźycia śnie obudzony człowiek.

Lech Galicki

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt