Czwartek 25 Kwietnia 2024r. - 116 dz. roku,  Imieniny: Jarosława, Marka, Wiki

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 30.10.16 - 21:46     Czytano: [1433]

Dział: Oko Cyklopa

BIOTERROR(4)

OKO CYKLOPA

Sławomir M. Kozak































Aniutkowi poświęcam…


BIOTERROR(4)


Kartele i monopole nie mogą rozkwitać gdy rząd ma ograniczoną władzę nad państwem. Im większa władza rządu i im łatwiej obywatele akceptują ją jako właściwy regulator handlu, tym lepiej rozwijają się kartele i monopole.

Zatem jeżeli przerośnięty rząd jest dobry dla karteli, to rząd jeszcze silniejszy będzie jeszcze lepszy... zaś najlepszy będzie rząd sprawujący władzę absolutną. Z tego powodu w całej swej historii kartele zawsze potajemnie wspierały wszelką władzę totalitarną. Wspierały nazistów w Niemczech, włoskich faszystów i rosyjskich bolszewików. Dziś z kolei są siłą napędową nieokreślonego rodzaju totalitaryzmu, który staje się ponurym faktem w Stanach Zjednoczonych.

"Super bogacze" ktĂłrzy chętnie wspierają socjalizm i socjalistyczne metody — na pierwszy rzut oka to jakiś paradoks! PrzecieĹź bogacze to pierwsze ofiary socjalizmu. Tyle Ĺźe w ustroju socjalistycznym, czy kaĹźdym innym w ktĂłrym istnieje silna władza, nie istnieje konkurencja ani wolny rynek. Dla kogoś, kto działa w kartelu i ma wpływy polityczne "na gĂłrze" to system idealny. Nie boją się oni progresywnych podatkĂłw, ktĂłre są zmorą klasy średniej. Dzięki politycznym wpływom mogą ustanawiać fundacje zwolnione od opodatkowania, dzięki czemu pomnaĹźają bogactwo właściwie nie oddając niczego państwu. Dlatego monopoliści nigdy nie będą prawdziwymi kapitalistami.


Kapitalista, w wąskim tego pojęcia znaczeniu, to osoba, ktĂłra wierzy we własność prywatną. Definicja ta to zbyt mało by zrozumieć, na czym polega konflikt między powszechnie rozumianym kapitalizmem a komunizmem i socjalizmem. (…)

Monopoliści nigdy nie będą kapitalistami wolnorynkowymi. KaĹźdy z nich wspiera socjalizm bądĹş inną formę kolektywizmu, bowiem są one absolutną formą monopolu. Obywatele tolerują monopol wspierany przez państwo, uwaĹźają bowiem — czy to dzięki magii demokracji, czy teĹź sile głosu wyborczego — Ĺźe to wszystko dla ich dobra. Byłoby to prawdą o ile obywatele postarali się dowiedzieć czegoś na temat tych procesĂłw, gdyby mogli głosować na niezaleĹźnych i uczciwych kandydatĂłw, gdyby partie polityczne nie były zdominowane przez "super bogaczy" i gdyby ludziom udawało się wygrywać wybory bez wydawania ogromnych sum na kampanie. Innymi słowy, być moĹźe na jakiejś innej planecie, gdzie Ĺźyją istoty o motywacji innej niĹź nasza i w innym ustroju politycznym monopole byłyby dobre dla przeciętnego obywatela. U nas jest to niemoĹźliwe.

W rzeczywistości rząd staje się narzędziem sił, ktĂłre jakoby ma kontrolować przepisami. Kartele zaakceptowały owe przepisy prawa wcześniej, teraz dzięki sile politycznej państwa mogą wprowadzać je w Ĺźycie. Dzięki temu polityczne i finansowe interesy mogą zabezpieczyć się przed wszelką konkurencją. Prawo zaczyna szkodzić owym międzynarodowym firmom i instytucjom finansowym jedynie gdy jedna grupa prowadzi wewnętrzną wojnę z drugą, po to by wspiąć się wyĹźej lub ją "zdyscyplinować". "Lud" nigdy na tym nie zyskuje. (…)

Pierwszym z przykładów totalitaryzmu wspieranego przez kartele były Niemcy przed I wojną światową, a konkretnie za czasów Bismarcka. Kartele te, które później przyłączyły się do I.G. Farben wsparły "Żelaznego Kanclerza" bowiem w jego kolektywistycznej wizji rządów dojrzały znakomitą okazję do wkradnięcia się w łaski władzy, udając patriotyzm.

Bismarck jako pierwszy wprowadził socjalną opiekę medyczną, znaną nam do dziś. Wiedział, Ĺźe spodoba się ona masom. i Ĺźe to idealny sposĂłb na uzyskanie większą kontrolę gospodarki w przyszłości. Bismarck wierzył, Ĺźe socjalistyczna opieka zdrowotna doprowadzi do powstania państwa socjalistycznego. Plan ten przeanalizowały i wprowadziły w czyn w następnych latach wszystkie reĹźimy totalitarne, w tym i faszyści. (…)

Już w roku 1925 kartel I.G. Farben dyktował politykę Niemiec. Przemawiając przed centralną organizacją przemysłową, Reichsverband der Deutschen, Karl Duisberg wyjaśniał:

„Jednoczmy się, jednoczmy, jednoczmy! To wezwanie dla wszystkich partii (...) Reichstagu. (...) Ĺťywimy nadzieję, iĹź dzisiejsze słowa padną na podatny grunt oraz Ĺźe znajdziemy silnego człowieka ktĂłry w końcu sprowadzi wszystkich pod jedne skrzydła, bowiem my, Niemcy, zawsze potrzebowaliśmy takiego człowieka, co wiemy od czasĂłw Bismarcka.”

Z początku kartel nie wierzył że Hitler będzie owym "silnym człowiekiem", który zrealizuje jego dążenia. Jednakże program narodowego socjalizmu Hitlera oraz zdolność do poruszania tłumów przemówieniami przeważyła: kartel zaczął go bacznie obserwować i ostrożnie przekazywać pieniądze. Niektórzy z przywódców trustu postawili na Hitlera jeszcze w 1928 roku, lecz dopiero w 1931 kartel począł oficjalnie i szczodrze dofinansowywać nazistowską machinę wojenną. Max Ilgner, siostrzeniec Hermanna Schmitza, pierwszy nawiązał osobiste kontakty z Hitlerem. Piastował on oficjalnie stanowisko dyrektora finansowego I.G. Farben, w praktyce szefował międzynarodowej siatce szpiegowskiej kartelu. Siatka ta pierwotnie miała zbierać informacje o konkurencyjnych firmach, lecz gwałtownie objęła świat polityki i niewiele z ówczesnych służb wywiadowczych mogło jej się równać. Sasuly stwierdza:

‘Siatka posiadała tak dokładne informacje o sytuacjach za granicą (Niemiec) Ĺźe I.G. Farben stała się podstawowym orężem wywiadu Wehrmachtu i NSDAP. (...) Zdumienie budzi fakt, Ĺźe niemieckie dowĂłdztwo naczelne wojsk lądowych, ktĂłre szczyciło się najlepszą agenturą na świecie, zlecało swe zadania prywatnemu koncernowi. Jeszcze bardziej zaskakuje informacja Ilnera, Ĺźe stosunki z OKW [naczelnym dowĂłdztwem armii] nawiązano juĹź w 1928 roku.’

W kolejnych latach stosunki owe zacieśnił kolejny pracownik I.G. Farben, niejaki Gattineau. Był on osobistym asystentem Duisberga, zaś później Boscha. W koncernie pełnił również funkcję specjalisty od public relations.

Jesienią 1932 roku NSDAP zaczęła tracić grunt pod nogami. Jednakże tylko ona odpowiadała najlepiej zamiarom Duisberga. W krytycznym momencie kartel skierował ku Hitlerowi całą swoją pomoc. Pierwsza darowizna dla nazistów wynosiła 3 miliony marek! A był to dopiero początek rzeki pieniędzy.

Sasuly pisze:

‘Hitler otrzymał wsparcie, o jakim nawet mu się nie śniło. Finansowi i przemysłowi liderzy Niemiec z I.G. Farben na czele zwarli swe szeregi i zaczęli pomagać Hitlerowi. (...) Dzięki takiemu wsparciu udało mu się szybko ustanowić krwawy, faszystowski reĹźim.’

Nie skończyło się tylko na pieniądzach, których zasób wydawał się być niewyczerpany. Wiele największych niemieckich gazet, które były własnością bezpośrednią i pośrednią kartelu, również stanęło za Hitlerem. Stworzyły potrzebny wizerunek powszechnej popularności przyszłego Fuerhera. Dzięki temu naród uznał go za swego wielkiego wodza. Tak właśnie nagle pojawił się "silny człowiek" Niemiec.

Równie twardą strategię stosowano w... Stanach Zjednoczonych. Jeżeli jakaś amerykańska gazeta odnosiła się wrogo do nazistów, I.G. przestawała zamawiać w niej reklamy. Był to znakomity środek nacisku. W 1938 roku I.G. Farben wysłała list do firmy Sterling Products, swojej spółki zależnej w USA. Sugerowała w nim, że w przyszłości wszelkie umowy na reklamę w prasie muszą zawierać "(...) klauzulę na mocy które umowa zostaje natychmiast zerwana jeżeli gazeta zmieni swoje nastawienie wobec Niemiec."

Po dojściu Hitlera do władzy Schmitz został honorowym członkiem Reichstagu oraz otrzymał stanowisko Geheimrata, czyli tajnego radcy. Inny pracownik I.G. Farben, Karl Krauch został doradcą Goeringa podczas Planu Czteroletniego. Jednakże przywódcy kartelu z zasady unikali oficjalnych stanowisk w rządzie, mimo iż mogli dostać prawie każde. W ramach tej polityki Schmitz wielokrotnie unikał stanowiska komisarza przemysłu niemieckiego.

Reżim nazistowski był Frankensteinem stworzonym przez I.G. Farben. I mimo że koncern starał się by wszyscy myśleli, iż jest bezbronną ofiarą swego tworu, tak naprawdę był cały czas jego panem. Strategia ta była bardzo mądra, co wykazano później podczas procesów w Norymberdze. Prawie wszyscy szefowie I.G. Farben byli głęboko zaangażowani w określanie polityki nazistowskiej podczas wojny, a nawet kierowali pracą obozów w Oświęcimiu, Bitterfeld, Walfen, Hoechst, Agfie, Ludwigshafen i Buchenwaldzie, z powodu wartości ich siły roboczej. Koncern ten stworzył największy na świecie przemysł gazów bojowych, zaś jego produkty testowano na tysiącach ofiar tych obozów.

W maju 1941 roku Richard Krebs, były komunista a potem były nazista (i który w końcu sprzeciwił się obu ideologiom), zeznawał przed komisją Kongresu ds. działalności antyamerykańskiej:

‘Z osobistego doświadczenia wiem Ĺźe I.G. Farbenindustrie było juĹź w 1934 roku całkowicie w rękach Gestapo. Gestapo miało nawet własne więzienie na terenach ich fabryki w Leunie (.) i zaczęło, zwłaszcza po przejęciu władzy przez Hitlera, działać w zagranicznych filiach fabryk.’

Jednakże w Norymberdze sędziowie potraktowali przywódców koncernu nie jak nazistowskich zbrodniarzy wojennych, którymi byli ich podwładni w mundurach, lecz biznesmenów nadgorliwie szukających zysku. Kilku z nich dostało lekkie wyroki, lecz większość wyszła wolno z sali sądowej. O tak! Strategia trzymania się poza sceną była niewątpliwie bardzo mądra.

Trudno nie porównać tamtejszych wydarzeń z rzeczywistością polityczną w Stanach Zjednoczonych. Coraz częściej dowiadujemy się, że ludzie mający najwięcej władzy w Ameryce to nie ci z list wyborczych, lecz ci, którzy podpisują czeki, szczególnie te na koszty kampanii wyborczych.

Czasami udaje się obnaĹźyć przed oczami opinii publicznej działania owych "politykĂłw finansowych" — wtedy przez krĂłtką chwilę widzimy, Ĺźe są właściwie wszędzie w amerykańskim rządzie. Co rusz dowiadujemy się, Ĺźe jakiś sektor prywatny ma nadmierny wpływ na politykę zagraniczną, strategię walutową, programy rolne, prawa związkowe, cła, reformę podatkową, kontrakty wojskowe itd. JednakĹźe uspokaja się nas, Ĺźe ludzie ci są zwykłymi biznesmenami, i Ĺźe nie kierują nimi ambicje polityczne. Bo w przeciwnym razie ubiegaliby się o kadencję lub przyjmowali waĹźne stanowiska publiczne, prawda? Gdyby wyznawali jakąś ideologię polityczną (jeĹźeli juĹź), musieliby przecieĹź sprzeciwiać się socjalizmowi — przecieĹź są bogatymi kapitalistami! Na sumieniu mogą mieć najwyĹźej chciwość i łapĂłwkarstwo... i nic więcej, prawda?

Miejmy nadzieję, że pamięć o Oświęcimiu i Buchenwaldzie rozwieje te pozory póki jeszcze
czas. (…)

CDN

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt